Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

333. v.. Herm. XIV, p. 243.

390 sqq. πῶϲ δὲ ἐπιλαθόμενοϲ Ἀχιλλέωϲ τοϲοῦτον διάγει χρόνον;[*](B f. 205ᵇ ad Πάτροκλοϲ.) ἢ οὐ πολὺϲ μὲν ὁ χρόνοϲ, τὰ δὲ γεγονότα ποικίλα ἐντὸϲ ὀλίγῳ χρόνῳ.

413. πῶϲ ἴϲοι εἰϲὶ τοϲοῦτον πρότερον τῶν Τρώων ὑπερεχόντων,[*](B f 206a ad ἶϲα.) ἢ τάχα ϲτάϲει, οὐ δυνάμει· οἱ μὲν γὰρ ἀπὸ τῶν νεῶν, οἱ δὲ ἀπὸ τῶν ἁρμάτων---

449 — 51. ἀθετοῦνται οἱ τρεῖϲ· οἱ μὲν γὰρ .ἐπίκουροι δεόντωϲ ἄν[*](Vict. f. 286a.) λέγοιντο χαρίζεϲθαι Ἕκτορι, ὡϲ Πάνδαροϲ· ἡγεόμην Τρώεϲϲι φέρων χάριν Ἕξτορι δίῳ (Ε 221), ἀνοίκειον δέ φηϲιν ὁ Ἀρίϲταρχοϲ ἐπὶ πολίτου τὸ Τρώεϲϲι χαριζόμενοϲ. καὶ διὰ τὴν πληγὴν ἀθετητέοϲ ὁ ϲτίχοϲ· πῶϲ γὰρ ἡνίοχοϲ ὢν ὄπιϲθεν βάλλεται αὐχένι γάρ οἱ ὄπιϲθε πολύϲτονοϲ ἔμπεϲεν ἰόϲ —; ἄτοπον γὰρ αἱ Ἀριϲτάρχου τὸ ἀπεϲτραμμένουϲ εἶναι τοὺϲ δίφρουϲ· ἐπρηνίϲθηϲαν γὰρ ἂν οἱ παραιβάται, μόνον κινηθέντων τῶν ἵππῶν, εἰϲ τὴν πτέρναν ἑϲτῶτεϲ τοῦ δίφρου. ποία τε χρεία τοῦτον πονεῖϲθαι περὶ τοὺϲ ταραϲϲομένουϲ τῶν πολεμίων; ὅθεν ὑπονοεῖ ὁ Ἀλρίϲταρχοϲ μετενηννέχθαι τοὺϲ ϲτίχουϲ. ῥητέον δὲ πρὸϲ ταῦτα , ὅτι χαρίζεται τῷ Ἕκτορι ἴϲωϲ καὶ αὐτὸϲ ὡϲ Δαρδάνιοϲ· φηϲὶ γοῦν περὶ Εὐφόρβου τοῦ ἀδελφοῦ Πολυδάμαντοϲ· Δάρδονοϲ ἀνὴρ Πανθοίδηϲ (Π 807)---ἐπίκουροϲ [*](9 ἀνοίκειόν τε cod. 11 ὄπιθεν cod. 12. 13 οἱ Ἀριϲτάρχειοι ? 19 la statui. neque enim cum Hillero, Phil XXXVIII, p. 107, verba ἐπίκουροϲ ἦν ro glossemate habeo, quonaim etiam in codd. BLLP (v. infr. lin. 7 sqq) leguntux) [*](incipit καὶ πῶς εἶδεν, et Lp f. 239b c. l. ὀλιγοδρανέων). Omittunt enim priorem solutionem sed in fine addunt: καὶ οὐκ ἄε αὐτὸν ἀνηρώτων.) [*](2. 3 Idem schol. Lp v. 390, l. f. 327, Vict. f 204ᵇ legitur.) [*](4 — 6 Collato Ariston. v. 385 (cf. etiam B⟩ f. 205 ad πρύμηῃσι ibid., L f. 376b, Lp =Dind. lV, p. 92, 12 sqq.) dubitari potest an quaestionis forma. scholio extrinsecus addita sit. Ceterum quae edidimus etiam L. f. 327 b, Lp f. 343a, Vict. f. 285 leguntur.) [*](7 sqq. Brevius, ita ut sit, cur inter scholia excerpta referatur:) [*](B⟩ f. 206b ad Ἕκτορι v.449 id. L. f. 328a, Lp f. 243b c.l. Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι) ἀθετοῦνται οἱ τρεῖς κτλ. — πῶς γὰρ ἡνίοχος δὢ ὄπισθεν ⟨ὄπιθεν Η ⟩ βάλλεται ἄτοπον γάρ ἐστι τὸ ἀπεστραμμένους εἶναι τοῦς δίφρους· ἐπρηνίσθησαν γὰρ ἂν οἵ παραιβ. κτλ. — εἰς τὴν πτέρναν τοῦ δίφρου ἑστῶτες ⟨ἑστῶτος L⟩. ῥητέο δὲ ὄτι. χαρίζεται τ Ἕκτορ καὶ αὐτὸς ἴσως ὡς ἐπίκορος· Δαρδάνιος γὰρ ἦν· καθ’ Ὅμηρον γοῦ ἄλλη ἐστὶν Τροία καὶ ἄλλη Δαρδανία. εἰκὸς δὲ τὐτὸν ἐπαινεῖν, ὅπου μόνος ἄνευ παραιβάτου πολεμεῖ· διὸ καὶ βάλλεται ὄσως στραφείς· ποικίλ γάρ ἐστιν ἡ μάχη. [αὐχένα δὲ ὁ ποιητὴς τὴν πᾶσα ⟨om. Lp⟩ περι τοῦ τρ. φησίν. ἀντιπρόσωοθ οὖν ἐμάχοντο. εἰ δὲ λέγοις ⟨λέγει Lp>· πως ὠρέγ. κτλ. — τῶν ἵππων ⟨τῶν Τρώων Lp⟩ ὡς καὶ Διομήδης τὸν ἑπταπέλεθρο Ἄρε ⟨τὸν ἑπτάπλεθρον ἀέρα Lp⟩ τέτρωκεν].) [*](De causis ἀθετήσεως melius Ariston. v. 449 (cf. Proleg. cap. Ill extr.).) [*](12 sqq. Agitur de ea sententia quam reiecta priore in libro περὶ τοῦ νανστάθμου Aristarchus protulit, ν. Ariston. l. c.) [*](19 Cf. Lehre, Ar. p. 229.)

598 (= Vat. ζητ. Ιθ ) C 100.

605. ad Z 129, p. 92. 10.

610 —14. B⟩ f. 210a ad Ἔκτο (id. Lp f. 246 c. l. αὐτὸϲ γάρ οἱ ἀπ’ αἰθέροϲ, L. f. 334a). ἀθετοῦνται ε′ διὰ τὸ λέγειν ὅτι ὀλιγοχρόνιον ὄντα ἐτίμα. καὶ ὅτι ἀπ’ αἰθέροϲ ἀπὸ γὰρ Ἴδηϲ ἦν. καὶ διὰ τοῦ μαρναμένοιο νοεῖται τὸ Ἕκτοροϲ. ἔϲτι δὲ τὸ γάρ ἀντὶ τοῦ δέ. τὸ δὲ ὄνομα ἐπανείληπται πρὸϲ πλείονα ἔμφαϲιν· εἴωθε γὰρ θαυμάζων τινὰ τῶν ἔργων πολλάκιϲ ἐπαναλαμβάνειν τὸ ὄνομα. τὸ δὲ ἀπ’ Vict. f. 290a (c.l. Ἐκτοροϲ, αὐροϲτὸϲ γάρ οἱ): ἀθετοῦνται ϲτίχοι ε′ ὡϲ περιττοί οὐδὲ παρὰ Zηνοδότῳ δὲ ἦϲαν οἱ ε′. οὐ γὰρ διὰ τὸ ὀλιγοχρόνιον ἐτίμα αὐτόν. καὶ ὅτι ἀπ’ αἰθέροϲ· ἀπὸ γὰρ Ἴδηϲ ἦν. καὶ διὰ τοῦ μαινομένοιο νοεῖται Ἕκτοροϲ. τινὲϲ δὲ τὸν γάρ ἀντὶ τοῦ δέ, ὡϲ αὐτίκα γάρ μοι ὀίϲατο θυμὸϲ ἀγήνωρ ἄνδρ’ ἐπελεύϲεϲθαι (1 213), καὶ ἀνάγεται ἡ φράϲιϲ εἰϲ τὰ τοιαῦτα οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀϲφάραγον μελίη τάμεν, ὄφρα τί μιν προτιείποι (X 228), ἦλθε δ’ ἐπὶ Νότοϲ ὦκα, ὄφρ’ ἔτι τὴν ὀλοήν (μ 427 ). ἀπ’ αἰθέροϲ δὲ ὁ αἰθέριοϲ Ζεύϲ. [*](1 γοῦν pro οὖν conieci 5 ἡ μὲν ὅτῳ cod. 6 — 11 quamquam novam. λύϲιν afferre videntur, tamen cum iis quae antecedat adeo non cohaerent, ut suspecta sint 17a ἀθετοῦνται ε ϲτίχοι L, ἀθετοῦνται καὶ διὰ τὸ λέγειν L.p 20 διὰ τί μαρναμένοιο D 301 ἐπαλείληπται Lp 32a τῶν ἔργων om. Lp 32a. 33a ἐπαναλαμβάνων Lp 33a τοῦ δὲ ἀπ’ αἰθέροϲ ὅτι αἰθέριοϲ Ζεύϲ Lp) [*](17ᵇ Zηνοδότου cod.) [*](7 sqq. Cum quaestione de v. L 290 sqq. instituta non videntur cohaerere.) [*](16 sqq. Causae ἀθετήσεως nonnihil discrepantes ap. AristonIcum v. 610, ubi Zenodoti memoria non exstat.) [*](22—30 Cf Hiller, Phil. XXVIII, p. 107. 8.)

653. v.701 sqq.

668 sqq. ἀθετοῦνται ϲτίχοι τρεῖϲ· οὐ γὰρ προδιεϲάφηϲεν ὡϲ εἶχον[*](B 1. 211a ad ὀφθαλμῶν. L f. 336a. Lp f. 248a c.l. ἀπ’ ὀφθαλμῶν μῶν.) ἀχλύν τινα. πόθεν δὲ καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἄφνω ἐφάνη νῦν, πρὶν ϲυγκαθημένη τοῖϲ θεοῖϲ τοῖϲ ἄλλοιϲ. εἰ μὴ λέγοιϲ ὅτι ϲχῆμα ἐλλειπτικὸν ὂν δίδωϲι νοεῖν τοῖϲ ἀκροαταῖϲ διὰ τούτου, ὅτι ἠχλύωντο, ἡ δὲ Ἀρηνᾶ ἐδύνατο καὶ ἀποῦϲα ἀφαιρεῖϲθαι αὐτήν, ὡϲ τὸ εἰ μὴ ἐπὶ φρεϲὶ θῆκ’ Ἀγαμέμνονι πότνια Ἡρη (Θ 218) οὐ γὰρ ἐκεῖ παρῆν.

680. v. ad Vat. ζητ. η (in extremo opere).

701 sqq. διὰ τί οὐ τὰϲ πρώταϲ ναῦϲ ἐνέπρηϲαν οἱ Τρῶεϲ· εἰϲωποὶ[*](*B f. 211a ad εἰϲωποί δ᾿, L f. 336a ibid., II) δ’ ἐγένον τὸ νεῶν, περὶ δ’ ἔϲχεθον ἄκραι (v. 653) καὶ τὰ ἑξῆϲ πότερον ὅπωϲ πλείϲταϲ ἀπὸ τῆϲ περιεχομένηϲ διαφθείρωϲιν, ἢ, ὅπωϲ μὴ διὰ πυρὸϲ ἀναχωρήϲωϲιν, ἢ ὅτι αὐτῶν ἦϲαν, ὧν ἤδη ἐντὸϲ Π. ἦϲαν.

ἐζήτηται διὰ ποίαν αἰτίαν μόνην τὴν Πρωτεϲιλάου παρέδωκε ναῦν[*](L. f. 337a ad v. 705.) καιομένην. ῥητέον οὖν ὅτι ᾐδέϲθη ὁ Ὅμηροϲ εἰπεῖν ἐμπρῆϲαί τινα τῶν ζώντων, μήπωϲ ἀνανδρίαν αὐτοῦ τιϲ δόξη καταγινώϲκειν.

εὐπρεπῶϲ ἐπὶ τὴν τοιαύτην ναῦν ἤγαγε τὸν Ἔκτορα, ἧϲ οὔτε τὸν ἡγεμόνα μέμψαϲθαι ἐνῆν μὴ κωλύϲαντα τὴν οἰκείαν ναῦν ἐμπιπραμένην (θανὼν γὰρ ἦν), τούϲ τε πολίταϲ ϲυγγνώμηϲ ἄν τιϲ ἀξιώϲαι, εἰ ἀϲτρατήγητοι ὄντεϲ ἀδυνάτωϲ εἶχον ἐπιβοηθεῖν. ἵνα οὖν μὴ κατὰ ζῶντόϲ τινοϲ ἐπάξῃ τὸ ὄνειδοϲ, τὴν Πρωτεϲιλάου φηϲί, πρώτην κατὰ τὰϲ πύλαϲ οὖϲαν ενθ’ ἔϲαν Αἴαντόϲ τε νέεϲ καὶ Πρωτεϲιλάου (N 681 ). ἴϲωϲ δὲ καῦϲαι πάϲαϲ οὐκ ἠθέληϲεν.

7.---ἄτοποϲ δὲ ἔϲται αὐτὸϲ μὲν ἕνεκα παλλακίδοϲ κλαίων ( Α 349), τὸν δὲ Πάτροκλον κόρην καλῶν ἐπὶ τοιούτοιϲ δακρύοντα δεινοῖϲ. ἴϲωϲ οὖν αὐτὸν ἐπίτηδεϲ ἐταπείνωϲε, παύων τῆϲ ἱκετείαϲ. ὅπωϲ δ’ ἄν τιϲ ἤθουϲ ἔχοι, τοὺϲ πέλαϲ ψέγει· οἱ μὲν ϲκληροὶ τοὺϲ ἐπιεικεῖϲ καὶ πράουϲ γυναιξὶν εἰκάζουϲιν , οἱ δὲ ἐπιεικεῖϲ τοὺϲ ϲτερεοὺϲ ἀγρίουϲ καὶ ἀνημέρουϲ φαϲίν. οὐκ ἠρκέϲθη δὲ τῷ κούρη, προϲέθηκε δὲ καὶ τὸ νηπίη, προανελεῖν αὐτοῦ θέλων τῇ αἰδοῖ τὴν δέηϲιν.