Περὶ παθῶν

230. E. M. 38, 45: ἐριπόλοι: δμψαί. Ϲιμωνίδηϲ ἐκ τοῦ ἐριοπόλοι ϲυγκοπῇ τοῦ ο. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

231. E. Οr. 65, 20 coll. E. M. 370, 19: ζαφελῶϲ ἄγαν ϲφοδρῶϲ ἢ ἐπικότωϲ· παρὰ τὸ ζα καὶ τὸ ὀφέλλω τὸ αὔξω γίνεται ζαόφελοϲ καὶ ϲυγκοπῇ ζάφελοϲ. Ἡρωδιανόϲ.

232. Ep. Cr. 1 28, 16, E. M. 24, 23 (448, 1). ἀeέϲρατοϲ ἐκ τοῦ θεόϲ καὶ φατόϲ ἐκ τοῦ φημί τὸ λέγω θεόφατόϲ τιϲ ὤν καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ πλεοναϲμὸν τοῦ ϲ θέϲφατοϲ, ἀθέϲφατοϲ.

233. Ep. Cr. I 417, 17 coll. 340, 19: ὕϲτεροϲ· παρὰ τὴν ὑπό ὑπὁτεροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὕϲτεροϲ· τὸ δὲ ο ϲυγκοπτόμενον τὸ ϲ ποιεῖ θεόφατον θέϲφατον, θεοείκελον θέϲκελον· καὶ εἰ οὕτε τὰ εἰϲ τeροϲ τῷ υ παραληγόμενα ἔχει πρὸ τοῦ τ τὸ ϲ οὕτε τὰ εἰϲ τατὸϲ οἷον ἐγγύτεροϲ ἐγγύτατοϲ, ὀξύτεροϲ ὀξύτατοϲ, πῶϲ οὖν τὸ ὕϲτεροϲ ὕϲτατοϲ μετὰ [*](ad fr. *228. De dictione ἀμφίβολον Herodiano consueta iam dixi. Sed praetulisse videtur Herodianus crasin, quam solam commemorat Choer. Diet. 92, 5 ἡ γενικὴ λάαοϲ τριϲυλλάβωϲ μετάγεται εἰϲ εὐθεῖαν καὶ γίνεται ὀ Λάαοϲ ὤϲπερ ὁ Καππάδοξ τοῦ Καππάδοκοϲ καὶ ὁ Καππάδοκοϲ καὶ λοιπὸν κατὰ κρᾶϲιν Δωρικὴν τοῦ ἀ καὶ 5 εἰϲ ᾶ μακρὸν γίνεται Λάαϲ ὥϲπερ Πτερέλαοϲ Πτερέλαϲ καὶ Μενέλαοϲ Μϲνέλαϲ ιὡϲ παρ’ Εὐριπίδῃ ἐν Ἀνδρομάχῃ (486) τοῦ ϲτρατηλάτα Μενέλα. ef. Lob. El. II p. 71 et quem citat, Abrensium de dial. Dor. 199.) [*](ad fr. 229. Ex An Ox. ΙΙ 371, 31 ζωννύω: διὰ δύο νν τὰ εἰϲ ω περιϲπώμενα, διὰ τοῦ νdiῶ ποιοῦντα παραγωγήν, διὰ δύο νν γράφονται οἶον χῶ χωννύω, ῥῶ ῥωννύω, ὀμῶ ὀμοννύω καὶ ὀμνύω ϲυγκοπῇ, ubi scribi debet ὀμῶ ὀμοννύω ὀμνύω, coniicio etiam nostro loco ὀμοννύω per duplox νν exhibendum esse.) [*](ad fr. 230. ἐριπόλοι Lob. El. I 304 pro αἰριπόλιοι.) [*](ad fr. 231. cf. Il. Pr. 1 516, lo. Alex. 39, 20.) [*](ad fr. *232. Βoe Herodianeum esse evincit fr. 93 (E.M.645 ὄχεϲφιν) ἀπὸ τοῦ θεόφατον γίνεται θέϲφατον.) [*](ad fr. *233. Quum Herod. in Mon. 21, 15 singularem comparegivi ὕϲτεροϲ speciem afectiore excuset, et in hoc fraρmento ea ratione, qua θέϲφατοϲ ex θεόφατοϲ Herodianus repetit, ὕϲτεροϲ explicatur, probabile fit hocipsum doctrina. eminens ab Herodiano profectum et eum locum esse, quem Herod. in Mon.significat ἴϲωϲ αἴτιον τὸ πάθοϲ, ὡϲ δείκνυται ἐν ἑτέροιϲ. Lehrsius praeter hunc locum, quem ex eius emendatione exhibui, alterum doctum adnotamentum citat ex eodem fonte haustum. Ep. p. 420, 3 (Gud.646): ὕϲτατοϲ ὄνομα γίνεται ἐκ τῆϲ)

234. Ep. Cr. I 181, 16: ζείδωροϲ οἱ μὲν ἐκ τοῦ ζειά ζειόδωροϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ζείδωροϲ· ἄμεινον δὲ οὕτωϲ· τὰ τρίτα πρόϲωπα τοῦ ῥήματοϲ ϲυντιθέμενα ἐκβάλλει τὸ ι, ἔχω ἔχειϲ ἔχει ἐχέθυμοϲ, φέρω φέρειϲ φέρει Φέρεκλοϲ, μένει λένεκλοϲ καὶ λενέλαοϲ· ζέω ζέει ζεέδωροϲ καὶ ζείδωροϲ.

235. Ep. Cr. I 263: ληϊβοτείρηϲ: ὡϲ παρὰ τὸ Ἄκτιον Ἀκτιονίκηϲ, Πόθιον Πυθιονίκηϲ καὶ ϲτάδιον ϲταδιοδρόμοϲ καὶ μένει τὸ ο οὕτω λήιον ληιοβότειρα ἔδει εἶναι· ϲυνεκόπη δὲ διὰ τὸ μέτρον· ἐπάλληλοι γὰρ εὑρίϲκοντο τρεῖϲ βραχεῖαι καὶ κακοφωνία ἐγένετο.

236. E. M. 151, 39: ἄρχμενοϲ: ἀρχόμενοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄρχμενοϲ· ὤφειλε δὲ ἄργμενοϲ· φυλάξαν δὲ τὸ χ δοκεῖ Ἰωνικὸν εἰναι, καθὸ καὶ τὸ ἔργμα ἔρχμα φαϲίν· ἐνεϲτῶτοϲ οὖν εἰϲιν αἱ τοιαῦται μετοχαὶ. ϲυγκοπὴν παθοῦϲαι ὡϲ τὸ λεγόμενοϲ λέγμενοϲ, ὀρόμενοϲ ὄρμενοϲ, δεχόμενοϲ δέγμενοϲ· τινὲϲ δὲ λέγουϲι παρακείμενον εἰναι.

237. E. M. 631, 43: «ὄρμενον ἐξαίφνηϲ» Ἰλιάδοϲ Φ (14) ἀπὸ τοῦ ὄρω τὸ διεγείρω ὄρϲω ὤρκα ὦρμαι ὠρμένοϲ καὶ κατὰ ϲυϲτολὴν καὶ ἀνάδοϲιν τοῦ τόνου ὄρμενοϲ ἢ ἀπὸ τοῦ ὀρόμενοϲ ὄρμενοϲ κατὰ ϲυγκοπήν.

238. 30 E. M. 470, 29. κμενον: ἵκω ἱκόμενον καὶ ϲυγκοπῇ ἴκμενον· ϲημαίνει δὲ τὸν πορευτικὸν ἢ ὑγρὸν παρὰ τὴν ἰκμάδα.