Dialexeis

φωνῆς καὶ ἀληθεστάτου πάθους; Τί τοῦτο; ἥλιος, ὀφθαλμὸς λέγει· τί τοῦτο; βρονταί, ἀκοὴ λέγει· τί [*](1 τοῖος sq. or. 1. 2 c || 3 στάσει καὶ διαφωνίᾳ ═ or. 36. 3 a || 5 θεὸς εἷς cf. Apul. dogm. Plat. I 5 Plut. Ei. ap. Delph. 393a | βασιλεύς cf. Dio Chrys. 12. 22 lulian. ep. 13 (382 b) lambl. protr. 14 | πατήρ vi. infra § IX c et § XIl a; or. 41. 2 b cf. Plat. Tim. 28 c et 41a Plut. defect. orac. 29 (426a) Dio Chrys. 12. 22 Diels dox. 304 Cicer. nat. deor. lI 24. 64 || 6 θεοῦ παῖδες vi. or. 13. 6 b || 7 ὁ Ἕλλην λέγει καὶ ὁ βάρβαρος vi. or. 2.9 b; etiam supra § IV a cf. Dio Chrys. 12. 27 ὁμοίως μὲν Ἑλλήνων, ὁμοίως δὲ βαρβάρων (scil. κοινὴ ἐπίνοια) | ἠπειρώτης vi. or. 10. 5 i κἂν γὰρ sq. et quae ibi adnotavi || 8 ὁ σοφὸς καὶ ὁ ἄσοφος cf. Cicer. nat deor. l 17. 44 ‘quod constat inter omnes non philosophos solum sed etiam indoctos’ sq. || 13 ἥλιος sq. vi. or. 41. 2 d καθάπερ sq. etiam or. 26.1 a ἡλίου φῶς or. 2. 4 c; 15. 6 f cf. Dio Chrys. 12. 28 Cicer. nat. deor. l 36. 100 lI 39. 98 Aetius (Diels dox. 304)) [*](5 in mge θεὸς εἷς πάντων πατὴρ θεοὶ πολλοὶ θεοῦ παῖδες (ead. man.) M) [*](6 συνάρχοντες θεῷ Bφα(δΔ⁰) || 8 καὶ θαλάττιος (suprascr. ὁ) R! | ὁ 〈σοφὸς καὶ ὁ 〉 ἄσοφος α(δ Δ) (quo non opus fortasse vi. enim or. 1. 9 a ἐὰν ἔνδοξος) 〈σοφὸς〉 καὶ ἄσοφος Schenkl 10. 11 εἰ δὴ (ἤδη ?)] οἴει δὴ α(δ Δ) || 12 ἀλλὰ B φ ἀλλʼ α(δ Δ) | ὁμόφυλον NOPS || 14. p. 133. 1 τί ταῦτα — p.133.3 λέγει HB cum R, om. cett. (δ))

Τούτους μὲν οὖν ἐῶμεν χαίρειν, εἰ δυναμένους [*](1 ὡραῖα vi. or. 41. 2 b ὡρῶν ταμίας μεταβολαὶ . . ἀέρων ═ or. 26. 1 a || 2 ζώων γενέσεις ═ or. 26.1 a || 3 θεοῦ . . ἔργα vi. or. 4. 8 b ═ or 41. 2 f || 3. 4 τὸν τεχνίτην vi or. 13. 4 a; 41. 4 d || 5.6 ἄθεον . . . καὶ ἀναισθὲς γένος cf. simil. Dio Chrys. 12. 36 || 8.9 ἄλογον ἄγονον ἄκαρπον ═ or. 15. 5 g; 34. 4 a vers. finem al. || 13 Δημόκριτος cf. Cicer. nat. deor. l 12. 29 || 15 Ἐπίκουρος cf. Dio Chrys. 12. 36 Aelian var. hist II 31 | Διαγόρας cf. Aelian. var. hist. lI 31 || 16 Πρωταγόρας cf. Cicer. nat. deor. l 12. 29 ‘Prota- goras . . sese negat omnino de deis habere quod liqueat’) [*](9 ὡς ἄθυμος — ἄκερως v (: ἄθυμος) || 12 κἂν ἀφέλῃς — 16 Πρωταγόρας n) [*](6 ἀναισθὲς] ἀσθενὲς B || 9 ῥάθυμος B | ἄκερως (κε in ras.) R! ἄκερος Oα(δΔ⁰) || 10.11 〈οὐκ εἰκ〉ῇ πεύσει (an 〈ἑξ〉ῆς propter enumerationem quae sequitur?) Hob. ησ (═ ηι ?) πευσει R πεύσῃ cett. (δ Δ) ἐκπεύσει Schenkl || 12 αὐτοῦ suprascr. τοῦ θείου n || 16 τι RPS α τί cett. (δ Δ) || 17 οὐ δυναμένους HB(Δ) μὴ δυναμένους φα(δ) sed intellege ‘qui, si ita res se habet, integram veritatem i. e. deum animo possunt amplecti (id quod omnes homines natura quidem possunt) tamen . . .’)

Ἀλλʼ ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς προσχὼν τῇ ξένῃ, εἰς περιω|πην [*](58b) ἀνελθών, ἐσκέπτετο τέχνῃ τῶν ἐχόντων, (ζ 120) ἦ ῥʼ οἵγʼ ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι, οὐδὲ δίκαιοι, ἠὲ φιλόξενοι, καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής· ἡμεῖς δὲ ἆρα οὐ τολμήσομεν ἀναβιβασάμενοι τὸν λογισμὸν εἴς τινα περιωπὴν ἄνω τῆς ψυχῆς περισκέψασθαι τὰ τοῦ θεοῦ ἴχνη, τίνα χώραν ἔχει, τίνα φύσιν·

ἀαπήσομεν δὲ ἀμυδρῶς ἰδόντες; εἴθε μοι μαντεῖον ἦν ἓν Διός, ἢ Ἀπόλλωνος, οὐ λοξὰ χρησμῳδοῦν οὐδὲ ἀμφίβολα· ἠρόμην ἂν τὸν θεόν, οὐ τὸν Κροίσου λέβητα, τοῦ βασιλέων ἀνοητοτάτου καὶ μαγείρων δυστυχεστάτου, ἀλλʼ οὐδὲ θαλάττης μέτρα, οὐδὲ ἀριθμὸν ψάμμου·

έλησα δʼ ἂν καὶ τῶν σεμνῶν τούτων ἐρωτημάτων· [*](2 ἀσαφεῖς ὁδοὺς καὶ πεπλανημένας scil. rectae viae παρα- τριβὰς vi. or. 39. 3 m et quae ibi adnotavi || 9 ἀναβιβασάμενοι sq. vi. infra § VIII h || 14 τὸν Κροίσου λέβητα vi. or. 13. 3 b ═ or. 29. 7 a cf. Lucian. lup. conf. 14 (637) ex Herodot. l 47 || 16 θαλάτ- της μέτρα, ἀριθμὸν ψάμμου vi. or. 3. 1 b; 13. 3 b cf Herodot. l 47 οἶδα δʼ ἐγὼ ψάμμου τʼ ἀριθμὸν καὶ μέτρα θαλάσσης sq.) [*](9 ἡμεῖς — 16 ψάμμου p) [*](2 αὐτοὶ δὲ Steph. (δ Δ) || 3 ἢ ἔπιμεν (in archetypo ηδ et ita R (δ lineol. del.) unde τίδ B)] ἢ εἴπωμεν ϛ(δ Δ⁰) ἢ ἀπείπωμεν Reiske ἀπείπωμεν (del. ἢ) Duebn. ἢ μέτιμεν Schenkl |〈οὐδʼ〉 ἐκ Reiske | λοξοῦ τὰ φα(δΔ⁰) λοξοῦ οὐδὲ Duebn || 6 τῶν ἐχόντων τέχνῃ MNOPSφ et (nisi quod τὰ ἴχνη) α(δ Δ) || 8 νος (suprascr. ο) R! || 9 ἄρα Oα(δ) || 10 τῇ ψυχῇ Markl. (Duk.) || 12 εἰδόντες ἐσιδόντες B | εἰ δέ μοι p || 13 ἓν Διός Hob. ἐν Διός codd. ἐκ Διός Heins. (Lariotiana) Dav.1 et ita Schenkl || 15 ἀνοητότου (mutat. in ἀνοητάτου cui το suprascr. man. antiqua) R! ἀνοη- τάτου etiam N)

ἐμοὶ δὲ σαφῶς ὁ Ἀπόλλων ἐκ Δελφῶν περὶ τοῦ Διὸς ἀποκρινάσθω, ἢ ὁ Ζεὺς αὐτός· ὑπὲρ αὐτοῦ τίς; ἐξ Ἀκαδημίας ὑποφήτης τοῦ θεοῦ, ἀνὴρ Ἀττικός, μαντικός· ἀποκρίνεται δὲ ὧδε