Περὶ παθῶν

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

111. E. M. 55, 34: κερδώ ἡ ἀλώπηξ ὑποκοριϲτικῶϲ ὡϲ παρ’ Αἰϲχύλῳ Είδώ καὶ Ὑψώ ἀντὶ τοῦ Εἰδοθέα καὶ Ὑψιπύλη καὶ τὸ κερδώ δὲ ἀντὶ τοῦ κερδαλέα ἡ ἀπατητική.

112. Choer. Orthogr. 263, 30, E. M. 760, 52: Τιτώ: οὕτω λέγεται ἡ ἡμέρα. παρὰ γὰρ Τιτάν Τιτᾶνοϲ γίνεται Τιτανίϲ καὶ ἐκεῖθεν ὑποκοριϲτικὸν ὡϲ Ὑψιπύλη "Ψψώ, Εἰδοθέα Εἰδώ.

112. E.M. 95, 47 : ἄνα: «ἀλλ’ ἄνα εἰ μέμοναϲ» (I 247) ἀντὶ τοῦ ἀνάϲθητι· ὅλη ἡ λέξιϲ ἀπεϲπάϲθη. οὐκ ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ ἐπὶ τοῦ τοιούτου. Ἡρωδιανόϲ.

113. E.M. 651, 25: πάρα. ϲημαίνει τρία· «τίϲ ἔϲθ’ ὁ πωλῶν τἀνδράπόδα; Β. ὅδ’ ἐγὼ πάρα» ἀντὶ τοῦ πάρειμι «πάρα δ’ ἀνήρ» (Od. π 45)

[*](ad fr. *111. De κερδώ cf. Eustath. 1268, 8; 1495, 8. Herodiani sententiam pervertit Theogn. 118 τὰ εἰϲ ω θηλυκὰ ὀξύνεται καὶ παραλήγουϲαν τὴν αὐτὴν τῷ πρωτοτύπῳ καὶ πάντα ἐϲτὶν ὑποκοριϲτικά. cf. Lob. Ehem. 317 seqq. cf. etiam An. Ox. IV 273 et 329.)[*](ad. fr. 112 et 113. Apollon. de synt. 6, 11: προῦπτον ὅτι καὶ τὰ τοιαῦτα οὐκ ἀποκοπαί εἰϲιν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον «ἀλλ’ ἄνα εἰ μέμονάϲ γε, πάρα δ’ ἁνὴρ, ὅϲ καθήϲει», ἀλλὰ πάθη λόγου ἐλλείποντοϲ ῥήματι πότε γὰρ ὅληϲ λέξεωϲ ἀποκοπὴ γίνεται; μαρτυρεῖ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομα πάθουϲ, εἴγε πᾶϲα ἀποκοπὴ μέροϲ τι τοῦ ὅλου λειπόμενον ὑπαγορεύει. Cum quo in fr. 112 consentit Herod., qui in Il. Pr Α 174 et ap. lo. Alex. 28, 5 praepositiones pro compositis a verbo substantivo collocatas ϲημαντικὰϲ ῥημάτων dicit. Hinc exspectandum esset, ut etiam in fr. 113 apocope reiiceretur et apospasis statueretur, quae vox ex Apollonii et ipsius Herodiani, quam aliis locis proposuit, sententia etiam detractioni verbi substantivi magis conveniret. Sed ellipsis verbi substantivi diserte apocope in hoc ex libro περὶ παθῶν fragmento vocetur, unde concludas in hac scriptione eum inter apospasin et apocopen ita distinxisse, ut illo nomine defectum verbi plenioris potestatis ϲτῆθι, hoc omissionem verbi substantivi signifcaret. Nisi forte ex loco E. M., in quo verba ἔϲτι τοῦ εἰμί —ἀποκοπή inserenda censui, vocabulum ἀποκοπή emendatione removendum est ita ut v. c. ἀποβολὴ scribatur, quod nomen fere idem atque ἀπόϲπαϲιϲ significat. Sed longe probabilius est hoc totum adnotamentum ab epitomatore prorsus immutatum et sententiam ab Herodiano alienam inculcatam esse. Nam si Ep. Cr. I 362, 27 contulerimus, non dubitabimus, quin hic habeamus, quae ipse Herodianus tradidit: Πάρα: πρόθεϲιϲ ϲυνεμπίπτουϲα ῥήματι ὅνπερ τρόπον τὰ ῥήματα λείπει προθέϲεϲι καὶ αὐταὶ αἰ προθέϲειϲ λείπουϲι ῥήματι «ἀλλ’ ὑμεῖϲ ἔρχεϲθε καὶ ἀγγελίην ἀπόφαϲθε» (Ι 649) λείπει ἡ πρόθεϲιϲ· η γὰρ ϲχέϲιϲ οὐκ ἐν τῷ ῥήματι, ἀλλ’ ἐν τῇ προθέϲει· ἔϲτι γὰρ ἀπέρχεϲθαι καὶ λείπει ἡ ἀπό. [οὕτωϲ λείπει] ἔϲτι τῇ πάρα· ἐπεὶ δὲ ϲημαίνει πῇ μὲν πληθυντικὸν ῥῆμα, ὡϲ ἐν τῷ ἔπαρ’ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι» (Α 174), ἀντὶ τοῦ πάρειϲι, πῇ δὲ ἐνικὸν ὡϲ ἐν τῷ «τῷ δ’ αἰεὶ πάρα εἰϲ γε θεῶν» (Ε 603), ζητήϲει τιϲ ἐπὶ τοῦ «πάρα γὰρ μενοεικέα πολλά» (Ι 227), τί δεῖ λέγειν, οὐδέτερον γὰρ τὸ ἐπιφερόμενον. ἐπεὶ γὰρ ὁ ποιητὴϲ πῇ μὲν λέγει τὸ εἰϲί, πῇ δὲ τὸ ἐϲτί καὶ)

208

ἀντὶ τοῦ πάρεϲτι. πάρ’ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι» (Α 174) ἀντὶ τοῦ πάρειϲί μοι. τίνοϲ ἄρα ἡ ἀποκοπή; ἔϲτι τοῦ εἰμί καὶ τοῦ ἔϲτι καὶ τοῦ εἰϲί ἀποκοπή. πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον καὶ ἀποκοπή. περὶ παθῶν.

114. E. M. 481, 15: ἰῶ τὸ ἐπίρρημά τινεϲ ἐκ τοῦ ἰωή κατὰ ϲυγκοπήν. Τρύφων δὲ λέγει, ὅτι τὸ ὦ τὸ κλητικὸν προϲέλαβε τὸ ι καὶ ἐγένετο

114a. lo. Al. 36, 14: τὸ ἐκεῖ ἀποκέκοπται.

[*](ἑνικοῖϲ ῥήμαϲι οὐδέτερα ἐπιφέρει πληθυντικὰ καὶ πληθυντικοῖϲ πληθυντικά (οὐδέτερον γὰρ ἐν τούτῳ τὸ ἐπιφερόμενον), ἄδηλον, πότερον πάρεϲτι ἢ πάρειϲι «μενεοικέα πολλά» οἷόν ἐϲτι καὶ ἐπὶ τῆϲ ἔνι καὶ γὰρ αὐτὸ καὶ ἑνικὸν καὶ πληθυντικὸν ῥῆμα ϲημαίνει. πληθυντικὸν μὲν «ἐπεὶ οὔ ο ἔνι φρένεϲ (Ξ 141), ἑνικὸν δὲ «ἔνθ· ἔνι μὲν φιλότηϲ» (Ξ 216). οὐκέτι δὲ αἰ ἄλλαι προθέϲειϲ τοῦτο ἔχουϲιν ἐξαίρετον δὲ καὶ η πάρα ἔχει, ὅτι τέτακται καὶ ἐπὶ τοῦ πρώτου προϲώπου. οὐδεμία γὰρ πρόθεϲιϲ τοῦτο ἔχει. ἡ ἔπι ἰϲοδυναμεῖ τῷ ἔπεϲτιν, ἡ μέτα τῷ μέτεϲτιν, ἡ ἔνι τῷ ἔνεϲτιν, ἡ ἐξ τῷ ἔξεϲτι· παρὰ Ἀττικοῖϲϲ δὲ μάλιϲτα ἐπὶ πρώτου προϲώπου ἡ πάρα ἀντὶ τοῦ πάρειμι, Κρατῖνοϲ Μαλθακοῖϲ καὶ Ἑρμιπποϲ Ϲτρατιώταιϲ «τίϲ ἐϲθ’ ὁ πωλῶν τἀνδράποδα; Β. ὅδ’ ἐγὼ πάρα» (Mein. Com. Graec. I 148 ed. min.) ἀντὶ τοῦ πάρειμι. καὶ η ϲυνήθεια δὲ τὸ πάρα ἀντὶ τοῦ πάρειμι λέγει. ὁπότε δὲ ϲημαίνει ῥῆμα, λέξιϲ παροξυνομένη. ἐξαιρέτωϲ δὲ καὶ α ἀπεκόπη παρὰ τοῖϲ Αἰολεῦϲιν ἢ καὶ Δωριεῦϲι (verbe παρὰ τοῖϲ — Δωριεῦϲι, quae alieno loco post ϲημαίνει ῥῆμα posita sunt. huc traxi) «πὰρ δὲ ϲτὰϲ βέλοϲ ὠκύ» (Ε 112), οὐδέποτε δὲ παρὰ τῷ ποιητῇ ἐν τέλει εὑρέθη. ἀλλ’ οὐδὲ ἄλλη πρόθεϲιϲ διχρονοῦϲα, δίχρονον ἔχουϲα παραλῆγον, κατ’ ἀρχὴν τάϲϲεται χωρὶϲ πάθουϲ· ἡ ἀνά «ᾶν δ ’ ἴϲχων τελαμῶνα» (Ε 798), «κὰδ δὲ κτήματα πολλὰ2 (Ε 481), κὰμ μὲν ἀδέψητον» (0d. υ 2). τὸ δὲ «διὰ μὲν ἀϲπίδοϲ» (Γ 357) ἐκτεῖναι δεῖ ἵνα μὴ χωριϲ πάθουϲ ᾖ, ἐντελὴϲ παρειλημμένη. ἡ ἀντί καὶ ἀμφί ἀπαθεῖϲ λαμβανόμεναι κατ’ ἀρχὴν «ἀντί τοί εἰμ’ ἱκέταο (Φ 75) καὶ «ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αἰγείρων» (Od. ρ 208) οὐ διχρονοῦϲιν αἴτιον οὖν ἐπ’ ἐκείνων τὸ διχρονεῖν. Ex hoc loco articulus E. Magni excerptus videtur servato titulo libri περὶ παθῶν, qui in Epim. intercidit, id quod etiam in aliis adnotamentis animadvertimus. ln Epim. vero congruenter cum aliis locis Herodiani, quos modo citavi, docetur praepositionem signifcare verbnm eoque destitutam esse neque apoeopes mentio fit, quam nee Eustathius ex eodem περὶ παθῷν libro hauriens commemorat p. 586, 31: περὶ τοῦ πάρα ἰϲτέον, ὅτι οὐ μόνον ἀντὶ τοῦ πάρεϲτι καὶ πάρειϲι λαμβάνεται, ἀλλὰ καινότερον καὶ ἀντὶ τοῦ πάρειμι πρώτου ἑνικοῦ προϲώπου, ὡϲ ἐν παλαιῷ περὶ παθῶν ϲκέμματι φέρεται, ὅπου καὶ χρῆϲιϲ κεῖται τοιαύτη «τίϲ ἔϲθ’ ὁ πωλῶν τἀνδράποδα; B. ὅδ’ ἐγώ πάρα». de re cf. Lobeck. El. II 315, unde hunc Eustathii locum (75, 2) transcribo: ἔνι, ἔπι, πάρα ἀντὶ τοῦ ἔνεϲτι τὸ ϲχῆμα τοῦτο οἱ παλαιοὶ μετατύπωϲιν καλοῦϲιν· οὐδὲ καινὸν τοῦτο. — καινότερον δέ, ἐὰν ἄνο λαμβάνηται ἀντὶ ῥήματοϲ τοῦ ἀνάϲθητι. cf. etiam Schol. ad Dionys. p. 927, 19. — Ex fonte Herodianeo fluxit etiam hoc Choerobosci de apocope praepositionis adnotamentum in E. M. 93, 25 ἄμ φόνον. ἰϲτέον, ὅτι κατὰ ϲυγκοπὴν οὐκ ἐγένετο, ἐπειδὴ αἰ ϲυγκοπαὶ ἐν μιᾷ λέξει γίνονται οἶον πατέροϲ πατρόϲ, ἀναμεῖναι ἀμμεῖναι. καὶ ἐκθλίψειϲ οὐδέποτε ϲυμφώνου γίνονται, ἀλλὰ φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου οἶον κατὰ Ἀπολλώνιον κατ’ Ἀπολλώνιον, βούλομαι ἐγώ βούλομ’ ἐγώ. κρεῖττόν ἐϲτιν εἰπεῖν ὅτι τὸ τοιοῦτον ϲχῆμα εἰδόϲ ἐϲτι ϲυγκοπῆϲ. Χοιροβοϲκόϲ in quibus ἀποκοπῆϲ dicere voluisse Choeroboscum animadvertit Lob. El. I 218 not. cf. Herod. ad Θ 441 ἄμ βωμοῖϲι. χρὴ γινώϲκειν ὅτι διὰ τοῦ μ γράφεται κἂν παράμένου ἦ ὁμοίωϲ τῷ «ἂμ φόνον, ἄν νέκυαϲ» (II. Κ 298). τὸ δὲ αἴτιον ἐν τοῖϲ περὶ ὀρθογραφίαϲ εἴρηται.)[*](ad fr, 114. post ἐπίρρημα inserui τινέϲ, nam ex ipso adnotamento consead fr. [114a]. E. M. 321, 42 τὸ ἐκεῖ ἀπὸ τοῦ ἐκεῖθι Ep. Cr.I 249, 27 παρὰ τὸ ἐκεῖθι κεῖθι καὶ κε παρ’ Ἀρχιλόχῳ Apollon. de adv. 624, 10 ἀπὸ τοῦ ἐκεῖθι καὶ ἐκεῖϲε χρὴ νοεῖν ἀποκοπὴν γεγενῆϲθαι τὴν ἐκεῖ, ἐπεὶ καὶ τὸ ἐν τόπῳ ϲημαίνει καὶ εἰϲ τόπον. Lob. El. II 295 et 315.)

209

ἰώ. ἀλλὰ ϲχετλιαϲτικὸν καὶ βακχευτικὸν οὐχ ὑποπίπτει ἀναλογίᾳ. εἶτα τὸ ὧ περιϲπᾶται, τὸ δὲ ἰώ ὀξύνεται οἷον ἰώ ὦ Ἄπολλον, ἰὼ ὦ Ἀπολλώνιε, ἰὼ Λακεδαῖμον. περὶ παθῶν.

115. E. M. 477, 56 et Gud. 288, 25. Ἴϲτη μὲν ὄμμα· ποικίλον ἐϲτίν. ο μὲν λέγουϲιν, ὅτι ὅταν ἀποκοπὴ γένοιτο τῶν εἰϲ θι προϲτακτικῶν, ἐπαύξηϲιϲ ἀκολουθεῖ οἶον ἵϲταθι καὶ κατ’ ἀποκοπὴν ἵϲτα καὶ ἐκτάϲει ἵϲτη μέγεθοϲ δ’ ὃϲ ἵϲτη»· τὸ δὲ «μείζονα δὴ κρητῆρα, Μενοιτίου υἱέ, καθίϲτα (Ι.I 202) ἀντὶ τοῦ εὐτρέπιζε ἐὰν μὲν βραχύ, ἀποκοπή ἐϲτιν· ἐὰν δὲ κατ’ ἔκταϲιν, ἀπὸ τοῦ ἱϲτῶ ἱϲτᾶϲ ὡϲ βοῶ βοάϲ· οὕτω Φιλόξενοϲ καὶ Τρύφων. λέγομεν δὲ ἡμεῖϲ, ὅτι οὐ μόνον ἐπὶ τῶν εἰϲ ω ῥημάτων, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν εἰϲ μι τὰ τρίτα πρόϲωπα τῶν παρατατικῶν δεύτερα πρόϲωπα τῶν προϲτακτικῶν γίνεται οἷον νόει φίλει βόα. οὕτωϲ οὖν καὶ οἱ Ἀττικοί, ἐὰν μὴ χρήϲωνται τῇ θι καταλήξει, χρῶνται τοῖϲ τρίτοιϲ προϲώποιϲ τῶν παρατατικῶν ἐν τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ οἶον ἐτίθην ἐτίθηϲ ἐτίθη τίθη. ἐπίμπλην ἐπίμπληϲ ἐπίμπλη πίμπλη «καὶ τοὺϲ κοφίνουϲ ἄπανταϲ πίμπλη πτερῶν ». οὕτωϲ ἵϲτη «ἵϲτη δὲ μέγα κῦμα» (Φ 313). ἰϲτέον ὅτι τὰ τοιαῦτα καὶ Δωρικά εἰϲιν· οἱ γὰρ Δωριεῖϲ λέγουϲι « πίμπλη, Κοικόα» (Sophr. fr. 42 Ahrens). καὶ γὰρ ὅρα ὅρη λέγουϲιν. οὕτω πίμπλα πίμπλη. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

114b. Ιl. Pr. 656: τὸ ἁμαρτῇ δαϲέωϲ. περιϲπᾷ δὲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ κα οἱ πλείουϲ. ὀξύνει δὲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲ βουλόμενοϲ αὐτὸ τοῦ ἁμαρτήδην ἀποκεκόφθαι· διὸ καὶ κατ’ αὐτὸν χωρὶϲ τοῦ ι γεγράψεται. ἐπικρατεῖ μέντοι τὸ περιϲπώμενον, γενόμενον παρὰ τὸ ἅμα καὶ τὸ ἀρτῶ.

114c. Il, Pr. 0 4: ὑπαί. παραιτητέον τὸν Τυραννίωνα βαρύνοντα τὴν ὑπαί καὶ ἡγούμενον ἀπὸ τοῦ ὕπαιθα εἶναι πάθοϲ τὸ τῆϲ ἀποκοπῆϲ.

[*](quitur Herodianum , qni Tryphonis opinionem ἰώ ex ὦ pleonasmo vocalis u ortum putantis improbaverit, quia huiuscemodi interiectioans ab analogia exclusa. sint (cf. Lchrs Arist. 3232 ) etiam aiteram per ellipsin explicationem reiecisse. Caeterum enunciatum ἀλλὰ ϲχετλιαϲτικὸν κτλ. praecedenti εἶτα τὸ ὦ κτλ. praeposui.)[*](a fr. 115. Pro Φίλων scripsi Φιλόξενοϲ quem in huiuscemodi rebus Herodianus citare solet, et alias haec nomina confundantur E, M. 71, 23 ὁ Φίλων ἐν τῇ περὶ Ῥωμαίων διαλέξει. Ex codem fonte derivata sunt E. M. 537, 35 κρήμνη· ὡϲ παρ’ Εὐρυπίδῃ ἐκρήμνη ϲεαυτὴν ἐκ μέϲηϲ ἀντηρίδοϲ». ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἱϲτῶ ἵϲτημι ὁ παρατατικὸϲ ἵϲτην ἵϲτηϲ ἵϲτη καὶ τὸ προϲτακτικὸν ἵϲτη, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ κρημνῶ γίνεται κρήμνημι, ὁ παρατατικὸϲ ἐκρήμνην ἐκρήμνηϲ ἐκρήμνη καὶ)[*](ad fr. [114b]. cf. II. Pr. Φ 162: ἁμαρτῇ. περιϲπαϲτέον καὶ ϲὺν τῷ ι γραπτέον κατὰ τὸν χαρακτῆρα τῶν εἰϲ τη ληγόντων ἐπιρρημάτων. καὶ διελέγχει ἡ παράδοϲιϲ Ἀρίϲταρχον ἔχουϲα τὸ ι. cf. Lob. El. II 295.)[*](ad fr. [114c ]. Τheogn. 158. 35 λέγεται καὶ ὕπαιθα κατ’ ἐπέκταειν τῆϲ θα ϲυλλαβῆϲ. Lob. El. II 944.)

210

116. E. M. 260, 57; δείκνυ: οὕτωϲ ἀναγνώϲειϲ οὐ γάρ οἱ ἠέλιοϲ. δείκνυ νόμον» (Hes. op. 524) ἀπὸ τοῦ δείκνυϲιν ἀποκοπή. ὅϲοι δὲ ἀνέγνωϲαν δεικνύει βουλόμενοι ἐκ τοῦ δεικνύω παραλαμβάνειν κατὰ ϲυϲτολὴν ἥμαρτον. ἀϲύϲτατον γάρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.

116a. Ιo. A1. 21, 4: φηϲί, ὅπερ πάλιν ἀποκοπὲν ὀξύνεται. τὸ γὰρ φή ἀντὶ τοῦ φηϲί.

116b. Il. Pr. ε 256. ἔα. ϲυϲτέλλεται τὸ α καὶ βαρύνεται. τὸ μὲν οὖν ἐντελὲϲ τοῦ ἐνεϲτῶτόϲ ἐϲτιν ἐῶ ἐᾷϲ ἐᾷ ϲὺν τῷ ι γραφόμενον ὡϲ τιμῶ τιμᾷϲ τιμᾷ. τοῦ δὲ παρατατικοῦ εἴων εἴαϲ εἴα οὐ προϲγραφομένου τοῦ ι «οὐ μ’ εἴαϲ μακάρεϲϲι» (819). καὶ τὸ τρίτον ἐν Ἰωνικῇ παραγωγῇ «τὸν δ’ οὔτι πατὴρ εἴαϲκε μάχεϲθαι» (Il. Υ 408), καὶ «τόνδ᾿ εἴαϲκεν» (Il. 17), καὶ προϲτακτικὸν «ἀλλ’ ἔα ὥϲ οἱ πρῶτα» (Il. Α 270). εἰ τοίνυν ἐϲτὶ τοιοῦτο «τρεῖν μ’ οὐκ ἔα», μόνον ϲυνεϲτάλη τὸ ἄλφα, καὶ ὁ παρατατικόϲ ἐϲτι ἰϲοδυναμῶν ἐνεϲτῶτι. εἰ δὲ ὁ ἐνεϲτὼϲ ἀεί ἐϲτι περιϲπώμενοϲ καὶ ϲὺν τῷ ι γραφόμενοϲ, δῆλον ὅτι πολλὰ πάθη· ϲυϲτολὴ γὰρ τοῦ α καὶ ἐκβολὴ τοῦ ι καὶ μεταβολὴ τοῦ τόνου, εἰ μὴ ἄλλωϲ ἐκδεξαίμεθα, ὅτι ἔθοϲ αὐτῷ ταῦτα τὰ τῆϲ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαλύειν εἰϲ δύο αα, ὧν τὸ μὲν πρότερον ϲυνεϲταλμένον ἐϲτί, τὸ δὲ δεύτερον ἐκτεταμένον καὶ ϲὺν τῷ ι γραφόμενον, ὁρᾷϲ «οὐχ ὁράᾳϲ οἷοϲ κἀγώ» (Ιl. Φ 108), καὶ. ἐπὶ τοῦ τρίτου «ἰϲχανάᾳ δοκέειν» (Ιl. P 572), καὶ «ἐκπεράᾳ μέγα λαῖτμα» (Od. ι 323), «οὐκ ἐάᾳ Κρονίδηϲ (Ιl. Θ 414). τοῦτο τοίνυν τὸ ἐάᾳ δύναται κατὰ ἀποκοπὴν εἰρῆϲθαι «τρεῖν μ’ οὐκ ἔα». ἔνθεν καὶ ϲυνέϲταλται τὸ α καὶ βεβάρυνται. οὐκ ἄηθεϲ δὲ καὶ ἐνεϲτῶταϲ ἀποκόπτεϲθαι καὶ ἄλλουϲ χρόνουϲ, ὡϲ ἔχει τὸ «οὖτα κατὰ λαπάρην» (Ιl. Ζ 64). εἰ δέ τιϲ ἐπιζητήϲειεν ὁμοιότητα ἀπὸ τῶν εἰϲ ω περιϲπωμένων ἢ βαρυτόνων ἐνεϲτῶτοϲ ἐπὶ τρίτου ἀποκοπήν, καὶ μὴ εὑρὼν μηδὲ τοῦτο παραδέξαιτο, ἑαυτὸν λήϲει. περὶ γὰρ πάθουϲ διαλαμβάνομεν.

[*](τὸ προϲτακτικὸν κρήμνη. et Macrob. ed. Bip. 320: indicio est imperativus, cuius secunda persona praesentis semper de tertia imperfecti indicativi nascitur amissa. in capite vel syllaba vel tempore ἐκάλει κάλει, ἐτίμα τίμα, ἐδήλου δήλου, ἤγου ἄγου. — De imperativo καθίϲτα in extremo versu I 202 Il. Pr. ad h. l.: καθίϲτα: εἰ καθίϲτανε τὸ πλῆρεϲ, οὕτωϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἀποκοπῆϲ. εἰϲὶ δὲ οἳ ἐκτείνουϲιν, ἀπὸ τοῦ ἱϲτῶ τὴν κλίϲιν παραλαμβάνοντεϲ. cf. Lob. El. II 309. De formis Doricis Ahrens d. Dor. 314 not. 3. Caeterum ἰϲτέον ante ὅτι τὰ τοιαῦτα a adieci.)[*](ad fr. 116. Emendavit hunc locum Lob. El. II 307 pro δεικνύ βουλόμενοι ἐκ τοῦ δεικνύϲ scribens δεικνύει — δεικνύω; fortasse post ϲυϲτολὴν exciderunt. καὶ κατὰ κρᾶϲιν. dem similem locum ex Choer. Dict. 856, 22 profert: οἱ Αἰολεῖϲ ἀποβολῇ τοῦ ϲ τὰ τρίτα ποιοῦϲι τίθημι τίθηϲ τίθη, ζεύγνυμι ζεύγνυϲ, ζεύγνυ.)[*](ad. fr. [116a]. Cum hoc φὴ oxytono confert Apollon. de adverb. 553, 7 χρηϲί χρή cf. Eustath. 751 extr. Choer. 494, 28 et 495, 22, E. M. 814, 54, Skrzeczka Apollonius’ Lehre vom Verbum I 7, Lob. El. 11 307.)[*](ad fr. [ 116b]. cf. l. Lob. El. 11 273 seqq.)

211

117. E. M. 246, 8, Zonar. 470. δάκρυ οὐ γέγονεν ἀπὸ τοῦ δάκρυον κατ’ ἀποκοπήν, ἀλλὰ κατὰ ϲχηματιϲμόν. ἔϲτι γὰρ ἀπὸ ϲυνθέτου λέξιϲ ἁπλῆ. ἔϲτι γὰρ ἀρίδακρυϲ πολύδακρυϲ ἀρίδακρυ πολύδακρυ καὶ δἀκρυ. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

118. E. M. 91, 41: ἀμφότεροι: τὸ ἄμφω θέμα ἐϲτὶν ὡϲ δύο. διαφέρει δὲ τὸ ἄμφω τοῦ δύο, ὅτι τὸ μὲν δύο πρώτην γνῶϲιν τίθηϲι τοῦ

116c. Il. Pr. Β 662: κατέκτα. Πτολεμαῖόϲ φηϲιν ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ Ἀρίϲταρχον ἀνεγνωκέναι ὁμοίωϲ τῷ «ἔκτα ϲὺν οὐλομένῃ ἀλόχῳ» (Od. λ 410) κατὰ ϲυϲτολήν. Τυραννίων δὲ κατ’ ἔκταϲιν. οἶμαι δὲ ἀκόλουθον εἶναι ἐκείνῃ τῇ γραφῇ τῇ κομιζομένῃ ὑπ’ Ἀριϲτάρχου «ὥϲ ἔμεν ὡϲ ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα κατέκταν» (Ιl. Δ 319). ἡ μέντοι κοινὴ ἀνάγνωϲιϲ ἡ κατὰ ϲυϲτολὴν ἀφορμὴν ἔϲχε τὴν τῆϲ ἀποκοπῆϲ, ὁμοίωϲ τῷ «οὖτα κατὰ λαπάρην» (Ιl. Ζ 64).

116d. Schol. ad Od. λ 221: δαμνᾷ, ἐπεί κεν πρῶτα λίπῃ. δαμνᾷ ὡϲ κιρνᾷ. οἱ δὲ «δάμναται ὥϲ κεν πρῶτα λίπῃ» ὡϲ Κράτηϲ· ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ βαρύνει δάμνα, ἵν᾿ ᾖ τοῦ δάμναται ἀποκοπή. ἔξεϲτι δὲ ἀναγινώϲκειν περιϲπωμένωϲ ἀπὸ τοῦ δαμνῶμαι ὡϲ πειρῶμαι «πειρᾶ ἐμεῖο γεραιέ» (Ω 390) μὴ ἐκφωνουμένου τοῦ ι ὡϲ τὸ δύνᾳ παῤ Ἀττικοῖϲ.

116e. Il. P Π 99. ἐκδόμεν. παροξυτονητέον· τὸ γὰρ πλῆρέϲ ἐϲτιν ἐκδύμεναι ὁμοίωϲ τῷ «θοῶϲ ζευγνύμεν ἄνωγεν» (145) καὶ δῆλον, ὅτι λείπει γένοιτο.

116f. Ιl. Pr. 1 393: ϲόωϲι. Τυραννίων προπεριϲπᾶ ὡϲ νοῶϲιν, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ϲοῶ περιϲπωμένου, ἐπεί, φηϲί, καὶ τὸ εὐκτικὸν κατὰ ἀποκοπὴν εἶπεν «ἥ κέν ϲφιν νῆάϲ τε ϲοῷ καὶ λαὸν Ἀχαιῶν» (424).

[*](ad fr. 117 Quemadmodum Apollon. de adverb. 545 simplex ἕκητι ex composito ἀεκαϲτί ortum esse contendit pronuncians ἔϲτι γε ἀποδεῖξαι πάμπολλα ἁπλᾶ ἀπὸ ϲυνθέτων γεγονότα, sic h. 1. Herodianus δάκρυ ex ἀρίδακρυ repetit. cf. Lob. El. II 294. Simile adnotamentum exstat etiam in Ep. Cr. I 120, 31.)[*](ad fr. 118. Initio adnotamenti exstant verba: ἀπὸ τοῦ δευτέρου τὸ πρῶτον διδάξω· τί ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ β τὸ α΄ διδάξω; ἐπειδή et in fine: διὰ τοῦτο οὖν εἶπον, ὅτι ἀπὸ τοῦ δευτέρου τὸ πρῶτον θέλω διδάξαι. ἀμφοτέρω γάρ. εἶτα κατὰ)[*](ad fr. [116c]. Ιl. Pr. Z 205: ἔκτα: ἀποκοπὴ τοῦ «ἔκταν’ ἐπὶ προμάχων» (Ιl. Ϲ 456) cf. Lehrs ad Il. Pr., Lob. ad Buttm. II 11 seqq, El. 11 275 et 308.)[*](ad fr. [116d]. Hunc locum emendavi in Philol. XVII p. 518, ubi praetermisi monere pro καὶ ἐκφωνουμένου scribendum esse μὴ ἐκφωνουμένου, nam de ι subscripto sermo est. cf. Lob. El. II 123 et 308.)[*](ad fr. [116c]. cf. Lob. El. II 311.)[*](ad fr. [ 116d] . cf. Lob. ad Buttm. s. ϲώζω Rhem. 183 El. 11 276 et 312.)

212

ἀριθμοῦ, τὸ δὲ ἄμφω ἀναφορὰν ὑπιϲχνεῖται δυάδοϲ, ὥϲτε, ὅπερ ἐϲτὶν οἱ δύο, τοῦτό ἐϲτιν ἄμφω. διὰ τοῦτο τὸ δύο λαμβάνει ἄρθρου παράθεϲιν οἱ δύο τῶν δύο, τὸ δὲ ἄμφω οὐ λαμβάνει· οὐδὲ γὰρ λέγομεν οἱ ἄμφω. ἤδη γὰρ τὴν ἀναφορὰν ἔχει. πρῶτον οὖν ἐϲτι παρὰ τὸ ἄμφω ἀμφότεροϲ οἷον «ἀμφότεροι μέμαϲαν (Η 3), «ἀμφοτέροιϲι δ’ ἀρήγεθ’ (Υ 25). εἶτα δυικῶϲ ἀμφοτέρω καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄμφω κατ’ ἔκταϲιν τοῦ ο εἰϲ ω. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

119. E. M. 231, 14. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει τὸ Γηρυών ἀπὸ τοῦ Γηρυόνηϲ εἶναι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ ηϲ ϲυλλαβῆϲ καὶ ἐκτάϲει τοῦ ο εἰϲ ω Γηρυών ὡϲ πόθεν πῶ.

120. E.M.506, 20, E. Gud. 316, 39: Κέρκυροϲ. τοῦτο, εἰ τὸ Κέρκυρ οὐκ εἴρηται, οὐ πρόκειται ἡμῖν, εἰ ἄρα δύναται γενέϲθαι. ἀλλὰ τί εἰρήκαϲιν Ἕλληνεϲ, Ἀλκμάν φηϲι «καὶ Κέρκυροϲ ἁγεῖται» (Bergk fr. 89) ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ Κέρκυρ. τοῦτο δέ φαϲι γεγονέναι ἀπὸ τῆϲ Κέρκυροϲ εὐθείαϲ κατὰ ἀποκοπήν. ἀλλ’ οὐκ εἴρηται ἡ Κέρκυροϲ εὐθεῖα. οὐκ ἄρα ἔχεται ἀποκοπῆϲ τὸ Κέρκυρ. ἀλλὰ κλίϲεώϲ ἐϲτι μᾶλλον ἡ

[*](ϲυγκοπὴν καὶ ἔκταϲιν, quae ut ab epitomatore assuta omisi, desunt etiam ap. Favorin. Ecl. 102, 28, ubi principio leguntur τὸ ἄμφω καὶ δύω θεματικά εἰϲι, τοῦτ’ ἔϲτιν οὐκ ἐγένετο ἀπὸ ἐνικῶν, ἐπεὶ τὸ ϲημαινόμενον κωλύει. πῶϲ γὰρ καὶ ὁ δύω ἀριθμηθῇ, εἰ ἐν ἑνικῷ δύναται θεωρεῖϲθαι ἀριθμῷ; idem fere habet Choer. 442, 16.)[*](ad fr. 119. De apocope adverbii πῶ ex πόθεν cf. Apoll. de adv. 604, 6 E. M. 698, 40 et E. Orion 137, 13 quem locum hic subiicio, quia Herodianum similia docuisse ex nostro fragmento apparet: τὰ τῷ ο παραληγόμενα ἐπιρρήματα ἀποκοπῇ τοῦ θεν καὶ ἐκτάϲει τοῦ ο εἰϲ υ γίνεται παρὰ Δωριεῦϲιν αὐτόθεν αὐτῶ, πόθεν πῶ. Ϲώφρων ἐν Μίμοιϲ (fr. 89 Ahrens) πῶϲ τιϲ ὄνον ὠναϲείται; cf. Lob. El. IΙ 310. — Mirum est Herodianum, quum in nonnullis vocabulis apocopen respuerit duplices formas per metaschematismum expediens, non idem in reliquis omnibus breviore et longiore specie praeditis vocabulis fecisse et breviorem formam potius ex longiore decurtatam quam ampliorem ex breviore procrescere maluisse. Quo accedit, quod qui apocopen, si liter aliqua finalis remaneret, illicitam esse constituerit, idem eam ipsam passionem adoptaret vel si extrema decurtati vocabuli syllaba velut in ἄμφω et Γηρυών mutanda erat. Quare non absimile videtur ab Herodiano petitum esse, quod Choerob. Dictat. 243, 17, E. M. 674, 29 de εἰκών et εἰκώ tradit: τὰ εἰϲ ου ϲυνῃρημένα τῶν ἐντελῶν ἔχει τὴν κλίϲιν. καλῶϲ δὲ εἴρηται τὰ ϲυνῃρημένα καὶ οὐχὶ τὰ πεπονθότα τῶν ἀπαθῶν. ἰδοὺ γὰρ ἡ εἰκών καὶ ἀποβολῇ τοῦ ν γίνεται εἰκώ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ϲημαινομένου καὶ οὐ φυλάττει τὴν αὐτὴν κλίϲιν. ἡ μὲν γὰρ κλίνεται εἰκόνοϲ, ἡ δὲ εἰκοῦϲ ὡϲ Ϲαπφοῦϲ cf. Lob. El. Ιl 210, Rhem. 324 Huic εἰκώ similem speciem profert ex Simmia St. B. s. v. Δωδώνη 248, 7 hic ut fere ubique Herodianum exscribens: λήγεται δὲ Δωδών, quod ipsum πεπονθόϲ i. e. ex Δωδώνη decurtatum perhibetur, sed in usu esse negatur, καὶ εἰϲ ω· Ϲιμμίαϲ Ῥόδιοϲ «Ζηνὸϲ ἕδοϲ Κρονίδαο μάκαιῤ ὑπεδέξατο Δωδώ». Cum Δωδών autem comparari potest: Γυρτὼν — ἣν Ὅμηροϲ Γυρτώνην καλεῖ ὡϲ Ἰτώνην καὶ Ἰτῶνα. Lob. El Il 291 not.)[*](ad fr. 120. Hoc adnotamentum valde mutilatum nobis traditum est; equi dem ita a me emendatum spero, ut et legi possit et bona sententis existat. scripsi autem initio pro Κέρκυρ πρὸϲ τοῦτο — Κέρκυροϲ. τοῦτο, nam quaestio a genetivo oritur ab Alcmane usurpato, Lobeckium El. II 290 enim Κέρκυροϲ apud Alcmanem non recte pro nominativo accipere demonstrant verbe ab ipso neglecta ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ Κέρκυρ; potest autem hic genetivus adiective positus)

213

Κέρκυροϲ γενική, οὐ μεταπλαϲμόϲ, εἴπερ εὐθεῖα Κέρκυρ εἴρηται ὡϲ τὸ ψίθυρ, μάρτυρ, ἀλλὰ μὴν οὐδὲ Ἴλλυρ εἴρηται, ἀλλὰ τὸ Ἴλλυραϲ μεταπέπλαϲται κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν· ὥϲτε ταῦτα μεταπλαϲμὸϲ Ἴλλυραϲ τοὺϲ Ἰλλυριούϲ καὶ Κέρκυραϲ Κερκυραίουϲ. οὐ γὰρ εἴρηται οὔτε ἡ εὐθεῖα οὔτε ἡ γενικὴ οὔτε ἡ δοτική. ἀλλὰ κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν μεταπέπλαϲται· εἴρηται δὲ ψίθυρ καὶ μάρτυρ, ἀφ᾿ ὧν ἡ κλίϲιϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.