Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

78. ζητ. Vat. 15 (═ schol. *B v. 78 ═ 66 Dind.) v. in fine operis.

[*](*B f.148b ad ὄϲϲε Λ 356. L ib.f. 235b, Π, c. l. εἰϲ *B f. 5 a ad Α 104 (inde a lin. 30). Cf. HPQ δ 622 Dind.)

104. προεβλήθη ποίου τίνοϲ L γένουϲ τὸ τὼ BL ὄϲϲε καὶ τίϲ ἡ ἑνικὴ εὐθεῖα. οἱ μὲν οὖν ἔφαϲαν, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ θῆρε τοῦ δυϊκοῦ κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ε τὸ ἑνικὸν γίνεται θήρ. οὕτωϲ καὶ το Vill. , codd. τὼ τὸ ὄϲϲε. ὄϲϲε τὸ ἑνικόν ἐϲτιν ὄϲϲ ὅϲϲ B διὰ τὰ om. B δύο ϲ. ἐλέγχονται δέ· οὐ γὰρ ἐπὶ πάντων ταὐτὸ γίνεται. ἰδοὺ γὰρ ἀπ ὸ τοῦ δμῶε ο γίνεται τὸ ἑνικὸν δμῶ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ φῶτε φῶτ φῶ codd., corr. Bkk., οὕτωϲ οὐδὲ ἀπ ὸ τοῦ ὄϲϲε ὄϲϲ. ἡ δὲ αἰτία ἐπεὶ τὸ ρ καὶ τὸ ν τῶν ἀμεταπτώτων κατά γε τὸ πλεῖϲτον, προϲεβλήθη. Vill. ,ἐπροϲεβλ. codd . καὶ τῷ θήρ καὶ τῷ χήν τὸ ε καὶ δυϊκὰ γέγονεν. οὐδέποτε δ’ ἂν εὕροιϲ εὕρηϲ B τοῦτο ϲυμβαῖνον ἐφ’ ὧν ἔϲχατον ἦν τὸ ϲ. τῷ γὰρ Κρήϲ εἰ προϲτεθείη προϲθείη B, εἰ μὴ προϲθείη L τὸ ε, δυϊκὸν οὐκ ἂν γένοιτο, Κρῆϲε, οὐδὲ τῷ χρώϲ καὶ παῖϲ· οὕτωϲ οὐδὲ τῷ ὄϲϲ. ἔτι καὶ ἀδύνατόν ἐϲτι ϲυλλαβὴν μίαν εἰϲ δύο ϲϲ λήγειν. οὐδὲ μὴν δύναται ὄϲ codd. ὄϲϲ, corr. Bkk. εἶναι δι’ ἑτέρου ϲ ϲϲ B τῶν γὰρ εἰϲ οϲ ληγόντων ὀνομάτων τὰ δυϊκὰ εἰϲ ω λήγει. ῥητέον οὖν ὅτι quae iam sequuntur in cod. B etiam ad Α 104 leguntur, quae nota B⟩ significo τὸ ὄϲϲε τὼ ὄϲϲε codd., corr. Bkk. οὐκ ἔϲτιν ἀρϲενικὸν δυϊκόν. [*](4 —6 † A v. 63 (c. l. καὶ γάρ τ ἄναρ): τοῦ τί ἐστὶν συναλοιφή· καὶ γάρ τι. οὐ γὰρ πάντα λέγει ἀληθῆ, ἐπε φησιν οὐ πάντας εἶ ναι τοὺ ὀνείρους ἀληθεῖς· αἱ μὲν γ ὰ ρ κεράεσσι τ ε τ ε ύ χ α τα (ι, αἱ δ᾿ ἐ λ έ φ α ν τ ι (v. Ludwich, M. Rh. XXXII. p. 17; 25).) [*](6 — 10 Aristarchum sequitur (v. Ariston E 149), qui Zenodotum ὀνειροπόλον prave accepisse suspicatus est (Ariston. A 63).) [*](14 sqq. Cum sine dubio casu factum sit ut longius scholium ad librum undecimum, brevius ad primum in codicibus nostris adscriberetur, praestare visum est utrumque coniunctum eo loco quo verbum ὄσσε primum legatur edere. Ceterum scholium ab usitata quaestionum ratione ita discrepat ut, nisi Porphyrii quod in Leid. prae se fert nomen propter prmorum verborum formam omni ex parte fictum esse existimandum est, ad alterum illum Porphyrium Dionysii Thracis scholiastam (v Hoerschelmann., Act. soc. phil. Lips, v, p. 297 sqq .) referendum esse videatur. R. Schmidt, de Plut. quae fert. vit. Hom., p 17 , 62 ad nostri γραμματικὰ ἀπορίας retulit.)

κόν. φηϲὶ γὰρ ὁ ποιητήϲ· τῶ δέ οἱ ὄϲϲε πὰρ ποϲὶν αἱματόεντα αἱματόεντε B χαμαὶ πέϲον (Ν 616), οὐχ αἱματόεντεϲ. οὐδετέραν οὐδετέραϲ B οὐ δευτέραν L οὖν ληπτέον εὐθεῖαν καὶ ἔϲται τὸ ὄϲϲοϲ, ὡϲ ἕρκοϲ βέλοϲ τεῖχοϲ, τὸ δὲ πληθυντικὸν κατὰ Ἀθηναίουϲ μὲν ἕρκη βέλη τείχη, κατὰ δὲ τοὺϲ om. B Ἴωναϲ ἕρκεα βέλεα τείχεα καὶ δῆλον ὅτι ὄϲϲεα. τῶν δὲ om. Β΄ εἰϲ α πληθυντικῶν τὰ δυϊκὰ καὶ ins. B οὐδέτερα εἰϲ ε τελευτᾷ , οἷον ὄμματα ὄμματε, γράμματα γράμματε· καὶ Εὐριπίδηϲ (Hipp. 386 ) οὐκ ἂ ν δύ’ ἤτην ταῦτ’ ἔχοντε γράμματε καὶ Εὐρ. — γράμματα in uno B΄, καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ ἐντὸϲ Πλούτῳ (454)· γρύζειν δὲ καὶ om. Β΄ τολμᾶτον, ὦ καθάρματε, ϲαφὲϲ οὖν ὅτι καὶ τείχεε λέξουϲι δυϊκὰ καὶ ὄϲϲεε, εἶτα κατὰ ἀφαίρεϲιν ὄϲϲε ἐγένετο om. Β΄.

105. ζητ. Vat. 17 ( ═ h. v.) v. in extrem. parte operis.

113. διὰ τί ὁ Ἀγαμέμνων τὴν αἰχμάλωτον τῆϲ γαμετῆϲ προκρίνει; [*](L. f. 3b. A) λέγει γάρ· Κλυταιμνήϲτρηϲ προβέβουλα. καὶ οἱ μέν φαϲιν, ὅτι ἕνεκα τοῦ μὴ δοκεῖν Ἕλληϲιν ἐφ’ ὕβρει κατεχεϲθαι τὴν κόρην, οἱ δὲ ὅτι ἐπαινεῖ τὴν Χρυϲηίδα ἵνα μὴ τὰ τυχόντα τοῖϲ Ἕλληϲιν ἀλλὰ τὰ μέγιϲτα δοκῇ χαρίζεϲθαι, ἔνιοι δὲ ὅτι ἵνα ψευδόμενον ἀποδείξῃ τὸν Κάλχαντα· πῶϲ γὰρ ὀργίζοιτο ἂν ὁ θεόϲ, τῆϲ αἰχμαλώτου μηδὲν ἐφύβριϲτον παϲχούϲηϲ;

117.---ὁ δὲ ἤ διαϲαφητικόϲ ἐϲτιν ἀντὶ τοῦ ἤπερ, ὡϲ τὸ ἢ [*](B⟩ f. 5ᵇ ad) ἀφνειότεροι (α 165). ἔϲτι δὲ καὶ μετὰ ἤθουϲ. Πορφ ύριοϲ δὲ διαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καί, οἷον καὶ αὐτὸϲ ἀπολέϲθαι.

---

ὁ δὲ λόγοϲ τοιοῦτοϲ· θέλω, φηϲίν, ἐγὼ τὸν ὄχλον μᾶλλον [*](A) ϲώζεϲθαι καὶ αὐτὸϲ ἀπολέϲθαι. Πορφύριοϲ δὲ παραδιαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καὶ ἀπολέϲθαι ἐγώ.

[*](15 λέγει δὲ τῆϲ κλυτ. L καὶ om L ὅτι om. L 16 ἕνεκεν L ἕλληναϲ A (Dind.), τοῖϲ ἕλληϲιν L 18 δοκεῖ L ἵνα in A supra ὅτι scriptum (Ludwich, Mus Rh. XXXII. p. 23) 19 ὀργίζοιντο A (Ludw.))[*](3 —12 Transcripsit Mosch opulus ad A 104 (p. 700, 27 Bachm.), ϲuius scholio in margine codicis Lips. (f. 38 b) adscriptum πορ)[*](10 qq. Herodiani rationem sequitur, v. Lentz ll, 1. p. 245, 13.)[*](16—20 Cf. E ust. p. 61, 7 12.)[*](21 —23 Transierunt in cod. Paris. 2556 (Cramer, An. Par. Ill, p. 126, 12), ubi idem δ αζευκτικόν, non παραδιζευκτικόν, legitur. Quod non mutandum est. Nam vel apud Apol oniun ἢ disiunctivum coninctioni disertivae ita opponitur ut subdisiunctivum in se comprehendut (de coni. p. 222, 24 28 223, 7 Schn.). Quem usum loquendi haud ita accuratum inferioribus temporibus, quibus scholium nostrum e Porphyrio excerptum est, invaluisse, a Choerobosco docemur (in schol. Dion Thr., p. 962, 9: τινὲς δὲ διαζευκτικοὺς καλοῦσιν ὅταν μάχης μ οὔσης τὸ ἕτερον κατ᾿ ἐκλογὴν διαφόρως ἀδι αφόρως ? προκρίνωσιν κτλ.).)[*](24 — p 8, 2 Ιdem fere schol. Parisina (Cremer, An Par.lll,p. 4, 26; 274,1) et Eust. h. l, p. 62, 18, τοὺς παλ αιοὺς auctores afferens, exhibent, Ceterum)

[*](Lp f.54b c.l. ἢ ἀπολέϲθαι. )

ἤπερ, διαϲαφητικῶϲ, ὡϲ τὸ ἢ ἀφνειότεροι. ἔϲτι δὲ μετὰ ἤθουϲ. Πορφύριοϲ δὲ παραδιαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καὶ ἀπολέϲθαι ἐγώ.

[*](*Β f. 6ᵇ ad τεὸν.)

138.---ἀπορία quae ante h. v. leguntur v. ad lin. 17 . τεὸν. διὰ τί δὲ ϲυνεχῶϲ ὁ Ἀγαμέμνων ἐντὸϲ ταῖϲ πρὸϲ Ἀχιλλέα διαπληκτίϲεϲιν Αἴαντοϲ καὶ Ὀδυϲϲέωϲ μνημονεύει, καὶ ἐντὸϲ τῇ ἀφαιρέϲει τῶν τιμῶν· ἢ τεὸν ἢ Αἴαντοϲ ἰὼν γέραϲ ἢ Ὀδυϲῆοϲ ὀδυϲϲῆοϲ cod. ἄξω ἑλ ών, καὶ μετ’ ὀλίγον ἐφεξῆϲ, ὅτε δεῖ πέμψαι τὴν Χρυϲηίδα , φηϲίν · εἷϲ δέ τιϲ ἀρχὸϲ ἀνὴρ βουληφόροϲ ἔϲτω, ἢ Αἴαϲ ἢ Ἰδομενεὺϲ ἢ δῖοϲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἠὲ ϲύ, Πη λείδη, πάντων ἐκπαγλότατ’ ἀν δρ ῶν (v. 144 — 146). καὶ γὰρ ἀτιμάϲειν ἀπειλῶν ϲυγκαταλέγει Αἴαντα καὶ Ὀδυϲϲέα τῷ Ἀχιλλεῖ ἀχιλεῖ cod. , καὶ ἀποϲτέλλειν πρὸϲ τὸν θεὸν ἐπαγγελλόμενοϲ ἐξ Αἴαντοϲ καὶ Ὀδυϲϲέωϲ καὶ Ἀχιλλέωϲ φηϲὶν ἕνα ἀποϲτέλλειν, ὅτε μὲν ἀτιμάϲαι ἀπειλεῖ, προθεὶϲ τὸν Ἀχιλλέα μετὰ ὕβρεωϲ . addidi; cod. om. τῶν ἀτιμαζομένων · ἢ τεὸν ἢ Αἴαντοϲ ἰὼν γέραϲ ἢ Ὀδυϲῆοϲ ὀδυϲϲῆοϲ cod., ὅτε δὲ ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων θύειν ἔδει ἀπελθόντα ἢ Αἴαϲ ἢ Ἰδομενεὺϲ ἢ δῖοϲ Ὀδυϲϲε ὺϲ ἠὲ ϲύ, Πηλείδη. λύϲιϲ· ὅτι οὗτοι ἐδόκουν μάλιϲτα φίλοι εἶναι Ἀλχιλλέωϲ. διὸ καὶ ὁ Νέϲτωρ αὐτὸϲ καταλέγων πρεϲβευτὰϲ πρὸϲ Ἀχιλλέα τούτουϲ αἱ ρεῖται, [*](tria quae huc contulimus fragmenta e quaestione a Porphyrio instituta derivata esse etiam ea re probatur, quod in epimerismis e cod. Oxon. a Cramero editis de coninctione haec legimus (An. Ox. l, p. 189, 22): ἔστι δὲ καὶ διασαφητικὸς ὁ ἐλ εχκτικ ὸρ καλούμενος παρὰ τοῖς Στω κοῖς. οὕτω λ ύσει ς· βούλομ’ ἐγὼ λαὸν σόον ἔμμενα ἢ ἀπολέσθαι· ἔστι γὰρ ἤπερ ἀπολέσθαι. ἐντὸϲ ἤθει. δὲ λέγεται ὑπὸ τοῦ Ἀγαμέμνονος. Cuius rei etiam in cod. Coislin. 387 vestigia. exstant, in quo in epimerismo de ἥ et sim. (ad Α 2) instiuto traditum est (An. Par. IIl, p. 302, 24 ): καὶ διασαφητικόν, ὅς οὐδέποτε ἐντὸϲ ἀρκῇ τίθεται, μετήνεκται δὲ ἀπὸ τοῦ διαρευκτικοῦ εἰς διασαφητικόν· βούλομ ἐγὼ λαὸν σόον ἔμμεναι ἢ ἀπολέσθαι · τοῦτο δὲ οὐ λ ύετ ι ἐντὸϲ θει. Ceterum vix crediderim, Porphyrium , ut Aristarchi rationem du ἤθει verba dicta esse censentis (v. schol. Ariston.) reiecerit, versum ratione artificiosissima hoc dicere voluisse: ,,(cupio populum salvum esse vel me ipsum perire vel utrumque fieri “, quod idem fere est ac si dicas ,,cupio populum salvum esse et me ipsum perire“ (cf. Apollon. Dysc. de coniunct. p. 219, 17 Schn : οἷόν τε γάρ ἐστι τὸν παραδι αζευκτικὸν καὶ ςἰ τὸν καί μεταλ αμβάνεσθαι.). Potius statuerim eum inter varias difficultatis quae videbatur solvendae rationes eam quoque quae in codicibus nostris ad eum ipsum refertur attulisse de qua indicaretur.) [*](De aliis scholiis cum his fortasse coniungendis v. ad E 553. 886.) [*](12 sqq . † B f. 7a ad ἢ Αἴας v.145 (id. Lp f. 55b c.l. Αἴας) : . . . παραφυλακτέον φυλακτέον B ⟩ ὅτι, ὅτε ἀτιμάσαι 〈ἀτιμᾶσαι praemisso μὲν Lp〉 ἀπειλεῖ, προτίθησι 〈τῶν ἀτιμαζομένων ins. Lp〉 τὸν Ἀχιλλέα · 〈ἢ τεὸν Αἴαντος ins. Lp〉, ὅτε δὲ ὑπὲρ Ἑλλήνων θῦσαι ἀπελθόντα ἔδει 〈ἔδ. ἀπελθ. Lp〉. τελ ευταῖον 〈αὐτὸν ins. Lp〉 καταλέγει μετὰ ὕβρεως· ἐκ πα γλότα τε γάρ φησι, τουτέστι ὑβριστικώτατε 〈post καταλ έγει Lp ita: καὶ μετὰ ὕβρεως· ἐκ π α γλ ότατε. ὑβριστικὸν γὰρ τὸ ἔκαγλον καὶ ἀεικές 〉.) [*](17 qq. *B f 6ᵇ ad τεὸν v. 138: ἄλογον τὸ καὶ τούτους συνυβρίζειν τοὺς μηδὲ ἀδικήσαντας ἢ πλημμ ελήσαντας. λύσις ἐκ τοῦ προσώπου· ὑπόκεινται γὰρ Ἀχιλλ έως φίλοι ἀμφότεπροι. ἀπορία. διὰ τί κτλ. (supra l. 3).)

καὶ Ἀχιλλεὺϲ εὐμενέϲτατα ὁρᾷ ἐλθόνταϲ τούτουϲ καὶ δεξιοῦται καὶ ὁμολογεῖ τὸ προυπάρχον φίλτρον· οἵ μοι ϲκυζομέν ῳ παρ’ Ἀχαιῶν φίλτατοί ἐϲτον (1 198), καὶ χαίρετον, ἦ φίλοι ἄν δρεϲ ἱκάνετον (1 197 ). ϲυνατιμάζει οὖν τούτουϲ καὶ ϲυγκαταλέγει ὡϲ φίλουϲ ὄνταϲ τῷ Ἀχιλλεῖ τὰ μάλιϲτα.

179. v. ad Δ 491.

194. 195. Ξ 304.