Ecclesiasticus sive Siracides (Sapientia Jesu filii Sirach)

λίθῳ ἠρδαλωμένῳ συνεβλήθη ὀκνηρός, καὶ πᾶς ἐκσυριεῖ ἐπὶ ἀτιμίᾳ αὐτοῦ.

βολβίτῳ κοπρίων συνεβλήθη ὀκνηρός, πᾶς ὁ ἀναιρούμενος αὐτὸν ἐκτινάξει χεῖρα.

αἰσχύνη πατρὸς ἐν γεννήσει ἀπαιδεύτου, θυγάτηρ δὲ ἐπ’ ἐλαττώσει γίνεται.

θυγάτηρ φρόνιμος κληρονομήσει ἀνδρὸς αὐτῆς, καὶ ἡ καταισχύνουσα εἰς λύπην γεννήσαντος·

πατέρα καὶ ἄνδρα καταισχύνει ἡ θρασεῖα, καὶ ὑπὸ ἀμφοτέρων

μουσικὰ ἐν πένθει ἄκαιρος διήγησις, μάστιγες δὲ καὶ παιδεία ἐν καιρῷ σοφίας.

τέκνα ἐν ἀγαθῇ ζωῇ τὴν τροφὴν ἔχοντα τῶν ἰδίων γεννητόρων κρύψουσι δυσγένειαν·

τέκνα ἐν καταφρονήσει καὶ ἀπαιδευσίᾳ γεγαυριωμένα συγγενείας ἑαυτῶν μολύνουσι τὴν εὐγένειαν.

συγκολλῶν ὄστρακον ὁ διδάσκων μωρόν, καὶ ἐξεγείρει καθεύδοντας ἐκ βαθέος ὕπνου·

διηγεῖται νυστάζοντι ὁ διηγούμενος μωρῷ, καὶ ἐπὶ συντελείᾳ ἐρεῖ· τί ἐστιν;

ἐπὶ νεκρῷ κλαῦσον, ἐξέλιπε γὰρ φῶς· ἐπὶ μωρῷ κλαῦσον, ἐξέλιπε γὰρ σύνεσις·

ἥδιον κλαῦσον ἐπὶ νεκρῷ, ὅτι ἀνεπαύσατο, τοῦ γὰρ μωροῦ ὑπὲρ θάνατον ἡ ζωή.

πένθος νεκροῦ ἑπτὰ ἡμέραι, μωροῦ δὲ καὶ ἀσεβοῦς πᾶσαι αἱ ἡμέραι τῆς ζωῆς αὐτοῦ.

μετὰ ἄφρονος μὴ πληθύνῃς λόγον, καὶ πρὸς ἀσύνετον μὴ πορεύου. ἀναισθητῶν γὰρ ἐξουθενήσει σου τὰ πάντα·

φύλαξαι ἀπ’ αὐτοῦ, ἵνα μὴ κόπον ἔχῃς καὶ οὐ μὴ μολυνθῇς ἐν τῷ ἐντιναγμῷ αὐτοῦ. ἔκκλινον ἀπ’ αὐτοῦ, καὶ εὑ ῥήσεις ἀνάπαυσιν, καὶ οὐ μὴ ἀκηδιάσῃς ἐν τῇ ἀπονοίᾳ αὐτοῦ.

ὑπὲρ μόλυβον τί βαρυνθήσεται ; καὶ τί αὐτῷ ὄνομα, ἀλλ’ ἢ * μόλυβος ;

ἄμμον καὶ ἅλας καὶ βῶλον σιδήρου εὐκοπώτερον ὑπενεγκεῖν ἢ ἄνθρωπον ἀσύνετον.

ἱμάντωσις ξυλίνη ἐνδεδεμένη εἰς οἰκοδομήν, ἐν συσσεισμῷ οὐ διαλυθήσεται, οὕτως καρδία ἐστηριγμένη ἐπὶ διανοήματος βουλῆς ἐν παντὶ καιρῷ φόβῳ οὐ δειλιάσει.

καρδία ἡδρασμένη ἐπὶ διανοίᾳ συνέσεως ὡς κόσμος ψαμμωτὸς ἐπὶ τοίχου ξυστοῦ.

†χάρακες ἐπὶ μετεώρου κείμενοι κατέναντι ἀνέμου οὐ μὴ μείνωσιν· οὕτως καρδία δειλὴ ἐπὶ διανοήματι μωροῦ·

κατέναντι παντὸς φόβου οὐ μὴ ὑπομείνῃ.

ὁ νύσσων ὀφθαλμὸν κατάξει δάκρυα, καὶ ὁ νύσσων καρδίαν ἐκφαίνει αἴσθησιν.

βάλλων λίθον ἐπὶ ἐπὶ ἔτεινά ἀποσοβήσει αὐτά, καὶ ὀνειδίζων [*](165 1) φίλον διαλύσει φιλίαν.