Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

15. τὸ ὁδῷ ἔπι οἰκία ναίων οὐκ ἔϲτι τὸ παρὰ τὴν ὁδὸν σἰκῶν,[*](*B f. 81 ad ἐπὶ. L f. 125b, II.) ἀλλ’ ἡ ἐπί δηλοῖ ἐντὸϲ τούτοιϲ τὸ ὑψηλὸν ἀπὸ τῆϲ γῆϲ. ἐπεὶ τοίνυν, ἐϲτὶν ἡ οἰκία ὑψηλοτέρα τῆϲ γῆϲ, καὶ ὁ σικῶν ἐντὸϲ αὐτῇ ἐπάνω γῆϲ [*](1 εἴ κεν ζὼϲ B, εἴ κε ζὼϲ L, ἥ κε ζὼϲ ἀμεν.ὲα Lp 2 post πῶϲ ins. θεὸϲ Lp ἔτι om. Lp 3 ῥητέον δὲ ὅτι κτλ. L. f. 123 praemissis verbis λύϲιϲ τοῦ ὄπιϲθεν ῥητέον οῦν ὅτι Lp ή δεύτεροϲ ή Lp 4. 5 εἰ καὶ Lp, qui ἐντὸϲ παλάμῃϲιν οὕτωϲ om. 7 addit L: τὸ δὲ ζὼϲ ἀπ ὸ τοῦ ζωόϲ, ἡ γενικὴ ζώου, Lp: ζῶϲ, ή γενικὴ ζωοῦ, ἀπὸ τοῦ ζωόϲ ἐϲτιν ἡ ϲυναίρεϲιϲ, quae in B⟩ novum schol. efficiunt 10 αὐτοῦ correxi ex αὐτοῖϲ cod. 13 ἐπὶ B L) [*](schol. A f. 42b ad Γ 46 ( τοιόσδε ἐών): ἐνταῦθα δὲ ἐυκλίνεται ὁ δύν- δεσμος ὁμοίως τῳ κ αὶ ⟨τὸ κs cod.⟩ Λ πέρτῃ α ὐτ ν ὁδὸν ἄγγελ o ἔλθω (π 138). καί μοι δοκεῖ ἰδοδυναμεῖν τῷ εἴ. λέγω δὲ τὸ τοιοῦτον εἰ ἤδ δάψα οἶδε περίψρων Πηνελόπεια ⟨ω 404, e corr. Lehrsii, quaest. ep., p. 60, nisi quod pro posuimus εἴ). Quae verba Porph yrium potius quam Nicanorem , cete- rum a mira ea particulae interpretatione non alienum (v. Friedl., Nic. p. 32), repraesentare, etiam Lehrsius l. c. censuit. Videntur et hoc et quod supra edidimus scholium ex uberiore quaestione, qua non solum de B 886 et Γ 46 sed etiam :π 138 et ω 404 Porphyrius egerit, excerpta esse. Schol. h. l. editum Eunt. E. p. 618, 5, ante oculos habuit (cf. end. Γ, p. 407, 18).) [*](13 sqq. Hacc non huius loci occasione oblata a Dorphyrio disputata sed ad alium locum pertinentia casu huc translata esse admodum veri simile videtur. Cum in scholio ad Z 273 servato Porphyrius commemoret, nonnullos praepositionem ἐπί ( et aliis locis et 52 (ἡ μὲν ἐπ’ ἡστο) ita explicavisse ut παρε significare statuerent, concludat aliquis, uboeriorem olim eo loco quaestionem exstitisse; in qua Porphyrium illorum opinini oblocutum ea quae h.l. legantur attulisse. Ιdem statuerit quis de versu Α 314 (Ὄσσαν ἐπ’ Οὐλύμπου μέμαοκν Θέμ εν), ubi item fuisse qui ἐπί idem esse vellent atque παρ Epimer. Oxon. l, p. 144, 26 docent. Accedit quod non solum de λ 314. 15 το λ υτικ ού in. nivernum, sed de v. 316. 17 certe nominatim Porph yrium egisse Eust. perhibet (p. 1687, 29. 32, cf. schol. B⟩ Q). Nibilominus incertiora haec sunt· itaque praestat frustula illa suo quodque versui adscriptum edere.) [*](Idem scholium forma paullo breviore ad ϛ 305 in cod E legitur: ἡ δ’ ἡσται)

88
οἰκεῖ. οὕτωϲ ἔφη καὶ τὸ τὴν μὲν ἔπειτ’ ἐ πὶ βωμὸν ἄγων πολύμητιϲ Ὀδυϲϲεύϲ (Α 440), ἤγουν οὐ παρὰ τὸν βωμόν, ἀλλ’ ἐπὶ τὸν βωμόν, ὅτι κυρίωϲ βωμὸϲ καταϲκεύαϲμα ἐλέγετο ἀναβαθμὸϲ καὶ βήματα ἔχον, ὑψηλὸν ἀπὸ τῆϲ γῆϲ. διὰ τοῦτο οὖν ἐπὶ βωμὸν δυϲϲεὺϲ ἄγει. καὶ οὐτοϲ μὲν ὁ βωμὸϲ θυήειϲ, εἰϲ ὃν ἀναβαίνειν ἐϲτιν. ἔϲτι δὲ καὶ ἄλλοϲ, ὅπου τὰ ἄρματα ἐτίθετο· ἄρματα δ’ ἄμ β ωμοῖϲι τίθει (Θ 441), καὶ ἐπὶ τούτου οίκείωϲ χρηϲάμενοϲ τῇ ἀνά προθέϲει. καὶ τὸ ἡ δ’ ἧϲται ἐπ’ ἐϲχάρ ῃ (ζ 305) ϲημαίνει ὡϲ τοῦ θρόνου ὑψηλοτέρου ὄντοϲ τῆϲ ἐϲχάραϲ. καὶ τὸ γενεὴ δέ τοι ἔϲτ’ ἐπὶ λίμν ῃ Γυγαίῃ ( Υ 390) ἡ γένεϲιϲ καὶ ἡ γονὴ καὶ ὁ τόποϲ ἐντὸϲ ὕψει τῆϲ λίμνηϲ.

[*](B f. 81b ad L. f. 125b. Lp f. 120a c.l. ἀλλά οἱ οὔτιϲ.)

16. δοκεῖ ἡ προϲθήκη αὕτη τὸ κάλλιϲτόν τε καὶ βιωφελὲϲ λίζειν ὡϲ οὐκ ὄν καλόν· καίτοι μᾶλλον ἐχρῆν καὶ βοηθόν τινα ἐκ θεῶν τούτῳ ἀναπλάϲαι, ἵν’ ἡμεῖϲ προτρεπώμεθα ἐπὶ τὸ φιλόξενον. ἢ οὖν ἁπλῶϲ ἀναπερνηται, ὡϲ τὸ οὐδὲ ἐκ ηβολίαι (ε 54). ἢ ἀποδοκιμάζει τὴν ἄκριτον φιλοξενίαν καὶ τὸ μὴ ἐπικρίνειν ποῖόϲ τίϲ ἐϲτιν ᾦ μέλλει δεξιὰν ϲυνάπτειν. ἐναρέτων γὰρ ἴδιον οὐχὶ τὸ πάνταϲ φιλεῖν ἀλλὰ τινάϲ· διὸ οὐδένα φίλον ἔϲχεν. εἰτα καὶ ἐπιορκίᾳ μετὰ τῶν ἄλλων ὑπόκειται· τὰ δὲ καλὰ καθαρεύειν ἀπὸ τῶν ἐναντίων ὀφείλει.

[*](B f. 82ᵇ ad ὅντινα (spir. in ras.) L f. 126b. Lp f. 121a c.l. μηδ’ ὅντινα γαϲτέρι.)

58. μιϲητὰ καὶ οὐχ ἁρμόζοντα βαϲιλικῷ ἤθει τὰ ῥήματα· τρόπου γὰρ ἐνδείκνυϲι θηριότητα, ὁ δὲ ἀκροατὴϲ ἄνθρωποϲ ὤν μιϲεῖ τὸ ἄγαν πικρὸν καὶ ἀπάνθρωπον. ὅθεν κἀν ταῖϲ τραγῳδίαιϲ κρύπτουϲι τοὺϲ δρῶνταϲ τὰ τοιαῦτα ἐντὸϲ ταῖϲ ϲκηναῖϲ καὶ ἢ φωναῖϲ τιϲιν ἐξακουομέναιϲ δι’ ἀγγέλων ὕϲτερον ϲημαίνουϲι τὰ πραχθέντα, οὐδὲν ἄλλο ἢ φοβούγαϲτέρι. μενοι μὴ αὐτοὶ ϲυμμιϲηθῶϲι τοῖϲ δρωμένοιϲ. δεκτέον δὲ λέγειν ὅτι, εἰ μὲν ἔλεγε ταῦτα πρὸ τῆϲ ἐπιορκίαϲ, ἦν ἔγκλημα· ἐπειδὴ δὲ μετὰ τοὺϲ [*](2 ἤ, in ras., suprascrpt. γ) παρὰ τὸν βωμὸν . . . . . . . . . . . (14 fere litt. eras.) ὅτι κυρίωϲ κτλ. B⟩ 4 ἔχων ὑψηλὰ f. Ὁδυϲϲεὺϲ αὐτὴν ἄγει L. 6 δ’ ἄν βωμοῖϲι L. 7 χρηϲάμενοι L 7. 8 ἡ δ’ ἧϲθαι L. 8. 9 ὑψηλοτέραϲ ούϲηϲ L. 11 ἡ προϲθ. κάλλιϲτον τοῦτο καὶ β. ὑπάρχον ἐξευτελίζειν ὡϲ οὐ κακὸν καλόν. καίτοι κτλ. Lp 12 ἐχρῆν μᾶλλον Lp 13 τοῦτο L Lp προτρεπόμεθα Lp 14 ὡϲ τ’ οὐδ’ ἐκ. Lp 16 ϲυνάπτειν. ἀρετῶν γὰρ Lp 17 ἐπίορκοϲ Lp 19 αἰϲυτὰ pro μιϲητὰ L τῷ βαϲ. ἤθ. Lp 20 θηριότητοϲ L ὧν (spir. et acc. in ras.) B⟩ 21 κἀν spir. eras. B⟩ ὅθεν καὶ L 23 ἢ ψοβ. om. Lp 24 αὐτοῖϲ L 24. 25 λεκτέον δὲ ὅτι εἰ μὲν ἐλέγετο ταῦτα πρὸ τῆϲ ἐπιορκίαϲ ἔγκλημα ἄν ῆν, ἐπεὶ δὲ Lp) [*](ἐπ ’ ἐσχάρῃ] οὐ σημαίνει τὸ παρὰ τὴν ἐχάραν, ἀλλ’ ὡς τοῦ θρόνου ὑψηλοτέρου ὄντος τοῦτό ψησι. τοιοῦόν ἐοτι καὶ τὸ πά ντας μ ὲν ψι λ ἐεσκεν ὁ δῷ ἔπι oἐκία ναίων. οὐ γὰρ ⟨Buttm., cod. οὐδὲ ⟩ τἐ παρὰ τὴν ὁδὸν οἰκῶν σημαίνει, ἀλλὰ δηλοῖ ἐντὸϲ τούτοις τὸ ὑψηλὸν ἀπὸ τῆς γῆς. ἐπεὶ τοίνυν ἐστὶν ἡ οἰκία ὑψηλοτέρα τῆς γῆς, καὶ ὁ ἐντὸϲ αὐτῇ οέκῶε ἐπάνω οἰκεῖ τῆς γῆς.) [*](2 Pro παρά h. l. ἐπἰ accepisse Aristarchus videtur. Cf. infra ad Z 273 et praeterea schol. B⟩ f. 14 ad πολύμητις A 440 (id. Lp f. 61ᵇ c. l. πολύ- μητις . . . . . ἡ δὲ ἐπί ἐστιν ἀντὶ τῆς παρν.) [*](11 sqq. Cf. Eust. p. 622, 14 sqq.)

89
ὅρκουϲ καὶ τὴν παράβαϲιν , οὐκ ἐπαχθῆ. ϲχεδὸν γὰρ καὶ ὁ ἀκροατὴϲ τοῦτο βούλεται τὸ μηδὲ γένοϲ ἐπιλιμπάνεϲθαι τῶν ἐπιόρκων. τάχα γοῦν καὶ ὑπὲρ τῶν θεῶν ὀργίζεται. ἄλλωϲ τε πράοϲ μέν ἐϲτι τοῖϲ ἀρχομένοιϲ, βαρὺϲ δὲ τοῖϲ ἀντιπάλοιϲ· τοῦτο γὰρ βαϲιλέωϲ ἀγαθοῦ καὶ ἰϲχυροῦ.

77. τί βούλεται τὸ Αἰνεία τε καὶ Ἕκτορ, ἐπεὶ πόν οϲ ὔμμι[*](*B f. 83a ad Ἑκτορ. L f.128a, II.) μάλιϲτα Tρ ώων καὶ Λἁυκίων ἐγκέκλιται, ο ὕνεκ’ ἄριϲτοι πᾶϲαν ἐπ’ ἰΘὗν ἐϲτε μάχεϲθαί τε φρονέειν τε; τὸ μὲν οὖν ἐγκεκλίϲθαι τὸν πόνον αὐτοῖϲ ἔχει τὴν μεταφορὰν ἤτοι ἀπὸ τῶν χειραγωγουμένων δι’ ἀϲθένειαν καὶ ἐπικλινόντων αὺτοὸϲ πρὸϲ τοὺϲ κουφίζονταϲ ἢ ἀπὸ τῶν ζυγοϲτατούντων καὶ ῥεπόντων είϲ μέροϲ. ἡ ῥοπὴ οὖν τῶν πραγμάτων πρὸϲ ὑμᾶϲ ἐϲτι κεκλιμένη, τὸ ἀϲθενὲϲ καὶ ἑαυτὸ φέρειν μὴ δυνάμενον ὑμεῖϲ διακρατεῖτε ὀρθοῦντεϲ. ἢ ἀπὸ τῶν ἐγκεκλιμένων τιτὶ ζώων· ἐγκέκλιται οὖν, ἐντὸϲ τῇ ὑμετέρᾳ φροντίδι περικέκλειϲται ἡ ϲωτηρία τῶν πραγμάτων. καὶ ἡ. αἰτία · o ὕνεκ’ ἄριϲτοι πάϲαν ἐπ’ ἰθύν ἐϲτεἡ ἰθὺϲ οὖν ἡ ὁρμή, ἀπὸ τοῦ πρόϲω φέρεϲθαι. ἐπὶ πάϲαν οὖν ὁρμὴν καὶ τοῦ φρονεῖν καὶ τοῦ μάχεϲθαί ἐϲτε ἄριϲτοι. ἡ ἰθύϲ ὀρθότηϲ· ἄριϲτοι οὖν ἐϲτε ἐντὸϲ πάϲῃ ὀρθότητι τοῦ τε φρονεῖν καὶ τοῦ μάχεϲθαι.

ἀρετὴ τῶν ἡγουμένων βουλεύεϲθαι μὲν ἄριϲτα τὸ ϲυμφέρον,[*](B f. 83a ud φρονέειν.) πράττειν δὲ κάλλιϲτα τὸ βεβουλευμένον. θεραπεύει δὲ αὐτούϲ, ἱνα ὡϲ φρόνιμοι δέξωνται τὴν ϲυμβουλήν. Ἕκτορα δὲ πέμπει ὡϲ πείϲοντα τὴν θεὸν διὰ τῆϲ ἀξιοπιϲτίαϲ.

80. ὁ τρόποϲ ϲύλληψιϲ κτλ. ( B f. 83a ad ϲτῆτ’, Lp f. 121b) Dindorius (Phil. XVIII, p. 344) e conlectura ad orrhyrium retulisse [*](1 οὐκ ἐπαχθὴϲ (corr. ex ἐπαχθει) Ἀγαμέμνων Lp 2 τὸ δὲ μὴ δὲ γένοϲ Lp ἐπιλιμπάνεϲθαι (ι post λ in ras.) B 3 γοῦν (supra ου alqd. eras.) B⟩ οὖν pro γοῦν L ϲχεδὸν οὺν ὑπὲρ τῶν θεῶν ὁρίζεται Lp 3. 4 πρὸϲ τοὺϲ ἀρχομένουϲ Lp 4 post ἀντιπάλοιϲ Lp: καὶ αὐτίκα ἄν ἐξείποι Ἀλγαμέμνονι, βαϲιλεὺϲ γὰρ ἀγαθὸϲ κρατερόϲ τ’ αίχμητήϲ 6 Ἕκτορ (ο in ras.) B⟩ 14 περικέκλειϲται Bkk.; codd. παρακέκλιται 16 ή ante ἰθὺϲ et οὑν om. L 18 καὶ μάχεϲθαι B, τοῦ μύχ. καὶ τοῦ φρ. L.) [*](3 Eust. z, p. 624, 30: οὕτω βαρὺς ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐπιόρκοις ἐχθροἴς ὁ τοῖς ἀρχομένοι πρᾷος.) [*](14 †A f. 82α c. l. ἐχκέκλ ταί (z 78): ἐπϲκ ειται, ἔγκειται, ἐμπέπκται, ἐντὸϲ τ ὑμετέρα ψροντίδι περικ ἐκλεισται ἡ εοτηηφ(x τῶν πραυμάτων.) [*](16 A interm. z 79 c. l. πᾶσαν ἐπ’ ἰθύν· εἰς πᾶσαν ὁρμήν.) [*](19 sqq. Ad Porphyrium referendum videtur. cum Eustathius Z, p. 626, 26, verba quae initio scholii B⟩ leguntur ita aferat, ut ex eodem fonte petita esse appareat inde verba scholii *B (supr. lin. 16) hausit. Legitur enim apud eum : ὅτι ἀρετ ὴ στρατη γ ο ῦ κατὰ τοὺς παλ αιοὺς βουλ ε ύ εσ θαι μὲ ν ἄρισια τὸ συμψέρον πρ άττειν δὲ κάλλ ιατ α τὸ βεβου ευμλενον. δι καὶ ὁ παρὰ τῳ ποιητ ῇ Ἕλενος ψησίν, ὡς ἄριστι πᾶσαν ἐπ’ ἰθύν ἐστε μάχεσθαί τε ψρονέειν τε, ἤγουν ἐπὶ πᾶσαν ὁρμὴν τοῦ μάχεσθαι καὶ τοῦ ψρονεῖν, καὶ διὰ τοῦτο ὑμῖ κιλ.)

90
videtur. Cum enim contendat e lonpiorc scholio lorphyrino excerpta esse, ubi illud legatur non addidit.

92.v. 273.

102. v. 116, p. 91.

[*](A f. 82b c.l. ϲἰπω βου- λευτῇϲι.)

114. καὶ πῶϲ οὐδὲν εἶπε τοῖϲ ταῖϲ cod. βουλευταῖϲ ἀλλὰ ταῖϲ γυναιξί (v. 270): νοητέον οὖν ἤτοι κατὰ τὸ ϲιωπώμενον κἀκείνοιϲ ὐτὸν εἰρηκέναι, ἢ ὡϲ ἐπὶ ϲτρατείαϲ καὶ παρατάξεωϲ τοῦ πρέποντοϲ χάριν τοῦτο προϲτεθεικέναι.

[*](*B f. 84 ad φωνήϲαϲ ἀπέβη.)

116.ἀποροῦϲιν ἐπὶ τῇ ἀποϲτάϲει Ἕτορόϲ τινεϲ τῇ εἰϲ τὴν πόλιν γεγονυίᾳ. πάϲηϲ γὰρ οὕτωϲ τῆϲ ῥοπῆϲ τῶν πραγμάτων παρὰ τοῖϲ Ἕλληϲιν οὔϲηϲ, δυνάμενοϲ ὁ Ἕκτωρ καὶ ἄλλον ἀποϲτέλλειν πρὸϲ τὴν μητέρα, ἵνα εὔξηται καὶ τὰϲ ἄλλαϲ εἰϲ τοῦτο παρακαλέϲῃ, οὐ ποιεῖ τοῦτο, ἀλλ’ αὐτὸϲ ἄπειϲιν. οἱ μὲν φαϲιν, ὅπωϲ τῇ γυναικὶ διαλεχθῇ τοῦτο τὸν ποιητὴν οἰκονομῆϲαι. οἱ δὲ τοῦτο μὲν ἄλλωϲ φαϲίν ἐπακολουθῆϲαι, προηγούμενον δὲ ἰδεῖν ὡϲ εὔλογον εἶναι ἀπαίτηϲιν---φαϲὶν ὅτι παρών τε οὐδὲν ὠφέλει καὶ ἀπελθὼν ἐξ ὧν ὁ μάντιϲ ἔλεγεν ἀπαλλαγὴν τῶν παρόντων εὕριϲκε, παραϲκευάϲαϲ τὸ θεῖον εὐμενέϲ. καὶ οὐ μικρὰν δὲ ἔφαϲαν ἐπιϲτροφὴν τοῦ θείου εἰναι τὸ ἢ διὰ τοῦ τυχόντοϲ ἢ διὰ τοῦ προεϲτῶτοϲ τῶν πραγμάτων γίνεϲθαι τὴν θεραπείαν, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ὑπὸ οἰκέτου τυχεῖν διακονίαϲ ὅμοιον τῷ ὑπὸ τοῦ υἱοῦ ἢ ἀδελφοῦ ἢ γυναικόϲ· ὑπὸ τῶν ἀρίϲτων γὰρ τιμωμένουϲ τοὺϲ θεοὺϲ εἰκὸϲ μᾶλλον χαίρειν ἢ ὑπὸ τῶν τυχόντων. ἔπειτ’ οὐ περὶ τοῦ Ἕξκτοροϲ ζητεῖν δεῖ, διὰ τί χωρίζεται πειϲθεὶϲ τῷ μάντει καὶ τούτου ἀκούϲαϲ ἐκτελεῖ τὴν πρόϲταξιν, ϲυντελεῖν τὰ κελευόμενα πρὸϲ τούϲ θεοὺϲ καθήκειν κρίναϲ· πρὸϲ δὲ τὸν μάντιν, εἰ ἄρα, ζητεῖν ἔδει, δι’ ῆν αἰτίαν καὶ τοῦτον ἀπάγει. εἰπὲ δ’ ἄν ὅτι οὐ πρὸϲ τὰϲ δόξαϲ τῶν πολλῶν ἅπαντα πέφυκεν εἰϲ τούϲ θεὸϲ καθήκοντα, ἀλλ’ ὥϲπερ ἐφάνη δεῖν εὔξαϲθαι καὶ θεῶν οὐκ ἄλλῳ ἀλλὰ τῆ Ἀθηνά, πέπλον τε ἀναθεῖναι τὸν χαριέϲτατον ἠδὲ μέγιϲτον καὶ βουθυϲίαϲ ὑποϲχέϲθαι καὶ διὰ πρεϲβυτίδων γυναικῶν [*](10 γὰρ addidi cod. πά. . . . . (litterae madore exstinctae) 13 post ἄπει- ϲιν 3 fere litterae evanuerunt: λύϲιϲ? 15 ἰδιῖν et ἀπαίτηϲιν (post h. v. tres fero litt. evan. ) vix sana 18 μικροῖϲ cod. corr. Vill.) [*](9 sqq. *B f. 84a ad ἔφo ′ v. 113 (id. L. f. 128a, in alio quodam codice Dindorfio auctore, Phil. XVIII, p. 344, Porph yrii nomen prae se ferens): ἡ  εἰς τὴν Ἴλιον ἐπάνοδος τοῦ Ἕκτορος] ⟨ἡ roῶ Ἕκτ. ἐπαi. εἰ τὴν Τροίαν L, cf. Phil. l. c.⟩ ἀλόγως ἔχε δοκεῖ· καὶ γὰρ διὰ κήρυκος τὰ περὶ τὴν θυσίαν ἀποσταλ ῆναι ἠδύνατο. ἡ λύσις ⟨ λέξις L⟩ ἐκ τοῦ καιροῦ· τῶν γὰρ Τρώων ἐθελοκακούντων διὰ τὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀπουδίαν, τὸ πλέον ἐπὶ τοῦτον ⟨τούτους B ⟩ πορεύεται.) [*](† B f. 84a ad ἀπέβη v.116 (L. f. 128b Lp f.122β c.l. ὥς ἄρα ψωνήσας ἀπἐβη): καὶ τῶς ἔδει τοσαύτῃ περιστάσει συνεχομένω τῶν Τρώων ἀναχωρεῖν καὶ. μ μᾶλλον ἐπικηρυκεύσαθαι τὴν θυσίαν ἀλλ’ ᾔδει τοὺς Τρῶας ἐθελοκακοῦντας τῇ ἀπουσίᾳ Ἀλεξάνδρου, καὶ μᾶλλον ἐπὶ τοῦτον ⟨ἐψ’ ὃν μάλιστα Lp⟩ ὥρ- μητο, ἕνα διεγείρῃ καὶ αὐτόν.)

91
καὶ ἐντίμων καὶ τῶν ἱερειῶν γενέϲθαι τὰϲ εὐχάϲ, οὑτωϲὶ δὲ καὶ ὅτι διὰ πρεϲβευτοῦ καὶ ἀξιόχρεω Ἕκτοροϲ παντὶ λῷον ἐφάνη τὴν πραγματείαν γενέϲθαι, μείζονα ἔχοντοϲ τὴν τοῦ ϲυμφέροντοϲ κατάληψιν ἢ οἱ ἄλλοι ἰδιῶται. καὶ μῆνιϲ θεῶν πολλάκιϲ ἰδίωϲ διά τινοϲ λύεται προϲώπου καὶ διὰ τοῦδε μᾶλλον τοῦ ἱερείου ἢ τοῦδε καὶ τῶνδε παρόντων ἢ τῶνδε. χωρὶϲ δὲ τούτων οὐκ ἔρημον ἄρχοντοϲ κατέλιπε τὸ ϲτρατόπεδον, ἀλλ᾿ οἵ τε ἀδελφοὶ παρῆϲαν πολλοὶ καὶ ὁ Αἰνείαϲ καὶ οἱ Ἀντηνορίδαι καὶ Πουλυδάμαϲ, ἀξίωμα ἐπὶ τῷ μάχεϲθαι καὶ φρόνημα οὐ μικρὸν ἔχοντεϲ. δεῖ οὖν μᾶλλον λογίζεϲθαι διὰ τὴν εἰρημένην χρείαν καὶ ἄλλα παρευρίϲκειν ὠφελεῖν μέλλοντα τοὺϲ οἰκείουϲ, ὧν καὶ τὸ ἐξαγαγεῖν κρυπτόμενον τὸν Ἀλέξανδρον καὶ οἴκου διατρἱβοντα· πρὸϲ ὃν εἰκὸϲ ἀγανακτοῦνταϲ τοὺϲ Τρῶαϲ ἐθελοκακεῖν ἐν τῷ πολέμῳ. ῥᾳδίωϲ δὲ οὐκ ἂν ἐξήγγελλε πέμψαϲ ἄλλουϲ πρὸϲ αὐτόν.

καὶ γὰρ καὶ τὸ μονομάχιον τούτῳ πειϲθεὶϲ ἐποίηϲε (Η 54 sqq.).[*](B f. 83b ad καϲιγνήτω v. 102. Lp f. 122a c. l. ὣϲ ἔφαθ᾿, Ἕκτωρ.) δειϲιδαίμων δὲ ὤν οὐ θέλει παρέργωϲ τὴν θυϲίαν γενέϲθαι. ἄλλωϲ τε παροξύνει αὐτοὺϲ καὶ καταλείπει Αἰνείαν. ἢ πρὸϲ ἀνάπαυϲιν τῶν ϲτρατευμάτων· διὸ καὶ τὸ μονομάχιον Γλαύκου παράγεται. ἢ ἐπεὶ ὠνείδιϲται ὑπὸ Ϲαρπηδόνοϲ (Ε 472 sqq) Ἀλέξανδρον θέλει παρεγεῖραι.

129. πῶϲ, φαϲὶ, λέγει Διομήδηϲ οὐκ ἂν ἔγωγε θεοῖϲιν ἕπουρανίοιϲι[*](*B f. 84a ad μαχοίμην. L f. 126b. Cf. Phil. XVIII, p. 344, Π.) μαχοίμην οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντοϲ υἱὸϲ κρατερὸϲ Λἁυκόοργοϲ δὴν ἦν, ὅϲ ῥα θεοῖϲιν ἐπουρανίοιϲιν ἔριζεν, ὅϲ ποτε μαινομένοιο Διωνύϲοιο τιθήναϲ ϲεῦε κατ᾿ ἠγάθεον Νυϲήιον, αἱ δ’ ἅμα πᾶϲαι θύϲθλα χαμαὶ κατέχευαν ὑπ’ ἀνδρφόνοιο Λἁυκούργου καὶ τὰ ἑξῆϲ πῶϲ γὰρ παραιτεῖϲθαι λέγων τὸ θεομαχεῖν αὐτὸϲ μὲν δύο τέτρωκε θεοὺϲ ἤδη, τὸν Διόνυϲον δὲ ἐν αὐτοῖϲ τούτοιϲ μαινύμενον λέγει καὶ πεφευγέναι εἰϲ θάλαϲϲαν φοβηθέντα; ἄτοπον γὰρ καὶ ψεύϲτην ὁμοῦ καὶ βλάϲφημον τὸν Διομήδη κατελέγχοντα. λύϲιϲ. τὸ μὲν οὖν τρῶϲαι θεοὺϲ οὐ κατὰ προαίρεϲιν αὐτοῦ γέγονε, καθ’ ὑπηρεϲίαν δὲ ἄλληϲ θεοῦ κατὰ θεῶν ἕπεϲθαι καὶ αὐτῆϲ [*](1 ἱερείων cod.; corr. Bkk. 2 ἀξιόχρεω Vill.; cod. ἀξιόχρεων corr. ex ἀξιοχρέωϲ 17 παράγεται (αγε e corr.) B 19 λέγων L 22 διονὑϲοιο L 23 νηϲήιον αἰ δὲ ἅμα L 24 ante πῶϲ L ἀπορία 28 οὐκ αὐτοῦ κατὰ προαίρ. γέγ. L) [*](14 sqq. Cf. Eust. p. 625, 50  sqq.) [*](28 sqq. † *B f. 65a ad ἀχλύν Ε 127 (Lp f. 104b): διὰ τί ἡ Ἀθηνᾶ ἀψείλετο ⟨ἀψείλατο Lp⟩ τῷ Διομήδει τὴν ἀχλὺν ὄψρ εὖ γινώσκοι πότερον θεός έστιν ἤ ανθρωπος καί φαμεν· μέχρι τοῦ τὴν Ἀψροδίτην τρῶσαι καὶ τὸν Ἄρεα ἔδωκεν αὐτῷ τὴν δωρεὰν ἀλλ᾿ οὐκ ἀεί. τρωθέντων δὲ τούτων πάλιν κατὰ τὸ σιωπώμενον ἀποδίδοται καὶ οἰκεία ἀχλύς, δι᾿ ἣν ἀγνοεῦ καὶ τὸν Γλαῦκον καὶ ἀναπυνθάνεται πότερον θεός ἐστιν ἢ ἄνθρωπος.) [*](† A f. 64ᵇ ad Ε 127 c. l. ἀχλῦν δ᾿ αὖ τοὶ κτἑ (L f. 96b, cf.  Par. 2894 ap. Cramer. III, p. 250): πῶς ⟨φῶς A; πὲς οὖν L⟩, φησὶν, ⟨ins. νῦν εὐθαρσὴν γενόμενος L⟩ ἐν τοῖ ἑξῆς ἀγνοεὶ τὸν Γλαῦκον Διομήδης λέχοκ τίς δὲ σύ ἐσσι φέριστε (Ζ 123) καί φαμεν ὅτι πρὸς καιρὸν ἀφῄρηται τὴν ἀχλὺν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς ⟨τὴν ἀχλ. ἀπὸ τῶν ἀφθαλμῶν διὰ τῆς Ἀθ. L⟩, ἵνα τρώσῃ τὴν Ἀφροκελευϲάϲηϲ. )

92
τοῖϲ δύο δ’ εἰρηκυίαϲ Ἀθηνᾶϲ μόνοιϲ δεῖν ἐναντιωθῆναι καὶ διὰ τούτουϲ τὴν ὁμίχλην ἀφελούϲηϲ καὶ τὴν ἀπὸ τούτων μόνων ἀγνωϲίαν ἀφηρημένηϲ, προϲθείϲηϲ δὲ μή τι ϲύ γ’ ἀθανάτοιϲι θεοῖϲ ἀν τικρὺ μάχεϲθαι τοῖϲ ἄλλοιϲ (ε 130), καὶ τοῦ Διομήδουϲ εἰπόντοϲ ἀλλ’ ἔτι ϲῶν μέμνημαι ἐφετμέων, ἃϲ ἐπέτελλεϲ· οὕ μ’ εἴαϲ μακάρεϲϲι θεοῖϲ ἀντικρ μάχεϲθαι τοῖϲ ἄλλοιϲ (ε 818 sqq.), Γλαύκου δὲ θραϲύτερον ἐπιόντοϲ, εὐλαβεῖται, μή τιϲ εἴη θεόϲ, καὶ τὰϲ παραγγελίαϲ εἰϲ μνήμην ἀγείρει, λέγων· οὐκ ἂν ἔγωγε θεοῖϲιν ἐπουρανίοιϲι μαχοίμην.

μαινόμενοϲ δὲ ὁ Διόνυϲοϲ οὐ κατὰ βλαϲφημίαν είρηται, ἀλλὰ παραϲτατικῶϲ τῆϲ τοῦ θεοῦ κατὰ βακχείαν ὁρμῆϲ, φλέγοντοϲ ίϲχυρῶϲ καὶ ἀκμάζοντοϲ ἐρρωμένωϲ ἐντὸϲ τῇ τῆϲ χορείαϲ καταϲτάϲει, ὁμοίωϲ τῷ μαίνετο δ’ ὡϲ ὁτ’ Ἄρηϲ ἐγχέϲπα λοϲ ἢ ὸλοὸν πῦρ (0 605) καὶ ἐντὸϲ τῇ ϲυνηθείᾳ δὲ ἐπὶ τῶν ὑπερβαλλόντων τοῖϲ ἔργοιϲ κατ’ ἀνδρείαν μαίνεται φαμέν, μανίαν τὴν ἐνθουϲιαϲτικὴν πρᾶξιν λέγοντεϲ. καὶ Πλάτων (Phaedr. p. 244) δὲ διαιρῶν τὰϲ μανίαϲ δείκνυϲι τὰϲ ἀγαθάϲ τε καὶ θείαϲ, αἵ τινέϲ εἰϲι. φυγὴν δὲ Διονύϲου οὐχ ὁ Διομήδηϲ κατεγνωκε, τοῖϲ δὲ λεγομένοιϲ καὶ κεκρατηκόϲι μύθοιϲ ′′Cμηροϲ κρίνων αὐτοὺϲ είϲ χρῆϲιν κατὰ καιρὸν τοῖϲ ἥρωϲιν ἀνατέθεικε. τὰ δὲ κατὰ τὴν Λυκουργίαν οἰκεῖον ἦν εἰδέναι τῷ Διομήδει· Οἰνεὺϲ γὰρ ὁ πάπποϲ αὐτῷ ὁμόλεκτροϲ λέγεται Διονύϲῳ γενέϲθαι. οἰδεν οὖν εἰκότωϲ τὰ [*](2 ἀφαιρούϲηϲ, suprascriptis ε et λ, L 4 ἄντικρυϲ L 5 τῶν μέμν. ἐφετμέων L 8 τῆϲ παραγγελίαϲ εἰϲ μνήμην ἀγείρει B⟩ 12 ἐρρωμένου B, καὶ ἐρρωμένου L. correxi e schol. infra allato 14 τῇ om. L 21 διονὐϲϲῳ L) [*](δίτην καὶ ⟨τὸν ins. L ⟩ Ἄρεα· τρωθέντων δὲ τούτων πάλιν κατὰ τὶ σιωπώμενον ⟨L καὶ τὸ σινπώμ ενα A ⟩ ἀνταποδίδοται ⟨ἀποδίδοται καὶ L ⟩ ἡ οἰκεία ἀχλ λύς, δι’ ἥν αἰτίαν ἀγνοεῖ καὶ τὸν Γνύκον.) [*](† L. f. 96b ibid., II (cf. Phi. XVIII, p. 349): md τί τῆς Ἀθηνᾶς ἀψελούσης τῷ Διομήδει τὴν ἀχλ ὺν ἄψρ εὖ γινώσκοι ⟨γινώσκει L⟩ πότερον θεός ἐστιν ἤ ἄνθρωπος ἡ δὲ λύσις· μέχρι τοῦ τὴν Ἀψροδίτην ἰδόντα τρῶσαι καὶ τὸν Ἄρεα ἔδωκεν αὐτῶ τὴν δωρεάν, ἀλλ’ οὐ ἀε ⟨ἄν L⟩, τῷ δὲ Γλαύκῳ ὕστερον τῆς ἀνώτερον ⟨? τρώσεως ⟩ ἐντυγχά· νει.) [*](† L f 97a. (cf. Phil. l. c ): πῶς ἀψαιρεθείσης τῇς ἀχλ ὐο ναπυνθάνεται τὸν Γλαῦκον ὁ Διομήδης, πότερον ἄνθρωπό ἐστιν θεός ἔστι δὲ κατὰ τὸ καιρὸν ἡ λύσις. o ὐ γὰρ πρὸς πάντα τὸν χρόνον ἀψῄρηται τὴν ἀχλύν, ἀλλὰ πρὸς τὴ τοῦ Ἄρεος καὶ τῆς Ἀψροδίτης τρῶδιεν.) [*](† B f. 84 ad σύ Ζ 123 (id Lp f. 122ᵇ c. l. τί δὲ σύ ἐσσι): μέχ γὰρ το τρῶσαι τοὺς θεοὺς τῆν άχλὺν άψήρτο, νῦν δὲ περίκειται αὐτήν.) [*](10-17 †*B f. 210 ad μαέsτo Ο 605 (id. I. f. 333a) inverso ordine: καὶ ἐντὸϲ τῆ συνηθείᾳ δὲ ἐπὶ τῶν ὑπερβαλλόντων ἐντὸϲ τοῖς ἔργος και’ ἀνδρείαν ⟨ἀνδρίαν, ι ex ει corr., B ⟩ μαίνεται ψαμέν, μανίαν τὴν ἐνθουσι αστικὴν πρᾶξιν λ λέγοντες. καὶ Πλάτων δὲ διαιρῶ τὰς μανίας δείκνυσι τὰς ἀγαθἀς τε καὶ θεἰας αἵτινές εἰδιν. ἱμοίως καὶ ἐπὶ τοῦ Διονύσου μαινόμενος εἴρηται οὐ κ ατὰ βλασψηίαν ἀλλὰ παρσταικῶν τῆς τοῦ- θεοῦ κατὰ βακχείαν ὁρμῆς φλ έγοντος ἐσχυρῶς καὶ ἀκμάξοντος ἐρρωμένως ἐντὸϲ τῇ τῆς χορείας καταστάσει.)

93
κατὰ τὸν Διόνυϲον καὶ ὁποίου τέλουϲ ἔτυχεν ὁ πρὸϲ τοῦτον μαχεϲάμενοϲ Λἁυκοῦργοϲ. ἐναργῶϲ δὲ καὶ ἐντὸϲ ὸλίγοιϲ καὶ κυρίᾳ τῇ λέξει χρώμενοϲ χορείαν ἀπήγγειλε Bακχῶν· ὁ μὲν γὰρ Λυκοῦργοϲ τὸν πέλεκυν ἀνατετακὼϲ ὁρᾶται — οὐτοϲ γάρ ἐϲτιν ὁ βουπλήξ —, αἱ δὲ φεύγουϲαι κατὰ τὸ ὄροϲ, οἱ δὲ θύρϲοι κείμενοι χαμαί, ὁ δὲ Διόνυϲοϲ διὰ δέοϲ καταδυόμενοϲ εἰϲ τὴν θάλαϲϲαν ὡϲ ἄν ἔτι παῖϲ, καὶ Θέτιϲ ὑποδεχομένη τοῖϲ κόλποιϲ ὡϲ νήπιον ἔτι καὶ παῖδα. τὸ δὲ δεδιότα διὰ τὴν ἀπειλὴν τοῦ ἐπανατειναμένου τὸν πέλεκυν ἀνδροφόνου Λυκούργου καὶ τὸ τὰ θύϲθλα δὲ καταχέαι φάναι, ἀλλὰ μὴ ῥῖψαι, τὸ ὰβρὸν τῶν περὶ τὸν Διόνυϲον Bακχῶν παραϲτήϲει.

150. κατὰ τὸν Πορφ ύριον εἰϲ τὸ ἐθέλειϲ ὑποϲτικτέον, ἵν ᾖ τὸ[*](Lp f. 123a c.l. εἰδ ἐθέλειϲ.) δαήμεναι ἀντὶ τοῦ δάηθι.

164. 65. οὐ γάρ, ὥϲ τινεϲ ἐξεδέξαντο, τεθνήξῃ ἀναιρεθεὶϲ ὑπὸ[*](L f.131a, II. *B f. 85a ad τεθναίηϲ (us- que ad lin. 19). Cf. Scor. et Harl. ap. Dind. III, p. 289.) τοῦ ἐπιβούλου, εἰ μὴ φθάϲαϲ ϲὺ τοῦτον ἀποκτείνειϲ. ἔϲτι δὲ ἠθικὴ ἡ φράϲιϲ λεγουϲα ὅτι καλόν ϲοι ἀποθανεῖν, Προῖτε, εἰ μὴ τιμωρήϲειϲ τὸν ὑβρίϲαντά ϲε διὰ τὸ θελῆϲαί μοι μιγῆναι οὐκ ἐθελούϲῃ· ἀποθάνοιϲ, ὦ Προῖτε, εἰ μή με ἐκδικήϲειαϲ, κατὰ ἀρὰν λεγούϲηϲ. ϲυντόμωϲ δὲ τὰ ἀρχαῖα δεδήλωκε, μιγῆναι οὐκ ἐθελούϲῃ, ἀλλ’ οὐχ ὥϲπερ Ἡϲίοδοϲ τὰ περὶ τοῦ Πηλέωϲ καὶ τῆϲ Ἀλκάϲτου γυναικὸϲ διὰ μικρῶν ἐπεξελθών τρεῖϲ δὲ οὖτοι τρόποι μίξεωϲ· ἡγὰρ βούλεταί τιϲ μὴ βουλομένηϲ τῆϲ γυναικόϲ, ὡϲ ἡ Ἄντεια τὸν Hελλεροφόντην διέβαλλεν, ἢ μὴ βουλόμενοϲ βουλομένῃ ϲύνεϲτιν, ὥϲπερ Ὀδυϲϲεὺϲ παρ’ οὐκ ἐθέλων ἐθελούϲῃ τῆ ἰαλυψοῖ (ε 155), ἤ βουλομένῃ βουλόμενοϲ, ὥϲπερ Αἴγιϲθοϲ τῆ Κλυταιμνήϲτρᾳ· καὶ γὰρ ἐθέλων ἐθέλουϲαν ἀνήγαγεν ὅνδε δόμονδε ( γ 272). τέταρτοϲ γὰρ τρόποϲ οὐκ ἔνεϲτιν· οὐδὲ γὰρ ἄκων ἀκούϲῃ ϲύνεϲτιν.

[*](2 ἐναργίαϲ (?) L. καιρία L. 3 βάκχων B⟩ L.: corr. Dind. 4 αἰ δὲ φεύ- γουϲαι, supra scriptis οι et ι (ut sit οἱ δὲ φεύγουϲι) B, οἱ δὲ φεὺγουϲι L. 6 καὶ Θέτιν ὑποδεχομένην L 7 τὸ correxi codd. τὸν 9 . . .θλα (θὐϲ evan.) B⟩ καταχῆαι L 9 10 τὸ ἁβρὸν παρὰ τὸν διόνυϲον βάκχων (corr.e βάκχον) παραγράφειν ϲτήϲει L βάκχων B⟩ 13 οὐχ ὥϲ τινεϲ B⟩ ἐξεδ. τὸ τεθνήξῃ L. 14 ἀποκτείνηϲ L. 15 λεγούϲηϲ B⟩ τιμωρὴϲαιϲ L 16 θελῆϲαι μιγῆναι μοι B⟩ 18 ἀρ- χαῖα vix sanum: αἰϲχρά? 19 ἀκάτου BL: corr. Dind. 20 τρεῖϲ δὲ sqq. in *B non exstant 21 διέβαλεν Sc. 22 ἐθέλων om. L. θελούϲῃ Sc. 23 ἢ βου- λομένην L 25 οὐκ ἔϲτιν Sc.)[*](11 Idem omisso Porph. auctore B⟩ 1. 84ᵇ et A f. 83a h.l., ita ut rem ab illo allatam recte ad Nicanore m Eriedlaender retulerit (Nic. π. Ἰλ. στιγμ., p. 186).)[*](13—17 Cf. duo schol. Lp f.123b, c. l. τεθναίης (p. 297, 35 298, 3 Bacbm ).)[*](20 † B f. 85a ad οὐκ ἐθελούσῃ (id. Lp f. 123 c. l. μιγήμεναι); τρεῖς τρόποι μίξεων. ἤ βούλεταί τις μὴ βουλομένῃ μιγῆναι, ὡς νῦν οὗτος λοιδορεῖται. ἤ μ βουλόμενος βουλομένῃ, ὡς Ὀδυδδεὺς π αρ οὐκ ἐθέλων ἐθελο ύσῃ τῇ Καλυ- ψοῖ. ἢ ὡς Αἴγισθος τῆ Κλυταιμνήστρᾳ ἐθέλων ἐθελούῃ. τέταρτορ δὲ τρόπο ούκ ἔστιν· οὐδεὶ ς γὰρ ἄκων ἀκούσ πώροτε ⟨ποτὲ Lp) μίγνυται. Cf. Eunt. p. 632, 17: ἐνταῦθα δὲ ἐνθυμητ ἐον τὸ το ῦ Πορ ψυρίου, ὡς ἤ ἐθέλων ἐθέλουσάν τι εὑρίακει κτλ ., id. γ 272 (p. 1467, 27).)
94
[*](B f. 85a ad οἶον. Lp f. 123b. Lp f. 123b c.l. ϲήματα λυγρά.)