Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae
Porphyrius
Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882
252. 53. ἡ ϲυναγωγὴ τῶν ζητουμένων γέγονε μὲν ἤδη καὶ παρ᾿[*](*B f. 134b ad ἄϲτρα.) ἄλλοιϲ· ἡμεῖϲ δὲ τὰ προβλήματα λαμβάνοντεϲ παρὰ τῶν ἐζητηκότων ἄϲτρα τὰϲ λύϲειϲ ἐπικρίνομεν ἃϲ ἐκεῖνοι ὑπέταξαν τοῖϲ προβλήμαϲι, καί τιναϲ μὲν τούτων ἐγκρίνομεν, τινὰϲ δὲ παραιτούμεθα, τὰϲ δ᾿ αὐτοὶ ἐξευρίϲκομεν, τὰϲ δὲ πειρώμεθα διορθοῦν καὶ ἐξεργάζεϲθαι, ὥϲπερ τοῖϲ ἐντυγχάνουϲιν ἔϲται δῆλον. αὐτίκα τῶν παλαιῶν ζητημάτων ὡμολόγηται εἶναι τὸ τοιοῦτο, ἐντὸϲ οἷϲ φηϲιν
λέγοντοϲ τοῦ Ὀδυϲέωϲ ἄϲτρα δὲ δὴ προβέβηκε, ζητήϲειεν ἄν τιϲ, τί δηλοῖ τὸ προβέβηκε καὶ ποῖά εἰϲιν ἄϲτρα ἐξ ὧν ϲτοχάζεται [*](2 εἰϲ γ΄ ἐϲ δ΄ καὶ δ΄ cod.: alterum καὶ δ΄ Mamm. add ὅτι addidi cod. om. 7 post φηϲὶν in cod. rasura 24 fere litterarum 13 ἀππίων cod. 14 sqq. καὶ — καταλείπεται e coni. dedi; cod. λείψανον καὶ ὧν νὖν τὸ πλέον παρῴχηκε τὸ τρίτον καταλείπεται 35 πληάδαϲ (ι de more om.) cod, 36 sqq. λέγοντοϲ κτλ. sine ullo intervallo neque ullo signo interposito in cod (f. 135b) iis quae iam edidimus subiunguntur)
διὰ τί προβέβηκε καὶ ποῖα τὰ ἄϲτρα, ἐξ ὧν ϲτοχάζεται τὴν[*](g L f. 212b.) ὥραν ὁ Ὀδυϲεὺϲ τὸ γὰρ τῆϲ ἄρκτου τοὺϲ ἀϲτέραϲ ἀκούειν ἁμάρτημα, [*](3 φηϲὶν cod. corr Bkk. 4 post προβεβηκέναι in cod repetitum εἰρῆϲθαι 7 υἱάδων cod; ort. Vill. ἤτοι δὲ ἀνατ. cod. vereor ne gravius vitium lateat 8 Πληιάδων corruptum esse liquet; quod ad rem attinet, e schol. L. (p. 152, 5) conicias: ἢ τῶν ἑῴαν, sed plura excidisse videntur 12 lacunae in cod. vesti gium non exstat 15 οὐκ αὐτὰ cod.; corr. e schol. min. (V. p. 152, 9)) [*](23 A v. 252 . . . . . τριφύλακος γὰρ ἦν καθ᾿ Ὅμηρον ἡ νύξ. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοις· ἔσσεται ἠὼς ἢ δείλ μέσον ἦμ αρ. Cf. id. 5 111 (c. l. ἔσσεται ἢ ἠώς): ὅτι ὅλην τὴνμ ἡμέραν εἰ τρία διαιρεῖ . . . . . , ὥσπερ καὶ τὴν νύκτα εἰς τρία, ἑσπέραν, ἀμολγὸν, ἑῴαν.) [*](27 sqq. Multo longius a vera quaestionis forma hoc schol. abest: priorem certe scholii Veneti partem, reiecta omni quae in illo inestexquisitiore doctrina, ita ad ieiunius illud dicendi genus, quo pleraeque quaestiones quae ad nos pervenerunt uti solent, redegit, ut inde excerptum esse videri possit. At cum habeat, et maxime quidem in posteriore parte, quae in Veneto desiderentur, et ordine rerum exponendarum utatur diverso, inter scholia secundi ordinis referri noluimus. Quo melius perspicuitati consuleretur, litteris margini)
παρῴχηκε δὲ ἡ νὺξ τῶν δύο μοιρῶν corr., τριτάτη [*](h)δ᾿ ἔτι δέ τοι cod. μοῖρα λέλειπται. ὥϲπερ τὴν ἡμέραν εἰϲ τρία· μέρη διεῖλεν, ἐντὸϲ οἷϲ φηϲιν ἔϲϲεται ἔϲεται cod. ἢ ἠὼϲ ἢ δείλη ἢ μέϲον ἦμα ρ, οὕτω καὶ τὴν νύκτα εἰϲ τρία διεῖλεν. εἰ δὲ τριμερὴϲ [*](a)ἔϲται ἡ νὺξ καὶ πλεῖον τῶν δύο μοιρῶν παρῆλθεν, πῶϲ δύναται ὅλη [*](d)ἡ τρίτη λείπεϲθαι; ἀλλὰ λέγομεν, ὅτι τετελεϲμένων τῶν δύο μοιρῶν, λειπομένηϲ δὲ τῆϲ τρίτηϲ, εἰκότωϲ φηϲὶν ὡϲ παρῆλθε τὸ πλεῖον ἡ νὺξ οὖϲα μοιρῶν δύο πλεῖον γὰρ μέροϲ ἐϲτὶ τῆϲ ὅληϲ νυκτὸϲ αἱ δύο, εἴ [*](c)γε τὰ δύο τοῦ ἑνὸϲ πλείονα. ἢ κἀκεῖνο ῥητέον, ὡϲ τὸ μέροϲ ὁμοίωϲ ἐξήνεγκε τῷ ὅλῳ, τὴν τρίτην λείπεϲθαι εἰπὼν οὐ λειπομένην ὅλην, ὁμοίωϲ· ὣϲ τό τε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐϲ ἠέλιον καταδύντα καὶ πᾶν δ᾿ ἦμαρ μάρναντο ἐπὶ Ϲκαιῇϲι πύλῃϲιν· οὔτε γὰρ ἅμα ἕῳ ἀρξάμενοι ἔπινον καὶ om. cod. βραχὺϲ ἦν ὁ ἀναλωθεὶϲ χρόνοϲ εἰϲ τὴν μάχην περὶ ταῖϲ πύλαιϲ. κἀκεῖνο ὅμοιον· περιπλομένου ἐνιαυτοῦ τέξειϲ ἀγλαὰ τέκνα· εἰϲ γὰρ ἀποκύηϲιν οὐ πληροῦται ὅλον ἔτοϲ ἔποϲ cod, ἀλλὰ διακόϲιαι καὶ ἑβδομήκοντα καὶ τρεῖϲ ἡμέραι. καὶ ἡμεῖϲ ἐντὸϲ τῷ ϲυνήθει τοῦ τοῦτον cod. τὸν δολιχὸν τρέχοντοϲ ἀρξαμένου utriusque appositis unum ad alterum retulimus. Addendum, id. fere schol., e quo Eust., p. 802, 12 sqq. hausisse videtur, inter schol. min. legi. — Initium nostri schol. (usque ad νοουμένης) altero schol. L (f. 212b) continetur.
παρῆλθον τῆϲ νυκτὸϲ αἱ δύο πλήρειϲ μοῖραι. οἱ δὲ ὅτι τὸ πλέον[*](f. 134b ad πλέω. Lp. f. 175b c. l. παρῴχηκε δὲ πλέω νύξ.) τῶν δύο μοιρῶν τῆϲ νυκτὸϲ παρῆλθεν. αἱ δύο δὲ μοῖραι ὀκτώ εἰϲιν ὧραι· τούτων τὸ πλέον, ὅ ἐϲτιν αἱ ἑπτά, παρῆλθεν· ἐϲμὲν δὲ ἐντὸϲ ὀγδόῃ ὥρᾳ, λείπονται δὲ τέϲϲαρεϲ. τὸ δὲ ὅλον οὕτωϲ· παρῆλθεν ἡ πλείων ἤδη μοῖρα τῶν δύο τῆϲ νυκτὸϲ μοιρῶν, ἵνα λείπηται μέροϲ τι τῶν δύο καὶ τρίτη τελεία.
260. quaestio cod. Leid. (f. 211b, Π): διὰ τί οὐδαμοῦ τῆϲ ποιήϲεωϲ χριϲτοῖϲ βέλεϲιν εἶπε χρῆϲθαι τοὺϲ πολεμοῦνταϲ κτλ. (v. Phil. XVIII. p. 350). ad α 262 pertinet.
274. Ζωίλοϲ ὁ κληθεὶϲ Ὁμηρομάϲτιξ γένει μὲν ἦν Ἀμφιπολίτηϲ[*](*B f. 135b ad V. 274 (f. 135a)) τοῦ δὲ Ἰϲοκρατικοῦ διδαϲκαλείου, ὃϲ ἔγραψε τὰ καθ’ Ὁμήρου γυμναϲίαϲ ἕνεκα, εἰωθότων καὶ τῶν ῥητόρων ἐντὸϲ τοῖϲ ποιηταῖϲ γυμνάζεϲθαι. οὗτοϲ ἄλλα τε πολλὰ Ὁμήρου κατηγορεῖ καὶ τὰ περὶ τοῦ ἐρωδιοῦ, ὃν ἐντὸϲ τῇ νυκτεγερϲίᾳ ἔπεμψε τοῖϲ περὶ τὸν Ὀδυϲϲέα ἡ Ἀθηνᾶ, ὃν, φηϲὶν, οὐκ εἶδον ὀφθαλμοῖϲιν, ἀλλὰ κλάγξαντοϲ ἄκουϲαν (v. 276). πῶϲ γὰρ, φηϲὶ, χαῖρε δὲ τῷ ὄρνιθι Ὀδυϲϲεύϲ (v. 277); εἰκὸϲ γὰρ ἦν ὑπολαβεῖν περιβοήτουϲ ἔϲεϲθαι· φωνὴ γὰρ ϲημεῖόν ἐϲτι τοῖϲ λανθάνειν προαιρουμένοιϲ ὑπεναντίον. Μεγακλείδηϲ, ὅτι μαντικῶϲ ταῦτα ἐποίηϲε· δηλοῖ γὰρ ὅτι φωνὴν ἤκουϲαν μόνον. οὐκοῦν οὕτωϲ ἀπέβη τὸ μέλλον· [*](13 πλήρειϲ ὧραι Lp 15 παρῆλθον Lp 17 τῶν δύο μοιρῶν τῆϲ νυκτόϲ Lp 18 quae Lp addit: ἀμφίβολοϲ γάρ ἐϲτι κατὰ τριπλῆν ἔννοιαν τοῦ χωρίου ὁ νοῦϲ κτλ. ex Eust, p. 802, 17 sqq., petita esse videntur 23 διδαϲκα, supra α scrpt. λ΄, cod., unde recte διδαϲκαλείου Dind.) [*](13 sqq. Etsi scholio *B multo breviora sunt, tamen propter partem Apionis sententiae (οἱ δὲ ὅτι κτλ., ϲf. p. 150, 13) plenius allatam inter scholia ex illo excerpta referri nequeunt. Ex hoc vel simillimo scholio schol. Paris. ap. Cremer, A. P. III, p. 174, 19 sqq., fluxisse videtur.) [*](27 sqq. †A K 275 c. 1. τοὶ δ᾿ οὐ ὄδον ὀφθαλμοῖσιν: ὅτι καὶ αὐτοὶ ὑπὸ πολεμίων ἔμελλον οὐχ ὁραθέντες τὰ βουλεύματα αὐτῶν παρὰ Δόλωνος ἀκούειν. ἄλλως δὲ ὅτι οὐκ αἴσιος ὁ ἐρωδιὸ ὁ ὁρώμενος ὑπὸ τῶν εἰς ἐνέδραν ἀπιόντων.) [*](31 sqq. †B f. 135a ad οὐ ἴδον v. 275 (id. Lp f. 176a c. 1. τοὶ δ᾿ οὐκ ἴδον):)
339.---πῶϲ δὲ τὸν ἐρωδιὸν μὴ ὁρῶντεϲ αὐτὸν ὁρῶϲιν ἴϲωϲ[*](B f. 136b ad φράϲατο. Lp f. 177b c. 1. τὸν δὲ φράϲατο.) ὅτι πρὸϲ ὄρθρον ἡ ϲελήνη ἀνέϲχεν.
[*](4 νέο Τ· (?, potest esse νέοτ, altero τ supra addito) cod. Lehre ap. Kamm. l. c. versus ita constituit: . . . . . ἁλὸϲ μεδέοντοϲ |ἔϲτι Ποϲειδάωνοϲ . . . . . | ἄρ- μενοϲ εἰϲ δάπεδόν τε καὶ ἐντὸϲ νήεϲϲι μάχεϲθαι |ἐϲθλόϲ, καὶ πεζοῖϲι καὶ ἱππήεϲϲιν ἄριϲτοϲ ἐντὸϲ πεδίῳ Θεμένοιϲι μάχην, ἐντὸϲ ὄρει δέ τε χείρων, |φαινόμενοϲ μάλα δ᾿ αὖ πέλεται νικηφόροϲ ὄρνιϲ, |ἕϲπεροϲ εἰ λείην ἐπιορμένῳ ἀντιοῴη „deest fortasse versus“) ὅπλα δὲ καὶ λείην κεν ἄγων οἶκόνδε νέοιτο 5 ἀθηναία cod. 8 νυκτηγερϲία cod. 17 λαθραίην cod.; corr. Vill. 22 ὧδε Bkk.; cod. δ᾿)[*](ὄρνεον. ἐδήλου οὖν τὴν ἐπὶ τὰς ναῦς ὑποστροφήν (quae Lp addit: τὸ δὲ ἐγγὺς τῆς ἐξόδου πρὸ τοῦ πόρρω αὐτοὺς ἀποβῆναι, in cod. B⟩ alterum schol. efficiunt). Cf. Eust. p. 804, 57 sqq., Paris. ap. Cram., III, p. 88, 22 sqq., et supra ad p. 154, 3 sqq.)[*](7 sqq. Eust. p. 804, 62 sqq. (unde Lp v. 275, f. 176a, fluxit): Ζώπυρος δὲ ἀντὶ τοῦ Παλλὰς πελλὸν γράφει, ὡς ἂν εἴ ὁ φανεὶς οἰωνὸς δηλωτικὸς ἁρπαγῆς. τρία γάρ φησι γέν ἐρωδιῶν κτλ.)[*](10 sqq. Per errorem in schol. Porph. ad Ω 315 relato huc recurritur: ἐζητήθη ποίου μέμνηται ἐνταῦθα Ὅμηρος αἰετοῦ, τοῦ πυγάργου ἢ τοῦ ἀφροδισίου ἢ πέλλον, περὶ ὧν φησιν ἐντὸϲ τῇ Ἰλιάδι Κ.)372.---καὶ πῶϲ ἅμα τῇ ἀπειλῇ ἀφῆκεν ὅτι ὀξυλαβείαϲ ἔδει, καὶ οὐκ ᾤετο ὡϲ ἀπειλῇ μόνη πειϲθήϲεται. ὑπόνοιαν δὲ αὐτῷ δίδωϲιν οὐ βούλεται αὐτὸν ἀνελεῖν, ἵνα ὑπήκοον ἔχῃ πρὸϲ τὴν ἀνάκριϲιν.
407. e schol. ad v. 16 7 adscripto excerpt.
[*](*B f 138 ad καταλέξω. L f. 117b. Cf. Phil. XVIII, p. 345, Π.)413. τὸ καταλέξω οὐκ ἔϲτιν ἁπλῶϲ ἐρῶ, ἀλλ᾿ εἰϲ τέλοϲ τοῦ λόκαταλέ γου ἀφίξομαι καὶ καταλέξω. ταὐτὸν γάρ ἐϲτι τῷ ἀτὰρ οὐ τέλοϲ ἵκεο μύθων (1 56) καὶ ἐπεὶ ᾧ παιδὶ ἑκάϲτου πείρατ᾿ ἔειπε (Ψ 350). τὸ διεξελθεῖν οὖν τὸν λόγον μέχρι τοῦ ἀπολῆξαι.
[*](*B f. 113a ad Θ 507. L f. 177a ibid, Π. Vat. Ζητ. β΄.)416 sqq. τοῦ ποιητοῦ πολλάκιϲ ἐπιϲημαινομένου περὶ τῶν πυρῶν) ξύλα πολλὰ ἃϲ οἱ Τρῶεϲ ἐποιοῦντο ἐκ τῆϲ τοιαύτηϲ τοῦ Ἕκτοροϲ παραγγελίαϲ (Θ 50 sqq.)·
428. v. ad p. 50, 5—10.
[*](B f. 138b ἀνέμοιϲιν. ad Lp 180a. A c. 1. λευ κότεροι χειὁνοϲ θείειν δ’ ἀνέμοιϲιν.)437. καὶ εἰ νεήλυδεϲ ἧϲαν, πῶϲ ἐγίνωϲκε τὸ τάχοϲ ἢ ὡϲ ἀκούϲαϲ ἢ ὡϲ ἀποϲεμνύνων πρὸϲ τὸ μὴ ἀναιρεθῆναι.
---πῶϲ ἐδόκει εἰδέναι ὅτι ταχεῖϲ εἰϲιν, εἴ γε νεήλυδεϲ ἦϲαν; ἢ ὡϲ ἀκούϲαϲ ἢ ὡϲ ἀποϲεμνύνων, ὡϲ καὶ ϲωθηϲομένων αὐτῶν διὰ τῶν ἵππων μετὰ τὴν Θρᾳκῶν ἐπανάϲταϲιν.
[*]((BL.) 2 ὅϲϲαι, αι in ras, B⟩ 4 ὁ Εὐφήμιοϲ B⟩ 5 ἕρκειον L. (?) 6 διὰ τῆϲ ex τῆϲ διὰ, quod B⟩ D praebent, mutavi; Kammer, p. 73: ὅτι γὰρ τοὺϲ πολ. εἶπεν ἐνταῦθα μὴ λείπειν τὰϲ φυλακὰϲ διὰ τοῦ πυρὸϲ ἐϲχάραι, quae ad V2 propius acce 9 κέλονται B⟩ 10 αὖται pro αὖτε L (?) 15 δεχέϲθε B⟩ δέχεϲθαι δέκεϲθαι L)[*]((Vat.) 3 sqq. καὶ ὅτι τοὺϲ πολίταϲ εἶπεν ἐνταῦθα (εἶπ. ἐντ. bis scrpt.) μὴ λίπειν τὰϲ διὰ πυρὸϲ ἐϲχάραϲ κτλ. lin. 7 V1; V2 in marg. τὰϲ φυλακὰϲ διὰ τοῦ πυρὸϲ ἐϲχάραϲ 10 αὖτε ex ἅτε corr V2 πολύκλειτοι V1 V2 η supr. ει et in fine τ’ add. 11 ἐπιτροπέουϲι, ω spr. ο addito, V ἐπιτραπέουϲι V2 12. 13 ἐπίϲτιόν ἐϲτιν ἤτοι οὐδεὶϲ κτλ. 14 τοῦ om. δέχεϲθαι δέκεϲθαι, καὶ οὐχὶ οὐκί)[*](2 sqq. †B f. 138a ad ὅσσαι Κ 418 (id. Lp f. 179b c. 1. ὅσσαι μὲν Τρώων): ὅσαι Τρώων εἰσὶν ⟨om. Lp⟩ ἑστίαι καὶ οἰκίαι. οἱονεὶ ὅσοι εἰσὶν ⟨om. Lp⟩ ἐθάδες Τρῶες, οὗτοι φυλάσσουσιν. ἐκ γὰρ τῆς ἑστίας τὸν πολίτην δηλοῖ. ἀνέ δὲ ἄπολις καὶ ἄοικος)[*](† L. f. 218 (c. 1 ἐσχάραι πυκναί): . . . . . τοῦτο δὲ δηλοῖ ὡς οὐδεὶς ξένος ἐστὶν ἐνταῦθα, ἀλλὰ πάντες πολῖται ἐσχάρας ἔχοντες καὶ πῦρ. ἐκ γὰρ τῆς ἑστίας τὸν πολίλις δηλοῖ.)[*](†Eust. Κ, p. 815, 9: ἔχοντες οὖν ἐσχάρα οἱ ἐφέστιοι, καθὰ καὶ Πορφυρίῳ δοκεῖ, τουτέστι πολῖται, ὥσπερ ἐκ τοῦ ἐναντίου ἀνέστιος ὁ ἄπολις καὶ φυγάς. Quae praeterea ap. Eust. leguntur in scholia Lp (p. 465 extr. Bachm.) et Paris. (A. P. III, p. 95, 30. 259, 1 transierunt.)[*](12 sqq. † ζ 265: . . . . λέγε δὲ ὅτι οὐδεὶς ξένος ἐστὶν, ἀλλ᾿ ἅπαντες πο καὶ ἐφέστιον πῦρ ἔχοντες. διὰ δὲ ψιλοῦ ἀντιστοίχου ἐξενήνεκται, ὡς τὸ δέχεσθαι δέκεσθαι καὶ οὐχὶ οὐδί. τοῦτο δὲ κατὰ διάλεκτον.)447. ἀδύνατον τὸν οὕτω δειλὸν Bekk. δῆλον μὴ cod. γινώϲκεϲθαι[*](*B f. 138b ad Δόλων. Cf. Phil. XVIII, p. 345. Π.) ὑπὸ τῶν ἀριϲτέων. λύεται δὲ ἐκ τοῦ ἔθουϲ. καὶ γὰρ πλούϲιον αὐτὸν ὄντα εἰκὸϲ εἶναι διάδηλον καὶ οὐκ ἂν ἦν ἐντὸϲ τῷ ϲυνεδρίῳ τοῦ Ἕκτοροϲ μὴ τῶν ἐπιφανῶν ὤν· καὶ ἔϲτιν υἱὸϲ κήρυκοϲ, τοῖϲ δὲ τοιούτοιϲ εἰϲ τὰϲ ἀποϲτολὰϲ χρῆϲθαι εἰώθαϲιν.
καὶ πῶϲ ᾔδειϲαν αὐτοῦ τὸ ὄνομα; εἰκὸϲ ἦν ὡϲ κήρυκοϲ υἱὸν[*](B f. 138b ad Δόλων. Lp f. 180a.) πολλάκιϲ ϲυμπαρεῖναι τῷ πατρί. ἢ ἠρώτηϲαν κρατήϲαντεϲ.
479. v. ad Ξ 267.
515. πῶϲ οὐκ ἀλαόϲ ἐϲτι τοϲούτων πεφονευμένων; οὐ λέγει ὅτι[*](B f. 140a ad ἀλαοϲκοπιὴν. Lp f. 182a c.l. οὐδ᾿ ἀλαοϲκο- πιὴν.) ἐφύλαϲϲε τὰ πραϲϲόμενα πραττόμενα Lp· ἀπεκεκήρυκτο τὰρ ὑπὸ Διὸϲ μηδένα μηδενὶ ϲτρατεύματι βοηθεῖν. ἀλλ᾿ ὡϲ εἶδεν οἶδεν Lp ἐλθοῦϲαν Ἀθηνᾶν πρὸϲ Διομήδην, καὶ αὐτὸϲ ἦλθε. βραδέωϲ δὲ ἐνεργεῖ δεδιὼϲ Δία, ἡ δὲ Ἀθηνᾶ ταχέωϲ· εἴωθε γὰρ παραβαίνειν τὰϲ ἐντολὰϲ Διόϲ τοῦ Δ. L.
532. ζητεῖται πῶϲ πρῶτοϲ αὐτὸϲ αἰϲθάνεται. ῥητέον ὅτι πρῶτοϲ[*](Paris 2556 (A. P. III, p. 175, 26). *B f. 140b ad κτύπον L. f. 221b.) αἰϲθάνεται ἀγωνιῶν διὰ τὸ αὐτὸν εἰϲηγητὴν γεγονέναι τῆϲ καταϲκοπῆϲ. ὡϲ οὖν γνώμην διδοὺϲ εἰϲ τὸ ἐκπεμφθῆναι τοὺϲ ἄνδραϲ οὐ μόνον ἡγωνία ὑπὲρ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ τῇ ψυχῇ ϲυναπεδήμει αὐτοῖϲ.
εἰκότωϲ· τῶν φρονιμωτέρων γὰρ αἱ αἰϲθήϲειϲ ὀξύτεραι. ἢ καὶ[*](B f. 140b ad πρῶτοϲ. L l. c.) [*](14 BL. inc.: πρῶτοϲ τοῦ ψόφου τῶν ποδῶν ᾔϲθετο ἀγωνιῶν κτλ., cf. infra. ad h. v. 16 δοὺϲ BL. 17 περὶ αὐτῶν BL. ϲυνεπεδήμει BL. L. post αὐτοῖϲ: εἰκότωϲ δὲ πρῶτοϲ ἄιε· ὀξύτεραι γὰρ τῶν (φρον. αἰ αἰϲθ. ἢ καὶ ὅτι κτλ., p. 160, 1; in cod. B⟩ alterum ab altero scholio satis magno intervallo diremptum: lin. 18 sqq. in summa pagna, lin. 14 —17 in dextro margine inter scholia ad v. 536 et 538 relata leguntur) [*](1 — 7 Fuisse qui difficultatis quae esse videbatur solvendae causa non Δό legerent sed δολῶν, Aristonicus docet, qui addit: εἰκὸς δὲ τινῶν γινώσκε σθαι ὀνόματα, ὡς ἂν δεκαετοῦς γεγονότος χρόνου, καὶ μάλιστα τοῦ Δόλωνος· ἦν γὰρ κήρυκος οὑὸς πολύχρυσος πολύχαλκος.) [*](9 sqq. Quaestio in cod. Victoriano (Roemer, de schol. exeget. Iliad. cod Venet. 453, p. 28) nonnullis verbis additis legitur. inde alin. 12 (post ἦλθε) enim ita se habet: τοσοῦτον δὲ αὐτὸν ἡ Ἀθηνᾶ προὔλαβεν, ὅσον ἔφθη τῷ Διομήδει τὴν ἀναχώρησιν παραινέσαι, Ἀπόλλων δὲ κατελθὼ οὐδὲν ἔπραξεν ἀλλ᾿ ἕτερον ἐγείρει. βραδέως δὲ ἐνεργεῖ δεδιὼς Δία, ἡ δὲ Ἀθηνᾶ εἰωθυῖα ἐνικλᾶν τῷ Διὶ ὅτι νοήσει (Θ 408) καὶ πρότερον παρὰ πρόσταγμα τούτου κατελθοῦσα εἰς τὴν μάχην καὶ νῦν τῷ Διομήδει παρίσταται. Quae, quoniam ille codex in scholiis ad Porphyrium referendis ad Venet. B⟩ auctoritatem non accedit, haud scio an alinde addita, itaque non propius sed longius quam schol. B⟩ ab antiqua quaestionis forma absint (v. proleg.); quam ob rem inter scholia secundi ordinis retuli. Neque Eustathius (p. 821, 54: οὐδ᾿ ἀλαοσκοπιὴν εἶχεν Ἀπόλλω . . . οὐ ἁπλῶς, ἵνα μή τι πάθωσιν οἱ Τρῶες, ἀλλ᾿ ἵνα ὑπό τινος τῶν κρειττόνων) plura, quam B⟩ exhibet, legit.) [*](14— p. 160, 3 Quaestionis formam in cod. Paris. recte servatam esse, in codd. B⟩ L. intercidisse, ex altero scholio sequitur duas aperte λύσεις afferente.) [*](44 —17 †A v. 532 c. 1. Νέστωρ δὲ πρῶτος: πρῶτος ὁ Νέστωρ κτύκον ἄιε, ὅτι αὐτὸς γνώμην δοὺς εἰς τὸ ἐπεμφθῆναι τοὺς ἄνδρας ὑπὲρ αὐτῶν ἀγωνιᾷ, μόνον οὐχὶ καὶ τὴν ψυχὴν ἔχων συναποδημοῦσαν.)
561. πῶϲ εἰπὼν (v. 494. 95)·
πῶϲ οὖν, φηϲὶ, δεκατέϲϲαραϲ φονεύϲαϲ τριϲκαιδέκατον λέγει Δόλωνα; ῥητέον οὖν ὅτι Ὅμηροϲ ἀεὶ τοὺϲ βαϲιλεῖϲ τῶν ϲτρατιωτῶν χωρίπῶϲ [*](4 φηϲιν εἰπὼν L. 6 ἀπηῦρα B⟩ 9. 10 τεϲϲαρακαιδέκατοϲ L 13. 14 γεραιὲ διοτρεφέεϲ θρηίκιοι L ἄνακτα L 17 δυωκαίδεκα L 21 ἑτάρουϲ ex ἑταίρουϲ corr. L. 21. 22 δυοκαίδεκα in codd. semel scriptum; pro altero ViIl. ιβ΄ 23 κοινὸν B⟩ 24 ὥϲπερ γὰρ καὶ, om. ἐπεὶ, L Διομήδηϲ om. L 25 26 schol. L. verbo Ὀδυϲϲεύϲ finitur; etiam in schol. B⟩ post h. v. signum scholii finiti (: —); quae ibi sequuntur καὶ Ὅμηροϲ ἀεὶ τοὺϲ βαϲ. κτλ. (= lin. 27) cum nova linea. incipunt neque tamen signo apposito ad textum referuntur. Videtur is qui scholia *B scripsit initium scholii, quippe quod superioris scholii initio responderet, consulto omisisse) [*](4 sqq. v. 495 cum 561 pugnare non fugit A ristarchum, cuius explicandi rationem noster amplectitur (v. Ariston. v. 495. 561). ) [*](†B f. 141 ad τρισκαιδέκατον v. 561: πῶς τοῦ Ῥήσου καὶ τῶν δώδεκα ἑταίρω συ συναριθμουμένων τρισκαιδέκατός ἐστιν ὁ Δόλων; δῆλον οὖν ὅτι. τὸν Ῥῆσον κατ᾿ ἐξοχὴν ὑπεξεῖλεν. Cf. Paris. 2556 v. 495 (A. P. III, p. 175, 20): ὅτι νῦν τοῖς δώδεκα Θράξὶν ἐπαριθμεῖται, τὸν Ῥῆσον τρισκκαιδέκατον λέγων, πάλι δὲ χωρίσας τὸν Ῥῆσον κατ᾿ ἐξοχὴν τοῖ δώδεκα ἑταίροις ἐπαριθμεῖται τὸν Δό)
51. 52.---τὸ δὲ ἀπορούμενον, πῶϲ μέγα προειπὼν ἐπιφέρει[*](A.) ὀλίγον, τοιοῦτόν ἐϲτι· τὸ ἕτερον αὐτῶν χρονικόν ἐϲτι, τὸ δὲ ἕτερον τοπικόν· ἤτοι γὰρ πολὺ τοῦ πεδίου προῆλθον αὐτῶν, οἱ δὲ ταχέωϲ ἐπεδίωξαν, ὡϲ ἂν ἐφ’ ἁρμάτων ἐφαμαρτῶν cod.; corr. Bkk.· ἢ τῷ χρόνῳ πολὺ προέλαβον οἱ πεζοί, οἱ δὲ ἱππεῖϲ τῷ καταταχῦναι κατα cod. corr. Bkk. ὀλίγον ὄπιϲθεν ἦϲαν.
53. 54. ἐζήτηται πῶϲ ἐνεδέχετο ἔχειν τὰϲ νεφέλαϲ αἷμα· ῥητέον[*](*B f. 142b ad αἵματι. L. f. 225b.) οὖν ὅτι τὸ τοῦ ὕδατοϲ λεπτότατον καὶ κουφότατον ἁρπάϲαν τὸ πῦρ τὸ τοῦ ἡλίου μετέωρον ἐξήρανε καὶ κατέμιξε τῷ ἀέρι, καὶ τὸ μὲν θολερὸν ρὸν. αὐτοῦ καὶ βαρὺ ἐκκριθὲν ὁμίχλη γίνεται. τὸ δὲ καθαρώτατον καὶ κουφότατον γλυκαίνεται καταλελειμμένον, ἕψοντοϲ τοῦ ἡλίου καὶ καίον εἰ γὰρ καὶ τὰ ἄλλα τοῦ ὕδατοϲ, ἐὰν ᾖ ἁλμυρά, τὸ παῤ ἡμῖν πῦρ γλυκέα ἀπεργάζεται, τί χρὴ προϲδοκᾶν περὶ τοῦ δυνατωτέρου πυρὸϲ ἥλιον λέγομεν τὸ ἀναπεμφθὲν οὖν τοῦτο ὕδωρ μέχρι διεϲκέδαϲται μετέωρον φερόμενον, ὅταν εἰϲ τὸ αὐτὸ ϲυϲτραφῇ, βαρούμενον κάτω φέρεται καὶ ὄμβροϲ γίνεται. καὶ ἡ αἰτία· ὅταν νέφεϲιν ἐλαυνομένοιϲ ὑπ’ ἀνέμου ἐμπέϲῃ πνεῦμα ἐναντίον καὶ νέφη ἕτερα ὑπὸ· τούτου διωκόμενα, τὰ μὲν πρῶτα ϲυϲτρέφεται, τὰ δ᾿ ὄπιϲθεν αὐτῶν ἐπιφερόμενα παχύνεται καὶ μελαίνεται καὶ καταρραγέντα ὑπὸ τοῦ βάρουϲ ὄμβρον ἐγέννηϲεν. εἴπερ οὖν οἱ ποταμοὶ, πολλοῦ κατ᾿ αὐτοὺϲ ϲυντελουμένου [*](9 L. inc.: κατὰ δ᾿ ὑψόθεν ἦκεν ἐέρϲαϲ αἵματι μυδαλέαϲ ἐξ αἰθέροϲ. τοῦ ὕδα τὸ λεπτ. κτλ. 11 κατάμιξε B⟩ 12 δὲ om. L. 15 περὶ τ. δυν. om. B⟩ 10 ὕπερ B⟩ τούτου L. διεϲκέδαϲθαι e corr. L 19. 20 ὑπὸ τοῦ διωκομένου L 20 αὐτοῖϲ L. 22 ἐγένηϲαν B⟩ πολλοῦ κατ’ αὐτοῦ ϲυντελούμενοι L) [*](2 Cf. * B f. 169 (id. L. f. 268a c. 1. Ζεὺς δ᾿ ἐπεὶ οὖν Τρῶάς τε, A) Ν 1: κεχώρικ ⟨κεχώρηκ L⟩ τῶν λοιπῶν Τρώων τὸν Ἕκτορα κατ᾿ ἐξοχήν . . . . Quod A ristarcho notatum fuisse schol. Ariston. ibid. docet.) [*](3 sqq. Cf. schol. Ariston. Λ 51: πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεσθαι· εἰ γὰρ μεγάλως ἔφθασαν, πῶς οἱ ἱππεῖς ὀλίγον μετεκίαθον αὐτῶν) [*](6 —8 A ristarchum μέγα de tempore, ὀλίγον de loco accepisse, Ariston. l. c. et v. 52 docet.) [*](22sqq. † A Λ 53. 54 c. 1. ἔρσας αἴματι μυδαλέας (id. L. f. 225b): ἐξήτηται ⟨δὲ add. L.⟩ πῶς ἐνεδέχετο ⟨τὸ add. L⟩ αἷμα ἔχειν τὰς νεφέλας. καὶ λέγουσιν ⟨οὕτως τοῦτο add. L.⟩ οἱ λύοντες τὸ ἀμφίβολον, ὅτι ὡς ἐπὶ μεγίστῳ πολέμεῳ ⟨post ἀμφιβ. L: καὶ ἐπὶ μέχ., om. πολ.⟩ πολλῶν ἀναιρουμένων τὸ αἷμα τούτων ⟨τοῦτο L⟩ ἐπλήρου τοὺς πλησίον ποταμούς, ἀφ' ὧν αἱ νεφέλαι λαμβάνουσαι τὸ ὕδωρ αἱματώδεις δρόσους ἔπεμπον. Simillima duo scholia cod. Paris. 2556 (Cram., A. P. III, p. 176, 18 —25).) [*](†B f. 142b ad αἰθέρος (id. Lp f. 184 c. 1. ἐξ αἰθέρος): . . . . ᾑμαγμέναι)
84. ad Θ 1, p. 111. 112.
86. cf. Θ 53. 54.
155. Vatic. ζητ. κη· ὡϲ δ᾿ ὄτε πῦρ ἀίδηλον ἐντὸϲ ἀξύλῳ ἐμ πέϲοι ὕλη. ἄξυλον ὕλην οἱ μὲν πολύξυλον ἀποδεδώκαϲιν, οἱ δὲ ὁμόξυλον. δηλοῖ γὰρ, φαϲὶν--- ---ὡϲ ἀκόλουθοϲ (ἔϲτι γὰρ ὁμοκέλευθοϲ), καὶ ἄβρομοι (Ν 41) ἅμα βρόμῳ καὶ αὐίαχοι ἅμα ἰαχῇ. οὕτω καὶ ἄλοχοϲ καὶ ἄκοιτιϲ ἡ καὶ ὁμόκοιτιϲ· καὶ ἄξυλοϲ ἡ ὁμόξυλοϲ διὰ τὸ πυκνόν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἄξυλον λέγειν ϲτέρηϲιν τοῦ ξύλου ἐπάγει γάρ· οἱ δ᾿ τε θάμνοι πρὸρριζοι ἀλλὰ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξυλίϲαϲθαι, ἵν᾿ ᾖ ἄξυλοϲ ὕλη, *B f. 144b ad ἀξύλῳ, L. f. 228 Π. ἄξυλον ὕλην οἱ μὲν τὴν πολύξυλον ἀποδεδώκαϲιν, οἱ δὲ ἄξυλον. δηλοῖ γὰρ, φηϲὶ, τὸ α καὶ τὸ ὁμοῦ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἀκόλουθοϲ (ἔϲτι γὰρ ὁμοκέλευθοϲ), καὶ ἄβρομοι ἅμα βρόμῳ καὶ αὐίαχοι ἅμα ἰαχῇ. οὕτωϲ καὶ ἄλοχοϲ καὶ ἄκοιτιϲ ἡ ὁμόλεκτροϲ ὁμόλεχοϲ καὶ ὁμόκοιτιϲ. καὶ ἄξυλοϲ οὖν ἡ ὁμόξυλοϲ διὰ τὸ πυκνόν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἄξυλον λέγειν οὐ κατὰ οὐ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξύλου· ἐπάγει γάρ· οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι πίπτουϲιν, ἀλλὰ κατὰ ϲτέρηϲιν τοῦ ξυλίϲαϲθαι, ἵνα ᾖ ἄξυλοϲ ὕλη, ἐξ ἧϲ οὐδείϲ πω ἐξυλεύϲατο, [*](1. 2 ὑπ᾿ αὐτῶν B, ὑπ᾿ αὐτοῦ L.; corr. Bkk. 2 γινόμενον L 7a ξύλω V1, ἀ suprscr V2 ἐμπέϲ. (litt. eros.) V1, οι suprascr. V 8a 9a ἄξυλον — πολυ humilitute deletu, rescrps. V2 10 11a inter φαϲὶν et ὡϲ non tinctura adhibita deleta 11a ὡϲ — γὰρ hum. del. rescrps. V2 13a ἀίϲχυοι ἅμα ἰακῆ cod. 15a ξυλοϲ V1, α sprascr. V2 20a πίπτ. (3 vel 4 litt. eros.) cod.) [*](7ᵇ L. in lemm.: ὡϲ δ᾿ ὅτε πῦρ ἀίδηλον ἐντὸϲ ἀξύλῳ 8 11b ἀποδεδώκαϲιν, ἄξυλον δὲ ἕτεροι· φηϲὶ γὰρ τὸ α καὶ ὁμοῦ, ὡϲ ἐπὶ τὸ ἀκόλουθοϲ L 11 ἄβρο L. 12b ἀίαχοι L. 13 14 ἡ — ὁμόκοιτιϲ om. L. 20 εὔξυλοϲ L. 21b verbo ἐξυλεύϲατα schol. L. finitur; reliqua f. 229a leguntur, ubi inc.: γαμετὴ λέγεται παρὰ τὸ λέχουϲ ἑτέρου κτλ. (lin. 4).) [*](⟨ἠλλαγμέναι Lp⟩ δέ εἰσιν αἱ σταγόνες, ἐπειδ καὶ ο περὶ Τροίαν ποταμοὶ ἐκ τῶν ἀναιρουμένων αἱματώδεις ἦσαν. Idem fere Eust., p. 830, 6.) [*](Cf. Plut. V. Hom. c. 111: . . . . ὅθεν (e nostro loco et Π 459) δῆλόν ἐστιν ὅτι τὰ ἀναφερόμενα ἀπὸ τῶν περὶ γῆν ὑδάτων ὑγρὰ ἀναπεφυρμένα τῷ ὕδατι τοιαῦτα ἄνωθεν κατηνέχθη.) [*](6 sqq. Cf. a v. 354.) [*](9 Ιpse Porph. Ξ 200: . . . . ἄξυλος ὕλη ἡ πολύξυλος. Id. Suid. v. ἀξυλία, Et. M. p. 141, 55, Hesych. v. ἀξύλῳ ὕλῃ, Apollon. v. ἀξύλῳ, lex. Seguer. p 413, 11, schol. A Λ 155, Eust. Λ p. 837, 54.) [*](10 sqq. De ἀκόλουθος et ἄκοιτις idem ap. Plat., Crat. p. 405 C. D. 17 sqq. Aristarchum, diple posita πρὸς τὴν ἄξυλον ὅτι πολλὰς ἐκδοχὰς ἔσχηκεν, in rpretatum esse ἀφ᾿ ἧς οὐδεὶς ἐξυλίσατο, Ariston. Λ 155 docet.) [*](† Eust. 1. c.: ἢ κατὰ Πορφύριον, ἀφ᾿ ἧς οὐδεὶς ἐξυλεύσατο. Cf. B⟩ f.)