Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

7. θερμήνῃ καὶ λούϲῃ ἄπο βρότον αἱματόεντα: τὴν πρόθεϲιν ἀναϲτρεπτέον· τὸ γὰρ ἑξῆϲ ἐϲτὶν ἀπολούϲῃ. A.

21. διχθάδι᾿ : τὸ πλῆρέϲ ἐϲτι διχθάδια, ὥϲπερ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ βούλεται. διὸ τὴν χθᾱ ϲυλλαβὴν ὀξυτονητέον. παραιτητέον δὲ τοὺϲ βουλομένουϲ εἶναι διχθαδίῃ μεθ’ ὅμιλον» καὶ τὴν δι ϲυλλαβὴν ὀξύνονταϲ. A.

32. προπαροξυτονητέον τὸ πρύμνῃϲιν· Κράτηϲ μέντοι προπεριϲπᾷ, ἀκούων ἐπὶ ταῖϲ ἐϲχάταιϲ, πλανηθεὶϲ ἐκ τοῦ «τὰϲ γὰρ πρώταϲ πεδίον δὲ εἴρυϲαν». ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁ ποιητὴϲ ὡϲ ἐπὶ τὸ πολὺ τὸ πρυμνὸν [*](791 ἑρϲαῖοϲ pro ἐρϲαῖοϲ scr. L. 803 L. conferri iubet qu. ep. 120.) [*](Ξ 21 pro διχθαδίῃ ἢ μεθ’ scr. L. διχθαδίῃ μεθ’ Idem conferri iubet Φ 279, unde intellegatur hic etiam de ἔτραφ᾿  dictum fuisse. 32 πεδίον δὲ L. scripsit pro πεδίονδε Bekk., πεδιον δε Villois.)

48. κεῖνοϲ τώϲ: ἄμεινον, ὡϲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ φηϲί, τὸ τώϲ εἶναι ὁμοίωϲ τῷ «τὼϲ δέ ϲ’ ἀπεχθήρω» (Il. Γ 415). A.

60. ἐπιμίξ: Ἀρίϲταρχοϲ ὡϲ κουρίξ. καὶ εἴπομεν ὅτι τὰ εἰϲ ιξ ἐπιρρήματα ὀξύνεται, ϲημειωϲάμενοι τὸ πέριξ βαρυνόμενον. A.

73. κυδάνει: βαρυτονητέον ὁμοίωϲ τῷ «οἰδάνει ἐν ϲτήθεϲϲι νόον» (Il. Ι 554). A.

164. τὸ ᾗ δαϲυντέον καὶ περιϲπαϲτέον ἔϲτι γὰρ δοτικὴ πτῶϲιϲ κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ. A.

168. ἀνῷγεν: προπεριϲπαϲτέον· πρόϲκειται δὲ τῷ ω τὸ ι· ἀπὸ γὰρ θέματοϲ τοῦ ἀνοίγω πέπτωκεν. A.

171. κάθηρε: τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ἀπὸ θέματοϲ τοῦ καθαίρω. ὡϲ οὖν ἀπὸ τοῦ μεγαίρω ἐμέγηρε καὶ ποιητικῶϲ «μέγηρε γάρ οἱ τότ᾿ Ἀπόλλων (Il. Ψ 865), οὕτωϲ ἐκάθηρε κάθηρε. A.

172. δαϲυντέον τὸ ἑδανῷ· τὸ γὰρ ἡδύ βούλεται ϲημᾶναι. γίνεται δέ τινα ἀπὸ ῥημάτων διὰ τοῦ ᾱνοϲ παραγόμενα ὀξύτονα, ἅπερ τὴν τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει βραχεῖαν, ἢ αὐτόθεν ἀπὸ τῶν ῥημάτων μετειληφότα, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ἄγω ἀγανόϲ, ϲτέγω ϲτεγανόϲ, ἢ ἐκ τῆϲ μακρᾶϲ τῆϲ κατὰ τὰ ῥήματα εἰϲ βραχεῖαν μεθιϲτάμενα, ὡϲ παρὰ τὸ ἵκω ἱκανόϲ καὶ παρὰ τὸ πείθω πιθανόϲ, τρώγω τραγανόϲ, εἴδω ἰδανόϲ». «τὰϲ (vel potius ϲὰϲ v. μον. λ. 7) ἰδανὰϲ χάριταϲ» ὁ Καλλίμαχοϲ. οὕτωϲ οὖν καὶ παρὰ τὸ ἥδω τὸ ἑδανόϲ γένοιτ’ ἄν, τοῦ η εἰϲ τὸ ε τραπέντοϲ· διὸ δαϲυντέον τὴν λέξιν. μὴ ἄρα ἐπιζητείτωϲαν πόθεν τὸ ε ἐγένετο. ὁ γὰρ χαρακτήρ, ὡϲ ἔφαμεν, τὴν βραχεῖαν ἀϲπάζεται. A.

183. μορόεντα. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ ἀπὸ τοῦ μ ποιεῖται τὴν διαϲτολὴν καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ. καὶ οὕτωϲ ὁ λόγοϲ ἔχει. τὰ γὰρ μετὰ πολλοῦ μόρου καὶ κακοπαθείαϲ γινόμενα δηλοῖ. παραιτητέον δὲ τοὺϲ ἀπὸ τοῦ ᾱ τὴν διαϲτολὴν ποιουμένουϲ, ἵνα τὸ ᾱ ἐπιτατικὸν ὑπάρχῃ μηδενὸϲ κατεπείγοντοϲ. A.

209. ὁμωθῆναι: δαϲυντέον τὸ ο. ὡϲ χρυϲωθῆναι δὲ ἀναγνωϲτέον. A.

221. ἄπρηκτόν γε νέεϲθαι: τουτέϲτι πορεύεϲθαι. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. Δημήτριοϲ δὲ γενέεϲθαι ἀντὶ τοῦ γενήϲεϲθαι, βιαίωϲ πάνυ· οὐδὲ γὰρ τὸ πυθέϲθαι πυθέεϲθαι γίνεται οὐδὲ τὸ λαβέϲθαι λαβέεϲθαι, ἵνα καὶ τὸ γενέϲθαι γενέεϲθαι γένηται. A.

249. ἤδη γάρ με καὶ ἄλλο τεὴ ἐπίνυϲϲεν ἐφετμή: Ἀρίϲταρχοϲ ἐλλείπειν φηϲὶ τὴν κατά, καὶ ἐκδέχεται τὴν ἀντωνυμίαν εὐθείαϲ πτώϲεωϲ, καὶ κατ’ ἄλλο ἡ ϲὴ ἐϲωφρόνιϲεν ἐντολή, ὥϲτε εἶναι ἡ τεή. Παρμενίϲκοϲ δὲ ἐκδέχεται ἐπίρρημα τὸ ἄλλοτε καὶ δαϲύνει τὸ η, καὶ [*](48 L. confert B 330.)

265. ἦ φὴϲ ὣϲ Τρώεϲϲιν ἀρηξέμεν εὐρύοπα Ζῆν’ ὡϲ Ἡρακλῆοϲ περιχώϲατο. ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ βαρύνει τὸν ἄμεινον δὲ περιϲπᾶν. καὶ γὰρ εἰ διαπορεῖ, οὐκ ἀναγκαῖον ἐγκλίνειν αὐτόν. οὐ γὰρ ἕτεροϲ αὐτῷ ἐπιφέρεται περιϲπώμενοϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ «ἢ δολιχὴ νοῦϲοϲ ἦ Ἄρτεμιϲ ἰοχέαιρα» (Od. λ 172). A.

309. τὴν ϲεῦ περιϲπαϲτέον. ἔϲτι γὰρ ἀντιδιαϲτολή. A.

328. ϲέο: ὀρθοτονητέον· ἀντιδιαϲτολὴ γὰρ πρὸϲ ἄλλα πρόϲωπα. A.

340. τὸ εὔαδεν ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ψιλοῖ, λέγων ὡϲ ὅτι τὰ δαϲυνόμενα ἐν τῇ ἐπενθέϲει τοῦ υ ψιλοῦται, ὡϲ ὅλοϲ οὖλοϲ οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἕαδεν εὔαδεν γένοιτο ψιλούμενον. ἐγὼ δὲ (opinor ἐρείδει δὲ) πρὸϲ τὴν ϲυνήθη ἀνάγνωϲιν δαϲύνουϲαν τὸ ᾱ, ψιλοῦϲαν δὲ τὴν εῡ δίφθογγον. καὶ ἔχομεν ἐκεῖνο εἰπεῖν ὡϲ εἰ ἴδιον ϲυνθέτων λέξεων τὸ καὶ κατὰ μέϲον δαϲύνεϲθαι, οἴδαμεν δὲ καὶ τὸ ἅδε ῥῆμα ϲυνεχῶϲ παρὰ τῷ ποιητῇ, «ἅδε δ’ Ἕκτορι μῦθοϲ ἀπήμων» (Il. Μ 80), εἰκότωϲ ἂν φήϲαιμεν ὅτι τὸ εὖ ἐπίρρημα προϲῆλθε καὶ οὕτωϲ ἐφυλάχθη τοῦ ῥήματοϲ ἡ δαϲεῖα ὡϲ ἐν λέξει ϲυνθέτῳ· τὸ μέντοι ἕαδε διαίρεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἧδε. A.

351. ϲτιλπναί. ὁμοίωϲ τῷ ἰϲχναί. τὰ γὰρ εἰϲ νοϲ διϲύλλαβα μετ’ ἐπιπλοκῆϲ ϲυμφώνου τριγενῆ ὀξύνεϲθαι θέλει, πρυμνόϲ, ἰϲχνόϲ πυκνόϲ. ἐναντιοῦται τὸ λίχνοϲ. τὸ γὰρ λάγνοϲ ἔννοιαν ἔχει ϲυνθέϲεωϲ. A.

351. ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀξιοῖ παροξύνειν τὸ ἑέρϲαι ὁμοίωϲ τῷ Εὐτέρπαι. καὶ γὰρ τὸ ἑνικὸν ἑέρϲη ἐϲτί «μή μ’ ἄμυδιϲ ϲτίβη τε κακὴ καὶ θῆλυϲ ἑέρϲη» (Od. ε 467), τὰ δὲ εἰϲ η λήγοντα θηλυκὰ μονογενῆ ὁμότονα ἔχει τὰ πληθυντικά, Ἑλένη Ἑλέναι· οὕτωϲ εἰ ἑέρϲη, καὶ ἑέρϲαι. ἠλιθίωϲ πάνυ. οὐ γὰρ ἐνόηϲεν ὅτι τὸ ἑνικὸν διὰ τὴν μετάληψιν τοῦ ᾱ εἰϲ η πρὸ τέλουϲ ἔϲχε τὸν τόνον, ὁμοίωϲ τῷ ἄελλα ἀέλλη, οὕτωϲ ἕερϲα καὶ ἑέρϲη. εἰ δὲ τὸ πληθυντικὸν οὐκέτι ἀντιθέϲεωϲ ἔχεται, ἀπολήψεται τοῦ ἕερϲα προπαροξυνομένου τὸν τόνον. A.