Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

321. περίκειται. ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ δύο ποιεῖ, περί, εἶτα κεῖται, καὶ προπεριϲπᾷ· ϲημαίνει δέ φηϲι τὸ περιϲϲῶϲ κεῖται. εἰϲὶ δὲ οἳ ὑφ᾿ ἓν ἀναγινώϲκουϲι περίκειται ὡϲ ἀντίκειται, οἷϲ ϲυγκατατίθεμαι· τί γάρ ἐϲτι τὸ κωλῦον καὶ ἐν τῇ ϲυνθέϲει τὸ αὐτὸ νοεῖν, A.

336. θυμαρέα: τῇ ψυχῇ ἀρέϲκουϲαν, θυμήρη. ϲύνθετον δέ ἐϲτι παρὰ τὸ ἄρω θυμαρήϲ, καὶ οὕτωϲ ἀνέγνωμεν «Εὔμαιοϲ δ᾿ ἄρα οἱ ϲκῆπτρον θυμαρέϲ» (Od. ρ 199) διὰ τοῦ α. οὐ τάρ ἐϲτι παρώνυμον διὰ τοῦ ηρηϲ, τὰ γὰρ διὰ τοῦ ηρηϲ καὶ ωδηϲ παρώνυμα βαρύνεται, ξιφήρηϲ, ὀλιγήρηϲ, τοξήρηϲ, ὀνώδηϲ καὶ βοώδηϲ. A.

342. αὐτοῦ. ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ δαϲύνει, ϲύνθετον ἐκδεχόμενοϲ τὴν ἀντωνυμίαν, ἀγνοῶν ὅτι Ὅμηροϲ οὐδέποτε ϲυνθέτῳ κέχρηται ἀντωνυμίᾳ. διὸ καὶ τὰϲ τοιαύταϲ κατὰ διάλυϲιν ἀναγινώϲκομεν «καὶ μαχόμη κατ᾿ ἔμ᾿ αὐτὸν ἐγώ» (Il. A 271) καὶ «πυκάϲαϲα ἓ αὐτήν» (Il. P 551). τί οὖν ἐϲτιν ἐνθάδε λέγειν. ἢ ὅτι λείπει ἡ ἕο. ὡϲ τὸ «ἕο τ᾿ αὐτοῦ πάντα κολούει» (Od. θ 211), οὕτωϲ καὶ ἐνθάδε «τὴν ἕο αὐτοῦ φιλέει». A.

343. δουρικτήτην: δουρικτήτη, ὡϲ ἀριγνώτη, ἵνα τοῦ παρώνυμον ᾖ· οὕτωϲ γὰρ φιλεῖ ϲχηματίζειν ὁ ποιητήϲ, ἀμφιρύτη, περιξέϲτη. A.

353. οὐκ ἐθέλεϲκε μάχην ἀπὸ τείχεοϲ ὀρνύμεν Ἕκτωρ: δύναται τῇ γενικῇ ϲυντάϲϲεϲθαι καὶ μὴ πάντωϲ ϲημαίνειν τὸ ἄπωθεν. A.

392. ὅϲτιϲ οἷ. εἰϲ ἁπλῆν μεταλαμβάνεται ἡ ἀντωνυμία, ὅϲτιϲ αὐτῷ· ὅμωϲ δὲ ὠρθοτονήθη (v. Apoll. pron. 54). περιϲπαϲθήϲεται οὖν. δείκνυται δὲ ἐν τοῖϲ περὶ ἀντωνυμιῶν ὡϲ ὅτι ἡ ἐμοί ἐπὶ δοτικῆϲ καὶ. ἔτι ἡ ϲοί ὀξύνονται, ἡ δὲ οἷ περιεϲπάϲθη ἀνακολούθωϲ. A.

393. ϲόωϲι: Τυραννίων προπεριϲπᾷ ὡϲ νοῶϲιν, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ϲοῶ περιϲπωμένου, ἐπεί, φηϲί, καὶ τὸ εὐκτικὸν κατὰ ἀποκοπὴν εἶπεν «ἣ κέν ϲφιν νῆάϲ τε ϲοῷ καὶ λαὸν Ἀχαιῶν» (424) καὶ τὸ δεύτερον «ὅππωϲ κεν νῆάϲ τε ϲοῷϲ κϲὰ λαὸν Ἀχαιῶν» (681). Ἀπίων δὲ διὰ τοῦ ᾱ γράφει, ἐπεὶ καὶ ἐν ἄλλοιϲ οὕτωϲ εὑρίϲκεται, «ϲάωϲε δὲ νυκτὶ καλύψαϲ» (Il. Ε 23) καὶ «τὸν μὲν ἐγὼν ἐϲάωϲα» (Od. ε 130) κμὶ «ἀλλὰ ϲάω μὲν ταῦτα, ϲάω δ᾿ ἐμὲ» (Od. ν 230) καὶ ἐπὶ μέλλοντοϲ «κερδαλέηϲ εἴ τίϲ κεν ἐρύϲεται ἠδὲ ϲαώϲει» (Il. K 44). ἡ δὲ πλείων χρῆϲιϲ, ὧν ἐϲτι καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ, ὡϲ ϲώζωϲι. καὶ δῆλον ὅτι τοῦ ϲώωϲι ϲυϲτολὴν αὐτοὺϲ δεῖ παραδέξαϲθαι. πρόδηλον κἀκ τῆϲ μετοχῇϲ· «τὼ δ᾿ ἑτέρω ἑκάτερθεν ἴτην ϲώοντεϲ ἑταίρουϲ» (Od. ι 430). A.

398. ἔνθα δέ: δύο μέρη λόγου. «ἔνθα δέ τοι θάνατοϲ». (Il. 390), «ἔνθα δέ κ᾿ αὖθι μένων (Od. ε 308), «ἔνθα δὲ νῦν τρέψαϲ ἀπὸ τείχεοϲ» (Il. X 16). A.

426. ἀπομηνίϲαντοϲ: ἕν ἐϲτιν ὡϲ ἀπομανέντοϲ· καὶ γὰρ τὴν εὐθεῖαν οὕτωϲ οἶδεν «ἀπομηνίϲαϲ» (Il. B 772). οὕτωϲ οἶδε καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ καὶ Ἀλεξίων. καὶ εἰ παρέλιει δὲ ἡ ἀπό, οὕτωϲ ἀναγνωϲτέον. A.

449. περιχώϲατο: οἱ μὲν ἀνέϲτρεψαν, ἵνα γένηται περὶ παλλακίδοϲ· οἱ δὲ περιχώϲατο ἀνέγνωϲαν, ἵνα ϲημαίνηται τὸ περιϲϲῶϲ. καὶ οὕτωϲ μᾶλλον ἐπεκράτηϲεν ἡ παράδοϲιϲ. οὕτωϲ δὲ καὶ Ἀλεξίων. A.

452. προμιγῆναι: πρὸ τοῦ πατρὸϲ μιγῆναι· ἢ περιϲϲεύει ἡ πρόθεϲιϲ. A.

456. θεοὶ δ᾿  ἐ τέλειον ἐπαράϲ. εἴτε παρέλκει ἡ ἐπί, φυλαχθήϲεται ὁ τόνοϲ ὁ αὐτόϲ, ὡϲ «ἐπιβουκόλοϲ ἀνήρ» (Od. γ 422) «καὶ. ἐπιμυγερῶϲ» (ib. 195.) εἴτε τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἐπετέλουν, οὐκ ἀναϲτραφήϲεται πάλιν, καθότι αἱ ϲυναλειφθεῖϲαι οὐκ ἀναϲτρέφονται ϲεϲημιωμένου ἐκείνου «ϲτεῦτο γὰρ Ἡφαίϲτοιο πάῤ οἰϲέμεναι» (Il. Ϲ 191). A.

470. εἰνάνυχεϲ ὡϲ μονώνυχεϲ, ἀπ᾿ εὐθείαϲ τῆϲ εἰνάνυξ. A.?

485. καί ϲε: οὐκ ἀναγκαῖον ἐνθάδε ὀρθοτονεῖν οὐδὲ γὰρ ἀντιδιαϲτολὴ πρὸϲ ἕτερον πρόϲωπον. ἀπολελυμένωϲ οὖν ἀναγνωϲτέον. A.

494. ἀλλὰ ϲέ: ἐνθάδε ὀρθοτονητέον· ἔμφαϲιϲ γὰρ δείξεωϲ. A.

502. παραβλῶπεϲ: προπεριϲπαϲτέον ὁμοίωϲ τῷ τυφλῶπεϲ ἀπὸ γὰρ ὀξυνομένηϲ εὐθείαϲ ἐγένετο τῆϲ παραβλώψ. τὰ δὲ τοιαῦτα καὶ βαρυνόμενα εὑρέθη καὶ ὀξυνόμενα, ὥϲπερ τὸ ἑλικῶπεϲ καὶ Κύκλωπεϲ, περὶ ὧν ἐντελέϲτερον λέγεται ἐν τοῖϲ περὶ ϲχημάτων. A.

505. ἀρτίποϲ: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα, ὁμοίωϲ τῷ ἀελλόποϲ καὶ τρίποϲ. A.

506. ἐκτατέον τὸ φθάνει διὰ τὸ μέτρον. A.

509. Ad h. v. A habet: ἡ διπλῆ ὅτι περιϲϲὸϲ ὁ δέ ϲύνδεϲμοϲ. διὸ οὐ δεῖ υχεγκλίνειν τῷ ἄρθρῳ τὸν ϲύνδεϲμον. Hic est cur coniicias Aristonic et Herodiani notas per epitomatorem coaluisse, et ultima de accentu non fuisse apud Aristonicum sed potius ab Herodiano esse. Est tamen aliquid dubitationis praesertim inspicienti scholia ad B 189. (ϲυνεγκλιτικὸϲ Apollon. coni. 526, 10. ἀϲυνέγκλιτοϲ ib. 508, 1.)

516. ἐπιζαφελῶϲ: ὡϲ χαλεπῶϲ. παρέλκει δὲ πάλιν ἡ ἐπί. ἐχρῆν δέ, ἐπεὶ παρὰ τὸ ζάφελοϲ γέγονε, καὶ ζαφέλωϲ ἡμᾶϲ ἀνεγνωκέναιβαρυτόνωϲ, ἢ καὶ ἐκεῖνο κατ᾿ ὀξὺν προφέρεϲθαι τόνον. ἀλλὰ μήποτε τὸ μὲν ζάφελοϲ προπαροξύνεται λόγῳ τούτῳ, ὡϲ τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα ϲυτκείμενα παρὰ τὸ ζα προποροῆύνεται, ζάθεοϲ, ζάκοτοϲ. οὕτωϲ ζάφελοϲ. τὸ δὲ ζαφελῶϲ περιϲπᾶται, ἐπεί τὰ διὰ τοῦ λωϲ ἐπιρρήματα, παραληγόμενα τῷ ε, ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον φιλεῖ περιϲπᾶϲθαι, ἐντελῶϲ, ἐπιμελῶϲ, οἷϲ καὶ τὸ ζαφελῶϲ ϲυνεξέδραμε. πρόϲχειται ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον διὰ τὸ εὐτραπέλωϲ, ἰκέλωϲ, A.