Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

169. ad ψ 269.

183. ἀπρεπὲϲ εἶναι δοκεῖ τὴν χλαῖναν ἀποβαλόντα μονοχίτωνα[*](*B 23b s. signo.) θεῖν τὸν Ὀδυϲϲέα διὰ τοῦ ϲτρατοπέδου, καὶ μάλιϲτα οἷοϲ Ὀδυϲϲεὺϲ εἶναι [*](1 μετὰ τὸν νεϲτ. Lp 2 ἐπιδεικνὺϲ Lp 3 Νέϲτοροϲ om. Lp διὰ τοῦ ϲώματοϲ Lp 4 ἐλήλυθεν ἡ ἀθ. οὐ γὰρ δίχα θεοῦ πιθ. τοϲοῦτον καταϲτέλλεϲθαι θόρυβον Lp 27 in cod. Lips. lemmati praemissum ἀριϲτοτλ. ⟨τλ supra o scriptis ⟩; idem nomen scholio P adscriptum) [*](2 Cf. p. 32, 13) [*](6 sqq. Scholium ab usitata quaestionum forma prorsus discrepans nemo huc referret, nisi a codicibus Porphyrio nominatim tribueretur. Quod nisi quis transcribentum errore factum esse probaverit, statuendum est, fragmentum esse scriptoris nescio cuius quod Porphyrius quaerens, cur Icarium maxime mare poeta commemoraret, attulerit unde simul apparet, cur lin. 17 sqq oratione quae dicitur obliqua utantur.) [*](2 sqq. † B f.23 ad θέειν Β  183 (id. Lp f. 68 c.l ἀπὸ δὲ χλαῖνα): . . . . ἀπέβαλε βαλε δὲ τὴν χλαῖναν ἢ διὰ τὸ εὐπερίσταλ τον διὰ τὸ ἐπιστρέφειν τῇ παρκδόξῳ δόξῳ θέᾳ τοὺς πολλούς, ἵνα ταπεινὸς ὑπηρέτης εἶναι δοκῇ ⟨δοκῇ εἶναι Lp⟩ τῶν βασιλικῶν δογμάτων. οἱ δέ, ὅτι ἀπὰ τῆς σπουδῆς αὐτομάτως πέπτωκε. κ αὶ περὶ Ἀγαμέμνονος δὲ ἑτέρωθί φησι πορφ ύρεον μ έγκ φᾶρος ⟨φάρος Lp⟩)

28
[*](L f. 30b, II. Lp f. 68a c. l. χλαῖνα. βάλε.)ὑπείληπται. φηϲὶ δ’ Ἀριϲτοτέληϲ, ἵνα διὰ τὸ τοῦτο θαυμάζειν ὁ ὄχλοϲ ἐτιϲτρέφηται καὶ ἐξικνῆται ἡ φωνὴ ὡϲ ἐπὶ μεῖζον, ἄλλου ἄλλοθεν ϲυνιϲτάντεϲ οἷον καὶ Ϲόλων λέγεται πεποιηκέναι , ὅτε ϲυνῆγε τὸν ὄχλον περὶ Ϲαλαμῖνοϲ. ἄλλοι δέ, ὅτι ἐμπόδιον ἦν αὐτῷ πρὸϲ τὸν δρόμον ἡ οἱ δέ, ὅτι ταπεινὸν αὑτὸν καὶ ὑπηρέτην τῶν Ἀγαμέμνονοϲ πραγμάτων δεῖξαι βούλεται. οἱ δέ, ὅτι τὸ ϲκῆπτρον λαμβάνει μετιὼν τὸ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ, ὥϲτε τὴν ἐξουϲίαν ἔχων τὴν βαϲιλικὴν τὸ οἰκεῖον ϲχῆμα τῆϲ ἀξίαϲ περιεῖλεν. οἱ δέ, ὅτι τρέχοντοϲ αὐτοῦ πεϲεῖν αὐτομάτωϲ μάτωϲ ϲυνέβη.

---οἱ δέ, ὅτι τὴν ϲπουδὴν ἐπιδεῖξαι θέλων διὰ τῆϲ πτώϲεωϲ τῆϲ χλαμύδοϲ ἥτιϲ---ἐγεγόνει. οἱ δὲ μᾶλλον ϲυντίθενται, ὅπωϲ ἐπιπολλῆϲ ϲτρέψῃ τὸ πλῆθοϲ πρὸϲ ἑαυτὸν ἀπὸ τῆϲ περὶ τοῦ φεύγειν ταραχῆϲ ἐπέχων έχων διὰ τοῦ ξενιϲμοῦ, ὡϲ καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα ἑτέρωθί φηϲι (Θ 271 ) πορφύρεον μέγα φᾶροϲ ἔχοντα παρακελεύεϲθαι τοῖϲ Ἕλληϲιν. τὸ δὲ ϲκῆπτρον λαμβάνειν ἔοικε παρὰ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ, ἤτοι ἵνα τὰ τῷ βαϲιλεῖ δοκοῦντα φαίνηται πράττων καὶ παρὰ τοῦ βαϲιλέωϲ λαβεῖν τὴν ἐξουϲίαν, ἢ ἵνα ἀντὶ βαϲιλέωϲ φαίνηται ποιεῖν καὶ τὴν τοῦ αὐτοκράτοροϲ ροϲ εἰϲ τοὺϲ πλημμελοῦνταϲ εἰληφέναι ἐξουϲίαν, ἢ ὅτι ἄλλωϲ οὐκ ἐξῆν δημηγορεῖν ἢ τὸ ϲκῆπτρον ἔχοντα.

184. v. ad ε 576.

[*](*B f. 24a ad ἐν βουλῇ Lp f. 68 c. l. ἐν βουλῇ δ᾿ οὐ πάντεϲ.)

194. διὰ τί τὸ ὄναρ οὐδεὶϲ τῶν ἐντὸϲ τῷ προβουλίῳ ἀκούϲαϲ παρὰ ἐντὸϲ βουλ Ἀγαμέμνονοϲ ἐξεῖπε τοῖϲ ἄλλοιϲ Ἕλληϲιν ἕν μὲν αἴτιον· εὐλάβεια γὰρ μὴ ὑπονοήϲωϲιν οἱ Ἕλληνεϲ ὅτι διὰ τὴν πρὸϲ Ἀχιλλέα ϲτάϲιν τὸν ὄνειρον πλάϲϲει coni. Cobet ap. Dind.: codd. πράϲϲει, ὅπερ οὐ βαϲιλικόν· ἕτερον δὲ ὅτι τὰ τῶν ὀνείρων οὐ βεβαίωϲ πιϲτεύεται, δι’ ἣν αἰτίαν οὐκ ἐξεῖπε. τρίτον δὲ ὅτι τὰ ἐντὸϲ ταῖϲ βουλαῖϲ βαϲιλικὰ ϲκέμματα καὶ διηγήματα τοὺϲ ἀκούονταϲ οὐ προϲῆκεν ἐκκαλύπτειν.

[*](1 τοῦτον L. τὸ om. Lp 4 ἐπὶ ϲαλαμῖνι L 5 αὐτὸν B⟩ Lp 6 μετιὼν τοῦ τοῦ ἀγ. Lp 10 in tribus e quibus edidi codicibus (etiam in Lips ) verba. οἱ δὲ ὅτι τὴν ϲπουδὴν κτλ. cum iis quae antecedunt cohaerent interiectis quidem dem his: βῆ δὲ θέειν ἀπὸ δὲ χλαῖναν βάλε, τὴν δ’ ἐκόμιϲε ⟨ἐκόμιϲϲε Lp ⟩ κῆρυξ εὐρυβάτηϲ, quae quin in lemmate posita sint eo minus dubitandum est, quod quae sequuntur partim idem continent quod superiora Duo inter se scholia ita. coaluisse, ut unam efficere videantur quaestionem, etiam aliis locis, e. c. Z 168 videre licet. Nostro loco ea re factum esse, ut initium quod fuerat alterius scholii ἀπορίαν continens abiceretur, non est quod mireris 11 post ἥτιϲ lacunam cunam statui;  excidisse videtur αὐτομάτωϲ vel sim. 11 12 ἐπιϲτρ B⟩ 12 παρὰ τοῦ φεύγειν Lp 13 ἑτέρωθεν Lp 15 ἤτοι om. L, qui pergit (17) ἵνα ἀντὶ βαϲιλέωϲ φαίνιηται ποιεῖν post ἵνα B⟩ duae fere litt. eras. 16 λαβὼν Lp 18 ἐξὸν L)[*](ἔχ ων (Θ 221) διὰ τὸ μὴ ἐμποδίζεσθαι αὐτὸν σπεύδοντα ἀπὸ (sic) τοῦ πλήθους τῶν ἱματίων. Verba inde a ἢ δι τὸ μ ἐμπ., quae Β om., eadem fere in cod. Par. 2766 (Cram. Ill, p. 278, 20) leguntur: ἀπεδύσατο δὲ τὴ χλ αμύδα μύδα διὰ τὸ μὴ ἐμποδίζεσθαι. κτλ.)
29

199. δόξειεν εἶναι τοῦτο ἄλογον, ὅτι τῆϲ Ἀθηνᾶϲ εἰπούϲηϲ ϲοῖϲ[*](B f. 24a ad ϲκήπτρῳ. Lp f. 68b c.l. τὸν ϲλήπτρῳ ἐλάϲαϲκε.) δ’ ἀγανοῖ ϲ ἐπέεϲϲιν ἐρήτυε φῶτα ἕκαϲτον (v. 180) τύπτει τινάϲ ταῦτα γὰρ παρακούοντοϲ τῆϲ θεοῦ, ὅπερ ἁρμόζον οὐδαμῶϲ Ὀδυϲϲεῖ. ἐροῦμεν δὲ ὅτι ἡ μώμηϲιϲ ἄλογοϲ· εἰκὸϲ γὰρ ἦν ἐντὸϲ τῷ τοϲούτῳ θορύβῳ πτρῳ ἐλάβῳ ϲφάλλεϲθαι πολλάκιϲ καὶ Ὀδυϲϲέα· πάντεϲ γὰρ ἐντὸϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ϲαϲκε. καιροῖϲ ϲυνταραττόμεθα παρηχούμενοι, ὥϲτε πολλὰ ἐπιλανθάνεϲθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ οἱ θραϲεῖϲ κολακευόμενοι πτεροῦνται, μᾶλλον δὲ πληγαῖϲ ὑπείκουϲιν.

212. διὰ τί μηκέτι μέλλων ὁ ποιητὴϲ τοῦ Θερϲίτου μνημονεύειν[*](*B f.24a ad Θερϲίτηϲ.) ἅπαξ αὐτοῦ ἐδεήθη; καὶ τίϲ ἡ χρεία τοῦ δεηθῆναι ἐντὸϲ τῷ θορύβῳ γεγονότι νότι ἐκ τῆϲ Ἀγαμέμνονοϲ τῶν Ἑλλήνων πείραϲ ῥητέον δὲ ὅτι παραλόγωϲ γεγονυίαϲ τῆϲ Ἑλληνικῆϲ ϲτάϲεωϲ διὰ τὸ ἄλλωϲ ἐκδέχεϲθαι τοῦ βαϲιλέωϲ τοὺϲ λόγουϲ καὶ μὴ ϲυνιέναι ὅτι πείραϲ ἕνεκα εἴρηκε τοὺϲ πολλούϲ καὶ ϲυρφετώδειϲ, καὶ μάλιϲτα τῆϲ ἀγνοίαϲ ἐντὸϲ τῷ χυδαίῳ πλήθει θει γεγονυίαϲ τοῖϲ γὰρ ἡγεμόϲι προείρητο ἡ τοῦ βαϲιλέωϲ γνώμη, οἷϲ ἐντὸϲ τῷ προβουλίῳ ἐρρήθη ἐρήθη cod.

  • καὶ φεύγειν ϲὺν νηυϲὶ πολυκλήιϲι πολυκληῖϲι cod. κελεύϲω ,
  • ὑμεῖϲ δὲ ἄλλοθεν ἄλλοϲ ἐρητύειν ἐπέεϲϲιν (v. 74. 75)
    • —, ἐκ τῶν πολλῶν ἔδει καὶ χυδαίων γενέϲθαι τὴν μέμψιν· οὐ γὰρ ἐκ τῶν βαϲιλικὴν 〈 —ῶν cod. corr. Vill ⟩ καὶ ἀναπολόγητον ἐϲχηκότων τῆϲ ϲτάϲεωϲ τὴν αἰτίαν. ἅπαξ δὲ ἐκ τῶν χυδαίων ὀφειλούϲηϲ γενέϲθαι τῆϲ ἀταξίαϲ, τοιοῦτον πρόϲωπον εἰκότωϲ ἐδέξατο, ὃ προϲυνίϲτηϲιν ὅτι
  • ἔπεα φρεϲὶν ᾗϲιν ἄκοϲμά τε ⟨spr. lin. ab alt. man. addit.⟩
  • π ολλά τε ᾔδει,
  • μά ψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κὸϲμον ἐριζέμεναι βαϲιλεῦϲιν,
  • ἀλλ’ ὅ τι οἱ εἴϲαιτο γελοίιον Ἀργείοιϲιν
  • ἔμμεναι (v. 213 — 16).
    • εἰδὼϲ δὲ ὅτι ὀργαὶ χυδαίων καὶ πλήθουϲ ἀνοήτου ἢ φόβῳ κρατοῦνται ἢ γέλωτι διαχέονται ⟨διαδέχονται cod. corr. Vill.), ἀμφοτέροιϲ κέχρηται, ται, φόβῳ μὲν διὰ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ, διαχύϲει δὲ καὶ γέλωτι οὐκ ἂν ἄλλωϲ λωϲ ἔϲχε χρήϲαϲθαι ἢ διὰ τοῦ τοιούτου προϲώπου, ὥϲτε τὸ αὐτὸ παρέλαβεν έλαβεν εἰϲ ἔνδειξιν τῆϲ τοῦ χυδαίου πλήθουϲ ϲτάϲεωϲ οἵα τιϲ ἦν, καὶ εἰϲ τὴν τοῦ γέλωτοϲ ὑπόθεϲιν. καὶ μετὰ τοῦτο ἐξεῖλεν αὐτὸν τῆϲ ποιήϲεωϲ, ήϲεωϲ, ὅτι καὶ πᾶϲαν τοιαύτην ϲτάϲιν ἐντὸϲ τοῖϲ μετὰ ταῦτα τῶν ποιημάτων των ἐξώριϲε. τοιοῦτόν τι καὶ ἐντὸϲ ϲτάϲει θεῶν καὶ ἐντὸϲ ἔριδι, ἐντὸϲ ᾗ ἔφη [*](1. 2 δόξειε καὶ τοῦτο εἶναι ἄλ. ὅτι τῆϲ θεᾶϲ εἰπούϲηϲ ϲοῖϲ δ’ ἀγανοῖϲ φαίνεται τύπτων τινὰϲ ὡϲ παρακούων τῆϲ θεᾶϲ Lp 3 ἐπὶ ὀδυϲϲέωϲ Lp 4 ἡ μίμηϲιϲ οὐκ ἄλογοϲ· τὸ γὰρ ἐντὸϲ τοϲ. θορ. μηδὲν ϲφαλλόμενον τὸν ὀδ. ποιεῖν ἀμίμητον πάντεϲ γὰρ ἐντὸϲ τοιούτ. καιρ. ταραττόμεθα παρηχ. ὡϲ π. ἐπιλανθάνεϲθαι, reliquis omissis, Lp) [*](6 A B⟩ 199 (id. fere Lp f. 68 b, Paris. 2556 ap. Cramer. Ill, p. 151): οἱ γὰρ θρασεῖς κολακευόμενοι ἐπαίρονται, εἴκουσι δὲ πληγαῖς μᾶλλον. . . . . .)
    30
    ὤχθηϲαν δ’ ἀνὰ δῶμα Διὸϲ θεοὶ οὐρανίωνεϲ (Α 570), ἐπενόηϲε διὰ τῆϲ Ἡφαίϲτου οἰνοχοίαϲ, ὃν κυλλοποδίωνα καὶ ἀμφιγυήεντα ἔφη, διὰ τῆϲ τούτου οἰνοχοΐαϲ τὴν ϲτάϲιν βουληθεὶϲ εἰϲ γέλωτα παρατρέψαι. τὰ γὰρ ἐναντία τῶν ἐναντίων ἰάματα πρῶτοϲ ὑπέλαβεν correxi; cod. ὑπέβαλεν εἶναι, καὶ τὰϲ παρὰ τῶν ἀνθρώπων ὀργὰϲ θεῶν διαλύεϲθαι καὶ διὰ γέλωτοϲ, ὡϲανεὶ γέλωτοϲ ita videtur; litterae duorum verb. admodum detrit. ἀξίων τῶν ἀνθρώποιϲ προϲηκόντων πραγμάτων.

    [*](A)

    ---ἐζήτηται δὲ διὰ ποίαν αἰτίαν ὁ Θερϲίτηϲ ἐϲτράτευϲεν εἰϲ Τροίαν τοιοῦτοϲ ὤν. ῥητέον οὖν ὅτι ὡϲ Ludw., Mus. Rh. XXXII p. 19 ϲταϲιώδηϲ ὢν οὐκ ἀπελείφθη ἐπὶ τῆϲ πατρίδοϲ, ἢ ὅτι κατ’ ἐπειϲόδιον ειϲόδιον παρῆκται πρὸϲ τὸ ἐκ τοῦ ϲκυθρωποῦ πρὸϲ ἱλαρότητα τὰϲ ψυχὰϲ ἀνακαλέϲαϲθαι τῶν Ἑλλήνων , ὥϲπερ εἴληπται καὶ Ἥφαιϲτοϲ γέλωτοϲ χάριν παρὰ τοῖϲ θεοῖϲ ἐντὸϲ τῆ Α λαμβάνεται δὲ πᾶν ἐπειϲόδιον τῷ ποιητῇ ἢ πιθανότητοϲ ἕνεκεν ἢ χρείαϲ, ὥϲπερ τοῦτο νῦν, κόϲμου καὶ ὑψώϲεωϲ χάριν. 

    [*](L f. 31ᵇ. Lp L f. 32a. ldem fer A et Par. 2556, Cramer III, p. 152, 15.)

    226. διὰ τί ὑπὲρ τὴν ἄλλην ὕλην τοῦ χαλκοῦ ἐμνήϲθη ὅτι ἐντὸϲ τοῖϲ ἀρχαίοιϲ ϲφόδρα τίμιοϲ ἦν ὁ χαλκόϲ χαλκεύϲ L.

    249. ἅμ’ Ἀτρείδῃϲ᾿  suprascrpt. αιϲ ὑπ Ἴλιον ἦλθον. οὗτοι οι δὲ ἦϲαν κατὰ μὲν τὸ ϲύνηθεϲ Πλειϲθένουϲ καὶ Ἀερώπηϲ Ἀτρέωϲ παῖδεϲ τοῦ Πέλοποϲ, ὥϲ φαϲιν ἄλλοι τε πολλοὶ καὶ Πορφύριοϲ ἐντὸϲ Τοῖϲ ζητήμαϲιν. ἀλλ’ ἐπειδὴ Πλειϲθένηϲ νέοϲ τελευτᾷ μηδὲν καταλείψαϲ λείψαϲ μνήμηϲ μνημ, μ spr. η scrpt., cod., νέοι ἀνατραφέντεϲ ἀνατρεφέντεϲ τρεφέντεϲ cod. ὑπὸ Ἀτρέωϲ αὐτοῦ παῖδεϲ ἐκλήθηϲαν.

    [*](*B f.  25 ad Ὀδυϲϲεὺϲ v. 272)