Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

22. δὶϲ θανέεϲ: οὕτωϲ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου. φηὶ γὰρ Ἀπολλώνιοϲ ὡϲ ὅτι δίϲ καὶ τρίϲ ἐν ϲυνθέϲει ἐκβάλλει τὸ ϲ δίπουϲ τρίπουϲ. Q.

33. ἡ δ’ ἐμέ: ἀντιδιαϲταλτικὴ ἡ ἐμέ. H.

40. ὅτί ϲφεαϲ: ὅτε ἡ διὰ τοῦ ϲφ ἀντωνυμία ἐπιφέρεται, ἐγείρει τὴν πρὸ αὐτῆϲ ὀξεῖαν καὶ ἐπὶ ϲπονδείου καὶ ἐπὶ πυρριχίου καὶ ἐπὶ ἰάμβου. διὸ ἐπιϲτατέον τῷ «οὐ γάρ τ’ οἶδ’ εἰ ἔτι ϲφιν ὑπότροποϲ ἵξομαι αὕτιϲ (ΙΙ.Ζ 367). Η.

47. ἀλεῖψαι: περιϲπωμένωϲ, ἵν’ ῇ ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προϲτακτικοῦ τοῦ ἄλειψον. H.

70. παϲιμέλουϲα: ὑφ’ ἒν παϲιμέλουϲα. HQ.

79. περιξέϲτη: κρεῖττον βαρυτόνωϲ γράφειν περιξέϲτη ὁμοίωϲ τῷ ἀϲβέϲτη. τὸ γὰρ περιϲπᾶν ἔχει καί τι ἀντιλογίαϲ. Eustath. ad h. l. 1714, 5.

89. τῆϲ ἤτοι πόδεϲ εἰϲὶ δυώδεκα πάντεϲ ἄωροι: ψιλωτέον τὰϲ δύο ϲυλλαβάϲ ἔϲτι γὰρ δυϲφύλακτοι, οὓϲ οὐκ ἄν τιϲ δυνηθείη φυλάξαϲθαι· ὠρεῖν γὰρ τὸ φυλάϲϲειν. ἔνιοι δὲ δαϲέωϲ ἀνέγνωϲαν ἄὡροι ὠμοὶ ἄγριοι ἐκ μεταφορᾶϲ τῶν ἀώρων καὶ μὴ πεπείρων καρπῶν. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἀκώλουϲ· τοὺϲ γὰρ Ἴωναϲ λέγειν φηϲὶ τὴν κωλῆν ὥρην καὶ ὡραίαν. οὐκ ἔχονταϲ οὖν ὀϲτᾶ ἀκώλουϲ καὶ ἀνάρθρουϲ λέγεϲθαι. ἔνιοι δὲ ἀώρουϲ τοὺϲ ἐμπροϲθίουϲ ὡϲ καὶ παρὰ τῷ κωμικῷ (sc. Φιλήμονι) «οὐ τοὺϲ ἀώρουϲ εἶπά ϲοι, μαϲτιγία, πόδαϲ κομίζειν; ϲὺ δὲ φέρειϲ ὀπιϲθίουϲ». ἄμεινον δὲ ἀποδιδόναι τοὺϲ δυϲφυλάκτουϲ. HQV.

98. πώποτε: ὑφ’ ἓν τὸ πώποτε. Η.

104. τῷ δ’ ὑπὸ δῖα Χάρυβδιϲ ἀναρροιβδεῖ: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ὑπό πρόθεϲιν. H. τὸ δὲ ἀναρροιβδεῖ περιϲπωμένωϲ. τινὲϲ δὲ τὴν λέξιν περὶ τὸ ἀναρριπτεῖ ἔταξαν. H.

116. καὶ δ’ οὖ τοι: ὁ μὲν οὖ ϲύνδεϲμοϲ, ἡ δὲ τοι ἀντωνυμία. BQ.