Panarion (Adversus Haereses)

47. Πρῶτον γὰρ <ὅτι> ὁ παράδεισος, ὄθεν καὶ ἐξεβλήθημεν ἐν τῷ πρωτοπλάστῳ, ἐπὶ ταύτης ἐστὶ τῆς γῆς προδήλως τόπος ἐξαίρετος, πρὸς ἄλυπον ἀνάπαυσιν καὶ διαγωγὴν τοῖς ἁγίοις ἀφωρισμένος, <τοῦτο> ἀπὸ τοῦ καὶ τὸν Τίγριν καὶ τὸν Εὐφράτην καὶ τοὺς λοιποὺς ποταμοὺς τοὺς ἐκεῖθεν προχεομένους ἐνταῦθα φαίνεσθαι τῶι ῥευμάτων τὰς διεκβολὰς εἰς τὴν καθ’ ἡμᾶς ἤπειρον ἐπικλύζοντας.

οὐ γὰρ ἀπὸ τῶν οὐρανῶν ἄνωθεν καταράσσονται χεόμενοι· ἐπεὶ ἐπεὶ οὐδὲ ὑπέστη ἂν ἡ γῆ ὄγκον τοσοῦτον ἀθρόως ἐξ ὕψους καταφερόμενον ἡποδέξασθαι ὕδατος.

ἀλλ’ οὐδὲ ὁ ἀπόστολος ὑποτίθεται τὸν παράδειδον εἶναι ἐν τρίτῳ οὐρανῷ τοῖς λεπτῶν ἀκροᾶσθαι λόγων ἀπισταμένοις· »οἶδα« γάρ »ἁρπαγέντα τὸν [*](3–7 Psal. 65, —12 — 25 II Kor. 12, 2) [*](M U S 1f ὀρθῶς — τὰς γραφάς] indem sie ohne Verstand sind S 3 εἰσί γὰρ — λεχθέντα < S Ι τὰ < U 5 ἐπὶ τὸν νῶτον] ἐνώπιον M 6 καὶ 7 ταῦτα] dies Wort S Ι δὲ < S Ι εἴρηται] zu sagen S 8 vor εἰς τὴν + wie | τὸ σῶμα — ἀγώνισμα] in den Leib S 10 ἤτοι, φησί < S 12 Ι εἰς] ἐπὶ U Ι διερχομένην U Ι <αὐτῆς> * nach S 13 ὑπὲρ — oberen S 15 τι· λέξουσι < S 16 <ὅτι> * Ι καὶ < S 17 ἐπὶ ἐκ MU Ι ταύτης < S 18f τοῦτο δῆλον ἀπὸ τοῦ *] δῆλον ἀφ’ οὖ ἀπ’ αὐτοῦ U 19 καὶ τὸν Τιγριν καὶ τὸν Εὐφράτην καὶ < S Ι λοιποὺς < 20 f ἐνταῦθα — τὰς διεκβολὰς] und S 21 διεκβολὰς] δὲ ἐκβολὰς M 22 χεώμενοι M 23 ἀθρῶος U I ἐξ ὕψους] vom Himmel S Ι ὕδατος < S Ι ἀλλὰ 24 f τοῖς λεπτῶν — ἐπισταμένοις] denn öre S 25 f τὸν τοιοῦτον < MU)

δύο ἀποκαλύψεις μεγάλας ἐωρακέναι μηνύει, δὶς ἀναληφθεὶς ἐναργῶς, ἅπαξ μὲν ἕως τρίτου οὐρανοῦ, ἅπαξ δὲ εἰς τὸν παράδεισον. τὸ [*](Ö316) γάρ »οἶδα ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ« ἰδίως ἀποκάλυψιν αὐτῷ κατὰ τὸν τρίτον ἀναληφθέντι οὐρανὸν πεφηνέναι συνίστησι·

τὸ δὲ »καὶ οἶδα« πάλιν ἐπιφερόμενον »τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον, εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος, <ἁρπαγέντα> εἰς τὸν παράδεισον« ἑτέραν αὐτῷ πεφανεφῶσθαι κατὰ παράδεισον ἀποκάλυψιν δείκνυσι. δείκνυσι.

τεπετισ10 μὸς οὖν ἐστι καὶ τραγικολογία τὸ καταβάλλεσθαι λέλειν τὰς ψυχὰς ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ διαβαίνειν τοῦ πυρὸς τὰς πηγὰς καὶ τὰ ὕσατα τὰ ὑπὲρ τὰ νῶτα τοῦ στερεώματος, εἰς καθ’ Μ’ ἡμᾶς φερομένας κόσμον.

ἐπεὶ μηδὲ ὁ ’Αδὰμ ἐκ τῶν οὐπανῶν ἐξεβλήθη, ἀλλὰ ἀπὸ τοῦ κατὰ ἀνατολὰς ἐν Ἑδὲμ πεφυτευμένου παραδείσου. οὐ γὰρ πρὸ τῆς ἐν σωματώσεως τὸ παράπτωμα, καθάπερ ἐδείξαμεν ἱκανῶνς, οὐδ’ αὖ τὸ σῶμα παγὶς τοῦτοἀλλὰ μετὰ τὴν εἰς τὸ σῶμα σύμφυσιν τῆς ψυχῆς γίγνεται τὸ παράπρωμα, ὄτι τὸ συναμφότερον ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ ἐκ τοῦ παραδείσου κατάπτωσις ἐνθάδε.

ὁ δὲ ὅλως οὑ προσέσχεν ἐπιμελέστερον, ’Αγλαοφῶν, τῷ λόγῳ, ἀλλὰ διετείνατο περὶ πραγμάτων διανόησιν οὐκ ἐχοντων ἀκίνδυνον, ἐπιχειρήσας κατὰ τὰς δόξας ἐξηγήσασθαι τῶν φαύλων τὸν ψαλμόν, περὶ ὦν λέγειν πλείω παρήσομεν.