Dialexeis

Maximus of Tyre

Maximus of Tyre. Maximi Tyrii philosophumena. Hobein, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1910.

Πίνει μὲν καὶ παῤ Ὁμήρῳ ὁ Ζεύς, ἀλλὰ [*](1 ὀνόματα sq. spectant ad divinorum nomoinum inter- pretationem stoicam ψυχικῶς πραγματικῶς στοιχειακῶς institu- tam cf. anonym. ap. Westerm. mythogr. 327 || 3 Δία νοῦν cf. Epict. diss lI 8. 2 Ps. Plut. vit. Hom. 114 || 4 Ἀθηνᾶν φρόνησιν cf. Philod. de piet. Ps. Plut. vit. Hom. 102 Apul. deo Socr. 2 Plut. amat. 12 Themist. 13. 166d lulian. 4. 149c Philo. prov. II 141 Lucian. Char. 12 || 5 Ἀπόλλω ἥλιον cf. Orig. c. Cels. IV 196 Plut. Ei. ap. Delph. 21. Ps. Plut. vit. Hom. 102 Dio Chrys. 31. 1 lulian. 4. 149c Cicer. nat. deor. II 27. 68 Heracl. all. Hom. 6 vi. etiam or. 22. 7g | Ποσειδῶ πνεῦμα cf. Philod. de piet. Ps. Plut. vit. Hom. 102 Cicer. nat. deor. l 15. 40 (Chrysippi) et ita χορηγήσας τοῖς Στωικοῖς iam Xenocr. ap. Stob. ecl. I 36 Krische Forschgn. 323) [*](2 κάλει — 7 ἁρμονίαν p) [*](1 μεταβάλῃς φα(δ∠) sed vi. supra ad p. 45. 17 || 5 Ποσειδῶνα p || 6 στάσιν] κρᾶσιν Markl. τάσιν Reiske improb. Rohdich || 6. 7 καὶ ἁρμονίαν nescio unde ∠° || 10 μύθῳ MNφα(θ) || 11 οὕτως B || 12 τὸ ἀθάνατον] τὸ μακάριον καὶ ἄφθαρτον Epicurus || 15 καὶ ποίαις — 16 ὁ Ζεὺς om. B)

καὶ δημηγορεῖ, καὶ βουλεύεται, ὡς ἡ τῶν περὶ τὴν Ἀσίαν πραγμάτων χορηγία διὰ βασιλέως ῥεῖ, καὶ ἡ τῶν Ἑλληνικῶν πραγμάτων χορηγία ἐκ τῆς Ἀθηναίων ἐκκλησίας ῥεῖ· βουλεύεται γὰρ ὑπὲρ μὲν||τῆς Ἀσίας ὁ μέγας [*](Ed. Duebn. p.39) βασιλεύς, περὶ δὲ τῆς Ἑλλάδος ὁ Ἀθηναίων δῆμος· βουλεύεται καὶ περὶ νεὼς κυβερνήτης, καὶ περὶ στρατοπέδου στρατηγός, καὶ περὶ πόλεως νομοθέτης·

καὶ ἵνα σωθῇ ναῦς, καὶ στρατόπεδον, καὶ γῆ, καὶ οἶκος, πράγματα μὲν ὁ κυβερνήτης ἔχει, πράγματα δὲ ἔχει ὁ στρατηγός, πράγματα δὲ ὁ νομοθέτης· ὑπὲρ δὲ οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ θαλάττης καὶ τῶν ἄλλων μερῶν, τίς, ὦ Ἐπίκουρε, βουλεύεται; τίς κυβερνήτης; τίς στρατηγός;

τίς νομοθέτης; τίς γεωργός; τίς οἰκονόμος; Ἀλλʼ οὐδὲ ὁ Σαρδανάπαλλος ἀπράγμων ἦν, ἀλλʼ ἐντὸς θυρῶν κατακεκλεισμένος, ἐπὶ σφυρηλάτου κλίνης κείμενος ἐν [*](35a)γυναικῶν χορῷ, ἐβου|λεύετο ὅμως, πῶς σωθῇ Νῖνος, καὶ πῶς Ἀσσύριοι εὐδαιμονῶσιν· σοὶ δὲ ἡ Διὸς ἡδονὴ καὶ τῆς Σαρδαναπάλλου ἐκείνου ἀργοτέρα;

Ὤ μύθων ἀπίστων, καὶ μηδεμιᾷ ποιητικῇ ἁρμονίᾳ πρεπόντων.

[*](15. 16 ἐν γυναικῶν χορῷ vi. or. 30. 5d cf. Plut. fort. Alex. II 3 Dio Chrys. 62. 5)[*](2. 3 ἡ τῶν Ἑλληνικῶν (quibus praemissa sunt verba ταῦτα ποιηταὶ καὶ φιλόσοφοι λέγουσιν e p. 49. 19 sq. oriunda) — 5 δῆ- μος p (omissis verbis 4 ὑπὲρ μὲν — 5 βασιλεὺς))[*](2 〈διὰ〉 βασιλέως Hob. ἐκ βασιλέως α(δΔ) | ῥεῖ („fit“)] κυρεῖ Schenkl | καὶ ἡ τῶν — 4 ῥεῖ om. MNφ || 3 Ἑλληνικῶν] Ἀθη- ναίων α(δ) || 7 νομοθέτης, 〈καὶ περὶ γῆς γεωργός, καὶ περὶ οἴκου οἰκονόμος·〉 καὶ Markl. || 8 στρατόπεδον 〈καὶ πόλις〉 καὶ Markl. || 10 νομοθέτης 〈καὶ ὁ γεωργὸς καὶ ὁ οἰκονόμος·〉 ὑπὲρ Markl. || 14 Σαρδανάπαλος ϛ(δ) semper | θυρίων α(δ) μύρων BH || 15 χρυ- σηλάτου Valkenaer (diatr. p. 281) || 17 Ἀσσύριοι (υ in ras.) R!)

[*](θ)

Εἰ δεῖ εὔχεσθαι.

Ἀνὴρ Φρύξ, ἀργὸς τὸν βίον, ἐραστὴς χρημάτων, [*](Περὶ Μέδου τοῦ Φρυγὸς) λαμβάνει τὸν Σάτυρον, ὡς φησὶν ὁ μῦθος, δαίμονα φίλοινον, κεράσας οἴνῳ κρήνην, εἰς ἣν φοιτῶν διψήσας ἔπινεν.

Εὔχεται ὁ ἀνόητος Φρὺξ δαίμονι αἰχμαλώτῳ· εὔχεται δὲ εὐχήν, οἵαν εἰκὸς ἦν καὶ τοῦτον αἰτεῖν, καὶ ἐκεῖνον τελεσιουργεῖν, γενέσθαι αὐτῷ τὴν γῆν χρυσῆν, καὶ τὰ δένδρα χρυσᾶ, καὶ τὰ λήϊα, καὶ τοὺς λειμῶνας, καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς ἄνθη.

Δίδωσιν ταῦτα ὁ Σάτυρος· ἐπεὶ δὲ αὐτῷ ἐκεχρύσωτο ἡ γῆ, λιμὸς εἶχεν Φρύγας·

καὶ ὁ Μίδας ὀδύρεται τὸν πλοῦτον, καὶ ποεῖται παλινῳδίαν [*](3 εἰ δεῖ εὔχεσθαι ad rem cf. Clem. Alex str VII 854 Orig. c. Cels. II 68 περὶ εὐχῆς 11 Procl. in Plat Tim. II 64 Hierocl. in aur. carm. 49|| 5 τὸν Σάτυρον sq. cf Xenoph. anab. l 1. 13 Philostr v. Apoll. VI 27 imag. l 22|| 13 παλινῳδίαν sq. vi. or. 21. 1 a et b e Plat. Phaedr. 242d cf. Plat. ep. IIl 319e) [*](4 in mge Περὶ Μίδου τοῦ Φρυγύς (schol. vet. u) R! || 12 ἐ〈κε〉χρύσωτο] ἐχρύσωτο in mge repet. (vet. schol. a) R!) [*](4 ἀνὴρ — p. 53. 16 φιλοσοφρύναι Apostol. XI 67) [*](Codices RBMNα (═ Stephanus) φ (═ Paccius); H (teste Davisio)) [*](1 Ε΄ R! || 3 in mge θ R! | εἰ δεῖ εὔχεσθαι RBH adiecto numero φ τοῦ αὐτοῦ περὶ μίδου τοῦ φρυγός· εἰ δεῖ εὔχεσθαι M περὶ μίδου τοῦ φρυγὸς (τοῦ αὐτοῦ) K (teste Bandini) D (teste Schenkl) (N) adiectis verbis λόγος λʹ α περὶ τοῦ εἰ εὐκτέον ne- scio unde Heina.1 || 4 in mge περὶ Μίδου τοῦ Φρυγός (schol. vet. u) R! unde inscriptionum perturbationem provenisse recte intellexit Dav.1 | ἀργὸς] ἀγροικὸς Markl. || 7 εὔχεται δὴ ὁ nescio unde δ || 9 αὐτῷ α(Δ°) om. δ || 12 δὲ] δὴ nescio unde Δ° || 12 (et p. 53. 2) αὐτῷ α(θ) | ἐχρύσωτο R (bie) BMN Apost. (sic) || 13 ὁ Μύδας Apost.)

τῆς εὐχῆς, καὶ εὔχεται Σατύρῳ μὲν οὐκέτι, θεοῖς δὲ καὶ θεαῖς. ἐλθεῖν αὐτῷ τὴν ἀρχαίαν πενίαν, τὴν εὔφορον ἐκείνην καὶ πάμφορον καὶ καρποτρόφον, τὸν δὲ χρυσὸν ἀπελθεῖν εἰς ἐχθρῶν κεφαλάς.