Ancoratus

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915.

δηλονότι καὶ ἡμεῖς οὐκ ἀρνούμεθα τὰ τὰ αὐτὸν αἰνιγματωδῶς πεπληρωμένα. οἴδαμεν δὲ δι’ ἣν αἰτίαν ταῦτα γέγραπται· ὁδὸς ὅτι [*](1 Phil. 2, 6 f — 20 Job. 8, 55 — –23 Job. 10, 33 — 23 ff vgl. Panarion h. 69, 34, 5 ff L J) [*](5 γνήσιος + > ? ül. 10 ἀμαθῶς J | φησίν L 13 θεὸς * ] θεοῦ J δὲ L 14 γὰρ τῷ λαβὼν> * 15 τὴν ὑπερβολὴν] εἶναι ὑπερβολὴ L * τῆ φιλανθρωπίας> * Ι ἐδείκνυε ὅτι *] ἐδείκνυτο 17 <ἵνα> * < J 19 > ἴσον *] ἴσος L J 20 * etwa πρώτου λόγου> * | * <ἔτι ἐφέρετοἑαυτὸν> * 23 φησίν L | vor ὀφείλομεν + εἰ J; lies ναί? * | <περὶ> * 24 περὶ αὐτοῦ < J 28)

56
δι' αὐτοῦ βαδίζομεν πρὸς τὴν βασιλείαν, πρὸς αὐτὸν καὶ τὸν πατέρα· θύρα δὲ ὅτι δι’ αὐτοῦ εἰσερχόμεθα· στῦλος ὅτι αὐτός ἐστιν ἐδραίωμα τῆς ἡμετέρας πίστεως· πέτρα διὰ τὸ ἀμετακίνητον· λίθος <διὰ> τεθεμελιωμένον· ἤλιος δικαιοσύνης ὅτι καταυγάσας τὰς ἡμετέρας σκοτισθείσας διανοίας.

46. Εἶτά φασιν ὅτι <εἰ> γέγραπται περὶ αὐτοῦ ὅτι κτίσμα ἐστίν, ὁμολογεῖν δεῖ καὶ τὸ κτίσμα. ἰδοὺ κἀγὼ κιηγησάμην μέρος τι τῶν χρήσεων τῶν διὰ τῶν ἀυνιγμάτων αὐτοῦ εἰς ἡμᾶς πεπληρωμένων.

εἴπωσιν <δὲ> ἡμῖν ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν δτίσμα τί χρησιμεύει; θύρα εἰκότως εἴρηται τροπικῶς, ἵνα γένηται εἴσοδος ἡμῶν καὶ ὠφέλεια. καὶ ὁδός, ἵνα δι' αὐτοῦ βαδίζοντες μὴ πλανηθῶμεν· κτίσμα <δὲ>

τί ἠμῖν γίνεται; τί ἡμᾶς ὠφελεῖ; ναί, φησὶν ὁ κενόδοξος φιλονεικῶν· εἰ μὴ γὰρ αὐτὸν εἴκῃς κτίσμα, τῷ πατρὶ πάθος περιτίθης. πᾶς γὰρ γεννῶν πάθει περιβέβληται· ἢ γὰρ συστέλλεται ἢ πλατύνεται ἢ ἁπλοῦται ἢ ἀπορρέει ἢ ὀγκοῦται ἤ τι· τῶν τοιούτων <πάσχει> .

φεῦ γε καὶ τῆς τοιαύτης διανοίας πονηρᾶς οὔσης καὶ οὐκ ἀληθεστάτης. τίς ταῦτα περὶ θεοῦ διανοηθήσεται; ποία δὲ ὑπόνοια τοιαῦτα τολμήσει; δηλονότι οὐδεὶς οὐδὲ τῶν δαμόνων τοιοῦτόν τι διανοηθήσεται.

κἄν τις ὁμολγῇ τὸν πατέρα, πιστεύει αὐτὸν τὸν υἱὸν ἐν ἀληθείᾳ γεγεννηκέναι. * οὐ γὰρ ὄγκοις περιφέρεται τὸ θεῖον οὐδὲ σῶμά ἐστιν ἔγκυον, ἵνα ὑπομείνῃ τὰ προειρημένα.

»πνεῦμα γὰρ ὁ θεός«, πνεῦμα δὲ ῥύσιν οὐχ ὑφίσταται οὐ τομὴν οὐ <δυ>στολὴν οὐ μείωσιν ἅπλωσιν οὐδέ τι τῶν τοιούτων. καθὸ τοίνυν ὁ πατὴρ πνεῦμά ἐστι, τὸν υἱὸν θεὸν Λόγον γεγέννηκε πνευματικῶς ἀχρόνως ἀκαταλήπτως καὶ ἀνάρχως.

47. Ἵνα δὲ τούτους πείσωμεν τοὺς ταῦτα νοοῦντας, οὐχ ὅμοια μὲν φάσκοντες, ἀφ' ὁμοίων δὲ τὴν αὐτῶν ἀποστρέφοντες κακὴν ἀπολογίαν εἴπωμεν· κτίσμα ἐστὶ τὸ] ἀπείρως καὶ μυριονταπλοασίως τοῦ αὐτοῦ δεσπότου ἀποδέον.

καὶ πολλοί τινες ἐν ἐρήμῳ ἐνδεόμενοι [*](6–25 vgl. Panarion h. 69, 36 — 21 Joh. 4, 24 L J) [*](1 πρὸς αὐτὸν Λ·αὶ] αὐτοῦ καὶ πρὸς? * 2 ἐδρέωμα hinter πίστεως J 3 > * 4 ὅτι *] ὁ L J 6 <εἰ> * 8 πεπληρωμένον J 9 > * | θύρα + οἶ J 11 <δὲ> * 12 ὁ < L 13 περιτίθεις J 14 (zweimal geschrieben) LJ 15 ἀπορρύει L ἀπορροίη J | <πάσχει> * 16 J < 19 κἂν] ἐὰν? * | ὁμολογεῖ 3 | πιστεύει L 20 * etwa <πνευματικῶς δέ·> * 22 <συ>στολὴν Pet. 23 οὔτε J | ὁ < L ein Buchstabe, wohl σ ausradiert L | ὅμοια + τῷ θεῷ L 27 τὴν] τῶν J 28 ἐστὶ] ἐπὶ L | τὸ] *)

57
πυρός, γεμίσαντες ὕδωρ έν ἄγγει ὑελίνῳ καὶ ὕλην προσενέγκαντες εὐθυφλόγιστον, ἐκ λίνου ἢ ἐκ στυπείου πεποιημένην, ἵστανται ἀντικρὺ τοῦ ἡλίου τῆς μαρμαρυγῆς ἀπὸ τῆς ὑέλου καταυγαζούσης εἰς τὴν ὑποκειμένην ὕλην καὶ εὐθὺς ἀπὸ τοῦ πυρὸς τοῦ ἡλίου λαμβάνεται καὶ ἐξάπτει τὸ πῦρ. ἀρα τέτμηται ὁ ἤλιος διὰ τῆς μετοχῆς τῆς οὐσίας; ἀρα ἐνέλειψεν; ἀρα μεμείωται; οὐχί, φασίν.

εἰ τοίνυν κτίσμα ὢν οὐκ ἐμειώθη, πόσῳ γε μᾶλλον ὁ ἄπειρος καὶ ἀκατάληπτος καὶ ἄχραντος ὢν θεός, ἐξ ἑαυτοῦ γεννήσας πνεῦμα ὢν θεὸν Λόγον ἄφραστον καὶ ἀκατάληπτον καὶ ἄφθαρτον ἐν ἀφθαρσίᾳ ἐγέννησεν. οὐ διὰ πάθους οὐ διὰ τομῆς οὐ δι' ἐλλείψεως, ἀλλὰ τέλειος τέλειον ἐν τελειότητι.