Dialexeis
Maximus of Tyre
Maximus of Tyre. Maximi Tyrii philosophumena. Hobein, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1910.
καὶ σώματος; Εἰ δʼ ἐστὶ μαντείαν ἐπὶ ψυχῇ θέσθαι οὐ διὰ ἀμυδρῶν οὐδὲ ἀσθενῶν συμβόλων, τοῖς μὲν ὀφθαλμοῖς παραχωρητέον τὴν χρωμάτων τε καὶ σχημάτων καὶ τῆς ἐν τούτοις ἡδονῆς καὶ ἀηδίας ὁμιλίαν,
τῇ δὲ ἀκοῇ ἐξιχνευτέον τὸ τῆς ψυχῆς ἦθος, οὐ κατὰ τοὺς τῶν πολλῶν λογισμούς ἀπόχρη πρὸς ἔπαινον λόγου γλῶττα εὔστοχος, ἢ ὀνομάτων δρόμος, ἢ ῥήματα Ἀττικά, ἢ περίοδοι | εὐκαμπεῖς, ἢ ἁρμονία ὑγρά· τὰ [*](108b) δʼ ἐστὶν πάντα, κατὰ τὸν ἐν Διονύσου ποιητήν, [*]((Aristoph ran.2/3)) ἐπιφυλλίδες, --- καὶ στωμύλματα, χελιδόνων μουσεῖα, λωβηταὶ τέχνης.
[*](de fato V 10 Aler. Aphrod. de fato 6 Ps. Plut. π. ἀσκήσεως (Mus. Rh. 27. 527) Orig. c Cels. I 26)[*](10 ἀπόχρη sq. cf. Plut. rect. rat. aud. 7 αἱ τῶν πολλῶν δια- λέξεις καὶ μελέται σοφιστῶν οὐ μόνον τοῖς ὀνόμασι παραπετάσμασι χρῶνται τῶν διανοημάτων ἀλλὰ καὶ τὴν φωνὴν ἐπιμελείαις τισὶ ἐφηδύνοντες ἐκβακχεύουσι καὶ παραφέρουσι τοὺς ἀκροωμένους κενὴν ἡδονὴν διδόντες sq. 11. 12 ῥήματα Ἀττικά cf. Lucian. hist. 15 μεταξὺ τῶν Ἀττικῶν ὀνομάτων)[*](9 οὐ κατὰ — 15 τέχνης)[*](14 in mge schol. vet. duarum linearum marginalium era- sum R!)[*](δῆλος (= ΔΗ ΔΟϹ i. e. δὴ δεινὸς? ut sit ἐκεῖνος δὴ ut p. 256. 13 al.) RMN n)[*](3 ὁρωμένων (ρω in ras.) R! || 3. 4 μαντείαν om. n || 10 λογισ- μούς, 〈οἷς〉 ἀπόχρη Heina. (Duebn.) || 11 εὔτροχος Markl. (Duebn εὔστολος Reiske εὔστομος Meiser | δρόμος] εἱρμος Scaliger ῥήματα (τα in ras.) R! || 13 ἐν Διονύσῳ φ („in fabula, quae Bacchus inscribitur“ σ unde ,,batrachus“ (pro Bacchus) con- iecit Beatus Rhenanus) ἐν Διονυσίοις Steph. || 15 λωβηταὶ n(Δ) cum Aristophane λώβη τὲ cett. (δ))‘Ποῖον οὖν ἐστιν τὸ ἐν λόγοις καλόν’; φαίη ἄν τις. Μήπω μέν, ὦ τάν, ἔρῃ· ὄψει γὰρ αὐτὸ ὄν, ἐπειδὰν ἰδεῖν δυνηθῇς. Οὐδὲ γὰρ τῷ Κιμμερίῳ διηγήσασθαι δύναταί τις τὸ τοῦ ἡλίου κάλλος, οὐδὲ τῷ ἠπειρώτῃ τὴν θάλατταν, οὐδʼ Ἐπικούρῳ τὸν θεόν· οὐ γὰρ διʼ ἀγγέλων ἡ ἱστορία ἔρχεται, ἀλλʼ ἐπιστήμης πρὸς ταῦτα δεῖ· μέχρι δὲ ἀπιστεῖ τὸ εἰδέναι, ἀνάγκη πλανᾶσθαι καὶ τὰς κρίσεις. Καὶ γὰρ τῶν ἐκ γῆς φυομένων παντοδαπὸς
μὲν θεατὴς ὁδοιπόρος, ὁ δὲ γεωργός, ὑγιής· ὁ μὲν ἄνθος ἐπαινεῖ φυτῷ, ὁ δὲ μέγεθος, ἢ σκιάν, ὁ δὲ χρόαν· τῷ δὲ γεωργῷ ὁ καρπὸς τὸν ἔπαινον μετὰ τῆς χρείας ἔχει.
Εἰ μὲν δή τις καθʼ ὁδοιπόρον πλησιάζει τῷ λόγῳ, οὐ νεμεσῶ τῆς ἡδονῆς παρατρέχοντι ἐπαινεῖν· εἰ δὲ κατὰ || τοὺς γεωργοὺς τάττεται, οὐκ [*](Ed. Duebn. p.124) ἀνέχομαι τῶν ἐπαίνων, πρὶν ἄν μοι καὶ τὴν χρείαν τῶν ἐπαινουμένων φράσῃ.
Λέγε, τίνας εἶδες καρποὺς ἐν τῷ λόγῳ; τίνας ἔλαβες; [*](2 μήπω sq. ut or. 30. 2g; 40. 3 g al. || 3 Κιμμερίῳ . . ἥλιον nam terram eorum tenebrae premunt vi or. 10. 9c; 16. 6 c τὰ δὲ Ὀδυσσέως sq. cf. lulian. ep. 53. 439 c Κιμμερίων ἀχλὺς || 4 τῷ ἠπειρώτῃ vi. ad or. 10. 5 i || 9 ὁ . . γεωργός sq. vi. or. 19. 4 f simil. modo opponuntur αἱ στεφηπλόκοι et αἱ μέλισσαι Plut. rect. rat. aud. 8 || 10 σκιάν cf. Aesopi fabul. 315 || 17 καρποὺς sq. cf. Plut. rect. rat. aud. 8 δεῖ τὸ πολὺ καὶ κενὸν ἀφαιροῦντα τῆς λέξεως αὐτὸν διώκειν τὸν καρπόν) [*](3 in mge κιμμέριοι (schol. rec.) R!) [*](2 μήπω μέ φ α (δ Δ) | ὦʼ τὰν Duebn. | ερη (sine acc. et spir.) | αὐτὸ ὂν Hob. αὐτὸν codd. αὐτὸ Dav. (Duk.) αὐτὸς Markl. (Duebn.) || 3 εἰδεῖν R | κιμερίω MN (pr. man.) || 7 ἀπισ- τεῖς φ α (θ) ἄπεστι Markl. (Duebn.) || 9 θεατὴς] ἐπαινέτης Markl. γεωργός, 〈κριτὴς〉 ὑγιής Heina. || 10 φυτῶν Ϛ (δ Δ) || 12 ὁδοι- πόρον 〈παρατρέχοντα, ἐπαινῶν〉 πλησιάζει φ α (δ) 13 νεμεσῶ 〈αὐτὸν τὸ〉 τῆς Reiske | παρατρέχον Reiske om. φ α (δ) 14 ἐπαινεῖν om. φ α (δ) | τὸν γεωργὸν Markl. || 17 λέγε 〈δή〉, τίνας Reiske)
σταφυλῇ’ ἐπιφύεται, καὶ ‘σῦκον σύκῳ·’ λόγου δὲ ἄρα ἐφήμερος μὲν ἡ γένεσις, ἄσπερμος δὲ ὁ καρπός, καὶ οὐ τρόφιμος, οὐδὲ ἀνακιρνάμενος τῇ ψυχῇ, (Β 754) ἀλλά τέ μιν καθύπερθεν ἐπιρρεῖ, ἠΰτ᾿ ἔλαιον;
Ταύτην μοι διήγησαι τὴν γεωργίαν, τοὺς δὲ ἐπαίνους ἔα. Ἐὰν γὰρ ἀφέλῃς αὐτῶν τὴν χρείαν, ὑποπτεύω τὴν αἰτίαν, καὶ τὸν ἐπαινέτην ἐλεῶ, καὶ τὸν | ἔπαινον [*](109 a) μέμφομαι.
Τοῦτον τὸν ἔπαινον φθέγγεται τὰ μέλη τῆς ψυχῆς, τὰ ἀκόλαστα, τὰ κρίνειν ἀσθενῆ, τὰ ἀπατᾶσθαι πεφυκότα·
οὐ νέμεσις Τρῶας καὶ εὐκνήμιδας Ἀχαιοὺς τοιῇδʼ ἀμφὶ γυναικὶ πολὺν χρόνον ἄλγεα πάσχειν. Ὁρᾷς τοῦ ἐπαίνου τὴν μοχθηρίαν, ἀντικαταλλασσομένου γύναιον μανὲν καὶ τὴν ἀπʼ αὐτοῦ ἡδονήν, Ἑλφητί,