Isaias

Ἅσω δὴ τῷ ἠγαπημένῳ ᾆσμα τοῦ ἀγαπητοῦ τῷ ἀμπελῶνί μου. ἀμπελὼν ἐγενήθη τῷ ἠγαπημένῳ ἐν κέρατι ἐν τόπῳ πίονι.

καὶ φραγμὸν περιέθηκα καὶ ἐχαράκωσα, καὶ ἐφύτευσα ἄμπελον σωρήχ, καὶ ᾠκοδόμησα πύργον ἐν μέσῳ αὐτοῦ, καὶ προλήνιον ὥρυξα ἐν αὑτῷ· καὶ ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι σταφυλήν, ἐποίησεν δὲ ἀκάνθας.

καὶ νῦν, ἅνθρωπος τοῦ Ἰούδα καὶ οἱ ἐνοικοῦντες ἐν Ἰερουσαλήμ,

τί ποιήσω ἔτι κρίνατε ἐν ἐμοὶ καὶ ἀνὰ, μέσον τοῦ ἀμπελῶνός μου. τῷ ἀμπελῶνί μου, καὶ οὔκ ἐποίησα αὐτῷ; διότι ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι σταφυλήν, ἐποίησεν δὲ ἀκάνθας.

νῦν δὲ ἀναγγελῶ ὑμῖν τί ποιήσω τῷ ἀμπελῶνί μου. ἀφελῶ τὸν φραγμὸν αὐτοῦ καὶ ἔσται εἷς διαρπαγήν, καὶ καθελῶ τὸν τοῖχον αὐτοῦ καὶ ἔσται εἷς x003E;

καὶ ἀνήσω τὸν ἀμπελῶνά μου, καὶ οὔ μὴ τμηθῇ οὐδὲ μὴ σκαφῇ, καὶ ἀναβήσεται εἷς αὐτὸν ὡς εἷς χέρσον ἄκανθα. καὶ ταῖς νεφέλαις ἐντελοῦμαι τοῦ μὴ βρέξαι εἷς αὐτὸν ὑετόν.

ὁ γὰρ ἀμπελὼν Κυρίου σαβαὼθ οἶκος τοῦ Ἰσραήλ ἐστιν, καὶ ἅνθρωπος τοῦ Ἰούδα νεόφυτον ἠγαπημένον· ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι κρίσιν, ἐποίησεν δὲ ἀνομίαν, καὶ οὔ δικαιοσύνην ἀλλὰ κραυγήν.

Οὐαὶ οἱ συνάπτοντες οἰκίαν πρὸς οἰκίαν, καὶ ἀγρὸν πρὸς ἀγρὸν ἐγγίζοντες, ἵνα τοῦ πλησίον ἀφέλωνταί τι· [*](4 αιμα] + Ιερουσαλημ R 22 pl. κρισεως] + και και πνευματι καυσεως MSS exc A 106. 5 ηξει] + Κυριος (22* vid) 48 al. om ως ° B al. παση pr και Β σκεπασθ.] Κῦ πασθησεται Α Α ?) om Κυριου MSS exc A 106. 6 σκιαν· + ημερας 22 al. απο σκληροτητος MSS exc Α. V 1 αγαπητου] + μου BQ mg pl. 2 σωρηκ BQ. και εποιησεν ΒΖ al 3 οι ενοικ. εν Ιερ. και ανθρ. του Ιουδα Β (om. εν 22 41 pl). 5 τοιχον· οικον Α* (? οιχ.) τοιχον Α1. καταπατημα] διαρπαγην Α. 6 αναβησονται. . ακανθαι Β. 7 om εστιν Β. 8 τι] om 62 109 εως του μη θπαρχειν τοπον 22 al.)

ἠκούσθη γὰρ εἷς τὰ ὦτα Κυρίου σαβαὼθ ταῦτα· ἐὰν γὰρ γένωνται οἰκίαι πολλαί, εἷς ἔρημον ἔσονται· μεγάλαι καὶ καλαί, καὶ οὐκ ἔσονται οἱ ἐνοικοῦντες.

οὑ γὰρ ἐργῶνται δέκα ζεύγη βοῶν, ποιήσει κεράμιον ἔν, καὶ ὃ σπείρων ἀρτάβας ἒξ ποιήσει μέτρα τρία.

Οὐαὶ οἱ ἐγειρόμενοι τὸ πρωὶ καὶ τὸ σίκερα διώκοντες, οἷ μένοντες τὸ ὀψέ· ὁ γὰρ οἶνος αὐτοὺς συγκαύσει.

μετὰ γὰρ κιθάρας καὶ ψαλτηρίου καὶ τυμπάνων καὶ αὐλῶν τὸν οἶνον πίνουσιν, τὰ δὲ ἔργα Κυρίου οὐκ ἐμβλέπουσιν, καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ οὗ κατανοοῦσιν.

τοίνυν αἰχμάλωτος ὃ λαός μου ἐγενήθη διὰ τὸ μὴ εἰδέναι αὐτοὺς τὸν κύριον, καὶ πλῆθος ἐγενήθη νεκρῶν διὰ λιμὸν καὶ δίψαν ὕδατος.

καὶ ἐπλάτυνεν ὃ ᾅδης τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ διήνοιξεν τὸ στόμα αὐτοῦ τοῦ μὴ διαλιπεῖν, καὶ καταβήσονται οἱ ἔνδοξοι καὶ οἱ μεγάλοι καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ λοιμοὶ αὐτῆς.

καὶ καὶ ταπεινωθήσεται ἅνθρωπος, καὶ ἀτιμασθήσεται ἀνήρ, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ μετέωροι ταπεινωθήσονται·

καὶ ὑψωθήσεται Κύριος σαβαὼθ ἐν κρίματι, καὶ ὃ θεὸς ὃ ἅγιος δοξασθήσεται ἐν καὶ βοσκηθήσονται οἱ διηρπασμένοι ὡς ταῦροι, καὶ

δικαιοσύνῃ. τὰς ἐρήμους τῶν ἀπειλημμένων ἄρνες φάγονται.

Οὐαὶ οἱ ἐπισπώμενοι τὰς ἁμαρτίας ὡς σχοινίῳ μακρῷ, καὶ ὡς ζυγοῦ ἱμάντι δαμάλεως τὰς ἀνομίας,

οἱ λέγοντες Τὸ τάχος ἐγγισάτω ἅ ποιήσει, ἴνα ἴδωμεν, καὶ ἔλθοι ἡ βουλὴ τοῦ ἁγίου Ἰσραήλ , ἵνα γνῶμεν.

Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν.