De constructione

Ἔϲτιν δὲ καὶ οὕτωϲ φάναι. κἂν παρὰ τὸ δέκατοϲ ἦν ἡ ϲύνθεϲιϲ, τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἐν λόγῳ τὴν τοῦ οὐδετέρου ϲύνθεϲιν ἀνεδέχετο. εἴ τι γὰρ παρὰ ἀριθμὸν ϲύγκειται, [*](201 s) τοῦτο ἐκ κοινότητοϲ τοῦ ἀριθμοῦ παρελαμβάνετο, οἷον οἱ τέϲϲαρεϲ - αἱ τέϲϲαρεϲ τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ, τρεῖϲ-τρειϲκαιδέκατοϲ, οἱ λοιποὶ [*](201 b) ἀριθμοί. οὐ δὴ οὖν παρὰ τὸ εἶϲ ἐδύνατο τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἐγγίνεϲθαι, ὅτι μὴ κατηγορεῖτο καὶ τὸ θηλυκόν· οὐδὲ μὴν παρὰ τὸ μία, ὅτι μὴ ϲυγκατηγορεῖτο καὶ τὸ ἀρρενικόν. καὶ εἰ ἀμφότερα τὰ γένη ϲυνωθεῖται εἰϲ τὰ οὐδέτερα (τὸ γὰρ οὗτοϲ καὶ αὕτη εἰϲ ἓν ϲυνωθεῖται τὸ τοῦτο, καὶ [*](ARGVM. § 12. Deinde hoc quoque dicere licet: etiam si ἑνδέκατοϲ non ab ἕνδεκα derivatum, sed ex ἕν et δέκατοϲ compositum est, non caret vox ratione. nam ubi nasculinum et feminum genus numerorum cardinalium forma utuntur comuni, haec componitur in ordinalibus, velut τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ et τρειϲκαιδέκατοϲ dicitur. sed ubi feminina forma numeri cardinalis distat ab masculina, ut in εἶϲ μία, neutra locum habere in compositione poterat, quia aut) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 —279, cfr EM 766, 48: Ἐὰν οἱ ἀριθμοὶ ἐκ τῶν ἀρϲενικὼν ϲυντίθενται ὅρων, ὁ τριϲκαιδέκατοϲ καὶ ὁ τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ, καὶ οὐκ ἀπὸ τῶν οὐδετέρων τριακαιδέκατοϲ καὶ τέϲϲαρακαιδέκατοϲ, διὰ τί μὴ ἐγένετο καὶ ἀπὸ τοῦ εἰϲ εἱϲδέκατοϲ, ἀλλ᾿ ἀπὸ τοῦ οὐδετέρου ἑνδέκατοϲ; ἐπειδὴ οἱ ἀριθμοὶ ϲυντιθέμενοι τὴν αὐτὴν ἀρχὴν θέλουϲι φυλάϲϲειν ἐπὶ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ θηλυκοῦ· οἶον τριϲκαιδέκατοϲ τριϲκαιδεκάτη τὸ δὲ εἰϲ οὐ λέγεται ἐπὶ θηλυκοῦ ὥοπερ οἱ τρεῖϲ καὶ αἰ τρεῖϲ, ἵνα ἦν εἱϲδέκατοϲ εἱϲδεκάτη. εὐλόγωϲ οὖν ἀπὸ τοῦ ἕν γέγονεν, ἵνα γένηται ἑνδέκατοϲ καὶ ἑνδεκάτη πολλάκιϲ γὰρ τὸ οὐδέτερον ἐπὶ ἀρϲενικοῦ καί θηλυκοῦ τίθεται, ὡϲ λέγομεν ἐπὶ ἀρϲενικοῦ οὐδέτερον τὸ παιδίον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ θηλυκοῦ ὁμοίωϲ . . . Ἰϲτέον ὅτι τοῦ τριϲκαιδέκατοϲ ἡ ϲύνθεϲιϲ οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ τρίϲ ἐπιρρήματοϲ, ἀλλ᾿ ἀπὸ τοῦ τρεῖϲ ὀνόματοϲ· δηλοῖ γὰρ ἡ ϲημαϲία, ὅτι τὸ τρίϲ ἐπίρρημα τὸ τριϲϲὸν δηλοῖ. —7 κατηγορεῖτο. subiectum huius passivi etiam 38, 22 id est, de quo quid praedicatur (24, 19 habemus usitatam constructionem).) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ad παραποτάμιοϲ adnotat Bekker, Plutarchum Syllae 16, 6 Parapotamios memorare in Boeotia Cephisi accolas, sed. recte maiorem litteram initialem non tribuit nomini in Apollonii verbis, quod fieri vetant verba μένει ὁ δεῖνα | δινα A | οὕτω LCBb ‖ 2 κἂν εἰ scrib vult GHermann ad Vigerum 836 ed. IV. Bekker defendit κἂν cum indicativo coniunctum laudato Coraae iudicio, quod exscripsimus in Adn. cr. ad 97, 10 huius ed. ‖ ἐνεδέχετο L ‖ 4 ἐν κοινότητι L | ἀριθμοῦ] contra omnium codicum auctoritatem γένουϲ b, ut 55, 2 invitis codicibus scripsit κοινότητα τῶν γενῶν pro κοιν. τῶν ὀνομάτων. at κοινὰ non solum genera vocantur, sed etiam nomina et formae numeralium, quae utriusque geneeris eunt | παραλαμβάνεται B ‖ 5 τεϲϲαρεϲκαιδεκαιδεκατοϲ A1, corr A | ante τρεῖϲ add οἱ τρεῖϲ αἱ b cum et Porto | τρεῖϲ om LϹ, τρεῖϲ τρειϲκαιδέκατοϲ om B ‖ 6 δὴ] δει A. ‖ 7 κατηγοποῖτο LCB ‖ 7 —  8 καὶ τὸ—ϲυγκατηγορεῖτο om L, ubi subsequens τὸ ἀρρενικόν L mutavit in τοῦ ἀρρενικοῦ et in mg add καὶ τοῦ θηλυκοῦ. B pro καὶ τὸ θηλυκόν —ἀρρενικόν exhibet τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τοῦ θηλυκοῦ ‖ 7 — 9 θηλυκόν—οὐδέτερα τὸ om C ‖ 8 καὶ εἰ om b cum et Porto. post εἰ et A et L Habent rasuram 2 — 3 litterarum, fortasse τα deletum post ἀμφότερα add δὲ b cum et Porto 9 τὸ οὐδέτερον ci. Egenolff*. pluralis defendi potest ita, ut interpretemur: in voces neutrius generis)

Ἔϲτι γε μήν, ὡϲ προείπομεν, ϲυνεκτικωτάτη αἰτία τοῦ ἀκαταλλήλου [*](Potissima incongruentiae causa in flexionibus vocum posita est.) ταλλήλου ἥδε. Τῶν μερῶν τοῦ λόγου ἃ μὲν μεταϲχηματίζεται εἰϲ ἀριθμοὺϲ καὶ πτώϲειϲ, ὡϲ τὸ ὄνομα καὶ τὰ ἄλλα ὅϲα δύναται ἀριθμὸν μετὰ πτώϲεωϲ ἐπιδέζαϲθαι· ὃ δὲ εἰϲ πρόϲωπα καὶ ἀριθμόν, ὡϲ τὰ ῥήματα καὶ αἱ ἀντωνυμίαι· ἃ δὲ εἰϲ γένη, ὡϲ τὰ προκατειλεγμένα ὀνόματα [*](202 s) καὶ ὅϲα δύναται γένουϲ διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι· τινὰ δὲ οὐδὲ ἓν τοιοῦτον ἐπιδέχεται, ὡϲ τὰ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφερόμενα, ὥϲπερ οἱ ϲύνδεϲμοι καὶ αἱ προθέϲειϲ καὶ ϲχεδὸν ἅπαντα τὰ ἐπιρρήματα.

Τὰ δὴ οὖν προκείμενα μέρη, μεταληφθέντα ἐξ ἰδίων μεταϲχηματιϲμῶν εἰϲ τὰϲ δεούϲαϲ ἀκολουθίαϲ τῶν προκατειλεγμένων ἀριθμῶν [*](202 b) ἢ προϲώπων ἢ γενῶν, τῇ τοῦ λόγου ϲυνθέϲει ἀναμεμέριϲται εἰϲ ἐπιπλοκὴν τοῦ πρὸϲ ὃ δύναται φέρεϲθαι, εἰ τύχοι πληθυντικὸν πρὸϲ πληθυντικὸν κατὰ τὴν τοῦ αὐτοῦ προϲώπου παρέμπτωϲιν, γράφομεν ἡμεῖϲ, γράφουϲιν οἱ ἄνθρωποι. τὸ γὰρ ἐν διαβάϲει τοῦ προϲώπου οὐ πάντωϲ ἐξαιτήϲεται τὸν αὐτὸν ἀριθμόν· οἶόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι τύπτουϲι τὸν ἄνθρωπον ἢ καὶ πάλιν τύπτουϲιν τοὺϲ ἀνθρώπουϲ.

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ γένοϲ ϲυμπαραλαμβανομένων [*](ARGV. § 14. am quae suis flexionibus immutantur, ut numero vel persona vel genere cum aliis enuntiatorum partibus concinant, in componendis enuntiatis distribuntur ut copulentur cum eis, ad quas pertinent, exempli gratia pluralis vox cum plurali, si eadem persona inest etiam in altera voce: γράφομεν ἡμεῖϲ. sin transitus fit in aliam personam, non flagitatur idem numerus, quamquam non excluditur: velut τύπτουϲι τοὺϲ ἀνθρώπουϲ ficere licet, verum etiam τύπτουϲι τὸν ἄνθρωπον.) [*](ARBVM. § 15. Eadem ratio est earum vocum, quarum genus vel casus ad) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 9 Prisc. XVII § 153 182, 26 H.: quae sunt igitur declinabiles, cum ex propriis figurationibus ad conuenientes supra dictorun numerorum vel generum vel casuum vel personarum vel temporum consequentias accipiuntur, orationis constructione, id est dispositione, ad aptam coniunctionem ferri debent, ut puta singulare ad singularem et plurale ad pluralem, cum ad unam eandemque refertur personam intransitive, ut ego Priscianus scribo intellegens et nos oratores scribimus intellegentes. cum enim transitiva sunt vel fractiva, licet diversis uti numeris, ut docemus discipulum ef docemus discipulos. — 2 ἀκολουθίαϲ, consequentes flexiones. vide RSchneideri comm. 21. — 3 ἀναμεμέριϲται. hoc verbum, quod dividendi et tribuendi notiones complectitur. hic usurpatur de ea distributione, qua flexiones vocum attribuuntur constructionibus idoneis. ita etiam 205, 21. 225, 18. [de adv.] 205. 16 voces casuales in casus ἀναμεριϲθῆναι dicuntur, ut idem fere valeat verbum quod fecti, 213, 19. (ἔνδον adverbium ἀνεμερίϲθη ἐξαιρέτωϲ [de adv.] 205, 19, quia soli ϲχέϲει ἐν τόπῳ tributum est coniunctiones, quae cum omnibus casibus, generibus, personis indifferenter copulari possunt, non uni horum tributas dicere licet, unde intelegendum est 204, 13: ϲύνδεϲμοι εἰϲ οὐδὲν τῶν προκατειλεγμένων ἀναμεριζόμενοι; constructio pronominum personalium ἀνεμερίϲθη in inclinatam et recto tenore prolatam 127, 26.) — 5 παρέμπτωϲιϲ nomen non solum nbi vox vel littera interponitur usurpat Ap. (ex. gr. 40, 25. 202, 19. 217, 2), sed etiam ubi simul significatur aliquid, ut idem fre valeat atque παρέμφαϲιϲ. vide 161, 24. 203, 22. 251, 5. — 9—p 281, 11 Prisc. XVII § 154 et 155 p 183, 9 H.: eadem est ratio et) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 3 τοῦ bis scr. L | λόγου] fol 120v L | ϲυνθέϲει] ThMatthias II 607 ϲυντάξει poscit propter Prisciani 5 τοῦ om C ‖ 6 τὸ A1, τὰ A2LCBb. cfr lon. 2 pag. seq. 7 ἐξαιτήϲεται]εται τον A2 in ras αὐτὸν om omnes codd, add b cum et Porto ‖ 8 καὶ om LCBb 9 κἀπὶ A2LBb ‖ 9 ante γένοϲ add τὸ B | cυμμεταλαμβανομένων ci. Uhlig. nam de eis vocibus loquitur Ap., quae ad eas quibuscum coniunctae sunt accommodantur. cfr 161, 21, nbi: οὔ φαμεν, inquit, τῶν ἐμοῦ ἀγρῶν . . . , ἀλλὰ κατὰ ϲύνταξιν τὴν τῶν ἐπιφερμένων ϲυμμεταλαμβάνομεν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, τῶν ἐμῶν ἀγρῶν)

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν γενῶν. φήϲομεν γὰρ οὗτοι οἱ ἄνδρεϲ, ἢ καὶ κατὰ πλαγίαν πτῶϲιν τούτουϲ τοὺϲ ἄνδραϲ· πάλιν γὰρ [*](203 s) τὸ ἐν μεταβάϲει τοῦ προϲώπου ἀδιαφορήϲει καὶ κατὰ γένοϲ καὶ κατὰ ἀριθμόν, τούτουϲ γυνὴ ὕβριϲε. περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παραθέϲει χρῆϲθαι· προφανὲϲ γὰρ τὸ λεγόμενον.

περ οὖν, ὡϲ προείπομεν, μὴ ἐπιϲυμβαίη τινὶ λέξει τούτων [*](203 b) διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι, ἀδιαφορήϲει τὸ ἐπιπλέκεϲθαι ἅπαϲιν τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ, λέγω γένεϲι διαφόροιϲ, πτώϲεϲιν, ἀριθμοῖϲ, προϲώποιϲ, ἄλλοιϲ τοῖϲ δυναμενοιϲ τοιοῦτό τι ἀναδέξαϲθαι· οὐ γὰρ δή γε ἔλεγχον ἔχει τὸν ἴδιον μεταϲχηματιϲμόν.

Ἔϲτω γὰρ ϲύνταξίϲ τιϲ τοῦ καλῶϲ ἢ τῶν ὁμοίων ἐπὶ παντὸϲ προϲώπου, ἐπὶ παντὸϲ ἀριθμοῦ, ὅτε φαμὲν καλῶϲ ἔγραψα ἢ καλῶϲ γράφω ἢ καλῶϲ γράφετε, καὶ ἐπὶ τῶν μεταϲχηματιζομένων χρόνων, λέγω τοῦ ἔγραψα ἢ γράψω. ἡ δὴ [*](ARGVM. § 17. sI vox aliqua plane caret flexionibus, [plerumque] indifferenter copulabitur cum diversis geneeribus, casibus, numeris, personis, ceteris, quibus accidere potest, ut cum tali voce immutabili copulentur. neque enim. coarguetur incongruentiae flexionibus propriis eiusmodi vox.) [*](ARGVM. § 18. Si enim habes καλῶϲ adverbium coniunctum cum diversis persenis, numeris, temporibus, constructionem appareti congruentem esse, quis omnia adverbia, quae nec numerorum nec personarum nec modorum nec temporum significationem recipiunt, liberam habent quamlibet copulationem, cum propter) [*](TESTIM. ET ADN. SEXEG. 1 προείπομεν: 201, 23. — 2— 8 Prisc. XVII § 172 196, 23 H.: Adverbiorum quaedam sunt, quae cum supra dictis omnibus accidentibus, tibus, id est diversis numeris et generibus et casibus et temporibus et personis, indifferenter ponuntur, ut non bonus vir, non bona mulier . . . , non boni viri, non bonae mulieris est . . . , non ego, non tu . . . , non facio, non) [*](studuit, magnam partem huius de congruentia et incon ruentia syntactica expositionis intercidisse, inductus praecipue a Prisciano, qui post conversa verba περιϲϲὸν —λεγόμενον pergit 183, 20 H.: illud tamen sciendum, quod per figuram, quam Graeci ἀλλοιότητα vocant, id est variationem, et per πρόληψιν vel ϲύλληψιν . . . et per ζεῦγμα . . . et concidentiam, quam ϲυνέμπτωϲιν Graeci vocant, vel procidentiam, id eet ἀντίπτωϲιν, ef numeri diversi et diversa genera et diversi casus et tempora et personae nom solum transitive et per reciprocationem sed etiam intransitive copulantur, quae diversis auctorum exemplis tam nostrorum quam Graecorum necessorum esse duximus comprobare. quae verba sequitur usque ad § 196. 22 schematologia multis utriusque linguae documentis illustrata, quam non magis ex Apollonii libro haustam esse credere licet, quam copiosam graecarum et latinarum constructiionum comparationem, qua finem imposuit Priscianus libro institutiionum ultimo. Etiam ThMatthias II 607 in diligentissima Apollonianae et Priscianese exponitionis comparatione Buttmanni opinionem improbavit) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. μὴ om B | τουτων A, τοῦ τὴν L1C, τὸ τὴν L4Bb ‖ 2 post διάκριϲιν add δυνάμενον προφανῶϲ Lb, δυνάμενον B ποιήϲαϲθαι] προϲποιήϲαϲθαι L1B, προϲ induxit L4 | προκατειλεγμένοιϲ] προ om LCBb, add in mg A ‖ προϲώποιϲ] οιϲ in mg A ἄλλοιϲ] οιϲ in ras A2 ‖ 4 τοιοῦτον LCBb, | οὐ γὰρ] fol 50 r A. | ἔλεγχον ἔχει] ἐλέγχουϲι LCB ‖ B post τιϲ add τηϲ A, in L post τιϲ tres fere litterae erasae ‖ 6 ὅτε] ὅτι B ‖ 7 ἔγραψα] videtur ἔγραψαϲ scribendum esse, quia ἔγραψα ab γράφω nec persona nec numerodiffert | prius et posterius om A1, add A pro posteriore καλῶϲ L habet κακῶϲ | γράφετε] γράφεται AL, quod si reciperetur, deesset exemkplum καλῶϲ adverbii cum plurali coniuncti ‖ 8 μεταϲχηματιζομένων] fol 121v L | τοῦ] τοῦτ᾿ ACB | ἔγραψα] ψα evanuit in L | γράψν] γράφω LC | δὴ] δὲ LCB)

Ἔνθεν πάλιν τὰ τετμημένα τῶν ἐπιρρημάτων εἰϲ διαφόρουϲ χρόνουϲ τοῖϲ μὲν διαφόροιϲ προϲώποιϲ καὶ ἔτι ἀριθμοῖϲ ϲυντάϲϲεται, οὐ μὴν τοῖϲ τοῦ [*](constantem suam formam incongruentiae coargui non possint. neque vero idem observare licet in καλόϲ nomine, quod tertiae personae et singularis numeri est ideoque non copulatur nisi cum verbis eiusdem personae numerique. sed temporibus verbi omnibus adiungi potest, quia nulla ei subest notio temporalis.) [*](ARGVM. § 19. Ea autem adverbia, quibus singulorum temporum notio inest, cum personis quidem numerisque diversis indifferenter iungi possunt, sed non possunt cum verbis futuri vel praesentis temporis fungi ea, quae praeteritum) [*](facis . . . ; similiter bene, male . . . possunt supra dictis omnibus apte adiungi et cfr de adv. 123, 1: φαμὲν δὲ καθολικῶϲ ϲυνεῖναι τοῖϲ ῥήμαϲι τὰ ἐπιρρήματα ἢ μερικῶϲ, ἐπεί τινα μὲν ϲύνοιϲτά ἐϲτι, ϲημαϲίαϲ οὐκ ἀντικειμένηϲ, ἁπάϲαιϲ ταῖϲ ἐγκλίϲεϲιν, ἅπαϲι 〈τοῖϲ χρόνοιϲ, ἅπαϲι〉 τοῖϲ προϲώποιϲ, ὡϲ ἕνεκα ὑποδείγματοϲ τὸ καλῶϲ ἔϲτι παραλαμβάνειν.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἐκ τοῦ ὁμοριφοῦϲ. Schoemann * ═ἐκ τοῦ μὴ μεταϲχηματίζεϲθαι. cfr Arg. — 6 τὸ τρίτον ἑνικὸν, scil πρόϲωπον. — 7 παρέμπτωϲιν vide Adn. exeg. ad 280, 5 huius ed. —8—p 284, 3 Prisc XVII § p 197, 28 H.: sunt adverbia, quae propre diversis temporibus adiungi nem possunt, ut heri feci, nunc acio, cras faciam. et cfr de adv. 123, 16 — 24 Τὰ χρονικὰ ἐπιρρήματα ϲυμφωνοῦϲαν τοῖϲ τοῦ ῥήματοϲ χρόνοιϲ ποιεῖται ϲύνταξιν. οἶον τὸ ἐχθέϲ παρῳχη μένῳ ϲυντετάξεται, ἐχθὲϲ ἔγραφον, ἐχθὲϲ ἔγραψα. τὸ γὰρ αὔριον, ἀντικείμενον τῷ παρῳχημένῳ, οὐ ϲυντετάξεται ἤ πόλιν τοῖϲ ὁμολογοῦϲι τὸ 〈μὴ〉 παρῳχῆϲθαι,) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 τῶν ante ἐγκλίϲεων om A1, add A2 | ἐγκλίϲεων] πτώϲεων omnes libri, emendavit RSchneider comm. 142 ad 123, 3, qui h. l., ubi verborum flexiones enumerentur, casus locum non habere recte iudicat (nam participium a veteribus grammaticis a verbo seiungi), contra deesse modorum mentionem, de quorum cum adverbiis copulatione Ap. subsequenti expositione 204, 2—9 egit. nec dubitationem movere debet Prisciani locus in Testim. ad 2—12 exscriptus: nam ibi non solum de verborum et adverbiorum constructione sermo est ‖ 3 παρεδέχετο L | ακϲωτον A1, corr A2 ‖ 4 ἔκ του ὁμοειδοῦϲ voluit Dudithius non intellecta tradita scriptura | καλωϲ A atque in L rasura o ex ω factum ‖ τε] γε ALC ‖ 6 αὐτὸ] ὁ in ῶ mut. L4, αὐτω Ϲ, αὐτὸ μόνον malit Bekker | ἑνικὸν] γενικον A, in quo latere γ΄ ἑνικὸν perspexit AButtmann, sed perperam pro αὐτὸ legi iubet τοῦ et γ′ in τρίτου convertit. intercidit τὸ et ante τὸ fort. etiam μόνον | του γραφειν A, τὸ γράφει LCBb 〈sed in L rasura unius litterae et post ὁ et post ει). post γράφει add τοῦ LB, quod videtur ortum esse ex infinitivi articulo ‖ 6 καλῶϲ AL, item Ϲ, sed cum supra scripto ὸ ‖ 7 prius καλὸϲ] καλῶϲ A L | κἀπε A2LCBb posteriius κολόϲ] καλωϲ A ‖ 9 ante τετμημένα habet τεταγμένα τῶν ἐπὶ L sed. inducta μὲν) μέντοι L ‖ 10 οὐ μὴν om LCB)

Ἔϲτι καὶ ἐκ ϲυνδέϲμων τὸ τοιοῦτο παραϲτῆϲαι, ὡϲ εἰϲ οὐδὲν [*](2. de coniunctionibus.) ἀναμεριζόμενοι τῶν προκατειλεγμένων ἀδιαφοροῦϲι τὰϲ ϲυνδέϲειϲ ποιεῖϲθαι πρὸϲ γένη διάφορα ἢ πτώϲειϲ ἢ διακρίϲειϲ προϲώπων. εἰ γοῦν τιϲ πάλιν μερικὴ γένοιτο ἐπ᾿ αὐτῶν διαφορά, ἀπολειφθείη ἂν πάλιν τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντάξεωϲ διὰ τὸ ἐγκείμενον τοῦ ϲυνδέϲμου. ὑπὲρ δὲ τοῦ μὴ περὶ ϲυνδέϲμων ἄρτι λέγεϲθαι αὐτὸ μόνον ἑνὶ ὑποδείγματι [*](ARGVM. § 20. Etiam coniunctiones si non sunt singulis casualium aut verborum flexiionibus tamquam propriae assignatae, construuntur indifferenter cum diversis generibus, casibus, personis. sin autem eam differentiam habet usus coniunctionis, ut parti tantum flexionum adiungi possit, generalis illa constructionis licentia deficit porpter eum qui coniunctioni inest sensum. quod uno exemplo demonstrare hic sufficiat.) [*](Thr. utrumque in adverbiorum numo ducit, εἴθε adscribens τοῖϲ εὐχῆϲ ϲημαντικοῖϲ (p 76 .4 U.), ἄγε autem τοῖϲ παρακελεύϲεωϲ (p 82, 1). ex Apollonianis scriptis cfr de adv. 123, 10 καί τινα τῶν ἐπιρρημάτων εἴργεται τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. τὸ ἄγε παρακελευϲτικὸν οὐ τετάξεται ϲὺν ὁριϲτικῇ προφορᾷ, ἀλλ᾿ οὐδὲ εὐκτικῇ ἄλλῃ τινὶ ἢ μόνῃ τῇ προϲτακτικῇ, οὕτωϲ ὥϲτε καί τὰ ἀμφίβολα τῶν ῥημάτων τῇ ἰδιότητι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπολύεϲθαι τῆϲ ἀμφιβολίαϲ διὰ τῆϲ ἰδίαϲ αὐτοῦ παραθέϲεωϲ. τὸ λέγετε ὁριϲτικόν, ἀλλ᾿ οὐ τὸ ἄγε λέγετε, ἄγε τύπτεϲθε. ad εἴθε cfr etiam infra 248, 2—20.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἐξεθέμεθα: de adv. 123, 1 —125, 4. — 5 εἰρήϲεται: promisso stetit, siqnidem stetit, in ea ibri quarti pate, quae periit. — 6—8 Prisc. XVII § 175 198. 5 H.: Coniunctio quoque communiter cum omnibus supra dictis invenitur, sd et generibus, casibus, numeris, temporibus, personis, ut vir et mulier, virorum et mulierum . . . si facio et si faciam. — 7 ἀναμεριζόμενοι. vide Adn. ex. ad 280, 3 huius ed. — προκατειλεγμένων. cfr 203, 3. — 9 μερική. cfr de adv. 123, 1 in Testim. ad 203, 2—8. — 9 —10 ἀπολειφθείη verbi subiectum est ἡ διαφορά ═ οἱ ϲύνδεϲμοι, ἐφ᾿ ὦν μερικὴ διαφορὰ γίνεται (vide Arg.). ἢ προκειμένη ϲύνταξιϲ ea est, in qua οἱ ϲύνδεϲμοι ἀδιαφοροῦϲιν. ad τὸ ἐγκείμενον τοῦ ϲυνδέϲμου cfr 340, 4 τὸ ἐγκείμενον τῆϲ δοτικῆϲ. AButtmann mire interpretatur; so dürfte doch die Einschaltung eines Abschnittes über die Konjunktionen dem Zweck der Untersuchung etwas zu fern liegen.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 4 τῆϲ τοιαύτηϲ—ἐπιρρημάτων om A1, add A2 in mg ‖ 3 pro posteriore ϲύνταξιν exhibentt ὡϲ L in multo ampliore rasura et CBb, ubi τὴν τοιαύτην refertur ad antecedens ϲύνταξιν ν ‖ 4 καὶ om C 6 τοιοῦτον LCB | εἰϲ] τίϲ | ουδενα A, cuius α ex initio subsequentis verbi ortum est ‖ 7 ἀδιαφοροῦϲι] initialem litteram om A1, add A2 | ϲυνδέϲειϲ] δ ex θ factum in L ‖ 8 ante διάφορα rasura 1—2 litterarum in L | εἰ] fol 122v L ‖ 11 περὶ om C ‖ ϲυνδεϲμον A1, corr A2)

Ὁ δὲ ἄν ϲύνδεϲμοϲ αὐτὸ μόνον ἐκ τηρήϲεωϲ εἴρηται ὡϲ παρῳχημένοιϲ ϲυντάϲϲεται, ἐξῃρημένου πάλιν τοῦ παρακειμένου. [*](205 s)  ἐφ᾿ ἧϲ ϲυντάξεωϲ εἰ ἔροιτό τιϲ, ἐν τῷ γράψω ἄν παρὰ τί τὸ ἀκατάλληλόν τάλληλον ἐγένετο, οὐκ ἔϲτι φάναι ἢ μόνον ἐκ τῆϲ ἀντιλήψεωϲ, ὃ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν· οὔτε γὰρ ἀριθμοῦ ἀνθυπαλλαγὴ οὕτε ἄλλου του, ὃ δύναται διελέγξαι τὸ ῥῆμα μὴ ϲυμπληθυνόμενον ἢ ϲυγχρονούμενον ἢ [*](205 b) ϲυνδιατιθέμενον. ἦν δὲ τὸ αἴτιον τοῦτο. τὰ γεγονότα τῶν πραγμάτων ὁ ϲύνδεϲμοϲ ἀναιρεῖν θέλει, περιιϲτάνων αὐτὰ εἰϲ τὸ δύναϲθαι, ἔνθεν καὶ δυνητικὸϲ εἴρηται. τὸ μὲν γὰρ ἔγραψα ἢ τὸ ἔγραφον ἢ τὸ ἐγεγράφειν [*](ARGVM. § 21. ἄν coniunctio cum praeteritorum tantum indicativis construitur idque perfecto tempore excepto. iam siquis interrogaverit, cur γράψω ἄν incongruum sit, non licet respondere, in ὄν voce aut numeri aut temporis aut affectionis vim inesse, ex qua appareat verbo coniuncto alium numerum aut aliud tempus aut aliam affectionem significari. sed haec est illius incongruntiae causa quae facta esse verbo aliquo dicuntur, tollit (negat) ἄν coniunctio, non revera ea facta esse significans, sed posse tantum vel potuisse feri [siquid aliud esset vel fuisset]  iam ἔγραφον et ἔγραψα et ἐγεγράφειν denotant ea, quae partim) [*](RESTIM. ET ADN. EXEG. 1 αὐτὸ μόνον cum τηρήϲεωϲ iungendum est, non eum παρῳχημένοιϲ ex sola observatione, non ita ut simul ratio rei perspecta sit. sed subaudiendum est μόνοιϲ ad παρῳχημένοιϲ, atque etiam τῆϲ ὁριϲτκῆϲ ἐγκλίϲεωϲ subaudiendum esse patet: optativum cum ἄν coniunctum, quo ipse saepissim utitur Ap., hic neglegit. εἴρηται, scil ab aliis grammaficis, qui rationem usus. non curant. — 4 ἀντίληψιϲ vocabulum perverse interpretatur Portus: aliud nihil responderi potes, quam ἔν τῇ ἀντιλήψει, hoc est in usurpatione particulae contrarium sensum recipientis, quae facit orationem incongruam. quasi legatur ἐξ ἀντιλογίαϲ. etiam perversius AButtmann, qui hic et 113, 28 idem valere ἀντίληψιϲ opinatur ac latinogermanicum Anticipation! Schoemann * adnotat, pro ὃ ponendum esse ὅ τι, videlicet interrogativum ex ἀντιλήψεωϲ pendens at non ex ge nerali perceptione, qus comoscimus, quid incongruum sit, intelegimus causam. eius usus, de quo sermo est, sed ex cognitione proprii ἂν voculae sensus. itaque videtur tale quid intercidisse: τῆϲ ἰδίαϲ τοῦ ἂν δυνάμεωϲ (cfr 9, 21), et ὃ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν ut enuntiatum relativum cum φάναι coniungendum esse: nom licet dicere id quod incongruens est. — 5 ἀριθμοῦ ἀνθυπαλλαγή. vide Argum. — 6—7 μὴ ϲυμπληθυνόμενον —ϲυνδιατιθέμενον. nen eodem numero (ex. gr. plurativo) prolatum atque ὄν, aut non eodem tempore aut non eadem affectione (activa vel passiva vel medi). cfr Argum. et ad ϲυμπληθύνε θαι 224,26. 2363 (54, 17). — 7—9 ἂν et κέν ab Dionysio Thr. inter ϲυμπλεκτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ numerantur (89.2 U.) et inter παραπληρωματικούϲ (22, 1). δυνητικόϲ appellatio apud Apollonium etiam infra 265, 15 occurrit idque plurali numero, quis κέν, ut par erat, idem nomen invenit, cuius nominis sensum illustrat schol. Vatic. in) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 περι του αν ϲυνδεϲμου A in mg | 3 εἰ in ras et CBb, om L1, ἢ L | ἔροιτο] φέροιτο L1C, corr L το τιϲ εν] fol 50v A ‖ 5 ἀνθυπηλλάγη LCB ‖ 6 διελέγξει in L. ex διαλῆξαι factum, ut videtur | ϲυμπληθυομενον A, sed 236, 3 A. quoque ϲυμπληθυνεται habet et 224, 26 ϲυμπληθυνθήϲεται | ϲυνχρονουμενον A, ϲυγχρονιούμενον B ‖ 7 ante γεγονότα add μὲ B ‖ 8 παριϲτάνων L (sed παρ in ras) et CB ‖ 9 δυνητικὸϲ] η in ras A2 | αν δυνητικοϲ AII in mg | γὰρ om B)

Αἱ δὴ οὖν λέξειϲ, ὡϲ προείπομεν, ἀναμεμεριϲμέναι κατὰ τὰϲ [*](206 s) ἰδίαϲ θέϲειϲ, τὰϲ ὁπωϲδήποτε παρεμπιπτούϲαϲ εἰϲ οὐκ ἐπιβάλλουϲαν θέϲιν διελέγχουϲιν διὰ τῆϲ ἐξ αὐτῶν ἀκολουθίαϲ. παρὸν πιϲτώϲαϲθαι ὧν ἠπορήϲαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ καὶ δι᾿ ὧν παραθηϲόμεθα. — τὸ ἐμοί ἐπὶ τρίτου οὐ τίθεται· ὑπὸ γὰρ ϲυζύγου τοῦ οἶ διελέγχεται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ οἶ οὐκ ἐπὶ πρώτου διὰ τὸν αὐτὸν [*](206 b) [*](ARGVM. § 22. Voces quae secundum eam quae eis convenit positionem in sermone distributae sunt [suis locis usurpantur, suos occupant], ipsae normam secutae coarguunt et expellunt eas voces, quae irrepunt in alienum locum: velut ἐμοί in tertia persona dici non potest, quoniam coarguitur οἶ voce, quae illam personam occupavit. neque minos similemque ob causam οἶ prima persona excluditur. αὐτόϲ vero etiam de prima et secunda persons dicitur, quia non exstant pronomina eiusdem elassis (ϲύζυγα), quorum quasi dominium est, nt primam vel secundam personam designent. hinc enim [sc quia formam in alieno loco positam prodit et repellit iusta] fit ut consequenter usurpentur ese voces, quae singulas personas vel alia accidentis diversis formis denotant.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 2 cfr Stoicorum doctrinam in Stephani scholio ad Dion. Thr. 251, 4 H. (891. 23 B.): ὁ δὲ παρακείμενοϲ καλεῖται (scil ὑπό τῶν Ϲτωϊκῶν) ἐνεϲτὼϲ ϲυντελικόϲ, τούτου δὲ παρῳχημένοϲ ὁ ὑπερϲυντέλικοϲ, et apud Prisc. VIII § 54 415, 23 H: sciendum, quod Romani praeterito perfecto non solum in re modo completa utuntur, in quo [an qua?] vim habet eius, qui apud Graecos παρακείμενοϲ vocatur, quem Stoici τέλειον ἐνεϲτῶτα nominaverunt, sed etam pro ἀορίϲτου accipitur. — 3 ἀπροϲδεήϲ ═ non patiens, ut 246, 17. 317, 23. — 4 δεδείξεται: ut videtur, in ea lib IV parte, quae periit. cfr 204, 11. — 5—p 289, 2 Prisc. XVII § 175 p 198, 10 H.: Sed ad pronominis ordinandi tractationem redeamus. sciendum quod coniugata pronomina, quae ϲύζυγα Aristarcus vocat, trium personarum primitiva seu derivativa invicen pro se poni per confusionem personarum ideo nec figurate possunt, quomodo nec verba, quia tres solas [lege singulas] voces in tribus personis habent: aei, tui, sui; mihi, tibi, sibi . . . — 5 ἀναμεμεριϲμέναι. vide Adn. ex. ad 280, 3 huius ed. — 8 ἠπορήϲαμεν: 195, 8.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἐνεϲτῶϲαν] ϲαν in ras A2. dubitari potest an A ἐνεϲτῶτοϲ scripserit. Schoemann*: melius aut παρῳχημένην aut ἐνεϲτῶτοϲ scripsisset ‖ 2 οὐδὲν om B ‖ 3 ante ἐν add ὡϲ LCB | οτι αυ λεγομεν γέγραφα ἄν AII in mg 4 δέδεικται LCBb, quod RSchneider comm. 267 praefert quia putat Apollonium hic remittere ad eam libri περὶ ϲυνδέϲμου partem, quae periit ‖ 5 Α δὴ] αι η in ras A ἀναμεμεριϲμέναι] ανα om A1, add A2 ‖ 6 παρεμπεϲούϲαϲ L 7 αὐτῶν] ων ex ηϲ factum in L ‖ 8 ἐν om A1, add A προειρημένοιϲ | B ‖ 10 prius καὶ] fol 123 v L | post το παρνα rasura in A)

καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ μὴ γενόμενον ἐν προϲώπου ἀκολουθίᾳ οὐδὲ παρὰ τὸ ἀκόλουθον τῶν προϲώπων ἁμαρτήϲεται, γενόμενόν γε μὴν ἐν γένουϲ ἀκολουθίᾳ καὶ πτώϲεωϲ καὶ ἀριθμοῦ οὐκέτι ϲυνοιϲθήϲέται παρὰ τὸ δέον τῶν προκειμένων· ἐμὲ γὰρ αὐτόν καὶ ἡμᾶϲ αὐτούϲ. — ϲαφὲϲ δὲ πάλιν καὶ ἐκ τῶν ἄλλων ἀντωνυμιῶν, αἳ γένοϲ οὐ διακρίναϲαι ἀκώλυτον ἔχουϲι τὴν ἐν τοῖϲ τριϲὶ γένεϲιν ὑπαγωγήν· φαμὲν [*](ARGVM. § 23. patet eas voces, quae carent consequenti in diversas personas flexione, peccare non posse in consequentem personarum usum. si vero eaedem (velut αὐτόϲ) consequenter flectuntur in genera, casus, numeros, ita coniungendae sunt cum ceteris enuntiati verbis, ut non neglegatur norma, quae in utendis his flexionibus observanda est (dicendum est ἐμὲ αὐτόν, non ἐμὲ αὐτοῦ vel ἐμὲ αὐτούϲ). — rursus siqua vox genera non distinguit, ut ϲύ et ἐμοί, non peccabimus copulantes eam cum vocibus diversa genera notantibus, ex. gr. ϲύ cum αὐτόϲ vel cum αὐτή. nam vitium hic nullum est, quia nula forma feminini generis iuxta ϲύ exstat, qua vitium detegatur. — similemque ob causam ὅδε et) [*](TESTIM ET ADN. EXEG 1 — 2 cfr Prisc. XVII § 178 p 199, 6—8 H —3 — 5 Prisc. XVII § 176 198, 17—20: ipse autem et ille et hic et iste et is figurate et pro prima et pro secunda solent accipi, quippe cum non habeant sibi coniugatas primas et secundas, quibus impediantur pro illis accipi. —4 κατὰ ϲυζυγίαν. cfr 181, 23. — 6—7 ἐν τῇ δεούϲῃ ἀκολουθίᾳ, ea qua decet consequentia, quae sane prorsus superflua sunt, iunge cum ἐρρυηκέναι τὸ ἀκόλουθον. — 10 τῶν προκειμένων referenda videntur ad γένουϲ, πτώϲεωϲ, ἀριθμοῦ. — 12 ὑπαγωγὴν. vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 γράφει] γράφε A L ‖ 3 τρίτου] ου ex η corr L 5 οἶμαι] fol 51r A. ‖ 7 καὶ—ἀκολουθία om A1, add A2 in mg τὸ om B | προϲώπου] ου in ras L | ακολουθιαν L, sed αν ab L ‖ 8 παρὰ] περὶ B | του προϲωπου A1, corr A2 | αμαρτηϲεται A1, quod ita interpretandum videtur ut vox ipsa dicatur non peccare, ἁμαρτηθήϲεται A2LCBb ‖ 9 ἐν γ. ἀκολουθίᾳ b, ἐκ γ. ἀκολουθίαϲ codd. et ceterae edd. ; 10 ἐμὲ] prius ε in ras A αὐτόν] αυτῶν AL1, corr L3 ‖ 11 αἳ] ὅτι αἱ Hilgard ‖ 12 διακρίνουϲαι LCB | ἀκώλυτον] ἀκόλουθον CBb | ὑπαγωγήν] Kayser* coniecit ἀνθυπαγωγήν, quod 19, 12. 74, 3. 76, 18 responsionem significat, ut saepe passivum ἀνθυπάγεϲθαι idem valet quod responderi vel opponi (e. g. 19, 25. 20, 4. 6. 15. 73, 27. 74, 8. 9; 121, 21. 321, 8). invenitur autem apud Ap. alter quoque usus ἀνθυπάγεϲθαι verbi, quo idem ac substitui significat (velot 12, 9. 22, 9. 293, 26), quem sensum hic Kayser nomini a se coniecto tribuisse videtur, ut dicat technicus, ϲύ ἐμοί similia substitui (pro nominibus) in omnibus generibus st traditae scripturae aliquatenus patrocinantur ei loci, ubi ὑπάγειν Ap. usurpat, 88, 11. 235, 7. de coni. 251, 8: προϲλαβὼν τὸν μήν (scil ὁ καὶ) ἀποδεικτικὸϲ γίνεται, πάλιν ὑπαγομένηϲ ἐναντιώϲεωϲ. fortasse interpretari licet: non est impedita horum pronominum (fn usum) introductio in omnibus generibus)

Καὶ ἐπὶ ῥημάτων δὲ ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. πᾶϲαι γοῦν αἱ ἐγκλίϲειϲ, μεριϲθεῖϲαι εἰϲ πρόϲωπα καὶ ἀριθμούϲ, τὸ ἀκατάλληλον ϲυνελέγχουϲιν διὰ τῶν ἀριθμῶν καὶ τῶν προϲώπων· ἥ γε μὴν ἀπαρέμφατοϲ τούτων ἀμοιρήϲαϲα ἐπιτρέχει καὶ ἐπὶ πάντα τὰ πρόϲωπα καὶ ἅπανταϲ τοὺϲ [*](οὗτοϲ (som minues quam αὐτόϲ] cum primae quoque personae pronomine iungere licet. — atque etiam ea difficultas hac deliberatione solvitur, quae in ἑαυτούϲ posita est, ubicumque non tertiam, sed primam [vel secundam] personam designat. nam hunc usum falsum esse probaretur, si ἐμαυτούϲ [et ϲεαυτούϲ] exstaret. quonian autem ἐμαυτούϲ (et ϲεαυτούϲ] deest, ἑαυτούϲ sine dubitatione etiam primae [et secundae] personae tribui potest.) [*](ARGVM. § 24. Idem observari potest in verbis. quicumque enim modi in personas et numeros flectuntur, simul produnt hac sua flexione, quae peccata sunt contra personarum numerorumque usum. infinitivus vero, quis horum) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3—4 Prisc. XVII § 178 199, 3—5 H.: ille ego et tu ipse et hic ego et iste ego et omnia tertiae personae pronomina exceptis sui et eius derivativo suus licet et primae et secundae figurate uni eidemque coniungere personae. — 4 προείπομεν¨ 124, 12. — 4 —5 λύεται κἀκεῖνο τὸ ἄπορον. vide 195, 18 —196, 25 cum Argum et Testim. ad 196, 25 — 7 —8 ἀνεξέλεγκτον —ἐποιἤϲατο. pronomen tertiae personae ἑαυτούϲ cum nem coarguatur (condemnetur) ἐμαυτούϲ et ϲεαυτούϲ formis, libere ponitur etiam in prima et secunda persona. cfr ad ἀδεεϲτέραν usus ἄδεια nominis, nbi licentiam significat, 37, 20. 289, 3. de pron. 38, 3. 39, 16. 40, 2. 69, 19. ad comparativum vide Adn. exeg. ad 88, 8 huius ed. — 12 ἐπιτρέχει. cfr 41, 6. 81, 6. 245, 25 ubi verbum cum nudo accusativo construitur.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 αὐτόϲ] όϲ ex ή corr L1 | ἢ] fol 124r L | ϲυ αυτοϲ ϲυ αυτη εμοι αυτω εμοι αυτη A in μγ | αὐτῷ] αυτο A1, corr A ‖ 2 τοιοῦτον LCB ‖ 3 — 4 ὁ αὐτὸϲ-προείπομεν] aptius haec verba legerentur post προϲώπου l. 5 pag. antec. ‖ 3 τῆϲ τοῦ B | ὅ δε A, acc. ab A | ακολυτον A1, corr A2 ‖ 4 ὅδ᾿ ἐγώ evanidum in L | ὁδ᾿ εγω οῦτοϲ εγώ AII in mg ‖ 6 ὰν] om εἰ] η A |διηλέγχετο] η ex ε corr L3 | ὑπὸ] ἀπὸ L1C, corr L2 | ἐμαυτοῦ ALCB, sed in B supra scriptum οὺϲ | 7 καθεϲτὼϲ] καθεϲτὸϲ A2Bb. cfr 27, 7 et 16. 39, 20. 317, 12 et Choerob. ad Theod. II 313, 22 HIlg. 834, 10 G.: ἰϲτέον ὅτι τὸ ἑϲτώϲ καὶ βεβώϲ καὶ τεθνώϲ καὶ γεγώϲ διὰ τοῦ ῡ γράφονται, δηλονότι κατὰ τὰ οὐδέτερα ‖ 8 τῶν προϲώπων A A2LCBb, το προϲωπον A1. cfr ad. κατά cum genetivo coniunctum 80, 19. 99, 12. 107, 19. 259, 19 ‖ 9 κἀπὶ A2LBb. καὶ ἐπιρρημάτων Ϲ | ῥημάτων δὲ] των δε om A, add A2; δὲ om B αἱ om B ‖ 11 περι απαρεμφατων A in μγ ‖ 12 ἅπανταϲ] ἐπὶ πάνταϲ B)

φυϲικώτερον δέ πωϲ καὶ ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ ἡ ἔγκλιϲιϲ ἀμοιρήϲαϲα οὐκ ἐμποδίζεται καὶ ἀντὶ παϲῶν ἐγκλίϲεων παραλαμβάνεϲθαι, προϲτιθεμένου τοῦ ἰδιώματοϲ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, καὶ πάλιν πᾶϲαν ἔγκλιϲ\ν εἰϲ ταύτην ὑποϲτρέφειν. τὸ γὰρ γράφε δύναται ἴϲον εἶναι τῷ γράφειν ϲοι προϲτάϲϲω, ἀναγκαίωϲ [*](accidentium expers est, indifferenter cum omnibus personis et numeris iungitur rursus cum activam, passivam, mediam διάθεϲιν (affectionem) et tempora distinguat, nen latet, quodcumque cum horum usu legitimo in infinitivis pugnat.) [*](ARGVM. § 25. denique consentaneum est infinitivum, quia affectiones animi personae loquentis [quaw ceteri modi significant]  denotare nequit, pro omnibus aliis modis usurpari, si adicitur id quod alterius modi proprium est, atque omnes alios modos in infinitivum [ex qua generalissima verbi forma originem ducunt] reverti posse, velut pro γράφε imperativo dicere licet γράφειν ϲοι προϲτάϲϲω, ubi ad infinitivum accedunt quas ipse designare non potest significationes personae et iubendi.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 παρά ut 31, 3. 196, 1. — 4 ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ, inclinationis animi, quae modis verbi signifcatur excepto infinitivo. cfr 31, 24 et 26. 32, 5. 229, 25 et ψυχικὴν ἔννοιαν 208, 7 et Choerob. in Theod. II 5, 4 H. (471, 20 G.): τὰϲ ἐγκλίϲειϲ οἱ παλαιοὶ καὶ τὰϲ διαθέϲειϲ κοινῶϲ ἐκάλουν διαθέϲειϲ, καὶ λοιπὸν ὕϲτερον διεμέριϲαν, καὶ τὰϲ μὲν ψυχικὰϲ ἐκάλεϲαν ἐγκλίϲειϲ, τὰϲ δὲ ϲωματκὰϲ διαθέϲειϲ. ad ϲωματικὴν καὶ ψυχικὴν διάθεοιν verba, quae leguntur de pron. 18, 17, vide RSchneideri comm 38. — ψυχ. διαθ. ἡ ἔγκλιϲιϲ ἀμοιρήϲαϲα. ad conlocationem verborum vide Adn. crit., ad rem cfr verbi ὅρον Apollonianum in interpretatione Heliodorea artis Dionysianae 71, 24 Hilg. (882, 20 B.): ῥῆμά ἐϲτ μέροϲ λόγου 〈ἄπτωτον〉 ἐν ἰδίοιϲ μεταϲχηματιμοῖϲ διαφόρων χρόνων ἐπιδεκτικὸν μετ᾿ ἐνεργείαϲ πάθουϲ 〈οὐδετέρου〉, προϲώπων τε καὶ ἀριθμῶν παραϲτατικόν, ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ. ad cuius definitionis partem extremam Hel. adnotat.: φηϲὶ δὲ προϲώπων τε καὶ ἀριθμῶν εἶναι αὐτὸ παραϲτατικόν, καὶ οὐκ ἀεί, ἀλλ᾿ ὅτε καὶ τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ διαθέϲειϲ δηλοῖ,. ὅ ἐϲτι τὰϲ τῆϲ ψυχῆϲ βουλήϲειϲ, ἵνα περιλάβῃ καὶ τὰ ἀπαρέμφατα· ταῦτα γὰρ ψυχικὴν βούληϲιν μὴ ἐμφαίνοντα οὔτε προϲώπων οὔτε ἀριθμῶν ἐϲτι παραϲτατικά. cfr etiam Choerob. in Theod. II 3, 22 — 4, 26 Hilg. (469, 30 G.) et RSchneider VII 582. — 5 post παϲῶν cogitando supplendum τῶν ἄλλων. — 6 πᾶϲαν ἔγκλ. εἰϲ τ. ὑποϲτρέφειν. subaudi οὐδὲν ἐμποδίζει et cfr ad sententiam 31, 10.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἡμᾶϲ] υμαϲ A ‖ 1— 2 γραφειν υμαϲ om A1, add A2 in mg ‖ 2 κἀπε A2CBb οὐκ] fol 124v L. ἀμοιρεῖ] in A. post α rasura 1 — 2 litterarum (πο?) ‖ 3 ἀκόλουθον B | ἐπιδείκνυται] A2 ν post υ add, L δείκνυται ‖ 4 ante ψυχικῆϲ add ἡ, post διαθέϲεωϲ om ἡ LϹ. quam articuli conlocationem praetulit Ska lV 4*: talem enim attributi divisionem (ψυχ. διαθέϲεωϲ — ἀμοιρήϲαϲα) haud raram esse apud Apollonium. hand dubie. at ψυχ. διαθ. ἀμοιρ. melius praedicato tribuitur, quia indicat, cur infinitivus non impediatur | ψυχικῆϲ] ψυχῆϲ B, in A supra ψυχηϲ scriptum ικ, sed pr. m. ante ἔγκλιϲιϲ add, quod facile mente suppletur, ἀπαρέμφατοϲ Bb, ἀπαρεμφάτωϲ L, ἀπαρεμφάτων Ϲ; in mg scr. E argumenti indicem η απαρεμφατοϲ ‖ 6—7 το γαρ bis scriptum, semel inductum in A ‖ 7 δυνάμει ἴϲον ἐϲτ ei. Uhlig coll. 107, 27. 152, 3 | τῷ] το A)

Παρὸν καὶ ἐκ τῶν μετοχῶν αὐτὸ πιϲτώϲαϲθαι, αἷϲ προϲδίδωϲι μὲν ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων μετάληψιϲ γένοϲ καὶ πτῶϲιν καὶ τὸν ἐν τούἔννοιαν. ἀριθμόν, ἀφαιρεῖται δ᾿ αὖ τὴν προϲώπου διάκριϲιν καὶ ψυχικὴν ἔννοιαν. καὶ ἕνεκα τούτου παρὰ τὰ ἀφῃρημένα οὐχ ἁμαρτάνομεν, ἐν μὲν προϲώποιϲγράψαϲ ἀνέϲτην, γράψαϲ ἀνέϲτηϲ, γράψαϲ ἀνέϲτη, ἐν δὲ ἐγκλίϲεϲι γράψαϲ ἀναϲταίην, γράψαϲ ἀνάϲτηθι· τά γε μὴν ἐμμείναντα, λέγω διάθεϲιν ἢ χρόνων διαφοράν, τῷ ἀκαταλλήλῳ λόγῳ ὑποπίπτει, εἰ παρὰ τὸ δέον ϲυνταγείη.

Ὁμόλογον δ᾿ ὅτι καὶ τὰ ϲυνεμπεϲόντα ἢ κατὰ γένοϲ ἢ πτῶϲιν [*](c. VII.) ἢ πρόϲωπον ἢ τι τῶν δυναμένων τὴν ταὐτότητα ἀπενέγκαϲθαι κατὰ [*](ARGVM. § 26. Ex participiorum quoque usu hoc demonstrari potest, quod supra ex infinitivis probavimus, incongruentiam ibi fenum locum habere, ubi exstat diversitas formarum. caret participium distinctione personarum et modorum, quocirca γράψαϲ ἀνέϲτηϲ aeque ac γρ. ἀνέϲτην dicere licet, γράψαϲ ἀνάϲτηθι aeque ae γρ. ἀναϲταίην. habet vero participium distinctionem temporum et activas, passivae, mediae condicionis. quae distinctio si neglegitur, incongruentia exsistit.) [*](ARGVM. § 27. Ubi formae coincidunt (sine ulo discrimine consonant) generum diversorum vel casuum vel personarum vel aliorum nominis verbive) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG 1 — 4 cfr 231, 7 —12. — 6 ἀκριβώϲομεν: infra 240, 12 — 244, 22. — 10 ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων μετάληψιϲ, si verba in participia mutantur. — 11 — 12 ψυχικὴν ἔννοιαν. quod alibi appellatur ψυχικὴ διάθεϲιϲ, vide Adn. exeg. ad lin 4 antecedentis pag. — 17 ϲυνεμπεϲόντα de plane consonantibus eiusdem) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 ἀμοιρεῖ LCB | περιπατοίηϲ] η in ras A2 ‖ 3 τούτων] τρίτων ci. Uhlig. nam sic differunt sb antecedentibus exemplis sequentia, ut in bis tertiae personae verba in infinitivos convertantur 4 ηὐξάμην Βb | Διονύϲιον] διονυϲιοϲ A, διονυϲι et supra ϲι L, add supra ν L ‖ 5 προϲέταξα Bb | διοτι A, sed post o parva rasura. hic incipit fol 51 v A ‖ 6 ἀκριβώϲομεν] ν in ras duarum litterarum A2, A fortasse ἀκριβωϲόμεθα. sed ἠκριβώϲαμεν etiam A exhibet 312, 5. 26. medium, quod testibus minime caret, bic ortum esse videtur ex subsequenti διαληψόμεθα | ἐν v] fol 125r L 9 περι μετοψων A in mg | κἀκ A2LCBb | προδιδωϲι AL1B, ϲ post o supra add L 10 τὸν] τῶν A 11 αὖ τὴν] αυτον A, αὐτὴ L1, αὕτη L3CBb, sed in adn. Bekker: praestet αὖ vel ἡ αὐτή. scribi potest praeter αὖ τὴν etiam αὖ τοῦ ψυχῆϲ H, in A ipsa pr. m. ψυχηϲ mutavit in ψυχικηϲ. cfr Adn. ex. ad lin 4 pag. antec. 13 παρὰ AL b, περὶ L3CB | ἁμαρτάνοντεϲ  AL1, corr L3. an ἁμαρτάνοντέϲ ἐϲμεν? ‖ 16 ϲυνταγειην A ‖ 17 ϲυμπεϲόντα LCB. vide RSchneideri comm. 168 ad 151, 5 ante πτῶϲιν add κατὰ LCB)

Δι᾿ ὃ καὶ τὸ παρ᾿ Ἀθηναίοιϲ μὰ τὼ θεώ οὐκ ἐν τῷ θεώ τὸ ϲχῆμα ἐπεδείξατο, ἐν δὲ τῷ ϲυνόντι [*](accidentium, quibus hoc (ἡ ταὐτότηϲ) evenire potest, ne ibi quidem incongruentes constructiones exsistere possunt: velut θεόϲ de dea quoqne dictum recte se habet sed quae adiectiva nomina flexione triplex genus discernunt, eorum forma masculina nomini generis feminini adiecta repugnat nomae.) [*](ARGVM. § 28. lta permutatio generum, quam in illo Atheniensibus) [*](vocis flexionibus dicitur, ut 45, 26. de pron. 54, 22, aliis locis, et ϲυνέμπτωϲιϲ 52, 5. 8. 10. 13. (alibi de vocibus diversis, quae sono inter se non differunt). cfr Ska 9 **.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 3 Prisc. § 179 199, 18 H.: psa confusionecom licentia datur in diversis ea significationibus accipere (scil indiscreta genera vel numeros vel casus vel tempora). — 2 ἐν λόγῳ. cfr 200, 25: ratione, iure. — 3 τὸ ϲυγκεχυμένον τῆϲ φωνῆϲ ut ϲυνέμπτωϲιϲ de flexionibus vel vocibus sententia omnino diversis, sono non discretis, cfr 26, 8. 50, 27. 57,14. 138, 15. propter hanc confusionem subinde accidit, ut voces primo obtutu falso constructas et mse intellectas deinde videamus aliter constructas recte se habere. — 4 τριγένειαν de es flexione, qua singula trai genera suas habent terminationes, ut [de adv.] 201, 11 ἔϲτι τινὰ τριγενῆ, ἐν ἑκάϲτῃ φωνῇ λεγόμενα, καλόϲ καλή καλόν, et de adv. 167, 18: ἔϲτι τὸ οὕτοϲ οὐ μοναδικόν, τριγενὲϲ δέ. cfr RSchneideri comm. p 24—25 —7 ἀνενδοίαϲτον. quod recte se habet, vituperari nequit, ut 20, 28. 93, 15 (non id de cuius genere dubitae non licet). — cfr Aristonicus in schol. A ad B 742 (p 77 Friedl.): ἡ διπλ5, ὅτι ἀντὶ τοῦ κλυτὴ κλυτόϲ εἶπεν, idemque Aristonicus in schol. A ad Σ 222 (p 284 Fr.). — 12—p 284, 4 cfr 72 12—13 huius ed. cum Adnot. exeg. et vide eandem de τώ duali θηλυκῶϲ usurpato sententiam) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 οὐ om B ‖ 2 καταγινόμενα] post add supra γ A2. ab hac voce inc. fol 125v L. μέτειϲιν] post τ parva rasura in A 3 δυναμένην] η in ras L | ἐγκεχυμένον LCB ‖ 4 prius τι AL, τιϲ B, τὸ b eum Porto, quia, nt Bekker ait, non eadem est ratio locorum similium 43, 16. 86, 18. 287, 9. at non ea videtur dissimilitudo esse, ut contra librorum auctoritatem mutari debeat | ϲοφοϲ κλυτοϲ AII in mg ‖ 7 ανενδυαϲτον A | τὸ om LCBb ‖ 8 ταὐτὸ CB ‖ 9 A in mg repetivit κλυτὸϲ Ἱπποδάμεια et ἄγριον ἄτην ‖ 11 ἄτην] αἶγα coniecerat Sophianus Iliadis O 271 secutus, recepit Portus et s ‖ 12 παρ’ A, παρὰ CΒb, περὶ et Ἀθηναίουϲ L. ‖ 16 ἀπεδείζατο B | ϲυνόντι] τι A2 in ras)

Προφανὴϲ ὁ λόγοϲ ἐπὶ ἁπάντων τῶν χρόνων, εἴγε τιϲ μὴ ἐνδεέϲτερον τὴν τούτων διάκριϲιν γινώϲκοι. τὸ γράφω καὶ ἔγραφον ὁμόλογον ὅτι χρονικῶϲ διαφέρει, καὶ οὐχ οἷόν τε φάναι ἐχθὲϲ γράφω, ἐπί γε μὴν παρατατικοῦ ἐχθὲϲ ἔγραφον. ὁμόλογον δὲ κἀκεῖνό ἐϲτιν, ὡϲ τοῦ γράφω ἡ μετοχὴ γράφων ἐϲτίν, καὶ οὐχ οἷόν τε ἦν φάναι [*](usitato μὰ τὼ θεώ habemus, posita non est in nomine, sed in articulo. nam θεόϲ de utroque genere, ut diximus, usurpare licet, nec comparari hoc θεώ potest cum locis Hesiodi Homerive, ubi participia dualia masculini generis contra congruentiae normam de feminis dicuntur) [*](ARGVM. § 29. ln ps articipiorum et infinitivorum temporibus simile quid observare licet. γράφω indicat praesens tempus itaque ἐχθὲϲ γράφω dicere non licet. γράφων autem participium est γράφω indicativi. ergo ne γράφων quidem ἐχθέϲ licitum esset. attamen incongruentia non exsistit hac coniunctione, quia coincidentia (ϲυνεμπτώϲει) ft, ut praesentis participium etiam imperfecti sit res inde quoque apparet, quod pro ἔγραφον καὶ ἠνιώμην dicere possumus γράφων) [*](apud scholiastam ad Aristoph. ran. 1378 παρὰ τὼ πλάϲτιγγ᾿: τὸ ϲχῆμα Ἀττικόν, ὡϲ τὼ χεῖρε, τὼ πόλει καὶ νὴ τὼ ϲιώ, pro quo Lobeck. Rhem. 331 diet eum. θεώ scribere debuisse. aut τὼ θεώ, τὼ ϲιώ haud inepte scripsit, nam figurae atticae nomine, quippe quae posita sit in articulo τώ, etiam dorica forma appellari potest.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ad ἐδείκνυεν subandiendum (niti addendum) est ἄν sqne enuntiatum condicionale: εἰ μὴ ἔν ϲχήματι ἦν τὸ ἄρθρον. cr ad ἄν omissum Adn. crit. ad 22, 15 huius ed. — 8 — 6 cfr Ariston. in schol. A ad Θ 455 (p 149 Fr.): ἡ διπλῆ, ὅτι ἀρϲενικῶϲ τὸ δυικὸν ἐϲχημάτιϲται, πληγέντε ἀντὶ τοῦ πληγείϲα. κα Ἡϲίοδοϲ «προλιπόντ᾿ ἀνθρώπων» (Opp. 199. Hesiodi codd. ἀνθρώπουϲ) ἐπὶ αἰδοῦϲ καὶ νεμέϲεωϲ ἀντὶ τοῦ προλιποῦϲαι (legendum προλιπούϲα). Sehοl. Townl. et V ad eundem versun: ὡϲ «καλυψαμένω χρόα καλόν». — 9 εἴγε hic non habet vim causlem (qui frequentissimus eius apud Ap. usus est), sed restrictivam (si modo, wenn wenigstens). cfr 121, 12.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 ἀρρενικόν] ex ω feeit A5, ἀρϲενικόν C ‖ 6 ἐφ ex υφ corr A1 | κεραυνῷ] fol 128r L. ‖ 7 τὰ ante τοιαῦτα om B | δι᾿ add Dudithius, recepit b, om codd. | αὑτῶν CΒb, αυτων A, αὐτῶν L ‖ 9 ab παντων fol 52r A incipit | χρόνων Uhlig, γενῶν codd. et edd |ante εἴ punctum, non virgulam habet b cum s ‖ εἴ γε A L, εἰ δέ Bb, δ supra γ scr. C | μὴ om Bb cum et Porto ‖ 10 γινώϲκει B sed supra scr. οι. post hoc verbnm perperam virgulam, non punctum habet b cum s ‖ 11 ὁμόλογον—οἶόν τε om LCB οὐ φαμεν εχθὲϲ γράφω A repetivit in mg ‖ 11. 12 et 236,1 ἐχθέϲ] χθὲϲ LB ‖ 12 ἐπί] ι in ras A2 ex ει ‖ 13 ante γράφων add ὁ B | ἐϲτίν om LCB ἦν om LC)

Ἔϲτι καὶ ἐπὶ διαθέϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι. τὰ γὰρ καλούμενα μέϲα ϲχήματα ϲυνέμπτωϲιν ἀνεδέξατο ἐνεργητικῆϲ καὶ παθητικῆϲ διαθέϲεωϲ, ὥϲ γε ἀκριβέϲτερον ἐπιδείξομεν ἐν τῇ δεούϲῃ ϲυντάξει τῶν ῥημάτων, καὶ ἔνθεν οὐ παρὰ τὰϲ διαθέϲειϲ ἁμαρτάνεται. τὸ γὰρ ἐλουϲάμην καὶ ἐποιηϲάμην καὶ ἐτριψάμην καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια ἔχει ἐκδηλοτάτην τὴν ϲύνταξιν ὁτὲ μὲν ἐνεργητικήν, ὁτὲ δὲ παθητικήν, εἴγε τὸ ἔτριψα τοῦ ἐτριψάμην διαφέρει καὶ τὸ ἔλουϲα τοῦ ἐλουϲάμην, παράκειται δὲ τῷ ἐποίηϲα τὸ ἐποιηϲάμην καὶ ἔτι τῷ προῆκα τὸ [*](Asevε. β ξθ. item eoincidentiam activae afξectionis εἰ passivae videmus in mediis vsrborοm formis, quae modo actionem modo passionem fgmf- fcsnt. nam ἐλουϲάμην apparet abo ἑλουϲα difnre et passivam vim hebere, e contrario ἔποιηϲάμην iuxta ἐποίηϲα usorps3i sensu activo. quem mediorum duplicem vim qui ignorent, opinnmtnr nonnusquam passivas foιmas pro acriis usmpari, qnod hεnd leve orationis vitium esset: incongrua enim feret. si igitux perfecta secunda, vεlnt κεκοπώϲ, πεπληγώϲ [quae om acteo gemεrt, sed medio triδεenda sunt), et imperfecta, quelle est ὁρᾶτο, actionem signifcant, hoc non ft pe mutatione gmmerum, sed qnia media verbδa et pasdionm et actionem εigmi- fcare possnmt.) [*](rssrκ. xv Ann. exso. 1 Psc.XVD ἐ 182 200, 5 Β.: communia εerδa fam ucteαm quam poseeam(omeructemem cecuptsnt. Βἔπιδείξομεν:276,1θseqq. sed ἀκριβέϲτατα haec demonstrait Ap. in rhematico suo, quod apparet ex sorum. expoaiitionibus, qui ilo Hbro usi sunt, Macrobio de difer et societatibδus raeci latinique verbi 627.4 -e28.19 in ram. lst.V ed Eeil, Prisciano inst II cap.2 § ~ seqq., Ϲhoerobosco ad Theod. can. veαbslssD 9.4 -22.100,6-102,26 Heg.(p 476 et 579 siεf). - 4 ἔλουϲάμην κ laεatus sum mea ysius opera. clx Macrob. l. l. 627, 36: εἴα quoque pαsεca hoc momine, id est μέϲα, eecantmr, ut ἠλειψάμην, ήϲάμην, ἐλουϲάμην. saec emim licet τfϲ μέϲηϲ διαθέϲεωϲ dcaat, nἔd famem αhιud eigmdcα5t aei πfθοϲ: nam hoc et λειψάμην quod λείφθην. Ϲhoerob. l. l. 2, 8: τὸ μὲν γὰρ ἐγραψάμην ἐνέργειαν δηλο ἀντὶ τοῦ ἔγραψα, τὸ δὲ λουϲάμην πάθοϲ παρίϲτηϲιν ἀντὶ τοῦ ἐλούϲθην. et 100, 30-35. - B ἐτριψάμην dfegrtεs vel detersus sum mea ipsius opera, quod foftasse fn palaestris audie- batur, icut πλειψάμην. cr schol. dliodori sd Dionys. Thr. 401, 26 Hig: ἐνεργητικῶν μὲν μόνων ἐγραψάμην ἐφάμην, παθητκῶν δὲ μόνων ἐτριψάμην πλει- ψάμην· ϲήν γὰρ ἔχουο δύναμιν κατὰ ϲημαϲίαν τῷ ἐτρίφθην καὶ πλείφθην παθη- τικῷ τύπψ. - 6 ὁτὲ μὲν ἐνεργητικἡν, ὁτὲ δὲ παθητικὴν. parm acicam (velut ἔποιηϲάμην), paεttm passieesm (velut ἐτριψάμην, ἔλουϲάμην). - Β παράκειται ἐποιηϲfμην. Heliodorms l. l. 401, 3ξ: τὸ ἐποιηϲάμην ὲν φωνῇ παθητικῇ ἐνέργααν ϲημαίνει, ἴϲον γάρ ἔϲτι τῷ ἔποίηϲα. diemntur hoc medium et προηκάμην aetfia formis παρακεῖϲθαι, qdia smmsu non difξerumt ab eis, οἱ difmt ἐλουϲάμην ab ἔλουϲα.) [*](μns. cmv., msc. scs. 1s Al.CBh. 1 περὶ διαθέϲεων A ng 1 2 μέϲα om. ALϹ, μεϲότητοϲ add Βb, cui μέϲα praetulimus, quia faeilios post mtecedens καλούμενα omitti poteret 1 4 ἁμαρτάνονται L.) 1 Β κεὶ mle ἐποιηϲάμην om. βb. καὶ ἐποιηϲάμην trsicinndum videtur post ἐτριψάμην. ac fοztssse post ἐποιηϲάμην adiciendum καὶ προηκάμην post ἔχει fn A. rasura unius litterae 7 τοῦ ἐλουϲα τὸ LC β 8 τὸ ἐποίηϲα τῷ Bb |ἔτι ίn ras A , ἐϲτι2 A τῷ προῆκα τὸ AL., τὸ πρ.τῷ A2Bb.)

Ἔcτι καὶ ἐπὶ ϲυνεμπτώϲεωϲ προϲώπων ταὐτὸν ἐπιδεῖξαι. τὸ γὰρ νικῶ πρώτου ὂν προϲώπου οὐ μετελεύϲεται ἐπὶ δευτέρου, καθ᾿ οὗ [*](μaevx. β 31. Etiem diversae verborum personae coincidemt (eadem) [*](rxsκ. xv μns. exse. Β 7 ea eεrfe εerὸi μormα, quae φύϲει est aetiea, u4 ἔποίηϲα, a5d4 ea, quae nufurα est pusεeα, amc αectonum commsfaf4omem 4gοrαt. ἔποιηϲάμην enim acm natura, sed usa activum est. - 8 εἰ 1θ Aziston. in schol A. ad 8 60ip 215 Ht.): ἡ διπλ, ὅτι ἀντ τοῦ κόπτων, idemque in schol. A ad B 264 (p 65 Er): ἡ διπλ3ῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ πλήϲϲων τὸ παθητικὸν παρείληφεν (ok ad 6 763 ππεπληγυα: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντί τοῦ πλήϲϲουϲα τῷ παθητικφ). MscrobV 628.13E.: πέπληγα cero, ἀφ’ οὖ τὸ επεπληγὡϲ ἀγορῆθεν3, καὶ κέκοπα, ἀφ’οὖ τὸ εἀμφοτέρω κεκοπώο, fam de actu quom de pαseome d4cuntμr. Rectum eet emim§ et πεπληγώϲ ϲε et πεπληγὼϲ ὑπὸ ϲοῦ, επεπληγὡϲ ἀγορῆθεν3 καὶ εράβδῳ πεπληγυῖα . perfeca secmda activa iam Dionysina Thrax μεϲότητι adscripsit, quae, ut sit, ποτὲ μὲν ἐνέργειαν ποτὲ δὲ πάθοϲ παρίϲτηϲιν. vide Adn. ad Dion. 49, 2- 3 in ed. Τhl. - ἔφθαϲαν λθον. cf2 iura 217,23. 218.8. de adv.130,9: τὸ ῥῆμα φθάνει ἐπί τν εὐθεαν τοῦ ὀνόματοϲ. Ϲhoerob. ad Theodos. H 100.13 Hg. 579,12 O.: μέϲη διάθεϲιϲ λέγεται, ἔπειδὴ ὁ τύποϲ ὁ αὐτὸϲ ἔπ’ ἀμφοτέραϲ φθάνει τὰϲ διαθέϲειϲ, εἰ καὶ εἰϲ ὧν καὶ ὁ αὐτὸϲ κατ’ ἀμφοτέρων τίθεται 18 κα6’ οὖ. genetivus ab) [*](Anx mr., mscs. scs. m Al.Bδ. 2 οονται] fol 127r L, οἷοντε A. 4 ἐνεργητικῶν L παθητικῷ om Ϲ λόγου CBb, λόγῳ A L. Βekex eon- Ment 208.15 β 5 γο5ν hlig, ουν A, om L.CBb 6 θfεων B ἀντ] fol 52ν A ἐποιήθη L. β 7 ομολογωϲ A. (post τὸ rasore umine litterae in A. 13 ἑ om codd., add b β 14 ὅττι AL. ῇ 15 mle τὰ add κω B β 17 θekker: con- enniss legas ἔφθαϲεν. st numsai saepissime varientur apud Ap., vide ESchnsideni comm. 14 1Β ϲυνεμπτώϲει B 19 νικῶ] fol127v L. πρῶτον 5ν πρόϲω- πον B δευτέρου A B, δεύτερον Lb, sed genetivum tuentux 152,19. 338,17. de coni. 242,9: ἡ διά πρόθεϲιϲ ἐπ’ αἰτιατικῆϲ φέρεται (sic A). de adv. 123, 24: ὀ αὐτὸϲ λόγοϲ ϲυντεινέτω ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτιων κοθ’ οὖ A L (uterque cum simis prosodiacis), καθὸ CBb)