Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae
Porphyrius
Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882
129. πῶϲ, φαϲὶ, λέγει Διομήδηϲ οὐκ ἂν ἔγωγε θεοῖϲιν ἕπουρανίοιϲι[*](*B f. 84a ad μαχοίμην. L f. 126b. Cf. Phil. XVIII, p. 344, Π.) μαχοίμην οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντοϲ υἱὸϲ κρατερὸϲ Λἁυκόοργοϲ δὴν ἦν, ὅϲ ῥα θεοῖϲιν ἐπουρανίοιϲιν ἔριζεν, ὅϲ ποτε μαινομένοιο Διωνύϲοιο τιθήναϲ ϲεῦε κατ᾿ ἠγάθεον Νυϲήιον, αἱ δ’ ἅμα πᾶϲαι θύϲθλα χαμαὶ κατέχευαν ὑπ’ ἀνδρφόνοιο Λἁυκούργου καὶ τὰ ἑξῆϲ πῶϲ γὰρ παραιτεῖϲθαι λέγων τὸ θεομαχεῖν αὐτὸϲ μὲν δύο τέτρωκε θεοὺϲ ἤδη, τὸν Διόνυϲον δὲ ἐν αὐτοῖϲ τούτοιϲ μαινύμενον λέγει καὶ πεφευγέναι εἰϲ θάλαϲϲαν φοβηθέντα; ἄτοπον γὰρ καὶ ψεύϲτην ὁμοῦ καὶ βλάϲφημον τὸν Διομήδη κατελέγχοντα. λύϲιϲ. τὸ μὲν οὖν τρῶϲαι θεοὺϲ οὐ κατὰ προαίρεϲιν αὐτοῦ γέγονε, καθ’ ὑπηρεϲίαν δὲ ἄλληϲ θεοῦ κατὰ θεῶν ἕπεϲθαι καὶ αὐτῆϲ [*](1 ἱερείων cod.; corr. Bkk. 2 ἀξιόχρεω Vill.; cod. ἀξιόχρεων corr. ex ἀξιοχρέωϲ 17 παράγεται (αγε e corr.) B 19 λέγων L 22 διονὑϲοιο L 23 νηϲήιον αἰ δὲ ἅμα L 24 ante πῶϲ L ἀπορία 28 οὐκ αὐτοῦ κατὰ προαίρ. γέγ. L) [*](14 sqq. Cf. Eust. p. 625, 50 sqq.) [*](28 sqq. † *B f. 65a ad ἀχλύν Ε 127 (Lp f. 104b): διὰ τί ἡ Ἀθηνᾶ ἀψείλετο ⟨ἀψείλατο Lp⟩ τῷ Διομήδει τὴν ἀχλὺν ὄψρ εὖ γινώσκοι πότερον θεός έστιν ἤ ανθρωπος καί φαμεν· μέχρι τοῦ τὴν Ἀψροδίτην τρῶσαι καὶ τὸν Ἄρεα ἔδωκεν αὐτῷ τὴν δωρεὰν ἀλλ᾿ οὐκ ἀεί. τρωθέντων δὲ τούτων πάλιν κατὰ τὸ σιωπώμενον ἀποδίδοται καὶ οἰκεία ἀχλύς, δι᾿ ἣν ἀγνοεῦ καὶ τὸν Γλαῦκον καὶ ἀναπυνθάνεται πότερον θεός ἐστιν ἢ ἄνθρωπος.) [*](† A f. 64ᵇ ad Ε 127 c. l. ἀχλῦν δ᾿ αὖ τοὶ κτἑ (L f. 96b, cf. Par. 2894 ap. Cramer. III, p. 250): πῶς ⟨φῶς A; πὲς οὖν L⟩, φησὶν, ⟨ins. νῦν εὐθαρσὴν γενόμενος L⟩ ἐν τοῖ ἑξῆς ἀγνοεὶ τὸν Γλαῦκον Διομήδης λέχοκ τίς δὲ σύ ἐσσι φέριστε (Ζ 123) καί φαμεν ὅτι πρὸς καιρὸν ἀφῄρηται τὴν ἀχλὺν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς ⟨τὴν ἀχλ. ἀπὸ τῶν ἀφθαλμῶν διὰ τῆς Ἀθ. L⟩, ἵνα τρώσῃ τὴν Ἀφροκελευϲάϲηϲ. )
μαινόμενοϲ δὲ ὁ Διόνυϲοϲ οὐ κατὰ βλαϲφημίαν είρηται, ἀλλὰ παραϲτατικῶϲ τῆϲ τοῦ θεοῦ κατὰ βακχείαν ὁρμῆϲ, φλέγοντοϲ ίϲχυρῶϲ καὶ ἀκμάζοντοϲ ἐρρωμένωϲ ἐντὸϲ τῇ τῆϲ χορείαϲ καταϲτάϲει, ὁμοίωϲ τῷ μαίνετο δ’ ὡϲ ὁτ’ Ἄρηϲ ἐγχέϲπα λοϲ ἢ ὸλοὸν πῦρ (0 605) καὶ ἐντὸϲ τῇ ϲυνηθείᾳ δὲ ἐπὶ τῶν ὑπερβαλλόντων τοῖϲ ἔργοιϲ κατ’ ἀνδρείαν μαίνεται φαμέν, μανίαν τὴν ἐνθουϲιαϲτικὴν πρᾶξιν λέγοντεϲ. καὶ Πλάτων (Phaedr. p. 244) δὲ διαιρῶν τὰϲ μανίαϲ δείκνυϲι τὰϲ ἀγαθάϲ τε καὶ θείαϲ, αἵ τινέϲ εἰϲι. φυγὴν δὲ Διονύϲου οὐχ ὁ Διομήδηϲ κατεγνωκε, τοῖϲ δὲ λεγομένοιϲ καὶ κεκρατηκόϲι μύθοιϲ ′′Cμηροϲ κρίνων αὐτοὺϲ είϲ χρῆϲιν κατὰ καιρὸν τοῖϲ ἥρωϲιν ἀνατέθεικε. τὰ δὲ κατὰ τὴν Λυκουργίαν οἰκεῖον ἦν εἰδέναι τῷ Διομήδει· Οἰνεὺϲ γὰρ ὁ πάπποϲ αὐτῷ ὁμόλεκτροϲ λέγεται Διονύϲῳ γενέϲθαι. οἰδεν οὖν εἰκότωϲ τὰ [*](2 ἀφαιρούϲηϲ, suprascriptis ε et λ, L 4 ἄντικρυϲ L 5 τῶν μέμν. ἐφετμέων L 8 τῆϲ παραγγελίαϲ εἰϲ μνήμην ἀγείρει B⟩ 12 ἐρρωμένου B, καὶ ἐρρωμένου L. correxi e schol. infra allato 14 τῇ om. L 21 διονὐϲϲῳ L) [*](δίτην καὶ ⟨τὸν ins. L ⟩ Ἄρεα· τρωθέντων δὲ τούτων πάλιν κατὰ τὶ σιωπώμενον ⟨L καὶ τὸ σινπώμ ενα A ⟩ ἀνταποδίδοται ⟨ἀποδίδοται καὶ L ⟩ ἡ οἰκεία ἀχλ λύς, δι’ ἥν αἰτίαν ἀγνοεῖ καὶ τὸν Γνύκον.) [*](† L. f. 96b ibid., II (cf. Phi. XVIII, p. 349): md τί τῆς Ἀθηνᾶς ἀψελούσης τῷ Διομήδει τὴν ἀχλ ὺν ἄψρ εὖ γινώσκοι ⟨γινώσκει L⟩ πότερον θεός ἐστιν ἤ ἄνθρωπος ἡ δὲ λύσις· μέχρι τοῦ τὴν Ἀψροδίτην ἰδόντα τρῶσαι καὶ τὸν Ἄρεα ἔδωκεν αὐτῶ τὴν δωρεάν, ἀλλ’ οὐ ἀε ⟨ἄν L⟩, τῷ δὲ Γλαύκῳ ὕστερον τῆς ἀνώτερον ⟨? τρώσεως ⟩ ἐντυγχά· νει.) [*](† L f 97a. (cf. Phil. l. c ): πῶς ἀψαιρεθείσης τῇς ἀχλ ὐο ναπυνθάνεται τὸν Γλαῦκον ὁ Διομήδης, πότερον ἄνθρωπό ἐστιν θεός ἔστι δὲ κατὰ τὸ καιρὸν ἡ λύσις. o ὐ γὰρ πρὸς πάντα τὸν χρόνον ἀψῄρηται τὴν ἀχλύν, ἀλλὰ πρὸς τὴ τοῦ Ἄρεος καὶ τῆς Ἀψροδίτης τρῶδιεν.) [*](† B f. 84 ad σύ Ζ 123 (id Lp f. 122ᵇ c. l. τί δὲ σύ ἐσσι): μέχ γὰρ το τρῶσαι τοὺς θεοὺς τῆν άχλὺν άψήρτο, νῦν δὲ περίκειται αὐτήν.) [*](10-17 †*B f. 210 ad μαέsτo Ο 605 (id. I. f. 333a) inverso ordine: καὶ ἐντὸϲ τῆ συνηθείᾳ δὲ ἐπὶ τῶν ὑπερβαλλόντων ἐντὸϲ τοῖς ἔργος και’ ἀνδρείαν ⟨ἀνδρίαν, ι ex ει corr., B ⟩ μαίνεται ψαμέν, μανίαν τὴν ἐνθουσι αστικὴν πρᾶξιν λ λέγοντες. καὶ Πλάτων δὲ διαιρῶ τὰς μανίας δείκνυσι τὰς ἀγαθἀς τε καὶ θεἰας αἵτινές εἰδιν. ἱμοίως καὶ ἐπὶ τοῦ Διονύσου μαινόμενος εἴρηται οὐ κ ατὰ βλασψηίαν ἀλλὰ παρσταικῶν τῆς τοῦ- θεοῦ κατὰ βακχείαν ὁρμῆς φλ έγοντος ἐσχυρῶς καὶ ἀκμάξοντος ἐρρωμένως ἐντὸϲ τῇ τῆς χορείας καταστάσει.)
150. κατὰ τὸν Πορφ ύριον εἰϲ τὸ ἐθέλειϲ ὑποϲτικτέον, ἵν ᾖ τὸ[*](Lp f. 123a c.l. εἰδ ἐθέλειϲ.) δαήμεναι ἀντὶ τοῦ δάηθι.
164. 65. οὐ γάρ, ὥϲ τινεϲ ἐξεδέξαντο, τεθνήξῃ ἀναιρεθεὶϲ ὑπὸ[*](L f.131a, II. *B f. 85a ad τεθναίηϲ (us- que ad lin. 19). Cf. Scor. et Harl. ap. Dind. III, p. 289.) τοῦ ἐπιβούλου, εἰ μὴ φθάϲαϲ ϲὺ τοῦτον ἀποκτείνειϲ. ἔϲτι δὲ ἠθικὴ ἡ φράϲιϲ λεγουϲα ὅτι καλόν ϲοι ἀποθανεῖν, Προῖτε, εἰ μὴ τιμωρήϲειϲ τὸν ὑβρίϲαντά ϲε διὰ τὸ θελῆϲαί μοι μιγῆναι οὐκ ἐθελούϲῃ· ἀποθάνοιϲ, ὦ Προῖτε, εἰ μή με ἐκδικήϲειαϲ, κατὰ ἀρὰν λεγούϲηϲ. ϲυντόμωϲ δὲ τὰ ἀρχαῖα δεδήλωκε, μιγῆναι οὐκ ἐθελούϲῃ, ἀλλ’ οὐχ ὥϲπερ Ἡϲίοδοϲ τὰ περὶ τοῦ Πηλέωϲ καὶ τῆϲ Ἀλκάϲτου γυναικὸϲ διὰ μικρῶν ἐπεξελθών τρεῖϲ δὲ οὖτοι τρόποι μίξεωϲ· ἡγὰρ βούλεταί τιϲ μὴ βουλομένηϲ τῆϲ γυναικόϲ, ὡϲ ἡ Ἄντεια τὸν Hελλεροφόντην διέβαλλεν, ἢ μὴ βουλόμενοϲ βουλομένῃ ϲύνεϲτιν, ὥϲπερ Ὀδυϲϲεὺϲ παρ’ οὐκ ἐθέλων ἐθελούϲῃ τῆ ἰαλυψοῖ (ε 155), ἤ βουλομένῃ βουλόμενοϲ, ὥϲπερ Αἴγιϲθοϲ τῆ Κλυταιμνήϲτρᾳ· καὶ γὰρ ἐθέλων ἐθέλουϲαν ἀνήγαγεν ὅνδε δόμονδε ( γ 272). τέταρτοϲ γὰρ τρόποϲ οὐκ ἔνεϲτιν· οὐδὲ γὰρ ἄκων ἀκούϲῃ ϲύνεϲτιν.
[*](2 ἐναργίαϲ (?) L. καιρία L. 3 βάκχων B⟩ L.: corr. Dind. 4 αἰ δὲ φεύ- γουϲαι, supra scriptis οι et ι (ut sit οἱ δὲ φεύγουϲι) B, οἱ δὲ φεὺγουϲι L. 6 καὶ Θέτιν ὑποδεχομένην L 7 τὸ correxi codd. τὸν 9 . . .θλα (θὐϲ evan.) B⟩ καταχῆαι L 9 10 τὸ ἁβρὸν παρὰ τὸν διόνυϲον βάκχων (corr.e βάκχον) παραγράφειν ϲτήϲει L βάκχων B⟩ 13 οὐχ ὥϲ τινεϲ B⟩ ἐξεδ. τὸ τεθνήξῃ L. 14 ἀποκτείνηϲ L. 15 λεγούϲηϲ B⟩ τιμωρὴϲαιϲ L 16 θελῆϲαι μιγῆναι μοι B⟩ 18 ἀρ- χαῖα vix sanum: αἰϲχρά? 19 ἀκάτου BL: corr. Dind. 20 τρεῖϲ δὲ sqq. in *B non exstant 21 διέβαλεν Sc. 22 ἐθέλων om. L. θελούϲῃ Sc. 23 ἢ βου- λομένην L 25 οὐκ ἔϲτιν Sc.)[*](11 Idem omisso Porph. auctore B⟩ 1. 84ᵇ et A f. 83a h.l., ita ut rem ab illo allatam recte ad Nicanore m Eriedlaender retulerit (Nic. π. Ἰλ. στιγμ., p. 186).)[*](13—17 Cf. duo schol. Lp f.123b, c. l. τεθναίης (p. 297, 35 298, 3 Bacbm ).)[*](20 † B f. 85a ad οὐκ ἐθελούσῃ (id. Lp f. 123 c. l. μιγήμεναι); τρεῖς τρόποι μίξεων. ἤ βούλεταί τις μὴ βουλομένῃ μιγῆναι, ὡς νῦν οὗτος λοιδορεῖται. ἤ μ βουλόμενος βουλομένῃ, ὡς Ὀδυδδεὺς π αρ οὐκ ἐθέλων ἐθελο ύσῃ τῇ Καλυ- ψοῖ. ἢ ὡς Αἴγισθος τῆ Κλυταιμνήστρᾳ ἐθέλων ἐθελούῃ. τέταρτορ δὲ τρόπο ούκ ἔστιν· οὐδεὶ ς γὰρ ἄκων ἀκούσ πώροτε ⟨ποτὲ Lp) μίγνυται. Cf. Eunt. p. 632, 17: ἐνταῦθα δὲ ἐνθυμητ ἐον τὸ το ῦ Πορ ψυρίου, ὡς ἤ ἐθέλων ἐθέλουσάν τι εὑρίακει κτλ ., id. γ 272 (p. 1467, 27).)166. ἀντὶ τοῦ παράδοξον. πῶϲ δὲ οὐκ ἤλεγξε; διαϲύρει διὰ τούτου ου τὸ τῶν ἀνδρῶν γυναικοπαθὲϲ Ὅμηροϲ.
168. οἱ μὲν τὰ γράμματα. κατὰ γὰρ λόγον φιλόϲοφον, ἐπεί εἰϲι ϲημεῖα φωνῶν ἢ νοημάτων ἢ πραγμάτων · οἱ δὲ κλῆρον ἐϲημήναντο (H 175) ὅϲ μιν ἐπιγρά ψαϲ (H 187). ἄτοπον γὰρ τοὺϲ πάϲαν τέχνην εὺρόνταϲ οὐκ εἰδέναι γράμματα. τινὲϲ δέ, ὡϲ παρ’ Αἰγυπτίοιϲ, ἱερὰ ζῴδια, δι’ ὦν δηλοῦται τὰ πράγματα. Πορφ ύριοϲ μὲν ϲήματα τὰ γράμματα, πίνακα δὲ τὸ λεγόμενον πινακίδιον.
[*](B f. ad H 175. Lp f. 136.)γράμμαϲιν ἐϲημήνα ν το (Η 15). καὶ πῶϲ ὁ κῆρυξ οὐδὲ οἱ ἄλλοι γνωρίζουϲιν. ὅτι ἐθνικὰ ῆν.
172. ad Δ 434.
[*](Eust. Z, p. 634, 41.)179. καὶ ζητητέον τὸν Πορφύριον καλῶϲ τοῖϲ περὶ τούτων (de Chimaera rebusque ad eam pertinentibus) διαιτῶντα.
[*](*B f. 85ᵇ ad κεῖνοϲ.)200. τίϲ ἡ αἰτία, φαϲὶ, τοῦ τὸν Βελλεροφόντην ἀπεχθῆ πάϲι θεοῖϲ γενέϲθαι καὶ τὴν τῶν ἀνθρώπων ϲυναναϲτροφὴν ἐκκλίνειν; καὶ πρὸϲ τίνα ἔχει τὴν ἀναφορὰν τὸ
201. *B ( ═ ζητ. Vat. 11) v. in extrema operis nostri parte.
[*](*B f 86ᵇ ad ἐtέλετο. L. f. 132b, II)234. διὰ τί ὁ μὲν Γλαῦκοϲ προήχθη εἰϲ φιλοτιμίαν τοῦ ἀλλάϲϲειν τὰ ὅπλα χρυϲᾶ ὄντα πρὸϲ Διομήδην, ὁ δὲ ποιητὴϲ ἐπιτιμῇ ὡϲ οὐ δέον οὐδ’ εἰ φίλοϲ εἴη, προΐεϲθαι πλείονοϲ ἄξιον;
προγόνων ὁ Γλαῦκοϲ φιλοτιμίαν ἐξηγηϲαμένου Διομήδουϲ ἀκούϲαϲ οὐκ ὠήθη δεῖν ἐλαττοῦϲθαι ταύτηϲ ῦἰνε ὺϲ γάρ ποτε δῖοϲ ἀμύμονα Βελλεροφόν την ξείνιϲ’ ἐνὶ μεγάροιϲιν ἐείκοϲιν ῆμ ατ ’ ἐρύξαϲ· οἱ δὲ καὶ ἀλλήλοιϲ ήλοιϲι πόρον ξεινήια καλά Οἰνε ὺϲ μὲν ζωϲτῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν, Βελλεροφόντηϲ δὲ δέπαϲ ἀμφικύπελλον (v. 216 — 220). ταῦτ’ οὖν ἀκούϲαϲ ὁ Γλαῦκοϲ προήχθη εἰϲ φιλοτιμίαν προγονικήν· ὡϲ γὰρ Βελλεροφόντηϲ ζωϲτῆροϲ οὐκ ἀπηξίωϲε χρυϲοῦν ἔκπωμα δοῦναι καὶ ὅλωϲ χρύϲεον δεδώρηται τῷ ξένῳ, οὕτω καὶ αὐτὸϲ χρυϲὸν ὃν εἰχε περικείμενον δοῦναι προήχθη, ἀκούϲαϲ παρὰ τοῦ φοβερωτάτου Διομήδουϲ τῶν τότε·
ὁ ποιητὴϲ δὲ, φηϲὶν Ἀλριϲτοτέληϲ, οὐχ ὅτιτὰ πλείονοϲ ἄξια ὄντα προήκατο ἐπιτιμ , ἀλλ’ ὅτι ἐντὸϲ πολέμῳ καὶ χρώμενοϲ προίετο. οὐδὲν γὰρ ἀλλοιότερον , ὥϲπερ ἂν εἰ ἀπέβαλε τὰ ὅπλα ἐπιτιμῷ οὑν ὅτι κρείττω προίετο οὐκ είϲ τιμὴν ἀλλ’ εἰϲ χρῆϲιν· ἀναγκαῖον δὲ τοῦτο δηλῶϲαι εἰπόντα τὴν ἀξίαν.
τινὲϲ δ’ οὐ καταμεμφεϲθαί φαϲιν ἐντὸϲ τῷ φάναι Γρονίδηϲ δὲ [*](2 lacunam, quae in cod. non apparet, sensus postulare videtur 8 L in lemn.: ἔνθ’ αὐτὲ Γλαύκῳ Γρονίδηϲ ἐξέλατο (sic) φρέναϲ ζεύϲ ἀλλάξαι L Διομήδη L 9 ὁ ποιητὴϲ δὲ L 10 τὸ πλ. ὄξ L 11 ἀκούϲαντοϲ L 18 δοῦναι delendum et pro ὅλωϲ χρύϲεον scribendum ὁλόχρυϲον νidetur καὶ ὅλωϲ χρυϲὸϲ ἐδωρεῖτο coni. Kamm p. 45 19 περικείμενον e coni Cobet. codd. παρακείμενον 20 παρὰ τοῦ L; περὶ τοῦ B⟩ 21 τεύχε’ ἀλλήλοιϲ L. 25 εὐχώμεθα L 28 φηϲὶν Ἀριϲτοτέληϲ, supro scriptis ὡϲ ὁ, L 29 χρώμενοϲ προήκατο L) [*](1 Leonis A laban den sis Carica et Lyciaca comm. Suid. v. Λέων.)
xo ύρην ἣν ἄρα μοι γέραϲ ἔξελον υεϲ Ἀχαιῶν (ΙΙ 56) δηλοῖ γάρ· ἣν εἰϲ τιμὴν γεραίροντέϲ με δεδώκαϲι καὶ τὸ γέραϲ μου αὔξοντεϲ· γέροϲ γὰρ ἔξελον ἐξαίρετον ποιοῦντεϲ. τὰ δὲ γινόμενα ὡϲ ἐπὶ τὸ πολῶ θεοῖϲ εἰώθαϲιν ἀνάπτειν. τὸ μέντοι ἔγχεα δ’ ἀλλήλων ἀλεὠμεθα καὶ δι’ ὁμίλου (Ζ 226) ἀντὶ τοῦ ἐντὸϲ ὄψει πάντων, ὡϲ εἰδέναι αὐτοὺϲ ὅτι ξένοι ἀλλήλων ἐϲμέν, ἢ μὴ μόνον ἀλλήλων φειδώμεθα ἀλλὰ καὶ οἱ ὅμιλοι ἡμῶν. ἀλλ’ οὐτοι μὲν διὰ προγονικὴν φιλίαν τὸν πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἐϲπείϲαντο πόλεμον, αρπηδὼν δὲ καὶ Τληπόλεμοϲ ϲυγγενεῖϲ ὄντεϲ καὶ τοῦτο γινώϲκοντεϲ ϲυνελθὸντεϲ διὰ θανάτου ἐκρίθηϲαν, τοῦ μὲν ἀποθανόντοϲ τοῦ δὲ τρωθέντοϲ (ε 65 s .). οὕτωϲ ἡ λεγομένη ϲυγγένεια πρὸϲ φιλίαν οὐδὲν ϲυνεργεῖ.
ἄλλωϲ. ἀϲύμφορον δοκεῖ εἰναι ἄφροναϲ καλεῖν τοὺϲ λαμπρὸϲ τὰϲ ψυχὰϲ καὶ ἀποκλείειν τὰϲ μεγολοψυχίαϲ τῶν ξένων πρὸϲ ἀλλήλουϲ. οἱ μὲν οὑν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ λύουϲι, τὸ ἐξέλετο ἀποδιδόντεϲ τὸ ἐξαίρετον καὶ ἔκκριτον ἐποίηϲε, βιαίωϲ πωϲ. οἱ δὲ περίρραϲιν εἰναι· Γλαύκῳ φρἐναϲ ἐξέλετο· μὴ γὰρ ἀμειψάμενοϲ ἀλλ’ ἀπειθήϲαϲ ἀνῃρέθη ἄν, πολὺ βιαιότερον ἀποδιδόντεϲ. οἱ δὲ πρὸϲ τὸν καιρύν, ὅτι ὁ χρυϲὸϲ ἐπιτηδειότεροϲ πρὸϲ τὸν πόλεμον διὰ τὸ ϲτίλβον τῶν ὅπλων. ἐμοὶ δὲ οὐδ’ οὕτωϲ καλῶϲ---καὶ γάρ τε Λιταί εἰϲι Διὸϲ [*](4 ἣν εἰϲ in rus. L γεραίροντεϲ μεταδεδώκαϲι B⟩ L 5 ἐξέλον H 7 ὁμήλου L 11 δι’ ἀθανάτου L 13 post ϲυνεργεῖ B signum scholii finiti (: — ), tum (lin 14) ἄλλωϲ κτλ. ab eadem manu in margine exterm. 21 intercidisse nonnulla.. apparet, sed quidnam scholii auctor sibi voluent diffcile dictu. Videtur tamen magnificum Glauci donum ita accipere, utquasi sceleris cuiusdam expiandi causa (e. c. a Pandaro commIssi) datum sit, ita. ut cum ratione quae inter Preces et Alen intercedit comparetur) [*](1 sqq. † ELust. p. 638, 52: ἔνθ’ ἀὖτε Γλαύκῳ ψρένα ἐξείλετο Ζεύς, ὅ ἐστιν ἐξαιρέττους ἐποίησεν, ὡ τῷ Πορ ψυρίῳ δοκ εῖ. Paris. 2894 Ζ 234 ( Cramer.ΙΙ. p. 253): ἐξελ ἐξα το Ζεὐς: ἐβαοέτου ἐποίησε διὰ τὸ μὴ γλισχρεὐασθαι περὶ τὴν δὀδιν.) [*](Ad Γ377 (ἑκ γάρ οἱ ψρένας εἵλ ετο μ ητίετα Ζε ύς ) † Lp f. 161b sine lemm.: ἀλλαχοῦ ἐπὶ τιῦ Γλαύκου ἀντὶ τοῦ ἐξαιρέτους τὰς τοῦ Γλαύκου ψρίνας ἐποίησεν, ὡς κ αὶ Πορ ψυρίῳ δοκ ῖ. ἐνταῦθα δὲ ἀντὶ τοῦ ἐστέρησε ψρενῶν. Cf. Eust. ibid, p. 757, 13; id. ad P 470, p. 1115, 12.) [*](10—13 Aliter de Sarpedonis et Tlepolemi pugna in quaestione ad E 631 servata iudicatur.) [*](14 sqq. Alterum quod hic incipit schol. *B, quoniam praeter res e priore excerptas nonnulla continet quae illic non leguntur, priori subiungere quam. infra textum collocare maluimus, quamvis habeat quae a Porphyrio ipso pro- focta non sint. Auctor enim quisquis fuit scholii non solum ex eo sua excerpsit, sed etiam suum de sententia quam ille amplexus erat iudicium (ἐξέλετο ═ ἆραι καὶ αὐξῆσαι) non dissimulavit.) [*](19 Cf. p. 96, 28 sqq.)
εἰκότωϲ ὁ Γλαῦκοϲ τοῦ προγόνου τὸ φιλότιμον ἀκούϲαϲ Βελλεἐνθ’ οὖτε. ροφόντου χρυϲὸν δωρεῖται πρὸϲ τὸ παρόν, ἄλλωϲ τε ὑπερήδεται τῇ ϲυντυχίᾳ γινόμενοϲ ἰδιόξενοϲ τοῦ παναρίϲτου Διομήδοῳϲ. τὸ δὲ ἐξἐλετο ἀντὶ τοῶ ὑπερηύξηϲε τῇ ψιλότητι. ἢ μάλλον αἰτιάται αὐτὸν ὅτι κατὰ τῶν ϲυμμάχων ἐκόϲμει αὐτὸν λαμπροτέροιϲ ὅπλοιϲ. ἢ ὡϲ Ἡψαιϲτότευκτα. ἤ, ὡϲ Πίοϲ , ἵνα κἀν τούτῳ αὐξήϲῃ τὸν Ἐλληνα ὡϲ μὴ ἐξ ἴϲου ἀπηλλαγμένον, ὅπερ ἡδὺ τοῖϲ ἀκούουϲιν· ὅπου γὰρ ταῦτα, εὔκαιροϲ ἡ τῶν πολεμίων ὁρμή.
[*](B f. 86ᵇ ad Τυδείδην. L f. 133a. Lp f. 125a c. l. δ᾿ϲ πρὸϲ Τυδείδην.)235. καὶ πῶϲ οὐ Διομήδηϲ φρενῶν λεπεται γυμνούμενοϲ, πρὸ μικροῦ τῶν Τρώων παραϲπονδηϲάντων (Δ 104 sqq ). τάχα οὖν τὸν ζωϲτῆρα μόνον καὶ τὸ ξίφοϲ, ὡϲ οἱ περὶ Ἕκτορα, ῆμειψαν (1 303 —). Πυδείδην. Αἴαντοϲ Ἕκτωρ, εἰ ἐδίδοτο, ὑπερτέρωϲ ζωϲτῆροϲ.
252. Vatis. ζητ. ιζ (potius XVIII). πρόϲϲχεϲ δή μοι καὶ τού τοιϲ, εἰ προϲήκουϲαν παρ’ ἡμῶν λαμβάνει τὴν λύϲιν·
260. v. 265, p. 101.
265. ζητεῖται πῶϲ ποτε ἐναντία ἑαυτῷ ὁ ποιητὴϲ λέγει· προει-[*](**B f. 87a ad ἀπογυιώϲηϲ (i eras.). L f. 134a.) πὼν γὰρ ἀνδρὶ κεκμηῶτι μένοϲ μέγα οἶνοϲ ἀέξει (z 161) νῦν [*](2a τ.. V1 . τὴν V2 in marg. ἔχε V 4α τ...οϲ V , τεῖχοϲ V2 in marg L f. 134a 12a - 17a inter τοῦ et τὸ ut inter ἕνα et μὴ verboa aliquot in cod, V fuerunt. quae tinctura adbibita deleta sunt 17 καθέκα. .ον V) [*](1b εἰδομένην L 2ᵇ ἀντινορίδαο L 3ᵇ ἀντινορίδηϲ ἑλένην κρ. ἑλ. L 9 ἀμφιπυρὴν L) [*](23 κεκμηκότι L) [*](8 — 20 † B ad ἕνα χεύομεν II 336 (id. Lp f.139ʳ c.l. ἕνα χεύομεν), nonullis aliunde additis: ὑποστικτέον εἰς τὸ χεύομεν. τὸ δὲ ἐξ αγαγ όντες ὅμοιόν ἐστι τ Λ αοδίκ γν ἐδάγουσα, ἀντὶ τοῦ εἰσερχομένη. οὕτω καὶ τὸ ἐξαγαγόντες ἀντὶ τιῦ ἐξελθόντες. τό δὲ ἄκρι τον ἀντὶ τοῦ ἀγνώρισιον, ἀχώριστον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ. τὸ δὲ ὦκα προστέθειται, ἵνα πιθανὸν δοκ ῇ τὸ ἐντὸϲ μιᾷ ἡμέρᾳ τεῖχος. Prima huius scholii verba , ut A. oemer litteris ad me datis signifcavit, usque ad τοῦ ἐξελθόντες (addito τοῦ πεδίου) etiam Vict. exhibet, qui eorum quae sequntur loco haec habet: xκριτοu δὲ ἀντὶ τοὺ χύδην, ἰδόπεδον, ὅπως μὴ ἐπιγινώσκηται εἰ ἔστι τάψος. οὕτω Πορψύριος. Simil. Eust. H, p. 684, 13.) [*](18 sqq. Ex his verbis concludas, Porphyrium in integra quae olim exstiterit quaestione etiam de ea difficultate egIsse, quae Aristarcho causa fuit ut H 334. 35 obelo notaret, v. schol. A H 334: . . . ἐναντιοῦνται δὲ καὶ τὰ ἑξῆς· τύμβον — ἐκ πεδίου, ἀδιαχώρισιον, ἀδαι ἀστατιον, τουτέστι πολυάνδριον. πῶς οὖς ὥς κ’ ὀστέ α π κ σὶ ν ἕκαστος; cf. schol. A Η 436.) [*](22 sqq. Cf. schol. Paris. 2556 (Cremer, A. P. ΙΙΙ, p. 169) simillimum . † B f. 87a ad κεκμοοτι v. 261: πῶc εἰς τὸ ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι)
μητρὸϲ ἦθοϲ ἀναφαίνεται διὰ τούτου (Ζ 258 sqq)· καὶ γὰρ ἀεὶ[*](B f. 87a ad ὀνήϲεαι v. 260. Lp. f. 125b. c. l. μελιηδέα οἶνον (v. 258).) φαγεῖν καὶ πιεῖν ἀξιοῦϲι τὰ τέκνα. πιθανὸν δὲ αὐτὸν νοεῖν διψῆν ἀπὸ τῆϲ κινήϲεωϲ τοῦ πολέμου. ὑφαιρουμένη δὲ αὐτοῦ τὴν αἰδῶ καὶ τὸ ϲπείϲηϲ εἶπεν. ὀνίνηϲι δὲ οἶνοϲ μέτριοϲ ποθεὶϲ δύναμίν τε ἐμποιεῖ ὡϲ καὶ τὸ τὸ γὰρ μένοϲ ἐϲτὶ καὶ ἀλκή (Ι 706)· ὁ δέ, ἐπεὶ πραύνει ὁ οἶνοϲ, βούλεται δὲ ἄγριοϲ πρὸϲ τοὺϲ πολεμίουϲ εἶναι, παραιτεῖται. ἢ ὅτι δίχα τροφῆϲ βλάπτει, τιῶν νεύρων καθαπτόμενοϲ, ὥϲ φηϲι Λἁύκοϲ. ἢ ὅτι μετέωρον ἔχει τὸ πνεῦμα, ὡϲ δρομαῖοϲ ἐλθών, ϲπεύδει δὲ καὶ ἀπελθεῖν δρομαῖοϲ. ἄλλωϲ τε ϲτρατιώταιϲ μὲν θράϲοϲ πορίζεται, ϲτρατηγοὺϲ δὲ τῆϲ φρονήϲεωϲ ὑπεκλύει, μόνουϲ δὲ τοὺϲ ἀποκαμόνταϲ ὠφελεῖ, ὁ δὲ ἔτι ἰϲχύει. ἢ ἐν ὑπερβατῷ ἐϲτι· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν Διὶ λείβειν ἅζομαι, μή μ’ ἀπογυιώϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι. ἄλλωϲ τε ὁ μὲν μετὰ πόνουϲ οἶνοϲ ὠφέλιμοϲ, ὁ δὲ πρὸ πόνου ἐπιβλαβήϲ.
266. ἄμφω τὰϲ προτάϲειϲ Ἑκάβηϲ παραιτεῖται ὁ Ἕκτωρ. ἠδύνατο[*](B f. 87a ad ἀνίπτοιϲι. Lp f. 126a c. l. χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν.) [*](1 οἴνου B 4 πολεμίϲει B 5—11 ἔϲτι δὲ καὶ — λάβῃ διὰ τοῦτο in uno L exstat 8 ποι L 11 παραιτεῖται L post διὰ τοῦτο L pergit: δυνατῶϲ καὶ οὕτωϲ λύειν τὸ προκείμενον ὅτι τὸ μένοϲ κτλ. λύεται δὲ κτλ. B 13. 14 φύϲει τὴν δύναμιν τ. πιόντοϲ οἶνον αὔξειν λέγει L 15 λύει ὑπὸ τ. οἴν. L 18 καὶ post αἰδῶ om. Lp 20 ὡϲ τὸ καὶ τὸ B 22—24 ὥϲ φηϲι — δρομαῖοϲ in B desunt 26 post ἰϲχύει Lp ita pergit: ἔπειτα δὲ κ’ αὐτὸϲ ὀνήϲεαι. καὶ πῶϲ φηϲι μὴ μ᾿ ἀπογυιώϲῃϲ; ἀλλ᾿ ἔϲτιν ἐν ὑπερβατῷ· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲ κτλ., ita tamen ut signa, quibus finis scholii notari et ipsa verba scholii a lemmate distingui solent, post ἰϲχύει et ἀνήϲεαι non exstent 27 μένεοϲ — λάθωμαι Lp om. 28 μετὰ πόνον Lp 30 sqq. ἐδύνατο ὑπὸ τῆϲ Ἐκ. ῥᾳδίωϲ λυθῆναι ἡ πρόφαϲιϲ Ἕκτοροϲ ὕδωρ αὐτῷ κομιϲθῆναι κελευούϲηϲ, ἵνα πρότερον νίψηται, ἀλλ’ οὐ τοῦτο κτλ. Lp) [*](20. 21 † B f. 87a. ad μελίψρονα v. 264 (id. Lp f. 125b c. l. μελίψρονα): τὸν ἀναγκόξοντα ἡδία διανοεῖσθαι. ἱλαρωτέρους γὰρ ποιεῖ ὡς τὰ πολλὰ τοὺς πίνοντας. ὁ δὲ. ἐν έμῳ οὐ βούλεται ⟨οὐ βούλ. ἐντὸϲ πολ. Lp⟩ πρᾷος εἶναι.)
273. πῶϲ ὀρθοῦ ὄντοϲ τοῦ Παλλαδίου τὸν πέπλον ἐπὶ γούναϲιγούναϲιν. θεῖναι παρακλεύεται· τὸν θὲϲ Ἀθηναίηϲ ἐπὶ γούναϲιν ἠυκόμοιο; μαί τινεϲ μὲν οὖν φαϲιν ὅτι πολλὰ τῶν Παλλαδίων κάθηται· οἱ δὲ ἀπὸ μέρουϲ τὸ ὅλον ϲῶμα, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐυκνήμιδεϲ Ἀχαιοί. οἱ ἐπὶ ὅτι γούνατα καὶ τὰϲ ἱκετείαϲ λέγει· φηϲὶ γὰρ ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐντὸϲ γούναϲι κεῖται (α 267), τουτέϲτιν ἐντὸϲ τῇ τῶν θεῶν ἱκετείᾳ καὶ δεήϲει. θεῖναι οὖν Ἀθηναίηϲ ἐπὶ γούναϲι τουτέϲτιν ἐπὶ τῇ λιτανείᾳ καὶ δεήϲει θεῖναι τὸν πέπλον. οἱ δὲ ὅτι τῇ ἐπί ἀντὶ τῆϲ παρά εἴωθε χρῆϲθαι, ὡϲ τὸ ποιμαίνων δ’ ἐπ᾿ ὄεϲϲι μίγη φιλότητι (Z 25) ἀντὶ τοῦ παρὰ τοῖϲ ὄεϲϲι, καὶ ἡ μὲν ἐπ’ ἐϲχάρῃ ἧ(Ζ 52) ἀντὶ τοῦ παρὰ τῇ ἐϲχάρῃ. οὕτω γοῦν καὶ ἐπὶ γούναϲιν ἀντὶ τοῦ παρὰ γούναϲιν Ἀλθηναίηϲ.
[*](Lp f. 126b c. l τῶν ἓν᾿ ἀειραμένη.)293. οὐ πρεπόντωϲ, φηϲὶν, ἐκ τῆϲ Ἀλεξάνδρου ἀδικίαϲ δίδοται τῇ θεῷ τὸ δῶρον. ἀλλ’ οὔτε Ἑλένηϲ ὁ πέπλοϲ ἐϲτὶν οὔτε ἐκ Λακεδαίμονοϲ αμένη. αἱ γυναῖκεϲ.
[*](3 οὐκ om. B⟩ οὐκ εὔκαιρον ἔϲτιν Lp 6 post ἐγώ περ ita Lp: ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐναντίον· οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτιν ἐπιϲπεύδειν (sic) κτλ. 8 διὰ ψιλῶν λόγων L.p, om. γίνεται 9 πῶϲ δὲ ὀρθοῦ ὄντοϲ B⟩ (═ B⟩ ad Z 92) παλαδίου B⟩ 10 τὸν — ἠυκόμοιο om B⟩ 11 παλαδίων B⟩ 13 φηϲὶ, λέγει γὰρ B⟩ 15 τῶν θεῶν λιτανείᾳ B⟩ θεῶν δεήϲει καὶ ἱκετείᾳ L 15 —17 θεῖναι τὸν πέπλον ἐπὶ γούναϲιν Ἀθην. ἀντὶ τοῦ ἐπὶ λιταν. καὶ δεήϲει. καὶ τὸ ἐπί οὖν ἀντὶ τῆϲ παρά ὡϲ ἐντὸϲ τῷ π. B⟩ 16 τῇ ἐπεί L 17 ὡϲ ἐντὸϲ τῷ π. L ὄεϲϲιν ἐμίγη φιλότητι B⟩ 18. 19 καὶ — ἐϲχάρῃ om B⟩ 19 τὸ pro ἀντὶ τοῦ L)[*](10. 11 ὅτι τῆ Ἀθηνᾶς τὸ ξόανον (apud Ilienses) νῶν μὲν ἐστκὸρ ὁρᾶται, Ὅμηρος δὲ καθήμενον ἐμφαίνει· πέπλον γὰρ κελεύει θεῖναι Ἀθηναίης ἐπὶ γούνασιν, ὡς καὶ μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέζεσθαι φίλον υἱόν (I 455) Strabo. XIIl, p. 601, Demetrio Scepsio, sive ipso sive intercedente Apollodoro doro (v. Niese, M. Rhen. XXXIl, p. 294), auctore usus. Ex eodem fonte petita esse possunt quae nonnullis interiectis sequuntur maxime ad locum nostrum pertinentia: πολλὰ δὲ τῶν ἀρχαίων τῆς Ἀθηνᾶς ξοάνων καθήμενα δείκνυται, καθάπερ ἐντὸϲ Φωκαίᾳ, Μασσαλίᾳ, Ῥώμῃ, Χίῳ καὶ ἄλλαις πλείοσιν. E Strabone eadem Eust. Z, p. 627, 10, nonnulla etiam schol. B⟩ f. 83b ad Z 92 (id. Lp f. 122a).)[*](15 Fuisse qui hoc sensu legerent ἐπὶ γουνάσι Strab. l. c. docet P Porphyrius aperte γούνατα derivat.)[*](16 Aristarchum ἐπί ita accepisse schol. A Z 92 docet. Quem ante oculos habuit Strab l. c.: βέλτιον γὰρ οὕτως ἢ ὥς τινες δέχονται ἀντὶ τοῦ παρὰ τοῖς γόνασι θεῖναι, παρατιθέντες τὸ δ᾿ ἧσται κτλ. Aristarchum sequitur Herodianus (II, 1, p. 53 Lentz, cf. Lehrs, qu. ep. p. 91), Epim. Oxon. I, p.)326. ἀφορμὴν λαμβάνει διὰ τῆϲ αὐτοῦ ἀργίαϲ — οὐ γὰρ ὡϲ ἀϲθενοῦϲ[*](B f. 88a ad καλὰ. Lp f. 127a c. l. οὐ μὲν καλὰ χόλον.) ἀλλ’ ὡϲ ῥᾳθύμου αὐτοῦ κατηγορεῖ καί φηϲιν· οὐχ ὑγιῶϲ ἐντὸϲ καλὰ. ἑαυτῷ τὴν μῆνιν ἔχειϲ· ϲοὶ γὰρ οἱ Τρῶεϲ μηνίουϲιν, ὡϲ θεληϲάντων αὐτὸν ἐκδοῦναι Μενελάῳ. ἢ χόλον τὴν ῥᾳθυμίαν λέγει. ἐβούλετο μὲν οὖν αὐτοῦ πλειόνωϲ καθάψαϲθαι. ἀλλ’ οὐκ ἔδει αὐτὸν ἐπὶ Ἑλένηϲ λοιδορεῖϲθαι.
ἤτοι οὐ καλῶϲ νῦν τὴν ὀργὴν κατὰ τῶν Τρώων ἔχειϲ, ὅτι πρὸϲ[*](L f. 136a.) ϲὲ λυπούμενοι παραδοῦναι τῷ Μενελάῳ ἐβούλοντο ἅπερ ἔλαβεϲ, οὐδὲ ἐντὸϲ καιρῷ ταύτην ποιῇ. ἢ οὐ καλῶϲ νῦν ὀργίζῃ ἡγούμενοϲ τοὺϲ Τρῶαϲ ἀγανακτεῖν κατὰ ϲοῦ.
359. *B f. 89 ad κορυθαιόλοϲ ( ═ Ζητ. Vat. 3) inter quaestines sub finem operis edendas referetur.
413. διὰ τί διηγεῖται τῷ ἐπιϲταμένῳ ὅτι οὐκ ἔϲτιν ἀναλογιϲμὸϲ[*](A f. 88b.) τοῦ ϲυμφέροντοϲ ταῖϲ ἀϲθενούϲαιϲ ψυχαῖϲ. αὗται δὲ πρὸϲ τὸ πενθεῖν εἰϲι καὶ τὸ δεῖϲθαι διὰ τὴν ταραχήν.