Mirabilia de aquis

ἐν Μακροβίοις Αἰθίοψι κρήνην ἱστορεῖ ἀφʼ ἧς τοὺς λουἘ 145· σαμένους λιπαίνεσθαι:

ἐν Κλειτορίοις δὲ τῆς Ἀρκαδίας κρήνην φασὶν εἶναι· ἀφʼ ἧς τοὺς πίνοντας μισεῖν τὸν οἶνον· ἐπικεχάρακται δὲ ἐπʼ αὐτῆς ἐπίγραμμα τοιόνδε: ἀγρότα σὺν ποίμναις τὸ μεσημβρινὸν ἢν σε βαρύνηι, δίψος ἀνʼ ἐσχατιὰς Κλείτορος ἐρχόμενον, τῆς μὲν ἀπὸ κρήνης ἄρυσαι πόμα· καὶ παρὰ νύμφαις, ὑδριάσι στῆσον πάν τὸ σὸν αἰπόλιον. ἀλλὰ σὺ μήτʼ ἐπὶ λουτρὰ βάληις χροὶ· μή σε καὶ αὔρη πημήνηι τερπνῆς, ἐντὸς ἐόντα μέθης· φεῦγε ὅ ἐμὴν πηγὴν μισάμπελον ἔνθα Μελάμπους λουσάμενος λύσσης, Προιτίδος ἀργαλέης πάντα καθαρμὸν ἔκοψεν ἀπόκρυφον· α γὰρ ἀπʼ Ἄργους οὔρεα τρηχείης ἤλυθον Ἀρκαδίης:

Ἀρίστων δὲ ὁ περιπατητικὸς φιλόσοφος ἐν τῆι Κίωι πηγὴν φησὶν ὕδατος εἶναι· ἀφʼ ἧς τοὺς πίνοντας ἀναισθήτους γίνεσθαι ταῖς ψυχαῖς· εἶναι δὲ καὶ ἐπὶ ταύτης ἐπίγραμμα τοιόνδε.ῆδεῖα ψυχροῖς ποτοῦ λιβὰς ἢν ἀναβάλλει πηγή· ἀλλὰ νόωι, πέτρος ὁ τῆσδε πιών: