Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

559. v. ad v. 548 sqq.

596. Ε 7.

597. πῶϲ, φαϲὶ, δύνανται Νηλέωϲ οὖϲαι αἱ ἵπποι ἐπὶ τὸν Νέϲτορα τὸν γέροντα φθάϲαι ζῶϲαι ἢ δῆλον ὅτι τὰϲ ἀπογόνουϲ τῶν ἵππων ἐκεί λέγει, ὥϲπερ καὶ τὸ Τρώιοι φηϲὶν ἵπποι (222), οἱ ἀπὸ τοῦ Τρωόϲ, κατὰ διαδοχὴν τῶν τοῦ cod. ἀπ᾿ ἐκείνων.

αἱ ἀπόγονοι τῶν ἵππῶν ἐκείνων· οὐ γάρ δυνατὸν ἦν φθάϲαι[*](B f. 153 Bb ad Νηλήιαι.) ἐπὶ τὸν γέροντα Νέϲτορϲ τὰϲ ἵππουϲ τοῦ Νηλέωϲ ζώϲαϲ. ὥϲπερ καὶ Τρώιοι ἵπποι οἱ ἀπὸ τοῦ Τρωόϲ, κατὰ διαδοχὴν τῶν τοῦ cod. ἀπ᾿  ἐκείνων.

611. διὰ τί τὸν Πάτροκλον ὁ Ἀχιλλεὺϲ πέμπει ῥητέον οὖν ὅτι[*](*B f. 154a ad ἴθι νῦν. L f. 243b. A.) κατ’ οἰκονομίαν. ἐπειδὴ γὰρ ἄπρακτοϲ ἡ πρεϲβεία γεγένηται, διὰ Πατρόκλου βούλεται Νέϲτορα κατορθῶϲαι τοῦτο, ὅπερ οὐκ ἐποίηϲαν οἱ· πρέϲβειϲ. ὥϲτε προῳκονόμηϲε τοῦτο ὁ ποιητὴϲ οὕτωϲ, ἵνα καὶ Νέϲτο τὴν τῶν λόγων δύναμιν παραϲτήϲῃ καὶ Ἀχιλλέα δείξῃ μετ’ εὐλόγου προφάϲεωϲ εἰϲ τὸν πόλεμον ἐξάγοντα τὸν Πάτροκλον.

624. ὅλοϲ ὁ τόποϲ οὗτοϲ ἐλέγχεται ὡϲ παρὰ τὴν ἰατρικὴν ἱϲτορίαν[*](*B f. 154a ad κυκειῶ. L f. 244a, Π.) πεποιημένοϲ. ὅϲοι μὲν οὖν λύουϲιν, ὡϲ τῶν ἡρώων ἑτέρωϲ εἰθιϲμένων θεραπεύεϲθαι διὰ τὸ μὴ ταῖϲ αὐταῖϲ διαίταιϲ· τοὺϲ ἰατροὺϲ ἐπιπολάζειν χρωμένουϲ, ἀπὸ τοῦ ἔθουϲ ἀπολογοῦνται· ὅϲοι δ᾿  ἐλέγχουϲι τὴν ϲύνθεϲιν πάντων ἐξαλλάϲϲειν τὴν καθ’ ἕκαϲτον δύναμιν, ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ ἐπιχειροῦϲιν. οἱ δὲ νῦν πάντεϲ, οὐκ εἶναι χαλεπὸν τὸ τραῦμα οὐδὲ. πρὸϲ θεραπείαν δίδοϲθαι τὸ πόμα, τῷ δὲ κοινῷ ἔθει πίνειν οὐ μόνον τὸν Μαχάονα ἀλλὰ καὶ τὸν Νέϲτορα τὸ τοῖϲ κεκμηκόϲι ϲκευαζόμενον ποτόν — τοιοῦτον γὰρ προϲφέρειν καὶ τὴν Κίρκην τοῖϲ πρὸϲ αὐτὴν καταγομένοιϲ (κ 234) ἀπὸ τοῦ καιροῦ λύουϲιν.

οὐ δεόντωϲ, φαϲὶν, ὁ Μαχάων καὶ ταῦτα ἰατρὸϲ ὢν τὸν κυκεῶ[*](B f. 154a ad τεῦχε κυκειῶ. L f. 248a. Lp. f. 196b c. l. τοῖϲι δὲ τεῦχε κυκειῶ.) προϲφέρεται, ϲυνεϲτῶτα ἐκ μέλανοϲ οἴνου — τοιοῦτοϲ γὰρ ὁ Πράμνιοϲ — καὶ τυροῦ ἐπικεκνηϲμένου καὶ ἀλφίτων φλεγματώδη δὲ ταῦτα καὶ πολέμια τοῖϲ τραυματίαιϲ. πρῶτον μὲν οὖν φαμεν, ὅτι τὴν δίαιταν ἠγνόουν 25 καὶ ἀνδρειότερα ὅμωϲ εἶχον τὰ ϲώματα, ὡϲ καὶ ἀγωνίζεϲθαι τοὺϲ τραυματίαϲ, εἶτα ὅτι ἀρίϲτου ἰατροῦ ἐϲτι τὸ ἰᾶϲθαι μὴ μετακινοῦντα τὴν ϲυνήθη δίαιταν. ἄλλωϲ τε ἐξ ἐπιπολῆϲ ἡ πληγή· εἰ δὲ καὶ κατὰ βάθουϲ, [*](5 L praem. ἀπορία διὰ τί δὲ τ. Π. ΑL. post πέμπει L. ins. λύϲιϲ οὖν om. A 7 τοῦτο κατορθ L., διὰ Πατρ. Nεϲτ βούλεται τοῦτο κατ. A 8 οὕ om. A 10 ἐξάγειν A L. τὸν Πατρ. om. A 11 L in lcmm. χάλκεον κάνεον, ἐπὶ δὲ κρόμιον ποτῷ ὄψον ἠδὲ μέλι χλωρόν, παρὰ δ’ ἀλφίτου ἱεροῦ ἀκτήν (ν. 630. 31) 13 ταῖϲ αὐτοῦ διαίταιϲ ἀεὶ τοὺϲ ἰατρ. L. 15 pro λέξεωϲ Kamm., p. 78, ἕξεωϲ coni. 16 pro νῦν πάντεϲ Lchrs, ad Hcrod. app. p. 460, ϲυν coni. 18 τὸν pro τὸ L 19 τοῖϲ ἐκεῖϲε κατ. L. 20 λύουϲιν Lehrs l. c. codd. λέγουϲιν 21 φηϲιν L τὸν κυκεῶνα L 22 πράμνιοϲ, suprascrpt. ει, Lp 23 ἐπικεκνηϲμένου, ηϲ postea add., H; ἐπικεκνιϲμένου LLp 27 ἐξ ἐπι LLp) [*](16 sqq. Simil. Plut., V Hom., c. 210. Fuerunt quii negarent, ab Ho Machaonem induci vulneratum, V. Asclep. Myrl. ap. Athen. XI, p 493 A, cf. Eust. Λ p. 870, 37.) [*](24 Cf. Plat., rep. III. p. 406 A: καὶ μὲν δή, ἔφη, ἄτοπόν γε τὸ πῶμα οὕ ἔχοντ. Οὔκ, εἴ γ᾿  ἐννοεῖς, εἶπον, ὅτι τῇ παιδαγωγικ τῶν νοσημάτων ταύτῃ τῇ νῦν ἰατρικῇ πρὸ τὸ Ἀσκληπιάδαι οὐκ ἐχρῶντο, ὥς φασι, πρὶν Ἡρόδικον γενέσθαι. Id ipsc Porph. Λ 515.)

636. 37. Νέϲτωρ δ’ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν. διὰ τί πεποίηκε μόνον τὸν Ννέϲτορα αἴροντα τὸ ἔκπομα οὐ γὰρ εἰκὸϲ ῥᾷον αἴρειν νεωτέρων νεώτερον L. καὶ Ϲτηϲίμβροτοϲ οὖν φηϲιν, ἵνα δοκῇ εἰκότωϲ πολλὰ ἔτη βεβιωκέναι· εἰ γὰρ παράμονοϲ ἡ ἰϲχὺϲ καὶ οὐχ ὑπὸ γήρωϲ μεμάρανται, καὶ τὰ τῆϲ ζωῆϲ εὔλογον εἶναι παραπλήϲια. Ἀντιϲθέν ηϲ δέ· οὐ περὶ τῆϲ κατὰ χεῖρα βαρύτητοϲ λέγει, ἀλλ’ ὅτι οὐκ ἐμεθύϲκετο ϲημαίνει· ἀλλ’ ἔφερε ῥᾳδίωϲ τὸν οἶνον. Γλαῦκοϲ Γλαύκων dubitanter Heitz, d. verl. Schrft. d. Aristot, p. 260, 2 δέ, ὅτι κατὰ διάμετρον ἐλάμβανε τὰ ὦτα, ἐκ μέϲου δὲ πᾶν εὔφορον. Ἀρι δὲ τὸ Νέϲτωρ ὁ γέρων ἀπὸ κοινοῦ ἔφη δεῖν ἀκούειν ἐπὶ τοῦ ἄλλοϲ, ἵν᾿  ᾖ ἄλλοϲ μὲν γέρων μογέων ἀποκινήϲαϲκε τραπέζηϲ, Νέϲτωρ δ᾿  ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν, πρὸϲ γὰρ τοὺϲ καθ’ ἡλικίαν ὁμοίουϲ γενέϲθαι τὴν ϲύγκριϲιν.

οὐχ, ὥϲ τινεϲ, ἐπὶ μαχάονοϲ τὸ ἄλλοϲ ἐκδέχεϲθαι χρή, ἀλλ’ [*](1 εὐδόκιμον Lp ῥῦϲιϲ B⟩ λειποθυμίαν, ει e corr., B⟩ 3 καὶ ϲτέλλει BLp 5 κρόμυον, υ in ras., B⟩ 7 post πρὸϲ 4 vel 5 litt. eras. B⟩ ἀνάπτιξιν Lp) [*](5 † Paris. ap. Cremer., A. P. III, . 260, 20.) [*](7 Cf. Porph. Ξ 1: . . .  τάχα γοῦν τὸν κυκεῶνα πίνειν φησὶν (τὸν Νέ ὃς εἶχε καὶ οἷνον.) [*](10 Versus 636 diple notatus erat πρὸς τὸ ζητούμενον, πῶς ὁ γέρω ἀμο οἱ δὲ ἄλλοι μετὰ κακοπαθείς (schol. A). —3 Quaestiones de ipso Nestoris poculo a grammaticis (v. Athen. XI, p. 488 A sqq.) institutis l Porphyrium con vel respexisse veri quidem simile est, sed neque e scholiis neque ex Eustathio probari potest) [*](12 — 18 B⟩ f. 154 (subiunctum schol. supra, lim. 23 sqq, edito]: Σησίμβροτος δέ φησιν, ἵνα δοκῇ εἰκότω πολλ ἔτη βεβιωκέναι εἰ γὰρ παράμονος ἡ ἰσχὺς καὶ οὐχ ὑπὸ γήρως μεμάρανται, καὶ τὰ τῆς ζωῆς εὔλογον εἶναι παρα Γλαῦκος δέ ὅτι κατὰ διάμετρον ἐλάμβανε τὰ ὦτα, ἐκ μέσου δὲ πᾶν εὔφορον ⟨πανεύφορον cod.⟩.) [*](16 Cf. p. 169, 6 —11, et Eust. Λ p. 870, 32. 43.) [*](18 Aristotelis nomen in Aristarchi mutari voluit Val. Rose, Ar. ps. p. 166, recte obloquente Heitzio, l. c, p. 260, 3. Eadem Sosibii lytici qui voca ratio (Asclep. Myrl. ap. Athen., p. 493 C).) [*](18 —22 † L. f. 245 (c. l. ἄλλος μὲν μογέων): προσληπτέον τὸ πρεσβύτης, ἵν᾿  ᾖ οὐ ῥᾳδίως οὐδὲ εὐχερῶς αὐτὸ ⟨αὐτῷ cod.⟩ ἐκίνει τῆς τραπέζης τι τῶν λοιπῶν γερόντων, ἀλλήλοιϲ μογέων, ὅ ἐστιν ὀκνῶν.) [*](23 Fuisse qui, ut ἄλλος ad Machaonem referrent, ἅλλος vel ἀλλ᾿  ὃς legerent,)

τὰ γὰρ ἄχθη οὐχ οἱ ἰϲχυροὶ ἀλλ’ οἱ ἔμπειροι φέρουϲι. διπλῶν[*](B f. 154b ad ἀμογητὶ. L f. 244b c. l. ἀμογητὶ. Lp f. 196b c. eod. l.) γὰρ τῶν ὤτων ὄντων καὶ τοῦ ποτηρίου μεγίϲτου, οὐκ ἂν νέοϲ ἀπεκίνηϲεν αὐτὸ τῆϲ om. Lp τραπέζηϲ, οὐ διὰ τὸ μὴ δύναϲθαι, ἀλλὰ διὰ τὸ πῶϲ μὴ εἰδέναι εἰ γὰρ οὐχ ὡϲ ἔδει αὐτὸ ἦρε κῆρε L, θραῦϲιν ἂν 10 ἠπείληϲε· δίχειρα γὰρ δυϲὶν ἀφ’ ἑκάϲτηϲ ἑκάϲτοιϲ Lp χειρὸϲ δακτύλοιϲ τῶν ὤτων λαμβανόμενον ἐχρῆν κινεῖν ἀκόπιυϲ.

719. καὶ πῶϲ πρότερον ἐνίκηϲεν, ὅτι πρὸϲ ἀπείρουϲ ἦν ἡ μάχη,[*](B f. 156a ad οὐ γάρ πω.) τὰ δὲ νῦν πρὸϲ ἐπιϲτήμοναϲ.

767 sqq. ἀθετοῦνται ϲτίχοι ιθ′. πῶϲ γὰρ ὧδε μὲν Πηλεὺϲ ἀρίϲτεύειν[*](B f. 157a ad ἐόντεϲ. L f. 249a.) ἐπιτάϲϲει (ν. 784), ἐντὸϲ δὲ ταῖϲ Λιταῖϲ μεγαλήτορα θυμὸν ἴϲχειν (1 255) ὅτι οὗ δέονται, τούτου ὑπομιμνήϲκουϲιν· ὁρᾷ γὰρ ὁ Νέϲτωρ, ὡϲ ἐλώφηϲε νῦν τῆϲ ὀργῆϲ. καὶ διὰ τί Πηλεὺϲ τοὺϲ περὶ Νέϲτορα οὐ φιλοφρονεῖται, ἀλλ’ Ἀχιλλεύϲ (Λ 777); ϲπουδάζει ἀποδεῖξαι Ἀλχιλλέα τότε μὲν προθύμωϲ ὑποδεξάμενον — οϲ L, νῦν δὲ ἀποδοκιμάζοντα. αὔξει δὲ νῦν τὸν Πάτροκλον ὡϲ δεόμενοϲ δεξόμενοϲ L. αὐτοῦ, καὶ ἠρεμα διδάϲκει, ὅτι ϲύμμαχοϲ ϲυμμάχῳ L. τῷ Ἀγαμέμνονι πέμπεται, οὐχὶ προϲθήκη τῆϲ ϲυμμαχίαϲ τοῦ ins. L. Ἀχιλλέωϲ. ἐντὸϲ καιρῷ δὲ ἐδήλωϲε τὰ om. L. τῆϲ ϲτρατολογίαϲ, ὅτι οἱ ἀριϲτεῖϲ εἰϲ τὸ τὸν L. λαὸν ἀγείρειν ἐκπέμπονται.

786. τὸ γενεῇ μὲν ὑπέρτερόϲ ἐϲτιν Ἀλχιλλεύϲ οὐ λέγει, ὅτι[*](*B f. 157b ad γενεῇ. L f. 249b, II.) [*](25 L. inc.: τέκνον ἐμόν, γενεῇ μὲν κτλ.) [*](rent, schol. A v. 636 (Herodian.) docet, cf. Asclepiad. l. c. p. 493 A; Eust. p. 870, 35 — Verum Aristarchus et post eum Ptolemaeus A scalonita vide quorum interpretationi ea respondent, quae h. l. legimus: ἀλλ᾿  ἀορίστως πρὸς ἔπαινον τοῦ γέροντος. Neque enim causa adest, cur cum Lehrsio scholii Herodianei verb a ita mutentur, ut Aristarchus et Ptolemaeus eandem quam. Aristoteles et Sosibius rationem secuti sint.) [*](1 Verba θέλει γὰρ κτλ. ex uberiore scholio male excerpta esse, ex Eustathio, p. 870, 45, concludendum videtur. Dicit enim: φασὶ δὲ καὶ τὴν τοῦ πίνειν δυσχέρειαν προμηθῶς ἐπιτετηδεῦσθαι τῷ ποτηρίῳ, ἵνα σωφρόνως καὶ ἐφεκτικῶς, οὐ μὴν ἀπεριμερίμνως καὶ ἀθρόως ἐπιχαίνοντες, ἐκεῖθεν πίνοιεν. βούλεται οὖν συμβολικῶς λέγειν ὁ ποιητής, ὠς ὁ γέρων Νέστωρ παντὸς ἐγκρατέστερόν τε καὶ σωφρονέστερον τὸ ποτήριον σὺν τῷ ποτῷ ἐβάσταζεν.) [*](6 — 11 Glauci redduunt rationem in primo scholio breviter adumbratam.) [*](14 sqq. Versus 767 —87 A Aristarchum Aristophanis exemplum secutum obelo notasse schol. Ariston. v. 767 docet, a quo inter alias eaedem difficultates, quae hic solvuntur, afferuntur. Ad Pium grammaticum scholium nostrum Hiller, Phil. XXXVIII, p. 102, retulit, qua de re cf. proleg.) [*](29 sqq. Verba scholi inde ab αὔξει δὲ νῦν alinde illata esse videntur.)

843. διὰ τί ἐκτανύει καὶ οὐχ ἑϲτῶτοϲ βελουλκεῖ; ἠδύνατο μὲν καὶ ἑϲτῶτοϲ βελουλκῆϲαι, ἀλλ’ οὐ μόνον τοῦ βελουλκεῖν ἔδει· ϲυναγέντοϲ γὰρ τοῦ βέλουϲ ἔνδοθεν τοῦ μηροῦ, οὐκ ἄλλωϲ ἦν αὐτὸ ἐκβληθῆναι ἢ διὰ χειρουργίαϲ, ὅθεν φηϲὶ τὸ τάμνε μαχαίρῃ· καὶ δῆλον ὡϲ μαχαίρῃ τὸ ϲῶμα τεμὼν ἐκβάλλει αὐτό.

846. τινὲϲ Ἀχιλλείαν τὴν βοτάνην λέγουϲι. καὶ πόθεν αὐτῷ τὸ φάρμακον, ἴϲωϲ μὲν ϲυμπεριφέρει τὴν ῥίζαν ὡϲ χρήϲιμον εἰ ἐντύχοι τραυματίᾳ φίλῳ, καὶ μάλιϲτα εἰκὸϲ αὐτὸν νῦν εἰληφέναι, ὅτι ἐπὶ τραυματίαν ἔρχεται. τάχα δὲ ἐκ τοῦ παρακειμένου λειμῶνοϲ τὴν ῥίζαν ἔλα ἔμπειροϲ ὤν. ἴϲωϲ δὲ καὶ θεράπων πεμφθεὶϲ κατὰ τὸ ϲιωπώμενον ἐκόμιϲεν.

ἐζήτηται δὲ καὶ τὸ ὁποία ἦν ὅλωϲ ἡ ῥίζα, ᾗ αὐτὸν κατέπαϲϲε. λέγουϲιν αὐτὴν εἶναι τὴν καλουμένην ἀριϲτολοχίαν, ἣν καὶ ἴϲχαιμον καλοῦϲιν.

847. διὰ τί χερϲὶ καὶ οὐ μᾶλλον λειαντικοῖϲ ὀργάνοιϲ ὅτι οὐκ ἔδει πολλῆϲ λεπτότητοϲ τῷ φαρμάκῳ, τοῦ αἵματοϲ, ὥϲ φηϲι, κελαρύζοντοϲ καὶ ἀποπτύοντοϲ τὸ λεπτὸν καὶ χνοῶδεϲ. τῷ δὲ Μενελάῳ ἐπιπάϲϲει τὸ φάρμακον (Δ 219), βραχείαϲ οὔϲηϲ τῆϲ τοῦ τραύματοϲ φορᾶϲ.