Panarion (Adversus Haereses)

εἶτα πάλιν φησίν «ἀλλὰ νέος τις ἤ πένης ἐστὶν ἤ κατωφερὴς (τουτέστιν ἀσθενὴς) καὶ οὐ θέλει γῆμαι κατὰ τὸν λόγον, οὖτος τοῦ ἀδελφοῦ μὴ χωριζέσθω«.

αἰσχρὰς δέ τινας ὑπονοίας ἑαυτῷ προσποριζόμενος δραματουργεῖ ὁ τάλας »λεγέτω« <γάρ> φησιν »ὅτι εἰσε- γήλυθα ὲγὼ εῖς τὰ ἄγια, οὐδὲν δύναμαι παθεῖν«. ἀὰν δὲ ὑπόνοταν ἔχῃ, εῖπάτω· ἀδελφέ, ἐπίθες μοι χεῖρα, ἴνα μὴ ἀμαρτήσω, καὶ λήψεται βοήθειαν καὶ νοητὴν καὶ αἰσθητήν. θελησάτω μόνον ἀπαρτίσαι τὸ καλὸν καὶ ἐπιτεύξεται«.

εἶτα πάλιν φησίν »ἐνίοτε τῷ μὲν στόματι λέγομεν· οὐ δέλομεν ἁμαρτῆσαι, ἡ δὲ διάνοια ἔγκειται εὶς τὸ ἁμαρτάνειν. ὁ τοιοῦτος διὰ φόβον οὐ ποιεὶ ὅ δέλει, ἴνα μὴ ἡ κόλασις αὐτῷ ἐλλογισθῇ. ἡ δὲ ἀν- θρωπότης ἔχει ἀναγκαῖά τινα καὶ φυσικά, <τινὰ δὲ φυσικὰ> μόνα· ἔχει τὸ περιβάλλεσθαι [τὸ] ἀναγκαίον καὶ φυσικόν, φυσικὸν Τε καὶ τὸ τῶν ἠφροδισίων, <οὐκ> ἀναγκαῖον δέ«·

5. »Ταύτας παρεθέμην τὰς φωνάς«, <φησὶν> ὁ κατὰ τούτων γράψας, »εἰς ἔλεγχον τῶν μὴ βιούντων ὀρθῶς«, καὶ Βασιλειδιανῶν καὶ Καρποκρα- [*](Ö 394) 20 τιανῶν καὶ τῶν ἀπὸ Οὐαλεντίνου καὶ τῶν Ἐπιφάνους καλουμένων, ᾡ δὴ συνήφθη Σκεοῦνδος ὸ προτεταγμένος.

ἐξ άλλήλων γὰρ ἕκαστος, ἤτοι οὑτος ἐκείνῳ μεταδοὺς ἢ ἐκεῖνος τούτῳ. τὰ δεινὰ ἀπεμπολή- [*](2 μαχίμης γυναικὸς nach Prov. 21, 9. 19; von dorther ergibt sich der Sinn unseres Satzes V Μ Clemens AI.) [*](3 προσεύχῃ Clemens AI. | φησίν hinter εὐχαριστία σου Clemens AI. 4 ὑποπέσοι V M | στῇς <εἰς> *; <εἰς> τὸ . . . σφαλῆναι gehört zusammen = dir im Begriff bist zu fallen] τῆς M αἰτῇς Hilgenfeld Stählin 4f οὐ κατορθῶσαι, ἀλλὰ μὴ σφαλῆναι Clemens AI. 4 [μὴ] *; viell. noch besser οὐ zu streichen u. μὴ κατορθώσας zu schreiben Jül. 5 εἶτα πάλιν φησίν < Clemens AI. | ἐστιν hinter νέος τις Clemens AI. 6 κατωφερὴς Clemens AI.] καταφερὴς VM | τουτέστιν ἀσθενὴς < Clemens AI. 7 f αἰσχρὰς δὲ — ὁ τάλας < Clemens AI. 8 <γάρ> * | φησίν)

»ὥστε καὶ ἔχειν ἐξουσίαν ἐδογμάτισαν καὶ τοῦ ἁμαρ- τάνειν διὰ τὴν τελειότητα, ἦ πάντως Τε σωθησομένων φύσει, κἄν τε νυνὶ ἁμάρτωσι, διὰ τὴν ἔμφυτον ἐκλογήν, ἐπεὶ μηδὲ τὰ αὐτὰ αὐτοῖς πράττειν συγχωροῦσιν οἱ προπάτορες τῶν δογμάτων τούτων«.

»Φασὶ δὲ καὶ οὖτοι ὡς ἐπὶ τὸ ὑψηλότερον καὶ γνωστικώτερον ἐπεκ- τεινόμενοι τὴν πρώτην τετράδα οὕτως· ἔστι τις πρὸ πάντων προαρχὴ προανεννόνητος, ἄρρητός τε καὶ ἀνονόμαστος, ἥν ἐγὼ Μονότητα καλῶ. ταύτῃ τῇ Μονότητι συνυπάρχει δύναμις, ἥν καὶ αὐτὴν ὀνομάζω Ἐνό- τητα.

αὕτη ἡ Ἐνότης ἥ τε Μονότης, τὸ Ἔν οὖσαι, προήκαντο, μὴ πρόέ- μεναι. ἀρχὴν ἐπῖ πάντων νητήν, ἀγέννητόν τε καὶ ἀόρατον, ἥν ἀρχὴν ὁ λόγος Μονάδα καλεῖ.

ταύτῃ τῇ Μονάδι συνυπάρχει δύναμις ὁμοούσιος αὐτῇ, ἥν καὶ αὐτὴν ὀνομάζω τὸ Ἔν. αὖται αἱ δυνάμεις, ἥ τε Μονότης καὶ Ἐνότης, Μονάς τε καὶ τὸ Ἔν, προήκαντο τὰς λοιπὰς προβολὰς τῶν αιωνων«.

6. Εἶτα οἱ καλῶς συγγραψάμενοι τὴν ἀλήθειαν <περὶ> τούτων ἐν τοῖς σφῶν αὐτῶν συγγράμμασιν ἤλεγξαν <αὐτούς>, Κλήμης τε, φασί τινες Ἀλεξανδρέα, ἔτεροι δὲ Ἀθηναῖον),