Dialexeis

Ὁ μὲν ταῦτα εὔχετο ποτνιώμενος, ἐτελεῖτο δὲ οὐδὲν μᾶλλον.

Ἐπαινῶ τὸν μῦθον τῆς χάριτος καὶ τῆς πρὸς τ᾿ ἀληθὲς ὁδοῦ. Τί γὰρ δὴ ἄλλο αἰνίττεται, ἢ ἀνοήτου ἀνδρὸς εὐχὴν ἐπʼ οὐδενὶ χρηστῷ, εὐχομένου μέν, ἵνα τύχῃ,

μεταγιγνώσκοντος δέ, ἐπειδὰν τύχῃ; Τὴν δὲ θήραν τοῦ Σατύρου, καὶ τὰ δεσμά, καὶ τὸν οἶνον ᾐνίξατο ὁ μῦθος· ὅτι οἱ μὲν ἀπατήσαντες, οἱ δὲ καὶ βιασάμενοι τυχόντες ὧν ἐπεθύμουν, οὐχ ὧν εὔξαντο, ἀνατιθέασιν [*](35b)θεοῖς τὴν δωρεάν, οὐ παῤ ἐκείνων λα|βόντες· οὐδὲν γὰρ τῶν μὴ καλῶν δίδωσιν θεός, ἀλλʼ ἐστὶν ταῦτα δωρεὰ τύχης, ἄλογος ἀλόγου, οἷαι καὶ παρὰ τῶν μεθυόντων φιλοσοφρύναι.

Τί δὲ Λυδός, ὁ τοῦ Φρυγὸς ἀνοητότερος; οὐκ εὔξατο μὲν τῷ Ἀπόλλωνι ἑλεῖν τὴν Περσῶν ἀρχήν, καὶ ἐθεράπευεν χρυσῷ πολλῷ τὸν θεόν, ὥσπερ δωροδόκον [*](14 τῶν μὴ καλῶν sq. vi. or. 13 8d; 41. 3a οὐ γὰρ sq. cf. Plat. republ lI 397c Theaet. 176a Hermes ap. Stob. ecl. l 275 lulian lI 90b || 15 τύχης ἀλόγου vi. or. 8. 7i et infra p. 60. 11 cf. Stob. ecl. l 92 et lI 156 (Anaxagorae) | μεθυόντων sq vi. or. 27. 5h etiam or. 10 9b || 19 ἐθεράπευεν scil. lateribus aureis cf. Lucian. Char. 11 (503)) [*](1 εὔχεται — 2 θεαῖς v (: εὔχομαι)) [*](1 οὐκ ἔτι B(θ) || 2 ἐλθεῖν — 4 ἀπελθεῖν om. B || 3 εὔπορον Markl. | πάμφορον suspect Markl. || 4 ὁ μὲν] ὁμοῦ φα(δ) || 7 δὴ om. B Apost. || 9 μεταγιγνώσκοντος — τύχῃ om. B || 11 ἀπαι- τήσαντες α(δ) Apost || 12 ἐπεθύμουν ὧν φα(δ) ἐπεθύμουν καὶ ὧν Pantinus || 14 〈ὁ〉 θεός Apost. || 15 οἴαι αἱ Apost οἷαι καὶ αἱ Markl. Reiske οἵαι χἀι Schenkl || 17 Λυδός (Λ in ras.) R! ὁ τοῦ] οὐ τοῦ α(δ) | ὃς (pro οὐκ) εὔξατο Markl.)

Κροῖσος Ἅλυν διαβὰς μεγάλην ἀρχὴν καταλύσει, ἐκδεχόμενος πρὸς ἡδονὴν τὸν χρησμόν, διέβη Ἅλυν, καὶ κατέλυσεν τὴν Λυδῶν μεγάλην ἀρχήν.

Ἀκούω δὲ καὶ παῤ Ὁμήρῳ εὐχομένου Ἕλληνος ἀνδρός, [*]((Η 179/80))

Καὶ τῷ μὲν Πριάμῳ εὐχομένῳ ὑπὲρ τῆς οἰκείας γῆς, βοῦς καὶ ὄϊς ὁσημέραι τῷ Διὶ καταθύοντι, ἀτελῆ τὴν εὐχὴν τίθησιν·

τῷ δὲ Ἀγαμέμνονι [*]((Β 112))

Καὶ ὁ Ἀπόλλων πρότερον μὲν οὐκ ἐπαμύνει τῷ Χρύσῃ ἀδικουμένῳ, ἐπεὶ δὲ πρὸς αὐτὸν ἐπαρρησιάσατο καὶ ἀνέμνησεν τῆς κνίσης τῶν μηρίων, τότε τοὺς ἰούς ἀφίησιν εἰς τὸ Ἑλληνικόν, ‘ἐννῆμαρ ἐποιχόμενοςʼ αὐτούς, καὶ ‘ὀρεῖς καὶ κύναςʼ.