Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
124. βωϲτρεῖν δὲ Κράταιιν μητέρα τῆϲ Ϲκύλληϲ: ἄμεινον γράφειν κραταιίϲ ἀντὶ τοῦ ἰϲχυρῶϲ ὡϲ ἀλλαχοῦ «τότ’ ἀποϲτρέψαϲκε ραταιϊϲ » (λ 579), ἵνα λέγῃ, κραταιῶϲ ἐπιβοῶ τὴν μητέρα τῆϲ Ϲκύλληϲ καὶ ὀξύνεται. ἐὰν δὲ ᾖ κύριον, προπαροξύνεται. BHQ.
168. ἡ δὲ: δαϲέωϲ τὸ ἡ δέ. H.
205. προήκεα: ὡϲ τανυήκεα. BHQ.
209. οὐ μὴν δὴ τόδε μεῖζον ἕπει κακόν: ῥῆμά ἐϲτι ἕπω ἕπειϲ ἕπει ἀντὶ τοῦ περιέπει. δαϲέωϲ οὖν. H. Vind. 133. ?
246. ἓξ ἕλεθ᾿ : τὸ ἕξ δαϲυντέον. ἀριθμητικὸν γάρ ἐϲτιν. H.
256. κεκληγῶταϲ. ἐὰν διὰ τοῦ ω, προπεριϲπᾶται, ἐὰν δὲ διὰ τοῦ ντ, ὡϲ λέγονταϲ. H.
283. λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον. λαρόϲ ὀξυνόμενον ἔχει ἐκτεινόμενον τὸ α. Mon. 35, 13. ?
284. ἀλάληϲθαι: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ περιϲπᾷ, ἵν’ ᾖ παρακειμένου χρόνου ἀπὸ τοῦ ἀλῶ ὡϲ πεποιῆϲθαι. δύναται προπαροξύνεϲθαι ὡϲ Αίολικόν, ἵν’ ᾖ ἀλάληϲθαι ἐνεϲτῶτοϲ χρόνου. τὸ θέμα ἄλημι ὡϲ τίθημι ἄλεμαι ὡϲ τίθεμαι καὶ διπλαϲιαϲμὸϲ μετ’ ἐπεκτάϲεωϲ Αίολικῆϲ ἀλάλημαι ἀλάληϲαι ἀλάληται. Η Q.
313. ὦρϲεν ἔπι ζαῆν ἄνεμον: οὕτωϲ χωρὶϲ τοῦ δέ Ἀρίϲταρv γράφει, καὶ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. ἐὰν δὲ μετὰ τοῦ δέ, οὐκ ἀναϲτρέφεται. H. ἔδει χωρὶϲ τοῦ ν ζαῆ ὡϲ «ἀκραῆ Zέφυρον » (β 421 ). ἔϲτιν οὖν Αἰολικὸν τὸ μετὰ τοῦ ν καὶ ἔδει αὐτὸ Αἰολικῶϲ βαρύνεϲθαι ὡϲ τὸ «αἰνοπάθην πατρίδ’ ἐπόψομαι παρὰ Ἀνακρέοντι. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχόϲ φηϲι περιϲπᾶϲθαι καὶ οὕτωϲ ἔχει ἡ παράδοϲιϲ. H.
[*](ῥοιβδεῖ cf. Herodianum in E. M. 99, 9. 124 in Ιl. Pr. Λ 677 Ηerodianus agnoscit scripturam Κράταιιν. τὸ κράταιιϲ δοκεῖ ἐπὶ τοῦ κυρίου βεβαρυτονῆϲθαι διὰ τὴν αἰτιατικὴν βωϲτρεῖν δὲ Κράταιιν. τάχα δὲ καὶ τοῦτο πρὸϲ ἀντιδιαϲτολὴν. 168 scripsi ἡ δὲ bis pro ἥδε. 205 ad ι 387. 209 aIii ἔπει . q. ἔπειϲι, alii ἔπι scripse runt. cf. Dindorf. ad h. l. 246 cf. Il. Pr. 1 130. 256 cf. ll. Pr. Μ 125. 283 ef. ε 51. 284 pro ἐπιτάϲεωϲ scripsi ἐπεκτάϲεωϲ, intellegitur enim productio vocalis ε in η cf. supra β 370. Similiter iudicat Herod. ap. Choer. 837, et Zonar. p. 112 de participio οὐτάμενοϲ et ἐληλᾶμενοϲ. Sed ut in Pros. ΙI. Λ 659 non omnino reprobat explicationem eam, qua οὐτάμενοϲ ex οὐτάϲμενοϲ repetitur, ita alio loco diverse de ἀλλάλημαι decernit perfectum esse perhibens E. M. 56, 27 5 Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν λέγει ἀπὸ τοῦ ἄλημι ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ ἤλαμαι καὶ Ἀττικῶϲ ἀλήλαμαι καὶ καθ’ ὑπέρθεϲιν ἀλάλημαι. Cum nostro Scholio fere congruit, quod in E. M. hanc Herodiani adnotanonem excipit auctoris nomine suppresso: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ οὐκ εἰϲὶ παρακείμενοι, ἐπεὶ ὤφειλον παροξύνεϲθαι, ὡϲ τὸ πεποιημένοϲ. ἀλλ’ ἔϲτιν ἀλῶ ἄλημι ἀκάχῶ ἀκάχημι ἐνεϲτῶτοϲ. ὁ παθητικὸϲ ἀκχημαι καὶ ἀλάλημαι. οἱ γὰρ Αίολεῖϲ τὴν παραλήγουϲαν οὐ ϲυϲτέλλουϲι, quod idem est atque μετ’ ἐπεκτάϲεωϲ Αίολικῆϲ nostro loco, καὶ ἡ μετοχὴ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ. Caeterum de hac accentus vicissitudine cf. Lob ad Buttm. Il p. 43, quem tamen fugit Herodianum diversis locis diverse statuisse. 313 cf. Il. Pr, Μ 157 : ἅϲ τ’ ἄνεμοϲ. ζαήϲ: ὡϲ ὑγιήϲ. οὕτωϲ καὶ Ἀϲκαλωνίτηϲ. παραιτητέον δὲ τοὺϲ βουλομένουϲ βαρύνειν ἴϲωϲ πλανηθένταϲ ἐκ τῆϲ αἰτιατικῆϲ τῆϲ εἰϲ ν περατωθείϲηϲ. ῥηθήϲεται δὲ ἐν τῇ Μ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ περὶ τῆϲ προϲῳδίαϲ. Mon. 17, 15. Pro αἰνοπαθῆ scripsi αἰνοπάθην. de hoc accusativo cf. Αhrens de dial. Aeol. p. 15 et 113.)[*](417 θεείου. εἴγε ἀπὸ τοῦ θείου διαίρεϲιϲ, διὰ τί τὸ θεείου διὰ διφθόγγου;)14. ἀνδρακάϲ: ὡϲ ἑκάϲ καὶ ἐντυπάϲ. H.