De signis Odysseae
Aristonicus of Alexandria
Aristonicus. Aristonici Περὶ Σημίων Ὀδυσσείας. Carnuth, Otto, editor. Leipzig: Hirzel, 1869.
300.
ἐνίπλειος κυνοραιστέων.
†) Ἀρίσταρχος τῶν κροτώνων MQ. cf. Apoll. l. h. 105, 15. Eust. 1821, 46. Certe etiam vocabulum ἅπαξ εἰρημένον notatum fuit.
317.
κνώδαλον, ὅττι δίοιτο.
†) κυρίως μὲν τὸ θαλάσσιον θηρίον, τὸ κῆτος, νῦν δὲ θηρίον ὑπὸ κυνῶν ἁλισκόμενον HV, Hoc ex Ar. manasse demonstrat
schol. Nicandr. Ther. 760: οἱ περὶ Ἀρίσταρχόν φασι κυρίως τὰ ἐν τῇ θαλάσσῃ. Ὅμηρος δὲ ἐπὶ τοῦ χερσαίου.359.
εὖθ’ ὁ δεδειπνήκει, ὁ δ’ ἐπαύετο θεῖος ἀοιδός.
Versum 359 Aristarchus expunxisse videtur cf. Ar. ad Χ 329.
385.
ὅ κεν τέρπῃσιν ἀείδων.
*) (ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ τέρπῃσιν ἀντὶ τοῦ τέρποι (cod. τέρπῃ), ὡς τὸ νῦν δ’ ἂν πολλὰ πάθῃσι (Χ 505) B. cf. F. Ar. p. 9. α 396.
386.
οὗτοι γὰρ κλητοί γε βροτῶν.
Fuit diple ὅτι τοὺς ἀπὸ τοῦ καλεῖσθαι αἱρουμένους. καὶ ἐν Ἰλιάδι ἀλλ’ ἄγετε, κλητοὺς ὀτρύνομεν (Ι 165). cf. Ar. ad Ι 165, ubi nostrum versum citavit.
415.
δός, φίλος· οὐ μέν μοι δοκέεις ὁ κάκιστος Ἀχαιῶν ἔμμεναι, ἀλλ’ ὥριστος.
Fuit diple ὅτι τὸ φίλος ἀντὶ τοῦ φίλε (cf. ad Γ 277) καὶ ὅτι ἐκ τοῦ ἐναντίου το ἐναντίον ὑπακουστέον (cf. ad Ο 11). Nunc iam intelliges, quod habet H: περισσὸν τὸ ἀλλ’ ὥριστος. cf. L. Ar. 12.
418.
ἐγὼ δὲ κέ σε κλείω κατ’ ἀπείρονα γαῖαν.
*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ κλείω] ἐνεστῶς ἐστιν ἀντὶ μέλλοντος H. cf. F. Ar. 9. γ 82.
443 Nota fuisse videtur, nunc Dmetorem Cypri regem esse, in Iliade (Λ 20) Cinyram. Scholiasta in HQ hanc discrepantiam solvit dicens, semper complures reges in insula fuisse. cf. Eust. 1826, 45.
447.
στῆθ’ οὕτως ἐς μέσσον.
†) μετὰ δείξεως, ὁμοίως τῷ ἀμφίπολοι στῆθ’ οὕτω ἀπόπροθεν
(ζ 218) καὶ τῷ Ἥφαιστε, πρόμολ’ ὧδε (Σ 392) οὕτως ὡς ἔχεις σχήματος. ὁ δὲ λόγος ὡς νῦν, ἵστασαι, στῆθι κατὰ τὴν αὐτὴν στάσιν, μὴ πλησίον τῆς τραπέζης μου H. cf. Σ 392. ζ 218.450-52.
ἑξείης πάντεσσι παρίστασαι· οἱ δὲ διδοῦσι μαψιδίως, ἐπεὶ οὔ τις ἐπίσχεσις οὐδ’ ἐλεητὺς ἀλλοτρίων χαρίσασθαι, ἐπεὶ πάρα πολλὰ ἑκάστῳ.
†) τρεῖς νοθεύονται· ἐφ’ οἷς γὰρ Ἀντίνοος ὀνειδισθεὶς ὤργισται εἰκὸς ἦν ἀχθεσθῆναι καὶ τοὺς λοιπούς H. Vind. 133.
475-80.
ἀλλ’ εἴ που πτωχῶν γε θεοὶ καὶ ἐρινύες εἰσίν, Ἀντίνοον πρὸ γάμοιο τέλος θανάτοιο κιχείη. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀντίνοος προσέφη, Εὐπείθεος υἱός· ἔσθι’ ἕκηλος ξεῖνε καθήμενος, ἢ ἄπιθ’ ἄλλῃ, μή σε νέοι διὰ δῶμα ἐρύσσωσ’, οἷ’ ἀγορεύεις, ἢ ποδὸς ἢ καὶ χειρός, ἀποδρύψωσι δὲ πάντα.
†) νοθεύονται ϛ′. πῶς γὰρ ὁ Ἀντίνοος ἐκαρτέρησεν ἐπὶ ταῖς κατάραις, ὃς ἐπὶ τοῖς ἐλλάσσοσιν οὕτως ἠγρίανε; πῶς τε συναλγοῦσιν αὐτῷ οἱ λοιποί, εἰ τοιοῦτος ὢν οὕτω κατηρᾶτο πικρῶς; HQ. Vind. 133.
487.
εὐνομίην ἐφορῶντες.
†) ἅπαξ εἴρηται παρὰ τῷ ποιητῇ H. εὐνεμεσίαν, καθ’ ἧν εὖ νεμόμεθα καὶ διατελοῦμεν V. De hac Ar. etymologia v. L. Ar. p. 348.