Panarion (Adversus Haereses)

6. καὶ ἵνα μὴ πάλιν δοθῇ σοι πρόφασις πανηρίας κατὰ τῆς ἀληθείας, μετὰ χρόνον πολὺν τῆς τοῦ σωτῆρος ἡμῶς ἀναλήψεως Στέφανος ὁἅγιος τοῦ θεοῦ μάρτυς λιθαζόμενος ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων ἀπεκρίνατο λέγων »ἰδού, ὁρῶ τὸν οὐρανὸν ἠνεψγμένον καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός«,

ἵνα δείξῃ αὐτὸ τὸ σῶμα ἐν ἀληθείᾳ εἰς πνευμνατικὸν ἀναστὰν σὺν τῇ θεότητι τοῦ μονογενοῦς ὅλον εἰς πνευματικὸν ἑνωθὲν καὶ εἰς θεότητα συνηνωμένον.

ἄνω δὲ αὐτὸ τὸ ἅγιον σῶμα σὺν [*](2 vgl. zu c. 4, 1; S. 194, 18 – 8 Joh. 10, 18 – 21 Eph. 2,6 – 23 Act. 1, 11 – 29 Act. 7. 56) [*](V M) [*](3 αὐτοῦ oben nachgetragen V corr | ἐληλύθασιν aus ἐλήλυθαν V corr 13 αὐτὸ] αὐτὸς Μ 16 καὶ 2 u. 2 M 25 εἰς τὸν οὐρανὸν nachgetragen V corr 28 ἀναλή///ψεως, μ ausradiert V corr | τοῦ 2 nachgetragen V corr 33 ἄνω δὲ + ἀναληφὲν ?* )

καὶ περὶ νεκρῶν ἀναστ;σεως ἄκουε τοῦ ἀποστόλου λέγοντος ὅτι »δεῖ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρςίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανςίαν«.

εἰ μὴ γὰρ ἔμελλε τὸ θνητὸν ἐνδύσασθαι ἀθαναςίαν καὶ τὸ φθαρτὸν ἐνδύσασθαι ἀφθαρςίαν, οὐκ ἂν ὁ ἀθάνατος θανεῖς ἦλθεν, ἵνα ἐν αὐτῷ πάθῃ καὶ κοι μηθεὶς τὸ τριήμερον ἀνστῇ καὶ συνανενέγκῃ ἐν ἑαυτῷ συνηνωμένον τῇ θεότητι καὶ τῇ αὐτοῦ δόξῃ. ἵνα ἐκ τῆς αὐτοῦ ἀγαθῆς πρὸς ἡμᾶς ἐνδημίας τὴν πᾶσαν ἐλπίδ κατάσχωμεν ἐν ἀληθείᾳ, ὑποδεικνύων ἑαυτὸν τύπον ἡμῖν καὶ αρραβῶνα εἰς ἐλπίδα τῆς πάσης ζωῆς πραγματείας.

7. Τούτων δὲ οὕτως ἐχόντων καὶ ῥηθέντων, τίς ἔτι μοι χρεία ἐστὶ κατατρίβεσθαι περὶ τούτου τοῦ ζωπύρου σφηκίου καὶ οὐδενὸς ὄντος, ἀνατροπῆς ἕνεκα ἢ ἄλλης τινὸς πραγματείας; ἀφ᾿ ἑαυιτοῦ γὰρ τὸ κέντρον ἀπώλεσε καὶ † ἀπαράλλακτον αὐτοῦ τὸ τῆς πλάνης παραπεποιημένον δόγμα καὶ ἀγυρτᾶδες δέδεικται.

φαςὶ γὰρ τὸ ὀδυνηρὸν σφηκίον, ὃ ζώπορόν τινες κελκλήκασιν, ἔχειν μὲν κέντρον ἰοβόλον βραχύ, περιωδυνίαν πολλὴν οὐ κεκτημένον, ἀλλὰ κατὰ τὴν αὐτοῦ δύναμιν ἰοβόλον ὄν.

ἐπὰν δέ τις διερχόμενος τὸν αὐτοῦ φωλεὸν ἢ καλιὰν καθέλοι — ἐν γὰρ θάμνοις βοτανῶν ποιεῖται καὶ κηρίου δίκην ἑαυτῷ σίμβλους τινάς, ἐν οἶς σίμβλοις ἐγκατατίθεται τὴν αὐτοῦ γονὴν καὶ ποιεῖται ἑαυτῷ τὰ γεννήματα — εἰ δέ τις διερχόμενος ῥάβδῳ ἢ ξύλῳ νύξας τὸ κηρίον ὡς ἔφην καταβάλοι, ἐξέρχεται θυμούμενον αὐτὸ δὴ τὸ δεινὸν μὲν βληχρὸν δὲ σφηκίον·

καὶ ἐὰν εὕρῃ πέτραν πληςίον ἢ ξύλον, ἀπὸ τοῦ ἐμπλήσαντος αὐτὸ θυμοῦ ῥοίζῳ μέν ἐφίσταται καὶ ὁρμᾷ κπαίει τὴν πέτραν· καὶ τὴν μὲν πέτραν οὐδὲν ἀδικεῖ ἀλλὰ οὔτε τὸ ξύλον οὔτε μὴν τὸν ἄνθρωπον, κἄν τε [*](3 Mark. 16. 19 (Luk. 24, 51) – 7 I Kor. 15, 53) [*](V M) [*](7 ἐν τούτω hinter φθαρτὸν getilgt V corr 13 ὑποδεικὺ///ς aus ὑποδεικνύων V corr ὑποδεικνύς Μ, lies ὑποδεικνύοντος? * 14 πάσης] περὶ? * 16 ζωπύρου /// 1 Buchstabe wegradiert V corr 18 † ἀπαράλλακτον] lies wohl ἀσύστατον *21 βραχύν V M | περιωδνίαν, ω aus o V corr 23 κα///λιὰν, λ ausradiert V corr 28 αὐτὸ *] αὐτὸν VM)

οὐκὲν δὲ ἀδικεῖ μάλιστα τὴν πέτραν, ἀλλὰ τὸ μὲν κέντρον ἀπόλλυσι καὶ οὕτω φθείρεται, ἡ δὲ πέτρα οὐδὲν ἀδικη θήσεται ὑπὸ τοῦ τοιούτου.

οὕτω καὶ αὕτη ἡ σφηκιώδης ζωπύρου δίκην μικρὰν ἔχουσα τὴν περιωδυνίαν ἀνατραπήσεται, τῇ πέτρᾳ συντυχοῦσα τουτέστιν τῇ ἀληθείᾳ καὶ τὸ κέντρον ἀπολέσασα.

ταύτην δὲ διελθὼν ἐπὶ τὰς ἑτέρας πάλιν βαδιοῦμαι, κατὰ τὴν τοῦ θεοῦ ἐλπάδα πιστεύων ὅτι τὸ ἐπάγγελμα ἐν θεῷ πληρωθήσεται.