Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

420. Quac a schol. Townleiano (V. Rose, Ar. ps., p. 169, 23) et. Victor. (f 450a) ex Aristotele afferuntur induci non possum ut cum Roseo l. c. et Heitzio, verl. Schrft. d. Ar., p. 269, ad ἀπορήματα [*](1 τοῦτον μελάμπυγον M 2 ἤ τευ codd.; μή τευ Bergk. secutus dedi τύχοιϲ coni. Bergk. 3—5 locum corruptissimum sec. codd. dedi, nisi quod Θείαϲ υἱοὺϲ (Lobeck Apl. II, p. 1299) pro θιάϲουϲ receti; post πυλι in codd. spa tium vacuum 4 vel 5 litterarum; πυγὰϲ legendum esse nemo negabit; sed apparet. paret verba eorum iam qui schol. nostris codicibus adscripserunt temporibus manca fuisse 7 μελάμπυγα M 7. 8 τὸ μελανόϲτω B, τοῦ μελανοϲτόου M; τὸ μέλανοϲ τῷ τοῦ coni. Dind. 8 οὔτε τοῦ μελανόϲϲου γρ, M 10 μελανόϲτου BM; corr. Bkk. 12. 13 τῷ Τελαμωνιάδηϲ καὶ Ἀϲκληπιάδηϲ M; τῷ ante Ἀϲκλ. om. B ἠτίμηϲεν M 15 ουνάγοι 16. 17 ἄλλωϲ (sc. θηρητὴρ) e coni. posui; ἄλλοϲ codd.) [*](Hom., p. 6): . . . . ὅτι μέλανα ὀστᾶ ἔχουσ οἱ ἀετοί, ὡς καὶ Ἀριστοτέλης ἐντὸϲ ε΄ περὶ ζώων. Quod praeterea ad Φ 252 de eadem re traditum est sϲholium (B f. 284b ad μέλανος), quamvis habeat quae ex integra quaestione excerpta esse possint, tamen h l. sequatur: Ἀριστοτέλης μελανόστου ἀναγινώσκει, τοῦ μέλανα ὀστᾶ ἔχοντος· ἀγνοεῖ δὲ ὡς οὐ δεῖ ἀπὸ τῶν ἀφανῶν ποιεῖσθαι slaζχ. τὰ ἐπίθετα. οἱ δὲ μελανόσσου, μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχοντος. Ἀρίσταρχος μέλανός του 〈μελανόστου cod.⟩. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁ ποιητὴς τῷ ἐγκλιτικῶ τοῦ οὐ χρῆται. ἄμεινον οὖν ἄρθρον αὐτὸ ἐκδέχεσθαι· οὐ γὰρ ἀεὶ λείπει τοῖς ἄρθροις ὁ ποιητής (simil. Eust. Φ, p. 1235. 40, ante oculos habuit).) [*](4. 5 Proverbium de quo agitur ad Cercopes primus, quantum nobis congessisse stat, Zenob. retulit (cent. V, 10), ubi conf. Schueidewin.) [*](6. 7 Cf. Tzetz. Lyc. 91: πύγαργον, δειλὸν αἰσχρὸν ἅρπαγα. εἰσὶ γὰρ μελάμπυγοι καὶ πύγαργοι εἴδη ἀετῶν κατ᾿ Ἀρχίλοχον (fr. 189, ubi Bergk: nisi. forte tatum fr. 110 respexit).) [*](14 Ex Herodiano Ω 316 sequitur, Aristarchum μόρφνον cum θηρητῆρα, Ptolemaeum Ascalonitem θηρητῆρα cum περκνόν iunxisse.)

276

Ὁμηρικά referam; quorum sententia si vera esset, paucissima illa verba et a scholiis et ab Eustathio h. l. allata e Porphyrio petita esse summa quidem cum veri specie existimandum esset. Sed locus, de quo agitur, ita mihi se habere videtur, ut statuendum potius sit, Aristotelem occasione oblata de eadem vel simili re ad vulnera pertinente agentem versum, quem Homeri esse diceret (μῦϲεν δὲ περιβροτόεϲϲα ὠτειλή), obiter attulisse. Neque illa quidem quae apud Suidam leguntur V. μεμυκότα ---καὶ Ὅμηροϲ· ϲὺν δ’ ἕλκεα πάντα μέμυκεν. ἐκ παραγράφειν τηρήϲεωϲ Ὅμηρόϲ φηϲι τῶν ἐντὸϲ πολέμῳ τρωθέντων τὰ τραύματα μὴ μύειν, μόνου δὲ τοῦ Ἕκτοροϲ κατὰ θείαν πρόνοιαν---, quibus multum tum ad sententiam suam stabiliendam Heitzius tribuit, ita mihi comparata esse videntur, ut Quaestionis olim institutae solutionem servaverint; nibil enim verbis μόνου δὲ τοῦ Ἕκτοροϲ κτλ. docetir. nisi quod ipso v. 422 continetur.

[*](B f. 332 ad χειρὸϲ.)

515. παράδοξον τὸ τὸν ἐχθρὸν οὕτω χειραγωγῆϲαι καὶ τιμῆϲαι. χειρὸϲ. τάχα οὖν τοῦτο ποιεῖ τοῦ γήρωϲ τοῦ πατρὸϲ μνηϲθείϲ.

[*](A f. 321a. Cf. schol. min.)

527 sqq.---ζητοῦϲι δέ τινεϲ ἀπὸ τούτων τῶν ἐπῶν, πῶϲ ἐντύχῃ schol. min. ταῦθα μὲν ὁ ποιητήϲ φηϲιν ἐκ Θεῶν εἶναι τὰ κακὰ τοῖϲ ἀνθρώποιϲ, ἐντὸϲ δὲ τῇ α (34) τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ καὶ αὐτούϲ φηϲιν ἐπιϲπᾶϲθαι τὰ κακὰ τοὺϲ ἀνθρώπουϲ· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ ϲφῇϲιν ἀταϲθαλίῃϲιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε’ ἔχουϲιν. ῥητέον οὖν ὅτι ἐνταῦθα Ἀχιλλεύϲ ἐϲτιν ὁ λέγων ἐκ θεῶν εἶναι τὰ κακά, ἀγνοῶν τὴν ἀλήθειαν· ἐντὸϲ δὲ τῇ Ὀδυϲϲείᾳ Ζεύϲ, ὡϲ ϲαφῶϲ ἐπιϲτάμενοϲ, λέγει τὴν ἀλήθειαν. λύεται οὖν τὸ ζήτημα προϲώπῳ.

[*](B f. 333 ad δώρων v. 528. Simil. Vict. f. 452b.)

μέμφεται τὴν δόξαν Πλάτων (resp. II, p. 379 D) λέγων, ὡϲ ὁ [*](17 A δοιοὶ γάρ τε πίθοι, schol. min. δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐντὸϲ Διὸϲ οὔδει in lemn, habent In utroque schol. nonnulla antecedunt, quae ex parte ex ipso Porphyrio excerpta alteri quod hic edidimus scholio adhaeserunt (v. infra ad lin. 25) 18. 19 ἐκ θεῶν εἶναι καὶ αὐτούϲ φηϲιν om. A, e schol. min. addita sunt) [*](15 Vict. (f. 452b) quaestionem tantum neque solutionem babet) [*](16 Cf. Eust. Ω, p. 1362, 19: ἐλεεῖται τῇ πρὸ τὸν Πηλέα ὁ γέρων Πρίαμος ἀναφορᾷ.) [*](17 sqq. Ex eadem quaestione excerpta sed loco cui adscripta sunt accommodata esse videntur quae in schol. Q ad α 33 leguntur: ἐξ ἡμέων] ταῦτα οὐ συμφωνεῖ τῆ πάσῃ μυθοποιίᾳ, καθ᾿ ἣν εἰσάγει τοὺς θεοὺς πολλῶν αἰτίους συμφορῶν. δυνατὸν μὲν οὖν λύειν τῷ σροσώπῳ διὰ τὸ τότε μὲν τὸν ποιητὴν λέγειν, νῦν δὲ τὸν Δία. μᾶλλον δ᾿ ἂν τῇ λέξει λύοιτο· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν, ὡς καὶ τῶν θεῶν αἰτίων, οὐ μὴν ἁπάντων γε, καθἀπερ οἱ ἄνθρωποι νομίζουσι. — Cf. praeterea Porph. Ζ 488 et quae ibi (p. 106) notavimus.) [*](25 — p. 277, 4 Idem fere scholio superiori (A, ubi iis antecedunt Aristonicea, et schol. min., quod ab his verbis incipit) in codd. praemittitur: . . . εἰς παραμυθίαν τοῦ Πριάμου ὁ ποιητὴς εἰσήγαγε τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα ταῦτα, ἐπειδὴ μό- νων ἀγαθῶν δωρητικὺς ἐπίσταται Ὅμηρος τοὺς θεούς, λέγων θεοὶ δωτῆρες)

277

θεὸϲ ἀγαθόν, οὐδὲν δὲ ἀγαθὸν βλαβερόν, ὃ δὲ μὴ βλαβερὸν οὐδὲ βλάπτει. ἔπλαϲεν οὖν ταῦτα ὁ ἥρωϲ πρὸϲ παραμυθίαν Πριάμου, ἐπεὶ καὶ ὁ ποιητὴϲ ὁμοίωϲ φηϲίν, ὅταν λέγῃ Ζεύϲ· οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ ϲφῇϲιν ἀταϲθαλί ῃϲιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε᾿ ἔχουϲιν (α 34).

559 sqq. Ἀριϲτοτέληϲ (fr. 160) φηϲὶν ἀνώμαλον εἶναι τὸ Ἀχιλλέωϲ[*](B f. 333b ad αὐτὸν v. 569.) ἦθοϲ. οἱ δέ φαϲιν ὅτι, ἵνα ἀποϲτήϲῃ αὐτὸν τοῦ ἐφ᾿ Ἕκτορι τὸν θρήνου, διὰ τοῦτο δεδίϲϲει.

ἀγριαίνεται, ἵνα μὴ διὰ τὰϲ αἰκίαϲ εἰϲ θρῆνον ἐλθὼν ὁ Πρίαμοϲ[*](B ibid. ad v. 559.) ταράξῃ αὐτόν, καὶ ὅτι ϲυνεχῶϲ τοῦ ὀνόματοϲ Ἕκτοροϲ ἐμέμνητο.