De constructione

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.

Ἐφ’ ὧν δὴ ϲυντάξεων χρὴ νοεῖν ὡϲ οὐ τὸ ἐκ τῆϲ δοτικῆϲ πρόϲωπον νοούμενον ὁμολογήϲει τὸ τέμνομαι, εἴγε αὐτῷ μὲν τὰ τῆϲ ἐνεργείαϲ οὐ προϲδιετέθη, τῇ μέντοι ἐγκειμένῃ αἰτιατικῇ, ἧϲ καὶ μόνηϲ ἄν εἴη τὸ [*](291 s) παθητικόν, λέγω τὸ τέμνομαι. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἐπὶ πάντων τῶν οὕτωϲ [*](Aaevκ. β I77. lam transeamus ad ea verba quae dativo eopuantur. dicendum est autem cum hoc casu eonsuαui omnia, quaecumque signifcsnt ali- quid elicui praestaxi, sive in semone positum illud est, sive in corpore aliquo. puioxis generis exemplum est λέγω ϲοι, quod idem vilet atqne hoc: verborum. participem te facio, cum λέγω ϲέ, e.g. κλέπτειν, prorsus aliam vim hebeat, scilicet hanc: verbis meis indico te furatum esse. ac inre in illo enuntiato actio dicendi ad dativum pertinebat, sicat dativo caen loquimur τέμνω ϲοι, id est: comparo tibi secando partem corporis alicuius, cum τέμνω ϲέ ita dicatur, ut actio seeendi inferatur iIΙi personae, quae pronomine denotatur.) [*](Aaαvx. β 178. Haec enuntiata, in quibδus dativus cum verbo iungtur, numquam ita in passivam constructionem mutere licet, ut dativus in nomina-) [*](rssrκ xx Ans. axae. παρυφιϲτάμενα. non solum ἐγώ pronomen fn τυ- ραννῶ verbοo iuxta notionem verbalem inest, sed stiam τύραννοϲ nomids vis. - 2 παρακεϲθαι non solum de derivatis usurpatur ab Apollonio, sed etiam de primitivis, quippe quae non minus recte dici possint iuxta derivata exstars, velut de coni. 2ξ2, 9. - Iθ δι’ οὖ -λόγου. per eom orαtioaem quam proaunfio. - 12 περιποιῶ ϲοι κτλ. cf de adv.130, 1: Διονύϲιοϲ τέμνει Ἀπολλωνίψ τοιοῦτον γάρ τί ἐϲτι τέμνει τι εἰϲ περιποίηϲιν Ἀπολλωνίῳ. 14 ϲυνῆλΕεν, scil. cum pronomine. ὁμοίωϲ ιὦϲ λέγω.) [*](Ans. omr., m1sϲs. sca. 1s A )βbδ. 6 A ng περί τῶν τη δοτική ϲυνταϲϲο- μενων Β post ϲώματι initia vοlnisse Sylburgium ἢ qυχῇ addi petet ex se- quentibus 9 ὅτι om B 10 τι cmm B β 12 ente ϲώματοϲ add τοῦ B 14 αἰτιατικὴν b cum Soph., αὐτὴν codd. cfrrAdn.crit.ad 410, 7 huius ed. EEaysr praefert εἰϲ τοιαύτην ϲύνταξιν 1 15 ὡϲ om B τῆϲ om B β 16 αυτοι A , corr A | 17 προϲδιετέθη] an προϲετέθη7 nam alioquin διατίθεϲθαι et προϲδιατί- θεϲθαι dicuntur personae tantum verborum, neque vero actiones 1 17 ante μονηϲ una littera erasa in A εἰ νηϲ in ras A, A fort. ομοιωϲ scripserat)

423

[*](295 b) νοουμένων. ᾄδω ϲοί, καὶ δῆλον ὡϲ οὐ τούτου παθητικὸν τὸ ᾄδομαι, τοῦ δὲ ᾄδω ϲέ· καὶ κωμψδῶ ϲοί καὶ κωμῳδῶ ϲέ, ὑμνῶ ϲοί καὶ ὑμνῶ ϲέ. κιθαρίζω ϲοι, τραγῳδῶ ϲοι, ἀναγινώϲκω ϲοι, φαίνω ϲοι, κιρνῶ ϲοι, ϲτορνύω, δωροῦμαι, χαρίζομαι, αὐλῶ ϲοι, νῦν τῆϲ ϲυντάξεωϲ περιποίηϲίν τινα τοῦ αὐλεῖν ϲημαινούϲηϲ.

ἑτέραϲ γὰρ ἐννοίαϲ ἔχεται τὸ αὐλῶ τοῖϲ αὐλοῖϲ, τοῦ αὐλεῖν ἀκουομένου κατὰ μὲν τὴν προτέραν ϲύνταξιν ἐκ ϲυναμφοτέρου, λέγω τῆϲ ἐνεργείαϲ τοῦ αὐλεῖν καὶ αὐτῶν τῶν αὐλῶν, ἐξ ἧϲ ἐϲτι τὸ αὐλῶ τοῖϲ θεαταῖϲ· τῆϲ δὲ ἑτέραϲ ϲυντάξεωϲ, ὅτε τὸ αὐλεῖν ϲημαίνει τὴν εἴδηϲιν τῆϲ αὐλήϲεωϲ, ἐξ ἧϲ γίνεται τὸ τοῖϲ αὐλοῖϲ αὐλεῖν ἐν ἴϲῳ τῷ διὰ τῶν αὐλῶν τὰ τῆϲ τέχνηϲ ἐπιδείκνυϲθαι, καθάπερ ἡ διὰ τῶν ὀργάνων ἐναλλαγὴ γινομένη ἀποτελεῖ τὸ ϲυρίζει τοῖϲ αὐλοῖϲ ἢ αὐλεῖ τῇ ϲύριγγι.

[*](tirum convertatur, quoniam actio non personne dativo denotatae infααtur, sed ei, quae adiecto accusativo signifcatr. ita quem ahoquor Sδω ϲέ, is dicere potest ὄθομαι, neque vero is quem slloquοr δω ϲοί. eadem ratio intercedit inter κωμῳδῶ ϲοί et κωμῳδῶ ϲ4, inter ὑμνῶ ϲοί et ὑμνῶ ϲέ. elia autem verbδa non asumunt nisi dativum ϲοί, velut αὐλῶ ϲοί tantum dici potest, quod sigmi-κ ficar elicui parari tibine auditum.)[*](μααvκ. β 17ξ. elia enim notio inest αὐλῶ verbο,siquis loquitur αὐλῶ ϲοί, alia, si αὐλῶ τοῖϲ αὐλοῖϲ. nam in priore constructione αὐλεῖν verbo utrumqne sigiifcatnr, et actio tibicinis et fbiae ipsae, itaqne dicere potest tibicen ad- dito dativo audientium ex. gx. αὐλῶ τοῖϲ θεαταῖϲ. sed siquis loquitur αὐλῶ τοϲ αὐλοῖϲ, petet verbo sigmifcari artem musici, quam per tibias profmt, icut stiam dici potest mutatis instrumentis ϲυρίζει τοῖϲ αὐλὸϲ vel αὐλεῖ τῇ ϲύριγγι.)[*](rssrιs. rr Ans. exse. 8 ad τῆϲ ἑτέραϲ ϲυντἀξεωϲ mente supplmndnm ἐϲτίν. - 12 ~sefrememtorum pemrmuέatto si ft efct, ut dicatur ϲυρίζει τοῖϲ αὐλοῖϲ. ad διὰ vide Adn. crit.)[*](Ans. mr., manca. scs. 1s A CBb. 1 -4 Sδω-χαρίζομαι A in ultimds Βneis fϲl 77ν addidit, quae ab A vaenae rllictae erant β 1 co4] ϲε B οὐ] ἐκ CB 2 vo6] τὸ CB prius ϲέ] ϲοι ΒB καὶ κωμψδῶ ϲέ om HB, conlocat Cpoεt δω ϲέ ὑμνῶ ϲοί κr addenda esse Hekkex in adn. coniscit β B B pro ὑμνῶ ϲέ prae- bδet ὑμνῶ ϲοί post ὑμνῶ ϲέ decideramus nonmnHa, quae sntecedentibδus verbδorum exemulis opponant subsequsnfa: nam verbδis quae iunguntux cum dativo ϲοί aut accusstivο ϲέ, subicit Ap. cum dativo solo iunci . fortasse hic tοms locas usque ad αὐλ5 ϲοι 4 difθelis lectu erat in archetypo codicum nostrorum: vide quae modo in Adnotatione crifica ad 1 - 4 ex A libro rettulimos | in φαίνω ϲοι ofendimus, quia etiam φαίνω ϲέ dicere icet 4 κιρνῶ ϲοι om Β. er Hmiseisni locam in ~estim. ad init. β 184 exscriptum, ubi inter exempla ver- borum cum dativo iunctorum est stiam miseεo t5i ϲτορνύω A b, ϲτρωννύω CB. post hoc quoque verbum ϲοι add Bb | αὐλῶ] fol 85 A Β αὐλεν] αὐλοῦ B 6 γὰρ] aplius esset advereativum γοῦν ἔχεται om A. , add A 8 αὐλῶν] ἀκροατῶν ci. Dudithius β θ ιδηϲιν A. 16 νϲῳ τῷ] ἔν ἑαυτῷ CB 11 επιδεικνυται A, corr A διὰ] ὄι in ras A. . praepositio ix ita defδnmi potest, ut dicas immutationem insrumentorum feri etiam per inst uments. fortasseδιαεnpraἐναλλαγἡ scriptum crstadcorrigendam praepositionem. διαλλαγῆϲ nomen Ap. usurpat 259, 25 12 ϲυρζειν Bb αὐλπν CBb)

424

[*](De varietaie significationum nonnullorum verboru (ἀκούειν, ἀναγινώσκειν).)

Τὸ τοιοῦτον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπ’ ἄλλων ῥημάτων, εἴγε τὸ ἀκούει ποτὲ μὲν ϲημαίνει αὐτὴν τὴν μετάληψιν τῆϲ ἀκοῆϲ, ὡϲ ἔχει ἐπὶ τῶν ἤχων καὶ βόμβων κι φωνῶν κω βροντῶν. παϲῶν τῶν οὐκ ἐγγραμμάτων φωνῶν, ἐξ οὗ φαμεν καὶ ὀξθηκόοθϲ τινὰϲ εἶναι. ἀλλ᾿ ἔϲτιν ὅπου τὸ ϲυνιέναι τῶν ἠκουϲμένων· τὸ γὰρ

Νέϲτορα δ’ οὐκ ἔλαθεν ἰαχή {Ξ 1}

οὐχ ἁπλοῦν τι ϲημαίνει, ὡϲ οὐκ ἔλαθεν αὐτὸν ἡ φωνή, ἀλλὰ τοιοῦτόν [*](299 s) τι, μεταλαβὼν τῆϲ φωνῆϲ ϲυνῆκεν καὶ τὴν ἐν τοῖϲ πολέμοιϲ πρᾶξιν. [*](296 b) φαμὲν δέ γε καὶ οὕτωϲ, οὐκ ἀκούει ὁ δεῖνα τῶν λεγομένων, τουτέϲτι τῆϲ μὲν φωνῆϲ μεταλαμβάνει, οὐ μὴν τῶν δι’ αὐτῆϲ λεγομένων. ἔϲτιν κἀκ τρίτου, ἡνίκα νοεῖται τὸ ϲυγκατατίθεται τοῖϲ ὑπ’ ἐμοῦ λεγομένοιϲ, ἀκούει μου ὁ δεῖνα, ἐπήκοόϲ μού ἐϲτιν, καὶ πάλιν οὐκ ἀκούει, ἐξ οὖ γίνεται τὸ ἀνήκοόϲ ἐϲτιν ὁ δεῖνα. —

τοιοῦτόν ἐϲτιν καὶ τὸ

οὐδ’ ἐϲάκουϲε πολύτλαϲ δῖοϲ Ὀδυϲϲεύϲ {Θ 97}·

ἢ γὰρ κατὰ τὸν πρῶτον λόγον, οἷον τῆϲ φωνῆϲ οὐ μετέλαβεν διὰ τὸν ἐπιόντα θόρυβον· ἢ μετέλαβεν, οὐ μὴν τῷ Διομήδει ἐπείϲθη ἀντιϲτατοῦντοϲ θεοῦ. εἰϲ τοῦτο γοῦν τινεϲ ἀναφέρουϲι τὸ [*](Aaαvκ. β 186. Similis signifcationum varietas etiam in aHie verbis ob- servari potest, velut ἀκούειν modo simplicem audiendi actum denotat, modo efism. intellegendi vim habet, modo denique oboediendi.) [*](Axovκ. ὲ 181. atque de vern Βomerico θ 97 disputant, utrum iai ΒΙixes Diomedis vocem non audiverit propter tumultum pomae an noluerit οbtemperzre hortanti quam alteram interpretationem amlexi nonnulli Βomeri explsnsoores ad hunc locum refermnt 0lixis verba Κ 249, quibus ille deprecatus nimiam laudem simul deprecatur οbiurgationem.) [*](rssrκ. er Ans. exso. 7 - 8 Schol. B et Tοsnl. ad P 1: τὸ ἰδίωμα, φηϲίν, τῆϲ βοῆϲ οὐκ ἔλαθεν αὐτὸν ὡϲ πάλαι πολέμων εὖ εἰδότα. - 18 18 Post ea verbe, quibus Diomedes lixem θ 93- 96 hortatus eret, ut Mestori lsborsnti mccmrrreret, neve fugeret, sequuntur: ὦϲ ἔφατ’, οὐδ’ ἐϲάκουϲε πολύτλ. δ. Ὁ., ἀλὰ ππαρήῖξεν κοίλαϲ ἐr νῆαϲ Ἀχαιῶν, ad quae Aristonicus (p 139 Ht. Schol. A ad Θ 97) adnotavit: ἡ διπλῆ πρὸϲ τὸ ἀμφίβολον, πότερον οὐκ ἀντελάβετο καθόλου τῆϲ φωνῆϲ διὰ τὸν θόρυβον, ἢ ἀκούϲαϲ παρεπέμψατο· ὅπερ δέχεται ὁ Ἀρίϲταρχοϲ. err Ariston. ad 8 266 (p 145 Er.): ἡ διπλῆ, ὅτι πάντων ὑποϲτρεψάντων μόνοϲ ὁ Ιδυϲϲεὺϲ παρέμεινε πρὸϲ ταῖϲ ναυϲίν, ὡϲτε τὸ ἐπάνω εὐκρινὲϲ γίνεϲθαι, τὸ εkϲ) [*](Ans. omr., usca. scs. 1m A Βb. 1-p 426, 12 Τὸ τοιοῦτον-ρημάτων] hic excusus (ide Argum.) tam alienus est ab materia quam Ap. snteeedentibua εἰ subsequentibδos tracat, ut posteriori menni debδeri hand iniuria putaretur, isi dxmderetur exitm, ubi Ap. digressum se esse proftetur β 3 ἀκούειν Βb 3 κε βόμβων] βόμβων CB καὶ φωνῶν eiecit et φωνῶν post ἐγγραμμάτων inserdt ύhlig ante παϲῶν add xx Bb 1 4 ante φαμεν add κᾳ CBb καὶ post φαμεν om A b, add A CB ὅξυκόουϲ A B, ὀξυηκόουϲ A ~b ἕναι em B i θ post ἰαχὴ add clausυlam versus πίνοντά aερ Lμπηϲ CB β 7 A ng ἀκούει μετελαβε τηϲ φωνηϲ, ακeuει ϲυνηκε, ἀκούει ϲυγκατεθετο καί επειϲθη 1 8 δὲ γε κὶ Ab, δὲ Ϲ, γὰρ Β β 11 ante τρίτου add τοῦ B q 18 επηκουοϲ A. 13 δίνα A , corr A β 17 διομηδη A 1 18 mle θεοῦ add xo0 CBb)

425

Τυδείδη, μή τ’ ἄρ με μάλ’ αἴνεε μή τέ τι νείκει {Κ 249},

ἐφ’ οὗ δύναιτ’ ἀντιπαραιτηϲάμενοϲ τὸ ἄγαν ἐπαινεῖϲθαι ϲυμπαραιτεῖϲθαι καὶ τὸ μὴ ὀνειδίζεϲθαι· ἁρμόζει γοῦν τὸ ἐπιφερόμενον πρὸϲ ἀμφότερα,

εἰδόϲι γάρ τοι ταῦτα μετ’ Ἀργείοιϲ ἀγορεύειϲ {K 250}.

Οὕτωϲ ἔχει τὸ ἀναγινώϲκω. ἔϲθ’ ὅτε γὰρ ἀκούεται αὐτὸ μόνον ἁπλῆ ἀνάγνωϲιϲ, ἡνίκα καὶ παῖϲ φηϲιν οὐκ ἀνέγνων. ἢ καὶ τὸ ϲυναμφότερον αὐτῶν, λέγω δὲ τὸ ἐν διανοίᾳ καταγίνεϲθαι τῶν [*](297 b) ποιημάτων· φαμὲν γὰρ οὐκ ἀνέγνω ὁ δεῖνα Ἀλκαῖον, οὐκ ἀνέγνω Ὅμηρον. Ἔϲτιν ἐπ’ ἄλλων τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι, ὅπερ νῦν οὐκ ἐπιζητεῖ [*](293s) ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ· προυθέμεθα γὰρ ἅπαξ τὰϲ πλαγίαϲ ϲυντάξαι τοῖϲ ῥήμαϲιν, οὐ μὴν τὰ ποικίλωϲ παρυφιϲτανόμενα ἐκ τῶν ῥημάτων. κἂν οὕτωϲ δὲ μὴ ἔχῃ τὸ αὐλῶ τῇ νουμηνίᾳ, ϲαφὲϲ [*](Aauvν β 182, item ἀναγινώϲκω verbo varie utuntur, cum modo simplicem legmdi actum signifcet, modo simul inteHegendi. atque etiam eliis exemplis rem demonstrere licet, sed hoc alienum estab ea quam nunc ractamns materia. nam p3opositum est explicre οbHiqnοrum casuum cum verbδis constructSones. [atqne eiam qui loquitur αὐλῶ τῇ νουμηνίᾳ, audientibδns cantum libiarum se parare dicit: nam τῇ νουμηνίᾳ dativo nihil nisi tempus canmmdi sigmifcatur.]) [*](ἔφατ’ οὐδ’ ἐϲακουϲεο ὅτι ἑκουϲίωϲ παρεπέμψατο. et Herod pros. D. Schol. A ad Θ 4 (Π 59,21 Lt): διαφέρει τὸ ἀκούειν ἁπλῶϲ λεγόμενον τοῦ ὑπακούειν, ῇ ἐκ μὲν τοῦ ἀκούειν οἰόν τ’ ἐϲτὶν ἐκδέξαϲθαι καὶ τὸ μόνον ἀκοῦϲαι, μὴ μέντοι πείθεϲθαι τfϲ λεγομένοιϲ. οθτωϲ οὖν τινεϲ ἐδέξαντο εοὸδ’ ἐϲάκουϲε πολύτλ. δ. ~δ.r ἀκούϲαϲ γὰρ οὐκ ἔπείϲθη. διὸ ἐν ἑτέροιϲ δυϲϲεὺϲ ἔπαινούμενοϲ ὑπὸ τοῦ Διομήδουϲ παραι- τεται καὶ τὸ ἐπιϲκbπτεϲθαι, ἐν οϲ φηϲι εΤυδείδη μὴ τ’ ὄρ με μάλ’ ανεε μὴ τέ τι νείκει3. ἐν μέντοι τῷ ὑπακούειν τὸ πάντωϲ πείθεϲθαι τοῖϲ λεγομένοιϲ τοι ἑκόταϲ ἄκονταϲ. οὗτωϲ οὖν ἔχει καὶ τὸ ὑπήκοοϲ, Θϲπερ ὑποτεταγμένοϲ τινί (ex2 Lehre Arist. 147). Schol. V et Tοvν.ad Μ 249: τινὲϲ τὸν λόγον ἀνατεί- νουϲιν εἰϲ τὸ ἐπῇ φεύγειο (Θ 94).) [*](αxseε. xx Ans. exzo. 2 ἀντιπαραιτηϲdμενοϲ. peraptum hic hoc erbοum cum duabus praepositionibus compositum, cum Ulixes Diomedi obloquatur deprecsms nimiam laudem. ad optativum potentialem ὅν vocula carentem vide Adn. exeg. ad 64, 4 huius ed. - 7 τὸ ϲυναμφότερον αὐτῶν. vide Adn. erit - 12 426,3 vide Adn. crit.) [*](Ans. eur., masos. ss. is AΒb. 1 μή τέ τ] fn A. μηδετι, sed δετι in ras A in adn.Lndsichii haec lectio non invenior β ΒδυνιτA. ,o add Ab,δόναταιCB ἀντιπαραιτηϲάμενοϲ A. (sed τι ab A ) B, ἂν παραιτηϲάμενοϲ b β 4 εἰδόϲ] οϲι in ras ab A τοι ταῦτα]τοιαθτα B Ἀργείοιϲ]ιϲin res ab A β B desidera - mus κὶ ante τὸ γὰρ om B 6 post ἁπλὴ add A0B | ac] παϲ CB φηϲιν] ν om A .add A ἀνέγνω CB poster. καὶ om CB 7 ex τὸ ϲυναμφό- τερον αὐτῶν verbis elucet alicuid fnotercidisse. fortasse snteϲυναμφότερονomiesum ϲυνιέναι καὶ τὸ i Β post γὰρ tres litterae in A erasse: videtur fnisse alterum οὐκ οὐκ ἀνέγνω 5] fol 78ν A 1 8 post Ἑϲτν videtur ἔι ietercidisse 1θ προεΕεμεθα A , πρϲυθέμεθα A CBb ϲυντάξαι] an ϲυντάξειϲ 7 1 11 τὰϲ et παρυφιϲταμέναϲ CB | ποικίλαϲ B 12-p 426, 8 κᾶν-ἀκροωμένοιϲ hic into- lerabilia sunt, postquam Ap. professus est se ex digressione rediturum eene. fortasse ab Ap. scripta sunt 295, 7 post ϲημαινούϲηϲ et ilic omissa inque msr- gne ascripta perperam huc immigaerunt 1 12 oὅrω Bb δὲ om CB μὴ add hlig νοuμηνίᾳ] exitos vocis in νιαιϲ mutatum in A, ab A2 ?)

426

ὅτι πάλιν φέρεται ἐπὶ τὴν περιποίηϲιν τῶν ἀκουομένων· ἐν τῷ μὲν γὰρ καταζτήματι γίνεται τὰ τῆϲ ἐνεργείαϲ, περιποιεῖταί γε μὴν τοῖϲ ἀκροωμένοιϲ.

[*](Redit Apollonius ad recensenda verba quae dativum poscunt.)

Τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον, ὡϲ ἔφαμεν, ἔχει καὶ τὰ ἐπὶ τῶν ϲωμάτων, φέρω ϲοί, ἄγω ϲοί, πάλιν διαφορᾶϲ οὔϲηϲ τοῦ φέρω ϲέ καὶ ἄγω ϲέ. ὥϲτε ὁμολογεῖϲθαι ὡϲ ἅπαϲα τοιαύτη δοτικὴ ϲυνέχει ἐν ἑαυτῇ τὴν αἰτιατικήν, ἣν καὶ ἔξωθεν προϲλαμβάνει, ἄγω ϲοι τὸν παῖδα, φέρω ϲοι τὸν οἶνον, τέμνω ϲοι τὸ κρέαϲ, ἀναγινώϲκω ϲοι Ἀλκαῖον, κωμῳδῶ ϲοι τοὺϲ Ἐπιτρέπονταϲ· ὦν, ὡϲ ἔφαμεν, καὶ αἱ παθητικαί εἰϲιν ϲυντάξειϲ. — οὐκ ἀπιθάνωϲ δή μοι Ὅμηροϲ δοκεῖ οὐδὲ ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει τῶν πτώϲεων προτίθεϲθαι τὴν δοτικὴν τῆϲ αἰτιατικῆϲ, καθότι καὶ ταύτηϲ ἐϲτὶν ἐμπεριεκτική.

[*](Aaevκ. § 183, Item, ut modo diximus, cum dativo iunguntuz ea verba quae sigmifcant corporeum aliquid alieni dari sive parari, ex. gr. φέρω ϲοί, quo rursus ita difert φέρω ϲέ, ut τέμνω ϲέ ab τέμνω ϲοί. atque omnis huius generis dativus quodammodo complectitur simul accusstivum,quem etiam asciscit: ἄγω ϲοι τὸν παῖδα, φέρω ϲοι τὸν οἶνον, quae constructiones in psssitss quoque converti possunt. atque apte Homerus quoque videtur [plerumque] non dativum accusstivo, sed accusativum dativo hane ipsum ob causam praeponere, quia dativus accusativum complectitur [itaque utrote maior praecedere debet].)[*](TESTIM. ET ADN. EXEG 1 ad περιποίηϲιν cfr 294, 9. 295, 6. τῶν ἀκουομένων, eorum quae audiuntur. — 2 καταϲτήματι. cfr 198. 27 ἐν νυκτερινῷ καταϲτήματι. —4 ἔφαμεν: 294,17. — 6 ὥϲτε. vide Adn. crit. — 9 πιτρέποντεϲ fabula Mensndzi,quae nunc ab inferis in itam rediit. —ἔφαμεν: 294, 26. — 10 οὸδ’ ἀπι- θάνωϲ, haud inepte, cx 6, 20. 41, 15. 50,17. 51,1. 71, 14.— 12 ἐμπεριεκτκὴ, cfr supra 6 ϲυνέχει.)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 —2 ἐπὶ-γίνεται om B |ἀκουομένων] ακροομενων A, sed inter priun et alterum o erasum est υ; ἀκροωμένων CΒb , ὲν μὲν γὰρ τῷ Βb, ἐν τῷ μὲν sine γὰρ Ϲ || καί ante τὰ om A1 , add A 5 ante ὄγω add καὶ CB (sed non A, quod ex Βekkeri adnotafione colligas) τοῦ] in A υ erasum || 6 ὥϲτε. quod ab omonibus agnoscitur, omcmes huiuemodi dativos comylecti accusativum, id dicere non licet antecedentibus effici. videntur nonnulla ente ὥϲτε omiess esse primum et alterum verbi ὁμολογεῖϲθm A mutavit in ω. fortssse ὡμολογῆϲθαι Ap. scripsit | ϲυνεχειν A, sed ν adrasum || 9 κομωδω A | mg εππιτρεποντεϲ μενανδρου || αί om CB αππειθανωϲ A. (ut 6, 20. 67, 28. 332, 28. de pron. 110,17) δή μοι Ab, δηλοῖ B 11 —12 οὐδὲ Ab, δ’ οὐδ’ B, δὲ sine negatione . delen iubet οὐδὲ RSchneider comm. 151, quia Homerus tamtum absit ut aeeusativum Ante dativum ponere soleat, ut cont tra praeponet plermmque dativum aecuestivo. at unde οὐδὲ huc nrepsit? fortasse Ap. οὐδ’ ἀπιθάνωϲ scripsit, atque οὐδὲ in mg archetypi nostrorum codicum ascriptum, ut pro οὐκ eobstitueretur, non eubstimtum, sed adiectum est | ϲυντάξει] ει in ras A atque post ει etiem duarum littererum rasura. A videtur scripsisse ϲυνταξεων | δοτικν add Uhlig et RSchneider; Schoemann*, qui οὐδὲ refinebat, voluit τῆϲ δοτικῆϲ τὴν αἰτιατικὴν)

427