Dialexeis

Maximus of Tyre

Maximus of Tyre. Maximi Tyrii philosophumena. Hobein, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1910.

Μὴ τοίνυν ἔρῃ, πότεροι κρεῖττον περὶ θεῶν διειλήφασιν, ποιηταὶ ἢ φιλόσοφοι· ἀλλὰ σπονδὰς καὶ ἐκεχειρίαν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν ποιησάμενος, ὡς περὶ μιᾶς καὶ ὁμοφώνου τέχνης σκόπει· κἂν γὰρ ποιητὴν καλῇς, φιλόσοφον λέγεις, καὶ ἂν φιλόσοφον καλῇς, ποιητὴν λέγεις.

Καὶ γὰρ ἀριστεῖς καλεῖς, ὁμοίως μὲν τὸν Ἀχιλλέα μετὰ χρυσῆς καὶ ποιητικῆς ἀσπίδος στρατευόμενον, ὁμοίως [*](5 οἱ ἰατροὶ sq. vi. or. 25. 5g καί τις sq. cf. lulian. 8. 243d Simpl. in Epict. man. 33. 12 simil etiam Xenoph. mem. IV 2 77 || 13 σπονδὰς ἐκεχειρίαν vi. or. 35. 7d || 17 Ἀχιλλέα . . . Αἴαντα vi. or. 40. 2e et g) [*](5 καθάπερ — 11 διδαγμάτων p) [*](1 ὁ ἀριστεύς Markl. sed vi. p.40. 12 || 2 αὑταῖς α(θ) αὐτοῖς n | καλλωπιζομένας (ω in ras.) R! || 5 κακοσίτοις] νοσήμασι B || 7 προ- σηνεῖ cui verbo in archetypo nonnullorum codd. glossema γλυ- κερᾷ in mge erat adscriptum; unde mira lectionum perturbaio exorta est; habet enim πικρὰ (vers. 6), in mge γλυκά (i. e. γλυ- κερά) M ἡ γλυκερὰ παλαιὰ (vers 8) N γλυκερᾷ τροφῇ (neglecto προσηνεῖ) φα(δ); glossema (quod recte intellerit Dav.2) illud esse negans de duplici Maximi editione cogitat Markl. || 8 οὕτως B (cum R) || 10 τῆς om. α(δ) || 14 ποιησάμενος] σπεισάμενος Markl. | ὁμοφάνου M ὁφάνου α corr Steph. || 16 καὶ ἂν R κἂν cett. (δ∠) || 18 ποιητικῆς] ποικίλλης Markl.)

48
δὲ καὶ τὸν Αἴαντα, κἂν ἐκ βύρσης φέρῃ σάκος· ἀμφότερα δὲ ἀριστευτικὰ καὶ ἐκπληκτικὰ ὁμοίως ἡ ἀρετὴ ποιεῖ, καὶ οὐδὲν ἐνταῦθα ὁ χρυσὸς πρὸς τὴν βύρσαν.

Εἴκαζε δὴ κἀνταῦθα τὰ μὲν μέτρα καὶ τὴν ᾠδὴν χρυσῷ, τὸν δὲ ψιλὸν λόγον ὕλῃ δημοτικῇ· σκόπει δὲ μήτε τὸν χρυσόν, μήτε τὴν βύρσαν, ἀλλὰ τὴν ἀρετὴν τοῦ χρωμένου.

Ἀληθῆ λεγέτω, κἂν ποιητὴς λέγῃ, κἂν μῦθον λέγῃ, κἂν ᾄδων λέγῃ, ἕψομαι τοῖς αἰνίγμασιν, καὶ | διερευνήσομαι τὸν μῦθον, καὶ οὐκ ἐκστήσει με [*](34a) [*](Ed. Duebn p. 38)ἡ || ᾠδή· ἀληθῆ λεγέτω, κἂν ψιλῶς λέγῃ, δέξομαι καὶ ἀγαπήσω τὴν ῥᾳστώνην τῶν ἀκουσμάτων· ἐὰν δὲ ἀφέλῃς ἑκατέρου τὸ ἀληθές, καὶ τοῦ ποιητοῦ καὶ τοῦ φιλοσόφου, ἄμουσον μὲν τὴν ᾠδὴν ποιεῖς, μῦθον δὲ τὸν λόγον· ἄνευ δὲ τοῦ ἀληθοῦς μήτε μύθῳ ποιητοῦ διαπιστεύσῃς τὸ πάμπαν, μήτε φιλοσόφου λόγῳ.

Καὶ γὰρ Ἐπίκουρος λέγει μὲν λόγους, ἀλλὰ μύθων ἀτοπωτέρους· ὥστε ἔγωγε πιστεύω μᾶλλον Ὁμήρῳ περὶ Διὸς λέγοντι, ὅτι ψυχὰς δυοῖν ἀριστέοιν ἐπὶ πλάστιγγος χρυσῆς ἐταλάντευεν, [*]((Χ211))

  • τὴν μὲν Ἀχιλλῆος, τὴν δʼ Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο,
    • [*](5 σκόπει sq. vi. similiter or. 40. 1c ἐν δὲ χρυσοῦ sq.) [*](10 κἂν ψιλῶς — 11 ἀκουσμάτων v (: ῥᾳστώνη anonym.)) [*](1 ἀμφοτέρου (vel ἀμφοτέρῳ) Markl. || 3 τὴν βύρσαν — 6 μήτε (alt.) om. MNα(δ) || 7 λεγέτω 〈ὁ ποιητὴς〉 Orelli | ποιητὴς] αἰνί- γματα Markl. ποικίλως Orelli | 〈κἂν αἰνίγματα λέγῃ〉 κἂν μῦ- θον Duk. || 8 ὄψομαι R ἕψομαι — 10 λεγέτω om. B || 10 λεγέτω καὶ ὁ φιλόσοφος· κἂν α(δ) λεγέτω 〈ὁ φιλόσοφος〉 Orelli || 10. 11 δέξομαι καὶ ῥᾳστώνην nescio unde Dav. (utr.) ἀνέξομαι κατὰ ῥᾳστώνην Reiske || 14 τὸν λόγον ᾠδὴν (ᾠδὴν lineola ducta del.) N τὴν ᾠδὴν α(δ) | μύθῳ (ωι in ras.) R! || 16 Ἐπίκουρος (ι in ras.) R! || 19 ἐταλάντευεν B (cum R!) || 20 ἀνδροφόνοιο] ἱπποδάμοιο Homerus)
    49
    ἀνατείνας τὰ ζυγὰ τῇ δεξιᾶ· ὁρῶ γὰρ τὴν εἱμαρμένην τῶν ἀνδρῶν συναπονεύουσαν τῇ Διὸς δεξιᾶ [*]((Α 526/7))
  • --- οὐ γὰρ ἐμὸν παλινάγρετον οὐδʼ ἀπατηλὸν
  • οὐδʼ ἀτελεύτητον, ὅτι κεν κεφαλῇ κατανεύσω.

    • Αἰσθάνομαι τῶν Διὸς νευμάτων· διὰ τούτων γῆ μένει, καὶ ἀναχεῖται θάλαττα, καὶ ἀὴρ διαρρεῖ, καὶ πῦρ ἄνω θεῖ, καὶ οὐρανὸς περιφέρεται, καὶ ζῷα γίνεται, καὶ δένδρα φύεται·

    τῶν Διὸς νευμάτων ἔργα καὶ ἀνθρώπου ἀρετὴ καὶ εὐδαιμονία.

    Συνίημι δὲ καὶ Ἀθηνᾶς, νῦν μὲν τῷ Ἀχιλλεῖ ξυνισταμένης καὶ ἀπαγούσης τοῦ θυμοῦ τὸν ἄνδρα καὶ σπώσης ὀπίσω, νῦν δὲ τῷ Ὀδυσσεῖ παρισταμένης [*]((ν 299))

  • ἐν πάντεσσι πόνοισι.