Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
1. Ε. Or. 7, 3: ἀβληχρόν δύναται τὸ α κατ’ ἐπίταϲιν ϲφόδρα — ἀϲθενέϲ. βληχρὸν γὰρ τὸ ἀϲθενὲϲ ἀπὸ τῆϲ τῶν προβάτων φωνῆϲ τὸ γὰρ βληχρὸν ἐπ’ αὐτῶν εἴρηται. πολλάκιϲ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἰϲχυροῦ τάττεται τὸ βληχρὸν ὡϲ εἶναι παρὰ τὸ βάλλειν, ὅ ποτε μὲν τὸ καταβάλλειν εἰϲ γῆν καὶ δύναϲθαι ἀναιρεῖν ϲημαίνει, ποτὲ δὲ καὶ τὸ καταβάλλεϲθαι εἰϲ γῆν, ὡϲ δύναϲθαι τὸ ἀϲθενὲϲ δηλοῦν καὶ πάλιν τὸ ἰϲχυρόν, τοῦ α ἀναίρεϲιν. καὶ ἐπίταϲιν δηλοῦντοϲ. οὕτωϲ εὗρον ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ.
2. Ε. Or. 30, 8: ἀγαυόϲ: Ἡρωδίαν ὸϲ λέγει παρὰ τὸ γαίω τὸ γαυριῶ ἀγαιόϲ εἶναι καὶ τροπῇ τοῦ ι εἰϲ ῦ ἀγαυόϲ ὡϲ καίω καύϲω πλεονάζοντοϲ τοῦ α ἐπιτατικοῦ.
[*](Adnotatio ad fr. 1. Verba δύναται —ϲφόδρα per parenthesin dicta accipienda. sunt (cf. E. Gud. 1, 18); pro παρὰ τὸ βάλλειν εἰϲ γῆν ποτὲ δὲ καὶ τὸ ἀναιρεῖν lin. 6 scripsi ex E. M. 3, 28, qui partem huius loci ab Orione mutuatus est: παρὰ τὸ βάλλειν ὅ ποτε usque ad καταβάλλεϲθαι εἰϲ γῆν. Corruptionem natam esse opinor ex similitudine verborum, quae epitomatorem somnolentum induxit.)[*](Sententia huius fragmenti collatis Epim. Cr. I 95, 8 [βληχρόν Πίνδαροϲ μὲν βληχρὸν τὸ ἰϲχυρὸν «κπρόφαϲιν βληχροῦ γίνεται νείκεοϲ» φηϲί· διὰ τοῦτο λαμβάνειν τὸ α ϲτερητικὸν αὐτὸ ἡγεῖται καὶ βαρύνει ἄβληχροϲ Ἡρακλείδηϲ ὁ Μιλήϲιοϲ, ἔνθεν κατὰ βαρεῖαν τάϲιν τὸ θηλυκὸν ἀνέγνω ἀβλήχρην· ἡγεῖται γὰρ ϲτέρηϲιν οὐ πλεοναϲμόν· λέγομεν δὲ ὅτι βληχρὸν ϲημαίνει τὸ ἀϲθενὲϲ οἶον «βληχρῶν ἀνέμων ἀχείμαντοι πνοαί», τὸ δὲ ἀβληχρὸν κατὰ πλεοναϲμόν· εἴρηται τὸ ἀϲθενὲϲ ἀπὸ τοῦ πίπτοντοϲ ἢ καταβαλλομένου· βέβληται βληχρόϲ ὁ πίπτων, ὅϲπερ ἐϲτὶν ἀϲθενήϲ ἐπὶ δὲ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ ἰϲχυρὸν βέβληκε βληχρόϲ ὁ βάλλων, ὅπερ ἐϲτὶν ίϲχυρόϲ, in quo articulo scripsi pro λαμβάνων λαμβάνειν et Ἡρακλείδηϲ ὁ Μιλὴϲιαϲ, quod post ἔνθεν positum est, retraxi, porro pro ἀπὸ τοῦ πίπτοντοϲ ἢ καταβάλλοντοϲ exhibui καταβαλλομένου] clarior fit atque patet Herodianum in libro περὶ παθῶν aliter de hac voce iudicasse atque in Pros. Π. Θ 178. queum locum hic subscribo ut a Lehrsio emendatus est: ἀβλήχρ : Ἡρακλείδηϲ ὁ Μιλήϲιοϲ βαρύνει ὡϲ ἄϲιτx λόγῳ δὲ χρῆται τούτῳ ὡϲ ὅτι βληχρόν ἐϲτι τὸ ἰϲχυρόν, ὅπερ κατὰ ϲτέρηϲιν ὀφείλει λέγεϲθαι ἄβληχροϲ ὡϲ ἄκακοϲ· ϲημαίνει γὰρ τὸ ἀϲθενέϲ. ἡ μέντοι παράδοϲιϲ ὀξύνει τὸ ἀβληχρά καί ἀβληχρὴν, πειϲθεῖϲα πρῶτον τῷ παραϲχηματιϲμῷ ὡϲ ἁπλῷ· οὕτωϲ γὰρ παρεϲχηματίϲθη ὡϲ πενιχρά, ψυχρά, λέγω δὲ θηλυκῶϲ. οὕτωϲ ἀβληχρά, οὐ κοινωνοῦντόϲ ποτε τοῦ γένουϲ, λέγω δὲ ὁ ἄβληχροϲ καὶ ἡ ἄβληχροϲ. ἄλλωϲ τε ἤδη αὐτὸ τὸ βληχρόϲ ϲημαίνει ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον μᾶλλον τὸ ἀϲθενέϲ. Ἀλκαῖοϲ θ’ «βληχρῶν ἀνέμων ἀχείμαντοι πνοαί.» καὶ ὁ Νίκανδροϲ εβληχρὸν γὰρ μυὸϲ οἶα μυληβόρου ἐν χροῖ νύγμα» (Ther. 446). τοῦτο δὴ πλεονάϲαν τῷ α φυλάξει τὸν αὐτὸν τόνον λαλητόϲ ἀλαλητόϲ, ϲτεροπὴ ἀϲτεροπὴ· οὐκ ἐκεῖνο μέντοι διηνεκὲϲ λέγομεν, ὅτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ α φυλάϲϲει τὸν αὐτὸν τόνον ἀεί οἶδα γὰρ τὸ ἄδοροϲ (sic pro ἄβοροϲ Lobeck. El. Ι 31), ἀγαυρόϲ, ἄϲταχυϲ.)3. Ε. Οr. Ορ. 14, 1 collato Eustath. 1444, 7: ἀγαυρόϲ ἢ παρὰ τὸ ἀγαυόϲ, ὃ παρὰ τὸ γαίω τὸ γαυριῶ, πλεοναϲμῷ τοῦ ρ ἢ παρὰ τὸ γαῦροϲ. ἐκεῖνο μὲν οὐκ ἔχει ἀπορίαν ὡϲ ἐπενθέϲεωϲ τοῦ ρ μὴ ἀναγκαζούϲηϲ προπαροξυτόνηϲιν, τοῦτο δὲ ἀπορηθείη ἄν, εἰ τὸ μὲν ἁπλοῦν βαρύνεται ἤτοι τὸ γαῦροϲ, τὸ δὲ ϲύνθετον ἀγαυρόϲ ὀξύνεται, δέον ὂν προπαροξύνεϲθαι. ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἔχει λόγον διὰ τὸ ϲυνακολουθῆϲαι τῷ ἀφαυρόϲ καὶ τῷ ἀμαυρόϲ καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ. οὕτωϲ εὗρον ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ.
4. E. M. 18, 39: ἀδόροιϲ: Ἀντίμαχοϲ «ἐν ἀδόροιϲι χέειν εὐίλατον ἄλφι». λέγεται γὰρ παρὰ τὸ δεδάρθαι δορόϲ δοροί καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν ἄδοροι ἢ ἀντὶ τοῦ κακόδοροι ἢ οὐ δεδαρμένοι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.
5. Ε. Μ. 48, 39. ἀκινάγματα οἶον «χειρῶν ἠδὲ ποδῶν ἀκινάγματα » τὰ τινάγματα τῶν ποδῶν μετὰ ῥυθμοῦ καὶ τῶν χερῶν ἢ κινήματα· καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α καὶ τοῦ γ καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ α ἀκινάγματα. Ἡρωδιανόϲ.
6. Ε. Οr. 28, 27 : ἀκρεμών· κρέμω ῥῆμα, ἀφ’ οὗ ῥηματικὸν ὄνομα κρεμών καὶ κρεμόνεϲ τὸ πληθυντικὸν καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀκρεμών. πλεονάζει τὸ α ὡϲ ϲτάχυϲ ἄϲταχυϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.
6a. ἀλαλητόϲ ἀπὸ τοῦ λαλητόϲ προϲθέϲει τοῦ α. Arcad. 82, 1.
[*](ad fr. 3. In Ε. Or. haec verba exstant: ἀγαυρόϲ παρὰ τὸ ἀπὸ γῆϲ αἴρεϲθαι παρὰ τὸ γαίων τὸ γαυριῶν ἢ παρὰ τὸ ἄγην τὴν ἔκπληξιν ἄγηρόϲ [καὶ ἀγαυρόϲ addit E.M. ]. οὕτωϲ εὗρον ἐν τῷ περὶ παθῶν Ἡρωδιανοῦ. Ex his tribus originationibus una tantum ad Herodianum auctorem referenda est παρὰ τὸ γαίων τὸ γουριῶν, quibus verbis cum fr. 2 comparatis elucet hic de ortu vocis ἀγαυρόϲ ex ἀγαυόϲ sermonem fuisse. Quum autem sciamus ex Π. Pr, e 178 Herodianum etiam ἄγουρόϲ a γαῦροϲ repetivisse, Eustathius vero utrumque etymon proponat : ἀγαυόϲ ὅθεν πλεοναϲμῷ καὶ ὁ ἀγαυρόϲ. εἰ δέ τι μετέχει τοῦ τοιούτου ἀγαυροῦ τὸ ἀγαύριϲμα ὅπερ ἐϲτὶ πάληϲ εἶδοϲ, οὐκ ᾶν εἴη ἀκριβῶϲ ἀποφήναϲθαι. ὥϲπερ ἴϲωϲ οὐδὲ εἰ τὸ ἀγαυρόϲ μὴ ἀπὸ τοῦ ἀγαυόϲ ἀλλ’ἀπὸ τοῦ γαῦροϲ γίνεται. εἰ γὰρ ἐκεῖνο μέν κτλ ., omissis ineptiis apud Orionem propositis fragmentum constitui. ln Schol. ad Hesiod. Theog. 832, ubi similis de vocabulis in αυροϲ canon atque ap. Arcadium p. 72, 20 profertur, Herodiani sententia perversa est: τὸ δὲ ἄγαυροϲ βαρύνεται πλεοναϲμῷ τοῦ α ἐκ διϲυλλάβου γενόμενον, nam hunc καὶ τὰ τριγενῆ ἀμαυρόϲ ἀφαυρόϲ καὶ τὸ ἀγαυρόϲ, ὅπερ ἔδει βαρύνεϲθαι κτλ. sciipsisse certum est. cf. Pr. Cath. p. 201, 21.)[*](ad fr. 4. Ἀντίμαχοϲ pro ἀντιμάχοιϲ scribendum esse vidit iam Sylburgius pro δόρυ γὰρ λέγεται scr. λέγεται γὰρ omisso δόρυ, καὶ post δοροί addidi, verba. ἢ οὐ δεδαρμένοι ex iis, quae in E. M. nomini Herodiani postposita sunt, adiecit Lob. EL. I 17.)[*](ad fr. 5. ἢ ante κινήματα inseruit Lob. El. I 20.)[*](ad fr. [6a] Mon. 39, 6 τὸ ἀλαλή οὐ φύϲει τριϲύλλαβον «εκλῦθ’ ἀλαλά, πολέμου θυγάτηρα». Arcad. 108, 23 τὸ ἀλαλή παρὰ τὸ λαλῶ. Π. Pr. Θ 178.)7. E. M. 119, 33: Ἀπαιϲόϲ. Παιϲόϲ ὡϲ ὁ ποιητήϲ φηϲιν « ὅϲ ῥ’ ἐνὶ Παιϲῷ ναῖε» (Π. ε 612), ἐν ἑτέροιϲ δὲ «δῆμον Ἀπαιϲοῦ» (Β 828). Παιϲόϲ δὲ εἴρηται παρὰ τὸ τὴν Ἀργὼ προϲορμίζουϲαν ἐκεῖϲε παῖϲαι καὶ προϲεγγίϲαι Παιϲόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α Ἀπαιϲόϲ. Ἡρωδιανόϲ.
8. E. M. 150, 56: Ἄρυπεϲ: Φερεκύδηϲ ἀντὶ τοῦ Ῥύπεϲ. πρόδηλον τὸ εἰρημένον. Ῥύπεϲ γὰρ λέγονται οἱ Ἀχαιοί. κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α Ἄρυπεϲ.
9. E. M. 157, 33: Ἀϲπληδών: φαϲὶ γὰρ εἶναι Ἀϲπληδόνα τὸν Πρέϲβωνοϲ καὶ Ϲτερόπηϲ. Ἀπολλόδωροϲ δέ φηϲιν Ἀϲπληδόνα γνήϲιον οὐκ εἶναι, εἴγε εὑρέθη « Ϲπληδόνα τ’ ἠγαθέην » ὅταν οὖν εὕρωμεν «οἳ δ ’ Ἀϲπληδόνα ναῖον (Ιl. B 511) πλεοναϲμὸϲ ποιητικόϲ ἐϲτι τοῦ α. Ἡρω διανὸϲ περὶ παθῶν.
10. E. Or. 17, 23 ἀϲτεροπή. ϲτρέφω ϲτρεπτή κατ’ ἀποβολὴν τοῦ καὶ ἐπένθεϲιν τοῦ ο ϲτεροπή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀϲτεροπή. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.
8a. ἁραιόϲ: παρὰ τὸ ῥαίω τὸ φθείρω γίνεται ῥαιόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἁραιόϲ μετελθούϲηϲ τῆϲ δαϲείαϲ τοῦ ρ εἰϲ τὸ α ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ῥέζω ρδω. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ καθόλου. E.M. 134, 17.
[*](ad fr. 7. St. B. 102, 16: Ἀπαιϲόϲ, πόλιϲ κατὰ τὴν Τρωάδα. Ὅμηροϲ «οἵ τ’ Ἀδρήϲτειάν τ’ εἶχον καὶ δῆμον Ἀλπαιϲοῦα» καὶ δίχα τοῦ α «ὅϲ ῥ’ ἐνὶ Παιϲῷ ναῖε πολυκτήμων» ὡϲ ἄρ’ Ἄταρνα πόλιϲ καὶ Τάρνα. μηρὸϲ «ὃϲ ἐκ Τάρνηϲ ἐριβώλακοϲα» (Ιl. Ε 44), ad quem locum Mein. adnotat Τάρνα non eandem urbem esse atque Αταρνα cf. Lob. El. I 25.)[*](ad fr. *8. Hoc fragmentum Herodianeum esse apparet ex St. B. s. Ἀρύπη· Ἀρύπη πόλιϲ [ἐν Αἰγύπτῳ, quod Mein. iure delendum censet] ἧϲ οἱ πολῖται Ἄρυπεϲ ὡϲ Ἡρωδιανόϲ et Theogn. 98: εἰϲ υψ ϲπάνια Κίνυψ ὁ λιμήν, Χάλυψ, Αρυψ οἱ μέχρι Ἰϲθμοῦ, ὅπερ καὶ μονοϲυλλάβωϲ λέγεται.)[*](ad fr. 9. pro Ϲπληδόνα l. 11 scripsi Ἀϲπληδόνα ex Eustath. 272, 23 coll. St. B. 135, 9: Ἀϲπληδών πόλιϲ Φωκίδοϲ. Παυϲανίαϲ ἐνάτῳ. ἀπὸ Ἀϲπληδόνοϲ υἱοῦ νύμφηϲ Μιδείαϲ καὶ Ποϲειδῶνοϲ. —γράφεται καὶ χωρὶϲ τοῦ α, ἀλλ’ οὐ παρ’ μήρῳ. Pro φηϲιν Ἀϲκληπιάδην οὕτω λέγειν duce Lehrsio, qui Anall. p. 429 in corrupto Ἀϲκληπιάδην latere Ἀϲπληδόνα vidit, scripsi Ἀϲπληδόνα — εὑρέθη, cui similis dictio occurrit in Π. Pr, ε 887 : ἡ κλίϲιϲ αὐτοῦ ἰϲοϲύλλαβοϲ εὑρέθη.)[*](ad fr.10. In Ε. Οr. sic scriptum est: ἀϲτεροπή ὅπτω ὀπτή ἀϲτεροπτὴ· κατ’ ἀποβολὴν τοῦ τ ἀϲτεροπή, quod ex eiusmodi adnotamento, quod supposui, pe versum esse arbitror. Certe ex Π. Pr, Θ 178 cognitum habemus ἀϲτεροπή pe pleonasmum vocalis α ex ϲτεροπή repetivisse Herodianum. Quamquam negari non debet eum in Catholica aliter iudicasse, nam Arcad. 102, 20: τὸ ἀϲτεροπή ὀξύνεται ὡϲ ϲύνθετον παρὰ τὸ ὅπα καὶ ἀϲτήρ tradit. Quare etiam nostro loco quis sic sententiam processisse arbitretur: ἀϲτεροπή. παρὰ τὸ ὄπτω ὀπτή καὶ ἀϲτήρ ἀϲτεροπτὴ· κατ’ ἀποβολὴν τοῦ τ ἀϲτεροπὴ; sed prius praeoptandum cen sui, praesertim quum Lobeckius in El. I 15 not. 4 alterum Herodiano indignum iudicet.)11. E. Gud. 87, 52, Zon. 3, 16: ἀϲφάραγοϲ ὁ λεγόμενοϲ φάρυγξ. εἴρηται ἄνευ τοῦ α ϲφάραγοϲ παρὰ τὸ ϲφαραγεῖν, ὅ ἐϲτιν ἠχεῖν, δι’ αὐτοῦ γὰρ ἡ φωνὴ φέρεται. Ἡρόδικοϲ δέ φηϲι πλεοναϲμῷ τοῦ α καὶ. τοῦ ϲ εἶναι ἀϲφάραγον ἀντὶ τοῦ φάρυγγα. Πτολεμαῖοϲ δὲ ὅτι οἱονεὶ ἀϲπαίρει. ἄλλοι δὲ διὰ τὸ μὴ ϲπᾶϲθαι ἀϲπάραγον καὶ ἀϲφάραγον. κερατώδη γὰρ εἶναι. οἱ δὲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀϲφάραγον τὸν φέροντα τὴν φωνήν. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ· παρὰ ϲφάραγοϲ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀϲφάραγον τὸν βρόχθον.
12. E. M. 385, 9 ἐϲύνηκεν. Ἀλκαῖοϲ ἐϲύνηκε καὶ Ἀνακρέων ἐξύνηκε πλεοναϲμῷ. οὐκ ἔϲτι δὲ πλεοναϲμόϲ, ἀλλ’ Ἀττικὴ κλίϲιϲ ὥϲπερ παροινῶ πεπαρψνηκα καὶ ἐνοχλῶ ἠνώχληκα καὶ παρηνώχληκα.
11a. ἀφλοιϲμόϲ: ἔνιοι αὐτὸ παρὰ τὸ ἀφριϲμόϲ μεταβολῆϲ γενομένηϲ τοῦ ρ εἰϲ λ καὶ πλεονάϲαντοϲ τοῦ ο. οἱ δὲ παρὰ τὸ φλέω καὶ φλύω φλοιϲμόϲ καὶ ἀφλοιϲμόϲ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ α. διὸ οὐ δεόντωϲ ὁ Τυραννίων προπαροξύνει. Π. Pr. Ο 607.
11b. Choer. Dict. 305, 30, E. M. 161, 7: ἀϲφάλαξ: ἀπὸ τοῦ ϲπῶ γέγονε ϲπάλαξ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀϲπάλαξ καὶ κατὰ μετάθεϲιν τοῦ π εἰϲ φ ἀϲφάλαξ. τὸ γὰρ ζῷον τοῦτο ἀποϲπᾷ τὴν γῆν καὶ ποιεῖ βάθοϲ καὶ οὕτωϲ εἰϲέρχεται.
12a. ἐψνοχόει: ἔθοϲ ἐϲτὶ τῷ ποιητῇ ἀποβάλλειν τὸ κατ’ ἀρχὴν ε ἐπὶ τῶν παρῳχημένων, ἔϲθ’ ὅτε δὲ καὶ πλεοάζειν. πρόδηλοι δὲ αἱ
[*](ad fr. 11. Ἡρόδικοϲ, cuius in Pros. Π. Ν 29 mentio fit, pro Ἀριδείκηϲ et Πτολεμαῖοϲ pro Πολέμαχοϲ scripsi; praeter vitia leviora, quae tacite correxi, praebui οἰονεὶ ἀϲπαίρει pro ὅμωϲ ἀπαίρει. Similia in E. M. 160, 50 auctorum. nominibu suppressis proferuntur. De re cf. Lob. El. I 15.)[*](ad fr. *12. Hoc fragmentum Horodiani esse, quamvis nomen eius non additum sit, docet comparatio aliorum locorum, cui Herodiani nomen subscriptum est , similiter conceptorum E. M. 44, 45 ἀκαμαντοχάρμαν: οὐκ ἔϲτι πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ πλάνη κλίϲεωϲ. E. M. 199, 52 βλείϲ κίνημα γὰρ καὶ οὐ ϲυγκοπή. Accen tum in ἐϲυνῆκεν mutavi Nauckio auctore cf. symbola pbilologorum Honnensium p. 524 not.)[*](ad [11 b]. Quum Ϲhoeroboscus Herodiani vestigia premat et ipsum adnota mentum sententiam sane probabilem contineat, Herodiano assignandum arbitror quamvis dubitanter, quum externo testimonio destitutus sim ob eandem causam non recepi in ordinem fragmentorum Ep. Cr. I 391, 28. ἐκ τοῦ ϲκαίρω ϲπαίρω, ὃ λέγομεν μετὰ τοῦ α κατὰ Ἀττικὴν ϲυνήθειαν ὡϲ τὸ «ἤ ῥά οἱ ἀϲπαίρουϲα καὶ οὐρίαχον πολέμιξεν» (N 443) καὶ «ὁ δ’ ἑϲπόμενοϲ περὶ δουρὶ ἤϲπαιρε» (N 570); sed ex Constant. Lascar. epitome libri XVνl prosod. Cathol , ubi ϲπαίρω, ὃ καὶ ἀϲπαίρω λέγεται, concludi potest simile quid Herodianum docuisse; maiore etiam ambδiguitate premitur hoc de ἀϲπάζω adnotamentum in E. M. 156, 1: τὸ ἀϲπάζω ϲύνθετόν ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ ϲπῶ ῥήματοϲ, ἀφ’ οὗ τὸ ϲπῶμαι· καὶ παραγωγὸν ϲπάζω καὶ προϲῆλθεν ἡ α ἐπίταϲιϲ καὶ ἐποίηϲε τὸ ἀϲπάζω.)[*](ad fr. [12α]. Εx Herodiano fluxit quamvis cum alienis commixtum adnotamentum in Ep. Cr. I 445, 20: ὤθουν: τοῦτο καὶ ἐώθουν. τὸ δὲ ἐώθουν ὥϲπερ καὶ)13. Ε. Οr. 57, 13, Ε. Gud. 210, 58 et Ε. M. 380, 30: ἐρῳδιόϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει, ὅτι ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἁρχρήϲειϲ
«ϲτῆϲε δ’ ἐν Ἀμνιϲῷ » (Od. τ 188) «ϲκῆπτρον μέν τοι δῶκε» (Ιl. Ι 38) τὸ γὰρ ἐντελὲϲ «τῷ δ’ ἕτερον μὲν ἔδωκεν » (Π. Π 250) οὕτωϲ οὖν καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου· τὸ μὲν γὰρ ἀκόλουθόν ἐϲτι κίνημα ἀπὸ τοῦ οἴγω ᾦγεν κατὰ παρατατικόν· «τὴν δ’ οὐ θεὸϲ ἄλλοϲ ἀνῷγεν » (Ιl. Ξ 168), ἀλλὰ τὸ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε χηλοῦ δ’ ἄπο πῶμ’ ἀνέῳγεν » (Π. Π 221). καὶ ἀπὸ τοῦ ἁνδάνω ηνδανεν «ἀλλ’ οὐκ Ἀτρείδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε » (Ιl. Α 24) τὸ δὲ κατὰ πλεοναϲμὸν «κοὐδ’ Ἀγαμέμνονι πάμπαν ἑήνδανεα» (Οd. γ 143). καὶ πάλιν «ἕϲϲατο δ’ ἔκτοϲθεν» (Π. Κ 334) εἶτα ἐν ἑτέροιϲ «ἑέϲϲατο δέρμα» (Ιl. Κ 177). ἀπὸ δὲ τοῦ ὤθω βαρυτόνου τὸ «ὦϲα παρέξ ξ» (Od. ι 488) καὶ ὦϲε τὸ τρίτον. ὃ ἐν πλεοναϲμῷ φηϲι κὰδ δ’ ἄρ’ ἐπὶ ϲτόμ’ ἔωϲεν (Π. Π 410). οὕτωϲ οὖν ἐπὶ τούτου. ἐν ἑτέροιϲ γάρ φηϲιν ᾠψνοχόει δ’ υἱὸϲ Μενελάου» ( Οd. 0 141), ὅπερ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε ἀκολούθωϲ πάλιν ἀπεφήνατο « νέκταρ ἐψνοχόει» (Δ 3). Π. Pr. Δ 3.
13a. οὐδέποτε, ὥϲ φηϲιν ὁ Ἡρωδιανόϲ, εὐθεῖα διαλέλυται, τὸ γὰρ εἶϲ ἕειϲ κατὰ πλεοναϲμὸν ἔχει τὸ ε, οὐ μὴν διελύθη. Choerob. p. 246 Gaisf.
[*](ad fr. 13. de voce ἐρψδιόϲ egit Herodianus in Mon. 18, 3, ad quem l. cf. Lehrsium, et in quinto Catholicae prsodiae (p. 116, 21), quem locum ipse citat in Mon., et in libro περὶ παθῶν ap. Or., ubi haec exstant: ἐρῳδιόϲ ϲεϲημείωται κατὰ τὸν)[*](τὸ ἑώρων πλεοναϲμὸν ἔχει τοῦ ε ὡϲ καὶ τὸ ἑώρακα, ὅπερ καὶ διὰ τοῦ o λέγεται κπολλοῦ γὰρ αὐτοὺϲ οὐχ ἑόρακά πω χρόνου» Ἄριϲτοφάνηϲ ἐν Πλούτῳ (v. 98). τοιοῦτον δέ ἐϲτι καὶ τὸ ἐώνημαι. ἀπὸ γὰρ τοῦ ὠνῶ ὤνημαι ἐϲτὶ τὸ ἀκόλουθον. Ἀθηναῖοι δὲ ἐώνημαι λέγουϲιν, οὕτωϲ καὶ τὸ ἐώθουν τήνδε μὲν δικροῖϲ ἐώθουν τὴν θεὸν κεκράγμαϲιν». Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Εἰρήνῃ (v. 637) καὶ τὸ ἀνῷγον καὶ ἀνέῳγον καὶ ἀνέῳξα «ἀνεῳγμέναϲ πύλαϲ» καὶ ἡ λοιπὴ κλίϲιϲ τοῦ ῥήματοϲ τούτου καὶ ἀνεψγνυν. ἔτι μὲν τοιοῦτο ἐώθουν ἐϲτὶ καὶ τὸ ἐξέωϲται καὶ ἐξεώϲθην καὶ ἀπεωϲμένοϲ. ταῦτα δὲ πάντα ἐϲτὶ ἀπὸ τοῦ ὤθω βαρυτόνου, ὅθεν ὦϲα· τὸ δὲ ἐώθουν ἀπὸ περιϲπωμένου τοῦ ὠθῶ. καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ ἐν Λυϲιϲτράτῃ (ap. Aristoph. non leguntur) «ἀλλ’ ὅμωϲ ἐωϲάμεθα τὸν ϲτρατὸν ξὺν θεοῖϲ πρὸϲ ἑϲπέραν». τὸ ἐωνούμην Εὔπολιϲ Μαρικᾷ «εκρούων γε μὴν αὐτὰϲ ἐωνούμην ἐγώ». ἐνούρηϲεν ἐνεούρηϲεν Ἀττικῶϲ Εὔπολιϲ Αὐτολύκῳ «ἆρα ϲφόδρ’ ἐνεούρηϲεν ἐξούληϲ γέ ρων ;» καὶ Δημοϲθένηϲ ἐν τῷ κατὰ Κόνωνοϲ (p. 1257) «καὶ τὰϲ ἀμίδαϲ κατεϲκεδάννυϲαν καὶ προϲενεούρουν». ᾠνοχόει ἐῳνοχόει. τοιοῦτοϲ δὲ πλεοναϲμὸϲ φωνήεντόϲ ἐϲτι καὶ ἐπὶ τοῦ ἵϲηϲ ἐΐϲηϲ, ἕδνα ἕεδνα, εΐϲ ἕειϲ, ἕρϲα ἕερϲα (omisi ἧϲ ἕηϲ, quia Herodianus in hoe diaeresin statuit, ᾔδειν εἴδειν, μύω ἠμύω quia ab hoc loco aliena sunt, praeterea hyperbibasmum in ἡόρταζον ἑώρταζον, qui nihil commonionis habet cum pleonasmo vocalis et propter extelmsm formae ἑώρταζον cum ἑώρων similitudinem ab epitomatore huc tractus est). Conferri possunt praeterea hi loci: Choer. 593, 23 ἀπὸ τοῦ εἴκω τὸ ὁμοιῶ γένονεν οἶκα ὥϲπερ λείπω λέλοιπα, πείθω πέποιθα καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἔοικε. Choer. 625 13 τὸ εἶπον καὶ εἶδον κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ε γίνονται ἔειπον καὶ ἔειδον «καὶ τότε δὴ μετέειπε». Herodiani de ἑάφθη sententiam in Π. Pr. N 543 pronunciatum infra, ubi de dialysi sermo erit, afferam.)[*](ad fr. [13a] cf. Lehrs ad Herod. p. 60.)μόζω γίνεται ἁρμόδιοϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ἀπὸ τοῦ ῥοίζω γίνεται ῥοίδιοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ἕ καὶ ἐκτάϲει τοῦ o εἰϲ ω ἐρῳδιόϲ καὶ μένει τὸ ι προϲγεγραμμένον. καὶ λέγουϲί τινεϲ, ὅτι ὤφειλε βαρύνεϲθαι· τὰ γὰρ διὰ τοῦ διοϲ πάντα βαρύνονται παυρίδιοϲ μοιχίδιοϲ. ἀλλ’ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ἐξηκολούθηϲε τοῖϲ ἐπὶ ὀρνέων. τὰ γὰρ εἰϲ οϲ καθαρὰ τῷ ι παραληγόμενα ὑπὲρ τρεῖϲ ϲυλλαβὰϲ ἐπὶ ὀρνέων ὀξύνονται αἰγυπιόϲ χαραδριόϲ βομβυλιόϲ. οὕτω καὶ ἐρῳδιόϲ. λέγεται καὶ ῥῳδιόϲ παρ’ Ἱππώνακτι «κνεφαῖοϲ ἐλθὼν ῥῳδιῷ (sic) κατηυλίϲθην». καὶ ὡϲ μὲν πρὸϲ τὴν ϲυνήθειάν ἐϲτιν ἀφαίρεϲιϲ, ὡϲ δὲ πρὸϲ τὸν ϲχηματιϲμὸν ἐντελέϲ.
14. E. Or. 67, 21, E. M. 417, 16: ἠβαιόν ὀλίγον καὶ ὀλιγοχρόνιον. οἱ μὲν παρὰ τὴν βῆν, ἐπεὶ αὕτη ὀλίγη καὶ ταχέωϲ αὔξεται καὶ ἐλαττοῦται, ἀφ’ οὗ παρώνυμον ἠβαόϲ καὶ ἠβαιόϲ ὁ ἐπ’ ὀλίγον χρόνον ἀκμάζων καὶ μαραινόμενοϲ πάλιν. καὶ εἰ ἐκ τοῦ ἥβη γίνεται, ὤφειλε δαϲύνεϲθαι· οὐκ ἔϲτι δὲ οὕτωϲ. ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ βῆναι γίνεται βαόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι βαιόϲ ὁ ἐπ’ ὀλίγον χρόνον βεβηκώϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ η ἠβαιόϲ ὡϲ τὸ μύει ἠμύει βαιόν καὶ ἠβαιόν.