Dialexeis
Maximus of Tyre
Maximus of Tyre. Maximi Tyrii philosophumena. Hobein, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1910.
Μὴ σύ γε, ὦ δικαστῶν εὐδαιμονέστατε, ἀλλὰ [*](Ed. Duebn. p. 157) φειδὼ ἔχε ὀνομάτων αἰσχρῶν, καὶ ἡρέμα κάτιθι ἐκ τῶν ἄκρων ἐπὶ τὰ ἔσχατα·
ἵνα μὴ τὸν Ὅμηρον αὖθίς [*](1 ὁ Γλαῦκος. ἀπίτω sq. ut or. 15 2 f simil. etiam or. 38. 4 m || 4 ὁ μακαρίζων sq. vi. or. 22. 1 b || 6 ὁμόφρονα . . γάμον simil. vi. or. 25. 1 d γάμου σώφρονος || 19 εἰ γὰρ ἕν sq. sed vi infra § II f || 23. 24 ἐκ τῶν ἄκρων ἐπὶ τὰ ἔσχατα vi simil. or 27.7 l) [*](1 ἡκέτω (τω in ras .) R! || 2 ἀποδειξάμενος MN || 4 Ἀλκινόου ς(δ ∠°) || 6 Ναυσικᾷ R! Ναυσικακία M Ναυσικάᾳ cett. (δ ∠) 10 μείονα Markl. || 16 . 17 δικαστήν γε RM δικαστήν σε cett. (δ∠) 20 κρατεῖ ϛ(δ ∠) ἐν ἀγῶνι Hob. ἕνα τῶν R ἐκ τῶν cett. (δ ∠) || 23 αἰσχρῶν om. Duk. | ἡρέμαι R! || 24 ἐπὶ (ι in ras .) R! )
Ἀκούεις δʼ αὐτοῦ διηγουμένου χορὸν ἀγρευτικόν, παιζούσας ἐν ὄρει τὰς νύμφας, ἐξηγουμένης τῆς Ἀρτέμιδος; [*]((ζ 1Ο7))
κατὰ κάλλος Ἄρτεμιν; Ἀκούεις δὲ αὐτοῦ καὶ περὶ Μενελάου κάλλους τοιαυτὶ λέγοντος· ὅτε ἔφη τρωθέντος ῥυῆναι τὸ αἷμα κατὰ τοῦ μηροῦ, ἔπειτα εἰκάζει τὸ τοῦ μηροῦ κάλλος γυναικὸς τέχνῃ ἐλέφαντα χραινούσης φοίνικι, [*]((cf. Δ 142))
Τοῦ δὲ Ἀγαμέμνονος αὖθις αὖ ἐπαινῶν τὸ κάλλος, οὐκ ἐδεήθη εἰκόνος Λυδίας, ἢ Καρικῆς, οὐδὲ ἐλέφαντος [*](2 γλαυκῶπιν (ιν in ras.) R! || 3 καὶ 〈τὴν〉 Ἥβην MN || 4 ἀφαι- ρήσεις Markl. || 5 〈περὶ〉 τὰ θεῖα Steph. || 8 ὑπὲρ R! (pr. man. ) om. M |ἥδε] ἥ γε N α(δΔ) cum Homero || 10 ῥεῖα τʼ Homerus ἀριγνώτη (η in ras.) R || 11 καταγελᾷς μὲν τοῦ Steph. | μὲν (ante νυμφῶν) del. Steph Reiske 11. 12 νυμφῶν om. H|| 12 Ἄρτεμιν om. MN φα(δ) Ἄρτεμιν 〈νυμφῶν〉 H Ἀρτέμιδα νυμ- φῶν Steph 13 τοιαυτὶ] ταυτὶ MNα(δ) || 17 ἵππων α(δ) cum Homero || 19 εὐφυέες Homerus 21 〈αἱ〉 κνῆμαι MNα(δ) | καὶ σφυρά] τε ἰδὲ σφυρὰ Homerus)
τῷ μὲν γὰρ ἦν τὸ κάλλος περὶ τὴν κεφαλὴν καὶ τὰ ὄμματα, τῷ δὲ ἀμφὶ τοὺς μηροὺς καὶ τὰ σφυρά· ὁ δὲ τὰ κρείττω καλός, καλλίων· ὁ δὲ τὰ ἥττω καλός, οὔπω μὲν αἰσχρός, καλὸς δὲ ἧττον.
Τί δὲ ἐν τῷ στρατοπέδῳ τῷ Ἑλληνικῷ οὐ διέφερεν μὲν ὥρᾳ ὁ Ἀχιλλεύς, εἶχεν δὲ τὰ δεύτερα ὁ Νιρεύς; δικαστῇ δέ σοι, ἀπολειπόμενος ὁ Νιρεὺς τοῦ Ἀχιλλέως, οὐδὲν ἦν διαφέρων τοῦ Θερσίτου.
Καὶ ἵνα μὴ περὶ κάλλους σοι μόνον διαλέγωμαι, οὐκ ἀμφισβητεῖ τῷ Ἀχιλλεῖ περὶ ἀνδρείας ὁ Αἴας, οὐδὲ τῷ Αἴαντι ὁ Διομήδης, οὐδὲ τῷ Διομήδει ὁ Σθένελος, οὐδὲ τῷ Σθενέλῳ ὁ Μενεσθεύς· ἀλλʼ οὐδεὶς διὰ τοῦτο τὴν ἀρετὴν ἀφαιρεῖ τοῦ Μενεσθέως διὰ τὸν Σθένελον· οὐδὲ τοῦ Σθενέλου διὰ τὸν Διομήδην, οὔτε τοῦ Διομήδους διὰ τὸν Αἴαντα, οὔτε τοῦ Αἴαντος διὰ τὸν Ἀχιλλέα·