Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

117.---ὁ δὲ ἤ διαϲαφητικόϲ ἐϲτιν ἀντὶ τοῦ ἤπερ, ὡϲ τὸ ἢ [*](B⟩ f. 5ᵇ ad) ἀφνειότεροι (α 165). ἔϲτι δὲ καὶ μετὰ ἤθουϲ. Πορφ ύριοϲ δὲ διαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καί, οἷον καὶ αὐτὸϲ ἀπολέϲθαι.

---

ὁ δὲ λόγοϲ τοιοῦτοϲ· θέλω, φηϲίν, ἐγὼ τὸν ὄχλον μᾶλλον [*](A) ϲώζεϲθαι καὶ αὐτὸϲ ἀπολέϲθαι. Πορφύριοϲ δὲ παραδιαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καὶ ἀπολέϲθαι ἐγώ.

[*](15 λέγει δὲ τῆϲ κλυτ. L καὶ om L ὅτι om. L 16 ἕνεκεν L ἕλληναϲ A (Dind.), τοῖϲ ἕλληϲιν L 18 δοκεῖ L ἵνα in A supra ὅτι scriptum (Ludwich, Mus Rh. XXXII. p. 23) 19 ὀργίζοιντο A (Ludw.))[*](3 —12 Transcripsit Mosch opulus ad A 104 (p. 700, 27 Bachm.), ϲuius scholio in margine codicis Lips. (f. 38 b) adscriptum πορ)[*](10 qq. Herodiani rationem sequitur, v. Lentz ll, 1. p. 245, 13.)[*](16—20 Cf. E ust. p. 61, 7 12.)[*](21 —23 Transierunt in cod. Paris. 2556 (Cramer, An. Par. Ill, p. 126, 12), ubi idem δ αζευκτικόν, non παραδιζευκτικόν, legitur. Quod non mutandum est. Nam vel apud Apol oniun ἢ disiunctivum coninctioni disertivae ita opponitur ut subdisiunctivum in se comprehendut (de coni. p. 222, 24 28 223, 7 Schn.). Quem usum loquendi haud ita accuratum inferioribus temporibus, quibus scholium nostrum e Porphyrio excerptum est, invaluisse, a Choerobosco docemur (in schol. Dion Thr., p. 962, 9: τινὲς δὲ διαζευκτικοὺς καλοῦσιν ὅταν μάχης μ οὔσης τὸ ἕτερον κατ᾿ ἐκλογὴν διαφόρως ἀδι αφόρως ? προκρίνωσιν κτλ.).)[*](24 — p 8, 2 Ιdem fere schol. Parisina (Cremer, An Par.lll,p. 4, 26; 274,1) et Eust. h. l, p. 62, 18, τοὺς παλ αιοὺς auctores afferens, exhibent, Ceterum)

[*](Lp f.54b c.l. ἢ ἀπολέϲθαι. )

ἤπερ, διαϲαφητικῶϲ, ὡϲ τὸ ἢ ἀφνειότεροι. ἔϲτι δὲ μετὰ ἤθουϲ. Πορφύριοϲ δὲ παραδιαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καὶ ἀπολέϲθαι ἐγώ.

[*](*Β f. 6ᵇ ad τεὸν.)

138.---ἀπορία quae ante h. v. leguntur v. ad lin. 17 . τεὸν. διὰ τί δὲ ϲυνεχῶϲ ὁ Ἀγαμέμνων ἐντὸϲ ταῖϲ πρὸϲ Ἀχιλλέα διαπληκτίϲεϲιν Αἴαντοϲ καὶ Ὀδυϲϲέωϲ μνημονεύει, καὶ ἐντὸϲ τῇ ἀφαιρέϲει τῶν τιμῶν· ἢ τεὸν ἢ Αἴαντοϲ ἰὼν γέραϲ ἢ Ὀδυϲῆοϲ ὀδυϲϲῆοϲ cod. ἄξω ἑλ ών, καὶ μετ’ ὀλίγον ἐφεξῆϲ, ὅτε δεῖ πέμψαι τὴν Χρυϲηίδα , φηϲίν · εἷϲ δέ τιϲ ἀρχὸϲ ἀνὴρ βουληφόροϲ ἔϲτω, ἢ Αἴαϲ ἢ Ἰδομενεὺϲ ἢ δῖοϲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἠὲ ϲύ, Πη λείδη, πάντων ἐκπαγλότατ’ ἀν δρ ῶν (v. 144 — 146). καὶ γὰρ ἀτιμάϲειν ἀπειλῶν ϲυγκαταλέγει Αἴαντα καὶ Ὀδυϲϲέα τῷ Ἀχιλλεῖ ἀχιλεῖ cod. , καὶ ἀποϲτέλλειν πρὸϲ τὸν θεὸν ἐπαγγελλόμενοϲ ἐξ Αἴαντοϲ καὶ Ὀδυϲϲέωϲ καὶ Ἀχιλλέωϲ φηϲὶν ἕνα ἀποϲτέλλειν, ὅτε μὲν ἀτιμάϲαι ἀπειλεῖ, προθεὶϲ τὸν Ἀχιλλέα μετὰ ὕβρεωϲ . addidi; cod. om. τῶν ἀτιμαζομένων · ἢ τεὸν ἢ Αἴαντοϲ ἰὼν γέραϲ ἢ Ὀδυϲῆοϲ ὀδυϲϲῆοϲ cod., ὅτε δὲ ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων θύειν ἔδει ἀπελθόντα ἢ Αἴαϲ ἢ Ἰδομενεὺϲ ἢ δῖοϲ Ὀδυϲϲε ὺϲ ἠὲ ϲύ, Πηλείδη. λύϲιϲ· ὅτι οὗτοι ἐδόκουν μάλιϲτα φίλοι εἶναι Ἀλχιλλέωϲ. διὸ καὶ ὁ Νέϲτωρ αὐτὸϲ καταλέγων πρεϲβευτὰϲ πρὸϲ Ἀχιλλέα τούτουϲ αἱ ρεῖται, [*](tria quae huc contulimus fragmenta e quaestione a Porphyrio instituta derivata esse etiam ea re probatur, quod in epimerismis e cod. Oxon. a Cramero editis de coninctione haec legimus (An. Ox. l, p. 189, 22): ἔστι δὲ καὶ διασαφητικὸς ὁ ἐλ εχκτικ ὸρ καλούμενος παρὰ τοῖς Στω κοῖς. οὕτω λ ύσει ς· βούλομ’ ἐγὼ λαὸν σόον ἔμμενα ἢ ἀπολέσθαι· ἔστι γὰρ ἤπερ ἀπολέσθαι. ἐντὸϲ ἤθει. δὲ λέγεται ὑπὸ τοῦ Ἀγαμέμνονος. Cuius rei etiam in cod. Coislin. 387 vestigia. exstant, in quo in epimerismo de ἥ et sim. (ad Α 2) instiuto traditum est (An. Par. IIl, p. 302, 24 ): καὶ διασαφητικόν, ὅς οὐδέποτε ἐντὸϲ ἀρκῇ τίθεται, μετήνεκται δὲ ἀπὸ τοῦ διαρευκτικοῦ εἰς διασαφητικόν· βούλομ ἐγὼ λαὸν σόον ἔμμεναι ἢ ἀπολέσθαι · τοῦτο δὲ οὐ λ ύετ ι ἐντὸϲ θει. Ceterum vix crediderim, Porphyrium , ut Aristarchi rationem du ἤθει verba dicta esse censentis (v. schol. Ariston.) reiecerit, versum ratione artificiosissima hoc dicere voluisse: ,,(cupio populum salvum esse vel me ipsum perire vel utrumque fieri “, quod idem fere est ac si dicas ,,cupio populum salvum esse et me ipsum perire“ (cf. Apollon. Dysc. de coniunct. p. 219, 17 Schn : οἷόν τε γάρ ἐστι τὸν παραδι αζευκτικὸν καὶ ςἰ τὸν καί μεταλ αμβάνεσθαι.). Potius statuerim eum inter varias difficultatis quae videbatur solvendae rationes eam quoque quae in codicibus nostris ad eum ipsum refertur attulisse de qua indicaretur.) [*](De aliis scholiis cum his fortasse coniungendis v. ad E 553. 886.) [*](12 sqq . † B f. 7a ad ἢ Αἴας v.145 (id. Lp f. 55b c.l. Αἴας) : . . . παραφυλακτέον φυλακτέον B ⟩ ὅτι, ὅτε ἀτιμάσαι 〈ἀτιμᾶσαι praemisso μὲν Lp〉 ἀπειλεῖ, προτίθησι 〈τῶν ἀτιμαζομένων ins. Lp〉 τὸν Ἀχιλλέα · 〈ἢ τεὸν Αἴαντος ins. Lp〉, ὅτε δὲ ὑπὲρ Ἑλλήνων θῦσαι ἀπελθόντα ἔδει 〈ἔδ. ἀπελθ. Lp〉. τελ ευταῖον 〈αὐτὸν ins. Lp〉 καταλέγει μετὰ ὕβρεως· ἐκ πα γλότα τε γάρ φησι, τουτέστι ὑβριστικώτατε 〈post καταλ έγει Lp ita: καὶ μετὰ ὕβρεως· ἐκ π α γλ ότατε. ὑβριστικὸν γὰρ τὸ ἔκαγλον καὶ ἀεικές 〉.) [*](17 qq. *B f 6ᵇ ad τεὸν v. 138: ἄλογον τὸ καὶ τούτους συνυβρίζειν τοὺς μηδὲ ἀδικήσαντας ἢ πλημμ ελήσαντας. λύσις ἐκ τοῦ προσώπου· ὑπόκεινται γὰρ Ἀχιλλ έως φίλοι ἀμφότεπροι. ἀπορία. διὰ τί κτλ. (supra l. 3).)

καὶ Ἀχιλλεὺϲ εὐμενέϲτατα ὁρᾷ ἐλθόνταϲ τούτουϲ καὶ δεξιοῦται καὶ ὁμολογεῖ τὸ προυπάρχον φίλτρον· οἵ μοι ϲκυζομέν ῳ παρ’ Ἀχαιῶν φίλτατοί ἐϲτον (1 198), καὶ χαίρετον, ἦ φίλοι ἄν δρεϲ ἱκάνετον (1 197 ). ϲυνατιμάζει οὖν τούτουϲ καὶ ϲυγκαταλέγει ὡϲ φίλουϲ ὄνταϲ τῷ Ἀχιλλεῖ τὰ μάλιϲτα.

179. v. ad Δ 491.

194. 195. Ξ 304.

211. τὸ ἔπεϲι μὲν ὀνείδιϲον L. c. l. ἔπεϲιν ὀνείδιϲον inc.: [*](*B f. 9a ad ὀωείδιϲον L f. 9 b. Lp f. 57a Cf. Phil. XVIII, p. 342, Π. Lp f. 57a c. l. τρὶϲ τόϲϲα.) ὡϲ ἔϲεταί περ ἀπρεπὲϲ ἀπρεπὴϲ Lp θεᾶϲ εἰϲ λοιδορίαν εἰϲ λοιδ. θεᾶϲ ἔμπροϲθεν L. ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· ὀνείδιϲον γὰρ ἔφη ἀντὶ τοῦ ὑπόμνηϲον τῶν εὐεργεϲιῶν ὡϲ ἐγένοντο. ὀνείδιϲον γὰρ ἔφη, οὐ λοιδόρηϲον. ὀνειδιϲμὸϲ δέ ἐϲτιν ἀνάμνηϲιϲ εὐεργετημάτων ὧν τιϲ παρέϲχετο.

213.---πόθεν δέ, φαϲίν, ἡ Ἀθηνᾶ οἶδεν ὅτι ὁ Ἀχιλλεὺϲ λήψεται πολλαπλάϲια δῶρα. οὐδέπω γὰρ τῆ Θέτιδι τὴν Ἀχιλλέωϲ τιμὴν ὑπέϲχετο ὁ Ζεύϲ. ὅτι οὐ μόνον θεοὶ ἀλλὰ καὶ ὁ τυχὼν τυχῶν cod. ἄνθρωποϲ γνοίη ὅτι οἱ cod. εἰ, cui pallidiore atramento suprascript. οἱ τοὺϲ κρείττουϲ ἀτιμήϲαντεϲ, εἰ κινδυνεύϲειαν, ἐπὶ τοὺϲ ὑβριϲμένουϲ καταφεύγουϲιν.

225. διὰ τί ὁ Ἀχιλλεὺϲ λοιδορηϲάμενοϲ Ἀγαμέμνονι τρία ταῦτα [*](*B f. 9ᵇ ad οἰνοβαρέϲ. Lp f. 57a, inde a ρ. 10, 16.) οἰνοβ αρέϲ, κυνὸϲ ὄμματ’ ἔχων κραδίην δ’ ἐλάφοιο οὔτε τῷ οἰνοβαρέϲ. οἰνϲβαρεῖ ἐπιμένει οὔτε. τῷ κραδίην δ’ ἐ λἀφοιο, ἀλλὰ μάλιϲτα τῷ κυνὸϲ ὄμματ’ ἔχων, ποτὲ μὲν ἐπιφέρων ἀν αιδείην ἐ πιειμέν [*](8—11 †B f. 9a ad ἔπεσι μὲν (id. Lp f. 57 c. l. ἔπεσι μὲν): ὀνειδίσαι φησὶ τὸ ὑπομνῆσαι τῶν εὐεργεσιῶν, ὡς Πορφ ύριός φησιν, ἤτοι ὡς ἀζάριστον αἰτιάσασθαι .) [*](20 sqq. Ε duabus questionibus coniunctis haec excerpta sunt:) [*](1) B⟩ f. 9ᵇ ad οἰνοβαρές (id. L. f. 9b, Lp f. 57a c. l. οἰνοβαρὲς): ’Ισοκράτης Κόνωνι τῷ Ἀθηναίων στρατηγῷ τρία μαρτυρεῖ, ἐπιμ έλειαν πίστιν ἐμπειρία πολῖται λέμου. τούτων τὰ ἐναντία κατανοήσας Ἀγαμέμνονα ὀνειδίζει · ἐξ οἰνοποσίας μὲν γὰρ ἀμέλεια , ἀπιστίσ δὲ ἐξ ἀναιδείας , καὶ πολ έμων ἀπειρίαν ἡ δειλία ἐρνγάζεται. φαίνεται δὲ ἐντὸϲ Ἰλιάδ ἐπὶ τρίτου αὐτὸν λ έγων δειλὸν διὰ τὸ φεύγωμ εν σὺ ν νηυσί, μέθυσον δὲ δια τὸ πλ εῖαί τοι οἴνου κ λισίαι. μάλ ιστα δὲ τῷ ἀναιδεῖ ἐπιμένει, ὅπου μὲν λέγων ὦ λὰ σοί, ὦ μέγ᾿ ἀναι δές, ὅπου δὲ ἀναι δ είην ἐπι ειμ ένε, πῇ δὲ κ υν ῶπ α, ἐπεὶ προμεμαρτύρηται αὐτοῦ τὸ ῆς θέας ἰταμὸν ἐντὸϲ τῷ πρὸς Κάλχαντα. φύσει δὲ ἀλλήλαις αἱ κακίαι. ὡς καὶ αἱ ἀρεταὶ παρέπονται.. Priorem huius scholii partem Eust. p. 90, 9, τοὺς παλ αιοὺς) [*](6 τῷ στρατ. τῶν ἀθην. κόνωνι L 7 ἀγαμέμνονι Lp 8 δειλοὺς Lp 9 ἐπὶ τρίτον BL λέγεν L 10 πλεῖαί τε codd. (Lp τε suprascr.) 11 οὶ (ut videt.) e σὺ corr. B⟩ 12 τ δὲ Lp 13 κάλχαντι L 14 παρέποντ αι. Sequitur Β sine ullo intervallo: ἄλλως. εἰώθασιν οἱ ἄνθρωποι τὰ πλεονεκτήματα πολλάκις ὡς ἐλαττώματα προάγειν κτλ., quae huc non pertinent (id. L).)

(v. 149), ποτὲ δὲ ἀλλὰ ϲοί, ὦ μέγ’ ἀναιδέϲ, ἑϲπόμεθα, ὄφρα ϲ χαίρῃϲ (v. 158), αὖθιϲ δὲ τιμὴν ἀρνύμενοι Μενελά ῳ ϲοί τε, κυνῶπα (v. 159); ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τῶν προειρημένων ἐντὸϲ τῇ ἐκκληϲίᾳ πρὸϲ τὸν Κάλχαντα, ἐνδειχθειϲῶν τῶν τῆϲ ὁράϲεωϲ φλογώϲεων· ἔφη γὰρ ὄϲϲε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην (v. 104). τῆϲ γὰρ ἐμφανῶϲ πᾶϲι γενομένηϲ τῶν ὀφθαλμῶν μαρμαρυγῆϲ ὡϲ om. cod. ἀναιδοῦϲ ἐχόμενον τὸ τοῦ Ἀχιλλέωϲ πάθοϲ ϲυνεχῶϲ ἐπιφέρεται εἰϲ ὀνειδιϲμὸν τούτου πρὸϲ τοὺϲ τὰ ὅμοια ὁρῶνταϲ ὡϲ πρὸϲ μάρτυραϲ. Ἰϲοκράτηϲ μὲν οὖν τρία περὶ τὸν ϲτρατηγὸν ὑπάρχειν ἀγαθὰ μαρτυρεῖ κοινὰ λέγων· ὃϲ ἦν ἐπιμελέϲτατοϲ μὲν τῶν ϲτρατηγῶν, πιϲτότατοϲ δὲ τοῖϲ Ἕλληϲιν, ἐμπειρότατοϲ δὲ τῶν πρὸϲ τὸν πόλεμον κινδύνων (paneg. 142) Ὅμηροϲ δὲ κατηγορῶν τὰϲ ἐναντίαϲ ταῖϲ ἀρεταῖϲ ταύταιϲ κακίαϲ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ ἐκθειάζει· ἐντὸϲ μὲν γὰρ τῷ λέγειν οἰνοβαρῆ πολλὴν ὀλιγωρίαν ὀνειδίζει (τί γὰρ ἐντὸϲ μέθη ἐπιμελέϲ:), ἐντὸϲ δὲ τῷ πάντων ἀναιδέϲτατον τὴν ἀπιϲτίαν· ἡ δὲ ἀνανδρία πάντων μέγιϲτον ἐμπόδιον εἰϲ ἡγεμονίαν. — ἀπορία. ζητοῦϲι hinc etiam Lp δὲ πότερον διὰ ὕβρεωϲ ὕβριν LP ἐξηνέχθη ὁ om. Lp Ἀχιλλεὺϲ ὀργιζόμενοϲ εἰϲ τοιαύταϲ λοιδορίαϲ οἰνοβαρέϲ, κυνὸϲ ὄμματ’ ἔχων κρα δίην δ’ ἐλάφοιο, ἢ ἀπὸ τίνοϲ· ἀπό τινοϲ codd. αἰτίαϲ προαχθεὶϲ ὑπὸ τῆϲ ὀργῆϲ εἰϲ τοιαῦτα ταῦτα Lp ἐμπεπτωκέναι. λύϲιϲ om. Lp· οἰνοβαρῆ μὲν οὖν αὐτὸν προήχθη εἰπεῖν, ἐπειδὴ φαίνεται ϲπουδάζων περὶ πολλὴν οἴνου κτῆϲιν. μόνῳ γὰρ αὐτῷ καὶ Μενελάῳ χίλια μέτρα οἴνου Εὔνεωϲ πέμπει (Η 471), ὅ τε Νέϲτωρ, ἐκ τῶν πραττομένων ὑπ’ αὐτοῦ τὸ om. Lp πλῆθοϲ εἰδὼϲ τῆϲ τοῦ οἴνου ἤθουϲ Lp ϲυναγωγῆϲ, φηϲί πλεῖαί τοι οἴνου κλιϲίαι, τὸν νῆεϲ Ἀχαιῶν ἠμάτιαι ἡμάτιαι B Θρῇκηθεν ἐπ’ εὐρέα πόντον ἄγουϲιν (1 71. 72). αὐτόϲ τε ὁ Ἀγαμέμνων προτρεπόμενοϲ ἐπὶ πόλεμον προφέρει ἣν φέρει τιμὴν διὰ τοῦ ϲὸν δὲ πλεῖον δέπαϲ ἀεὶ ἕϲτηχ’ ὥϲπερ ἐμοὶ πιέειν (Δ 262). ὅθεν καὶ ἐπιϲτρεφέϲτερον ὀνειδίζων εἰϲ τὰ τοιαῦτα πῆ μὲν λέγει (Θ 229) π ῆ ἔβαν εὐχωλαί πη ε, reliquae litterae evan., Lp καὶ ἐπάγει πίνοντεϲ κρατῆραϲ ἐ πιϲτεφέαϲ οἴνοιο (Θ 232). καὶ πάλιν εἰκόνα λαμβάνων τὴν ἐκ τῶν ϲυμποϲίων ϲυμποϲιῶν Lp· εἴπερ γάρ κ’ ἐθέλοιμεν Ἀχαιοί τε Τρῶέϲ τε ὁρκωμόϲια τρῶεϲ τ ορκ μο Lp rel. litt. evanuerunt ποιηϲάμενοι, εἶτα ἐπάγει· Τρ ώων δ’ α ὖτε ἕκαϲτον ἑλοίμεθα οἰνοχοεύειν οἰνοχορεύειν Lp , π ολλαί κεν δεκάδεϲ δευοίατο οἰνοχόοιο (Β 123 sqq .). καὶ τὸ τελευταῖον καὶ τὸν θάνατον εἰϲ καὶ [*](nominans, affert Ceterum ab Achille impudentiam maxime Agamemnonisnotari Seleuco iam observatum (Did. A 310).) [*](2) *B f 9ᵇ ad κυνὸς: τὸ κ υνὸς ὄμματ ᾿ ἔ χων ἐξ ὧν εἶ δεν αὐτὸν ὀργιζόμενον· οσσε δέ οἱ πυρὶ λ αμπετόων τι ἐίκ τ η ν. τὸ δὲ κραδίην δ’ ἐλάφοιο διά τὸ ἐπίφορο εἶναι είς τὸ λέγ ειν φ ε ύγωμεν ὡς δειλόν · τρὶ γὰρ τοῦτο φαίνεται εἰφηκὼς ἐντὸϲ τῆ Ἰλιάδι.)

τὸν θαν. ἐξ in Lp ab alia, ut vid., manu inter lin. postea addita Ἅιδου ἀφηγεῖται, ὡϲ ἀμφὶ κρατῆρα τραπέζαϲ τε πληθο ύϲαϲ ἀπώλετο (λ 419). τὸ δὲ κυνὸϲ ὄμματ’ ἔχων ἐλέγομεν ὅτι ἐξ ὧν εἶδεν αὐτὸν ὀργιζόμενον· ὄϲϲε ὅϲτε B δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην καὶ Κάλχαντα πρ ώτιϲτα κακοϲϲόμενοϲ προϲέειπεν (Α 105). κραδίην δ’ ἐλάφοιο ἀπὸ τοῦ ἐπίφορον εἶναι εἰϲ τὸ λέγειν φε ύγωμεν καὶ τρὶϲ ἐντὸϲ τῇ Ἰλιάδι (Β 140. Ι 27. Ξ 75 sqq ?) φαίνεϲθαι τοῦτο εἰρηκότα.

250. cum schol. Ε 153 coninctum ( ζητ. Vat. 13. 14) in extrema parte operis edendum .

266. ν. Herm. XIV, p. 249.

279. πῶϲ τοῦτο ὁ Nέϲτωρ εἴρηκεν; ἆρα δύναταί τιϲ βαϲιλεῦϲαι[*](*B f 10ᵇ ad ϲκηπτοῦχοϲ. L f. 11b. Lp f. 58a c. l. ϲκηπτοῦχοϲ.) βαϲιλεύειν L χωρὶϲ τῆϲ τοῦ θεοῦ βουλῆϲ ῥητέον οὖν ὅτι καὶ ῥητ. ὅτι L καλῶϲ τοῦτο εἴρηκεν οὐ γὰρ ἄπαντεϲ παρὰ τοῦ Διὸϲ ἔχουϲι τὸ ϲκῆπτρον οὐδὲ τὴν ἀρχὴν ταύτην, ἀλλὰ μόνοι οἱ ἀγαθοί. εὐλόγωϲ δὲ εἶπεν ὅτι τὸ μὲν ἄρχειν ἀπὸ θεοῦ ἐϲτιν, οὐ μέντοι καὶ πᾶϲ ἄρχων καταθύμιόϲ ἐϲτι τῷ θεῷ om. ἐϲτι τῷ L, ὡϲ παραχρώμενοϲ τῇ ἰδίᾳ ἐπιθυμίᾳ ἀπρεπῶϲ, τοῦ θείου παραχωροῦντοϲ αὐτῷ καὶ ἀφροντιϲτοῦντοϲ τοῦ τοιούτου.

288. ἴδιον τῶν θυμουμένων ἐπανακυκλοῦν τὰ αὐτά· οὐδέποτε γὰρ [*](B f. 11α ad πάντων. A (usque ad l. 24). Lp f. 58b c. ἀλλ᾿ ὁ δ᾿ ἀνήρ.) οἴονται ἱκανῶϲ εἰρηκέναι. καλεῖται δὲ τὸ ϲχῆμα ἐπιβολή, ἐντὸϲ μιᾷ περιόδῳ ἀρχὰϲ πλείουϲ ἐπιφερόμενον. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐντὸϲ δ’ Ἔριϲ, ἐν δὲ Kυδοιμὸϲ ὁμίλεον ὡμίλεον BLp, ἐντὸϲ δ’ ὀλοὴ ὀλοὸν Lp; ὀλοὴ, ἡ e corr., B K ήρ ( C 535). ἐκτὸϲ εἰ μὴ τὸ κρατεῖν ϲημαίνει I. ἀλλ᾿ ὁ δ ᾿ τὸ νικᾶν, ἄρχειν δὲ τὸ ἀνάϲϲειν, ἐπιτάϲϲειν δὲ τὸ ϲημαίνειν. κινεῖ ἀνήρ δὲ τῷ Ἀχιλλεῖ φθόνον, ὡϲ οὐχ Lp in ras. suprascrpt. ὑπὲρ τῆϲ Βριϲηίδοϲ ἀλλ’ ὑπὲρ τῆϲ ἀρχῆϲ πρὸϲ αὐτὸν διαφερομένῳ Lp add.: ἱκανὸν δὲ ἦθοϲ ἔχει ὁ διϲταγμόϲ, quae Β recte ad verba ἅ τιν’ οὐ πείϲεϲθαι ὀΐω .

τί τὸ πολλάκιϲ τὴν αὐτὴν κυκλοῦν διάνοιαν χαρακτηρικόν ἐϲτιν [*](L. f.11b, II, εἰ τὸ ἀλλ’ ὅδ᾿ ανὴρ — ϲημαίνειν. Cf. Escor. ap.Dind.lV, p. 409.) ὀργῆϲ· διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέωϲ ὀργιζομένου τὸ αὐτὸ πεποίηκεν ἄλλοιϲι δὴ ταῦτ’ ἐπιτέλλεο· μὴ γὰρ ἔμοιγε ϲήμαιν ’· οὐ γὰρ ἔγωγε τί ϲοι πείϲεϲθαι ὀίω (ν. 295 296). οἱ γὰρ ἐντὸϲ ὀργῇ , κἂν πολλάκιϲ εἴπωϲί τι, οὔπω δοκοῦϲιν ἱκανῶϲ εἰρηκέναι add. cod.: καὶ παρειϲάγει τοὺϲ πάνταϲ κτλ. ═ schol. Β p. 49, 11 Dind , quae huc non pertinent.

[*](5 Sententia versus A 105 ab ipso Porphyrio ratione diversissima redditur in quaestione XVII cod. Vaticani; quae quoniam non uno loco explicando occupatur sed plurimos complectitur in calce operis nostri edenda erit)[*](20 — 27 Haec verba ex parte certe e quaestione Porphyriana derivata esse scholium Leid. (lin. 30) docet multo quidem brevius at servatis auctoris nomine et quaestionis forma traditum.)[*](30 sqq. Cf. Eust. p. 105, 20 sqq.)

[*](*B f. 11a ad ἄλλων v. ἅλλωνv.300 (usque ad ὅπωϲ l. 5). B f. 11α ad τῷ v. 299 (inde a μὴ ἀκπατὴcib.). Lp f. 58b.)

300 διὰ τί ὁ Ἀχιλλεὺϲ τὴν μὲν Βριϲηίδα φηϲὶ δώϲειν — χερϲὶ μὲν o ὔτι ἔγωγε μα χέϲϲομαι εἵνεκα κούρηϲ —τῶν δ’ ἄλλων ἅ μοί ἐϲτι θοῇ παρὰ νηὶ μελαίνῃ οὐδὲν προΐεϲθαί φηϲιν ἄνευ πολέμου, καίτοι περὶ τὴν Βριϲηίδα τῶν ἄλλων μᾶλλον ϲπουδάζων, ῥητέον οὖν ὅτι, ὅπωϲ μὴ ἀκρατὴϲ εἶναι δοκῇ, ἀποδοῦναι, εἰ καὶ πλείω τῶν ἄλλων, ὧν φηϲι φείδεϲθαι, προϲίετο· καὶ ὅτι νόμοϲ ἦν τῷ βαϲιλεῖ ἀκρατὴϲ ib .).ἐξαιρεῖϲθαι τὰ πρῶτα. ἐγένετο δ’ ἂν πάντα τὰ τῶν αἰχμαλωτίδων ἀναδάϲιμα, τῆϲ Χρυϲηίδοϲ ἀποδοθείϲηϲ, ὥϲτε παρηνόμει μὴ δοὺϲ τὴν αἱρεθεῖϲαν ὑπὸ τοῦ βαϲιλέωϲ. ἐξῆν γὰρ αὐτῷ ὅτι βούλοιτο λαβεῖν· διό φηϲιν ἢ τε ὸν ἢ Αἴαντοϲ ἢ Ὀ δυϲῆοϲ (v. 138). ὥϲτε εἰϲ μὲν τὸ τῶν αἰχμαλωτίδων ἀναγκαῖον ἦν εἴκειν· τῶν δὲ ἄλλων εἴ τι ἐλάμβανεν, ὡϲ ὑβρίζοντι οὐκ ἐπέτρεπεν. οὔτε γὰρ ἀδικεῖν δεῖ οὔτε ἀδικεῖϲθαι τὸ μὲν γὰρ πονηρίαϲ ἐϲτὶ τὸ δὲ ἀνανδρίαϲ.

[*](B⟩ f. 11b ad κέλευθα.)

312.---διὰ τί δὲ μὴ καθαρὺϲ ἐκπέμπει; ὅτι προὐργιαιτέρα [*](L 12a Lp f. 59a c.l. κέλευθα.)τῷ θεῷ ἡ ἀπόδοϲιϲ. ψυχαγωγεῖ δὲ διὰ τούτου καὶ τὸ πλῆθοϲ, ὡϲ ἤδη καθαρθέντεϲ εἶεν διὰ τὴν τοιαύτην ἀπόδοϲιν.

317. v. ad Φ 363.

[*](*Β f. 12a ad βαϲιλῆοϲ L f.14a, Π. Lp f. 59b.)

340. οἱ Πυθαγόρειοι κατὰ θεὸν καὶ κατὰ ἀνθρώπειον γένοϲ ὅλον τρίτον ἐτίθεντο ϲεβάϲμιον, τὸν βαϲιλέα ἢ ϲοφὸν ἄνδρα, Ὁμήρου πρώτου μεταξὺ θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων θέντοϲ τὸν βαϲιλέα καὶ πάλιν τὸν βαϲιλέα προτιμῶντα ποιήϲαντοϲ αὑτοῦ τὸν ϲοφὸν ἄνδρα. καὶ περὶ μὲν τοῦ βαϲιλέωϲ τοιαῦτα λέγει· τ ὼ δ’ αὐτ ὼ μάρτυροι ἔϲτων πρόϲ τε θεῶν μακάρων πρόϲ τε θνητῶν ἀνθρ ώ πων καὶ πρὸϲ τοῦ βαϲιλῆοϲ. τὸ δὲ ἀπηνέοϲ προϲέθηκε διὰ τὴν ὀργήν. αὐτὸϲ δὲ ὁ βαϲιλεὺϲ οὐ μεταπέμπεται Nέϲτορα ϲκοπούμενον περὶ τῶν ϲυμφερόντων ἀλλ’ αὐτὸϲ ἄπειϲιν· ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίϲτη φαίνετο βουλή, [*](1 sqq. Quo modo factum sit, ut prior pars scholii ab altera manu, ab altera posterior (inde a lin. 5: μὴ ἀκρατὴϲ εἶναι ) scripta sit, recte Hillerus docuit, Fleckeis. ann. XCVII, p. 802, cui non habeo quod addam nisi ante verba. μὴ ἀκρατὴϲ in scholio manus prioris vigim ti fere esse litteras erasae. 1 χερϲὶν Lp 2 οὔτι corr. ex οὔτοι B⟩ ; οὔτοι Lp 6 ὧν φείδεται Lp 8 ἀποδοθείϲηϲ, ἀπ e corr, Lp παρηνώμει Lp 10 ὀδυϲϲῆοϲ B, id. Lp, ubi additur: καὶ πάλιν αὐτὰρ ἐμοὶ γέραϲ (ν. 118) 12 ἐπέτρεπεν, ab eadem manu super ε scrpt. ϊ, Lp 13 ἀνδρίαϲ B⟩ ; ἀν δρίαϲ, ab ead. m. super intervallum scrpt. αν, Lp 18 οἱ om. Lp πυθαγόριοι L καὶ om. codd., addidit ViIl. τὸ ἀνθρώπιον γένοϲ L 19 ὁμ. δὲ πρώτου L, id. l. 20 om. τε 21 αὐτοῦ B⟩ αὐτοὺϲ Lp 21. 22, περὶ μὲν γὰρ τοῦ β., om. καί, L 22 —24 versus in uno L exstant; l. 24 βαϲιλέωϲ legitur, tum pergit: προϲέθηκε δὲ διὰ τὴν ὀργὴν τὸ ἀπηνέοϲ 25 μεταπέμπει Lp ϲκοπούμενοϲ L 26 ἤδη L) [*](1 sqq. Cf. schol Townleianum apud Dindorfium , lV, p. 409.) [*](14 sqq. Cf. schol. Paris. 2556 ap. Cramer., An. P. Ill, p. 133, 30.) [*](18 sqq. Ad Porph. opus περὶ τῆς ἐξ Ὁμήρου ὠφελείας τῶν βασιλέων retulit G ildersleeve, de Porph. stud. Ηom., diss. Gotting. 1853, p 21, probante G w olffio, Porph. de philosophia ex oraculis haurienda, p. 20.)

Nέϲτορ’ ἔπι πρῶτον Nηλήιον ἐλθέμεν ἀνδρῶν (Κ 17). παρ᾿ Ἰνδοῖϲ τε τοὺϲ Βραχμᾶναϲ, οἵπερ εἰϲὶ παρ’ αὐτοῖϲ οἱ φιλόϲοφοι, λόγοϲ τοὺϲ βαϲιλέαϲ ἀπαντῶνταϲ προϲκυνεῖν.

πρότερον τῶν Πυθαγορικῶν Ὅμηροϲ μέϲην ἀνθρώπου καὶ θεοῦ[*](B f. 12a ad μακάρων v. 339. L f. 14a. Lp f. 59b c. l. πρόϲ τε θεῶν μακάρων.) φύϲιν ἀνθρωπίνην τέθεικε. τὸν μὲν γὰρ ἁπλῶϲ ἄνθρωπον τοῦ βαϲιλέωϲ κατ’ ἀμφότερά φηϲιν ἐλάττονα, καίπερ ἀνθρώπου καὶ αὐτοῦ ὄντοϲ, θεοῦ δὲ ἥττονα τὸν βαϲιλέα εἶναί φηϲι διὰ τὸ φθαρτὸν.

399. τί ποτε ἄρα βουλόμενοϲ ταῦτα ἔπλαϲε πολὺ ἔχοντα τὸ ἄλογον καὶ ἀνάρμοϲτον, εἰ γε Ἀθηνᾶ καὶ Ἥρα καὶ Ποϲειδῶν ἐβούλοντο ϲυνδῆϲαι [*](B f. 13b ad μιν.) τὸν Δία, ἡ μὲν θυγάτηρ οὖϲα οἱ δὲ ἀδελφοί; διὸ καὶ ἀντὶ τῆϲ[*](L f. 17a.) Ἀθηνᾶϲ γράφουϲι καὶ Φοῖβοϲ Ἀπόλλων, ὥϲπερ οὐ τοῦ αὐτοῦ[*](Lp f. 60b c. l. ὅπποτέ μιν.) μένοντοϲ ἀτόπου. καὶ ἄλλοι πάλιν ἐναλλάϲϲουϲι τὰ ἔπη· ὅπποτέ μιν.

οἴη ἐντὸϲ ἀθανάτοιϲιν ἀεικέα λοιγὸν ἀμ ῦναι,

Ἥρη τ’ ἠδὲ Ποϲειδάων καὶ Παλλὰϲ Ἀθήν η,

ὁππότε μιν ξυνδῆϲαι Ὀλύμπιοι ἤθελον ἄλλοι,

ἵνα οὗτοι μὲν οἱ θεοὶ φαίνοιντο βοηθήϲαντεϲ αὐτῷ μετὰ Θέτιδοϲ, ἄλλοι δέ τινεϲ οἱ ξυνδῆϲαι θέλοντεϲ, καὶ μύθουϲ δὲ λέγουϲιν ἐπὶ τούτοιϲ πολλούϲ. μάχεται δὲ τοῖϲ ἐναλλάϲϲουϲι τὸ οἴη ἐντὸϲ ἀ θ αν άτοιϲι· πῶϲ γὰρ τοῦ ποιητοῦ λέγοντοϲ ὅτι μόνη ἐνδέχεται καὶ ἄλλουϲ ἐπειϲάγειν βοηθούϲ; τίνα δὲ καὶ τὸν Βριάρεων χρὴ νοεῖν, καὶ πῶϲ οὗτοϲ βίῃ τοῦ πατρὸϲ ἀμείνων: δεῖ τοίνυν φυϲικόν τινα μᾶλλον ἐντὸϲ τούτοιϲ ὑπονοεῖν λόγον· Δία γάρ φηϲι τὴν ἄκρατον θερμαϲίαν, τὴν καὶ τοῦ ζῆν καὶ τοῦ εἶναι ἡμᾶϲ αἰτίαν, Ποϲειδῶνα τὸ ὕδωρ, Ἥραν τὸν ἀέρα, Ἀθηνᾶν τὴν γῆν, Βοριάρεων τὸν ἥλιον — πάντων γὰρ τῶν ἄϲτρων φωτεινότατόϲ ἐϲτι — [*](2 βραχμάναϲ L οἱ om. L λόγοϲ δὲ τοὺϲ β Lp 4 πυθεγορικῶν Lp 6 ὥϲπερ L 7 εἶναι om. L 8 ἔπλαϲεν L. altero ϲ sprascrpt. 9 καὶ ὁ ποϲ. L 11 ante γράφουϲι Lp τινὲϲ ins. 13 οἶον ἐντὸϲ L. 16 φαίνωνται e corr. Lp μετὰ τῆϲ θ. LLp 17 δὲ post μύθ. om. Lp 18 post ἐναλλάϲϲουϲι ins. τὰ ἔπη Lp 19 ἐνδέχεται ἄλλουϲ L 20 βίῃ οὗ πατρὸϲ Lp 22 καὶ εἶναι, om. τοῦ, BL. 24 βριάρεον L) [*](2 sqq. Cf. Porph. abst. lV, 17 extr Bardesanem auctorem referentem.) [*](8 sqq. Quamquam Porphyrius in quaestionibus suis ad allegoricam quae dicitur fabularum interpretationem minime inclinat (de qua re vid. prolegg. ). tamen nihil esse videtur causae, cur eam de qua h. l. agitur quaestionem abo eo abiudicemus. ld unum tenendum est, eum non suam ipsius sed Stoici cuiusdam philosophi (quod ex Heraclit. c. 21 —25 sequitur) interpretandi rationem proponere eodem modo quem in quaest. Υ 67 se sequi testatur. lpse enim Porphyrius, ut h. l. num affferam , (de antr. N. c. 32) Minervam φρόνησιν neque Tellurem esse voluit.) [*](11 Zenodotum dicit (schol. Ariston. A 400 ).) [*](22 sqq. Cum ab Heraclito, c. 25, quattuor dii prorsus eodem modo accipiantur (cf. de love eund. c. 23: πυρὸς εἰλ ικρινοῦς φύσις — Ζρὺς ἐπώνυμος, ἤτοι τὸ ζῆν παρεχόμενος ἀνθρώποις κτλ.), quod eo maioris momenti est quod praeterea vix quisquam Minervam Τellurem significare perhibuerit, concludi posse videtur, et illum et Porphyrium eodem fonte usos esse, qui qualis fuerit )

Θέτιν δὲ τὴν θέϲιν καὶ φύϲιν τοῦ παντόϲ. τοῦ ἡλίου τοίνυν ἀφιϲταμένου ἐπὶ τὰ μεϲημβρινά, ψύξεωϲ γινομένηϲ ἐντὸϲ τοῖϲ καθ’ ἡμᾶϲ μέρεϲι, ϲυμβαίνει τὸν ἀέρα, φύϲιν ἔχοντα μεταβάλλειν εἰϲ ὕδωρ, τότε μάλιϲτα ἐξυγραίνεϲθαι πλέον καὶ δυϲχείμερον γίνεϲθαι. Ποϲειδῶνα οὖν καὶ Ἥραν καὶ Ἀθηνᾶν διὰ τοῦτο βουλομένουϲ ϲυνδῆϲαι τὸν Δία φηϲίν, ἐμφαίνων, ὡϲ ἔφην, τὴν χειμερινὴν κατάϲταϲιν, ἐντὸϲ ᾗ ϲυμβαίνει τὸ ψυχρὸν ἐπικρατέϲτερον εἶναι τοῦ θερμοῦ. ἀλλ’ ἡ Θέτιϲ ἀνάγουϲα τὸν ἥλιον ἐπὶ τὰ βόρεια φαίνεται ὥϲπερ βοηθοῦϲα τῷ Διί. εἰκότωϲ δὲ ἑκατόγχειρον τοῦτόν φηϲιν, ὅτι πάντα τρέφει καὶ αὔξει καὶ φύει, καθάπερ πολλαῖϲ ὁμοῦ χερϲὶν ἐργαζόμενοϲ. οὗ πατρὸϲ δὲ ἀμείνων, τοῦ Διόϲ Ἀπόλλωνα γάρ φηϲι τὸν ἥλιον.

[*](*Β f. 13a ad πολλάκι.)

407. διὰ τί εἰδὼϲ ὁ Ἀχιλλεὺϲ χάριν προϲοφειλομένην τῇ μητρὶ ὑπὸ τοῦ Διὸϲ οὐκ εἰϲ τὴν νίκην τῶν Ἑλλήνων κέχρηται ταύτῃ, ὅτε, φηϲί, πολλὰϲ ἀ ΰπνουϲ ν ύκταϲ ἴαυεν, ἤματα δ’ αἱματόεντα διέπρηϲϲεν διέπρηϲεν cod . πολεμίζων (Ι 325 326), εἰϲ δὲ ἀπώλειαν αὐτῶν κατακέχρηται ταύτῃ, καίπερ οὐκ σἰτίων τῆϲ ἀτιμίαϲ αὐτῷ γεγονότων τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ εἴπερ οὖν ἔδει κατὰ φίλων ἀδικηϲάντων χρήϲαϲθαι τῇ παρὰ Διὸϲ ἐπικουρίᾳ, κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ δίκαιον ἦν τοῦτο, ἀλλ’ οὐ κατὰ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων.

[*](1 καὶ τὴν φύϲιν L 2 γενομένηϲ L 3 ϲημαίνει δὲ τὸν ἀέρα Lp φύϲιν ἔχοντα om. L ὕδωρ καὶ τότε μάλιϲτα L 5 βουλόμενοϲ Lp 6 ὅθεν ϲυμπλεκόμενον βαίνει Lp 8. 9 τοῦτο φηϲὶν Lp 9 ὅτι τὰ πάντα Lp)[*](nunc non quaero. uod quae sit Thetis, quis Aegaeon quaeque lovi praestiterint, uterque modo non omni ex parte simili tradit, minus premendum videtur. uae praeterea ad nostrum locum in scholl. et ap Eust. p. 122, 44sqq. traduntur, ita comparata sunt, ut discerni nequeat utrum e Porphyrio an ex heraclito an ex utroque (cf. A 50) hausta sint; quare praeter schol. Lips. partem ad verbum fere cum Porphyrio congruentem hic omisimus.)[*](8 † Lp A 402 (f. 60b) a man sec : ἑκατό γχειρον τὸν ἥλιον λέγει, ὅτι. πάντα φίει καὶ τρέφε καὶ αὔ ξει, ὥσπερ εἰ πλείσταις χερσὶ ν ὁμοῦ εἰργάζετο. Reliqua plus discrepant.)[*](10 Cf (Porph .) A 50. Cod. Par. 2556 ap. Cramer. An. Par. Ill, p.105, 7 : . . . τὸν ἥλιον ἤτοι τὸν Ἀπόλλωνα, ὃν Βριάγεων κ αλῦσι καὶ ἑκατόγχειρα κτλ .)[*](12 sqq. Lp A 407 (f. 61a, c. l. τῶν νῦν μιν) : καὶ πῶς ταύτην οὐκ ιᾔτει. τὴν χάριν κ ατὰ τῶ Τ ρώων, ὅτε, φησὶ, πολ ὰ ς μ ὲν ἀ ΰπ νους νύ κ τα ἴα νε ν ⟨cod. —ον⟩; ὅτι ἡ δόξα τῆ νίκης εἰς Ἀγαμέμνονα ἀνέτρεχεν, ὥς φξσιν· το ύ τῳ μὲ ν γὰρ κ ῦ δος ἅμ’ ἕψεται, εἴ κ εν Ἀ χα ιοὶ Τρώων ἐκπέρσωσ’ εὖ ναιόμ ενον π τολί θρον. τά τε τῆς κίκης ὡμολογήσατο διὰ τοῦ ἀστρά- πτειν τὸν Δία. εὐημερούντω τοίνυν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρέτων ἀμοιβὰς ἀπαιτεῖν παρὰ τοῦ ἐπινεύσαντος τὴν ἧττ αν τῶν πολεμίων, ὀργισθέντα δὲ τοῖς ἀδικήσασιν αὐτὸν μεταβαλεἰ ⟨cod. μεταβαλλεῖν ⟩ τὴν Διὸς γνώμην. ἀλλ᾿ εἴπερ, φησίν, ἔδει κ ατὰ φίλων ἀδικησάντων χρήσασθμι τῇ παρὰ Διὸς ἐπικουρίᾳ , κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος δίκαιον ἦν δή που. ἀλλ᾿ εἰ Ἀγαμέμνων ἐκολάσθη, ἀθῷοι ἀναπλεύσαντες οἱ Ἀχαιοὶ οὐκ ἐζήτησαν Ἀχιλ λέα. μένε δὲ συγκολ αζόμενος αὐτοῖς ἀχαρίστοις οὖσιν ὁ βασιλεύς, οἳ τῷ διὰ τὴν κοινὴν ὑβρισθέντι σωτηρίαν οὐκ ἐπήρκεσαν.)

τὸ μὲν οὖν μὴ ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων χρήϲαϲθαι τῇ τῶν χαρίτων παρὰ Διὸϲ ἀποδόϲει οὐδὲν ἤπειγεν, αὐτοῦ τοῦ Διὸϲ ἀϲτρά πτον τοϲ ἐπιδέξι’ ἐναίϲιμα ϲήματα φαίνοντοϲ (Β 353) καὶ πάντων πεπεραϲμένην πειϲμένων ὅτι κατένευϲεν ὁ Ζεὺϲ τὴν Τρωικὴν ἀπώλειαν. εὐημερούντων οὖν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρίτων ἀμοιβὴν ἀπαιτεῖν παρὰ τοῦ ἐπινεύϲαντοϲ τὴν ἧτταν τῶν πολεμίων, ὀργιϲθέντα δὲ τοῖϲ ἀδικήϲαϲιν αὐτὸν μεταβαλεῖν τὴν τοῦ Διὸϲ γνώμην ἄλλωϲ οὐκ ἐνῆν ἢ διὰ χαρίτων ὀφειλομένων ὑπομνήϲεωϲ. καὶ τὸ μὲν νικῆϲαι τοὺϲ Ἕλληναϲ εἰϲ τοὺϲ Ἀτρείδαϲ ἔχει τὴν ἀφορμήν ? evan. h. v. nonnullae litterae, τὸ δὲ ἀποϲτρέφειν τὴν τοῦ Διὸϲ ϲυμμαχίαν ἐκ τῶν Ἑλλήνων εἰϲ αὐτὸν εἶχε τὸ τέλοϲ. εἰϲ τὰ αὐτῷ τοίνυν διαφέροντα θηϲαυρὶζειν τὰϲ ἀπαιτήϲειϲ οὐδὲν παράλογον ἔχει. κατὰ δὲ evan. τῶν Ἑλλήνων ἡ τιμωρία τι evan., ὅτι κατ’ αὐτὸν τὸν ποιητὴν τῶ βαϲιλεῖ κῦδοϲ μὲν ἅμ’ ἑ ψεται, εἴ κεν Ἀχαιοὶ Τρ ώων ἐκπέρϲωϲιν εὖ ναιόμεν ον πτολίεθρον, τούτῳ δ’ α ὖ μέγα πένθ οϲ Ἀχαιῶν δῃωθέντων (Δ 415 — 417 confusi cum Α 164), καὶ τὸ ὅλον ἀγώνιϲμα δείξει τῷ Ἀγαμέμνονι κατὰ τοὺϲ Νέϲτοροϲ λόγουϲ (Α 254?). αὐτὸϲ γὰρ τῷ ὄντι ἕρκοϲ Ἀχαιοῖϲιν πέλεται πολέμοιο κακοῖο (Α 284). καὶ γὰρ τοῦτο ὀμωμόκει ἐντὸϲ τῇ ἐκκληϲίᾳ , ὁ δέ τοι μέγα ϲ ἔϲϲεται ὅρκοϲ· ἦ π οτ’ Ἀχιλλῆοϲ ποθὴ ἵξεται υἷαϲ Ἀχαιῶν καὶ τὰ ἑξῆϲ (Α sq. ). καὶ ἡ Ἀθηνᾶ καί ποτέ τοι τρὶϲ τόϲϲα παρέϲϲεται ἀγλαὰ δῶρα φηϲί, καὶ ἄμφω ὁμῶϲ φιλεῖϲθαι αὐτόν τε καὶ τὸν Ἀγαμέμνονο ὑπὸ τῆϲ Ἥραϲ, καὶ ϲυμβουλεύει μηδαμῶϲ περὶ θανάτου διανοεῖϲθαι τοῦ βαϲιλέωϲ (Α 207— 214 ), κἀκεῖνοϲ ϲυναινεῖ χρῆναι ϲυμβουλεύουϲι θεοῖϲ πεπεῖϲθαι (Α 216 sqq .). ϲώζεϲθαι οὖν ἔδει τὸν Ἀγαμέμνονα διὰ πάντων, ἵνα καὶ τὰ ἀπειληθέντα πληρωθῇ. καὶ οὐκ ἄδικοϲ ἡ e corr. κρίϲιϲ. ὑπὲρ ὧν γὰρ λοιμωϲϲόντων αὐτὸϲ τὴν ἐκκληϲίαν ϲυνήγαγε καὶ τὸ πρόϲκρουϲμα ἔϲχε πρὸϲ τὸν βαϲιλέα, τούτουϲ οὐδαμῶϲ ἔϲχεν ἀγανακτοῦνταϲ ὑπὲρ αὑτοῦ ὑβριζομένου διὸ κατ’ ἀρχὰϲ μὲν ἐθεράπευεν αὐτοὺϲ λέγων οὐδέ τί πω ἴδμεν ξυνήια κείμενα πολλά, λαο ὺϲ δ’ οὐκ ἐπέοικε παλίλλογα ταῦτ’ ἐπαγείρειν (Α 124 — 126). καὶ ἀπειλοῦντοϲ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ ἀφελεῖν τὴν Βριϲηίδα, οὐ παρ’ αὐτοῦ φηϲιν εἰληφέναι ἀλλὰ παρὰ τῶν Ἑλλήνων· καὶ δή μοι γέρα ϲ αὐτὸϲ ἀφαιρήϲεϲθαι ἀπειλεῖϲ, ᾧ ἔπι πὁλλ’ ἐμόγηϲα, δόϲαν δέ μοι υἷεϲ Ἀχαιῶν (Α161 162). ὕϲτερον δὲ μηδὲν αὐτῶν δυϲχεραινόντων μηδ’ [*](Longe peiore ratione excerptum:) [*](B⟩ (f. 14a, ad μιν v. 407 ): καὶ πῶς ταύτην οὐκ ᾔτει. τὴν δόβαν, ὅτε, φησὶ, πολ λ ὰς ἀΰ πνο υς νύ κ τας ἴ α υεν 〈 —ον cod. ⟩ ὅτι δόξα εἰς Ἀγαμέμνονα ἀνέτρεχεν. εὐημερούντων τοίνυν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρίτων ἀμοιβὰς αἰτ εῖν, ἐπεὶ δὲ ὠργίσθη αἰτεῖ τὴν τοῦ Διὸς μεταβαλεῖν βουλήν. καὶ εἰ ἔμελλ ε τρέψαι τὴν τοῦ- Διὸς βουλ ήν, κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος ὡς ἀδικήσαντος ἐχρῆν τρέψαι, οὐχὶ κατὰ πάντων. ὅτι, φησί, διὰ τὴν ἀχαριστίαν αὐτῶν τοῦτο ποιεῖ καὶ ὅτι. ὑβρισθῆναι πκρεῖδον. τὸ δὲ μν ήσασα διὰ τὴν Ἥραν· διό φησιν αἴ κέ πως θέ λ ῃσιν ἐκὶ Τ ρώε σσι v ἀρῆξ αι (A 408).)

ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ Χρύϲου τὴν αὐτὴν γνώμην ἐνδειξαμένων αἰδεῖϲθαι δεῖν τὸν ἱερῆα (Α 23) ὅϲῳ καὶ τὸν ἀριϲτέα καὶ μὴ ἀτιμάζειν, εἰκότωϲ καί πωϲ καὶ πόθεν cod., quod correxi αὐτοῦ ὁμοίωϲ πρὸϲ πάνταϲ ἀπειλεῖ καὶ τὴν ἀφαίρεϲιν κοινοποιεῖ λέγων χερϲὶ μὲν οὔ τι ἔγωγε μαχέϲϲομαι εἵνεκα κούρηϲ ϲ ὔτε ϲοὶ o ὔτε τ ῳ ἄλλ ῳ, ἐπεί μ’ ἀφέλεϲθέ γε δόντεϲ (Α 298. 299). ὥϲτε καὶ ἡ μῆνιϲ λόγον εἶχε τὴν τιμωρίαν εἰϲπραττομένη παρὰ πάντων, τῶν μὲν διὰ τῆϲ ἥττηϲ, τοῦ δὲ διὰ τῆϲ ὑπὲρ τῶν ἡττωμένων λύπηϲ.

[*](*B f. 14 ad Αίθιοπῆαϲ. Lp f.61a, in imo marg. scrpt., ϲ. l. Αἰθιοπῆαϲ.)

420. διὰ τί ἡ Θέτιϲ οὐκ ᾤχετο πρὸϲ τὸν Δία ἐντὸϲ Αἰθιοπίᾳ ὄντα οὐ γὰρ δὴ πόρρω Αἰθιοπία ἦν τοῦ Ὀλύμπου· καὶ γὰρ πᾶϲ χῶροϲ ῥᾴδιοϲ οὔϲῃ θεᾷ. ῥητέον οὖν ὅτι οὐδὲν ἀναγκαῖον ἂν ἀγκαῖον Lp ἐπείγεϲθαι ἐντὸϲ τῇ ὀργῇ ἐκτελέϲαι τὰ θυμῷ φίλα τοῦ ὠργιϲμένου ἀλλὰ μᾶλλον διδόναι μετανοίᾳ μετανοίαϲ Lp τόπον. ἔπειτα οὐκ ἐπιτήδειοϲ ἦν ὁ τόποϲ περὶ ὧν ἔμελλε δεῖϲθαι, παρόντων τῶν φίλων θεῶν τοῖϲ Ἀχαιοῖϲ, ἐπεὶ καὶ ὕϲτερον οὐ παραγενομένη ἀλλ’ ὑποπτεύϲαϲα ἡ Ἥρα ἐπίϲταϲθαι ἐπειρᾶτο. ὅτι δὲ παρῆϲαν δηλοῖ· φηϲὶ γὰρ θεοὶ δ’ ἅμα π άντεϲ ἕποντο (v. 424). δοκεῖ δέ τιϲι καὶ ὅπωϲ οἱ Τρῶεϲ αἴϲθωνται τῆϲ μήνιδοϲ ὁ ποιητὴϲ ἐμβάλλειν τὰϲ ἡμέραϲ ταύταϲ, ἵνα θαρϲήϲαντεϲ ἐξέλθωϲι· πρότερον γὰρ οὐκ ἐξῄεϲαν ἀλλ’ ὅϲον ἐϲ Ϲκαιάϲ τε πύλαϲ (1 354).

[*](*B f.14a. L f. 16b, Π. Lp f. 61a, in marg. inter. scrpt., c. l. εἶμ᾿ αὐτή.)

ἄλογον τὸ μὴ πορεύεϲθαι εὐθὺϲ εἰϲ τὴν om. L Αἰθιοπίαν. λύεται δὲ ἐκ τοῦ καιροῦ· τοῖϲ γὰρ θεοῖϲ εὐωχουμένοιϲ ἄτοπον ἐνοχλεῖν, καὶ ἄλλωϲ διὰ τὸ τοὺϲ ϲυμμάχουϲ τῶν Ἑλλήνων ἐκεῖ τυγχάνειν τυγχάνονταϲ L.

[*](B f. 15a ad χερνίψαντο.)

449. δεῖ προϲιόντα θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν εἰκάζειν αὑτὸν θεῷ. χερνίψαντο. διὰ τί δὲ μετὰ τὸ δεῖπνον οὐ ποιεῖ τοὺϲ ἀνθρώπουϲ ἀπονίπτονταϲ τὰϲ [*](25 δεῖ γὰρ πρ. θ. Lp post θεῷ Lp ins.: ἀπ ὸ δὲ τῆϲ χερὸϲ ἑνικῆϲ ἐϲτι χερνίψαντο 26 ἀπονίζονταϲ Lp) [*](11 sqq. B⟩ f. 14 ad χαλκοβατὲς Α 426 (id. Lp f. 61α c. l. χθιζός, L f.17a coniunct. c. schol. v. 420, c. l. ἀγάννι φον): . . . . . οὐκ ἄπεισι δὲ εἰς Αἰθιοπίαν ἡ] Θέτις, ὅτι ἐκεῖ ἦσαν οἱ Ἀχαϊκοὶ ⟨ἀχαιικοὶ B⟩ ⟩ θεοί, καὶ τ υἱῷ καιρὸν μετανοίας ⟨μεταγνοίας L ⟩ διδοῦσα καὶ αὐτοῖ τοῖς Ἕλλησι, κ αὶ ἵνα Τ ρῶες αἴσθωντα ⟨καὶ τρῶες ἔσεσθαι Lp ⟩ τῆς μήνι δος καὶ τολμήσωσι ⟨τολμῆσα Lp⟩ λοιπὸν εἰς τὴν ⟨om. Lp⟩ μάχητ. Eadem fere Εust. p. 128, 29 sqq.) [*](25 Ea quoque verba quae ante διὰ τί leguntur (δεῖ — θεῷ) cum quaestione cohaerere e schol. in cod. Hamburg. (p. 39 ) ad Od. γ adscripto ceterum. longe peius excerpto concludendum videtur. Incipit enim ita: διὰ τί τοὺς ἀνθρώπους πρὶν φαγεῖν ποιεῖ τὰς χεῖρας ἀπονίζα , τοὺς δ θεοὺς οὐδαμῶς διὰ τί πρὸς δεῖπνον μὲν ἀπονίζουσι, μετὰ δὲ τὸν δεῖπνον οὐδαμῶς θεοὶ μὲν οὐκ ἀπονίζο νται · κ α θ αροὶ μὲ ν γάρ. μετὰ τὸν δεῖπνον οὐ ποιεῖ ⟨ποίει cod. ⟩ ἀνθρώπους ἀπονίζεσθαι τὰς χεῖρας ὅτι οὐδὲ κτλ. (reliqua iis quae p. 17, 1 3 edidimus respondent, cf. schol. Od. ll, p. 752 Dind.).) [*](26 sqq. † L A 449 (f. 18a): διὰ τί μετὰ τὸ ἀνελ εῖ τὴν τοιαύτην δαῖταν οὐ νίπτουσ τὰς χεἴρας ἀλλὰ πρότερον, χερνίψ α ντο δ᾿ ἔπ ε ι τ α κ αὶ οὐλ οὐλοχύτας ἀνέλοντο ; ἔστι δὲ λ ύσις ἐκ το πράγματος· ou γὰρ ἦμ τοιαύτη δαίτη)

χεῖραϲ; ὅτι οὐδὲ ὄψοιϲ τοιούτοιϲ ἐχρῶντο ὥϲτε δεῖϲθαι ἀπονίψεωϲ καὶ [*](Lp f. 61b c. l. χερνίψαντο δ᾿ ἔπειτα. Cf. schol. "o 52 Dind.) ὅτι παυόμενοι τοῦ δειπνεῖν ἔϲπενδον, μετὰ δὲ τὰϲ ϲπονδὰϲ οὐ δεῖ νίπτεϲθαι. ῥητέον δὲ καὶ τοῦτο· ὅταν γὰρ λέγῃ χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοϲ προχ ό ῳ ἐπέχευε φέρουϲα νί ψαϲθαι (α 136), φήϲομεν ἀλλ’ οὐχὶ πρὸ τοῦ δείπνου μόνον. ἁπλῶϲ γὰρ τὰϲ ἀρχὰϲ μηνύϲαϲ οὐκέτι τὰ κατὰ μέροϲ διέξειϲιν. ὥϲτε παρέκειντο τὰ χειρόνιπτρα ὅτε βούλοιντο νίπτεϲθαι. καὶ γὰρ καὶ ἡ τράπεζα καὶ τὰ ἄλλα ἄχριϲ ὅτου βούλοιντο χρῆϲθαι αὐτοῖϲ παρέκειτο. οὕτω καὶ τοὺϲ Πυλίουϲ ἐντὸϲ τῷ κατάπλῳ Τηλεμάχου εύωχουμένουϲ οὐκέτι δεδήλωκεν ὅπωϲ τῆϲ ἠιόνοϲ ἀπηλλάγηϲαν. καὶ τὴν Ἀθηνᾶν Μέντῃ ὁμοιωθεῖϲαν καὶ τὸ δόρυ δοῦϲαν τῷ Τηλεμάχῳ (α 127 οὐκέτι φηϲὶ πῶϲ τοῦτο ἀπέλαβε. καὶ τὸ τόξον εἰϲ καταϲκοπὴν ἀπιόντι Μηριόνηϲ δίδωϲιν Ὀδυϲϲεῖ (Κ 260) ὅπωϲ δὲ τοῦτο ἀπέδωκεν οὐκέτι ἐπεϲημήνατο, διδοὺϲ τοῖϲ ἀκροαταῖϲ καθ’ ἑαυτοὺϲ λογίζεϲθαι τὰ ἀκόλουθα. καὶ πολλὰ τοιαῦτα ἔϲτι γνῶναι παρ’ αὐτῷ οὐ γὰρ μόνον τί εἴπῃ, ἀλλὰ καὶ τί μὴ εἴπῃ ἐφρόντιϲεν.

462. v. ψ 259.