Panarion (Adversus Haereses)
Epiphanius
Epiphanius. Epiphanius, Volume 1-3. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915-1933.
α ݲ. Ταῦτα δὲ ἐπραγματεύθη ἐν ὑπατεία Ὀκταυίου Αὐγούστου τὸ τρισκαιδέκατον καὶ Σιλανοῦ ὑπάτου, ὡς πολλάκις ἔφην, ἥντινα ὑπατείαν διεδέξαντο αἱ ὑποτεταγμέναι ὑπατεῖαι ἀκολούθως οὕτως·
β ݲ. Λεντούλου καὶ Πίσωνος.
γ ݲ. Λουκίου Καίσαρος καὶ Παύλου.
δ ݲ Οὐινδικίου καὶ Οὐάρου.
ε. ݲ. Λαμίου καὶ Σερουιλίου Νοννίου.
ς. ݲ Μάγνου Πομπηίου καὶ Οὐαλερίου.
ς ݲ. Λεπίδου καὶ Ἀρουγκίου.
η ݲ. Καίσαρος καὶ Καπίτωνος.
θ ݲ. Κρητικοῦ καὶ Νερούα.
ι ݲ. Καμίλλου καὶ Κυϊντιλλιανοῦ.
ια ݲ. Καμήρου καὶ Σαβίνου.
ιβ ݲ. Δολαβέλλα καὶ Σιλανοῦ.
ιγ ݲ. Λεπίδου καὶ Ταύρου.
[*](5—S. 291, 18 vgl. Zu S. 2S4, 7; Epiph. Benützt eine Konsulsliste, die sich mit Der in den sog. Consularia Const. und im Chronicon pasch. Überlieferten (MG. auct. Antiqu. IX 218FF, vgl. XI 197 ff) aufs engste berührt. Die gemeinsamen Fehler der drei Zeugen dürfen selbstverständlich nicht verbessert werden. Die Liste geht von 2 v. Chr. Bis 28 n. Chr. — 11 hinter Λαμίου καὶ Σερουιλίου Νοννίου sind in allen 3 Zeugen die Konsuln des Jahres 4 n. Chr. Ausgefallen; der Mangel wird wieder eingebracht durch die Spaltung bei ι ݲ ε ݲ ι ݲ ς ݲ — 14 η ݲ Καίσαρος καἲ Καπίτωνος] Germanicus Caesar u. C. Fonteius Capito sind in Wirklichkeit die Konsuln von 12 n. Chr.; die Umstellung ist allen Zeugen gemeinsam)[*](M U)[*](1 ποιῆσαι]γενέσθαι ? * | εἴκοσι ἐννέα] ἐννέα Μ 2 f μετά τε τὸ *] μετὰ δὲ τὸν Μ μετ᾿ αὐτὸν δὲ U 3 ἀπὸ Μ 3 f ἐν τῷ—Αὐγούστο < U 3 δεκάτῳ *, Vgl. 289, 16] δωδεκάτω Μ 6 ὡς πολλάκις ἔφην < U 8 Λεντούλλου Μ U | Πίσσωνος u. + τὸ δεύτερον U 9 Καίσαρος < Μ 10 Οὐινδουκίου U | Οὐάρου]Οὐρμίλου Μ 11 Λαμμία U | Σερολίου Μ Σερουιουλίου U | Νοννίου *] Νομμίου U < Μ Nonniano Cons. Const. 12 Πομπηίου < Μ | Οὐαλερίνου Μ 15 Κρητίου Μ 16 Καμίρλου Μ 17 Καμίρλου Μ 18 Σιλουανοῦ Μ 19 Λεπίδου καὶ Ταύρου + ι ݲ δ ݲ Καίσαρος καὶ Σκιπίωνος Μ d. h. die unter η ݲ Schon gebrachten Kosuln des Jahres 12 n. Chr. Sind hier (ebenso im Chron. Pasch.) an der richtigen Stelle noch einmal eingetragen; In Folge davon sind die nächsten Zahlen (bis ι ݲ Σ ݲ) in M um 1 zu hoch )ι ݲ δ ݲ. Φλάγκου καὶ Σιλανοῦ.
ι ݲ ε ݲ. τῶν δύο Σέξτων.
ι ݲ ς ݲ. Πομπηΐο Μάγνου καὶ Ἀπουληίου.
ι ݲ ζ ݲ. Βρούττου καὶ Φλάγκου.
ι ݲ η ݲ. Ταύρου καὶ Λίβωνος.
ι ݲ θ ݲ. Κράσσου καὶ Ῥούφου.
κ ݲ Τιβερίου Καίσαρος τὸ δεύτερον καὶ Δρούσου Γερμανοῦ τὸ δεύτερον.
κ ݲ α ݲ. Σιλανοῦ καὶ Βάλβου.
κ ݲ β ݲ. Μεσσάλα καὶ Γράτου.
κ ݲ γ ݲ. Τιβερίου Καίσαρος τὸ τρίτον καὶ Δρούσου Γερμανοῦ τὸ τρίτον
κ ݲ δ ݲ. Ἀγρίππου καὶ Γάλβου.
κ ݲ ε ݲ. Πολλίωνος καὶ Οὐέτερος.
κ ݲ ς ݲ. Κεθήγου καὶ Οὐάρου.
κ ݲ ζ ݲ. Ἀγρίππου τὸ δεύτερον καὶ Λεντούλου Γάλβου.
κ ݲ η ݲ. Γετουλικοῦ καὶ Σαβίνου.
κ ݲ θ ݲ. Κράσσου καὶ Πίσωνος.
λ ݲ. Σιλανοῦ καὶ Νερούα.
23. Καὶ ὁρᾷς ὅτι τριακονταετής ἐστιν χρόνος. Διὸ ἐφιλοτιμησάμεθα τὰς καθεξῆς ὑπατείας ἀκριβῶς θέσθαι, εἰς τὸ τοὺς διερχομένους ἰδεῖν ὅτι οὐκ ἔστιν τι παραπεποιημένον ἐν τῷ θείῳ δόγματι τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ μετὰ ἀκριβείας τὰ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ κεκήρυκται.
Τίς γὰρ ἀριθμήσας τὰς μὴ δυναμένας σφαλῆναι καθ᾿ εἱρμὸν ὑπατείας οὐ καταγνώσεται τῶν νομιζόντων διαφωνίαν εἶναι ἐν τῷ τῶν ἐτῶν [*](2 f die beiden Sexti u. Ppompeius Magnus. Apuleius sind in Wirklichkeit nur ein Paar, die Konsuln des Jahres 14 n. Chr.) [*](M U) [*](1 ι ݲ δ ݲ] ι ݲ ε ݲ Μ | Σιλουανοῦ U 2 nach Σιλανοῦ ohne Zahl angereiht τῶν δύο Σέξτων, dann ι ݲ ς ݲ Πομπηίου καὶ Ἀπουληίου Μ; Die im Text befolgte Zählung von U wird Durch das Chron. Pasch. Bestätigt 3 Πομπιίου U | Μάγνου < Μ 5 Λίβονος Μ 7 vor Δρούσου die Zahl κ ݲ α ݲ, aber trotzdem Z. 9 wieder κ ݲ α ݲ U | Δρούσσου Μ | Γερμανου < Μ 9 Γάλβου Μ 11 Δρούσσου Μ 12 Βάλβου U | 13 Πουλλίωνος U | Oὐέτερος] Οὐίκτορος Μ 14 Καθήγου U 15 Λεντούλλου Μ U 16 Γετουλλικοῦ U 17 Πείσωνος Πίσωνος + Δ ݲ (verlesen für Λ ݲ, die Zahl des nächsten Gliedes) M 18 λ ݲ < Μ, vgl. Zu Z. 17 | hinter Νερούα ohne Zahl angefügt Τῶν δύο Γεμινῶν Μ (als Zusatz erwiesen durch S. 292. 9 ff 293, 17 295, 13 299, 13: danach hat unsere Liste mit Silanus und Nerva aufgehört) 20 τὸ τοὺς] τόπους Μ 23 γὰρ < Μ)
διὰ τοῦτο γὰρ καὶ ἔπεσον αἱ πρότρον περὶ Οὐαλεντῖνον καί τινας ἄλλους αἱρέσεις, αἱ μυθωδῶς ἀναγραψάμεναι τοὺς τριάκοντα αἰῶνας, οὓς ἐνόμισαν ἀπεικάζειν τοῖς τοῦ σωτῆρος ἔτεσιν, ἵνα δῆθεν δύνωνται τῶν παρ᾿ αὐτοῖς αἰώνων καὶ ἀρχῶν ἀναγράφειν τὴν μυθοποιίαν.
εὑρίσκεται γὰρ ἐν τῷ τριακοστῷ τρίτῳ ἔτει τῆς αὐτοῦ ἐνσάρκου παρουσίας πάσχων ὁ μονογενὴς ἀπαθὴς ὢν ἄνωθεν θεὸς Λόγος, σάρκα δὲ < προσλαβὼν καἲ > ἀναδεξάμενος ὑπὲρ ἡμῶν παθεῖν, ἵνα τὸ τοῦ θανάτου καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφονλύςῃ.
μετ᾿ ἐκείνην γὰρ τὴν ὑπατείαν τὴν ἐντῷ τριακοστω ἔτει αὐτοῦ σημαινομένην ἄλλη ὑπατεία γέγονεν, Λεγομένη τῶν δύο Γεμινῶν· εἶτα ἄλλη ὑπατεία Ῥούφου καὶ Ῥουβελλίωνος, Καὶ οὕτως ἐνεστώσης τῆς ὑπατείας τῆς μετὰ τὴν ὑπατείαν < Ρούφου καὶ > Ῥουβελλίωνος, ἥτις ὕστερον ἦλθεν Οὐιννικίου καλεῖσθαι Καὶ Λογγίνου Κασσίου, < ἐν τῷ τριακοστῷ τρίτῳ αὐτοῦ ἔτει ὅπερ ἦν > ὀκτωκαιδέκατον Τιβερίου Καίσαρος, πάσχει ὁ σωτὴρ [ἐν] τῇ πρὸ δεκατριῶν καλανδῶν Ἀπριλλίων.
Καὶ ἐλήλεγκται τούτων ἁπάντων ἡ πλάνη, εὑρισκομένης σαφῶς τῆς κατὰ τὴν ἀλήθειαν διδασκαλίας, ὡς οὐ μόνον δύο χρόνων περίοδοι ἑορτῆς Πάσχων ἐν τοῖς εὐαγγελίοις ἐμφέρονται, ἀλλὰ καὶ τριῶν.