Panarion (Adversus Haereses)

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1-3. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915-1933.

καθάπερ ἐδηλώθη καὶ τῷ Δανιήλ »καὶ πολλοὶ τῶν καθευ- δόντων ἐν γῆς χώματι« λέγοντι »ἐξεγερθήσονται, οὖτοι εἰς ζωὴν αὶώνιον καὶ οὖτοι εἰς ὀνειδισμὸν καὶ αἰσχύνην αἰώνιον, καὶ οἱ συνιέντες εκγάμψουσιν ὡς ἡ λαμπρότης τοῦ στερεώματος«.

ἐφ’ ἡμῖν γὰρ οὐ τὸ ἀφανέσαι τὴν ῥίζαν τελείως τῆς πονηρίας, ἀλλὰ τὸ μὴ πρὸς ἔκτασιν αὐτὴν ἐᾶσα φῦναι καὶ καρποφορεῖν. ἡ μὲν γὰρ καθόλου καὶ καὶ παντελικὴ αὐταῖς αὐτῆς ἀναίρεσίς τε καὶ ἀπώλεια ὑπὸ τοῦ θεοῦ κατὰ τὴν τοῦ σώματος ὡς εἴρηται διάλυσιν γίγνεται, ἡ δὲ ἐκ μέρους πρὸς τὸ μὴ οῖσαι βλαστὸν ὑφ’ ἡμῶν.

καὶ διὰ τοῦτο τὸν ἐκθρέψαντα πρὸς αὔξησιν αὐτὴν μᾶλλον καὶ μέγεθος, ἀλλὰ μὴ στειρώσαντα τὸ ὅσον ἐπ’ αὐτῷ καὶ συμπισήσαντα ἀνάγκη διδόναι δίκην, ὄτι δυνάμενος· καὶ ἔχων πρὸς τοῦτο τὴν ἐξουσίαν εἴλατο τὸ βλάπτον πρὸ τοῦ συμφέροντος μᾶλλον τιμῆσαι.

[*](3–5 Rom. 9, 21 — 10 Dan. 12, 2f)[*](M U S Pa (bis Ζ. 3 ἀρεστόν) — S. 458, 3 Sacra Parall. Bruchst. 422 Holl (= Pa))[*](1 ἀνατήζας MUS | ἀνέδευσεν] ὄδευσεν M ἀνέλυσεν Pa | vor ἀναπλάσσων + ὁ M + ἄγγος] U 3 ἄγγος] αὐτὸ U 3 πλάσματα Pa | δὲ] reMU | ἀμέμπτως < S 4 τοῦ πηλοῦ — φυράματος] von demselben Ton u. Teig S 5 σκεῦος, μὲν εἰς τιμὴν < S 5f παντάπασιν < U 6 vor μήτι + εἰ M | 7 τῆς αὐτῆς] seiner S | ἰδίως] ἰδίως] U 8 καὶ δόξαν < S 9 τῶν . . των . . . τῶν] den, welcher gelebt hat . . . , den S | τιμὴν + u. zur Herrlichkeit S 10 καὶ 2] ὅτι U 12 ὀνειδισμὸν καὶ < S 13 ἐφ’ ἡμῖν] ἔφημεν Pa 14 ῥίζαν . . τῆς πονηρίας] die ünde S | τελέως Pa | τῆς πονηρίας τελείως U | πρὸς ἔκτασιν < S | ἔκστασιν Pa | 15 καρποφορᾶν Pa | καὶ παντελικὴ < S | ῥίζαις] ταῖς ῥίζαις U τῆς ῥίζης Pa 16 < Pa 17 γίνεται Pa | ἐκ < | vor βλαστὸν + καρπὸν ἢ Pa 18 καὶ < S 18 f μᾶλλον καὶ μέγεθος < 19 ἀλλὰ] und S ἀλλὰ μὴ + ὅτι U | τὸ ὅσον] τὸ Pa | καὶ συμπιλήσαντα < S | συμπιπλώσαντα M συμπειλήσαντα U συνπηλήσαντα Pa 21 εἴλατο — noch es unfruchtbar xu machen S | εἴλετο Pa | πρὸ < U | προτιμῆσαι U)
458

37. Ὥστε μηδείς, αὐτός αἴτιος ὤν, ἀκολάστῳ γλώσσῃ μεμφέσθω τὴν θείαν φύσιν, ὡς οὐκ ἐν δίκῃ διανέμουσαν ἑκάστῳ κακίας ἢ ἀρετῆς τὰ ἀμοιβαῖα. »τίς γὰρ εἶ, ὦ ἄνθρωπε, ὁ ἀνταποκρινόμενος τῷ θεῷ; μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῷ πλάσαντι, τί με ἐποίησας οὕτως«; πῶς γάρ; γάρ;

αὐτοδεσπότῳ βουλῇ κακίαν εἵλατο. διὸ καὶ οὐ λέξει <ἐν> δόγμασιν ἀπαραλλάκτοις κρίνοντι τῷ θεῷ, τί με ἐποίησας οὕτως κατα κριθέντα εἰς τὸ ἀλγύνεσθαι; ;