Panarion (Adversus Haereses)

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1-3. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915-1933.

οὔπω δὲ χιτῶνες δερμάτινοι, [*](2 Psal. 15, 10 — 7 Die Deutung der δερμάτινοι χιτῶνες auf den Leib tatsächlich längst vor Origenes in gnostischen Kreisen üblich, vgl. Oden Salomos Irenäus 15,5; 150 Harvey (Valentin) Hippolytus Refut. Χ 13,4; S. 274, 13f (Valentin) Excerpta ex Theod. 55, 11; 111125,9 Stählin — Die Vorgänger bei Bernays, Theophrast über Frömmigkeit S. 143f — 12 — 14 2, 14 — 18 f 20 Gen. 2, 21 — 22 Gen. 1, 26 — 23 Gen. 2, 7 — 25 f Gen. 2, 23) [*](Μ U 1 καὶ] * | σῶμα U 1 f ἐτέρου τινός *] ἕτερόν τι M U 2 ἐγκαταλείψης M | δ(όσης M 4 σημαίνειν | τὸ δέ τὶν ὅσιιον«*] τὸν δὲ ὃσιον ΜU 5 τὸ] * 7 τῶν MU 12 καὶ διδαξάντων <U 15 ἐγίνοντο U | ἦν ἂν V 16 κατὰ *] μετὰ MU 17 * etwa ἤδη ή σὰρξ υπάρχουσα, πῶς οὐκ εὔληπτος ή σοῦ < * 1 δὴ Öh.] δὲ MU | ἄρα + ή <? * 19 ἐκ <U 25 τοῦτο + νῖν U 26 vor δερμάτινοι + οἱ U)

506
οὔπω τὸ παρὰ σοῦ ψεῦσμα ἀλληγορούμενον ὑπῆρχεν. ὀστοῦν τοίνυν ἐκ τῶν ὀστῶν μου καὶ σὰρξ ἐκ τῶν σαρκῶν μου, δῆλον ὅτε σώματα ἦσαν καὶ οὐκ ἦν ἀσώματος ὁ Αδὰμ καὶ ἡ Ευα.

καὶ ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ ξύλου καὶ ἔφαγεν«, ὡς ὑπενοθεύθη ὑπὸ τοῦ ὄφεως καὶ γέγονεν ἐν παρακοῇ, »καὶ ἤκουσε τὴν φωνὴν τοῦ θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινόν, καὶ ἐκρύβη ὁ Αδὰμ καὶ ἡ Εὔα ἐν τῷ ξύλῳ«. καὶ ὁ θεός φησι τῷ Αδάμ ποῦ εἶ«; ό δὲ ἐλεγχόμενος ἀποκρίνεται τὴν φωνήν σου ἤκουσα καὶ ἐκρύβην, ὃτι γυμνός εἰμι«.

γυμνὸν δὲ ἄρα ποῖον ἔλεγε; τὴν ψυχὴν ἔλεγεν ἢ τὸ σῶμα; τὰ δὲ φύλλα τῆς συκῆς τίνα ἔσκεπε, τὴν ψυχὴν ἤ τὸ σῶμα;

καὶ τίς σοι εἶπε« φησίν »ὃτι γυμνὸς εἶ εἰ μὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου οὗ ἐνετειλάμην σοὶ τού- του μόνου μὴ φαγεῖν ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἔφαγες«; καί φησιν ἡ γυνὴ ἥν ἔδωκάς μοι δέδωκέν μοι, καὶ «. πόθεν δὲ ἐδόθη ἡ γυνὴ ἀλλὰ ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τουτέστιν ἀπὸ τοῦ σώματος, πρὶν ἢ τοὺς χιτῶνας αὐτοῖς δοθῆναι; καὶ τῇ γυναικί φησι τί ὃτι τοῦτο ἐποίησας‘;

ἡ δὲ εἶπεν ὁ ὄφις ἠπάτησέ με καὶ ἔφαγον καὶ ἔδωκα καὶ τῷ ἀνδρί μου«. ὁ δὲ θεὸς τῷ ὄφει ἐπιφέρει τὴν κατάραν καὶ τῇ γυναικὶ τὴν ὀδύνην καὶ τῷ ἀνθρώπῳ τὸ ἐν ἱδρῶτι φαγεῖν τὸν ἄρτον.

καὶ μετὰ ταῦτα λέγει »ἰδού, Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἶς ἐξ ἡμῶν· μή ποτε ἐκτείνῃ χεῖρα καὶ ἃψηται τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα«.