Isaias

Septuaginta

Septuaginta. The Book of Isaiah According to the Septuagint (Codex Alexandrinus). Ottley, Richard, Rusden, editor. Cambridge: C.J. Clay and Sons, 1904.

Διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος Ἰδοὺ οἱ δουλεύοντές μοι φάγονται, ὑμεῖς δὲ πεινάσετε· ἰδοὺ οἶ δουλεύοντές μοι πίονται, ὑμεῖς δὲ διψήσεσθε· ἰδοὺ οἳ δουλεύοντές μοι εὐφρανθήσονται, ὑμεῖς δὲ αἰσχυνθήσεσθε·

ἰδοὺ οἷ δουλεύοντές μοι ἀγαλλιάσονται ἐν εὐφροσύνῃ, ὑμεῖς δὲ κεκράξεσθε διὸ. τὸν πόνον τῆς καρδίας ὑμῶν, καὶ [*](3 θυσιαζουσιν] θυμιαζουσιν Α 106 309. εσται] εστιν MSS exc A. 4 om και 1° B pl. κρεας υειον Β al. 5 μου 1°] μοι MSS exc 305. 6 σιωπησω ℵBQ pl. αποδω] απιδωσω Β αποδω και ανταποδωσω ℵQ al. 7 αποδωσω] αποδω B*. 8 om Κυριου ℵ*BQ al (txt ℵ c.a vid A 22 106 9.1). 9 om το 2° B al. κατοικησουσιν] pr ℵBQ pl. 11 εγκαταλιπ. ℵB pl. δαιμονιω] δαιμονι ℵQ 41 198 al (τυχη...δαιμ. 22 al). 13 διψησετε MSS exc ℵA. 14 om υμων 109 305.)

101
ἀπὸ συντριβῆς πνεύματος ὀλολύξετε.

καταλείψετε γὰρ τὸ ὄνομα ὑμῶν εἷς πλησμονὴν τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὑμᾶς δὲ ἀνελεῖ Κύριος. τοῖς δὲ δουλεύουσιν αὐτῷ κληθήσεται ὄνομα καινόν,

ὅ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς· εὐλογήσουσιν γὰρ τὸν θεὸν τὸν ἀληθινόν, καὶ οἶ ὀμνύοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὀμοῦνται τὸν θεὸν τὸν ἀληθινόν. ἐπιλήσονται γὰρ τὴν θλίψιν αὐτῶν τὴν πρώτην, καὶ οὐκ ἀναβήσεται αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν.

Ἔσται γὰρ ὃ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, καὶ οὗ μὴ μνησθῶσιν τῶν προτέρων, οὐδ’ οὗ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν,

ἀλλὰ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ· ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ Ἰερουσαλὴμ ἀγαλλίαμα καὶ τὸν λαόν μου εὐφροσύνην.

καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ Ἰερουσαλήμ, καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ λαῷ μου· καὶ οὐκέτι μὴ ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνὴ κλαυθμοῦ οὐδὲ φωνὴ κραυγῆς,

καὶ οὗ μὴ γένηται ἐκεῖ ἄωρος καὶ πρεσβύτης ὃς οὐκ ἐνπλήσει τὸν χρόνον αὑτοῦ· ἔσται γὰρ ὃ νέος ἑκατὸν ἐτῶν, ὁ δὲ ἀποθνήσκων ἁμαρτωλὸς ἑκατὸν ἐτῶν, καὶ ἐπικατάρατός ἐστιν.

καὶ οἰκοδομήσουσιν οἰκίας καὶ αὐτοὶ ἐνοικήσουσιν, καὶ καταφυτεύσουσιν ἀμπελῶνας καὶ αὐτοὶ φάγονται τὰ γενήματα αὐτῶν·

καὶ οὐ μὴ οἰκοδομήσουσιν καὶ ἄλλοι ἐνοικήσουσιν, καὶ οὗ μὴ φυτεύσουσιν καὶ ἄλλοι φάγονται. κατὰ γὰρ τὰς ἡμέρας τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς ἔσονται αἱ ἡμέραι τοῦ λαοῦ μου· τὰ ἔργα τῶν πόνων αὐτῶν παλαιώσουσιν.

οἱ δὲ ἐκλεκτοί μου οὗ κοπιάσουσιν εἷς κενόν, οὐδὲ τέκνα ποιήσουσιν εἷς κατάραν, ὅτι σπέρμα εὐλογημένον ὑπὸ τοῦ θεοῦ ἐστιν, καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν μετ’ αὐτῶν ἔσονται.

καὶ ἔσται πρὶν ἢ κεκράξαι αὐτοὺς ἐγὼ ἐπακούσομαι αὐτῶν, ἔτι λαλούντων αὐτῶν ἐρῶ Τί ἐστιν ;