Dialexeis

Φαῦλόν τι χρῆμα ἡδονή; οὐκ ἂν ἦν ξύμφυτον, οὐδὲ τῶν σωζόντων ἡμᾶς τὸ πρεσβύτατον.

Τὰ δὲ ὑπὸ [*](ἐπαγωγότατον sq. cf. Sext. Emp. hyp. lII 24 Cicer. fin. l 9 Diog Laert. X 129 Themist. π. ἀρετῆς 26 p. 445 Usener Epic. 273 sq) [*](5 τέχνης πρεσβυτέρα nam ἡδονὴν ἀγαθὸν πρῶτον καὶ σύμ- φυτον ἔγνωμεν Diog. Laert. X 128 || 7 ὥσπερ κρηπίς ut or. 1.5 d; 27. 9 b etiam or 7. g || 9 ἐπιστήμην sq. vi. or. 6. 2 a 13. 14 αὐτοδίδακτος παρὰ τῆς φύσεως λαβὼν vi. etiam or. 25. 7 i) [*](1 τὰ μὲν — 7 σωμάτων p || 7 ὥσπερ — 9 δεῖ p || 17 φαῦλόν τι — 18 ἡμᾶς x || 18 τὰ δὲ — p. 370 4 Κορίνθιαι n) [*](1 ἀλλὰ ὑπʼ (suprascr. ἃ) R || 2 ἢ τέχνῃ δοκιμασθέντα R! ||4 ηγὴγαπήθη (prior. ηγ del .) R! ἀνενδεής Markl. || 6 〈ἂν〉 ἀναμένει p | ὑπρχυὴς (suprascr. ε) R! συμφυὴς Markl. || 7 ὥσπερ γὰρ p | κριπίς R! || 10 θρυλλούμενον Ϛ (δ Δ⁰) ||12 2 ξυνενεικάμενος R! BQ (συν-) συνενεγκάμενος cett. (δΔ) || 13 αὐτοδίδακτον Reiske || 15 τῆς] ταύτης Schenkl τῆς ἡδονῆς φα(δ Δ) sed vi p. 394. 6 et 9 || 16 τοῦ ἀλγεινοῦ Markl. || 17 〈 Eἰ〉 φαῦλόν MN φα(δ) 〈 Eἰ μὲν οὖν〉 φαῦλόν Reiske | χρῆμα ἡ ἡδονὴ x )

Ὥσπερ οὖν οὐδεὶς λοιδορεῖται λόγῳ, ὡς οὐκ ἔστιν καλὸν τῇ φύσει, κἂν ἀπάγῃ τὶς αὐτοῦ τὴν χρείαν ἐπὶ τὸ μὴ φύσει καλόν, οὕτως οὐδὲ τῇ ἡδονῇ λοιδορητέον, ἀλλὰ τοῖς χρωμένοις ἡδονῇ κακῶς.

Δύο δὲ ὄντων τούτων ἐν ἀνθρώπου ψυχῇ, ἡδονῆς καὶ λόγου, λόγῳ μὲν ἡδονὴ κραθεῖσα, μηδὲν [*](7a) ἀφελοῦσα τοῦ ἀναγκαίου, προσέθηκεν αὐτῷ τὸ ἀγωγότερον· λόγος δὲ ἡδοναῖς προσγενόμενος, αὐξήσας αὐτῶν διʼ εὐπορίας τὸ μέτριον, ἀφεῖλεν τοῦ φύσει τερπνοῦ τὸ ἀναγκαῖον.