Panarion (Adversus Haereses)

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1-3. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915-1933.

38. Τὸ γάρ »ἐγὼ ἀποκτενῶ καὶ ζῆν ποιήσω, πατάξω κἀγὼ ἰάγὼ ἐάσο- μαι, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἐξελεῖται ἐκ τῶν χειρῶν μου« λεγόμενον ὑπὸ τοῦ θεοῦ τί ἄλλο διδάσκειν βούλεται ἢ ὅτι διὰ τοῦτο τὸ σῶμα πρῶτον ἀπο- κτέννυται καὶ θνῄσκει, ἴνα αὖθις ἀνασταθῇ καὶ ζήσῃ;

πατάσσεται πρῶτον καὶ θραύεται, ἴνα σῷον αῦθις πλασθῇ καὶ ὑγιές.

καὶ οὐδὲν ἐξελέσθαι ὅλως τὸ σύνολον τῆς μεγάλης καὶ κραταιᾶς αὐτοῦ κειρὸς πρὸς ἀπώλειαν καὶ ὄλεθρον σθένει, οὐ πῦρ, οὐ δάνατος, οὐ σκότος, οὐ χάος, χάος, οὐ φθορά.

»τίς γὰρ ἡμᾶς« φησίν »χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ« Ι (ὃς ἐρμηνεύε- ται χεὶρ τοῦ πατρὸς καὶ λόγος), »θλίψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λι μὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται· ἕνεκεν σοῦ θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς· ἀλλ’ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς«.

ἀληθέστατα· ἵνα πληρωθῇ, καθὼς ἔφην, τό »ἐγὼ ἀποκτενῶ καὶ ζῆν ποιήσω, πατάξω κἀγὼ ἐάσομαι, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἐξελεῖται« »ἡμᾶς ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ« πρὸς ἀπώλειαν. διὸ καὶ »ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς«, ἵνα »ἀποθανόντες τῇ ἁμαρτίᾳ ζήσωμεν τῷ θεῷ«.

καὶ ταῦτα μὲν μέχρι τοσούτου | διεσκέφθω· τὰ δὲ συνεχῆ τούτοις ὦδε πάλιν προχει- D633 ριστεον.

[*](7f Deut. 32, 39 – 13– 19 Röm. 8, 35–37 — 19 Deut. 32 8, 35 — 21 Rom. 8, 36 — 22 Röm. 6, 10)[*](M U S)[*](1 ὠφέλιμον M 2 τὰ ληίζοντα < S | ἐπαχθής] herzugekommen 2f προσφέρεται * nach S] προσφέρεσθαι MU 3 <εἶναι> * | δοκεῖ < S M < S | τῷ < U 4 μὴ < S < πολλάκις τὰ 4f τῆς ᾠδῆς < S 5 ἔτι < U S 5f βεβαιώσαντες — wir die Verhandlung zu machen S 7 πατάξω] ich xerschlage S 7f κἀγὼ ἰάσομαι < S 9 βούλεται < S | ὅτι] τὸ M | διὰ τοῦτο < S θνῄσκει < S 11 αὖθις σῶον 12f καὶ ὄλεθρον < S 13 < M | οὐ χάος < S 14 χωρίσει hinter ἀγάπης U | χριστοῦ] 16 γέγραπται + ὅτι U 17 ὅλην τὴν ἡμέραν < S | ἀλλὰ M 19f — ἡμᾶς] usw. S 20 κἀγὼ] καὶ M | ἡμᾶς] daw βτ S | ἀπὸ] ἐκ U 21 Χρι- στῷ + ’|ησοῦ U 23 ὧδε < S)

460

39. εἰ πᾶν τὸ γεννώμενον νοδεῖ προτείνει γὰρ οὔτως ὁ ἐξ ἐναντίας)καὶ κατὰ τὴν γένεσιν καὶ κατὰ τὴν τορφήν (ἀπὸ τῶν προσιόντων φησίν, αὔζεται καὶ ἀπὸ τῶν ἀπιόντων ἐλαττοῦται), τὰ δὲ μὴ γεννώμενα ὑγιαίνει, ὅτι μὴ νοσεῖ, μηδὲ προσδεῖται ἢ ἐπιθυμεῖ, ἐπιθμυεῖ δὲ τὰ γεννώμενα καὶ συνουσίας καὶ τροξῆς, τὸ δὲ ἐπιθυμεῖν βισεῖν ἐστι, τὸ δὲ μὴ δεῖσθαι Με ἐπιθυμεῖν ὑγιαίνειν, νοδεῖ δὲ τὰ γεννώμενα ὄτι ἔπιθυμεῖ, τὰ δὲ μὴ γεννώμενα μενα οὐ νοσεῖ, πάσχει δὲ τὰ νοσοῦντα ἢ κατὰ πλῆθος ἢ ἔνδειαν τῶν προσγιγνομένων καὶ ἀπογιγνομένων, τὸ δὲ πάσχον καὶ φθίνει καὶ ἀπόλλυται, ται, διόπερ καὶ γεννᾶται, γεννᾶται δὲ ὁ ἄνθρωπος, — οὐ δύναται ἄρα ἀπαθὴς εῖναι ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀθάνατος.

καταπίπτει μὲν οὖν καὶ ἐπὶ τούτοις αὐτοῖς ὁ λόγος. εἰ γὰρ πᾶν τὸ γιγνόμενον ἢ γεννώμενον ἀπόλλυ ται (διαφέρει γὰρ οὐδὲν οὔτως εἰπεῖν, ἐπειδὴ καὶ οἱ πρωτόπλαστοι ἐγεννήθησαν, ἀλλ’ ἑγενήθησαν), γενητοὶ δὲ καὶ οἱ ἄγγελοι καὶ αἰ ψυχαὶ »ὁ ποιῶν, γὰρ φησιν, τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα«), ἀπόλλυνται ἄρα οἱ ἄγγελοι κατ’ αὐτοὺς καὶ αἰ ψυχαί.