Panarion (Adversus Haereses)

14. Ἔτι δὲ μετὰ ταῦτα πάντα ἐπεμνήσθημεν ὡς τινὲς ἀπὸ τῶν αὐτῶν Μαρχιωνιστῶν, εἰς βυθὸν βλασφημίας παρπεπτωκότες καὶ ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν δαιμονιώδους διδασκαλίας ἐμβρόντητοι παντάπασι γεγονότες καὶ οὗ ἐδόκουν κυρίου μόνον κὰν δι᾿ ὀνόματος μνημόνεύειν [*](2f vgl.Deut. 19, 15 Matth. 18, 16 II Kor. 13, 1 – 8 ff gemeint ist ιݲηψ=Ἰησοῦς υ.ρݲ = ἀμήν. Letzteres ergibt jedoch genau gerechnet nur 99; daher die Bemerkung wegen des „überschússigen“ Zeugnisses) [*](V M 1 ἧς Pet.] εἰς VM | τοῦ μεγαλοδώρου *] μεγαλιδώρους VM; aber in V vorher Rasur, vielleicht τοῦ ausradiert 7 οὐκ Pet. 11 * etwa ἐλέγχεται τῆς * 14 αἷς (sc. μαρτυρίαις) *] oἷς VM 16 τούτω Μ 19 ζῶντος Corn.] σώζοντος VM 21 ἀλλ᾿ ὡς Corn.] ἀλλοίως VM | ἀκροτηριάσας Μ 23 ἔχει Pet.] ἐκεῖ VM 26 πάντα Μ)

τινὲν γὰρ αὐτῶν τετολμήκασιν, ὡς ἔφην, αὐτὸν τὸν κύριον εἶναι υἱὺν τοῦ πονηροῦ λέγειν οὐκ αἰσχυνόμενοι, ἄλλοι δὲ οὐχί, ἀλλὰ τοῦ κριτοῦ τε καὶ δημιουργοῦ.

εὐσπλαγχνότερον <δὲ> γεγονότα καὶ ἀγαθὸν ὅντα καταλεῖψαι μὲν τὸν ἴδιον αὐτοῦ πατέρα κάτω (πῆ μὲν λεγόντων τὸν δημιουργόν, ἄλλων δὲ τὸν πονηρόν), ἄνω δὲ ἀναδεδραμηκέναι πρὸς τὸνἐν ἐατονομάστοις τόποις ἀνθὸν θεὸν καὶ αὐτῷ προσκεκολλῆσθαι.

πεμφθέντα δὲ ὑπ᾿αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον καὶ πρὸς ἀντιδικίαν τοῦ ἰδίου πατρὸς ἐλθόντα τὸν Χριστὸν [καὶ] καταλῦσαι αὐτοῦ τὸ πάντα ὅσα ὁ κατὰ φύσιν πατὴρ αὐτοῦ ἐνομοθέτει, ἥτοι ὁ λαλήσας ἐν τῷ νόμῳ ἤτοι ὁ τῆς κακίας θεὸς ὁ παρ᾿αὐτῶν ἐν τῇ τρίτῃ ἀρχῇ τὸν δημιουργὸν λέγων, ἄλλος δὲ τὸν πονηρόν.

15. Ταῦτα δὲ δῆλα παντί τῳ σύνεσιν κεκτημένῳ ὑπάρχει, ὅτι ἀκαθάρτου πνεύματός ἐστιν ἡ φρόνησις καὶ ἡ διδασκαλία καὶ οὔτε χρεία ἦν περὶ ταύτης τῆς ὑποθέσεως ἀπολογεῖσθαι ἢ ἔλεγχον παριστᾶν καταντικρὺ Μαρκίωνος τοῦ ἑαυτοῦ κατὰ πάντα τὴν ἐπιλησμονὴν τῆς ζωῆς ποιησαμένου.

φωραθήσεται γὰρ παρὰ πᾶσι τοῖς συνετοῖς τὸ βλάσφημον αὐτοῦ κενοφώνημα καὶ τολμηρὸν τῆς ἀπωλείας ἐνέργημα.

ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἰώθμαεν μὴ ἐᾶν ἀκανθῶν τόπον, ἀλλὰ ἐντέμνειν τῇ τοῦ θεοῦ μαχαίρᾳ, »τῇ ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν διστομον <τομωτέρῳ> καὶ διικνουμένῃ ἄχοι μερισμῶν ψυχῆς καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν« κατὰ τὸ γεγραμμένον, ὀλίγα καὶ εἰς τοῦτο εἰπεῖν οὐκ ἀποκνήσομεν.

16. Πρῶτον μὲν γὰρ ὅτι εἰ ἀγαθὸς ἐκ πονηροῦ γεγένηται, οὐκέτι τῶν ἀρχῶν σταθήσεται ὁ λόγος. δύναται γὰρ καὶ ὁ αὐτοῦ πατήρ, εἰ πονηρός ὐπάρχει (ὄπερ μὴ γένοιτο, ἀλλὰ ἀγαθός ἐστι), μεταβληθῆναι τὴν γνώμην, ὥσπερ ὁ ὑπ᾿αὐτοῦ γεγεννημένος μεταβέβληται.