Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae
Porphyrius
Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882
515. ad v. 509 sqq., p. 229, 2 et p. 230, 21.
572. ad N 443.
591. 92. πολυθρύλητον ἐνθάδε τὸ ζήτημα, πῶϲ ὁ θεὸϲ τὸν ἄνθρωπον[*](B f. 259 ad τῷ L f. 410a. Vict. f. 358b.) μιμεῖται. καὶ οἱ μὲν ψιλοῦϲι τὸ οἶον, ϲυνάπτοντεϲ αὐτὸ ἴκελον, μιμητὴν τῶν ἔργων Ἡφαίϲτου ποιοῦντεϲ τὸν Δαίδαλον, ἵν ’ . ᾖ· τούτῳ μόνον ὁ Δαίδαλοϲ ἐποίηϲεν ὅμοιον χορόν, ὁ δὲ Ἥφαιϲτοϲ δηλονότι πολλὰ τοιαῦτα εἰργάϲατο. ἢ τάχα ἔξεϲτιν ἐκεῖνο φάϲκειν, ὅτι ἐπεὶ πρώην διακεχωριϲμένωϲ ἐχόρευον ἄνδρεϲ τε καὶ γυναῖκεϲ, οἱ μετὰ Θηϲέωϲ ϲωθέντεϲ ἐκ τοῦ λαβυρίνθου ἠίθεοι παρθένοιϲ ἀναμὶξ ἐχόρευϲαν, περ ὁ θεὸϲ ἐμιμήϲατο, οὐ τὴν τέχνην Δαιδάλου. ἴϲωϲ δὲ καὶ διδάϲκει ὁ ποιητήϲ μιμεῖϲθαι τὰ χηρϲτά, εἰ καὶ ἐξ εὐτελῶν εἶεν.
609. διὰ τί μὴ πλείονα περὶ τοῦ θώρακοϲ φράζει, φαμὲν ὅτι ἔφθη[*](B f.259b ad θώρηκα.) [*](1 τ.ν V ὅπέρ ἐϲτι B⟩ V 2 ῥ . . .ϲι V1, ῥέου in marg. V V2 4 ἐντὸϲ . .ϲω V1, , μέϲω V2 in marg. ὃ ex ἡ corr V2 6 ἐπ . .ἀγη . τῶ V1, ἐπαγάγηϲ τῶ V2 in marg. 7 όνω V1, μόνῳ V2 in marg. ἢ B, ἣ V 8 ὑπερβατῶϲ V 13 — 16 καὶ οἱ μὲν — εἰργάϲατο uni Vict. debentur, qui reliqua ita. constituit: ἄμεινον δὲ ἐκεῖνο φάϲκειν, ἐπεὶ πρώην χορευόντων ἀνδρῶν καὶ. γυναικῶν πρῶτοι οἱ μετὰ Θηϲέωϲ κτλ. 18 ϲυνθέντεϲ L 20 ἦεν L) [*](1 sqq. De locis figura Alcmanica explicandis cum A ristarcho consentit, v. Ariston. Υ 138.) [*](6 sqq. † A Σ 515 (v. ad p. 230. 21). 13—16 E Nicanore hausta esse videntur, qui schol. A v. 591 rationes eorum, qui τῷi ἴκελον οἷον scribi iusserunt, refutat Eo minus huc referre dubitavi, quod etiam ea quae sequuntur alteri explicationi a scholio Nicanoreo allatae respondent.) [*](16 sqq. †Eust. Σ, p. 1166, 16 sqq. — Cf. Nicanor l. c. extr.: . . . . καὶ τάχα ὄμοιόν τι εἶχεν ἡ κατασκευή, ὅτ ἐξ ᾐθέων καὶ παρθένων, ἢ ὅτι ὀθόνας εἶχον καὶ στεράνας. Paullo aliter ** B f. 259ᵇ ad Ἀριάδνῃ v. 592 (id. A v. 590 et schol. min. c. l. ἐ δὲ χορὸν ποίκιλλε): . . . . ἐξελθὼν δὲ μετὰ τὸ νικῆσαι ὁ Θησεὺς μετὰ τῶν ἠιθέων καὶ παρθένων χορὸ τοιοῦτο ἔπλεκεν ἐντὸϲ κύκλῳ τοῖς θεοῖς, ὁποία καὶ ἡ τοῦ λ;βυρίνθου εἴσοδός τε καὶ εξοδος ἐγεγόνει, ἧς δὴ χορείας τὴν ἐμπειρίαν ὁ Δαίδαλος ἀυτοῖς ὑποδείξας ἐποίησεν . . . . , quae in scholio leguntur quodk ad Porphyrium referri nequit.) [*](21 sqq. Eust. Σ, p. 1167, 43 sqq, et schol. Vict. f. 359a (incipit: ἔφθη ἐκφράσαι τὸν Ἀγ. θώρακα κτλ.) collatis, dubitari potest an quaestionis forma extrinsecus sit addita.)
40. Ἐζήτηται διὰ ποίαν αἰτίαν οὐ χρῆται κήρυκι Ἀχιλλεὺϲ πρὸϲ τὸ ϲυγκαλέϲαι τοὺϲ ὄχλουϲ. ῥητέον οὖν τι ἔθοϲ ἐϲτὶν ἀρχαῖον αὐτό οὕτωϲ γοῦν καὶ ἐντὸϲ τῆ Α ῥαψῳδίᾳ (54 ) αὐτὸϲ Ἀχιλλεὺϲ ϲυγκαλεῖ. ἄλλωϲ τε διὰ τὴν χαρὰν μετὰ ϲπουδῆϲ ϲυνδεδραμήκαϲιν οὐδὲ τοὺϲ κήρυκαϲ ἀναμείναντεϲ.
[*](*B f. 261 ad ἀϲκελέωϲ. L f. 412b Cf. EQ α 68, II.)68. ἀντὶ τοῦ ἄγαν ϲκληρῶϲ· ϲκέλλειν γάρ ἐϲτι τὸ ϲκληροποιεῖν, καὶ ὁ ϲκελετὸϲ κατεϲκληκὼϲ διὰ τὴν ἀϲαρκίαν, καὶ Ἀϲκληπιὸϲ διὰ ϲτέρηϲιν μετὰ ἠπιότητοϲ, ὁ διὰ ἰατρικῆϲ μὴ ἐῶν ϲκέλλεϲθαι. οἱ δὲ ἀπέδωκαν ἀϲκελέωϲ ἀδιαλείπτωϲ κατὰ μέμψιν· τὸ γὰρ ἀϲκελέϲ ἄβατον ἀπόρευτον.
[*](Vat. ζητ. κδ΄ *B f. 261 b ad φεύγων. L f. 412a, II.)71 sqq. ἀλλά τιν’ οἴω ἀϲπαϲίωϲ αὐτῶν γόνυ κάμψειν, ὅϲ κε φύγῃϲι φεύ γων ἐκ πολέμοιο. οἱ φεύγοντεϲ τεταμένον ἔχουϲι τὸ γόνυ, οἱ δὲ καθήμενοι κεκαμμένον. ἀϲπαϲίωϲ οὖν, φηϲὶ, καθεδεῖται τῶν φυγόντων τιϲ ἐκ τοῦ πολέμου, ὃϲ καὶ ἀναπαύϲει ἑαυτὸν καὶ τὰ ϲκέλη, ἐκ τοῦ ϲυντόνου τῆϲ φυγῆϲ δρόμου καθίϲαϲ.
[*](*B f. 261b ad ἑϲταότοϲ. Vat. ζητ. κε΄.)79 sqq. ἑϲταότοϲ μὲν καλὸν ἀκουέμεν οὐδὲ ἔοικεν
---,,Ἀρίϲταρχοϲ οὖν ῷήθη παραίτηϲιν εἶναι τὸν λόγον, ὡϲ διὰ τὸ τετρῶϲθαι το Ἀγαμέμνονοϲ ϲυγχωρεῖν ἀξιοῦντοϲ, εἰ καθήμενοϲ λέγει. καί φηϲι· διὰ τοῦτο ἐνέθηκε τὸ αὐτόθεν ἐξ ἕδρηϲ οὐδ’ ἐντὸϲ μέϲϲοιϲιν ἀναϲτάϲ (v. 77 ). ἄτοποϲ δὲ ἡ παραίτηϲιϲ· οὐ γὰρ τὸν πόδα ἀλλὰ τὴν χεῖρα τέτρωται, καὶ τὴν χεῖρα δὲ οὕτωϲ ἔρρωτο, ὥϲτε ὀλίγον ὕϲτερον αὐτὸϲ τὸν κάπρον ἀποϲφάττει. ἐὰν προϲκείμενοϲ δὲ ὁ ϲτίχοϲ ἦ τὸ αὐτόθεν ἐξ ἕδρηϲ, ἀκουϲόμεθα ἐκ τοῦ τῶν ἀριϲτέων ϲυνεδρίου, ὥϲτ’ ἐντὸϲ ἐκείνοιϲ ὄντα λέγειν αὐτὸν καὶ οὐκ ἐντὸϲ μέϲῳ τῷ πλήθει. Ἀπολλώνιοϲ μὲν οὖν ὁ διδάϲκαλοϲ ἡμῶν, καὶ αὐτὸϲ ϲυγκαταθέμενοϲ [*](1 πολλ. .μάδῳ V ἀκούϲει V 2 εἴπῃ V ἀγορητ.ϲ V 3 lacuna in codd. non comparet, v. infra ad h. v. οὖν om. V ἔχειν τὸν λ V 4 ἀγαμέμ. ονοϲ V ϲυγχωρεῖν, post ρ ras. un. litt., B⟩ 5 λέγοι V φαϲι coni. Kamm., p. 102 αὐ . . θεν V τό in marg. V 5. 6 ἐξ ἐντὸϲ μέϲοιϲιν (sic ἀνα humiditate deleta rescrps. V 2 7. 8 post ἀλλὰ aliquot verba, quae dicas fuisse τὴν χεῖρα τέτρωται καὶ , in cod. V tinctura adhibita deleta ; in sequent. τὴν χεῖρα, quae humiditate deleta fuerunt,, rescrps. V2; sequntur verba δὲ οὕτωϲ τέτρωται ὥϲτε μικρὸν ὕϲτερον αὐτὸϲ ἀποϲφάττει τὸν . προν ⟨κά supra. scrps. V 8 ἐα . . ροϲκείμενοϲ V, κἂν supra scrps. V2 8, 9 κἂν προϲκείμενον δὲ τῷ ϲτίχῳ ἦν B⟩ 10. 11 ἐντὸϲ μέϲω τῷ πλήθει V) [*](3 sqq. Aristarchi sententia iisdem fere verbis et affertur et refutatur a. schol. A (ll, p. 184, 14 —21) D.), cui in fine additum o οὕτως ὁ Κοτυαεύς. Quem non ipsum h. l. a Porphyrio induci, sed Dionysii Sidonii verbis usum, inde sequitur quod illa ἐκ τοῦ τῶν ἀριστέων συνεδρίου ἐυ μέσῳ τῷ πλήθει (lin. 9 —11) ab Apollonio v. ὐββάλλειν ad Dionysium illum referuntur: . . . οἱ δὲ περὶ τὸω Σιδύνιον ἑστῶτα μὲν λέγουσι τὸν Ἀγαμέμνονα παρὰ τῇ καθέδρᾳ οὐδ’ ἐντὸϲ μέσοις ἑστῶτα. Accedit quod ipsum Cotyaensem Porph., p. 234, 10, ita affert, ut quae ibi leguntur demum illius esse existimare videatur. Qua in re Porphyrium errare — eadem enim illa de ὑποβάλειν per verbum ὑποκρόειν explicando eidem Sidonio Ap Pollon. l. c. Tribuit — ad eam rem de qua hic agitur haud magni momenti est. Cf. quae pluribus olim de A Apollonic h. l. commemorato, Dionysii Sidonii praeceptore, in Fleckeis. Annal. 1866, p. 232 sq q disputaVi, a quibus nunc ita dissentio, ut propter verba illa Ἀρίσταρχος οὖν κτλ. lacunam, cuius loco Sidonii nomen a Cotyaensi commemoratum interciderit, initio scholii quum post καί φης (lin. 5) statuere malim. Ceterum de Aristarchi ratione, quam Eust. T, p. 1172, 22, prave intellexit, consentit Ariston. v. 77.) [*](9 Cf B⟩ f. 261b ad αὐτόθεν v. 77 (id. fere Vict. f. 361b): . . . . οὐ προελθὼν εἰς μέσην τὴν ἐκκλησίαν, ἵν᾿ ᾖ· ἀναστὰς ἐδημηγόρει, οὐκ μέσοις, ἀλλ’ ἐκ τὴ ἕδρας τῶν βασλέων ⟨quae in B⟩ sequitur Epaphroditi interpretatio in Vict. praecedit alii lemmati adscripta⟩. Simil. Eust. p. 1172, 2.) [*](11 De Apollonic v. Fleckeis. Ann. i. c. ubi quod scripsi, Eustath., p. 1171 extr., Apollonii sententiam male reddere, errori dubetur; neque enim. huius sed Aristarchi sententiam eum afferre schol. A v. 80 docet (in Apollon. lex. v. ὑββάλλειν Archiae nomen ex Aristarcho corruptum esse videtur, quamquam in Crameri A. P. lV, p. 179, 30, ubi variae v. Ἀγρειφόντης interpretationes afferuntur, uterque nominatur).)
83. v. 40.
100. ad v. 108
108. διὰ τί ἡ Ἥραὀμόϲαι προάγει τὸν Δία. ἢ δῆλον ὡϲ οὐ[*](A f. 253 c. l. δ᾿ ἄγε νῦν μοι ὄμοϲϲον.) ποιοῦντα ἃ ἂν φῇ. εἰ δὲ τοῦτο, διὰ τί οὐ κατανεῦϲαι ἀλλὰ καὶ ὀμόϲαι εἰ ἠξίωϲεν, ὡϲ καὶ ψευδομένου, ἂν μὴ ὀμόϲῃ ὁ δὲ ποιητήϲ φηϲιν ἀληθεύειν τι κεν κεφαλῇ κατανεύϲῃ (A 527). τὸ μὲν οὖν ὅλον μυθῶδεϲ· καὶ [*](2 μαθεῖν om. V 5—8 τὸ οὖν ἐόντα, quae a V absunt, recte Kamm. uncinis inclusit 8. 9 πρᾶγμά ἐϲτι om. V 9 τὸν ἐπιπάμενον(?) V 9. 10 πυνθ. καὶ ἀγνοοῦντα B 11 οἷϲ ἐπάγει V 13 ἀργείων V 14 μὲν pro μοι B 16 ἀκούοντεϲ pro ὑποκρ. coni. Vill.) 17 τὰ ante πάντα om. V λόγοϲ μου V ἡμᾶϲ V 18 τὸν om. V 20 [ὃ]ν V 21 δὲ om. V ἐπι.ράφεται V, γ in marg. V2 25 προάγει V. Rose, Ar. ps. p. 168; πρὸϲ cod. 27 φαϲὶν cod. corr. Vill.) [*](διὸ χαλεπὸν (cf. supr. lin. 18) τοῦς εἰδύτας τὴν αἰτίαν τῆς συνόδου ὡς μὴ εἰδότας θορυβεῖν καὶ διὰ τοῦτο ἐμποδίζειν καὶ τῷ λέγοντι καὶ τῷ ἀκούοντι πρὸς ὃ λέγω ὃ παρὼν ἕστηκε. πολλὰ τοιαῦτα καὶ τοῖς ῥήτορσι προοίμια ἐπιγράφει. πρὸς τοὺ θορύβους. ὁ δὲ Κοτυαεὺς Ἀλ. (v. ad p. 234, 10). P Pars eorum in. schol. Paris. 2679 Transcripta est (An. Par. Ill, p. 24, 28).) [*](25 sqq. B 1. 262a ad ὄμοσσον v. 108 (id. L. f. 414a, simil. Vict. f. 363a) διὰ τί μ νεῦσαι αὐτὸν κελεύει τάχα φοβουμένη μὴ μετατεθῇ ἐπὶ τὸ ἰσχυρότερον ἔρχεται, cf. Eust. T, p. 1175, 30.) [*](28 sqq. B f. 262a ad εὐχόμενος v. 100 (id. Vict. f. 363a): . . . . πῶς δὲ τὰ παρὰ θεοῖς οἶδε γινόμενα; ῥητέον δὲ ὅτι κοινὸν ὄντα τὸν μῦθον παρείληφεν.)
183. Ϲ 100.
[*](*B f. 264b ad φυλόπιδοϲ. L f. 416b, Π.)221 sqq. ζητοῦϲι τίνα νοῦν ἔχει τὰ ἔπη ταῦτα ᾐνιγμένα ὑπὸ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ·
κἂν ἄμητον δὲ ἐπὶ τοῦ θεριϲμοῦ ἀκούϲωμεν καὶ τοῦ χρόνου καθ᾿ ὃν ἀμῶϲιν, ἔϲται μὲν ἄμητοϲ ἡ πρώτη τῶν ϲτρατοπέδων ϲυμβολὴ πρὸ τῆϲ τῶν ἑτέρων τροπῆϲ, πλείϲτη δὲ ἡ καλάμη τὸ πλῆθοϲ τὸ μετὰ τὴν τροπὴν τῶν πιπτόντων. λογιζόμενοϲ οὖν ὁ Ὀδυϲϲεὺϲ, ὡϲ οὐκ ἂν ὑποϲταῖεν οἱ Τρῶεϲ τὴν Ἀχιλλέωϲ ϲυμβολὴν, τραπήϲονται δὲ εὐθύϲ, πολὺν τὸν κάματον ἔϲεϲθαί φηϲι τοῖϲ διώκουϲιν ἅμα καὶ παίουϲι καὶ φονεύουϲι, καὶ κόρον αὐτίκα λήψεϲθαι νήϲτειϲ ὄνταϲ. ἐνδείξαϲθαι δὲ ταῦτα μᾶλλον καὶ αἰνίξαϲθαι βούλεται ἢ φανερῶϲ λέγων δόξαν κολακείαϲ ἀπενέγκαϲθαι. λέγει οὖν· ἐντὸϲ ὀλίγῳ χρόνῳ τροπῆϲ γενομένηϲ τῶν πολεμίων, πολλῶν ἀναιρουμένων ἐκ πρώτηϲ καὶ βραχείαϲ τῆϲ ϲυμβολῆϲ, αἶψα κόροϲ ἡμῖν γίνεται, ἐὰν μὴ τύχωμεν τὸν μέλλοντα κάματον διὰ τῆϲ τροφῆϲ προανακτηϲάμενοι. πεποίηται δὲ τὴν ἀλληγορίαν ὁ ποιητὴϲ ἐκ τῆϲ παραβολῆϲ ἐκείνηϲ·
310 sqq. . . . . πῶϲ δὲ Αἴαϲ ϲυγγενὴϲ ὢν οὐ ϲυμπάρεϲτιν, ὀργίζεται ζεται διὰ τὴν πρεϲβείαν· βαρύμηνιϲ γάρ. καὶ πῶϲ τὸν ἐπιτάφιον ἀγωνίζεται; ἀρετῆϲ χάριν καὶ φιλίαϲ τοῦ ἠπιωτάτου Πατρόκλου.
386. τὰ ὅπλα, φηϲὶ, κοῦφα ἐγένοντο ὡϲ πτερὰ καὶ ᾖρε καὶ ἐκούφιζε τὸν Ἀχιλλέα, ὡϲ τοὺϲ ὄρνιθαϲ τὰ πτερά· τὸ γὰρ ἄειρεν ἐπὶ τοῦ ἐκούφιζεν Νέϲτωρ δ’ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν (Λ 637), ἤ μ’ ἀνάειρεν ἢ ἐγὼ ϲέ (Ψ 724). τετόλμηται γοῦν ὁ λόγοϲ, ὡϲ τῶν ὅπλων βαϲταζόντων τὸν Ἀλχιλλέα, οὐ βαϲταζομένων. τινὲϲ δέ φαϲιν ὅτι ἐμετεώριζεν αὐτὸν ὁ κόϲμοϲ καὶ γαυριᾶν γαβριᾶν cod. ἐποίει. ἢ τάχα ἡ ϲυμμετρία τῶν ὅπλων καὶ κουφότητα ἐνεποίει, ὡϲ μὴ δοκεῖν αὐτὸν ταῦτα φέρειν, ἀλλ’ αὐτὸν cod. τοῦτον. εἰ δὲ μείζονα ἦν, βαρύτερα ἂν ὑπῆρχε. καὶ τὰ πτερὰ πολλὴν ἁρμονίαν ἔχει. ὁ δὲ λόγοϲ ὑπερβολή.
[*](*B f. 268a ad ἐπίϲταται. L f. 419b, Π.)389. τὸ ἀλλά μιν οἶοϲ ἐπίϲτατο πῆλαι Ἀχιλλεύϲ ἐξηγοῦν- ται ἀντὶ τοῦ ἠδύνατο· προειπὼν γάρ φηϲι· τὸ μὲν οὐ δύνατ’ ἄλλοϲ Ἀχαιῶν πάλλειν. πλανῶνται δέ· τῇ γὰρ ἐπιϲτήμῃ καὶ τὴν δύναμιν προϲάπτει, ὥϲ πού φηϲιν·
407.---οὐκ εὐπρεπὲϲ δὲ, φαϲὶ, τὴν Ἥραν παραιτίαν λύπηϲ[*](B f. 968b ad αὐδήεντα. L f. 420b. Vict. f. 371b.) γενέϲθαι τῷ Ἀλχιλλεῖ. ῥητέον δὲ ὅτι εἰϲ πρᾶγμα τολμηρὸν καταβαίνων αὐδήεντα. ὁ ποιητὴϲ, τὸ φωνῆϲ μετέχονταϲ ἵππουϲ εἰϲάγειν, θεῷ τὴν αἰτίαν ἀνατίθηϲι, καὶ Ἥρᾳ, ἐπεὶ φωνή ἐϲτιν ἀὴρ πεπγμένοϲ τί δὲ ἄτοπον ὅπου γε καὶ Θέτιϲ προεῖπεν· αὑτίκα γάρ τοι ἔπειτα μεθ᾿ Ἕκτορα πότμοϲ ἑτοῖμοϲ (C 96);
7. ιὰ ποίαν αἰτίαν μόνοϲ ὁ Ὠκεανὸϲ οὐ πάρεϲτι τῇ ἐκκληϲίᾳ[*](Λ Ϲ 490. L f. 408a ibid.) τῶν θεῶν ῥητέον δὲ ὅτι ἐπεὶ ϲυνεκτικὸν ἔχει τὸ τοῦ κόϲμου ῥεῦμα· φηϲὶ γάρ· Ὠκεανὸϲ, ᾧ πᾶϲα περίρρυτοϲ ἐνδέδεται χθών.
τὸν Ὠκεανὸν οὐ παρέλαβεν εἰϲ τὸ τῶν θεῶν ϲυνέδριον, ἵνα μὴ[*](L. f. 422a. A Υ 7.) κωλύϲῃ αὐτὺϲ τῆϲ πρὸϲ ἀλλήλουϲ μάχηϲ πρεϲβύτατοϲ ὑπάρχων.
26 sqq. δόξειεν ἂν τοὐναντίον ἢ ὁ Ζεὺϲ βούλεται γίνεϲθαι, τῶν[*](B f. 269b ad εἰ γὰρ. L f. 421a. Simil. Vict. f. 373a.) θεῶν ἐκπεμπομένων ἐπὶ τὴν μάχην. ὁ μὲν γάρ φηϲιν, εἰ μὴ παραγένοιντο, γένοιντο, πὐδὲ πρὸϲ ὀλίγον ἀνθέξουϲιν οἱ Τρῶεϲ μαχόμεν τῷ Ἀλχιλλεῖ, ἐκ δὲ τοῦ ἀφικνεῖϲθαι ατοὺϲ μᾶλλον ἰϲχυρότεροϲ γίνεται τῷ εἶναι τοὺϲ [*](1 πεῖραϲ ἑλέϲθαι, rel. om., L 3 praecedunt haec (de αὐδήεντα): λογικοῦ ζώου φωνὴν ἔχοντα φηϲὶ Vict. 5 εἰϲάγει L. θεῷ περιάπτει τὴν αἰτίαν Vict 6 τινὲϲ δὲ ἄτοπον L. 7 γάρ οἱ L. 8 ἑτοῖμοϲ om. Vict. signo scholii finiti eraso add. *B: τὸ αὐδήεντα δ’ ἔθηκε θεὰ λευκώλενοϲ Ἥρη οὐκ ἔϲτι φωνὴν ἔχοντα κτλ., v. infra ad lin. 9 A adhaesit scholio de duabus ur- bibus Ϲ 490 commemoratis; quam ob rem δὲ post ποίαν insertum (Ludwich, M. Rh XXXII, p. 17); in cod. L., ubi ἀπορία (ut nte ῥητέον lin 10 λύϲιϲ) praemit- titur, alia scholia unum ab altero dirimunt 10 ἐπεὶ om. L. 12 A, cuius lemma. οὔτε τιϲ οὖν ποταμῶν ἀπέην (L νόϲφ᾿ Ὠκεανοῖο in lemm.), scholio Ari- stoniceo adhaesit quam ob rem δὲ post τὸν ins. 15 οἱ μὲν γάρ φαϲιν L) [*](3 sqq. Veri simile est hanc quaertionem cum altera illa ad ε 334 perti- nente (v. V. Rose, Ar. ps. p. 171, qui schol. Q ζ 125 addere debebat), cuius partem is qui scholia scripsit in fine scholii addidit, cohaerere. Res tamen non ita constat, ut haec loco suo movenda sint. — Partem eorum quae hic edi- dimus Eust. T, p. 1190, 4 sqq, h. l. legit.) [*](6. Vocis quae affertur definitio Stoica est (Diog. L. VII, 55); Eust. Σ, p. 1158, 36, Zenoni tribuit.) [*](9—11. Quaestio ab eo quo codd. afferunt loco certe aliena est.) [*](12. 13 † *B (ab altera manu scholio B⟩ f. 269a ad ποταμῶν v. 7, signo scholii finiti eraso, subiunctum): ἵνα μὴ κωλύῃ αὐτοὺς τῆς πρὸς ἀλλήλους μάχης πρεσβύτης ὢν simil. Vict. f 372b: πρόγνος γὰρ θεῶν, ἵνα μὴ τοῖς ἀπογόνοις ἑαυτοῦ παρῇ πολεμοῦσιν. Eadem et plura ap. Eust. Υ, p. 1192 extr., quae num e quaestione excerpta sint non diiudico.) [*](14 sqq. † Eust. Υ, p. 1193, 50 sqq, qui λύσιν afferre noluit, hoc usus iudi- cio: καὶ oὕτω μὲν λογιωτάτη ἡ ἀπορία, οἱ δὲ λύοντν ἃ θέλουσι.)
48. πῶϲ λαοϲϲόον τὴν Ἔριν προϲηγύρευϲν οὐ γὰρ ϲώζουϲα φαίλαοϲϲόοϲ. νεται ἀλλὰ φθείρουϲα μᾶλλον τὰ πλήθη. ῥητέον δὲ ὅτι Ἔριν νῦν τὴν τῶν Ἑλληνικῶν καὶ Τρωικῶν θεῶν φιλονεικίαν φηϲίν· ἡ γὰρ τούτων πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἔριϲ ϲωϲτικὴ ἐγένετο τῶν ἀνδρῶν. ἢ τὸ λαοϲϲόοϲ δηλοῖ τὴν τὸν λαὸν ϲεύουϲαν καὶ παρορμῶϲαν. δύναται δὲ καὶ εἰϲ τὸ κρατερή ϲτιγμὴ γενέϲθαι, τὸ δὲ λαοϲϲόοϲ τοῖϲ ἑξῆϲ ϲυνάπτεϲθαι.