Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

13 sqq. Πῶϲ ὁ κεϲτὸϲ αὐτὸν οὐκ ἐπράϋνεν: ἐρώτων μόνον ἐϲτὶ κινητικόϲ, οὐκ ἄλλων. ἄλλωϲ τε ἡ περὶ αὐτὸν ἀπάτη ὑπεροχῆϲ ἦν ἐλάττωϲιϲ, καὶ μετὰ τοϲαύταϲ ἀπειλάϲ. εἰκότωϲ δὲ χαλεπαίνει, ψευδὴϲ πρὸϲ Θέτιν ἀποδειχθεὶϲ καὶ Ἕκτορα.

[*](A c. l. ἢ οὐ μέμνῃ ὅτε τ᾿ ἐκρέμνω (v. 18). Cf. schol. min.)

---ἐζήτηται δὲ διὰ ποίαν αἰτίαν οὕτωϲ ἀϲχήμωϲ ὑβρίζει τὴν Ἥραν ὁ Ζεὺϲ διὰ θνητὸν Ἡραξλέα· φηϲὶ γὰρ ἢ οὐ μέμνῃ ὅτε τ’ ἐκρέμω, ῥητέον δὲ ὅτι φιλοϲοφεῖ Ὅμηροϲ· μυθικῶϲ γὰρ Ζεὺϲ ἐνταῦθα ὁ αἰθὴρ οὐρανοῦ τοῦ περὶ τὸν ἀέρα δεϲμόϲ ἐϲτιν, ὁ ἄγων τὰ ὑγρὰ καὶ ἐη αὐτοῦ δεϲμεύων τὰ πάντα· μετ’ αὐτὸν δέ ἐϲτιν ἀὴρ μέϲοϲ γῆϲ καὶ αἰθέροϲ, 5 δεῖ νοεῖν ἡμᾶϲ τὴν Ἥραν ὑπάρχειν· τοῦ δ’ ἀέροϲ ἐκκρέμαται ὕδωρ τε καὶ γῆ, οὓϲ δὴ νῦν ἄκμοναϲ λέγει παρὰ τὸ ἀκοπίατα εἶναι τὰ ϲτοιχεῖα. καλῶϲ οὖν οὐ δύνανται οἱ θεοὶ τὸν δεϲμὸν λῦϲαι· ἰϲχὺϲ γὰρ τῶν ὅλων τὸ ϲυνδεδέϲθαι---

[*](B f.198ᵇ ad ὄφρ’ ἡ μὲν. L f. 316a. Lp f. 236a c.l. πέϲωϲιν(v.63). Vict. f. 273a.)

56 — 7 7, ἀθετοῦνται ὡϲ περιττοὶ εἴκοϲι καὶ δύο ϲτίχοι, ὅτι οὐκ ἀρεϲτοὶ Ἥρᾳ, καὶ ὅτι οὐκ ἐμπίπτουϲι ταῖϲ ναυϲὶν Ἀχιλλέωϲ, καὶ εἰ ἔκρινεν ἀπολέϲθαι Ϲαρπηδόνα, τί ἐκεῖ (Π 433) οἰκτίζεται; καὶ ἡ παλίωξιϲ οὐκ ὀρθῶϲ· ἀφ’ οὐ γὰρ Ἀχιλλεὺϲ ἐξῆλθεν, οὐκ ἐτράπηϲαν Ἀχαιοί καὶ τὸ Ἀθηναίηϲ διὰ βουλάϲ· διὰ τί γὰρ μὴ Ἥραϲ, καίτοι [*](1 ἀποκείϲη L 3 A, ubi nonulla praecedunt huc non pertinentia, inc.: διὰ τί δὲ πάντ. κτλ. εξ Ὠκ. ῥεόντων A 4 post οὖν A ins. φηϲι 5 καὶ ῥητέον ὅτι L ἂν om. B⟩ 6 addunt codd. ἱϲτορίαν de origine Scamandri eadem fere inter schol **B ad 74 legitur 7 ἐπράϋνε; ῥητέον οὖν ὅτι ἐρ. L) [*](ἐρώντων Lp 10 Ἑκτοροϲ L. 15. 16 καὶ ἀέροϲ A (Dind.), καὶ αἰθέροϲ Vill. οἱ κβ΄ οὖτοι ϲτ. L καὶ δύο om. Lp 22.23 παλλίωξϲ B⟩ 24 διὰ τί μὲν γὰρ Ἥρ. L, διὰ τί γὰρ καὶ Ἥρ Lp) [*](6 Cf ad p. 198, 15 sqq.) [*](7 Eadem fere schol. Vict. h. l. (f 271b) habet. Cf. Porph. Ξ 212.) [*](11 sqq. Cf. Hereaclit. c. 40 et Plut. V. H. c. 97 et Prolegg. cap. Ill, 2.) [*](20 sqq. Egimus de hoc scholio et multis quae ad hunc librum tradita sunt similibus in Prolegg. cap. IIl extr. — Causas ἀυετ;γσεως ab Aristonico accuratius relatas male h. l. afferri Hiller, Phil. XXVIII, p.103, docuit; idem Monuit, cohaerere cum scholio videri schol, Vict. O 90 (f. 274a): συμβάλλεται πρὸς τὴν ἀθέτησιν τὴν πρώην· εἰ γὰρ ἦν ἀκούσασα τὰ περὶ τῆς ἁλώσεως, οὐκ ἂν κατηπείχθη. τάχα δὲ τεταγαγμένη ὑπέστρεψε δι’ ὑπόμνησιν τῇς ἀτιμίας.)

201
παρούϲηϲ: ῥητέον οὖν ὅτι τὸ ϲχῆμά ἐϲτι προανακεφαλαίωϲιϲ, ὡϲ Ὀδυϲϲεὺϲ προαναφωνεῖ Τηλεμάχῳ τὴν μνηϲτηροκτονίαν (π 281 sqq.), ἀλλ’ οὐδὲν ἧϲϲον καὶ διὰ τῶν πρακτικῶν αὐτίκα διηγεῖται. εἰϲὶ δὲ τῆ Ἥρᾳ, εἰ καὶ μὴ νῦν τερπνά, ἀλλ’ οὖν γε χαρᾶϲ περιποιητικὰ τὰ λεγόμενα. πεϲεῖν δὲ εἰϲ τὰϲ ναῦϲ ἀντὶ τοῦ δεηθῆναι Ἀχιλλέωϲ, ὥϲ φαμεν· ἐνέπεϲεν εἰϲ τὰϲ χεῖράϲ ϲου. οἰκτίζεται δὲ καὶ τὸν Ἕκτορο κρίνων ϲὺν τῇ Ἰλίῳ ἀπολεῖϲθαι (X 168sqq ). πόθεν δὲ δῆλον, εἰ μετὰ θάνατον Ἀχιλλέωϲ γεγόναϲι τροπαί; τό τε Ἀθηναίηϲ, ἐπεὶ ϲὺν Ἐπειῷ τὸν ἵππον ἐποίηϲε. πρὸϲ δὲ τούτοιϲ παραμυθεῖται τὸν ἀκροατήν, τὴν ἅλωϲιν Τροίαϲ ϲκιαγραφῶν αὐτῷ. τίϲ γὰρ ἂν ἠνέϲχετο ἐμπιπραμένων τῶν Ἑλληνικῶν νεῶν καὶ Αἴαντοϲ φεύγοντοϲ, εἰ μὴ ἀπέκειτο ταῖϲ ψυχαῖϲ τῶν ἐντυγχανόντων ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράξαντεϲ κρατηθήϲονταί ποτε.

φαϲὶ δὲ (οἱ ἐξηγηταὶ) καὶ ὅτι ὁ Μαλλώτηϲ Ζηνόδοτοϲ τὰ ἐκ[*](Eust. Ο, p. 1006, 2 sqq.) τοῦ Πάτροκλον κτενεῖ φαίδιμοϲ Ἕκτωρ καὶ ἑξῆϲ ἕωϲ τοῦ λιϲϲομένη τιμῆϲαι Ἀχιλλέα Εὐριπιδείῳ λέγει ἐοικέναι προλόγῳ, ἀφελῶϲ προαχθέντα καὶ εἰϲ οὐδὲν δέον ἀφητηματικῶϲ. ὅτι δὲ οὐδὲ εὐτελεῖϲ οἱ τοῦ χωρίου τούτου ϲτίχοι---καὶ ὅτι οὐκ ἀήθηϲ ἡ πρὸϲ τὸ πρῶτον ἀπάντηϲιϲ---καὶ ὅτι μὴ κωλυθέντεϲ οἱ Τρῶεϲ ἐνέρριψαν ἂν τοὺϲ Ἀχαιοὺϲ ταῖϲ τοῦ Ἀχιλλέωϲ ναυϲί, διὸ καὶ δοκοῦϲιν ἕωϲ καὶ εἰϲ αὐτὰϲ φυγεῖν οἱ Ἀχαιοί, καὶ ὡϲ, εἰ καὶ Πάτροκλοϲ παρεκλήτευϲεν, ἀλλ’ εἰ μὴ Ἀχιλλεὺϲ ὥπλιϲεν, οὐκ ἂν ἐκεῖνοϲ τοῖϲ Ἀχαιοῖϲ ἐβοήθηϲε, διὸ καὶ Ἀχιλλεὺϲ ἀναϲτήϲειν ἐκεῖνον λέγεται---καὶ ὅτι πολλὰ παρὰ τῷ ποιητῇ κεῖται ἅπαξ εἰρημένα, οἷϲ ϲυνειϲακτέον καὶ τὸ Ἴλιον αἰπύ καὶ τὸ πτολίπορθοϲ Ἀχιλλεύϲ, οὐ διὰ τὴν Ἴλιον ἀλλὰ διὰ τὰϲ τρεῖϲ πρὸϲ ταῖϲ εἴκοϲιν, ἃϲ πολεμαρχῶν εἷλε (1 328. 9), δῆλόν ἐϲτι.

90. v. ad p. 200, 20 sqq.

128. οὐ δεῖ ϲτίζειν ἐντὸϲ τῷ φρέναϲ ἠλέ, εἶτα καθ’ αὑτὸ λέγειν[*](L. f. 318a *B f. 200a (inde P.202, 1) Cf. Phil. XVIII, p. 345, II.) [*](1 τὸ om. Vict. οὖν post Ὀδ. ins. Vict. 3 οὐδὲν ἶϲοι BLLp 4 τρεπνά ἀπολεῖϲθαι ⟨corr. ex ἀπολέϲθαι Lp⟩ 8 Ἀθηναίη B⟩ Lp V 11 νηῶν B⟩ Lp 27 L. in lemn. : τὸ μαινόμενε φρέναϲ ἠλὲ διέφθειραϲ) [*](5 Verbi ἐμπίπτειν εἴ τινα usum, ut sit ,,potestati alicuius se committere, tutela alicuius confidere“, haud scio an uni LXX praebeant (cf. Prolegg. lV). Regg. IV, 25, 11: καὶ τὸ περισσὸν τοῦ λαοῦ τὸ καταλειφθὲν ἐντὸϲ τ πόλει καὶ τοὺς ἐμμπεπτωκ ὁτας, οἳ ἐνέπεσον πρὸς τὸν βασιλέα Βαβυλῶνος, μετῆρε Ναβουζπρδὰν ὃ ἀρχιμάγειρος, coll. Ierem. 38, 19: καὶ εἶπεν ὃ βασιλεὺς τῷ Ἱερεμίᾳ ’ ἐγὠ λόγο ἔχω τῶν Ἰουδαίων τῶν πεφευγότων πρὸς τοὺς Χαλδαίους κτλ. ) [*](8 Cf B⟩ f.198 ad ἔπειτα O 69 (id. Lp ibid.): οὐ πρὸ τοῦ Ἀχιλλέα ἐξελθεῖν ἤ καὶ μετὰ τὸ ἐξελθεῖν, ἀλλὰ μετὰ τὸ τελευτῆσαι Ἕκτορα· ἐξελθόντος γὰρ Ἀχιλλέως οὐκ ἦν παλίωξις.) [*](13 sqq. Cf quae de h.l. in Prolegomenis cap. III extr. attulimus ubi etiam de v. Μαλλώτης, quod recte Duentzer, de Zendod. stud. Homer., p. 24, delesse videtur, egimus.) [*](27 — p. 202, 9 Simillimum quidem, ita tamen ut sub finem habeat quae)

202
διέφθοραϲ, ἀλλ’ ὅλον ϲυνάπτειν τὸ φρέναϲ διέφθοραϲ, ἠλέ. αὐτὸϲ μὲν γὰρ ἐπάγει πρὸϲ μὲν τὸ μαινόμενε·
  • ἢ νύ τοι αὔτωϲ οὔατ’ ἀκουέμεν ἐϲτί,
  • πρὸϲ δὲ τὸ τὰϲ φρέναϲ διέφθοραϲ, ἠλέ·
  • νόοϲ δ’ ἀπόλωλε καὶ αἰδῶϲ.
  • ἐπὶ μὲν οὖν τοῦ μαινόμενε τὸ τὰϲ φρέναϲ διεφθάρθαι κατηγόρηϲεν, ἐπὶ δὲ τοῦ κούφου καὶ μὴ βεβαίου τὸ ἠλεόϲ, τὸ ἀεϲίφρων. τοῦ δὲ ἠλεέ εἴτε ἀποκοπή ἐϲτιν εἴτε ϲυγκοπή· γίνεται δὲ παρὰ τὴν ἄλην, ἵνα ἦ πεπλανημένε.

    [*](B⟩ f. 200 ad αὐτὰρ. L f. 319a. Lp f. 237b c. l. αὐτὰρ ἐπὴ. Simil.Vict. f. 276a.)

    147. 48. οἱ δύο ἀθετοῦνται· ἔϲτι γὰρ ἐμβρόντητον τὸ λέγειν· ἄπιτε καὶ ὃ ἄν εἴπῃ ποιήϲατε· καὶ γὰρ εἰ μὴ ἐκέλευϲεν, οὐκ ἔμελλον παρακούειν Διόϲ. ἄλλωϲ τε πῶϲ φηϲι πείθεϲθαι Διὶ τοῖϲ καθ’ Ἐλλήνων πεμφυηϲομένοιϲ; ἢ τάχα μεμψίμοιροί εἰϲιν οἱ λόγοι· ἀπέλθετε ποιήϲοντεϲ ἃ κελεύει Ζεύϲ ὅθεν τὸ δυϲάρεϲτον ἐμφαίνει, ὥϲ φαμεν πρόϲ τινα ὀργιζόμενοι· ποίει ὃ θέλειϲ. ὅτι δὲ μεμψίμοιροι οἱ λόγοι, δῆλον ἀπὸ τοῦ ϲιωπῆϲαι τὴν αἰτίαν τῆϲ κλήϲεωϲ· φυϲικὸν γάρ ἐϲτι μηδὲ μεμνῆϲθαι τῶν λυπηρῶν ἐπὶ πλέον διὸ ϲυνέτεμε τὸν λόγον. οἱ δὲ, κατεπτηχυῖα, φαϲὶ , τὰϲ ἀπειλὰϲ εὐλαβεῖται, μὴ καθ’ ὁντινοῦν τρόπον ἐμποδιϲθείϲηϲ τῆϲ Ἴριδοϲ Ζεὺϲ πάλιν ἐπ’ αὐτὴν ἀγάγῃ τὴν αἰτίαν.

    [*](1 ὅϲον L schol. *Β, quod subiunctum est scholio manus prioris h. v. (v. infra ad hanc lin.), signo scholii finiti quod ibi fuit eraso, inc.: αὐτὸϲ δὲ ἐπάγει κτλ. 3 αὕτωϲ L 4 τὸ om. D 5 νόοϲ δ’ ἀπόλλωνοϲ L 6 ταινόμενε L. 7 verba. uncinis inclusa e coni. posui codd. om. 7 — 9 τοῦ δὲ — πεπλανημένε om. *Β (v. infra ad has lin.) 8 ἅλιν L. 10 ἐμβρ. γάρ ἐϲτι τὸ λέγ. L. τὸ ἄπιτε λέγ. Lp, τὸ ἔπειτα λέγ. Vict. 11 εἴποι L μὴ om. codd.: add Vill. 12 πείθεϲθε Lp κατ’ (sic) B⟩ 13 πείθεϲθε pro ἀπέλθετε Lp 17 —19 οἱ δὲ κτλ. in uno Vict. leguntur, unde Hillerum (Phil. XXVIII, p. 104) secutus recepi idem pro τῆϲ Ἥραϲ, quod cod. habet, recte τῆϲ Ἴριδοϲ coniecit)[*](alinde (velut e schol. A h. v.) addita sint, schol. Victor. est (f. 275a): μαινό φρένας ἠλὲ διέφθορας] οὕτω Πορφύριος· ος· οὖ δεῖ στίζε εἰς τὸ φρένας ἠλέ, εἶτα καθ’ αὑτ λέγειν διέφθορας, ἀλλ’ ὅλον συνάπτειν τὸ φρένας ἠλὲ διέφθορας, ἵν’ ᾗ τὰς φρένας διέφθορας, ὦ ἠλεέ ἢ ὠλεὲ cod⟩. καὶ αὐτὸς δὲ ἐπάγει πρὸς δὲ (sic) το μαινόμενενύ τοιαὔτιω οὔατ’ ἀκουέμεν ἐστί, πρὸς τὸ δὲ φρένας ἠλέ· νόος δ’ ἀπόλωλεκαὶ αἰδώς, ἵν’ ᾖ τὸ ἠλλέ θερμέ, πρὸς ὃν ἀνθυπήγαγε τὸ αἰδώς· οἱ γὰρ θερμοὶ ἀναιδεῖς. ἠλέ ὡς καλέ, εἴτε ἀποκοπ ἐστιν εἴτε συγκοπή· τὸ γὰρ τέλειον ἠλεέ. ἢ παρὰ τὴν ἄλην, ἢ ὃν πάντες ἀλεόμεθα, πραὰ τὸ θερμόν. ἔστιν οὖν φρένας ἠλεέ ὦ πεπλανημένε τὰς φρένας.)[*](1—3. 7 — 9 †B f. 200 ad μαινόμενε v. 128: δεῖ στίζειν εἰς τὸ μαινό- μενε, τὸ δὲ ἑξῆς ὅλον συνάπτειν· φρένας ήλέ, διέφθορας, ἤτοι τὰς φρέ- νας, ὦ ἠλέ, ἀπώλεσας.. τοῦ δὲ ἠλέε (sic ) εἴτε ἀποκοπὴ εἴτε συγκοπη ἐστι. γίνεται δὲ παρὰ τῆν ἄλην, ἵν’ ᾖ πεπλανγμένε (add. B⟩ αὐτὸς δὲ ἐπάγει. κτλ ., v. supr. lin. 1). Cf. (ad lin. 7— 9) †Eust. O, p. 1009, 14. Ceterum in verbis distinguendis Nicanorem Porphyrius sequitur (A v. 128 ).)[*](10 Cf. A v.147 (Ariston ).)[*](13 — 17 In usum suum convertit aliisrebus additis Eust. O, p. 1009, 61 sqq.)
    203

    170. 1.---πῶϲ δὲ νίφων ὁ βορρᾶϲ αἰθρηγενήϲ ἐϲτιν ἤτοι[*](Β f. 201a ad Lp f. 238a c.l. πτῆται νιφάϲ. L. f. 319b. Simil. Vict. f. 276b.) οὖν παρέλκει τὸ ἐπίθετον, ὡϲ τὸ πῆ ἔβη Ἀνδρομάχη λευκώλενοϲ (Z 37 7); ἢ ἀπὸ τοῦ πλεονάζοντοϲ· ϲκιόεντα γὰρ ὄντα τὰ νέφη πνοιῇϲι λιγυρῇϲι διαϲκίδνηϲιν (E 526). οἱ δὲ, ὅτι τὸ ψῦχοϲ παρ αὐτῷ αἶθροϲ καλεῖται. τάχοϲ οὖν δίδωϲι τῇ χιόνι ὁ ἄνεμοϲ, βορρᾶ δὲ πνέοντοϲ νιφετὸϲ ἐπιγίνεται. καὶ ἀλλαχοῦ· νὺξ δ’ ἄρ’ ἐπῆλθε κακὴ βορέαο πεϲόντοϲ (ξ 4 75).

    189 sqq. δοκεῖ ἐναντιοῦϲθαι πρὸϲ τὸ πάντα τὸ γαῖα δ’ ἔτι ξυνὴ[*](Usque ad lin. 13 f. 201a ad τριχθὰ, Lp f. 238b c.l. τριχθὰ δὲ πάντα, Vict. f. 277a. Inde a lin. 13 *B f. 201a.) πάντων· οὐ γὰρ ἔτι πάντα δέδαϲται τούτων μὴ δεδαϲμένων. λύοιτο δ’ ἂν τῆ λέξει τὸ γὰρ πάντα πάντωϲ παρέλκει, ὡϲ ἐπὶ τοῦ θέκα,) πάντα τάλαντα (Ω 232). ἐὰν δὲ λάβωμεν αὐτὸ περιϲϲόν, τί λοιπὸν δέδαϲται; ἢ ἀντὶ τοῦ πλεῖϲτα· ϲυνεχῶϲ γὰρ τὸ πάντα ἐπὶ τοῦ πλεονάζοντοϲ τριχθὰ δὲ τίθεται· ὡϲ εἰ ἔλεγεν· τὰ πλείονα μεμέριϲται πλὴν γῆϲ τε καὶ πάντα, [*](1 πῶϲ δὲ νίφ. ὀ βορᾶϲ ὅπου γε αἰθριγενέτηϲ ἐϲτί; L, πῶϲ ἀεὶ νίφων αἰθρηγενήϲ; Vict. (ubi schol. ab his verbis inc.) αἰθρηγενέτηϲ Lp 3 sqq. post πλεονάζοντοϲ Lp ins.: πλείοναϲ χιόναϲ γὰρ καὶ χαλάζαϲ ποιεῖ ὁ βορρᾶϲ ἢ εὐδίαϲ· ϲκιόεντα γὰρ κτλ., Vict. autem ita pergit: διαϲκιδνᾶϲι γὰρ τὰ νέφη ϲκιόεντα πνοιῇϲι λιγυρῇϲι κτλ. 4 λιγηροῖϲι (sic) διαϲκίδνηϲι κακὴ βορεάο (sic) πεϲόντοϲ, rel. om., Lp 5 τάχα L 7 addit Vict.: νιφὰϲ μὲν ἡ χιὼν κτλ. (=Dind. lV, p. 82, 10) 8 δέτι (spr. ε ras.) B, δέ τοι Vict. 9 οὐ γὰρ ἐπεὶ πάντα δέδ. (om. τούτων μὴ δεδ.) Vict. λύοιτο, priore ο in ras., B⟩ 10 ἢ pro πάντωϲ Vict. post ὡϲ Lp καὶ ins. 13 post τίθεται Vict. addit: τινὲϲ πάντα δέδαϲται, εἴαϲε δὲ τὸ τ, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ ἐπίϲτιόν ἐϲτιν ἑκάϲτῳ. Quae aliunde illata esse videntur neque Eustathius novit inde a verbo ὡϲ in rasura scripto, signo scholii B⟩ finiti deleto, pergit *B) [*](1 sqq. †Eust. 0, p. 1010, 60 sqq.) [*](4 Cf. B⟩ f. 267ᵇ ad αἰθρηγεωέος Τ 358 (id. L. f. 419b): τοῦ αἰθρίας αἰτίου καὶ γεννητικοῦ, τουτέστι τοῦ ψύχους· ψῦχο γὰρ ὁ βορρᾶς ἐπιπολλῆϲ φέρει, Vict. f. 370ᵇ ibid : τοῦ γεννῶντος αἰθρίαν, τουτέστι τὸ ψῦχος· ἐνίοτε δὲ καὶ τὸν αἰθρίας αἴτιον. ἔστι δὲ μαχόμενον τῷ ψυχραὶ νιφάδες ( Τ 358). αὕτη γὰρ προτέρᾳ ἐκδόσει συμφωνεῖ (sic). Eust. ε, p. 1538, 37 : αἰθρηγενέτης βορρᾶς ὁ εὐδίαν ἢ ψῦχος ποιῶν . . ., Et M. 33, 38: αἰθρηγεωέτης . . . . ἢ ὁ αἴθρου καὶ ψύχους αἴτιος.) [*](8 sqq. De difficillima hac quaestione omnino videnda quae collatis et Heracliti alleg. c. 41 et Plutarchi V . Hom. c. 97 in Prolegomenis (cap. Ill, 2) attuli, ubi non dissimulavi dubitari posse an nonnulla ei adhaeserint alinde illata.) [*](8 — p. 204, 1 D f. 319ᵇ, Π: ἐναντιοπυσθαι δοκεῖ τὸ τρι χθὰ δὲ πάντα δέδασται τιμῆς τῷ γαῖα δ’ ἔτι ξυν μακρὸς Ὄλυμπος· οὐ γὰρ ἔτι. πάντ δέδαστια. λ;λυοιτο δ’ ἂν τῇ λέξει· τὸ γᾶρ πάντα οὐ μόνον δηλοῖ τὰ πλεπιστα, ἀλλὰ παρελκομένως· οἱ δ’ ἐννέα πάντες ἀνάσταν (H 161), χρυ δὲ στήσας φέρε δέκα πάντα τάλαντα. τὸ δὲ πάνατ δέδασται ἀντὶ τοῦ πλεἴστα , ὡς εἰ ἔλεγε· τὰ πλείονα μεμέρισται πλ γαίας τε ⟨εἶναί\ τε L⟩ καὶ οὐρανοῦ· ταῦτα γὰρ ἔτι κοινά. [ποτ δὲ καὶ παρέλκει, ὡς τὸ οἱ δ’ ἐννέα πάντες ἀνέσταν ] Cf. Eust. Ο, p. 1012, 40.) [*](10. 11 Cf. Eriedlander ad Ariston. H 161.) [*](12 Cf. Porph. Ξ 304 —6, p. 197, 19.)

    204
    οὐρανοῦ ταῦτα γὰρ ἔτι κοινά. φυϲικὴ δὲ γίνεται διάταξιϲ· ὁ μὲν γὰρ τὸ ζῆν παραϲχόμενοϲ Ζεὺϲ ὠνόμαϲται, ὁ δὲ τὴν ὑγρὰν οὐϲίαν ἀπὸ τῆϲ πόϲεωϲ Ποϲειδῶν, Ἅιδηϲ δὲ ὁ θάνατοϲ παρὰ τὸ ϲκοτεινὸν καὶ ἀειδὲϲ τῆϲ τῶν ἀνθρώπων ἀπωλείαϲ. κοινὴ δὲ ὅλων τῶν ϲτοιχείων ἡ γῆ, καθότι ἐντὸϲ αὐτῇ εὑρίϲκεται καὶ τὰ λοιπὰ τρία ϲτοιχεῖα. τὸ γὰρ ὕδωρ αὐτῇ ϲυνεϲφαίρωται, καὶ πυρὸϲ ἀναδόϲειϲ περὶ αὐτὴν γίνονται, ὥϲπερ κατὰ τὴν Αἴτνην ἐντὸϲ Ϲικελίᾳ καὶ περὶ τοὺϲ Ἡφαίϲτου κρατῆραϲ καὶ περὶ τὸ τῆϲ Λυκίαϲ Κράγον καὶ ὅϲα τοιαῦτα. καὶ ὁ ἀὴρ δὲ περὶ αὐτήν ἐϲτιν . καλῶϲ δὲ καὶ τὸν Ὄλυμπόν φηϲι κοινόν, ἐπεὶ καὶ ὁ οὐρανὸϲ τὴν γένεϲιν ἐκ τῶν τεϲϲάρων κέκτηται ϲτοιχείων.

    [*](B f. 201ᵇ ad ἄλλο v. 21. Lp f. 239a c. l. ἄλλο δέ τοι ἐρέω. Vict. f. 278b)

    212 — 1 7. ἀθετοῦνται οἱ ἕξ πρὸϲ τί γὰρ ἡ ἀπειλή ἀλλά φαμεν ὡϲ εὐπρεπῶϲ ἐκϲτῆναι θέλει. εἰ δὲ ἤκουϲεν ὡϲ ἁλώϲεται Ἴλιοϲ, πῶϲ νῦν ἀπιϲτεῖ ἀλλὰ καὶ Ἀγαμέμνων ἀλλά μοι αἰνὸν ἄχοϲ ϲέθεν ἔϲϲεται καὶ τὰ ἑξῆϲ (Δ 162 — 82 ), καίτοι εἰδὼϲ παρὰ Κάλχαντοϲ (B 329) ἄλλωϲ τε δεῖ ἀντεπαχθῆναι τῷ (O 211) ἀλλ’ ἤτοι νῦν μέν κε νεμεϲϲηθεὶϲ ὑποείξω. εὐϲχήμονα δὲ τὴν ἀπαλλαγὴν ὁρίζεται ἐπανατείνων τὴν ὀργὴν εἰϲ ὕϲτερον, ὡϲ καὶ Ἀχιλλεύϲ (Α 300) τῶν ἄλλων ἅ μοί ἐϲτιν.

    [*](Vict. f. 279ᵇ.)

    217.---καὶ πῶϲ οἶδεν ὅτι θεόϲ ἐϲτιν: ἢ ἐκεῖνοϲ ἑαυτὸν ἐγύ ἢ ἀπὸ τοῦ ἐρέϲθαι· πάντεϲ γὰρ οἱ Τρῶεϲ ᾔδειϲαν τὸ γεγονόϲ.

    [*](1 sqq. verba corrupta esse in Prolepomenisl c. docui, ubi vid. 3 πόϲεωϲ, ε e corr., B⟩ ἀειδὲϲ e cod. A (v.infr.) dedi, ἀηδὲϲ B⟩ 4. 5 κοινὴ —εὑρίϲκεται A suppeditat (v infr.), ὅλων δὲ τῶν ϲτοιχείων ἡ γῆ εὑρίϲκεται B⟩ 8 Κράγον coni. Meineke, Anal. Alex., p. 367, 1 ; κέρατον H 9 pro καὶ ὁ οὐρανὸϲ Vachsmuth, Crat. Mall. p. 45, καὶ ὁ Ὄλυμποϲ scripsit ego, servato v. ὁ οὐρανόϲ, pro ἐκ τῶν τ. ϲτ. conicio ἐκτὸϲ τῶν τ. ϲτ. (v. Prolegg.) 11 Vict. ea quae reliqui codd. extremo scholio habent initio posuit: εὐϲχήμονα τὴν ἀπαλλαγὴν — ἅ μοί ἐϲτιν. ἀθετοῦνται δὲ κτλ. 14 καὶ τὰ ἑξῆϲ om. codd. περὶ Κάλχ Lp Vict. 15 τὸ pro τῷ Vict. 15. 16 νεμεϲϲ. ὑποείξω om. codd.)[*](1— 4 A 189 c. l. τριχθὰ δὲ πάντ δέδασται (id. fere Paris. ap. Cramer., A . P. Ill, p. 246, 11): φυσικ φαίνεται διάταξις γεγενημέν — παρὰ τὸ σκοτεινὸν καὶ ἀειδὲς τῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπωλείας (similia, sed aliis admixtis, ita ut omittere praestet, etiam alia scholia habent). Ceterum huic loci explicandi rationi, Stoicae sine dubio, proluserat quodammodo Ste simbrotus, si modo Curt. Vachsmuth, Crat. Mall. p. 44. 45, alterum h. l. schol. A recte ita. constituit: πῶς δέ φησι· γαῖα Ὄλυμπος Κράτ ἐντὸϲ δεντέρῳ Ὁμηρικῶν καὶ Στησίμβροτος [ὅτι κατὰ στοιχεῖα] πάντα οὕτως δέδασται. )[*](4 sqq. †A ad v. 193 (f. 194b, c. l. γαῖα δ’ ἔτι ξυνὴ): κοιν ὅλων εῶν στοιχείων ἡ γὴ , καθότι ἐντὸϲ αὐτῇ εὑρίσκεται καὶ τὰ λοιπὰ τρία στοιχεῖα — καὶ. περὶ τοῦς Ἡφαίστου κρητῆρας, ὁμοίως δὲ καὶ περὶ Κέραγον Λυκίας καὶ ὅσα τοιαῦτα. ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀὴρ κέκτηται στοιχείων. ἡ διπλ δὲ ὅτι κτλ., quae casu cum iis quae attulimus coaluisse nemo non videt. Cf. etiam †Eyst, O, p. 1012, 7 sqq, qui nonnulla prave intellexit. De Wachsmuthi sententia e Cratete hoc scholium repetentis v. Prolegg.)[*](11 De ἀθετήσει plenius Ariston. v.212. Cf. Hiller, Phil XXVIII, p.105.)[*](19. 20 Paullo brevius schol. B⟩ f. 202ᵇ ad ὀλιγοδρανέων (id. L f. 321b, quod.)
    205

    333. v.. Herm. XIV, p. 243.

    390 sqq. πῶϲ δὲ ἐπιλαθόμενοϲ Ἀχιλλέωϲ τοϲοῦτον διάγει χρόνον;[*](B f. 205ᵇ ad Πάτροκλοϲ.) ἢ οὐ πολὺϲ μὲν ὁ χρόνοϲ, τὰ δὲ γεγονότα ποικίλα ἐντὸϲ ὀλίγῳ χρόνῳ.

    413. πῶϲ ἴϲοι εἰϲὶ τοϲοῦτον πρότερον τῶν Τρώων ὑπερεχόντων,[*](B f 206a ad ἶϲα.) ἢ τάχα ϲτάϲει, οὐ δυνάμει· οἱ μὲν γὰρ ἀπὸ τῶν νεῶν, οἱ δὲ ἀπὸ τῶν ἁρμάτων---

    449 — 51. ἀθετοῦνται οἱ τρεῖϲ· οἱ μὲν γὰρ .ἐπίκουροι δεόντωϲ ἄν[*](Vict. f. 286a.) λέγοιντο χαρίζεϲθαι Ἕκτορι, ὡϲ Πάνδαροϲ· ἡγεόμην Τρώεϲϲι φέρων χάριν Ἕξτορι δίῳ (Ε 221), ἀνοίκειον δέ φηϲιν ὁ Ἀρίϲταρχοϲ ἐπὶ πολίτου τὸ Τρώεϲϲι χαριζόμενοϲ. καὶ διὰ τὴν πληγὴν ἀθετητέοϲ ὁ ϲτίχοϲ· πῶϲ γὰρ ἡνίοχοϲ ὢν ὄπιϲθεν βάλλεται αὐχένι γάρ οἱ ὄπιϲθε πολύϲτονοϲ ἔμπεϲεν ἰόϲ —; ἄτοπον γὰρ αἱ Ἀριϲτάρχου τὸ ἀπεϲτραμμένουϲ εἶναι τοὺϲ δίφρουϲ· ἐπρηνίϲθηϲαν γὰρ ἂν οἱ παραιβάται, μόνον κινηθέντων τῶν ἵππῶν, εἰϲ τὴν πτέρναν ἑϲτῶτεϲ τοῦ δίφρου. ποία τε χρεία τοῦτον πονεῖϲθαι περὶ τοὺϲ ταραϲϲομένουϲ τῶν πολεμίων; ὅθεν ὑπονοεῖ ὁ Ἀλρίϲταρχοϲ μετενηννέχθαι τοὺϲ ϲτίχουϲ. ῥητέον δὲ πρὸϲ ταῦτα , ὅτι χαρίζεται τῷ Ἕκτορι ἴϲωϲ καὶ αὐτὸϲ ὡϲ Δαρδάνιοϲ· φηϲὶ γοῦν περὶ Εὐφόρβου τοῦ ἀδελφοῦ Πολυδάμαντοϲ· Δάρδονοϲ ἀνὴρ Πανθοίδηϲ (Π 807)---ἐπίκουροϲ [*](9 ἀνοίκειόν τε cod. 11 ὄπιθεν cod. 12. 13 οἱ Ἀριϲτάρχειοι ? 19 la statui. neque enim cum Hillero, Phil XXXVIII, p. 107, verba ἐπίκουροϲ ἦν ro glossemate habeo, quonaim etiam in codd. BLLP (v. infr. lin. 7 sqq) leguntux) [*](incipit καὶ πῶς εἶδεν, et Lp f. 239b c. l. ὀλιγοδρανέων). Omittunt enim priorem solutionem sed in fine addunt: καὶ οὐκ ἄε αὐτὸν ἀνηρώτων.) [*](2. 3 Idem schol. Lp v. 390, l. f. 327, Vict. f 204ᵇ legitur.) [*](4 — 6 Collato Ariston. v. 385 (cf. etiam B⟩ f. 205 ad πρύμηῃσι ibid., L f. 376b, Lp =Dind. lV, p. 92, 12 sqq.) dubitari potest an quaestionis forma. scholio extrinsecus addita sit. Ceterum quae edidimus etiam L. f. 327 b, Lp f. 343a, Vict. f. 285 leguntur.) [*](7 sqq. Brevius, ita ut sit, cur inter scholia excerpta referatur:) [*](B⟩ f. 206b ad Ἕκτορι v.449 id. L. f. 328a, Lp f. 243b c.l. Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι) ἀθετοῦνται οἱ τρεῖς κτλ. — πῶς γὰρ ἡνίοχος δὢ ὄπισθεν ⟨ὄπιθεν Η ⟩ βάλλεται ἄτοπον γάρ ἐστι τὸ ἀπεστραμμένους εἶναι τοῦς δίφρους· ἐπρηνίσθησαν γὰρ ἂν οἵ παραιβ. κτλ. — εἰς τὴν πτέρναν τοῦ δίφρου ἑστῶτες ⟨ἑστῶτος L⟩. ῥητέο δὲ ὄτι. χαρίζεται τ Ἕκτορ καὶ αὐτὸς ἴσως ὡς ἐπίκορος· Δαρδάνιος γὰρ ἦν· καθ’ Ὅμηρον γοῦ ἄλλη ἐστὶν Τροία καὶ ἄλλη Δαρδανία. εἰκὸς δὲ τὐτὸν ἐπαινεῖν, ὅπου μόνος ἄνευ παραιβάτου πολεμεῖ· διὸ καὶ βάλλεται ὄσως στραφείς· ποικίλ γάρ ἐστιν ἡ μάχη. [αὐχένα δὲ ὁ ποιητὴς τὴν πᾶσα ⟨om. Lp⟩ περι τοῦ τρ. φησίν. ἀντιπρόσωοθ οὖν ἐμάχοντο. εἰ δὲ λέγοις ⟨λέγει Lp>· πως ὠρέγ. κτλ. — τῶν ἵππων ⟨τῶν Τρώων Lp⟩ ὡς καὶ Διομήδης τὸν ἑπταπέλεθρο Ἄρε ⟨τὸν ἑπτάπλεθρον ἀέρα Lp⟩ τέτρωκεν].) [*](De causis ἀθετήσεως melius Ariston. v. 449 (cf. Proleg. cap. Ill extr.).) [*](12 sqq. Agitur de ea sententia quam reiecta priore in libro περὶ τοῦ νανστάθμου Aristarchus protulit, ν. Ariston. l. c.) [*](19 Cf. Lehre, Ar. p. 229.)

    206
    ἦν· καθ’ Ὅμηρον γοῦν ἄλλη ἐϲτὶν ἡ Τροία καὶ ἡ Δαρδανία. πῶϲ δὲ οὐκ εἰκὸϲ ἐπαινεῖν αὐτὸν τῆϲ προθυμίαϲ, ὅπου μόνοϲ ἐπιβαίνων τῷ δίφρῳ δίχα παραιβάτου πολεμεῖ, ὡϲ Αὐτομέδων (P 459 sqq .); ὄπιϲθεν δὲ βάλλεται ἴϲωϲ ϲτραφείϲ· ποικίλη γάρ ἐϲτιν ἡ κίνηϲιϲ τοῦ πολέμου, ὡϲ καὶ αὐτόϲ πού φηϲιν· ἠμὲν ὅτε ῳ ϲτρεφθέντι μετάφρενα γυμνωθείη (Μ 428). τὸ ἔμπεϲεν ἀντὶ τοῦ διῆλθεν, ὡϲ τὸ αἰχμὴ δ’ ἐξελύθη παρὰ νείατον ἀνθερεῶνα (Θ 293) αὐχένα γὰρ ὁ ποιητὴϲ τὴν πᾶϲαν περιφέρειαν τοῦ τραχήλου φηϲίν ἀντιπρόϲωποι οὖν ἐμάχοντο. εἰ δὲ λέγοιϲ· καὶ πῶϲ ὠρέγοντο ἀλλήλων μεϲολαβούντων τῶν ἵππων; ὡϲ καὶ Διομήδηϲ τὸν ἑπταπέλεθρον Ἄρεα τέτρωκεν (Θ 851 sqq.).

    598 (= Vat. ζητ. Ιθ ) C 100.

    605. ad Z 129, p. 92. 10.

    610 —14. B⟩ f. 210a ad Ἔκτο (id. Lp f. 246 c. l. αὐτὸϲ γάρ οἱ ἀπ’ αἰθέροϲ, L. f. 334a). ἀθετοῦνται ε′ διὰ τὸ λέγειν ὅτι ὀλιγοχρόνιον ὄντα ἐτίμα. καὶ ὅτι ἀπ’ αἰθέροϲ ἀπὸ γὰρ Ἴδηϲ ἦν. καὶ διὰ τοῦ μαρναμένοιο νοεῖται τὸ Ἕκτοροϲ. ἔϲτι δὲ τὸ γάρ ἀντὶ τοῦ δέ. τὸ δὲ ὄνομα ἐπανείληπται πρὸϲ πλείονα ἔμφαϲιν· εἴωθε γὰρ θαυμάζων τινὰ τῶν ἔργων πολλάκιϲ ἐπαναλαμβάνειν τὸ ὄνομα. τὸ δὲ ἀπ’ Vict. f. 290a (c.l. Ἐκτοροϲ, αὐροϲτὸϲ γάρ οἱ): ἀθετοῦνται ϲτίχοι ε′ ὡϲ περιττοί οὐδὲ παρὰ Zηνοδότῳ δὲ ἦϲαν οἱ ε′. οὐ γὰρ διὰ τὸ ὀλιγοχρόνιον ἐτίμα αὐτόν. καὶ ὅτι ἀπ’ αἰθέροϲ· ἀπὸ γὰρ Ἴδηϲ ἦν. καὶ διὰ τοῦ μαινομένοιο νοεῖται Ἕκτοροϲ. τινὲϲ δὲ τὸν γάρ ἀντὶ τοῦ δέ, ὡϲ αὐτίκα γάρ μοι ὀίϲατο θυμὸϲ ἀγήνωρ ἄνδρ’ ἐπελεύϲεϲθαι (1 213), καὶ ἀνάγεται ἡ φράϲιϲ εἰϲ τὰ τοιαῦτα οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀϲφάραγον μελίη τάμεν, ὄφρα τί μιν προτιείποι (X 228), ἦλθε δ’ ἐπὶ Νότοϲ ὦκα, ὄφρ’ ἔτι τὴν ὀλοήν (μ 427 ). ἀπ’ αἰθέροϲ δὲ ὁ αἰθέριοϲ Ζεύϲ. [*](1 γοῦν pro οὖν conieci 5 ἡ μὲν ὅτῳ cod. 6 — 11 quamquam novam. λύϲιν afferre videntur, tamen cum iis quae antecedat adeo non cohaerent, ut suspecta sint 17a ἀθετοῦνται ε ϲτίχοι L, ἀθετοῦνται καὶ διὰ τὸ λέγειν L.p 20 διὰ τί μαρναμένοιο D 301 ἐπαλείληπται Lp 32a τῶν ἔργων om. Lp 32a. 33a ἐπαναλαμβάνων Lp 33a τοῦ δὲ ἀπ’ αἰθέροϲ ὅτι αἰθέριοϲ Ζεύϲ Lp) [*](17ᵇ Zηνοδότου cod.) [*](7 sqq. Cum quaestione de v. L 290 sqq. instituta non videntur cohaerere.) [*](16 sqq. Causae ἀθετήσεως nonnihil discrepantes ap. AristonIcum v. 610, ubi Zenodoti memoria non exstat.) [*](22—30 Cf Hiller, Phil. XXVIII, p. 107. 8.)

    207
    αἰθέροϲ, ὅτι ὁ αἰθέριοϲ Ζεύϲ οὐ γὰρ ἀπὸ τῆϲ μερικῆϲ αὐτὸν ἀλλ’ ἀπὸ τῆϲ τελείαϲ διατριβῆϲ ἐχαρακτήριϲε. καὶ ἡ πρόληψιϲ δέ ἐϲτι ϲχῆμα κτλ. καὶ ἡ πρόληψιϲ δὲ ϲχῆμα ποιητιποιητικὸν κὸν κτλ..

    653. v.701 sqq.

    668 sqq. ἀθετοῦνται ϲτίχοι τρεῖϲ· οὐ γὰρ προδιεϲάφηϲεν ὡϲ εἶχον[*](B 1. 211a ad ὀφθαλμῶν. L f. 336a. Lp f. 248a c.l. ἀπ’ ὀφθαλμῶν μῶν.) ἀχλύν τινα. πόθεν δὲ καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἄφνω ἐφάνη νῦν, πρὶν ϲυγκαθημένη τοῖϲ θεοῖϲ τοῖϲ ἄλλοιϲ. εἰ μὴ λέγοιϲ ὅτι ϲχῆμα ἐλλειπτικὸν ὂν δίδωϲι νοεῖν τοῖϲ ἀκροαταῖϲ διὰ τούτου, ὅτι ἠχλύωντο, ἡ δὲ Ἀρηνᾶ ἐδύνατο καὶ ἀποῦϲα ἀφαιρεῖϲθαι αὐτήν, ὡϲ τὸ εἰ μὴ ἐπὶ φρεϲὶ θῆκ’ Ἀγαμέμνονι πότνια Ἡρη (Θ 218) οὐ γὰρ ἐκεῖ παρῆν.

    680. v. ad Vat. ζητ. η (in extremo opere).