Περὶ παθῶν

390a. Ιl. Pr. ψ 160: ὀχεύω ὀχεόϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ὀϲχεόϲ.

390b. ΙI. Pr. N 809. βιβάϲθων: Τυραννίων περιϲπᾷ, οὐχ ὑγιῶϲ· ὁ γὰρ χαρακτὴρ βαρεῖαν τάϲιν ἀπαιτεῖ, εἴτε ἀπὸ τοῦ βhιβῶ βιβάθω γενομένου τοῦ ῥήματοϲ, περιπλεονάϲαντοϲ τοῦ ϲ, ὥϲ φηϲι Φιλόξενοϲ, εἶτε ἀπὸ ὀνόματοϲ τοῦ βιβαϲτόϲ ὡϲ ἄϊϲτόϲ ἀϲθων.

390c. Arcad.172, 18: ἧϲο τὸ καθίζου καὶ ἧτο τὸ τρίτον καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ἧϲτο προπεριϲπῶνται.

395. E. Or. 116, 13, Ep. Cr.1 313, 11: ἀπὸ τοῦ ὄρω ὀρύω καὶ πέφυκε τὸ ν πλεονάζειν ἐν τοῖϲ ῥήμαϲι καὶ γίνεται ὀρύνω καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ ὀτρύνω.

396. E. M. 803, 15: φυτεύω: παρὰ τὸ φυτόν φυτεύω εἰ γὰρ παρὰ τὸ φύω φυεύω, ἐπειϲόδῳ τοῦ τ δηλονότι· οὐκ ἔϲτι δέ· οὐδέποτε γὰρ ἀπὸ τῶν διὰ τοῦ ῦω γίνεται παραγωγὸν διὰ τοῦ ϲῦω.

397. E. M. 115, 15: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἀνύτω καὶ ἀρύτω ἀπὸ τοῦ ἀνύω καὶ ἀρύω γέγονε κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ.

398. Choer. Dict. 583, 1: τὸ βλάπτω καὶ ϲκάπτω ἀπὸ τοῦ ϲκάφω κεὶ βλαβῶ, ἐξ οὖ καὶ τὸ «βλάβεται δέ τε γούνατ’ ἰόντι» (Τ 166), λέγουϲι γενέϲθαι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ καὶ τροπῇ τοῦ β καὶ φ εἰϲ π. καὶ ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διατί τὸ τ ἐπλεόναϲε καὶ ἐτράπη τὸ β καὶ φ εἰϲ π; καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι τὸ μὲν τ ἐπλεόναϲεν, ἐπειδὴ ἀναλογεῖ ὁ ἐνεϲτὼϲ τῇ γενικῇ. ἐπειδὴ οὖν ἐν τῇ γενικῇ πέφυκε πολλάκιϲ τὸ τ πλεονάζειν οἷον ἄνακοϲ ἄνακτοϲ, γάλακοϲ γάλακτοϲ, τούτου χάριν καὶ ἐν τῷ ἐνεϲτῶτι κατὰ μίμηϲιν τῆϲ γενικῆϲ τὸ τ ἐπλεόναϲε καὶ διὰ τοῦτο ἐτράπη τὸ β καὶ φ εἰϲ τὸ π ἐν τῷ βλαβῶ βλάπτω καὶ ϲκάφω ϲκάπτω, ἐπειδὴ ψιλὰ ψιλῶν ἡγοῦνται καὶ δαϲέα δαϲέων καὶ μέϲα μέϲων κατὰ ϲύλληψιν οἰον κτύποϲ, πτῶϲιϲ, χθών, φθόνοϲ, ἕβδομοϲ, ὄγδοοϲ· τούτου χάριν καὶ ἐπὶ τῆϲ νύξ νυχόϲ γενικῆϲ τοῦ τ πλεονάϲαντοϲ τροπὴ παρηκολούθηϲε τοῦ χ τοῦ δαϲέοϲ εἰϲ τὸ ἀντίϲτοιχον τὸ ψιλὸν Θ καὶ γέγονε νυκτόϲ.

399. E. M. 697, 54: πύϲτιϲ: μή πωϲ παρὰ τὸ πέπυϲμαι πόϲιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ τ. οὐ δύναται δὲ πλεοναϲμὸϲ εἰναι, ἀλλὰ παραγωγὴ ἀπὸ τοῦ πυϲτόϲ ὡϲ ὕβριϲτοϲ ὕβριϲτιϲ. περὶ παθῶν.

400. E. Or. 150, 14: ϲιφλόϲ: πλεοναϲμῷ τοῦ φ. κυρίωϲ δὲ ὁ ϲεϲι-

399a. Arcad. 35, 3: τὸ πόρτιϲ ἀπὸ τοῦ πόριϲ.

νωμένοϲ τοὺϲ ἴλλουϲ, καταχρηϲτικῶϲ δὲ κα ἐπὶ ἄλλου μέρουϲ τοῦι ϲώματοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

401. An. Ox. 11 396, 16, E. M. 644, 32: ὀφρῦϲ: ὁ Ηρωδιανὸϲ. παρὰ τὸ ὁρῶ ὁρῦϲ πλεοναϲμῷ τοῦ φ.

402. E. M. 771, 28: τρύχεται: ἔϲτι ῥῆμα τρῶ, οὐ παραγωγὸν τρώω καὶ τρύω προϲθέϲει τοῦ χ τρύχω.

403. Ep. Cr. I 36, 14: ἄγχω παρὰ τὸ ἄγω· οὐδὲν γάρ ἐϲτιν ἄλλο τὸ ἄγχω ἢ τὸ ἄγω καὶ ϲυνάγω τὸν φάρυγγα.

404. E. Or. 138, 1, E. M. 647, 1. πάγχυ τὸ παντελῶϲ γίνεται δὲ παρὰ τὸ πάνυ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ χ καὶ τροπῇ τοῦ ν εἰϲ γ.

405. E. Or. 18, 20: ἀγρυπνία: ἀυπνία τιϲ οὖϲα κατὰ πλεοναϲμὸν τῶν ϲυμφώνων γρ ἀγρυπνία. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

406. E. M. 442, 56. θάπτω. ὡϲ παρὰ τὸ βῶ βάπτω, οὕτω καὶ παρὰ τὸ θῶ θάπτω· ἀίδιον γὰρ ἔχουϲι τὴν ἀπόθεϲιν οἱ θαπτόμενοι.

407. E. Gud. 571, 56: ψάλλειν: ἐπὶ χορδῶν παρὰ τὸ ψῶ, οὗ τὸ [*](de dialysi agunt, proponam): ἑάφθη. Ἀμμώνιοϲ μὲν οὖνiπαρὰ τὸ ἐῶ φηϲίν ἐάθη καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ἑάφθη ὡϲ ἐν τῷ ϲιφλόϲ, ϲίλλοϲ γάρ, καί παρὰ τὸ ϲύρω ϲυρετόϲ καί ϲυρφετόϲ οἱονεὶ ἐκ τῆϲ ϲεϲυρμένηϲ ὕληϲ οὐϲία. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἕπω τι ὑποτίθεται ῥῆμα, ἀφ’ οῦ τὸ ἕπομαι.) [*](ad fr. 401. Ex An. Ox. II 396, 10 intellegitur Herodianum suam sententiam opposuisse aliorum opinionibus, sed locus valde mutilatus est. Herodiani videtur etiam notatio in E. Or. 143, ϲυρφετόϲ· ὡϲ παρὰ τὸ ὕω ὑετόϲ, οὕτω καὶ ϲύρω ϲυρετόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ φ ϲυρφετόϲ. Legitur inter alias Herodianeas.) [*](ad fr. *406. Antecesserat Herodianum in hac explicatione vocia Philoxenus E. Οr. 151, 35 τάφοϲ, ἔνθα τὰ λείψανα παρᾶ τὸ θῶ τιθῶ περαγωγὸν θάπτω καὶ πάλιν τροπῇ τοῦ θ cἰϲ τ καὶ τοῦ π εἰϲ φ. ποριττὸν γάρ ἐϲτι τὸ τ ἐν τῷ ῥήματι. Φιλόξενοϲ ἐν τῷ περὶ μονοϲυλλάβων ῥημάτων. cf. Herodianum (in Cathol.) ap. Eustatb. 1746, 15: ὡϲ ῥῶ ῥάπτω τὸ τὰ διαλελυμένα εἰϲ δῶϲιν ἄγω καὶ βῶ βάπτω τὸ ἐμβιβάζω ποι τὸ ἐνιέμενον καὶ θῶ θάπτω ἀποτίθημι εἰϲ ταφήν, οὕτω καὶ κνῶ κνάπτω. — Verisimile est etiam Herodianum ut Philoxenum primum ex θῶ θάπω et tum cum pleonastico τ (cf. fr. 398) θάπgω existere iussisse pariter atque eum μέμβλεται sic explicasse arbitror atque factum est ap. Eustath. 1722, 63 μέλω μέμλω καὶ πλεοναϲμῷ ἤγουν παρενθέϲει τοῦ β μεμήλω, παρεντιθέντοϲ τοῦ β διά τὸ μηδέποτε κατὰ μίαν ϲυλλαβὴν τὸ λ ἐπεϲθαι τῷ μ, ὡϲ δῆλον καὶ ἐκ τοῦ μολίϲκω βλώϲκω καὶ ἐκ τοῦ παραμεμέληκε παραμέμβλωκε. Ex eodem fonte luxisse videtur E. M 578, 39 μέμβλεται ἐν φροντίδι ἐϲτίν ἀπὸ τοῦ μέλω. καὶ μέμβλεϲθαι τὸ ἐπιμέλεϲθαι. Altera formae μέμβλετο explicatio. quae fortasse ab Herodiano per ἢ cum altera comparata fuit , exstat ap. Eust 1917, 7: τὸ μέμβλετο, ποιητικὴ αὕτη λέξιϲ, ἐκ τοῦ μεμέλητο γίνεται, ὅ ἐϲτι διὰ μελήϲεωϲ ἠν, κατά τε ϲυγκοπὴν καὶ ἐπένθεϲιν τοῦ β δι’ εὐφωνίαν καὶ ϲυϲτολὴν τοῦ παραλήγοντοϲ η εἰϲ ε .) [*](ad fr. 407. Sirmlia habet Choer. Ep. in Psalm. 1, 13 τὸ ψάλλω γίνεται παρὰ)

408. St. B. 415, 14 s. Λίβυϲ Λιβύϲτιον ὡϲ ἀπὸ τοῦ Αίβυϲτοϲ τοῦ ἀπὸ τοῦ Λίβυοϲ όντοϲ κατὰ πλεοναϲμόν.

409. M. 621, 51: ὀλίοϲ κατὰ διάλεκτον. Ταραντῖνοι γὰρ τὸ ὀλίγοϲ ὀλίοϲ λέγουϲιν ἄνευ τοῦ Ῥνθων ἐν δούλῳ Μελεάγρῳ « λίοιϲιν ὑμῶν ἐμπέφυκ’ εὐψυχία » καὶ « ὀλίον μιϲθόν ». Πλάτων μέντοι ὁ κωμικὸϲ διαπαίζει τὴν λέξιν ὡϲ βάρβαρον καὶ τὸ γίννοϲ ἰννοϲ οὕτω δὲ εἴρηται τὸ ἐξ ἵππου μὲν μητρόϲ, πατρὸϲ δὲ ὄνου. περὶ παθῶν.

410. E. M. 682, 52: ποῖ κῆχοϲ. ζήτει καὶ τοῦτο· ποῖ κῆχοϲ εἰϲ οὐρανόν » καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ κ ποῖ κῆχοϲ; εὐθὺ Ϲικελίαϲ καὶ παρὰ Φερεκράτει κποῖ κῆχοϲ, ἐγγύϲ, ηημερῶν γε τεττάρων ». καὶ ἀεὶ μὲν παρε ζευγμένον εὑρήϲειϲ τὸ ποῖ τῷ κῆχοϲ. Ἐρατοϲθένηϲ δὲ λαμβάνει ἐκ ταύτηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ· ποῦ ἐγγύϲ καὶ εἰϲ τίνα τόπον· ποῦ ἄγχοϲ, ποῦ κῆχοϲ τὸ πῇ κῇ. πῇ ἐγγύϲ, πῇ ἄγχοϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἐν τῷ ἔναγχο, κῆχοϲ. ἔλλειψιϲ ἄρα τοῦ γ κῆχοϲ· ἄγχοϲ ἔχει αὐτὸ ἐν τῷ ἔναγχοϲ. Ἡρωδίαν ὸϲ περὶ παθῶν.