καλῶς οὖν καὶ Φιλήμων ὁ κωμικὸς τὴν εἰδωλολατρίαν ἐκκόπτει διὰ τούτων
οὐκ ἔστιν ἡμῖν οὐδεμία τύχη θεὸς,v.2.p.219
οὐκ ἔστιν, ἀλλὰ ταὐτόματον ὃ γίγνεταιὡς ἔτυχ’ ἑκάστῳ, προσαγορεύεται τύχη. Σοφοκλῆς δὲ ὁ τραγῳδοποιὸς
οὐδὲ θεοῖς λέγει) αὐθαίρετα πάντα πέλονται,νόσφι Δῖός· κεῖνος γὰρ ἔχει τέλος ἠδὲ καὶ ἀρχήν. ὅ τε Ὀρφεὺς
ἱὲν κράτος, εἶς δαίμων γένετο, μέγας οὐρανὸς αἴθων,ἐν δὲ τὰ πάντα τέτυκται , ἐν ᾧ τάδε πάντα κυκλεῖται,πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γαῖα, καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.
Πίνδαρος δὲ ὁ μελοποιὸς οἶον ἐκβακχεύεται ἄντικρυς εἰπὼν
τί θεός ; ὅ τι τὸ πὰν καὶ πάλιν
θεὸς ὁ πάντα τεύχων βροτοῖς. ἐπὰν δὲ εἴπῃ
τί ἔλπεαι σοφίαν ὀλίγον τοι ἀνὴρ ὑπὲρ ἀνδρὸς ἔχειν;τὰ θεῶν βουλεύματα ἐρευνᾶσαι βροτέᾳ φρενὶ δύσκολον·θνατᾶς δ’ ἀπὸ ματρὸς ἔφυ , ἐκεῖθεν ἔσπακε τὴν διάνοιαν τίς ἔγνω νοῦν κυρίου ; ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;
ἀλλὰ καὶ Ἡσίοδος δι’ ὧν γράφει συνᾴδει τοῖς προειρημένοις ,
μάντις δ’ οὐδείς ἐστιν ἐπιχθονίων ἀνθρώπωνὅστις ἂν εἰδείη Ζῆνός νόον αἰγιόχοιο. εἰκότως ἄρα Σόλων ὁ Ἀθηναῖος ἐν ταῖς ἐλεγείαις, καὶ αὐτὸς κατακολουθήσας Ἡσιόδῳ ,
πάμπαν δ’ ἀθανάτων ἀφανὴς νόος ἀνθρώποισι, γράφει.
Πάλιν τοῦ Μώσεως εἰς μόχθους καὶ πόνους διὰ τὴν παράβασιν τέξεσθαι τὴν γυναῖκα προφητεύσαντος ποιητής τις οὐκ ἄσημος γράφει
v.2.p.220
Οὐδέ ποτ᾿ ἦμαρΠαύσονται καμάου καὶ ὀϊζύος, οὐδέ τι νύκτωρΣτεινόμενοι· χαλεπὰς δὲ θεοὶ δώσουσι μερίμνας.ἓτι Ὃμηρος μὲν εἰπὼν
αὐτὸς δὲ χρύσεια παὴρ ἐπίταινε τάλαντα· δίκαιον τὸν θεὸν μηνύει. Μένανδρος δὲ ὁ κωμικὸς ἀγαθὸν ἑρμηνεύων τὸν θεόν φησιν,
ἃπαντι δαίμων άνδρὶ συμπαρίσταταιεὐθὺς γενομένῳ μυσταγωγὸς τοῦ βίουἀγαθός· κακὸν γὰρ δαίμον οὐ νομιστέονεἶναι, βίον βλάπτοντα χρηστόν. εἶται ἐπιφέρει
ἃπαντα δ᾿ ἀγαθὸν εἶναι τὸν θεόν· ἢτοι πάντα θεὸν ἀγαθὸν λέγων, ἢ, ὃπερ καὶ μᾶλλον, ἐν πᾶσι τὸν θεὸν ἀγαθὸν εἶναι.
Πάλιν αὖ Λἰσχύλος μὲν ὁ τραγῳδοποιὸς τὴν Δύναμιν τοῦ θεοῦ παρατιθέμενος οὐκ ὀκνεῖ καὶ ὓψιστον Αὐτὸν προσαγορεύειν διὰ τούτων
χώριζε θνητῶν τὸν θεὸν, καὶ μὴ δόκειὃμοιον αὐῷ σάκινον καθεστάναι.οὐκ οἶσθά γ᾿ αὐτόν. ποτὲ μὲν ὡς πῦρ φαίνεται,ἂπλατος ὁρμῇ, ποτὲ δ᾿ ὓδωρ, ποτὲ γνόφος,καὶ θηρςὶν αὐτὸς γίνεται παρεμφερὴς,καὶ θηρςὶν αὐτὸς γίνεται παρεμφερὴς,ἀνέμῳ, νεφέλῃ τε, κἀστραπῇ, βροντῇ, βροχῇ.ὑπηρετεῖ δ᾿ αὐτῷ θάλασσα, καὶ πετραι,καὶ πᾶσα πηγὴ, χὒδατος συστήματα·τρέμει δ’ ὂρη καὶ γαῖα, καὶ πελώριοςβυθὸς θαλάσσης, καὶ ὀρέων ὓψος, [ἐπὶ] μέγαἐπὰν ἐπιβλέψῃ γοργὸν ὂμμα δεσπότου·πάντα δυνατὴ γὰρ δόξα ὑψίστου θεοῦ. ἆρ᾿ ού δοκεῖ σοι ἐκεῖνο παραφράζειν τὸ “ἀπὸ παροςώπου κυρίου τρέμει ἡ γῆ;”
v.2.p.221