Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

53. 54. ἐζήτηται πῶϲ ἐνεδέχετο ἔχειν τὰϲ νεφέλαϲ αἷμα· ῥητέον[*](*B f. 142b ad αἵματι. L. f. 225b.) οὖν ὅτι τὸ τοῦ ὕδατοϲ λεπτότατον καὶ κουφότατον ἁρπάϲαν τὸ πῦρ τὸ τοῦ ἡλίου μετέωρον ἐξήρανε καὶ κατέμιξε τῷ ἀέρι, καὶ τὸ μὲν θολερὸν ρὸν. αὐτοῦ καὶ βαρὺ ἐκκριθὲν ὁμίχλη γίνεται. τὸ δὲ καθαρώτατον καὶ κουφότατον γλυκαίνεται καταλελειμμένον, ἕψοντοϲ τοῦ ἡλίου καὶ καίον εἰ γὰρ καὶ τὰ ἄλλα τοῦ ὕδατοϲ, ἐὰν ᾖ ἁλμυρά, τὸ παῤ ἡμῖν πῦρ γλυκέα ἀπεργάζεται, τί χρὴ προϲδοκᾶν περὶ τοῦ δυνατωτέρου πυρὸϲ ἥλιον λέγομεν τὸ ἀναπεμφθὲν οὖν τοῦτο ὕδωρ μέχρι διεϲκέδαϲται μετέωρον φερόμενον, ὅταν εἰϲ τὸ αὐτὸ ϲυϲτραφῇ, βαρούμενον κάτω φέρεται καὶ ὄμβροϲ γίνεται. καὶ ἡ αἰτία· ὅταν νέφεϲιν ἐλαυνομένοιϲ ὑπ’ ἀνέμου ἐμπέϲῃ πνεῦμα ἐναντίον καὶ νέφη ἕτερα ὑπὸ· τούτου διωκόμενα, τὰ μὲν πρῶτα ϲυϲτρέφεται, τὰ δ᾿  ὄπιϲθεν αὐτῶν ἐπιφερόμενα παχύνεται καὶ μελαίνεται καὶ καταρραγέντα ὑπὸ τοῦ βάρουϲ ὄμβρον ἐγέννηϲεν. εἴπερ οὖν οἱ ποταμοὶ, πολλοῦ κατ᾿  αὐτοὺϲ ϲυντελουμένου [*](9 L. inc.: κατὰ δ᾿  ὑψόθεν ἦκεν ἐέρϲαϲ αἵματι μυδαλέαϲ ἐξ αἰθέροϲ. τοῦ ὕδα τὸ λεπτ. κτλ. 11 κατάμιξε B⟩ 12 δὲ om. L. 15 περὶ τ. δυν. om. B⟩ 10 ὕπερ B⟩ τούτου L. διεϲκέδαϲθαι e corr. L 19. 20 ὑπὸ τοῦ διωκομένου L 20 αὐτοῖϲ L. 22 ἐγένηϲαν B⟩ πολλοῦ κατ’ αὐτοῦ ϲυντελούμενοι L) [*](2 Cf. * B f. 169 (id. L. f. 268a c. 1. Ζεὺς δ᾿  ἐπεὶ οὖν Τρῶάς τε, A) Ν 1: κεχώρικ ⟨κεχώρηκ L⟩ τῶν λοιπῶν Τρώων τὸν Ἕκτορα κατ᾿  ἐξοχήν . . . . Quod A ristarcho notatum fuisse schol. Ariston. ibid. docet.) [*](3 sqq. Cf. schol. Ariston. Λ 51: πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεσθαι· εἰ γὰρ μεγάλως ἔφθασαν, πῶς οἱ ἱππεῖς ὀλίγον μετεκίαθον αὐτῶν) [*](6 —8 A ristarchum μέγα de tempore, ὀλίγον de loco accepisse, Ariston. l. c. et v. 52 docet.) [*](22sqq. † A Λ 53. 54 c. 1. ἔρσας αἴματι μυδαλέας (id. L. f. 225b): ἐξήτηται ⟨δὲ add. L.⟩ πῶς ἐνεδέχετο ⟨τὸ add. L⟩ αἷμα ἔχειν τὰς νεφέλας. καὶ λέγουσιν ⟨οὕτως τοῦτο add. L.⟩ οἱ λύοντες τὸ ἀμφίβολον, ὅτι ὡς ἐπὶ μεγίστῳ πολέμεῳ ⟨post ἀμφιβ. L: καὶ ἐπὶ μέχ., om. πολ.⟩ πολλῶν ἀναιρουμένων τὸ αἷμα τούτων ⟨τοῦτο L⟩ ἐπλήρου τοὺς πλησίον ποταμούς, ἀφ' ὧν αἱ νεφέλαι λαμβάνουσαι τὸ ὕδωρ αἱματώδεις δρόσους ἔπεμπον. Simillima duo scholia cod. Paris. 2556 (Cram., A. P. III, p. 176, 18 —25).) [*](†B f. 142b ad αἰθέρος (id. Lp f. 184 c. 1. ἐξ αἰθέρος): .  . . . ᾑμαγμέναι)

84. ad Θ 1, p. 111. 112.

86. cf. Θ 53. 54.

155. Vatic. ζητ. κη· ὡϲ δ᾿ ὄτε πῦρ ἀίδηλον ἐντὸϲ ἀξύλῳ ἐμ πέϲοι ὕλη. ἄξυλον ὕλην οἱ μὲν πολύξυλον ἀποδεδώκαϲιν, οἱ δὲ ὁμόξυλον. δηλοῖ γὰρ, φαϲὶν--- ---ὡϲ ἀκόλουθοϲ (ἔϲτι γὰρ ὁμοκέλευθοϲ), καὶ ἄβρομοι (Ν 41) ἅμα βρόμῳ καὶ αὐίαχοι ἅμα ἰαχῇ. οὕτω καὶ ἄλοχοϲ καὶ ἄκοιτιϲ ἡ καὶ ὁμόκοιτιϲ· καὶ ἄξυλοϲ ἡ ὁμόξυλοϲ διὰ τὸ πυκνόν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἄξυλον λέγειν ϲτέρηϲιν τοῦ ξύλου ἐπάγει γάρ· οἱ δ᾿  τε θάμνοι πρὸρριζοι ἀλλὰ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξυλίϲαϲθαι, ἵν᾿ ᾖ ἄξυλοϲ ὕλη, *B f. 144b ad ἀξύλῳ, L. f. 228 Π. ἄξυλον ὕλην οἱ μὲν τὴν πολύξυλον ἀποδεδώκαϲιν, οἱ δὲ ἄξυλον. δηλοῖ γὰρ, φηϲὶ, τὸ α καὶ τὸ ὁμοῦ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἀκόλουθοϲ (ἔϲτι γὰρ ὁμοκέλευθοϲ), καὶ ἄβρομοι ἅμα βρόμῳ καὶ αὐίαχοι ἅμα ἰαχῇ. οὕτωϲ καὶ ἄλοχοϲ καὶ ἄκοιτιϲ ἡ ὁμόλεκτροϲ ὁμόλεχοϲ καὶ ὁμόκοιτιϲ. καὶ ἄξυλοϲ οὖν ἡ ὁμόξυλοϲ διὰ τὸ πυκνόν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἄξυλον λέγειν οὐ κατὰ οὐ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξύλου· ἐπάγει γάρ· οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι πίπτουϲιν, ἀλλὰ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξυλίϲαϲθαι, ἵνα ᾖ ἄξυλοϲ ὕλη, ἐξ ἧϲ οὐδείϲ πω ἐξυλεύϲατο, [*](1. 2 ὑπ᾿  αὐτῶν B, ὑπ᾿  αὐτοῦ L.; corr. Bkk. 2 γινόμενον L 7a ξύλω V1, ἀ suprscr V2 ἐμπέϲ. (litt. eros.) V1, οι suprascr. V 8a 9a ἄξυλον — πολυ humilitute deletu, rescrps. V2 10 11a inter φαϲὶν et ὡϲ non tinctura adhibita deleta 11a ὡϲ — γὰρ hum. del. rescrps. V2 13a ἀίϲχυοι ἅμα ἰακῆ cod. 15a ξυλοϲ V1, α sprascr. V2 20a πίπτ. (3 vel 4 litt. eros.) cod.) [*](7ᵇ L. in lemm.: ὡϲ δ᾿  ὅτε πῦρ ἀίδηλον ἐντὸϲ ἀξύλῳ 8 11b ἀποδεδώκαϲιν, ἄξυλον δὲ ἕτεροι· φηϲὶ γὰρ τὸ α καὶ ὁμοῦ, ὡϲ ἐπὶ τὸ ἀκόλουθοϲ L 11 ἄβρο L. 12b ἀίαχοι L. 13 14 ἡ — ὁμόκοιτιϲ om. L. 20 εὔξυλοϲ L. 21b verbo ἐξυλεύϲατα schol. L. finitur; reliqua f. 229a leguntur, ubi inc.: γαμετὴ λέγεται παρὰ τὸ λέχουϲ ἑτέρου κτλ. (lin. 4).) [*](⟨ἠλλαγμέναι Lp⟩ δέ εἰσιν αἱ σταγόνες, ἐπειδ καὶ ο περὶ Τροίαν ποταμοὶ ἐκ τῶν ἀναιρουμένων αἱματώδεις ἦσαν. Idem fere Eust., p. 830, 6.) [*](Cf. Plut. V. Hom. c. 111: . . . . ὅθεν (e nostro loco et Π 459) δῆλόν ἐστιν ὅτι τὰ ἀναφερόμενα ἀπὸ τῶν περὶ γῆν ὑδάτων ὑγρὰ ἀναπεφυρμένα τῷ ὕδατι τοιαῦτα ἄνωθεν κατηνέχθη.) [*](6 sqq. Cf. a v. 354.) [*](9 Ιpse Porph. Ξ 200: . . . . ἄξυλος ὕλη ἡ πολύξυλος. Id. Suid. v. ἀξυλία, Et. M. p. 141, 55, Hesych. v. ἀξύλῳ ὕλῃ, Apollon. v. ἀξύλῳ, lex. Seguer. p 413, 11, schol. A Λ 155, Eust. Λ p. 837, 54.) [*](10 sqq. De ἀκόλουθος et ἄκοιτις idem ap. Plat., Crat. p. 405 C. D. 17 sqq. Aristarchum, diple posita πρὸς τὴν ἄξυλον ὅτι πολλὰς ἐκδοχὰς ἔσχηκεν, in rpretatum esse ἀφ᾿  ἧς οὐδεὶς ἐξυλίσατο, Ariston. Λ 155 docet.) [*](† Eust. 1. c.: ἢ κατὰ Πορφύριον, ἀφ᾿  ἧς οὐδεὶς ἐξυλεύσατο. Cf. B⟩ f.)

269. I init, p. 128.

273.---πῶϲ δὲ οὐδένα ϲτρατηγὸν ἀνθ’ ἑαυτοῦ κατέλιπεν; ἵνα μὴ προτιμήϲαϲ ἕνα τοῖϲ λοιποῖϲ ἀπέχθηται.

354. τουτέϲτιν ἀμέτρητον, ὃ οὐκ ἐϲτι μέτρῳ οὐδὲ πελέθρῳ μετρῆϲαι. οὕτωϲ ἐϲτὶ καὶ τὸ ἀμαιμάκετον, ᾧ οὐκ ἐϲτι μῆκοϲ παραβαλεῖν· ἱϲτὸν μαιμάκετον (ξ 311), ὃν ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἔφη περιμήκετον (β 94. 95 ?). περιϲϲῶϲ μέγαν. καὶ ἡ ἀμαιμάκετοϲ οὗν Χίμαιρα (Ζ 179. Π 329) τὴν μεγάλην δηλοῖ, πρὸϲ ἣν οὐκ ἔϲτι μέγεθοϲ τῶν ὁμοίων παραβαλεῖν· πρὸϲ γὰρ τὰ ὁμογενῆ τὰ πρόϲ τι ἡ δ’ ἄῤ ἔην θεῖον γένοϲ οὐδ᾿  ἀνθρώπων (Ζ 180).

356. Α 104.

385. ἀλλὰ καὶ οἱ θεοὶ, φαϲὶ, τοξόται καὶ τῶν ἡρώων οἱ κράτιϲτοι, Ἀπόλλων, Ἄρτεμιϲ, Ἡρακλῆϲ, Εὔρυτοϲ ἀλλὰ καὶ ἐντὸϲ τοῖϲ πρὸϲ Ἴλιον ϲτρατευομένοιϲ Μηριόνηϲ, Φιλοκτήτηϲ, Τεῦκροϲ. οὐχ ὅτι δὲ τοξότηϲ [*](4 L inc.: εἰϲ τὸ ὦκ᾿  ἀπέλεθρον ἀνέδραμε 12 φηϲὶ Lp 13 ἡρακλῆϲ εὕρη L) [*](2 sqq. Eadem L. f. 212 et Lp (c. 1. ἐς δίφρον ἀνόρουσε). Quae ex cod. Vict. ap. Bekkr. sequuntur: καὶ ὁ Μενέλαλος παρῆν, βασιλεὺ ὢν δεύτερος ἔστι δὲ καὶ ἐναγώνιον· ὅ τε γὰρ φόβος μείζων διὰ τὴν ἀπουσίαν τῶν ἀριστέων καὶ ὁ πόθος Ἀχιλλέως μείζων, non liquet utrum ad quaestionem pertineant an aliunde addita sint.) [*](4 sqq. Haud scio an olim partem quaestionis ud v. 155 editae effecerint.) [*](6 † H (sim. B⟩ Q) ξ 311 Dind. (ἀμαιμάκετον): ᾧ οὐκ ἔστι μῆκος παραβαλεῖν. καὶ Χίμαιραν θρέψεν ἀμαιμακέτην, ᾗ οὐκ ἔστι μέγεθος παραβαλεῖν. ) [*](12 sqq. Quaestio male decurtata tradita suppleri potest ex Eustathio, p. 851, 31 sqq., qui in codice quo usus est plura quam nobis servata sunt legit. Sed cum habeat quae illis aut de suo aut aliunde, e. c. ex Herodiano, addiderit, iudicium de singulis non constat. ld num contenderim, A ristotelis memo e Porphyrio eum hausisse eam enim ita potissimum et adl scholia nostra. et ad Eustathium propagatam esse multis locis constat. Neque enim video, cur cum Rosio, Ar. ps. p. 164, pro Aristotele apud eum h. 1. Ἀριστοφάνης le ut recte Heitz, d. verl. Schrft. d. Ar., p. 213; monuit. Quod autem Rose in schol. Townl. a se collato et Victor. Ἀρίσταρχος (pro Ἀριστοτέλης) δὲ ὦ τῷ τόξῳ σεμνυόμενε legi iubet, iniuria ab Heitzio impugnari videtur. Eadem enim eorum verborum explicatio (τὸ δὲ κέρᾳ ἀφλαέ οἱ μὲν ἀντὶ τοῦ τόξοις ἀγλαϊζόμενε) ab Eustathio, lin. 39, ita affertur, ut cum Aristotelia illa minime cohaereat, et ab Apollonio v. κέρᾳ ἀγλαέ ad ipsum Aristarchm revocatur, quod ita accipiendum esse, ut commemoraverit eam neque tamen probaverit Aristarchus, schol. A (Ariston.) Λ 385 docet. Cum Apollonio autem de βοὸς κέρας (Ω 81) interpretando ita consentit schol. Q μ 253 et ipsum Aristurchum afferens, ut negari vix possit, etiam apud Plutarchum, d. sol. anim. c. 24 (p. 977 A), iisdem fere verbis de eadem re agentem, pro Ἀριστοτέλης recte conici Ἀρίσταρχος. Restat ut moneamus, quae ad Ω 81 in cod. B⟩ tradita sint Aristar num e Porphyrio fluxerint diiudicari non posse.) [*](13 sqq. A Λ 385 Nican.: περὶ δὲ τῶν διαστολῶν εἴρηται πολλοῖς ὅτι εἰσὶν ἀμφίβολοι· ἢ γὰρ καθ᾿  ἑαυτὸ ἕκαστον . . . . ἢ κατὰ δύο κτλ. Cf. † Eust., p. 851, 33.)

Ἀριϲτοτέληϲ δέ φηϲι· κέρᾳ ἀγλαὸν εἶπὲν ἀντὶ τοῦ αἰδοίῳ[*](Eust. Λ. p. 851, 52.) ϲεμνυνόμενον, ἐπὶ τοιούτου ϲημαινομένου τὴν λέξιν ἐκεῖνοϲ νοήϲαϲ.

405. ἀϲύμφορον ἀναπείθειν δεινότερον εἶναι τοῦ ἀποθανεῖν τὸ[*](*B f.149b ad ἁλώω. Cf. Phil. 1. c. p. 345, ΙΙ.) φυγεῖν. λύεται δὲ ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ τὸ γὰρ ἁλώω δύναται καὶ ἐπὶ τοῦ ζωγρηθῶ εἶναι.

515. ἐμείωϲε, φαϲὶ, τὸν ἔπαινον, μερικὴν αὐτῷ προϲθεὶϲ τὴν εἴ-[*](B f. 152a ad ἰούϲ τ᾿ L. f. 241b. Lp f. 194a c. l. ἱούϲ τ᾿ ἐκτά- (Cf. Paris, ap. Cremer, A. P. ΙΙΙ, p. 15, 18.) δηϲιν. καίτοι φηϲὶν ὅϲῥά τε πάϲηϲ εὖ εἰδῇ ϲοφίαϲ (Ο 411, confus. c. ρ 384). οἱ μὲν οὖν φαϲιν ὅτι τὸ χειρουργικὸν καὶ τὸ φαρμακευτικὸν εὕρητο παρὰ τοῖϲ παλαιοῖϲ· τοῦ γὰρ διαιτητικοῦ Ἡρόδικοϲ μὲν ἤρξατο, ϲυνετέλεϲε δὲ καὶ Ἱπποκράτηϲ, Πραξαγόραϲ, Χρύϲιπποϲ. ἔνιοι δέ φαϲιν, ὡϲ οὐδὲ ἐπὶ πάνταϲ τοὺϲ ἰατροὺϲ ὁ ἔπαινοϲ οὗτόϲ ἐϲτι κοινόϲ, ἀλλὰ τὸν Μαχάονα μόνον χειρουργεῖν θέλουϲι· τὸν γὰρ Ποδαλείριον διαιτᾶϲθαί φαϲι τὰϲ νόϲουϲ. καὶ τεκμήριον ὅτι Ἀγαμέμνων τρωθέντοϲ Μενελάου οὐ Ποδαλείριον καλεῖ, ἀλλὰ τὸν Μαχάονα (Δ 193) τοῦτο ἔοικε καὶ Ἀρκτῖνοϲ ἐντὸϲ Ἰλίου πορθήϲει νομίζειν ἐντὸϲ οἷϲ φηϲιν αὐτὸϲ γάρ ϲφιν ἔδωκε πατὴρ ἐνοϲίγαιοϲ πεϲεῖν ἀμφοτέροιϲ, ἕτερον δ᾿  ἑτέρου κυδίον’ ἔθηκε· τῷ μὲν κουφοτέραϲ χεῖραϲ πόρεν, ἔκ τε βέλεμνα [*](3 quae in codd. sequuntr: τὸ δὲ κέρᾳ ϲὺν τῷ ι κτλ., ex Herodiano petita sunt 4 φηϲι Rose, Ar. ps, p. 166; edit. φαϲι 9 φηϲὶ Lp προϲτιθεὶϲ Lp 12 εὕρηται L. 15 ἐθέλουϲι Lp 16 διαιτεῖϲθαι Lp 16. 17 τρωθέντα Μενέλαον L 17 τὸν om. L 18 sqq. τοῦτο — νόημα, quae B⟩ LLp om, e cod. Vict. Roemeri ι comitate collata) addidi casu enim vel neglegentia in communi illorum codicum fonte intercidisse, inde apparet, quod Eustathius, qui sinc ullo dubio h. 1. e Porphyrio hausit, eadem ante oculos habuit (p. 849, 42 sqq.). Idem dc p. 166, lin. 7 —8 (ταῦτα Ἡρακλέα) dicendum, coll. Eust. lin. 49) [*](1 † Eust. p. 851, 41: οἱ δέ φασι τὸ κέρα ἀγλαέ ἀντὶ τοῦ κάλλιστε τὴν τρίχα, καὶ τοῦτο οὐχ ἁπλῶς, ἀλλ᾿  ἐπὶ ἀπάτῃ παρθένων κτλ., cf. Hesych. v. κέρα ἀγλαέ, Et. M. p. 504, 55. Quam v. κέραι notionem ad glossographos Apol l. c. retulit; paullo aliter de ea iudicavit Aristarchus ap. Ariston. l. c. (cf. Eust. lin. 46. 49), dubitanter Herodian. (A Λ 385).) [*](5 Cf. Hesych. κέραξ· θρίξ, τόξον καὶ αἰδοῖον,) [*](6 —8 Id. L f. 237 (nisi quod σύμφρον pro ἀσύμφ.). — Cf. B⟩ f. 149b ad ἁλώω (id. Lp f. 192a c. l. αἴ κεν ἁλώω): τοῦτο, φησὶ, δεινότερον πάντων, εἰ ζω καὶ αἰχμαλωτισθῶ· οὐδεὶς γὰρ Ἑλλήνων τοῦτο ⟨om. Lp⟩ πέπονθεν.) [*](9 Versus 515 a Zenodoto, Aristophane, Aristarcho poëtae abiudicatus; . . . . μειοῖ γάρ, εἰ μόνον ἰοὺς ἐκτάμνε καὶ φαρμακεύειν οἶδεν (A h. v.).) [*](11 sqq. † Eust. Λ, p. 859, 39 sqq. ) [*](11. 12 Cf. Porph. Λ 624: πρῶτον μὲν οὖν φαμεν ὅτι τὴν δίαι ταν ἠγνόουν. Id. L 453: . . . . τὴν δὲ περὶ τὰς διαίτας (ἐπιτηδεῦσαι ἰατρικὴν) τὸν Σηλυβρια Ἠρόδικον κτλ. Sequitur Platonem, rep. III, p. 406 A.) [*](18 sqq. Versus primi corrupte traditi sunt, v. Kinkel, epic. Gr. fragm. I, p. 35, qui Welckerum (cycl. ep. II, p.178) secutus non recte ad Aethiopidem fragmentum retulit.)

548 sqq. διὰ τί ὁτὲ μὲν λέοντι παραβάλλει τὸν Αἴαντα, ὁτὲ δὲ ἐντὸϲ ἄλλῳ (v. 558) ὄνῳ, λύϲιϲ. ὅτι αἱ μὲν παραβολαὶ τριῶν ἕνεκα γίνονται, αὐξήϲεωϲ ἐνεργείαϲ ϲαφηνείαϲ· εἰϲ τὸ πρόϲφορον δὲ ἐντὸϲ ἑκάτερον ἐτήρηϲεν ὁ ποιητήϲ, εἰπὼν Αἴαντα καὶ φονεύοντα λέοντοϲ δίκην καὶ τῶν πολεμίων ἀναχωροῦντα ὡϲ ὄνον. ταῖϲ γὰρ φύϲεϲι τῶν ζώων καὶ τὸ ὀκνηρὸν πρὸϲ φυγὴν καὶ τὸ ταχὺ πρὸϲ μάχην τοῦ ἥρωοϲ δεδήλωκεν.