Panarion (Adversus Haereses)

Ἰησοῦν δὲ τὸν κύριον ἡμῶν ἀπὸ Ἰωσὴφ λέγει γεγεννῆσθαι, καθάπερ καὶ πάντες ἄνθρωποι ἐκ σπέρματος ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἐγεννήθησαν. εἶναι δὲ αὐτὸν ὅμοιον τοῖς πᾶσι, βίῳ δὲ διενηνοχέναι, σωφροσύνῃ τε καὶ ἀρετῇ καὶ βίῳ δικαιοσύνης.

ἐπειδὴ δέ, φηοίν, εὔτονον ἔσχε ψυχὴν παρὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ ἐμνημόνευὲν τὰ ὁραθέντα ὑπ’ αὐτῆς ἄνω, ὅτε ἦν ἐν τῇ περιφορᾷ τοῦ ἀγνώστου πατρός, ἀπεστάλθαι ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ πατρός, φησίν, εἰς τὴν αὐτοῦ ψυχὴν δυνάμεις, ὅπως τὰ ὁραθέντα αὐτῇ

ἀναμνημο- [*](5 — 8 vgl. Irenaeus adv. haer. I 25, 1 ; I 204 Harvey = Hippolyt refut. VII 32, 1 ; S. 218, 1ff Wendland Καρποκράτης τὸν μὲν κόσμον καὶ τὰ ἐν αὐτῷ ὑπὸ ἀγγέλων πολὺ ὑποβεβηκότων τοῦ ἀγενήτου πατρὸς γεγενῆσθαι λέγει Ps. Tert. adv. omn. haer. 3 Carpocrates . . . unam esse dicit virtutem in superioribus principalent, ex hac prolatos angelos atque virtutes, quos distanfes longe a superioribus virtutibus mundum istum in inferioribus partibus condidisse Filastrius haer. 35 ; S. 19, 9 ff Marx Garpoeras . . . et ipse dicens unum principium, de quo principio id est de deo prolationes faetae sunt, inquit, angelorum atque virtutiint : quae autem virtutes deorsum sunt, fecerunt ereaturam istam vislbilem — 10 — S. 302, 1 1 vgl. Irenaeus adv. haer. 1 25, 1 ; I 204 Harvey = Hippolyt refut. VII 32, 1 ff; S. 218, 2ff τὸν γε Ἰησοῦν ἐξ Ἰωσὴφ γεγεννῆσθαι καὶ ὅμοιον τοῖς ἀνθρώποις γεγονότα δικαιότερον τῶν λοιπῶν γενέσθαι, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ εὔτονον καὶ καθαρὰν γεγονυῖαν διαμνημονεῦσαι τὰ ὁρατὰ μὲν αὐτῇ ἐν τῇ μετὰ τοῦ ἀγενήτου θεοῦ περιφορᾷ καὶ διὰ τοῦτο ὑπ' ἐκεί- νου αὐτ(ῇ) καταπεμφθῆναι δύναμιν, ὅπως τοὺς κοσμοποιοὺς ἐκφαγεῖν δι’ αὐτῆς δυνηθῇ· ἥν καὶ διὰ πάντων χωρήσασαν ἐν πᾶσί τε ἐλευθερωθεῖσαν εληλυθέναι πρὸς αὐτὸν <καὶ ὁμοίως x00E; τὰ ὅμοια αὐτῇ ἀσπαζομένην — 15 15f vgl. Phaedr. 246 ff V M) [*](3 καταγνωστικοὶ V 5 ἄνω μὲν] ἄνωθεν Μ 6 καὶ] * Ι ἀκατωνόμαστον M Ι εἰσάγειν < M 7 βουλόμενος aus βούλεται Vcorr 7 f γεγεννῆ- /////////// σθαι M 8 ὑπὸ] * Ι τοῦ2 < Μ Ι ὑπερβεβηδότων Μ 14 φησίν < M)

καὶ ὅπως διὰ πασῶν τῶν πράξεων ἐλευθερωθεῖσα ἡ αὐτὴ ψυχή, φησί, τοῦ Ἰησοῦ ἀνέλθῃ πρὸς τὸν αὐτὸν πατέρα τὸν ἄγνωστον, τὸν δυνάμεις αὐτῇ ἀποστείλαντα ἄνωθεν, ἴνα διὰ πασῶν τῶν πράξεων χωρήσασα καὶ ἐλευθερωθεῖσα διέλθοι πρὸς αὐτὸν ὄνω.

οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ καὶ τὰς ὁμοίας αὐτῇ ψυχάς, <τὰς> τὰ ἵσα αὐτῇ ἀσπασαμένας, τὸν αὐτὸν τρόπον ἐλευθερωθείσας ἄνω πτῆναι πρὸς τὸν ἄγνωστον πατέρα, ἐν τῷ τὰς πάσας πράξεις πραξάσας ὁμοίως <τε>