De signis Odysseae

3.

πόδες δ’ ὑπερικταίνοντο.

†) Ἀρίσταρχος ἀνεπάλλοντο καὶ ἐκινοῦντο προθυμουμένης αὐτῆς βαδίζειν ταχέως, μὴ δυναμένης δὲ, ἀλλὰ κατὰ βραχὺ διὰ τὸ γῆρας. MS. Barnes. Idem Apoll. l. h. 158, 8 ubi additur: φαίνεται τοίνυν τὸ πλῆρες κατὰ Ἀρίσταρχον ἐρικταίνοντο, καὶ δῆλα τὰ τῆς ἀναγνώσεως. τῶν ἅπαξ εἰρημένων. cf. Eust. 1936, 10. L. Ar. 311.

7.

ἦλθ’ Ὀδυσεὺς καὶ οἶκον ἱκάνεται.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ οἶκον ἱκάνεται] ἀντὶ τοῦ καὶ εἰς οἶκον ἱκάνει H. cf. F. Ar. 26.

64.

ὕβριν ἀγασσάμενος θυμαλγέα.

†) ὑπερεκπλαγείς H. cf. L. Ar. 147.

76.

ἑλὼν ἐπὶ μάστακα χερσίν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ μάστακα] νῦν τὸ στόμα, ἐν δὲ τῆ Ἰλιάδι (Ι 324) καὶ τὸ μάσημα μάστακ’ ἐπεί κε λάβῃς. HQ. cf. ad Ι 324. δ 287.

85.

κατέβαιν’ ὑπερώϊα.

†) ὑπερωΐων, ὡς τὸ διὰ τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα (Κ 298). H. cf. ad Κ 298. F. Ar. 20. Eust. 1993, 10.

89.

ἐν πυρὸς αὐγῇ.

†) ἐν τῷ πεφωτισμένῳ τόπῳ καὶ πεφλογισμένῳ ἀπὸ τοῦ πυρός V. cf. ad Ι 206. σ 44.

91.

ποτιδέγμενος εἴ τί μιν εἴποι.

Fuit diple ὅτι ἡ πρὸς ἐλλείπει, ἵν’ ἦ εἴ τι προσείποι cf. F. Ar. ad Ρ 237 ubi corr. ψ 191 in ψ 91.

198.

ἑρμῖν’ ἀσκήσας.

†) ὁ Ἀρίσταρχός φησιν, ἑρμῖνας ἐκάλουν τοὺς πόδας τῶν κλίνων, οὗτοι δὲ ἦσαν σφηνοειδεῖς τῇ κατασκευῇ· τῶν ἅπαξ εἰρημένων. Apoll. 77, 5. HQV habent: κλίνης ποδάριον· ἕρμα γάρ ἐστι τῆς κλίνης. L. Ar. 152.

211.

οἱ νῶϊν ἀγάσαντο.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀγάσαντο νῦν ἀντὶ τοῦ] ἐφθόνησαν Q. L. Ar. 147. ψ 64.

218-224.

οὐδέ κεν Ἀργείη Ἑλένη, Διὸς ἐκγεγαυῖα, ἀνδρὶ παρ’ ἀλλοδάπῳ ἐμίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, εἰ ᾔδη, ὅ μιν αὖτις ἀρήιοι υἷες Ἀχαιῶν ἀξέμεναι οἶκονδε φίλην ἐς πατρίδ’ ἔμελλον. τὴν δ’ ἦ τοι ῥέξαι θεὸς ὤρορεν ἔργον αεικές. τὴν δ’ ἄτην οὐ πρόσθεν ἑῷ ἐγκάτθετο θυμῷ, λυγρήν, ἐξ ἧς πρῶτα καὶ ἡμέας ἵκετο πένθος.

ἀθετοῦνται οἱ ἑπτὰ στίχοι οὗτοι ὡς σκάζοντες κατὰ τὸν νοῦν. MV. Vind. 133. Eust. 1946, 13.

225.

ἐπεὶ ἤδη σήματ’ ἀριφραδέα κατέλεξας.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀριφραδέα] ἀντὶ τοῦ ἀριφραδέως H. cf. F. Ar. 29.

281.

θάνατος δέ μοι ἐξ ἁλός.

†) ἔξω τῆς θαλάσσης. Vind. 133. cf. Λ 113. λ 134.

296. †) Ἀρίσταρχος καὶ Ἀριστοφάνης πέρας τῆς Ὀδυσσείας τοῦτο ποιοῦνται MV. Vind. 133. Idem HMQ. Eust. 1948, 49.

310-343. †) ῥητορικὴν ποιεῖται ἀνακεφαλαίωσιν τῆς ὑποθέσεως καὶ ἐπιτομὴν τῆς Ὀδυσσείας· καλῶς οὖν ἠθέτησεν Ἀρίσταρχος τοὺς τρεῖς καὶ τριάκοντα. Vind. 133. H. Vesus 310-312, 314, 318, 322, 326-330, 333, 338 in Μ habent obelos appictos.