Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

182. καὶ πῶϲ γινώϲκει πολέμιον ὄντα ὅτι ἔϲτιν ὅτε καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν πόλεμον ϲυναντῶϲιν ἀλλήλοιϲ καὶ γνωρίζονται, ἐϲτι δ’ ὅτε καἰ om. B Lp μὴ ὄντοϲ πολέμου κατοπτεύοντεϲ βλέπουϲι τοὺϲ ἀλλήλων ἀριϲτεῖϲ.

[*](Lp f. 107a c. l. τῆϲ γάρ τοι γενεῆϲ.)

265.---πόθεν δὲ οἶδεν ἐξ αἰχμαλώτων δηλονότι, ὅθεν καὶ ἰδομενεὺϲ ἔμαθε τὰ περὶ θρυονέωϲ (N 3 74 sq .). δύναται δὲ καὶ ὡϲ Ἀλργεῖοϲ εἰδέναι ταῦτα, εἰ γε Ἡρακλῆϲ ἐϲτράτευϲεν ἐπὶ Τροίαν ἐπίνοιαν Lp.

[*](Lp f. 107a c. l. λάθρη Λαομέσοντοϲ.)

269.---πῶϲ παρὰ τῷ Πριάμῳ τὸ γένοϲ οὐ ϲώζεται; ὅτι τοὺϲ Λαομέσοντοϲ Ἡρακλῆϲ ἀπήγαγε πορθήϲαϲ τὴν Ἴλιον.

[*](A f. 68 c.l. βέλοϲ δ᾿ ἴθυνεν Ἀθήνη καὶ τὰ ἑξῆϲ. L f. 102a. Lp f. 107b c. l. τὸῦ δ’ ἀπὸ μὲν γλῶϲϲαν.)

290. 91. ζητεῖται πῶϲ Διομήδουϲ μὲν ἀκοντίϲαντοϲ πεζοῦ, Πανβέλοϲ δάρου δὲ ἀπὸ ἅρματοϲ, οὕτωϲ ἐκ τοῦ κοιλοτέρου φερόμενον τὸ δόρυ νεν Ἀθήν κατωφερῆ πεποίηκε τὴν τρῶϲιν. ἔϲτι δὲ λέγειν, ὅτι πρῶτον μὲν Ἀθήνᾶ καὶ τὰ ἑξήνη ἦν ἡ κατειnύνουϲα αὐτό, ἦν δυνατὸν τοῦτο ποιῆϲαι, ἔπειθ’ ὅτι προϲεπινεύϲαϲ ὁ Πάνδαροϲ ἕνεκα τοῦ θεάϲαϲθαι, εἰ καιρίωϲ τέτρωται ὁ Διομήδηϲ, οὕτωϲ ἐβλήθη διὰ τῆϲ ῥινὸϲ τὴν γλῶϲϲαν. οἱ δὲ ὅτι ἐντὸϲ ἀνωμάλοιϲ τόποιϲ μαχομένων εἰκὸϲ τὰ μὲν ἅρματα ἐντὸϲ χθαμαλωτέροιϲ [*](1 ἀγόμενοϲ B⟩ LLp post κόρυθοϲ AL. ins.: καὶ τῆϲ παρούϲηϲ ϲυμρορᾶϲ 2 τῷ παρόντι ξίφει AL 24 ἐζήτηται L μὲν om. L. 26 τὴν πτῶϲιν Lp Ἀθηνᾶ om. Lp 27 αὐτὸ om. Lp ἧ δυν. ῆν L ἐπειδὴ A 28 ἐτρώθη L 29 ῥηνὸϲ A γλῶτταν L. 30 ἀνομάλοιϲ A.) [*](1 Cf. Porph. Γ 370.) [*](3 sqq. Cf Nicanor (schol. A).) [*](18—23 Quod codicis B⟩ scholia huc pertinentia non exstant e conditione fol. 68. 69 ( E 259 3—55) explicaturi v. Hiller ap. Fleckeis. XCVII,p. 803.) [*](24 sqq. B⟩ f. 68 ad βέλος δ’ ἔθυνεν (ab eo qui textum utriusque folii scripsit exaratum ; id. L. f. 102a): δητοῦσι ⟨τινες add. L ⟩, πρ τοῶ Πανδάρου τῷ δόρατ πεληότος κ ατὰ τὸν ἀψθσλμὸν τὲ δόρυ ἐξῆλθε διὰ ⟨κατὰ L⟩ τοῦ γενείου. ῥητέον οὖν ὅτι Ἀθηνᾶ μείξων ιὖσα καὶ ὑψηλοτέρ ἄνωθεν κατενεχθῆναι ἐποίησε τὸ δίρυ, ῥῖνα παρ ὀψθαλ μόν, καὶ οὕτως λευκοὺς διεπέρησεν ἀδόντας.)

τόποιϲ τρέχειν τοὺϲ δὲ πεζοὺϲ ἀπὸ μετεώρου μάχεϲθαι, ὥϲτε καὶ τὸν Διομήδη ἀφ᾿ ὕψουϲ βεβληκέναι. ἢ ὅτι δειλωθεὶϲ τῇ ὁρμῇ τοῦ ἥρωοϲ ὁ Πάνδαροϲ ϲυνεκάθιϲεν.

315—41. οὐχ ἵνα μὴ τρωθῇ· πῶϲ γὰρ ἐνόμιϲεν ἄτρωτον τὸν[*](Lp f. 108a c. l. ἀμφὶ δ᾿ ἑὸν (v. 314.)) ἑαυτῆϲ πέπλον εἶναι, τιτρωϲκομένων καὶ τῶν θεῶν; ἀλλ᾿ ὑπὸ οὐδενὸϲ αὐτὸν αὐτῶν cod. τῶν πολεμίων ὁραθῆναι θέλει. ὡϲ γὰρ αὐτοὶ οἱ θεοὶ τοῖϲ ἀνθρώποιϲ εἰϲὶν ἀφανεῖϲ, οὕτω καὶ ἡ ἐϲθὴϲ αὐτῶν ἀόρατοϲ. πῶϲ οὖν ἐπιφέρει μή τιϲ Δαναῶν τα χυπώλων χαλκὸν ἐνὶ ϲτήθεϲϲι βαλὼν ἐκ θυμὸν ἕληται ἀπὸ τοῦ ἡγουμένου ἐδήλωϲε τὸ ἑπόμενον. εἰ γὰρ ὤφθη, ἴϲωϲ ἂν ἐτρώθη, καὶ τρωθεὶϲ ἀπέθανε. Διομήδηϲ δὲ μόνοϲ ἐπεδιώκει· τὴν ἀχλὺν γὰρ ἦν ἀφηρημένοϲ.

(336). διὰ τί κατὰ χειρὸϲ τιτρώϲκεται ἡ Ἀφροδίτη; ὅτι τῆϲ χειρὸϲ[*](*B f. 65a ad v. 132. Lp f. 104b. L f. 96b.) λαβομένη ὅτι δεῖ λαβ. Lp παρῄνει τὴν Ἑλενην (Γ 385).

διὰ τί κατὰ χειρὸϲ τιτρώϲκεται Ἀλφροδίτη; ὅτι χειρὶ λαβομένη παρῄνει τὴν Ἑλένην. καὶ ἄλλωϲ. ἠρέθιϲται ἀκούϲαϲα.

341. ἄλογοϲ ὁ ϲυλλογιϲμόϲ· οὐ γὰρ διότι ϲῖτον καὶ οἶνον οὐ[*](*B f. 69b ad οὐ γὰρ ϲῖτον.) προϲφέρονται, διὰ τοῦτό εἰϲιν ἀναίμονεϲ καὶ ἀθάνατοι· πολλὰ γὰρ καὶ ἄλλα ζῶα οὐ προϲφέρεται ταῦτα. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· ὑπακοῦϲαι γὰρ δεῖ τῷ οὐ ϲῖτον ἐδουϲιν ἀλλ᾿ ἀμβροϲίαν, τῷ δὲ οὐ πίνουϲιν οἶνον ἀλλὰ νέκταρ.

[*](1 τόποιϲ om. Lp 1. 2 ὥϲτε κτλ. prohis Lp ita: ἔτεμε δὲ τὴν γλῶϲϲαν αὐτοῦ, ὅτι ἐπιώρκηϲεν καὶ ὅτι δι᾿ αὐτῆϲ ἐμεγαλαύχει 2—3 ὅτι — ϲυνεκ. nov. schol. A δηλωθείϲ A, δειλιάϲαϲ L τὴν ὁρμὴν τοῦ ἥρ. ἄλλοι φαϲὶ ϲυνεϲ. L)[*](4 sqq. Veri simillimum est brevia scholia quae ad v. 315—41 congessimus inter se cohaerere et e quaestIone derivata esse a Porphyrio de pugna Diomedis et Veneris instituta. Cf. Porph. Ζ 129. Qui factum sit, ut nostro loco ampliora. cod. B scholia non exstent, v. ad p. 80, 18.)[*](8—11 Lp f. 108b c. l. ἀμβροσίου (v. 338): καὶ πῶς αὐτὸν προβάλλεται; οὐχ ὡς ἄτρωτον ἀλλ᾿ ὡς ἀψανείας ποιητικόν. Διομήδης δὲ ὁρᾷ αὐτὸν ὑπὸ Ἀθηᾶς ἐνερυούμενος.)[*](† A f. 68b c. l. πρόσθε δέ ο (v. 315): . . . . οὐχ ὡς ἀτρώτῳ δὲ περιβάλλεν τὸν πέπλον αὐτῷ ἀλλ᾿ ἵνα κρύψ αὐτόν (id. L f. 103a, nisi quod αὐτὸν τὸν πέπλου).)[*](12 sqq. † A f. 64b c. l. ἀτὰρ εἴ κε (v. 131): . . . . κατὰ χεῖρα τιτρώσκεται ἡ Αφροδίτη, ὅτι χειρὶ λαβομέν παρήνει τῇ Ἑλένῃ (rel. v. ad lin. 15). Sim. Paris. ap. Cramer. III, p. 166.)[*](15 καὶ ἄλλωρ — ἀκούσασα ex ampliore aliquo scholio male excerpta esse, schol. A v. 131 docemur (I p. 203, 30 sq. Dind.): . . . . . καὶ ἄλλωρ. ἠρέθιοτχι ἀκύουδα πρακτικη ψρόνησις καὶ ⟨om. A⟩ καταψρονεῖν τὸν Διομήδη ἡδονῶν παρασκευάξε (cf. B, III, p. 236, 32 Dind.). Quae cur item ad Porphyrium referantur causa non adest.)[*](16 sqq. † Eust. p. 554, 2 (exscript. in cod. Par. 2767, ap. Cramer., . p. 209): ἔνθα σημείωσαι ὅτι ἐν τῷ οὐ γὰρ σῖτον ἔδουδι δεὶ κατὰ τὸν Πορψύριον προσυπακούειν τὸ ἀλλ᾿ ἀμβροσίαν κτλ.)[*](Lp f. 108ᵇ οὐ γὰρ σῖτον ἔδουσ᾿; καὶ μὴν πολλὰ τῶν ξώων οὐ σῖτον ἔδουσιν, οὐ πίνουδιν οἶνον, καὶ οὔτε ἄναιμα οὔτε ἀθάνατά εἰσι. δεῖ τοίνυν προσυν SCHRADER, Porphyr Qu. Hom)

[*](B f. 70a ad πολλὰ. Lp f. 109a c. l. πολλὰ λιϲϲο· μένη.)

338. οὐκ εὖ φαϲι προϲκεῖϲθαί τινεϲ τὸ πολλά οὐκ εὑ φαϲ. ἔνιοι πρόϲκειται τὸ πολλά Lp· καὶ γὰρ ἐραϲτήϲ ἐϲτι om. Lp καὶ ἀδελφὸϲ μαὶ τοῖϲ αὐτοῖϲ βοηθεῖ. ῥητέον δὲ om. Lp ὅτι τὸ γυναικεῖον καὶ ἀϲθενὲϲ ἐμφαίνει ἡ πολλὴ δέηϲιϲ καὶ τὸ γονυπετεῖν LP add.: ἄμπυξ δὲ κτλ. quae huc non pertinent.

[*](Lp f. 110a c.l. ταῦτα δ’ Ἄρηι.)

430. καὶ πῶϲ ὕϲτερον (889 sqq.) ὑβρίζει αὐτόν; ὅτι τὸ δίκαιον ὑπερέβαινεν οὐ βοηθῶν ἀλλὰ καὶ αὐτουργῶν κατὰ τῶν Ἀχαιῶν· Περίψανια γοῦν ἀπέκτεινεν (ν. 842).

[*](B f. 71ᵇ ad δῖοι Ἀχαιοι. L. f 180a. Lp f. 110b c. l. ἀμψὶ δ’ ἄρ’ εἰδώλῳ δᾐουν ἀλλή λων.)

451. καὶ πῶϲ Διομήδηϲ οὐ μηνύει τοῖϲ Ἀχαιοῖϲ ὅτι εἴδωλον ἦν, τὴν ἀχλὺν ἀφῃρημένοϲ ἀφήρηται γὰρ τὴν ἀχλὺν Lp, ὄφρ’ ε ὐ ὠγινϲκοι ϲκοι γινώϲκῃ L p θε ὸν ἠδὲ om. Lp καὶ ἄνδρα (v. 128); ῥητέον δὲ om. Lp ὅτι τὸ εἴδωλον ἀμφοτέρων τούτων ⟨ἀμφοῖν, om. τούτων, Lp> ἐϲτέρηται.

[*](*B f. 72a ad L f. 108a, II.)

453. τὸ λαιϲήια εἰ καὶ ἄλλοι ἄλλωϲ ἀποδεδώκαϲιν, ἀλλ’ ἐγῶ λαιϲήια. φημι ϲάκη λέγειν κοῦφα ἤγουν ἐλαφρά — τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ πτερό εντα — εντα —, λαιϲήια δὲ εἰρῆϲθαι τὰ ἐντὸϲ τῇ λαιῇ βαϲταζόμενα μικρὰ ἀϲπιδίϲκια, ὥϲ ποτε ἔφη ὁ δ’ ἀριϲτερὸν ὦμον ἔκαμνεν ἔμπεδον αἰὲν ἔχων ϲάκοϲ αἰόλον (Π 106). πτερόεντα δὲ ὡϲ κοφα· τῷ δ εὐτε πτερὰ γίνετο (Τ 386).

[*](A f. 51a c.l. χρυϲέῳ ἐν δαπέδῳ (Δ2). L. ib. f. 72a.)

504. πῶϲ τὸν οὐρανὸν πολύχαλκον λέγει καὶ πάλιν χρυϲοῦν, ὡϲ τὸ χρυϲἐῳ ἐντὸϲ δαπέδ ῳ (Δ 2) ἰϲτέον δὲ ὅτι ὅταν μὲν ϲτερεὸν βούληται λέγειν, τότε πολύχαλκόν φηϲιν, ὅταν δὲ καλόν, χρυϲοῦν.

[*](B⟩ f. 73a ad νεφέλῃϲιν.)

522. διὰ τί μὴ πύργοιϲ ἢ ὄρεϲιν; ὅτι ὕϲτερον κινηθήϲονται.

[*](*Bf. 73a ad νεφέλῃϲιν *Β f. 73b ad ἦ. L f. 110b. Cf. schol. θ 186.)