Panarion (Adversus Haereses)

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1-3. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915-1933.

χωρισθείσης γὰρ τῆς Ἐνθυμήσεως ἀπ᾿ αὐτῆς σὺν τῷ ἐπιγενομένῳ πάθει, αὐτὴν μὲv ἐντὸς Πληρώματος μεῖναι, τὴv δὲ ἐνθύμησιν σὐτῆς οὺν τῷ πάθει ὕπὸ τοῦ Ὅρου ἀφορισθῆναι καὶ ἀποσταυρωθῆναι καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ γενομένην εἶναι μὲν πνευματικὴν οὐσίαν, Ε; φυσικήν τινα Αἰῶνος ὁρμὴν τυγχάνουσαν, ἄμορρφον δὲ καὶ ἀνείδεον διὰ τὸ μηδὲν καταλαβεῖν. καὶ διὰ τοῦτο καρπὸν ἀσθενῆ καὶ θῆλυν αὐτὴν λέγουσι.

13. Μετὰ δὲ τὸ ἀφορισθῆναι ταύτην ἐκτὸς τοῦ Πληρώματος τῶν Αἰώνων τήν τε Μητέρα αὐτῆς ἀποκατασταθῆναι τῇ ἰδία συζυγία, τὸν [*](V M lat. (Tert., Hipp.) 1 ἴσχεν Μ | θήλεια Dind., nach footfma lat.] θήλειαν VM 2 καὶ < > 8 μήτι *] μηδε aus μητε Vcorr μήτε M ne lat. | αὐτὸ τὸ εἶναι] hoc ipswu lat.; nach αὐτὸ τὸ εἶναι vielleicht einzusetzen Ε; *, vgl. S.410, 13f | τέλος Dind., nach finem lat. u. ne finis quoque insisteret Tert.] τελείως VM | ἔχῃ Pet.] ἔχειν VM 4 ἀπορῆσαι] aporiatam id est canfusam lat. | ἀποκρύψει aus ἀποκρύψῃ Vcorr 4f τὸ γεγονὸς] id quod erat natum lat. 5 τοῖς] iis lat. 6 vor ἐξασθεθενῆσαι + tandem lat. 7 ἱκέτιν aus ἱκέτην Vcorr ἱκέτην M 8 lies πρῶτον? * 12 drüber gesetzt Vcorr σύζυγον M | ἀθήλυντον] masculo-foeinina lat. feminam Tert.; trotzdem ist wohl nicht ἀρρενόθηλυν einzusetzen 13 ὑπὲρ] beidemale pro lat. 14 καὶ Σταυρὸν καὶ Λυτρωτὴν Ausgg.] καὶ συλλυτρωτὴν V M et Stauron et Lytroten lat. 17 τῇ συζυγίᾳ] coniugi lat. coniugio Text. 17f ἐπιγενομένῳ *] ἐπιγινομένων V M appendice lat. Tert. 19 ἀποσταυρωθῆναι Ausgg.] ἀποστερηθῆναι VM crucifixam lat. Tert. 20 Ε; *] ut lat. Tert. 22 διὰ τοῦτο] διὰ τὸ M | αὐτὴν *] αὐτὸν VM eius lat. 23 αὐτὴν M)

405
Μονογενῆ πάλιν ἑτέραν προβαλέσθαι συζυγίαν κατὰ προμήθειαν τοῦ Πατρός, ἵvα μὴ ὁμοίως ταύτῃ πάθῃ τις τῶν Αἰώνων, Χριστὸν καὶ Πνεῦμα ἅγιον, εἰς πῆξιν καὶ στηριγμὸν τοῦ Πληρώματος, ὑφ᾿ ὧν καταρτισθῆναί 〈φασιὶ〉 τοὺς Αἰῶνας.

τὸν μὲν γὰρ Χριστὸν διδάξαι αὐτοὺς συζυγίας φύσιν, † ἀγεννήτου κατάληψιν γινώσκοντας ἱκανοὺς εἶναι ἀναγορεῦσαί | τε ἐν αὐτοῖς τὴν τοῦ Πατρὸς ἐπίγνωσιν, ὅτι τε ἀχώρητός ἐστι καὶ ἀκατάληπτος καὶ οὐκ ἔστιν οὔτε ἰδεῖν οὔτε ἀκοῦσαι αὐτὸν ἤ διὰ μόνου τοῦ Μονογενοῦς γινώσκεται·

καὶ τὸ μὲv αἴτιον τῆς αἰωνίου διαμονῆς τοῖς λοιποῖς τὸ ἀκατάληπτον ὑπάρχειν τοῦ Πατρός, τῆς δὲ γενέσεως αὐτῶν καὶ μορφώσεως τὸ καταληπτὸν αὐτοῦ, ὅ δὴ υἱός ἐστιν. καὶ ταῦτα μὲν ὁ ἄρτι προβληθεὶς Χριστὸς ἐν αὐτοῖς ἐδημιούργησε.

Τὸ δὲ ἕν] Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐξισωθέντας αὐτοὺς πάντας εὐχαριστεῖν ἐδίαξεν καὶ τὴν ἀληθινὴν ἀνάπαυσιν Ε; ηγήσατο. οὕτως τε μορφῇ καὶ γνώῃ ἴσους κατασταθῆναι τοὺς Αἰῶνας λέγουσι, πάντας γενομένους Νόας καὶ πάντας Λόγους καὶ πάντας Ἀνθρώπους καὶ πάντας Χριστούς, κα τὰς θηλείας ὀμοίως πάσας Ἀληθείας καὶ πάσας Ζωὰς καὶ Πνεύματα γα Ἐκκλησίας.

στηριχθέντα Τε ἐπὶ τούτῳ τὰ ὅλα καὶ ἀναπαυσάμενα τελέως μετὰ μεγάλης χαρᾶς φησὶν ὑμνῆσαι τὸν Προπάτορα, πολλῆς εὐφρασίας μετασχόντα.