Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

1. Ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ τὸ ἠγορόωντο ἀποδέδωκεν ἀντὶ τοῦ.[*](L f. 73a, II. Et. (Noeh. P. 38). II.) ἠθροίζοντο. βέλτιον δὲ λέγειν τὸ διελέγοντο, ὥϲπερ καὶ τὸ ὡϲ ὁ ππ ὄ τ’ 〈ὁππότ’ L.⟩ ἐντὸϲ Λήμν ῳ κενεαυχέεϲ ἠγοράαϲθε (Θ 230). εἰ γὰρ εἰπεῖν ἐβούλετο ἠθροίζοντο, ἔφη ἄν· οἱ δὲ θεοὶ πὰρ ζηνὶ καθήμενοι ἠγερέθοντο ⟨ἠγερέθεντο L⟩ τοῦτο μὲν γὰρ ἐκ τοῦ ἀγείρεϲθαι — λαὸν ἀγείροντεϲ (Λ 770) καὶ α ὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν (Ω 790. β 9. Θ 24. ω 421 ) — γεγενηται, τὸ δ’ ἠγορόωντο ἀπὸ τοῦ ἀγοράαϲθαι ⟨ἠγοράαϲθαι L, ἠγοράαϲθε Et⟩.

2. de χρυϲέῳ ἐντὸϲ δαπέδῳ v. ε 504. ibid. κατηγοροῦϲι τοῦ ποητοῦ ὡϲ μαχύμενα ⟨μαχομένου L⟩ λέγον[*](*B f. 273ᵇ ad ἀνηρείψαντο L. f. 428b, II.) τοϲ, ὅταν ποτὲ μὲν τὸν Γανυμήδην ⟨γαννυμήδην L.; id. Baller. v eras.⟩

οἰνοχόον εἰναι om. L τῶν θεῶν λέγει, ποτὲ δὲ τὴν Ἥβην. οὐκοῦν λύϲομεν ὀνόματι ὀν. μὲν L καὶ λέξει, ὅτι οὐχὶ τῶν θεῶν ἀλλὰ τοῦ Διὸϲ αὐτὸν οἰνοχόον ἀποφαίνει — ἔχει γὰρ ἡ λέξιϲ οὕτωϲ· τὸν καὶ ἀνηρεί ψᾶν τὸ θεοὶ Διὶ οἰνοχοεύειν ( Υ 234) —, ἡ δὲ Ἥβη τοῖϲ θεοῖϲ οἰνοχοεῖ· προϲώπῳ δέ, ὅτι τὸ μὲν ἐκ τοῦ ποιητοῦ λέγεται, τὸ δὲ ἐξ Αίνείου αἴνου L, ὃν εἰκὸϲ μεγαλύνειν τὸ αὑτοῦ αὐτοῦ B γένοϲ· καιρῷ δὲ καὶ χρόνῳ, ὡϲ ἐγχωρεῖ πάλαι ποτὲ αὐτὸν ἁρπαϲθέντα πρὸϲ τὴν διακονίαν ταύτην ὑπὲρ ὑπὸ L τοῦ θνητὸν εἶναι μηκέτι παραμένειν ἕωϲ τῶν Ἰλιακῶν· ἔθει δέ, ὡϲ πολλοῖϲ νενομιϲμένον ἐϲτὶν οἰνοχόοιϲ χρῆϲθαι χρᾶϲθαι L. ἄρρεϲι καὶ θηλείαιϲ, ὥϲτε οὐδ’ ἐντὸϲ θεοῖϲ ἄτοπον τοῦτο. τὸ μὲν οὖν ἐναντίον οὕτωϲ ἐλέγχεται λέγεται L, τὸ δ’ ἀδύνατον ἐγκαλεῖται οὕτωϲ excidisse nonnulla videntur.

---δι’ ἣν δὲ αἰτίαν οὐ πάρεϲτι Γανυμήδηϲ, ὢν οίνοχόοϲ τοῦ Διόϲ; ἔνιοι μέν φαϲιν ὅτι τοῦ Διὸϲ μόνου ὢν διάκονοϲ, οὐκ ἐξῆν αὐτὸν κοινῶϲ πᾶϲιν οἰνοχοεῖν , ἡ δὲ Ἡβη εὐλόγωϲ, ὅτι κοινὴ πᾶϲίν ἐϲτιν. ἔνιοι δέ φαϲιν, ὅτι ϲκέψεωϲ περὶ τῆϲ Ἰλίου πορθήϲεωϲ γινομένηϲ εὐοικονομήτωϲ ἄπεϲτι τοῦ ϲυνεδρίου, ἱνα μηδὲν ἐναντίον γένηται διὰ τὴν πρὸϲ αὐτὸν χάριν.

διὰ τί δὲ καὶ μόνῳ τῷ Διὶ Γανυμήδηϲ ὑπηρετεῖ; ῥητέον οὖν ὅτι μὲν ἄπαϲι διακονεῖ, ἐπεὶ τὸ θεῖον ἀεὶ νεάζει τε καὶ ἡβῶ τοῦτο ’γὰρ βούλεται αὐτοῖϲ ἥ τε ἀμβροϲία ἀβροϲία τιϲ οὐϲα καὶ τὸ νέκταρ ,παρὰ τὸ νεάζειν γεγενημένον. Γανυμήδηϲ δὲ ὑπηρετεῖ μόνῳ τῷ Διί, ὅτι ὁ μὲν ζεὺϲ ὁ πρῶτόϲ ἐϲτι νοῦϲ, μόνοϲ δὲ νοῦϲ οἰκεῖον ἔχει τὸ τοῖϲ μήδεϲι γάνυϲθαι· τοῦτο γάρ ὁ Γανυμήδηϲ.

4. ἀπρεπέϲ φαϲιν, εἰ τέρπει τοὺϲ θεοὺϲ εἰ τέρποι θεοῖϲ L πολέμων[*](B f. 51a ad L f. 73a. Lp f. 91b c. l. Τρώων πόλιν.) μων θέα. ἀλλ’ οὐκ ἀπρεπέϲ· τὰ γὰρ γενναῖα ἔργα τέρπει. ἄλλωϲ τε πόλιν. πόλεμοι καὶ μάχαι ἡμῖν δεινὰ om. l δοκεῖ, τῷ δὲ θεῷ οὐδὲ ταῦτ, δεινά. ϲυντελεῖ γὰρ ἅπαντα ὁ θεὸϲ πρὸϲ ἁρμονίαν τῶν ἄλλων ὅλων L. ἢ καὶ ὅλων, οἰκονομῶν τὰ ϲυμφέροντα τὸ ϲυμφέρον L, ὅπερ καὶ. Ἡράκλειτοϲ λέγει, ὡϲ τῷ μὲν θεῷ καλὰ καὶ ins. Lp πάντα καὶ δίκαια, ἄνθρωποι δὲ ἃ μὲν om . L Lp ἄδικα ὑπειλήφαϲιν ἃ δὲ δίκαια.

5. exc. e schol. Α 105 ( ═ ζητ. Vat. 17).

43. πῶϲ ὁ Ζεὺϲ δῶκά ϲοί φηϲιν ἑκὠν ἀἐκοντί γε θυμῷ; τὸ[*](*B f. 52a ad ἑκών. L f. 74a, II. Lp f. 92a. Eton. (Neehd. p. 38), II. Cf. Cram ,An. Par. Ill, p. 282, 20, II.) γὰρ ἑκών τῷ ἄκων ἀντίκειται. Τρύφων μὲν οὖν ϲυναλείψαϲ ἐντὸϲ τῷ κ ϲυνάπτει τὸ ά πρὸϲ τὸ ἑκών, ἱν’ ἦ ἀέκων ἀέκοντί γε θυμ ῷ. τοιαύτη τιϲ ἡ διάνοια· πολλὰ ποιοῦμεν τῶν πραγμάτων ἢ ἐξ ὅληϲ τῆϲ διανοίαϲ ἢ μηδὲ βουλόμενοι. διεῖλεν οὖν τὸ ἐγὼ τῷ θυμῷ καί φηϲιν· ἐγῶ ἑκὼν δέδωκα ἀκούϲηϲ μου τῆϲ διανοίαϲ καὶ μὴ θελούϲηϲ. εἰ μὲν οὖν ἐγώ ϲοι δέδωκα ἔφη ἀέκων, ἐναντιολογία ἦν· καὶ εἰ ἑκόντι θυμῷ, κοὶ οὕτωϲ ἂν ἦν ἐναντιολογία. ἐπεὶ δ’ ἐγὼ μὲν ἑκὼν ἔφη ἀέκοντι γε θυμῷ, οὐκέτ’ ἐϲτι μάχη διὰ τὸ πολλὰ μὲν ποιεῖν ἡμᾶϲ, μὴ ϲυντιθεμένηϲ δὲ τῆϲ διανοίαϲ. πάϲα γὰρ πράξιϲ διὰ τὸ καθ’ ὁρμὴν γίνεϲθαι ἐφ’ ἡμῖν οὐϲα ἑκούϲιοϲ ἂν εἴη, οὐ πάϲα δὲ πράξιϲ καὶ τὸ εὐάρεϲτον τῆϲ διανοίαϲ ἔχει. ἐϲτι δὲ καὶ ἕτερον εἰπεῖν, ὅτι ἑκὼν μὲν δίδωϲιν ὡϲ ἀδελφῇ καὶ γυναικί, ἄκων δὲ ὅτι τοὸϲ φιλτάτουϲ πρὸϲ ἀπὼλειαν ἐκδίδωϲι· καὶ γὰρ οἱ ἐντὸϲ θαλάϲϲῃ πλέοντεϲ, ὅταν περιπέϲωϲι κινδύνῳ, ἐκβάλλουϲι τὸν φόρτον εἰϲ τὴν θάλαϲϲαν ἑκόντεϲ τε καὶ ἄκοντεϲ, ἑκόντεϲ μὲν ἵνα ϲωθῆναι δυνηθῶϲιν, ἄκοντεϲ δὲ ὅτι τὸν φόρτον ἀπολλύουϲι δι’ ὃν πλέουϲιν.

51. διὰ τί ὁ μὲν ζεὺϲ μίαν ἡ δὲ Ἥρα τρεῖϲ ἔχειν φηϲὶ πόλειϲ[*](B f. 52a ad τρεῖϲ. L.f. 74a  Lp f.92a.) ψιλτάταϲ, καὶ ἡ μὲν ὕλληνίδαϲ ὁ δὲ βάρβαρον ἔδει γὰρ τὰϲ κρείϲϲοναϲ [*](9 γε om. D 13 μηδἑν codd.; μηδὲ Bkk. τῶ ἐγὼ Et 14 ἑκὼν recte correxisse Noehden. probat brevius quod infra posui scholium ; codd. ἀέκων μοι Lp 15 δέδωκα om. LEt 16 οὗτοϲ Et ἑκὼν om. LEt; ε h. v. corr. in Lp 17 οὐκ ἔϲτι μάχη Lp 18 δὲ om. L. 19 ἐνάρετον LEt 20 quae post διανοίαϲ ἔχει sequntur, in codicibus L. et Lp altero scholio continentur, quod in Lp quidem priori subingitur, in L praemittitur. Eadem num in Etonensi legatur, gantur non constat 20. 21 ὡϲ ἄν ἀδελφῇ L 21 τοῦ φιλτάτου Lp 22 θαλάττῃ L κινδυνεύειν Lp 23 ἑκώντεϲ τὲ καὶ ἄκοντεϲ Lp 24. 25 ἀπόλλουϲι BLp) [*](9 sqq. † A f. 52a Δ 43 (c. lemm. δῶκα ἑκῶν. ἐντὸϲ ἄλλῶ ἀέκοντί γε θυμῷ, cf. Ludw. Mus. Rhen. XXXII, p. 170): βιαξόμενος, ὥσπερ o πλέοντες ἑκόντες μὲν ἀποβάλλουδι τὰ φορτία, ἵνα σωθώσιν, ἄκοντες δὲ ζημιοῦνιαι : — δοκεῖ ⟨hinc etiam, praemissis verbis ἔδωκα. θέλων, L. f, 73ᵇ c l. δῶκ’ ἀεκων corr. e δῶκα ἕκων ⟩ δέ πως ἐναντίον εἶναι τὸ ἑκών τῷ ⟨om. A, κὲ L⟩ ἀέκοντί γε θυμῷ. διὸ κ λῶὲς ὁ T ρ ὐφων, ψησί, αυναλείψας ἐντὸϲ τῷ δῶκα συνάπιει τὸ ἑκών ⟨ἀέκων L⟩, ἵν’ ᾖ ἀῶκ’ ⟨δῶμ’ L⟩ ἀἐκων ἀέκοντί γε θυμῷ. ἤ ἑκὼν ἔγώ σοι. ἔδωκα ⟨om. L⟩ ἀεκούδης μου τῆς διανοίας, ὅ ἐστι καίπερ μ βουλόμενς. Cf. Eust. p. 443,41.)

88. διὰ τί ἡ Ἀθηνᾶ εἰϲ ϲύγχυϲιν τῶν ὅρκων οὐ τῶν Τρώων τινὰ ἐπελέξατο ἀλλὰ τῶν ἐπικούρων, καίτοι κεχαριϲμένοϲ ἄν τιϲ ἐγένετο Ἀλεξάνδρῳ μάλλον εἰ τῶν οίκείων ἦν. καὶ διὰ τί τῶν ἐπικούρων τὸν Πάνδαρον ἐπελέξατο. φηϲὶν οὖν ὁ Ἀριϲτοτέληϲ, ὅτι τῶν μὲν Τρώων οὐδένα, διότι πάντεϲ αὐτὸν ἐμίϲουν, ὡϲ ὁ ποιητήϲ φηϲιν· ίϲον γάρ ϲφιν πᾶ ϲιν ἀπῆ χθετο κηρὶ μελαίνῃ (Γ 454), τῶν δ’ ἐπικούρων τὸν Πάνδαρον ἐπελέξατο ὡϲ φιλοχρήματον — ϲημεῖον δὲ ἡ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ τῶν ἵπῶν κατάλειψιϲ, ἵνα μὴ δαπαν (ε 202) καὶ ὅτι φύϲει ἐπίορκοϲ ήν τὸ γοῦν ἔθνοϲ ἔτι καὶ νῦν δοκεῖ εἰναι, ὅΘεν ἐκεῖνοϲ ἠν, ἐπίορκον. ἄλλοι δὲ οὕτωϲ λύουϲιν, ὅτι ἀρίϲτου ἠν τοῦ δυναμένου καταϲτοχάϲαϲθαι καὶ τρῶϲαι χρεία· οὐκ ἦν δὲ ἐντὸϲ τῷ Ιρωικῷ μέρει ἢ Ἀλέξανδροϲ μόνοϲ καὶ Πάνδαροϲ εὐφυὴϲ οὕτωϲ, ὡϲ καὶ ἐπιφωνῆϲαι τὸν ποιητήν Π άν δαροϲ, ᾧ καὶ τόξον Ἀπ ὄλλ ων αὐτὸϲ ἔδωκεν (B 82 ), ὃ ϲημαίνει τὴν τοξικήν. καὶ ὡϲ ἄριϲτον οὖν αὐτὸν ἐπελέξατο τοξότην.

οὐκ ἀϲεβεῖ δὲ, φηϲὶν, ὁ Πάνδαροϲ, εἰ ἡ Ἀθηνᾶ ϲυνεβούλευϲε καὶ [*](16 διὰ τί δὲ Ἀθ. L. 18 μᾶλλον om. A 19 καί φηϲιν ὀ ἀρ. A LEt αριϲ, suprascrpt. τ, A huic versui in marg. B⟩ adscrpt. Ἀριϲτοτλ. 21 πᾶϲιν om . A Pt 22 ϲημεῖα Et 23 ἡ τῶν ἵπ πων αὐτοῦ ἐπί οἴκ κατάλειψιϲ ⟨ει e corr.⟩ A 23. 24 καὶ et ἦν om. A 24 τὸ γὰρ ἔθνοϲ A 25 τινἑϲ δὲ οὕτ. λ. A. ἄλλοι δὲ καὶ οὕτ. λ. Et ἄριϲτον LΕt 26 καὶ τρῶϲαι τὴν χεῖρα BLEt. Correxi secutus vestigia cod. Lp, ubi post τρῶϲαι legitur τ et in rasura χρεία. A ita: ὅτι ἀρίϲτου ἦν χρεία τοῦ δυν. τρῶϲαι καὶ καταϲτ., om. τὴν χεῖρα μέρει τιϲ ἢ A. 27 ἐπιφωνεῖν LEt 28 πάνδαρον ἑλεῖν καὶ τόξ. ἀπ. L Et 29 καὶ om. A. 31 δὲ om. A εἰ ἀθηνὰ Lp) [*](3. 4 Res Aristarcho observata, v. Ariston. v. 52.) [*](16 sqq. † Paris. ap. Cram, A. P. Ill, p. 162. 9: ὅθεν οὐχὶ ἀσεβὴς ἦν, ὡϛ ἀΑρι στοτέλ ης ἀπεφήνατο, ἀλλ’ εὔστοχος.) [*](29 Cf. ad p. 71, 24.)

100. ad Γ 315, p. 63.

102.---πῶϲ δὲ ὁ Χρύϲηϲ (Α 41) ταύρων καὶ αἰγῶν θυϲίαν [*](B f. 53a ad πρωτογόνων. L f. 76b. Lp f. 93b c. l. πρωτογόνων.) ὑπιϲχνεῖται; ἐροῦμεν ὅτι τὰ ἀπόρρητα τοῦ θεοῦ ϲαφῶϲ εἰδώϲ καὶ τὰ φίλα θύει· θυϲίαιϲ γὰρ αἰγῶν καὶ ταύρων ἥδεται. ὕλη γὰρ αὐτὰ τοῖϲ τόξοιϲ κεραϲφόρα ὄντα. Πάνδαροϲ δὲ ὑπὸ Ἀθηνάϲ πειθόμενοϲ τοξεῦϲαι οὐκ αἶγαϲ οὐδὲ ταύρουϲ ὑπιϲχνεῖται ἀλλ’ ἐρίφων πρωτογόνων θυϲίαν. ἀποτυχεῖν γὰρ αὐτὸν τῆϲ καιρίαϲ πληγῆϲ ἐβούλετο.

105—111. ἀδύνατόν φηϲιν φαϲὶν Sc εἶναι τηλικοῦτον κέραϲ[*](L f. 76b, Π. Cf. Scorial. Dind. IV, p. 411, Π.) αἰγὸϲ γενέϲθαι ins. Sc ὡϲ εἶναι ἑκκαίδεκα παλαιϲτῶν δύο γὰρ καὶ ἡμίϲεοϲ πήχεων πηχῶν cod. οὐκ ἂν γένοιτο κέραϲ. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ, οὐ γὰρ ἓν κέραϲ ἀλλ’ ἄμφω ἑκκαιδεκάδωρα.

ἱξάλου ⟨ϊξάλου A, om. L.⟩: ἤτοι τελείου ἢ πηδητικοῦ καὶ ὁρμητικοῦ[*](A f. 53a. L f. 76a.) παρὰ τὸ ἱκνεῖϲθαι, ἢ ὡϲ ὁ Πορφύριοϲ λέγει τὸν τομίαν. ϲυμβαίνει γὰρ, φηϲὶ, πολλάκιϲ τῶν ἀγρίων σιγῶν τοὺϲ τελείουϲ διωκομένουϲ ἐντὸϲ ταῖϲ θήραιϲ κατὰ τὴν παράτριψιν ἀποβάλλειν τὰ γεννητικὰ μόρια.

(Πἀνδαροϲ ᾧ καὶ τόξον Ἀπὀλλων αὐτὸϲ ἔδωκεν, B 827).[*](*B f. 89b ad Πάνδαροϲ B 827.) τοῦτο μάχεϲθαι δοκεῖ τῷ [*](1 ὁ om. A ἀπεϲτάλη L ὁ μὲν Ζεὺϲ εἰδὼϲ τοὺϲ ὅρκουϲ κακῶϲ γεγ. A. 2 οὐδὲ γὰρ ἑτέρωϲ A 4 τὸν λογ. αὐτὸν τὸν τοῦ Πανδ. καὶ ὅτι αὐτὸϲ A 5 ἄπιϲτοι γὰρ Λυκάονεϲ codd., quod e coni. correxi 5. 6 ὡϲ καὶ Ἀλριϲτ. μαρτ. A 6 λύοντέϲ φαϲι A 7 πείραν L πεῖραν Lp πειρᾶν τ᾿ αἴ κε θέλῃϲιν οὐ πείθειν A 10 καὶ αἰγῶν καὶ ταύρων θυϲ. L 11 ἐροῦμεν οὖν ὅτι L 14 αἴγαϲ Lp 15 ἡβοὐλετο L 24 Πάνδαροϲ δωκεν in uno Et) [*](3—8 Simillimam solutionem e scholis Syriani magistri ad Platon. Rempubl. edidit Proclus, p. 377 ed. Basil. Nostra in usum suum convertit Eust., p. 447, 36, e quo cod. Lipsiensis margini interiori f. 93a altera manus adscripsit (p. 193, 36 Bachm.). Ceterum conf. supra ad p. 13, 8.) [*](12 †B f 2b ad ταύρωκ Α 41 (id. Lp f. 53a c. l. τκὐρων): θυσίαις ταύρων καὶ αἰγῶν ἥδεται ὁ Ἀπόλλων· ὕλη γὰρ τοῖς τόξοις τ κέρατα αὐτῶν.) [*](16 sqq. † B f. 53ᵇ ad κέρα Δ 109: . . . . πῶς δὲ δύνατα κέρας εἶναι δύο καὶ ἥμιαυ πήχεων ἢ οὐκ ἐπὶ ἑκατάρου τοῦτό ψησιν ἀλλ᾿ ἀμψοτέρων.) [*](20 sqq. † B f. 53a ad ἐσύλα Δ 105 (id. Lp f. 93b, L f. 75a) . . . . ἢ ἐντομίαν· οἱ χὰρ τέλειοι διωκόμενοι ἐντρίβονται τοὺς ὄρχεις . . . . Ιdem apposito Porphyrii nomine apud Eustathium, p. 450. Scholium transiit in Etym. M. v. ἴξαλος.) [*](24 sqq. Hanc quaestionem a disputatione de mira cornus ἰξάλου αἰγὸς magnitudine insuituta Porphyrium seinxisse cum veri dissimile sit, utramque una edidimus.)