Ζεύϲ. τὰ εἰϲ ευϲ λήγοντα ἀρϲενικὰ ἐπ᾿ εὐθείαϲ ἀεὶ ὑπὲρ μίαν ἐϲτὶ ϲυλλαβήν, ἀριϲτεύϲ, βαϲιλεύϲ, Περϲεύϲ, Πορθεύϲ, Πρωτεύϲ, ἁλιεύϲ, Οἰνεύϲ, Λυγκεύϲ, Ἀχιλλεύϲ, Τηρεύϲ, Θηϲεύϲ, Ὀδυϲϲεύϲ, Πηλεύϲ. Βριϲεύϲ, Ἀτρεύϲ. δικαίωϲ ἄρα ὁ Ζεὺϲ μονοϲυλλαβήϲαϲ καὶ ἐκφεύγων τὴν [*](1. 1 ἐξαρκήϲαιμεν Havn., em. Ls. l. 2 γὰρ inter μυρίον et ἀριθμὸν Havn., om. Ls. l. 8 τοῖϲ παλαιοῖϲ ἄλλοιϲ codd., ἄλλοιϲ om. Ls. Ἕλληϲι Havn. ὁποῖ ἐϲτί. τὸ πῦρ Havn., ὁποῖον τὸ πῦρ Taur. l. 10 ἄλλ᾿ οὔ γε Taur. περὶ δὴ — l. 20 περὶ μετοχῶν om. Taur. l. 11 ϲυρτή Havn., ϲῦρ τί Bl. l. 12 ἀπεξεωμένον et paullo post ἀνοούμενον cod., em. Dindorf. l. 14 καὶ ἱϲτορία cod., em. Ls. l. 15 παραλαμβάνεϲθαι δέ μοι μονήρειϲ λέξειϲ cod., em. Ls. l. 16 εἴτε ἔν ἐπιρρήμαϲιν addit Lehrs coll. p. 27, 18. l. 18 τὸ ante παρηλλαγμένον inseruit Bl. l. 19 αἱ μετοχαὶ cod., δὲ inseruit Bl. l. 23 τῇ ϲυνηθείᾳ Havn., καὶ ϲυνηθείᾳ Taur. Caetera absunt ab Taurinensi. l. 25 ἀρχόμεθα cod., em. Ls. l. 29 Πηρεύϲ cod., Τηρεύϲ scr. Ls. praeeunte Dindorfio, qui tamen Τηρεύϲ retineri posse ut alteram formam nominis Πειρεύϲ sive Περεύϲ credidit.)
911
ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν τοῦ ευϲ χαρακτῆροϲ μονῆρεϲ. τὸ γὰρ Nεὺϲ ἐπὶ ποταμοῦ κείμενον, ὥϲ φηϲι Φιλέαϲ, ἀπεξενωμένον ἐϲτί τὸ δὲ θεὺϲ ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐϲτι ποιητικόν· τὸ δὲ ϲεὺϲ ἀπὸ ἀναλογίαϲ πλαϲϲόμενον· τὸ δὲ Φλεὺϲ ἐπὶ τοῦ Διονύϲου κείμενον, ὡϲ ἐν ταῖϲ ἐπικλήϲεϲιν εὕρομεν, καθ᾿ ἱϲτορίαν ἐϲτὶν εἰρημένον. τὸ δὲ «μὴ Δνεὺϲ χίμαιραν, ἄγριον ὀφλήϲειϲ» ἐθνικόν. τὸ αἴτιον τοῦ μονοϲυλλαβῆϲαι τὸ Ζεὺϲ ἐν τῷ περὶ ῥηματικῶν ὀνομάτων λέγομεν. Ὅτι δὲ ποικίλωϲ εἴρηται ὑπὸ παλαιῶν ὁ θεὸϲ οὐκ ἀγνοῶ. καὶ γὰρ Δὶϲ καὶ Ζὴν καὶ Δὴν καὶ Ζάϲ, καὶ Ζὴϲ παρὰ Φερεκύδει κατὰ κίνηϲιν ἰδίαν, καὶ ὑπὸ Βοιωτῶν καὶ Δεὺϲ καὶ Δάν.
Γῆ. τὰ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ ὀνόματα ἐπ᾿ εὐθείαϲ περιϲπώμενα κατὰ τὴν ϲυνήθειαν καὶ τὴν τῶν παλαιῶν χρῆϲιν ἀεὶ θέλει ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν εἶναι ἔχειν τε καὶ ἐντελέϲτερα προυποκείμενα. ϲυκέα ϲυκῆ, λεοντέα λεοντῆ, φακέα φακῆ Ἐπίχαρμοϲ
χύτρα δὲ φακέαϲ ἥψετο, παγῆ, γαλῆ, μυγαλῆ, ἀμυγδαλῆ Εὔπολιϲ Βάπταιϲ
ἀλλ᾿ ἐξολεῖϲ με ναὶ μὰ τὴν ἀμυγδαλῆν, κωλῆ Ἀλμειψίαϲ Κόννῳ
ἐντευθενὶ δίδοται μάλιϲθ᾿ ἱερώϲυνα,κωλῆ, τὸ πλευρόν, ἡμίκραιῤ ἀριϲτερά. ϲηϲαμῆ Ἀριϲτοφάνηϲ (Pac. 857)
πλακοῦϲ πέπεπται, ϲηϲαμῆ ϲυμπλάττεται. χαιρέτω ἄρα ἡ γῆ μονοϲύλλαβοϲ οὖϲα καὶ ϲυνήθηϲ τῇ νῦν χρήϲει καὶ τῇ τῶν παλαιῶν πάντων. εἰ δέ τιϲ λέγει, καὶ ἡ Ῥέα Ῥῆ κέκληται ὑπὸ τοῦ Ϲυρίου, ἴϲτω ὅτι αὐτοῦ ἴδιοϲ ἡ χρῆϲιϲ καὶ οὐ πᾶϲιν ἴϲωϲ ἢ
[*](1. 1 τοῦ pro τοῦ δὲ em. Ls. simul monens etiam τοῦδε τοῦ scribi posse. l. 3 ϲεύϲ pro εὔϲ scr. Ls. collato Choer. 209, 9. l. 4 Φλεύϲ pro Φεύϲ idem em. ex Choer. l. c. l. 5 μῆν Δνεὺϲ χείμερραν cod., em. Ls. coll. Lobeck. Parall. p. 92. l. 8 Zάϲ pro Zεύϲ em. Ls. ex Eust.1387, 26, idem Φερεκύδει pro Φερεκύδῃ κύδῃ et κατὰ κίνηϲιν ἰδίαν καὶ pro κατὰ κίνηϲίν τινα ὑπὸ Βοιωτῶν. Nunc Lebrsius dubitat, num hoc κίνηϲιϲ rectum sit. inserendum fortasse ex Aristoph. Av. 570 censet καὶ Ζάν. cf. Abrensius Phlol. XXIII p. 206, qui rectius Ζῆϲ scribendum esse putat pro Ζήϲ, sed accentus Herodianeus est acutus, ut ex Theogn. 134, 28 περιϲπᾶται τὸ Δρῆϲ καὶ Τρῆϲ, ὡϲ δέ τινεϲ βούλονται καὶ τὸ Ζῆϲ, quae verba ex. Herodiano exscripta sunt, intellegitur. Herodianus docuerat Ζῆϲ acuendum esse, sed esse quosdam, quibus non adstipulandum iudicat, qui Ζῆϲ circumflecterent. l. 14 λεκέαϲ ἥψατο cod. Bl. suspicatus erat φακέαϲ ἥψετο, quod confirmaverat Dindorfus allato Athenaeo V p. 158. Ἐπίχαρμοϲ δ’ἐν Διονύϲοιϲ « χύτρα δὲ φακέαϲ ἥψετο». recepit Ls l. 16 ἀλλ᾿ ἐξομέλειϲ με ναὶ μὰ τὴν ἀμυγδαλῆ. cod. Dindorf. allato Athenaeo II p. 53 A ἀπολεῖϲ με ναὶ μὰ τὴν ἀμυγδολῆν suspicatus erat ἀλλ᾿ ἐξαπολεῖϲ με κτλ., Meinek. fragm. Com. p. 169 min. ἀλλ᾿ ἐξολεῖϲ. l. 17 in cod. scriptum est ἀμειψίαϲ κοινῷ· ἐντεῦθεν ὅϲαι μάλιϲτα ἱερωϲανακωλεῖτο πλευρὸν ἢ μικρᾶϲ ἀριϲτερᾶϲ. Athen. IX p. 368 E Ἀμειψίαϲ Κόννῳ· δίδοται μάλιϲτα ἱερωϲύνα κωλῆ, τὸ πλευρὸν, ἡμίκραιῤ ἀριϲτερά unde Hermanno corrigendum videbatur ἐντεῦθεν ἐδίδοθ᾿ ὅϲα μάλιϲθ᾿ ίερώϲυνα κωλῆ, τὸ πλευρὸν κτλ. Quae cum Lehrsio exhibui, sunt Meinekii p. 404 ed. min., qui P Fritzschii emendationem ἐντευθενί recepit. l. 21 cod. πλακόεϲϲα ἕπεται, apud Aristoph., cuius locum indicavit Dindorf, legitur πλακοῦϲ πέπεπται.) 912
καὶ Ἀττικοῖϲ ἡ γνῶϲιϲ ἐϲτί. τὸ δὲ πλῆ εἰρημένον παρὰ Διογένει τῷ Ἀπολλωνιάτῃ ἀντὶ τοῦ πλέη θηλυκοῦ ἐπιθετικῶϲ ἄγνωϲτον τοῖϲ ἄλλοιϲ. ἀλλὰ καὶ ἡ νέα νῆ εἰρημένον ἐν Ϲαμίων ὥροιϲ· «τῇ δὲ νῇ τῶν Πυθιογειτόνων τιϲ ϲυγκυρέων ἐλάμβανε»: καὶ παρὰ Ἀριϲτοφάνει ἐν Αἰολοϲίκωνι
καί κ᾿ ἐπιθυμήϲειε νέοϲ νῆϲ ἀμφιπόλοιο. · ἡ δὲ γῆ κοινὴ ϲυνήθηϲ. ἔτρεψάν τε τὸ η εἰϲ α Δωριεῖϲ καὶ Αἰολεῖϲ καὶ Βοιωτοὶ γᾶ λέγοντεϲ, ὡϲ ἀϲυναλείπτου αὐτοῦ ὑτάρχοντοϲ. οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι κατὰ ποιητὰϲ εἴρηται καὶ γέα καὶ γαῖα καὶ αἶα.
Οὐρανόϲ. τὰ εἰϲ νοϲ λήγοντα ὀνόματα τριϲύλλαβα ὀξυνόμενα καὶ ἔχοντα τὸ α ϲυνεϲταλμένον πρὸ τέλουϲ μὴ καθαρεῦον οὐδέποτε τὴν ἄρχουϲαν ἔχει φύϲει μακράν, οἷον ἱκανόϲ, καίτοιγε τὸ ῥῆμα ἐξέ τεινε τὸ ι, πείθω πιθανόϲ, εἴδεται ἰδανόϲ,
ϲὰϲ ἰδανὰϲ χάριταϲ. ἀγανόϲ, τραγανόϲ, ϲφεδανόϲ, ἑδανόϲ, ὀρφανόϲ, πεδανόϲ, ῥοδανόϲ. ϲημειῶδεϲ ἄρα τὸ οὐρανόϲ, ὅτι ἤρξατο ἀπὸ φύϲει μακρᾶϲ. Ἀλκαῖοϲ δὲ καὶ εἰϲ ω ἀποφαίνεται τὸ ὄνομα, ὠρανὸϲ λέγων κατὰ τροπὴν τῆϲ ου διφθόγγου εἰϲ τὸ ω, καὶ ἄνευ τοῦ υ ὀρανόϲ, ὥϲτε τὸ ἐπιζητούμενον παῤ αὐτῷ λελύϲθαι. καὶ Ϲαπφώ·
ψαύην δ᾿ οὐ δοκίμωμ᾿ ὀράνω δυϲαπάχεα. προϲέθηκα μὴ καθαρεῦον, ἵνα μὴ ζητῶμεν περὶ τοῦ «εἱανοῦ ἁπτομένη» (Π 9) κοὶ «ἑανοῦ καϲϲιτέροιο» (Ϲ 613).
Ἀθηνᾶ. οὐδὲν εἰϲ να λῆγον ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν θηλυκὸν περιϲπᾶται, ἀλλὰ μόνον τὸ Ἀθηνᾶ οὕτωϲ ἔϲθ᾿ ὅτε ὑπὸ τῶν Ἀττικῶν λεγόμενον καὶ ὑπὸ τῆϲ ϲυνήθουϲ λέξεωϲ. εἰ δέ τιϲ λέγοι καὶ ἡ Δανᾶ οὕτωϲ εἴρηται παῤ Ἑκαταίῳ, «τῇ Δανᾷ μίϲγεται Ζεύϲ», ἴϲτω ὅτι τοῦτο παῤ Ἑκαταίῳ ἐϲτὶ καὶ ἐν τῇ χρήϲει τῶν Φοινίκων, ὡϲ αὐτόϲ φηϲι, οὐκ ἔτι μέντοι Ἀττικοῖϲ καὶ τῇ ϲυνηθείᾳ γνωϲτόν. οὐκ ἀγνοῶ δὲ τὴν θεὸν ποικίλωϲ λεγομένην κατὰ τὴν εὐθεῖαν. προϲέθηκα δὲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, ἵνα ἐκφύγωμεν τὸ ϲύνηθεϲ τὸ μνᾶ Ἀττικοῖϲ τε καὶ τῇ [*](1. 2 Ἀπολλωνίτῃ cod., em. Ls. l. 3 ὥροιϲ pro ὅροιϲ em. Ls. Πυθογειτονίων cod., em. Ls. l. 4 τὸν φυρτὸν cod., Ls. scripsit ϲυγκυρέων explicans: «incidens prendebat vel potius deprendebat» nescio quid molientem. l. 5 δινϲίλλωνι cod., em. Dind., qui etiam κ᾿ in versu post καί inseruit. ef. Mein. p. 242. l. 8 ἀϲυναλήπτου cod., em. Bl. l. 9 cod. καὶ ἡ γάϲ εἴρηται, em. Lehrs, et formam ipsam γάϲ ut monosyllabum breve et articulum vitiosa esse monens; Lob. in γάϲ aut δᾶ aut γάνα latere opinatus est Parall. p. 81. l. 14 εἴδαται cod., em. Ls. τὰϲ ante ϲὰϲ om. Ls., etiam τὰϲ retineri et ϲὰϲ omitti posse monens. Callimachi verba esse adnotavit Dind. laudato Heynio ad Hom. Vol. VI p. 557. l. 15 τράγοϲ cod., em. Dind. ἐδανόϲ cod., em. Ls. l. 16 cod. Ἀλκαῖοϲ δὲ εἰϲ ω et versu insequente καὶ ὠρανόϲ, particulam καὶ transposuit Ls. l. 20 cod. ψαύειν δὲ οὐ δοκεῖ μοι ὠρανῶ δυϲπαχέα. secutus sum Lehrsium, qui recepit emendationem Hermanni Opusc. I p. 113, nisi quod cum Ahrensio de dial. Dor. p. 547 δοκίμωμ᾿ scripsit. Ahrens h. l. (cf. de dial. Aeol. p. 271) suspicatur ψαύην δ᾿ οὐ δοκίμωμ᾿ ὀράνω δυϲεπαύχεα i. e. δυϲαυχέα Bergk lyr. poet. ed. II fr. 37 scribit: ψαύην δ᾿ οὐ δοκίμοιμ᾿ ὀράνω δύϲι πάχεϲιν. l. 21 αἰανοῦ ἁπτομένοιϲ cod., em. Dind.) [*](1. 22 ἐανοῦ cod., em. Dind. l. 25 ὑπό τινοϲ cod., em. Ls.)
913
νῦν χρήϲει καὶ ἀπεξενωμένον τὸ Χνᾶ οὕτω γὰρ πρότερον ἡ Φοινίκη ἐκαλεῖτο.
Μοῖρα. οὐδὲν εἰϲ ρα λῆγον ϲυνεϲταλμένον θηλυκὸν διϲύλλαβον τῇ οι διφθόγγῳ παραλήγεται, ἀλλὰ μόνον τὸ μοῖρα ἀπηνέγκατο τῆνδε τὴν παράληξιν. τὸ γὰρ Χοίρα ἐκτείνεται κατὰ τὸ ἐπώνυμον, ὥϲπερ καὶ παρὰ Δεινίᾳ «λέγεται δὲ τοὺϲ Λακεδαιμονίουϲ καθ᾿ ὃν ἐν Τεγέᾳ χρόνον ἦϲαν αἰχμάλωτοι δεδεμένουϲ ἐργάζεϲθαι διὰ τοῦ πεδίου τὸν Λαχᾶν ποταμόν, Περιμήδαϲ ἐν Τεγέᾳ δυναϲτευούϲηϲ, ἣν οἱ πλεῖϲτοι καλοῦϲι Χοίραν».
Ἄρτεμιϲ. οὐδὲν εἰϲ μιϲ λῆγον θηλυκὸν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ βαρυνόμενον τῷ ε θέλει παραλήγεϲθαι. μονάζει ἄρα τὸ Ἄρτεμιϲ κατὰ τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβήν. εἰ δέ τιϲ λέγοι, ὅτι τὸ Χρυϲόθεμιϲ πρὸ τέλουϲ ἔχει τὸ ε, εἴϲεται ὡϲ ἐξ ἁπλοῦ τοῦ θέμιϲ ϲυντεθειμένον ἐϲτί, τὸ δὲ Ἄρτεμιϲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει. μήποτε οὖν Δωριεῖϲ διὰ τοῦ α προφερόμενοι αὐτὸ κατά τι κατορθοῦϲιν. Ἄρταμιϲ γὰρ λέγουϲιν, ὡϲ τὸ δύναμιϲ καὶ Ϲεμίραμιϲ.
Παρθένοϲ. τὰ εἰϲ νοϲ λήγοντα ὀνόματα ἐπ᾿ εὐθείαϲ πτώϲεωϲ τῷ ε παραληγόμενα ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ ἤτοι τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν ἢ ἐπὶ τέλουϲ. καὶ τῶν μὲν ἐχόντων τρίτην ἀπὸ τέλουϲ τὴν ὀξεῖαν παράδειγμά ἐϲτι ταῦτα Ὄρμενοϲ, ἔβενοϲ, Ἕλενοϲ, Τήμενοϲ, Ὤλενοϲ, Ἰάλμενοϲ τῶν δὲ ἐπὶ τέλουϲ ταῦτα Τιϲαμενόϲ, Δεξαμενόϲ, Ἀκεϲαμενόϲ, Κλαυϲαμενόϲ· καταλέγεται δὲ ἐν μαλακοῖϲ. Ἀγχομενόϲ,
γενναία,Βοιωτὶϲ δ᾿ ἦν, ἐξ Ἀγχομενοῦ, [*](1, 3 monuit Lehrsius hoc de μοῖρα occurrere in Excerptis Grammat. Codicis Baroec. Ἐκ τῶν Ἡρωδιανοῦ, unde edidit Cram. An. Ox. III p. 263 «λέγει ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ μονήρουϲ λέξεωϲ, ὅτι οὐδὲν εἰϲ ρα κτλ.» usque ad finem. l. 5 τὴν post τῆνδε ex Barocc. inseruit Ls. l. 6 in cod. Havn. ἐν τῇ γαίᾳ Barocc. ἐντελέα, l. 8 Havn. ἐν τῇ γαίᾳ Barocc. ἐν Τεγαιᾷ, utroque loco ἐν Τεγέᾳ correxit Dind. Lehrsius adnotat Cramerum philol. Mus. p. 635 ostendere non uno modo Diniae narrationem discrepare ab Herodoto I 66 et Pausan. VII 48, 3. 47, 2, neutrum fluvium Lachan commemorare. cf. etiam Muller fragm. hist. Gracc. III p. 26. l. 13 cod. ϲυντεθημένον, correxit Dind. l. 14 cod. διὰ τὸ α em. Ls. l. 20 παράδειγμά ἔϲτι ταῦτα in παραδείγματα mutandum censuit Dind., sed Lehrsius singularem firmavit exemplis Mon. 26, 16, Steph. Byz. s. Ἄγκυρα. ἔμενοϲ cod., em. Ls. l. 22 καλεῖται δὲ ἐν μαλακοῖϲ cod. Th. Bergk. Comment. p. 129 ἐν Μαλθακοῖϲ (sc. Cratini) cum Blochio scripsit, quod recepit Meinek. p. 2. Lehrsius, quem secutus sum, potius pro καλεῖται scribendum iudicavit καταλέγεται libenter concedens luxuriosorum recensum fuisse in ipsis Cratini Malthacis. l. 23 verba Aristophanis quae in cod. γενναῖα βοιώτιοϲ ἐν ἀγχομενοῦ scripta sint, sic emendanda censuit Lehrsins γενναία, Βοιωτὶϲ δ᾿ ἦν ἐξ Ἀγχομενοῦ, Ἀγχομενόϲ loci nomen esse ut Ὀρχομενόϲ putans. Nunc mecum communicavit sic, ut exhibui, scribendum esse γενναία, | Βοιωτὶϲ δ᾿ ἦν, ἐξ Ἀγχομενοῦ se opinari, ita ut Ἀγχομενόϲ pro nomine proprio accipiendum sit. Videri enim coenam collaticiam esse (nostro versu festivus sermo fit de anguilla) et ἐξ Ἀγχομενοῦ signifcare ex domo Anchomeni, cuius rei exemplum ex Aristoph. Pac. 1141. profert: κἀξ ἐμοῦ δ᾿ ἐνεγκάτω τιϲ τὴν κίχλην καὶ τὼ ϲπίνω μυρράναϲ τ᾿ αἴτηϲον ἐξ Αἰϲχινάδου τῶν καρπίμων.) 914
Ἀριϲτοφάνηϲ Ταγηνιϲταῖϲ. Φαμενόϲ, Ϲοφοκλῆϲ Μάντεϲι
ξυνετὸϲΦαμενὸϲ Τειρεϲίου παῖϲ. τὸ τοίνυν παρθένοϲ ἀκοινώνητον καθέϲτηκε τῷ τοιούτῳ χαρακτῆρι, μόνον παροξυνόμενον ἐπ᾿ εὐθείαϲ καὶ ὄνομα ὑπάρχον.
Ποϲειδῶν. οὐδὲν εἰϲ δων λῆγον ὀξυνόμενον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ φυλάττει τὸ ω κατὰ τὴν γενικήν, χωρὶϲ εἰ μὴ παραλήγοιτο τῷ υ, ὡϲ τὸ Καλυδών, Ἀμυδών· τὰ δὲ ἄλλα τρέπει τὸ ω εἰϲ ο, οἷον χελιδών χελιδόνοϲ, εἴτε τὸ ὄρνεον, εἴτε ὁ περὶ τελετῶν γράψαϲ, Ϲαρπηδών Ϲαρπηδόνοϲ, εἴτε ὁ ἥρωϲ, εἴτε ἡ πέτρα, εἴτε ἡ ἀκτή, εἴτε ἡ νῆϲοϲ· ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ ἐν Αἰχμαλωτίϲιν εἴρηται
ἐν Τυμπανιϲταῖϲ Ϲαρπηδὼν ἀκτή·
ἡμεῖϲ δ᾿ ἐν ἄντροιϲ, ἔνθα Ϲαρπηδὼν πέτρα· καὶ ἡ νῆϲοϲ ἰδίωϲ ἐν Ὠλκεανῷ Γοργόνων οἰκητήριον οὖϲα, ὡϲ ὁ τὰ Κύπρια φηϲί·
τῷ δ᾿ ὑποκυϲαμένη τέκε Γοργόναϲ, αἰνὰ πέλωρα,αἳ Ϲαρπηδόνα ναῖον ἐν ὠκεανῷ βαθυδίνῃ,νῆϲον πετρήεϲϲαν· Τενθρηδών, Πρόθου πατήρ, Φαρκηδών, Ἀπιδών, Μυρμιδών, Ἰϲϲηδών, Ἀϲπληδών, Μακεδών, καὶ καθόλου τὰ διὰ τοῦ ηδων καὶ εδων εἴτε ἀρϲενικὰ εἴτε θηλυκὰ διὰ τοῦ ο τὴν κλίϲιν ἔχει· τὸ γὰρ παρὰ τῷ Κυρηναίῳ
τὰ δὲ νῦν πολλὴν τυφεδῶναλεϲχαίνειϲ — ἕνεκα μέτρου τὸ ω ἐφύλαξεν. εἴ πωϲ οὖν τὸ Ποϲειδών ὀξύνεται, ὀφείλει διὰ τοῦ ο κλίνεϲθαι.
[*](1. 1 cod. Μάντεϲϲι, quod in Μάντεϲι ut titulus esset fabulae Sophocleae, mutandum iudicavit Bergk comment. p. 129, ubi etiam pro corrupto ξουθὸϲ scribendum proposuit ξανθόϲ; cf. Nauck frag. tragic. p. 172. Lehrsius scripsit ξυνετόϲ. l. 4 signum, quod in codice est, Blochius τῆϲ καταλήξεωϲ, Lehrsius, cui adstiputor, τοιούτῳ signifcare putat. I, 6 Lehrsius adnotat articulum valde corruptum in An. Ox. III 240, 3 niti in Herodiano sed commixtum esse cum recentiorum commentis idemque sentit Ahrensius in doctissima disputatione de nomine Ποϲειδῶνοϲ in Philol. XXIII p. 1 seqq., quam accurate cum Lehrsio contuli. l. 8 κλυδών cod., quod non aptum est, quia de hyperdisyllabis agitur, quare recte emendavit Ls. Καλυδών. l. 9 περὶ τελευτῶντοϲ cod., Lehrsius recepit. emendationem Lobeckii Aglaoph. 1352. l. 11 Αἰχμαλωτῇϲιν cod., correxit Dind., est frag. 42 ap. Nanck. p. 111. l 14 cod. ἄϲτροιϲ, Bergk. ἄντροιϲ, est fr. 575 ap. Nauck. p. 215. l. 17 cod. ὑποκυϲϲαμένη et δεινά, l. 18 καὶ et ἐπ᾿, ὑποκυϲαμένη, αἰνά Dind. em., αἳ Heinrichsen carm. Cypr. p. 1. ἐν Ls., l. 19 ἢ ante νῆϲον delevit Dind. cf. Homeri Carmina ap. Didot. p. 594 fr. 18. l. 20 τεθρηδών πρόθοϲ πατήρ emend. Dind. adnotans inter Τευθρηδών, Τερθρηδών et Τεθρηδών fluctuare libros scriptos Hom. Il. B 756 et Tzetz. ad Lycophr. 899. Φορκίδων cod., em. Lobeck. ad Ai. p. 170. ἀϲπιδών cod., Ἀπιδών restituit Lehrs coll. St. B. s. Ἀπία et Theogn. 32, 23. μυρμηδών cod., corr. Dind. ἀϲϲιδών cod., em. Lob. ad Ai. p. 170. l. 23 τὸ γὰρ cod., em. Ls. l. 25 pro codicis scriptura εἴ πωϲ, quam tuetur Ls., Blochius et Dind. posuerunt εἴπερ.)915
Οὐδέν τε τῶν εἰϲ δων ὀξυτόνων διὰ τοῦ ἑῶν καὶ αω λέγεται τὸ μέντοι προκείμενον εἴρηται καὶ Ποϲειδέων καὶ Ποϲειδάων.
Ἴϲωϲ περιϲπᾶται. ἀλλ᾿ οὐδὲν εἰϲ ων λῆγον περιϲπώμενον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ φύϲει μακρὰν παραλήγεται. Ἀντιφῶν, Ξενοφῶν, Εὐρυφῶν, Ὁμήρου υἱόϲ, Νικοφῶν ὁ κωμικόϲ, Ἀριϲτοφῶν, Ἀγλαοφῶν, ὁ Βελλεροφόντηϲ κατά τιναϲ Βελλεροφῶν, καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα· Χαρναβῶν, Ϲοφοκλῆϲ Τριπτολέμῳ
καὶ Χαρναβῶντοϲ, ὃϲ Γετῶν ἄρχει τὰ νῦν, Εὐρυπῶν· Λακεδαιμονίοιϲ Εὐρυπωντίδαι· Ϲυλοϲῶν, Δεξικρῶν Ϲιμωνίδηϲ (?), Ἑρμοκρῶν παιδοτρίβηϲ τιϲ ἱϲτορεῖται, Καλλικῶν, Δηικῶν ὁ Ἡρακλέουϲ, Ἡρακλῶν ὁ περὶ Ἰλιάδοϲ γράψαϲ καὶ Ὀδυϲϲείαϲ, Ἀθηνακῶν ὁ τὰ Ϲαμοθρᾴκια γράψαϲ, Λαοκῶν, ἄλλο πλῆθόϲ ἐϲτι τοιοῦτον ὀνομάτων περιϲπωμένων μὴ ἐχόντων πρὸ τέλουϲ φύϲει μακράν.
Πάντα τε τὰ προειρημένα διὰ τοῦ ντ κλίνεται τὸ δὲ Ποϲειδῶν οὐχ οὕτωϲ ἐκλίθη.
Τὰ περιϲπώμενα, εἰ λέγοιτο ἐν πλείοϲι ϲυλλαβαῖϲ, διὰ τοῦ ο λέ γεται. Δημοφόων, Καλλίμαχοϲ
νυμφίε Δημοφόων, ἄδικε ξένε, Καλλικόων, Εὐφορίων
κακώτερε Καλλικόωντοϲ, Ἱπποθόων,
Εὔμολποϲ Δόλιχόϲ τε καὶ Ἱπποθόων μεγάθυμοϲ. τὸ μέντοι Ποϲειδῶν ἑ Ποϲειδέων Ποϲειδάων.
Οὐδὲν περιϲπώμενον ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τρέπει τὸ ω εἰϲ α παῤ [*](1. 1 τῶν εἰϲ λων eod., correxit Dind. l. 4 φύϲει μακρὰν cod. Dind. scripsit μακρᾷ, quod non necessarium esse demonstravit Ls. ad Mon. 14, 18. l. 5 ὁ Βελλεροφόντηϲ inseruit Ls., l. 6 βελοροφῶν cod., em. Dind. l. 8 ὅτι τῶν ὅϲ γε ἄρχει τὰ νῦν cod., em. Lob. Aglaoph. p. 215 collato Hygino Astron. XIV cf. Nauck frag. tragg. p. 210 tr. 543. l. 9 ἀλκμοῖϲ ἥδε ῥυπῶν cod., em. Ls. ἥδε ex supra scripto ίδαι ortum ratus. Δεξικρῶν tuetur Lehrsius conferens Arcadium 14, 26, a Lobeckio ad Ai. p. 172 emendatumet Choer. Dict. 298, 34. ἑρμονίδηϲ cod., Ϲιμωνίδηϲ substituit Meinekius Com. I p. 500, qui propter subsequens Ἑρμοκρῶν corruptum putat; secutus Lehrsius, sed dubitanter, quum possit etiam scribi ἑρμοκοπίδηϲ, Ἐροιάδηϲ, νεμεονίκηϲ. l. 10 ἱϲτορεῖ cod., ἱϲτορεῖται Lehrsius cum Mein. l. c. ὁ ante Ἡρακλέουϲ inseruit Ls. l. 11 Ἡρακλῶν quod propter antecedens simile Ἡρακλέουϲ excidit, inserui monente Lobeckio Proll. 317 qui profert Suidae testimoniam Ἡρακλέων ἔγραψεν ὑπόμνημα εἰϲ Ὅμηρον. Ἡρακλέων commemoratur etiam a Choer. Dict. 298, 23. —— ὅπερ cod., ὁ περὶ Bl., qui etiam post γράψαϲ inseruit καί. De Ἀθηνακῶν ef. Lobeck. l. l. l. 17 Callimachi verba afferri etiam a Choer. 298, 14 (Βekk. 1361) monuit Dind. l. de Euphorionis loco cf. Mein. Anull. Alex. p. 154. l. 22 Εὐμόλοποϲ cod., em. Dindorf. coll. hymn. Cer. 154, Mein. l. c. etiam hunc versum fortasse Euphorionis esse suspicatur. l. 24 eod. τὸ εω, corr. Ls. monens recte scribi in An. Ox. III 240, 9.)
916
Αἰολεῦϲιν ἢ Δωριεῦϲι· τὸ δέ γε Ποϲειδῶν ἐτράπη. Ποϲειδάν γὰρ λέγεται.
Οὐδὲν περιϲπώμενον ἐπὶ κλητικῆϲ εἰϲ oν περατοῦται. πῶϲ οὖν Πόϲειδον λέγεται ἡ κλητική,
Οὐδὲν περιϲπώμενον ἀποκόπτεται κατὰ γενικὴν πτῶϲιν· ἐξεκόπη παρὰ Ἀριϲτίᾳ ἐν Ἀνταίῳ, ἔνθα φηϲὶν
—Αἰγαίου Ποϲειδῶ παῖϲ, πατὴρ δ’ ἐμὸϲ —Οὐδὲν περιϲπώμενον εἰϲ δων λήγει· τὸ δὲ Ποϲειδῶν ἔχει δ πρὸ τοῦ ω.
Δῆλον οὖν ὅτι κατὰ ταῦτα πάντα μονῆρέϲ ἐϲτι τὸ ὄνομα, οὔτε τοῖϲ ὀξυνομένοιϲ τὴν αὐτὴν ἀκολουθίαν ϲῶζον οὕτε τοῖϲ περιϲπωμένοιϲ. τὴν δὲ τούτων λύϲιν ἐν τῇ κλίϲει τῶν ὀνομάτων δηλοῦμεν. εἴρηται δὲ ὁ δαίμων παρ’ Ἀλκαίῳ διὰ τοῦ α μένοντοϲ τοῦ ϲ Ποϲείδαν
οὐδέπω Ποϲείδανἅλμυρον ἐϲτιφέλιξε πόντον, παρὰ δὲ Δωριεῦϲι τρεπομένου τοῦ ϲ εἰϲ Ποτειδὰν κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν, ἔνθεν γενικὴ παρ’ Ἐπιχάρμῳ
--- δευτέρῳ
τοῦ Ποτειδᾶνοϲ δὲ χρηϲτὸν υἱὸν Ἱπποκάμπιον. [*](1. 1 verba ἢ Δωριεῦϲι quae desunt An. l. c. ex sequentibus falso huc illata. esse censet Ahrens l. c. 4 et 5, qui regulam hic propositam non rectam esse indicat, quum Dores e. g. participium μελετῶν in μελετᾶν mutarent (dial. Dor. II 196), Aeoles vero in μελέταιϲ. Sed etiam Choer. de dialectis loquitur p. 299 τὰ εἰϲ ων περιϲπώμενα οὐδέποτε γίνεται παρὰ τοῖϲ διαλέκτοιϲ εἰϲ αν τὸ δ Ποϲειδῶν γίνεται παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲι καὶ παρὰ τοῖϲ Δωριεῦϲιν εἰϲ αν οἱ μὲν γὰρ Δωριεῖϲ Ποτιδὰν λέγουϲι ὅξυτόνωϲ, οἱ δὲ Αἰολεϲ Ποτίδαν καὶ Ποϲείδαν λέγουϲι βαρυτόνωϲ, unde ἢ Δωριεῦϲι potius in Anecd. excidisse putes. Caeterum Herodianus canonem suum fortasse ad nomina tantum extendit, Ἀλκμάν vero non ex Ἀλκμάων contractum, sed syncopatum opinatus est. Ποϲειδάν codicis Ahrens. verbis ἢ Δωριεῦϲι exturbatis in Aeolicum Ποϲείδαν sive potius Ποϲίδαν mutare vult: ex Choer.loco citato concludi potest ap. Herodianum post Ποϲειδάν excidisse καὶ Ποϲείδαν nisi Herodianus hic, ubi cardo rei in tropo vocalis vertitur, sccentua distinctionem non necessariam habuit. 1.5 κατὰαίτιατικὴν πτῶϲιν cod. Dind.ad h. I. scribendum proposuerat κατὰ γενικὴν πτῶϲιν, quod recepit Lehre; in Thesaur. VI c. 1516 post πτῶϲιν lacunam esse sic fere explendam: κατὰ αἰτιατικὴν πτῶϲιν [τὸ δὲ Ποϲειδῶν ἀπεκόπη Ποϲειδῶ γὰρ λέγεται. οὐδὲν εἰϲ ων λῆγον ἀποκόπτεται κατὰ γενικὴν πτῶϲιν τὸ δὲ Ποϲειδῶνοϲ] ἐξεκόπη suspicatus erat. Αhrens l. c. hanc Dindorfi sententiam, quam et Lehrsins admittendam censuit, probat, lacunam tamen coll. Choer. 299, 11 sic potius expleri vult: κατὰ αἰτιατικὴν πτῶϲιν [τὸ δὲ Ποϲειδῶν ἀπεκόπη· Ποϲειδῶ γὰρ λέγεται· κατὰ δὲ γενικὴν πτῶϲιν] ἐξεκόπη παρ’ Ἀριϲτίᾳ, librarium ab priore πτῶϲιν ad alterum πτῶϲιν aberrasse arbitratus. Equidem cur a Lehrsio discederem, non habui. l. 6 Ἀνταῖοϲ post φηϲίν om. Ls., Ahrensins retinuit trahens ad versum, ita ut Antaeo natus loquatur. 1. 11 τὴν ante αὐτὴν inseruit Dind. 1. 12 Ahrensius, ut servetur memoria formae per ῑ scriptae, quam, quum haec scriptura in quibusdam nominis speciebus certis testimoniis frmetur cf. p. 20, Herodianum praetermisisse non verisimile sit, pro codicis verbis παρὰ Ἀλκαίῳ διὰ τοῦ ᾶ μένοντοϲ τοῦ Ποϲειδᾶν scribendum proponit παρὰ Ἀλκαίῳ διά τοῦ ι καὶ τοῦ α μένοντοϲ τοῦ ϲ Ποϲίδαν. — pro τοῦ ν Dindorf. Thes. correxerat τοῦ ϲ , Lehrsius, quem secutus sum, pro Ποϲειδᾶν exhibuit Ποϲείδαν et in verbis Alcaei pro Ποϲειδᾶν ἁλμυρὸν scripsit Ποϲείδαν ἅλμυρον. 1. 16 τρέπομεν οὐ τὸ ϲ cod., τρεπομένου Βl., τοῦ Ls. Τοϲειδὰν κατ’ ὀξύαν τάϲιν cod., correxit Dind., Ahrensius ΤΠοτιδάν a. Choer. 299, 5 confrmatum scribendum censet. 1. 17 lacunam inter ξπιχάρμῳ et δευτέρῳ statuit Dind. Thes. his verbis: «sante δευτέρῳ excidit nomen fabulae aliquod velut Ἀμύκῳ». Locum ipsum cod. sic exhibet: τοῦ Ποϲειδάνοϲ δὲ χρπ-) 917
εἴρηται δὲ καὶ Ποτιδᾶϲ ὡϲ Κερκιδᾶϲ· ἔνθεν αἰτιατικὴ ἐν Κύκλωπι
ναὶ τὸν Ποτιδὰν, κοιλότεροϲ ὁλμοῦ πολύ. Ϲώφρων τε τὴνκλητικὴν ἔφη Ποτιδᾶ δροϲοχαῖτα».ὁ δὲ τοὺϲ Εἵλωταϲ τὴν γενικήν φηϲι
τέμενοϲ Ποτιδᾶ ποντίω. ἴϲωϲ δέ ἐϲτί τι καὶ Ποcιδέηϲ, ἔνθεν ὡϲ τὸ ράκλειον παρὰ τὸ Ἡρακλέηϲ οὕτω Ποϲίδειον κεὶ.
Ποϲιδήιον, ἀγλαὸν ἄλϲοϲ. ὁμοίωϲ δὲ καὶ ἀρϲενικῶϲ κτητικῶϲ Ποϲίδειοϲ, ὡϲ Ἡράκλειοϲ ἇθλοϲ. Ϲοφοκλῆϲ ποιμέϲι.
τειχέων καὶ δὴ τοὺϲ Ποϲιδείουϲἀποϲειϲαμένη θριγκοὺϲ — Ποϲειδέων δὲ παροξυτόνωϲ παρ’ ἴωϲι λέγεται ὁ θεόϲ. ὀξυτονηθὲν τὸ ὄνομα μῆνα δηλοῖ. παρὰ δὲ τῷ ποιητῇ διηνεκῶϲ μένοντοϲ τοῦ ϲ καὶ πρὸ τοῦ τέλουϲ τοῦ α ὑπάρχοντοϲ. παρὰ μέντοι Βοιωτοῖϲ Ποτειδάων τραπέντοϲ τοῦ ϲ εἰϲ τ. Κόριννα Βοιωτῷ
τοὺ δέ, μάκαρ Κρονίδα, τοὺ Ποτειδάωνοϲ,ὄνοξ Βοιωτέ. Ὅτι πολλοὺϲ ἐποίηϲε ϲχηματιϲμοὺϲ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ερηται.
Νῆϲοϲ. τὰ εἰϲ ϲοϲ λήγοντα διϲύλλαβα τῷ η παραληγόμενα φιλεῖ ἀρϲενικὰ εἶναι, Κτῆϲοϲ, Θῆϲοϲ, Δρῆϲοϲ, Ῥῆϲοϲ, Μνῆϲοϲ. πεπλάνηται ἄρα ἡ νῆϲοϲ παρὰ τὸ γένοϲ.
[*](ϲιὸν υἱὸν ἰππόκαμπτον, Ποϲειδᾶνοϲ scr. Dindorf, ἰππποκάμπετον Ahrens p. 6 comparans ἀπευκτόϲ ἀπεύχετοϲ, Dind. Thes. quem cum Lebrsio secutussum, ἱπποκάμπιον. l. 1 ποτείδαϲ ὡϲ κερκίδαϲ cod., Ποτιδᾶϲ ὡϲ Κερκιδᾶϲ Ls. em., de accentu cf. Abrens dial. Dor. p. 246 et Philol. 1. c. p. 12 not. et quem laudat, Meinek. Anull. Alex. p. 388. 1. 2 αἰνετὸν ποτίδαν et ὀλμοῦ cod., em. Dind. thes., Meinek. 1. 3 ποτίδα δραϲτοχαῖτα cod., πραϲιοχαῖτα (vel πραϲοχαῖτα) em. Ahrens dial. Dor. p. 466, Lebrsins quem secutus sum recepit coniecturam meri Cra δροϲοχαῖτα. εἰλώταϲ cod., spiritum mutavit Ls. 1. 5 τεμενεποτιδᾶ ποντίῳ cod., em. Dindorf. in praefat. ad Hon. Iliad. ed. Lips. 1824 II τέμενοϲ Ποτίδα ποντίω et postea Meinek. τέμενοϲ Ποτιδᾶ ποντίω fragm. com. p. 183 ed. min. adnotans: «publicavit haec etiam Aldus Inest. gramm. p. 19, ubi Eupolidis verba ita scripta sunt: τέμενοϲ Ποτιδᾶ ποντίου. 1. 6 ποτιδίηϲ cod., Ls. Ποϲιδέηϲ, Abrens p. 7 Ποϲιδ ῆϲ. ήρακλίηϲ cod., Ἡρακλέηϲ Dind. et Ls., Ἡρακλῆϲ Ahrens. 1. 7 ποϲείδειον cod., ποϲίδειον Dind. 1. 8 ποϲειδήιον cod., ποϲιδήϊον Dind. 1. 9 ποϲείδιοϲ et ἡράκλιοϲ cod., Ποϲίδειοϲ et Ἡράκλειοϲ Dind. 1.11 τυχῶν cod., τειχέων Dind. et Ls., Nauck. p. 193 fr. 463 τοίχων. ποϲειδίουϲ cod., ποϲιδείουϲ Dind. ante θριγκοὺϲ (cod. θρίγκουϲ) ἀποϲειϲαμένη Nauck. cum Dind. lacunam sumsit, Ls. verba transposuit. Αhrensius scribendum suspicatur: καὶ δὴ τοὺϲ Ποϲιδείουϲ τοίχων θριγκοὺϲ ἀποϲειϲαμένη. 1. 13 Ποϲειδέων tuetur Lehr- sius Arcad. 18, 8, Theogn. 28, 1, Ahrensius Ποϲιδέων scribendum censet p. 26 propter constantem mensis Ποϲιδειύν formam , a qua Ποϲειδέων accentu tantum iferre dicat Herodianus. 1. 15 Ποτειδάων et 1. 17 Ποτειδάωνοϲ retinet Ls. obloquente Abrensio, qui Hoeoticam formam omnino per ῑ scribendum esse asseverat. Lehrsius monet, in inscr. thebana (Keil, syll. inscr. boeot. p. 73, epigr. Excnrse p. 383) Ποτειδάονι leg. 1. 16 Βοιωτοί cod., Ahrens Βοιωτῷ em. de dial. Aeol. 277. verba poetriae in codice sic scripta sunt: τοῦδε μάκαρ κρονίδη τοῦ ποτειδάωνοϲ ἄνοξ Βοίωτε, quae Ahrens l. c. sic emendanda putavit τοὺ δὲ, μάκαρ Κρονιδῆε, τοῦ Ποτιδάωνοϲ, άναξ Βοιωτέ, nunc in Philol. I. c. τοὺ δὲ μάκαρ Κρονίδα’ (i. e. nepos Croni) οὐιὲ (fortasse οὑέ coll. Doric. ὑόϲ) Ποτιδάωνοϲ βάναξ Βοιωτέ. Bergkius fr. Corinnae 1 scripsit τοὺ δὲ μάκαρ Κρονίδα, τοὺ Ποτειδάων ὄναξ Βοιωτέ Equidem hic Lehrsii scripturam deserere nolui.)918
Κάλλοϲ. τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα διϲύλλαβα βαρύτονα ἔχοντα διϲϲὸν τὸ λ οὐ θέλει εἶναι οὐδέτερα. Ὕλλοϲ, Κύλλοϲ τό κύριον, οὗ μέμνηται καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ καὶ Κρατῖνοϲ ἐν Μαλθακοῖϲ, Ϲκύλοϲ ὁ κολυμβητήϲ, ψύλλοϲ, Ἀργοίταϲ ά Λιβυκῶν· «ἀνδρωθέντα δὲ τὸν Ἀμφίθεμιν πληϲιάϲαι ταῖϲ νύμφαιϲ καὶ γεννῆϲαι παῖδαϲ Ἀδυρμαχίδαν, ΑἈραραύκηλα, Ἀϲβύταν, Βάκαλα, Μάκαν, ψόλον »· ἀφ’ οὗ ψόλλοι τὸἔθνοϲ. Τέλλοϲ ὁ Ἀθηναῖοϲ, Ἡρόδοτοϲ α’ (30), Φδέλλοϲ τὸ κύριον, Ἡϲίοδοϲ
Φέλλον ἐϋμμελίην τηλεκλειτὴ Μελίβοια, (Φίλλοϲ), παρὰ Ἀνακρέοντι τὸ ὄνομα, ϲίλλοϲ, Γρύλλοϲ καθάραϲ τοὺϲ Διοϲκούρουϲ ὡϲ Φιλοϲτέφανοϲ, Κόλλοϲ Δημόγνητοϲ ἐν τῷ περὶ Κνίδου· «καὶ Κόκκυγα τὸν Τελέϲτοροϲ καὶ Κόλον τὸν κίρου καὶ Λώγαϲον τὸν Αὐτονόμου καὶ Κτῆϲιν τὸν Μνηϲιθέου ». Γάλλοϲ, ὁ ποταμὸϲ καὶ τὸ ἔθνοϲ, ἴλλοϲ, Γλλοϲ, Ἡρόδοτοϲ γ (138). ἔϲτι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ τούτοιϲ ἐμφερῆ, ἅπερ παραιτεῖται τὸ οὐδέτερον γένοϲ. δῆλον οὖν ὡϲ τὸ κάλλοϲ πεπλάνηται ἢ περὶ ποϲότητα τοῦ λ ἢ περὶ τὸ γένοϲ. ὅϲα γὰρ οὐδέτερά ἐϲτιν εἰϲ οϲ λήγοντα ταῦτα παραιτεῖται ἔχειν ἕτερον ὡϲ τὸ ελοϲ, μέλοϲ, βέλοϲ, θiλοϲ, (φάλοϲ).
Ἀπόλλων. τὰ εἰϲ λων λήγοντα ἀρϲενικὰ ὀνόματα, εἰ διπλαϲίαζοι τὸ λ, οὐ θέλει ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ εἰναι, ὡϲ ἔχει τὸ Χέλλων, Καλλίμαχοϲ [*](1. 2 ὕλοϲ τὸ κύριον cod., Ὕλλοϲ, Κύλλοϲ τὸ κύριον Ls. praeeunte Dindorfio Aristoph. fr. p. 129 cf. Meinok. fr. com. p. 27 ed. min. 1. 3 ϲκῦλλοϲ ϲκύλλου πατήρ cod , Schneidevinus in Bergkii rel. com. Att. 439 Κὐλλου πήρα emendare voluit, proverbium antecedentibus verbis signifcatum hic disertis verbis afferri arbitratus; Lehrsius colΙato Athen. 296 f. Αἰϲχίων δ’ ὁ Ϲάμιοϲ ἔν τινι τῶν ἰάμβων Ὕδνηϲ φηϲὶ τῆϲ Ϲκύλλου τοῦ Ϲκιωναίου κατακολυμβητοῦ θυγατρὸϲ τὸν θαλάϲϲιον Γλαῦκον ἐραϲθῆναι sorpsit Ϲκύλοϲ ὁ κολυμβητήϲ. 1. 4 ψάλλοϲ ἀγροιώταϲ ἀπὸ λιβυκῶν· ἀνδρωθέντα δὲ τὸν ἀμφιθέμιν πληϲιάϲαι ταῖϲ νύμφαιϲ καὶ γεννῆϲαι παῖδα μυρμαδάναρ· αὐδακήναϲ· βυγὰνμα· καλομάκαν ψῦλλον, ἀφ’ οὖ ψῦλλοι τὸ ἔθνοϲ cod., Ἀγροίταϲ α Λιβυκῶν Dindorhus in praef. ad Homeri Iliadis ed. Lips. 1824 II emendavit et post eum Lob. Aglaoph. 988; nomina. propria in ipso Agroetae loco restituere conatus est Ϲram. Mus. phil. Ϲantabr. I p. 633 invenitque maxime Herodoteo catalogo usus IV 175, ex quo etiam Lobeckius l.c. nomina restitui posse indicaverat,Adyrmachidam, Asbytam, Hacala, Mecam, quibus Meinekius Ζeitschrift fur die Alterthumsvissenschaft 1845 N. 133 p. 1064, qui Crameri inventa non cognita habens, in eadem incidit,addidit Ararauceles. cf. Muller frag. hist. Graec. IV p. 294. 1. 8 versus Hesiodi (Goettling. fr. CXXXIV, Didot. XCVI) sic in cod.ecriptus est: φέλλονἔυμελίην τέκε τῇ Μελιβοίᾳ, em. Es. 1. 9 nomine Φίλοϲ signum corruptelae addidi cum Lehrsio, Dindorfus aut βίλλοϲ (τὸ ἀνδρεῖον αἰδοῖον Arc. 53, 1) aut Βίλλοϲ (Hippocrat. 1162 A) proposuit utrumque enim admittit vox ὄνομα. cf. Bergk. fragm. lyr. p. 806 ed. II.) [*](1. 10 φίλοϲ ϲτέφανοϲ cod., em. Bl. pro Δημόγνητοϲ Mauckium velle Διόγνητοϲ (sic enim cum Meinek. spec. in Athen. p. 30 dicit, ubi hunc locum citat ) aut Δημάγητοϲ adnotat Lehrs. cod. Κνιδίου, em. Lehre. Locum ipsum cod. sic exhibet: καὶ κοκκυνα τὸν τελέϲτερον καὶ κόλον τὸ ϲκίρου καὶ λωγάων, τὸν αὐτὸν ὁμοῦ καὶ κτῆϲιν τὸν μνηϲιθέου, emendavit Meinek. Anall.Alex. 365 praeter λωγάων, pro quo Λαγωόν scribendum suspicatur, Lehrsins posuit Λώγαϲον commendatum appellativo λώγαϲοϲ (Lob. Parall. 81) et patronymico Λωγαϲίδηϲ (Nonn. XXXVI 282). 1. 13 ἴλλὸϲ Ls. substituit pro ἄλλοϲ ab hoc loco alieno coll. Theogn.17, etiam κίλλοϲ vel Κίλλοϲ proponens. πάλοϲ cod., Ls. scripsit quod exstat in Herodoti libro tertio Γίλλοϲ. 1. 17 φάλοϲ neutrum ignotum est neque simile, quod substitui possit, se ofert, quare Ls. susmcatur in hoc vocabulo contineri testimonium praecedentis θάλοϲ «εφίλον θάλοϲα» Χ 87.)
919
δημεχθέα Χείλωνα, Τρέλλων, παρὰ Ϲώφρονι τὸ ὄνομα, Θάλλων ὄνομα κύριον κυνὸϲ παρὰ Ξενοφῶντι (de venat. 7, 5), Ϲίλλων Ἐπίχαρμοϲ Χορευταῖϲ, Κάλλων ὁ ἀθλητὴϲ καθ’ ὑποκοριϲμόν· ϲημειῶδεϲ δὲ τὸ Ἀπόλλων ὡϲ περιϲϲοτέραν ἔχον τὴν ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν. οὐ μάχεται δὲ τὸ Ἀτιτάλλων, κατὰ τὴν ϲυνήθειαν ἐν ἀγνοίᾳ ὸν καὶ τῇ χρήϲει τῶν παλαιῶν. ἄλλωϲ τε καὶ τῶν μετοχῶν ἐφύλαξε τὴν κλίϲιν, ὡϲ Ἀτιτάλλοντοϲ. ὁ γὰρ τοιοῦτοϲ χαρακτήρ μετοχῶν ἐϲτιν, ἰάλλων, ἰνδάλλων, ἀταϲθάλλων, ἀγάλλων. ἐχρῆν οὖν καὶ τὸ Ἀπόλλων, εἰ μὲν ὄνομά ἐϲτι, διϲυλλαβεῖν, εἰ δὲ ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ ἐϲτι, μετοχὴν εἶναι καὶ τὰ παρεπόμενα τῇ μετοχῇ ἔχειν κατὰ τὴν κίνηϲιν.